Περί πολέμων…

Α) Μην αφήνεις ποτέ, ΠΟΤΕ, τον συναισθηματισμό σου να καθορίζει τις αποφάσεις σου (δύσκολο). Μάθε έγκαιρα τον εαυτό σου και τις συναισθηματικές του διακυμάνσεις (δυσκολότερο). Αυτο-εκπαιδεύσου στη χαλιναγώγηση του συναισθηματισμού σου (ακόμα πιο δύσκολο). Τα εκ των υστέρων «συγγνώμη» μπορεί να σου δίνουν πόντους για τον «παράδεισο», όχι για τα εγκόσμια. Με κατάρες και προσευχές ποτέ δεν άλλαξαν οι συσχετισμοί δύναμης.

Β) Μην υποτιμάς κανέναν, ΚΑΝΕΝΑΝ αντίπαλο. Ποτέ δεν ξέρεις τον όποιον Άλλο καλύτερα απ’ τον εαυτό σου. Θα μάθεις τον εαυτό σου ύστερα από πολύχρονη και σκληρή άσκηση. Άρα τον οποιονδήποτε Άλλο θέλει ακόμα περισσότερη δουλειά και κόπο: τουλάχιστον για να μην τον παρα-νοείς.

Γ) Αν νικήσεις μην κολακεύσαι. Μην ψωνίζεσαι. Αν χάσεις μην ταπεινώνεσαι. Μάθε τις αιτίες είτε για το ένα είτε για το άλλο, όσο σκληρό κι αν είναι. «Μπες στη θέση» του αντιπάλου σου όσο δύσκολο κι αν είναι. Να θυμάσαι στη νίκη σου, πάντα, ότι θα μπορούσες να είσαι στη θέση του αντιπάλου σου, ηττημένος. Να θυμάσαι στην ήττα σου, πάντα, ότι θέλεις να νικήσεις· κι ότι αυτό θα είναι δύσκολο.

Συμβαίνει οι «λεπτομέρειες» οποιασδήποτε αναμέτρησης δεν μην είναι καθόλου ασήμαντες.

Δ) Μην στρογγυλοκάθεσαι πάνω στο «δίκιο» σου. Όλοι έχουν ένα τέτοιο! Βγες απ’ το φανταστικό οχυρό σου και φρόντισε να μάθεις και να εκτιμήσεις ψυχρά ποιο έχει σαν δικό του «δίκιο» ο αντίπαλός σου. Αποκτάς ικανότητες στον πόλεμο μελετώντας τον «δίκιο» του αντιπάλου σου. Γίνεσαι προπέτης μηρυκάζοντας το δικό σου: οι κόλακες της αυλής σου (της όποιας τέτοιας) θα σε σπρώξουν γρηγορότερα σε αλλεπάλληλα λάθη.

Ε) Μην ταυτίζεται ποτέ, ΠΟΤΕ, με καμία μάχη. Εκτός αν θέλεις άλλοθι ότι «έπεσες ηρωϊκά»… Αν τέτοια είναι η περίπτωσή σου, αυτό ακριβώς θα σου συμβεί: διακίνηση προσχημάτων ηττοπάθειας.

__________________________________________________________

Aπό:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/05/peri-polemon/

Όψεις του Φαντασιακού…

“Το τραυματικό συμβάν είναι πραγματικό ως συμβάν και φαντασιακό ως τραυματικό”.
Κορνήλιος Καστοριάδης, “Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας”

Αν υπάρχει μια μορφή τέχνης που να μοιάζει με τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό στις σημερινές συνθήκες του διεθνοποιημένου καπιταλισμού, αυτή είναι σίγουρα ο κινηματογράφος που έκανε ο Αντρέι Βάιντα στο τελευταίο στάδιο καλλιτεχνικής παραγωγής του. Ταινίες σαν το “Κατύν”, το “Βαλέσα” και το “Afterimage” σίγουρα δεν διέπονται από τον ίδιο αισθητικό κανόνα που ακολουθούσε ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός. Εντούτοις, μοιάζουν με αυτόν, ως προς τον ευρύτερο ρόλο που επιτελούσε αναφορικά με την αναπαραγωγή του κυρίαρχου κοινωνικού παραδείγματος. Είναι στρατευμένη τέχνη προσαρμοσμένη στις ανάγκες της αγοράς. Διατίθεται με την μορφή του εμπορεύματος, πακεταρισμένου σε ιλουστρασιόν περιτύλιγμα. Φυσικά, η μη-πολιτική τέχνη δεν είναι παρά μια βολική φαντασίωση βγαλμένη μέσα από τα μυαλά των μπουρζουάδων ιδεολόγων. Ως προς αυτό το σημείο, θα περιοριστούμε να σχολιάσουμε οτι στον βαθμό που η σύγχυση δεν γίνεται σκόπιμα για να εξυπηρετήσει πολιτικές σκοπιμότητες, οι ιδεολογικοί κομισάριοι του συστήματος τείνουν να μπερδεύουν και να χρησιμοποιούν εναλλάξ τους όρους “πολιτική” και “πολιτικοποιημένη”, για να περιγράψουν την σχέση μεταξύ τέχνης και πολιτικής. Μια πρακτική που είναι πρόδηλα εσφαλμένη, εφόσον με τον όρο “πολιτική” εννοούμε την θέση της τέχνης μέσα στο γενικότερο σύστημα των θεσμισμένων ετερόνομων εξουσιών, ενώ ο όρος “πολιτικοποιημένη” υποδηλώνει μια συνειδητή δραστηριότητα, την προσχώρηση του καλλιτέχνη στο ένα ή το άλλο πολιτικό στρατόπεδο και την χρήση της τέχνης του σαν πολιτικό μέσο.

Τελικός προορισμός…

Οι «πτήσεις θανάτου» στην Αργεντινή (1976-1983)

—του Γιώργου Τσακνιά—

Ο φωτογράφος Giancarlo Ceraudo εδώ και δεκαπέντε χρόνια καταγράφει τα πορίσματα των ερευνών για τα θύματα της χούντας της Αργεντινής και τις δίκες των κατηγορουμένων για βασανισμούς και δολοφονίες. Οι περιβόητες «πτήσεις θανάτου» είναι μια από τις πλέον εφιαλτικές πτυχές της ζοφερής αυτής περιόδου στην ιστορία της λατινοαμερικάνικης χώρας και η σχετική έρευνα είναι δύσκολη· εξάλλου, ακριβώς αυτός ήταν ο στόχος των μακάβριων πτήσεων: να εξαφανίσουν τους αντιπάλους του δικτατορικού καθεστώτος —όχι μόνο αντάρτες, αλλά και διανοούμενους, δημοσιογράφους και συνδικαλιστές— χωρίς ίχνη.

Οι στρατιωτικές αρχές ενημέρωναν τους κρατούμενους, κατά κανόνα αφού τους είχαν υποβάλει σε πολυήμερο βασανισμό, ότι δήθεν θα μεταφέρονταν σε στρατόπεδο με καλύτερες συνθήκες κράτησης· ενίοτε, έβαζαν μουσική και τους υποχρέωναν να χορέψουν «από τη χαρά τους». Εν συνεχεία, τους έλεγαν ότι πρέπει να εμβολιαστούν για τη μεταφορά και τους νάρκωναν. Τους φόρτωναν σε αεροπλάνα και τους πετούσαν από μεγάλο ύψος στον Ατλαντικό ή στον Ρίο ντε λα Πλάτα.

Εκτιμάται ότι τα θύματα του ανοιχτού «βρώμικου πολέμου» (1976-1983, στα χρόνια της χούντας, αν και η πολιτική βία και οι δολοφονίες είχαν ξεκινήσει νωρίτερα) συνολικά ήταν περίπου 30.000. Πιθανόν γύρω στους 10.000 να εκτελέστηκαν με «πτήσεις θανάτου». Οι ακριβείς αριθμοί και η τεκμηρίωση είναι δύσκολη υπόθεση. Η κυβέρνηση Αλφονσίν, η πρώτη μετά τη μετάβαση στη δημοκρατία το 1983, οδήγησε μεν στη δικαιοσύνη τους ηγέτες της χούντας (μεταξύ αυτών τον Χόρχε Ραφαέλ Βιδέλα, που πέθανε στη φυλακή το 2013), έδωσε ωστόσο αμνηστία στους αξιωματικούς του στρατού που ενέχονταν σε παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων με τη λογική ότι ενεργούσαν υπακούοντας διαταγές· έτσι, για πολλά χρόνια έμειναν ατιμώρητοι οι φυσικοί αυτουργοί απαγωγών, βασανιστηρίων και δολοφονιών. Την τελευταία δεκαετία, οι έρευνες έχουν ενταθεί και αρκετές περιπτώσεις έχουν φτάσει στα δικαστήρια. Πολλά από τα θύματα του «βρώμικου πολέμου», ωστόσο, ιδίως επιβάτες των «πτήσεων θανάτου», εξακολουθούν να αγνοούνται. Οι «Μητέρες της Πλατείας Μαΐου» εξακολουθούν να συναντιούνται κάθε Πέμπτη και να ζητούν να μάθουν τι απέγιναν τα παιδιά τους.

Πηγή: The Guardian

Φωτογραφίες: Giancarlo Ceraudo

* * *

---

Από:https://dimartblog.com/2017/05/29/destino-final/

Οταν η ανάγκη γίνεται άλλοθι …

Γράφει ο mitsos175.

Εχει σημασία που και για ποιον εργάζεσαι; Προφανώς και έχει. Στις σημερινές συνθήκες έχεις την δυνατότητα να επιλέξεις τον εργοδότη σου; Αυτονόητη η απάντηση σε μια κοινωνία ενάμιση εκατομμυρίων ανέργων.

Θα με ρωτήσετε τώρα. Εσύ δηλαδή θα δούλευες για φασίστα; Όχι. Αλλά εγώ έχω βάλει τις δικές μου προτεραιότητες, είμαι δε μόνος μου, χωρίς υποχρεώσεις προς τρίτους. Έχει μεγάλη σημασία αυτό. Δεν έχω λοιπόν καμία απαίτηση να γίνω παράδειγμα ειδικά όταν τα πράγματα είναι δύσκολα οικονομικά. Αντιληπτό έτσι;

Αναρωτιέμαι πόσοι Γερμανοί πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στο Χίτλερ επειδή δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Άλλωστε πολλοί Εβραίοι ήταν δούλοι στα γερμανικά εργοστάσια. Τους εξανάγκαζαν να φτιάχνουν όπλα για να εξαπλωθεί η γάγγραινα, ο καρκίνος του ναζισμού και να εξοντώσει περισσότερους εχθρούς των ναζί.

Ανάγκα και θεοί πείθονται. Αλλά πολλές φορές αυτή η καταραμένη ανάγκη γίνεται άλλοθι. Συμβαίνει αυτό με τον γνωστό σκιτσογράφο Αρκά που μετά μια μεγάλη διαδρομή  σε «Σχολιαστή», «Πρώτη», «Ελευθεροτυπία» και άλλα αριστερά έντυπα, κατέληξε στην φυλλάδα του κομιστή για «να βγάλει το ψωμί του», όπως έγραψε ο ίδιος στο facebook;

Την απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα την έδωσε χρήστης του διαδικτύου: «Το επιχείρημα λοιπόν του Αρκά για το ότι δουλεύει σε μια διαπλεκόμενη κίτρινη φυλλάδα είναι ότι το κάνει για τα λεφτά. Ενδιαφέρον. Το ίδιο θα μπορούσε να πει και ένας πολιτικός, πχ ο Τσοχατζόπουλος. Για τα λεφτά κάνουν ότι κάνουν κύριε Αρκά, όχι επειδή τους το είπε ο Ιησούς Χριστός. Όταν το κάνουν αυτοί όμως τους στηλιτεύετε και θεωρείτε όσους τους ψηφίζουν γίδια στα σκίτσα σας».

Θυμήθηκα έναν άλλο καλλιτέχνη, τον Σταύρο Παράβα, που εξορίστηκε και βασανίστηκε στη Γυάρο επειδή είπε (μεταξύ άλλων) «Όποιος καλά μας κυβερνά, θα είναι και δικός μας, γύψο, τρελούς και τανκς, δε θέλει ο λαός μας. Είπα πολλά και λάλησα και πρέπει να το στρίψω, μη τύχει και με βάλουνε και μένα μες στον γύψο». Και τότε ήταν πολύ πιο δύσκολες εποχές.

Κι απ’ ότι φαίνεται κ. Αρκά -από το πρώτο ακραία σεξιστικό σκίτσο σας, που αναγγέλλει την μεταγραφή σας-, προσαρμοστήκατε άμεσα στο κιτρινισμό του «Πρώτου Ψέματος¨.

Κρίμα.

---

Από:http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2017/05/blog-post_556.html

Διεθνείς σχέσεις…

Όταν ο Vladimir (Vladimirovich) Putin αναλάμβανε «ενεργή υπηρεσία» σαν πράκτορας της kgb, έχοντας πάρει ήδη το πτυχίο νομικής απ’ το πανεπιστήμιο του Λένινγκραντ (σήμερα “αγία Πετρούπολη”), το Παρίσι είχε χάσει ήδη την αλγερία, είχε δει τις νύχτες του να φλέγονται στα οδοφράγματα του Quartier Latin το ’68 και τα επόμενα χρόνια, προσπαθούσε να συμμαζέψει την «πέμπτη δημοκρατία», και είχε σαν πρόεδρο τον δεξιό Valery Giscard d’Estaing. Αυτά ο νεαρός πράκτορας Putin τα παρακολουθούσε συστηματικά, μιας και το πόστο του (θα) ήταν μεν στην ανατολική γερμανία, αλλά η πολιτική κουλτούρα των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών επέβαλε “ευρύτερη θεώρηση των πραγμάτων”.

Εκείνο που προφανώς διέφυγε της προσοχής της υπηρεσίας του Putin (και του ίδιου) ήταν ότι τον Δεκέμβρη του 1977 (ο Putin, 25 χρονών τότε, ήταν ήδη για δύο χρόνια στο κουρμπέτι…) γεννιόταν κάπου στην Αμιένη κάποιος Emmanuel Jean-Michel Frederic Macron.

Όταν ο μικρός Emmanuel έκανε τα κακάκια του στην πάνα του, ο Putin έδινε αναφορές στην υπηρεσία. Όταν ο μικρός Emmanuel έκανε τα πρώτα του βήματα, ο Putin έπαιρνε προαγωγές. Όταν ο έφηβος Emmanuel άρχιζε να ανακαλύπτει την σεξουαλικότητά του (προσέχοντας, όπως όλα τα αγόρια, με άλλο μάτι τις δασκάλες του) ο Putin φρόντιζε για την «ομαλή αποχώρηση» (του μεγαλύτερου μέρους) της kgb απ’ το ανατολικό Βερολίνο – “πτώση του τείχους γαρ”. Κι όταν ο Putin αναλάμβανε την «διάσωση» της ρωσικής ομοσπονδίας, το 1999, ο νεαρός Macron έψαχνε το θέμα του μεταπτυχιακού του.

Κανονικά δεν επρόκειτο να συναντηθούν ποτέ οι δρόμοι τους. Αλλά συναντήθηκαν. Χτες, στις Βερσαλλίες. Ο Macron, σα νέος πρόεδρος της πέμπτης γαλλικής δημοκρατίας, ήταν (έδειχνε) άνετος οικοδεσπότης – η ψυχή του το ξέρει. Κουβέντιασαν (λέει) τις γαλλορωσικές (ή ρωσογαλλικές…) σχέσεις, και οπωσδήποτε τα “δύσκολα” σημεία τους. Το σίγουρο είναι ότι τα έλεγαν για κανά τρίωρο. Τα έχουν αυτά τα πρώτα ραντεβού: η ώρα περνάει ευχάριστα και γρήγορα.

Γιατί, όμως, υποψιαζόμαστε ότι ο νυν τσάρος της Μόσχας είχε, και όχι μόνο μια φορά, την επιθυμία να πιάσει τον γάλλο πρόεδρο απ’ το αυτί, και να του ρίξει ένα μπατσάκι λέγοντας του: τράβα από ‘κει ρε νιάνιαρο… ε; Γιατί το υποψιαζόμαστε αυτό;

Ίσως επειδή η 5η γαλλική δημοκρατία ζει το δικό της μερδικό στην παγκόσμια καπιταλιστική παρακμή / κρίση / αναδιάρθρωση· και ο νεαρός Macron έχει, αν το παιδέψει, μακρύ μεν αλλά και δύσκολο δρόμο μπροστά του. Μεταξύ άλλων θα πρέπει να μάθει κι εκείνα που έμαθε ο Ναπολέων (ο «μέγας») στις ρωσικές στέπες…

Ας δώσει περισσότερη βάση ο νεαρός Macron στην κυρά Μέρκελ. Στα νειάτα της μπορεί να είχε βρεθεί στην ίδια μπυραρία με τον (μεγαλύτερό της κατά δύο χρόνια) Putin. Μπορεί. Μπορεί και όχι όμως.

Σε κάθε περίπτωση, είτε έτσι είτε αλλιώς, το έχει αποδείξει: καταλαβαίνει πολλά. Είναι, ας το πούμε έτσι, της «παλιάς φουρνιάς»….

__________________________________________________________

Από:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/05/diethnis-schesis/

Για την Αμαλία…

Οι νεώτεροι σίγουρα δεν την ξέρετε και οι παλιότεροι μάλλον την έχετε ξεχάσει. Κι εγώ τυχαία την θυμήθηκα, καθώς χτες το απόγευμα σκάλιζα το αρχείο μου. Όταν βρέθηκε μπροστά μου, η απογοήτευση από την κατάσταση του αρχείου (κάποτε πρέπει να το τακτοποιήσω αλλά πότε;) έδωσε την θέση της στην συγκίνηση. Έτσι αποφάσισα σήμερα να μιλήσω γι’ αυτήν. Το όνομά της: Αμαλία Καλυβίνου.

Η Αμαλία γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Οι πρώτοι πόνοι στο πόδι της παρουσιάστηκαν ενώ πήγαινε στην τρίτη δημοτικού. Επί δέκα ολόκληρα χρόνια πήγαινε από γιατρό σε γιατρό κι από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, άλλαξε γιατρειές και γιατρειές αλλά γιατρειά δεν είδε. Κανένας από τους γιατρούς που την εξέτασαν όλα αυτά τα χρόνια δεν μπόρεσε να διαγνώσει το καλόηθες νευρίνωμα που την ταλαιπωρούσε. Έπρεπε να μπει στην Φιλοσοφική για να μάθει ότι εκείνο το εύκολα ιάσιμο καλόηθες νευρίνωμα είχε εξελιχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Η Αμαλία δεν το βάζει κάτω. Ξεκινάει έναν διπλό τιτάνιο αγώνα. Από την μια μάχεται κατά του καρκίνου, που την απειλεί με ακρωτηριασμό. Από την άλλη, παλεύει με όλες τις παθογένειες του συστήματος (ή κυκλώματος, αν προτιμάτε) υγείας. Ο δεύτερος αντίπαλός της είναι χειρότερος από τον πρώτο. Οι χημειοθεραπείες και οι ακτινοβολίες είναι παιχνιδάκια μπροστά στις παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες, την οικονομική εκμετάλλευση, την απληστία των ιδιωτικών κλινικών, τα φακελλάκια των γιατρών, την ταλαιπωρία στις ουρές. Στο μεταξύ, ο καρκίνος κάνει μετάσταση στα οστά. Η Αμαλία δεν θα καταφέρει να σώσει το πόδι της αλλά συνεχίζει να παλεύει.

Μαθαίνοντας Να Αγωνίζεσαι: Η ιστορία μου ανάμεσα στον εργατισμό και τον φεμινισμό …

Όταν συνάντησα τον εργατισμό ήμουν 19 χρονών. Ήμουν στην μαχητική βάση του φοιτητικού κινήματος από το πανεπιστήμιο της Παδόβας. Ήμουν νέα κι έτσι ήμουν σιωπηλή και μάθαινα. Θυμάμαι πως σε πολλές συναντήσεις ήθελα να πω πράγματα αλλά ήμουν ντροπαλή κι ανασφαλής και γι’αυτό προτιμούσα να κάνω ησυχία. Οι ηγέτες του κινήματος ήταν γενικά φοιτητές που είχαν ήδη μάθει να κάνουν πολιτική επειδή είχαν μερική προηγούμενη εμπειρία από κόμματα ή πολιτικές οργανώσεις. Σε αντίθεση, εγώ είχα μόνο τα πιστεύω μου σχετικά με την ανάγκη να αλλάξει ο κόσμος για τον θρίαμβο της ισότητας, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης.

 Η μόνη μου προηγούμενη πολιτική εμπειρία ήταν η συμμετοχή μου σε απεργίες ενάντια στις γαλλικές πυρηνικές δοκιμές στον Ειρηνικό ωκεανό όταν ήμουν 14. Τότε πήγαινα στο γυμνάσιο “Tito Livio” στην Παδόβα,όπου βρίσκονταν πολλοί λίγοι μαθητές σε απεργία. Σ’ένα σημείο έφτασε ο διευθυντής κι όταν με είδε προσπάθησε να με αρπάξει από το αυτί, λέγοντας “έλα μέσα”. Του ξέφυγα και του είπα πως δεν μπορεί να μου απευθύνεται με αυτόν τον τρόπο. Όλοι οι μαθητές που βρίσκονταν σε απεργία τιμωρήθηκαν με το να τους κρατήσουν πίσω στην ακαδημαϊκή πρόοδο λόγω της συμμετοχής τους.

 Η δεύτερη μεγάλη εμπειρία που είχα, η οποία με ετοίμασε για μια ζωή πολιτικής δέσμευσης, ήταν να κηρύξω τον εαυτό μου άθεη όταν ήμουν 16. Ζούσα με τους γονείς μου στο Dolo, μια μικρή πόλη ανάμεσα στην Παδόβακαι την Βενετία, κι η οικογένειά μου ήταν πολύ θρησκευόμενη (καθολική). Όμως έβλεπα τόση φτώχεια και αδικία γύρω μου ενάντια στην οποία η επίσημη εκκλησία έκανε πολύ λίγα. Η στάση μου, η οποία ήταν ενάντια στον ρόλο της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, αποτέλεσε ένα σοκ για τους γονείς μου, αλλά το άντεξαν.

Τελικά, όταν ήμουν 18 χρονών, αποφάσισα να φύγω από το σπίτι προκειμένου να στηρίξω τον εαυτό μου ενώ σπούδαζα στο πανεπιστήμιο, παρόλο που οι γονείς μου ήταν ευκατάστατοι και μπορούσαν να πληρώσουν τις σπουδές μου. Ήθελα να έχω τον έλεγχο της ζωής μου και να ζήσω χωρίς κοινωνικά προνόμια. Πέρασα από πολλές δουλειές, από υπάλληλος σε βιβλιοθήκη έως εμπορική αντιπρόσωπος έργων τέχνων και βιβλιοθηκάρια στο πανεπιστημίο. Αυτή την φορά οι γονείς μου κλαιγόντουσταν πολύ: από την οπτική τους, η μοναδική τους κόρη (είχα τρεις αδερφούς) ήταν η πιο ανυπότακτη κι έβλεπε την ζωή με έναν τρόπο που ένιωθαν πως θα είχε ως αποτέλεσμα κακουχίες.