Η Κόκκινη Σημαία της Νίκης υψώνεται στο Ράιχσταγκ

Ηταν 30 Απριλίου του 1945 και ώρα 21.50 όταν ο επιλοχίας Μ. Α. Φ. Γιεγκόροφ και ο λοχίας Μ. Β. Καντάρια του σοβιετικού στρατού έστησαν την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο, τη Σημαία της Νίκης, πάνω από τον κεντρικό Τρούλο του Ράιχσταγκ.

Αμέσως μετά, ο διοικητής της 3ης στρατιάς κρούσης στρατηγός Β. Ι. Κουζνετσόφ, που παρακολουθούσε προσωπικά την ιστορική μάχη κατάληψης του Ράιχσταγκ, πήρε στο τηλέφωνο το κέντρο διοίκησης και ανακοίνωσε στο στρατάρχη Ζούκοφ: «Στο Ράιχσταγκ κυματίζει η κόκκινη σημαία! Ζήτω, σύντροφε στρατάρχη!»¹.

Παρόλο που δεν είχαν τελειώσει οι μάχες και τα ναζιστικά στρατεύματα συνέχιζαν να αμύνονται μέσα στο Βερολίνο, το γεγονός είχε ξεχωριστή σημασία.

Ηταν πια φανερό πως ο πόλεμος στην Ευρώπη από στιγμή σε στιγμή τελείωνε οριστικά. Αλλά η σημαία πάνω στο Ράιχσταγκ είχε διπλή σημασία. Δε φανέρωνε μόνο το τέλος του πολέμου. Ταυτόχρονα αποκάλυπτε στα ματιά ολόκληρης της ανθρωπότητας, στο παρόν, αλλά και στο μέλλον ως ιστορία, τον πραγματικό νικητή του πολέμου. Την επομένη ξημέρωνε Πρωτομαγιά. Η Παγκόσμια Ημέρα της Εργατικής Τάξης.

«Πνίγουν» όσους κελαηδούν για σκάνδαλα

Ο Antoine Deltour, αν και τιμήθηκε το 2015 από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την αποκάλυψη του σκανδάλου Luxleaks, αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης έως και 10 ετών και πρόστιμο 1,25 εκ. ευρώ για κλοπή, παραβίαση εμπορικών μυστικών και επαγγελματικού απορρήτου | EPA/JULIEN WARNAND

Συντάκτης: Μπάμπης Μιχάλης

Πριν από πέντε χρόνια ο Antoine Deltour παραιτήθηκε από τη δουλειά του στην PricewaterhouseCoopers. Λίγο πριν αφήσει το γραφείο του στη θυγατρική εταιρεία του γνωστού οίκου ορκωτών λογιστών στο Λουξεμβούργο, ο Γάλλος είχε αντιγράψει σε έναν εξωτερικό δίσκο 28.000 έγγραφα.

Σε αυτά τα έγγραφα ήταν καταγεγραμμένες οι μυστικές ευνοϊκές φορολογικές συμφωνίες (tax rulings) που είχαν συνάψει 343 κορυφαίες εταιρείες του πλανήτη με τις αρχές του Λουξεμβούργου.

Μέσω αυτών των συμφωνιών, διεθνικοί επιχειρηματικοί κολοσσοί όπως η Apple, η Amazon, η Ebay, η Heinz, η Pepsi, η IKEA και η Deutsche Bank κατάφερναν να αποφεύγουν κάθε χρόνο δισεκατομμύρια φόρων, μειώνοντας τον συντελεστή φορολόγησης των κερδών τους μέχρι και στο… 1%.

Ο Deltour διοχέτευσε αυτά τα έγγραφα στον διεθνή Τύπο το 2012 και η βόμβα που έσκασε ονομάστηκε σκάνδαλο Luxleaks.

Χάρη σε αυτή τη διαρροή ήρθε ξανά στην επιφάνεια η σύγχρονη μάστιγα της επιχειρηματικής φοροαποφυγής, οι στρατηγικές που χρησιμοποιούν δηλαδή οι επιχειρήσεις προκειμένου να μεταφέρουν τα κέρδη τους από εκεί που τα παράγουν σε φορολογικούς παραδείσους.

Γαλλία: Το κίνημα αντέχει, εξελίσσεται και αντιμετωπίζει προκλήσεις

Αλέξης Λιοσάτος

Το λαϊκό κίνημα στη Γαλλία που ξέσπασε με αφορμή την αντεργατική μεταρρύθμιση της Ελ Κομρί, αντέχει, περνώντας μάλιστα από δύσκολες εξετάσεις: τις διακοπές του Πάσχα.

Με κλει­στά σχο­λεία και σχο­λές, η νε­ο­λαία συ­νέ­χι­σε να απο­τε­λεί πόλο ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης της κοι­νω­νί­ας, κα­λώ­ντας τη να στα­θεί «NuitDebout» (=όρθια τη νύχτα). Οι κα­τα­λή­ψεις πλα­τειών σε πε­ρισ­σό­τε­ρες από 60 πό­λεις συ­νε­χί­ζο­νται κα­θη­με­ρι­νά από τις 31 Μάρτη, όπως και οι κα­τα­λή­ψεις σχο­λεί­ων και οι οδο­μα­χί­ες με την αστυ­νο­μία του Ολάντ.

Η γαλ­λι­κή πο­λι­τι­κή σκηνή βρί­σκε­ται σε μια φάση «μπρα ντε φερ». Το κί­νη­μα των πλα­τειών έχει αδυ­να­μί­ες, υπο­χρε­ω­τι­κά μα­θαί­νει πολλά πράγ­μα­τα «επι­τό­που», στε­ρεί­ται πο­λι­τι­κής πρό­τα­σης, κα­λεί­ται δίχως τε­χνο­γνω­σία να αντι­με­τω­πί­σει το ζή­τη­μα των γρα­φειο­κρα­τι­κών ηγε­σιών και έχει απέ­να­ντί του σύσ­σω­μο και πα­νί­σχυ­ρο τον αστι­κό συρ­φε­τό. Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία, Δεξιά και Ακρο­δε­ξιά με τη συ­μπαι­γνία των ΜΜΕ συ­γκρο­τούν ένα μαύρο μέ­τω­πο που απαι­τεί την εκ­κέ­νω­ση των πλα­τειών, επεν­δύ­ει στον κοι­νω­νι­κό αυ­το­μα­τι­σμό, συ­κο­φα­ντεί τις κα­τει­λημ­μέ­νες πλα­τεί­ες ως «πηγή βίας και ανο­μί­ας». Η αστυ­νο­μι­κή βία γί­νε­ται όλο και πιο κτη­νώ­δης, τα ΜΑΤ χτυ­πά­νε αδια­κρί­τως νέους και ηλι­κιω­μέ­νους, ασφα­λί­τες πα­ρει­σφρέ­ουν στις δια­δη­λώ­σεις και συλ­λαμ­βά­νουν δε­κά­δες. Γάλ­λοι αγω­νι­στές χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά μας με­τέ­φε­ραν την εμπει­ρία τους με τη φράση «τέ­τοιο ξύλο δεν τρώ­γα­με ούτε από το Σαρ­κο­ζί».

Κι όμως, η πο­λι­τι­κή κρίση βα­θαί­νει. Ο Ολάντ έχει δη­μο­τι­κό­τη­τα που τεί­νει σε μο­νο­ψή­φιο νού­με­ρο, έχει απέ­να­ντί του με­γά­λο τμήμα του κόμ­μα­τός του και δυ­σκο­λεύ­ε­ται να το ελέγ­ξει. Προ­χω­ρεί σε φρα­στι­κές πα­ρα­χω­ρή­σεις και καλεί σε προ­σχη­μα­τι­κό διά­λο­γο, επι­διώ­κο­ντας να πε­ριο­ρί­σει τις αντι­δρά­σεις. Κιν­δυ­νεύ­ει να έχει κρί­σι­μες απώ­λειες κατά την ψή­φι­ση της αντερ­γα­τι­κής με­ταρ­ρύθ­μι­σης και γι’ αυτό τρε­νά­ρει την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δια­δι­κα­σία ψή­φι­σης, που πλέον δεί­χνει να με­τα­το­πί­ζε­ται για αρχές Ιου­νί­ου, σε μια προ­σπά­θεια να πα­ρου­σιά­σει η αντί­στα­ση ση­μά­δια κό­πω­σης. Η Δεξιά και το ακρο­δε­ξιό κόμμα Λε Πεν επί­σης τα­λα­νί­ζο­νται από εσω­τε­ρι­κές διαι­ρέ­σεις και δια­μά­χες, που έχουν έρθει στην επι­φά­νεια μετά το ξέ­σπα­σμα του κι­νή­μα­τος.

Το Πάσχα στην Αθήνα, σε παράξενους καιρούς

Αναμένοντας το φετινό Πάσχα με διάθεση μελαγχολική, θυμήθηκα ένα παλιό σημειωματάριο στο οποίο είχα συγκεντρώσει κάποια δημοσιεύματα παλιών εφημερίδων. Μου άρεσε πολύ να διαβάζω για την καθημερινότητα των Ελλήνων σε κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες περιόδους της ιστορίας μας. Ανάμεσα στα άλλα βρήκα και κάποιες σημειώσεις για τον εορτασμό του Πάσχα στην Αθήνα, κάποιες χρονιές που ήταν αλλιώτικες από τις άλλες.

1896 – Τέσσερις γιορτές σε μία

Αυτή τη χρονιά το Πάσχα πέφτει στις 24 Μαρτίου, και γιορτάζεται μαζί με τον Ευαγγελισμό, με την Εθνική γιορτή της 25^ης Μαρτίου, αλλά και την έναρξη των πρώτων Διεθνών Ολυμπιακών Αγώνων που διεξάγονται στην Αθήνα την ίδια μέρα. Τρία χρόνια μετά τη χρεοκοπία της Ελλάδας, η πόλη στολίζεται και οι Αθηναίοι γιορτάζουν τον περίεργο αυτό συνδυασμό. Ανήμερα το Πάσχα, γίνονται τα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα του εθνικού ευεργέτη Γεωργίου Αβέρωφ στην είσοδο του Σταδίου. Στον Αβέρωφ χρωστά η Ελλάδα, εκτός πολλών άλλων, το Μετσόβιο Πολυτεχνείο και το ανακαινισμένο Παναθηναϊκό Στάδιο (το Καλλιμάρμαρο) στο οποίο διεξήχθησαν οι πρώτοι αυτοί Ολυμπιακοί της σύγχρονης εποχής.

Ο καθαρός ήχος του Muddy Waters…

Σαν σήμερα πέθανε ο κορυφαίος μουσικός των blues (4.4.1913 – 30.4.1983)

—της Μαρίας Τσάκος—

Jimi Hendrix: «Ο πρώτος κιθαρίστας που τράβηξε την προσοχή μου ήταν ο MuddyWaters. Τον πρωτάκουσα όταν ήμουν μικρός και στην κυριολεξία τρόμαξα».

Αν τα blues είναι από τα χαρακτηριστικότερα είδη της αμερικάνικης μουσικής, ο Muddy Waters είναι ένας από τους πλέον εμβληματικούς bluesmen. Διότι ναι μεν υπήρξαν κι άλλοι πολλοί σημαντικοί καλλιτέχνες του μουσικού αυτού είδους, τόσο πριν από εκείνον όσο και μετά την εποχή του, αλλά ο Waters —του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν McKinley Morganfield και γενήθηκε στην κομητεία Issaquena του Μισισιπή, στις 4.4.1913— υπήρξε τραγουδιστής, κιθαρίστας και συνθέτης με τέτοια πρωτόγονη δύναμη ώστε να έχει ταυτίσει το όνομά του με τα συστατικά εκείνα των μπλουζ που μιλάνε κατευθείαν στην ανθρώπινη ψυχή. Θα μπορούσε με ασφάλεια να ισχυριστεί κανείς πως, αν δεν υπήρχε ο Waters, το rock and roll και όλα του τα μουσικά παράγωγα θα είχαν σήμερα πολύ διαφορετική μορφή. Είναι μάλιστα τόσο πολλοί οι μουσικοί τους οποίους επηρέασε, που θα ήταν κυριολεκτικά ανόητο το να επιχειρήσει κανείς να τους απαριθμήσει· ας αρκεστούμε μόνο στο να αναφέρουμε τους Rolling Stones , προς τιμήν του μουσικού τους ειδώλου, πήραν το όνομά τους από τον τίτλο ενός δικού του πασίγνωστου τραγουδιού.

Αναμνήσεις…

Στη χώρα το λωτοφάγων ακόμα και οι πιο σκληρές εκδοχές του σύγχρονου Θεάματος σηκώνουν μερικές φορές τα χέρια. Φυσικά η μνήμη, ακόμα και σαν στοιχειώδης ατομική και συλλογική λειτουργία, είναι τόσο επιλεκτική και καθοδηγούμενη ώστε έχει καταντήσει συνώνυμο της βλακείας.
Πριν κάμποσους μήνες, μετά την υπογραφή του «3ου μνημονίου», ο Γιούνκερ (που πότε πότε είναι «φίλος μας» και άλλοτε όχι) έλεγε μιλώντας σε δημοσιογράφους ενός γαλλογερμανικού ντοκυμαντέρ, αναφερόμενος στη «σκληρή διαπραγμάτευση» της Αθήνας:
Αναρωτιόμουν κάποιες φορές, αλλά όχι πραγματικά, αν η η ελληνική κυβέρνηση ήταν μια κυβέρνηση κυνική. Είναι ένα εξαιρετικό κατόρθωμα το ότι από την μια οι Έλληνες με φόντο μια αντιευρωπαϊκή προπαγάνδα απέρριψαν ένα κείμενο, και απ’ την άλλη ένα μήνα μετά η Ελληνική κυβέρνηση να προτείνει ένα κείμενο πολύ πιο σκληρό απ’ αυτό που απέρριψε ο ελληνικός λαός. Είναι ένα πραγματικό κατόρθωμα…
Ποτέ δεν κατάλαβα την στρατηγική της Ελλάδας και πιστεύω πολύ ειλικρινά μετά απ’ όσα ζήσαμε ότι η Ελλάδα δεν είχε πραγματική στρατηγική. Η στρατηγική και τα σχέδια καταστρώνονταν μέρα με την ημέρα…
Μόνο κάποιος που δεν ξέρει την ελληνική εκδοχή της «θεωρίας παιγνίων» μπορεί να λέει τέτοια πράγματα. Η δε ελληνική εκδοχή εφαρμόζεται (και) στο τάβλι: τι θέλω; εξάρες; τις έχω!… πάλι ντόρτια έφερα;

---

 

Από:

http://www.sarajevomag.gr/index.html

Νικηφόρος Βρεττάκος: «Ελεγείο πάνω στον τάφο ενός μικρού αγωνιστή»…

Πάνω στο χώμα το δικό σου λέμε τ᾿ όνομά μας.
Πάνω στο χώμα το δικό σου σχεδιάζουμε τούς κήπους και τις πολιτείες μας.
Πάνω στο χώμα σου είμαστε. Έχουμε πατρίδα.

Έχω κρατήσει μέσα μου τη ντουφεκιά σου.
Γυρίζει μέσα μου ο φαρμακερός ήχος του πολυβόλου.
Θυμάμαι την καρδιά σου που άνοιξε κ᾿ έρχονται στο μυαλό μου
κάτι εκατόφυλλα τριαντάφυλλα
που μοιάζουνε σαν ομιλία του απείρου προς τον άνθρωπο.
Έτσι μας μίλησε η καρδιά σου.
Κ᾿ είδαμε πως ο κόσμος είναι μεγαλύτερος,
κ᾿ έγινε μεγαλύτερος για να χωρά η αγάπη.

Το πρώτο σου παιγνίδι: Εσύ.
Το πρώτο σου αλογάκι: Εσύ.
Έπαιξες τη φωτιά. Έπαιξες το Χριστό.
Έπαιξες τον Αη-Γιώργη και το Διγενή.
Έπαιξες τους δείκτες τού ρολογιού που κατεβαίνουνε απ᾿ τα μεσάνυχτα.
Έπαιξες τη φωνή της ελπίδας, εκεί που δέν υπήρχε φωνή.
Η πλατεία ήταν έρημη. Η πατρίδα είχε φύγει.
Ήταν καιρός! Δε βάσταξε η καρδιά σου περισσότερο
ν᾿ ακούς κάτω απ᾿ τη στέγη σου τ᾿ ανθρώπινα μπουμπουνιτά της Ευρώπης!
Άναψες κάτω απ᾿ το σακκάκι σου το πρώτο κλεφτοφάναρο.
Καρδιά των καρδιών! Σκέφτηκες τον ήλιο και προχώρησες…

Ανέβηκες στο πεζοδρόμιο κ᾿ έπαιξες τον άνθρωπο!

Νικηφόρος Βρεττάκος, «Ελεγείο πάνω στον τάφο ενός μικρού αγωνιστή» (από την συλλογή Η παραμυθένια πολιτεία. Εδώ η αντιγραφή έγινε από την τον πρώτο τόμο της τρίτομης συγκεντρωτικής έκδοσης: Νικηφόρος Βρεττάκος, Τα ποιήματα, εκδόσεις Τρία Φύλλα, 1999, συν. σελ. 1290)