Ο Έλληνας που… άλλαξε τον κόσμο!

Της Μελίνας Καραπαναγιωτίδου

Ο Σάββας Παρασκευόπουλος ήταν βοσκός στη Νεστάνη της Αρκαδίας. Σε ηλικία 19 ετών έφυγε κρυφά από το σπίτι του για να μεταναστεύσει στην Αμερική. Όπως οι περισσότεροι Ελληνες μετανάστες την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα ήταν ξυπόλητος και πεινασμένος, όμως κατάφερε και πρόκοψε στο Γκάλβεστον του Τέξας και απέκτησε τέσσερα παιδιά με την Κατίνα Ελευθερίου μετανάστρια, επίσης, από το Αργος.
Ενα από τα παιδιά του, ο Τζορτζ σπούδασε σε πανεπιστήμιο του Τέξας, μηχανικός πετρελαίου και η ανακάλυψή του στην εξόρυξη ορυκτών καυσίμων έφερε επανάσταση στον κλάδο και την ανθρωπότητα σε …ενεργειακή ασφάλεια!
Ο Τζορτζ Φειδίας Μίτσελ άφησε την τελευταία του πνοή στις 26 Ιουλίου σε ηλικία 94 ετών.  Οι ΗΠΑ τον τίμησαν ανεγείροντας άγαλμα ενώ η είδηση του θανάτου του έκανε το γύρο του κόσμου με τους Financial Times να τον χαρακτηρίζουν «τον μεγαλύτερο οραματιστή της ενέργειας» ενώ ο Economist έγραψε ότι «Ο Τζορτζ Μίτσελ άλλαξε τον κόσμο»!

Χάρις στη μέθοδο που ανακάλυψε ο ιδιοφυής Ελληνοαμερικάνος, την υδραυλική ρωγμάτωση (fracking), μπορούμε σήμερα να αντλήσουμε τεράστιες ποσότητες φυσικού αερίου που στο παρελθόν βρίσκονταν παγιδευμένες στο έδαφος! Δηλαδή, η μέθοδος Μίτσελ ξεκλειδώνει τα τεράστια κοιτάσματα που βρίσκονται παγιδευμένα μέσα σε αργιλικό σχιστόλιθο κάτω από την επιφάνεια της γης εισάγοντας στο έδαφος υγρά σε υψηλή πίεση για να σπάσει ο βράχος και να δημιουργηθούν διέξοδοι για το παγιδευμένο πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Επίσης ανέπτυξε τεχνικές για να αντλεί τα καύσιμα κάθετα και στη συνέχεια στο πλάι προκειμένου να αυξήσει την απόδοση κάθε πετρελαιοπηγής

Τι σημαίνει αυτό για την παγκόσμια οικονομία και την γεωπολιτική σκακιέρα που «ξαναστήνεται» από την εφαρμογή της μεθόδου Μίτσελ; Θα σας δώσω τρεις παραμέτρους που έχουν άμεση συσχέτιση:

A) Οι ΗΠΑ χάρη στον Μίτσελ οδεύουν στην ενεργειακή αυτάρκεια.Σήμερα περισσότερο από το 25% του φυσικού αερίου που καταναλώνουν οι ΗΠΑ προέρχεται από μη συμβατικά κοιτάσματα που έγιναν «εκμεταλλεύσιμα» από τη μέθοδο Μίτσελ. Για να αντιληφθείτε το μέγεθος της διαφοράς, το 2000 μόνο το 1 % προέρχονταν από τα κοιτάσματα αυτά.

Β) Επειδή η μέθοδος Μίτσελ αναδεικνύει χώρες που παλαιότερα είχαν αμελητέα κοιτάσματα σε σημαντικούς παραγωγούς φυσικού αερίου,η Ρωσία θα χάσει την πρωτοκαθεδρία της στο φυσικό αέριο με ότι αυτό συνεπάγεται στην οικονομία της και την θέση της στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα.

Γ) Οι ανακατατάξεις στην ενεργειακή αγορά θα έχουν τεράστιες επιπτώσεις στις οικονομίες και την πολιτική σταθερότητα στις αραβικές χώρες που παράγουν πετρέλαιο.( Σαουδική Αραβία, Ιράκ, Ιράν, Μπρουνέι, Κατάρ, Λιβύη, Αμπού Ντάμπι κ.α.).

Μη ξεχνάμε οτι πρόσφατα ο Βρετανός πρωθυπουργός Κάμερον σε άρθρο του στην Daily Telegraph με τίτλο «δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε την ευκαιρία με το σχιστολιθικό αέριο» προτρέπει τους συμπατριώτες του να ξεπεράσουν φοβίες για ρύπανση των αποθεμάτων νερού και διαβεβαιώνει πως η μέθοδος Fracking, του ελληνοαμερικανού Μίτσελ, είναι ασφαλής. Στο άρθρο του ο Κάμερον ζητά απο ολόκληρη την Βρετανία -βόρεια ή νότια,Συντηρητικούς ή Εργατικούς– να επωφεληθεί και να ευεργετηθεί αμεσα από τις εξορύξεις.Υποστηρίζει επίσης ότι η μέθοδος Μίτσελ το Fracking θα οδηγήσει σε μειώσεις των τιμολογίων ενέργειας και θα δημιουργήσει 70.000 θέσεις εργασίας! «Οι τελευταίες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για περίπου 40 τρις κυβικά μέτρα σχιστολιθικού αερίου κάτω από την Βρετανία αυτή τη στιγμή, και αυτή η μελέτη καλύπτει μόνο 11 κομητείες! Για να το θέσω αλλιώς – γράφει ο Κάμερον- ακόμη κι άν εξορύξουμε το ένα δέκατο αυτού του αριθμού, μιλάμε για το ισοδύναμο των αποθεμάτων φυσικού αερίου 51 ετών.

Εντυπωσιάστηκα όχι τόσο από το άρθρο του Βρετανού πρωθυπουργού, αλλά περισσότερο από την αμεσότητα της επίκλησης του συμφέροντος προς τους συμπατριώτες του. Λέει στα ίσια και χωρίς φιοριτούρες «Ξεπεράστε οικολογικές υστερίες. Εγγυόμαστε ότι είναι ασφαλές. Η οικονομία μας θα απογειωθεί και θα κερδίσουμε ενεργειακή αυτάρκεια «δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε την ευκαιρία….» Κοτζαμάν Μεγάλη Βρετανία δεν έχει την πολυτέλεια… Πώς να μην κάνω συγκρίσεις με εμάς που έχουμε έναν τεράστιο ορυκτό πλούτο και κανείς δεν ενδιαφέρεται να τον εξορύξει; Είτε γιατί οι οικολόγοι δεν επιτρέπουν να χαλάσει η ομορφιά σε ένα κουτσοχώρι, είτε γιατί έχουμε τους σκληρότερους περιβαλλοντικούς νόμους ενάντια στην βιομηχανική παραγωγή, είτε λόγο γραφειοκρατίας και χρονοβόρας επίλυσης ενστάσεων στο ΣΤΕ και τα δικαστήρια.

Εμάς ποιος θα μας εκλιπαρήσει να εκμεταλλευτούμε τον πλούτο μας, ποιος θα μας προτρέψει να ενωθούμε, να τα βρούμε για την περιβόητη ανάπτυξη στην πράξη; Μάλλον κανείς! Ίσως γιατί σε αντίθεση με τη Βρετανία εμείς έχουμε την …πολυτέλεια να κλοτσάμε τις ευκαιρίες.Όπως δεκαετίες τώρα έχουμε την πολυτέλεια να διώχνουμε «τα καλύτερα μυαλά» τα οποία και μεταναστεύουν με επιτυχία στο εξωτερικό, όπως η οικογένεια του Τζορτζ Φειδίας Μίτσελ, ενός ακόμη Έλληνα που με τα επιχειρηματικά και επιστημονικά επιτεύγματά του βοήθησε ξένη χώρα και όχι την πατρίδα του…

Πηγή,http://ohifront.wordpress.com

Η ελληνοφωνία στο Λίβανο και στη Συρία

 

Ο ορθόδοξος ελληνισμός του Λιβάνου χρονολογείται από τον 19ο αιώνα και ενισχύθηκε κατά την περίοδο της Μικρασιατικής Καταστροφής (από τη Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη) και κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι αξιοσημείωτο ότι η πρώτη ελληνική κοινότητα με την επωνυμία “Φιλόπτωχος Ελληνική Κοινότης Βηρυττού”
(σύμφωνα με στοιχεία του ενημερωτικού δελτίου Greek community of Beirut) ιδρύθηκε πολύ πριν από την ανεξαρτησία του Λιβάνου, με άδεια της τότε Λιβανέζικης κυβέρνησης και της Γαλλικής αρμοστείας, το 1926. Αμέσως ακολούθησε η “Αστική Ελληνική Σχολή” και η ίδρυση της “Ενωσης Ελληνίδων Κυριών” και του αθλητικού συλλόγου “Αετός”, ο οποίος εξελίχθηκε αργότερα στην “Ελληνική Λέσχη Βηρυττού”.

Σύμφωνα με τις πηγές της ελληνικής πρεσβείας, η εγγεγραμμένη ελληνική κοινότητα σήμερα ανέρχεται στους 3.000 κατοίκους. Κυριότερη ίσως εστία ελληνοφωνίας στο Λίβανο αποτελούν οι κρητικής καταγωγής κάτοικοι της χώρας, οι οποίοι κατοικούν στο βόρειο Λίβανο και είναι, κατά πλειοψηφία, μουσουλμανικού δόγματος. Σύμφωνα με τα δεδομένα πραγματοποιηθείσης επιτόπιας ερευνάς μας (Τσοκαλίδου, 2000), οι ελληνόφωνες εστίες της χώρας συγκεντρώνονται κυρίως στην πρωτεύουσα Βηρυττό και την Τρίπολη του Β. Λιβάνου. Τέλος, εκτός από τους ελληνικής καταγωγής κατοίκους της χώρας, στο Λίβανο υπάρχει και ακαδημαϊκή εστία ελληνομάθειας, η θεολογική σχολή του Balamand στο Β. Λίβανο, η οποία προετοιμάζει ορθοδόξους ιερείς με υψηλό βαθμό ελληνομάθειας. Η σχολή αριθμεί 60 φοιτητές (ανάμεσά τους και λίγες φοιτήτριες), οι οποίοι παρακολουθούν κάθε μέρα μαθήματα στα Ελληνικά.

Η Συρία, όπως ο γειτονικός Λίβανος, έχει πολλές και στενές ιστορικές και πολιτιστικές σχέσεις με την Ελλάδα, γεγονός που γίνεται αισθητό τόσο από τα ευρήματα της χώρας, όσο και από τη γενική στάση των Σύριων κατοίκων απέναντι στα ελληνικά πράγματα (Βρανόπουλος, 1995). Ο ελληνικής καταγωγής πληθυσμός της Συρίας είναι κυρίως συγκεντρωμένος στις δύο μεγαλύτερες πόλεις της χώρας, Δαμασκό και Χαλέπι και στο χωριό Χαμεντίγιε (ή Χαμιντιέ) στο νότιο τμήμα της χώρας. ‘Οπως και στο Λίβανο, το μεγαλύτερο σύγχρονο μεταναστευτικό κύμα ελληνικής καταγωγής σημειώθηκε μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Οργανωμένη ελληνική κοινότητα λειτουργεί μόνο στη Δαμασκό, ενώ σχολεία Ελληνικών, με αποσπασμένο δάσκαλο από την Ελλάδα, υπάρχουν και στις δύο μεγάλες πόλεις.

Η ελληνική κοινότητα Δαμασκού ιδρύθηκε το 1917 και αριθμεί περίπου 800-900 μέλη. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των εκπροσώπων της ελληνικής κοινότητος Δαμασκού, με το πέρασμα του χρόνου η ελληνική κοινότητα Χαλεπίου ξεπέρασε αυτήν της Δαμασκού, με τη μετανάστευση πολλών ελληνικής καταγωγής κατοίκων της πρωτεύουσας στην Ελλάδα, προς αναζήτηση εργασίας. Το 1982 με τη βοήθεια της ελληνικής πρεσβείας και κυρίως της Εκκλησίας, η ελληνική κοινότητα Χαλεπίου απέκτησε το δικό της χώρο για μαθήματα ελληνικής γλώσσας, το σχολείο του Προφήτη Ηλία, όπου φοιτούν περίπου 50 άτομα, ενώ ελληνικό σχολείο υπάρχει και στην πρωτεύουσα Δαμασκό. Εκπρόσωποι των ελληνοφώνων παροικιών και των δύο πόλεων συμφωνούν στο γεγονός ότι αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί από την Ελλάδα, συχνά δεν μπορούν να ενταχθούν στην τοπική κοινωνία και δεν επαρκούν για την κάλυψη των εκπαιδευτικών αναγκών τους.

Λίβανος

‘Οπως προείπαμε, οι κυριότερες εστίες του ορθοδόξου ελληνισμού στο Λίβανο είναι η πρωτεύουσα Βηρυττός και η Τρίπολη του Β. Λιβάνου. Εκτός από την “Ελληνική Κοινότητα” υπάρχει και η “Ελληνική Λέσχη”, με αυτόνομη διοίκηση, η οποία απαρτίζεται από νεαρά μέλη τής ελληνικής κοινότητας και διοργανώνει ξεχωριστές εκδηλώσεις για τη διατήρηση της ελληνικής ταυτότητας στο Λίβανο. Το σημερινό σχολείο της ελληνικής κοινότητας Βηρυττού ενισχύεται από την ελληνική πολιτεία με αποστολή αποσπασμένου δασκάλου, αλλά συντηρείται αποκλειστικά από την ελληνική κοινότητα Βηρυττού.

Στην Τρίπολη του Β. Λιβάνου λειτουργεί εδώ και 40 χρόνια Ελληνική Λέσχη, στην οποία συχνά λειτουργεί και σχολείο Ελληνικών. Είναι αξιοσημείωτο το ενδιαφέρον ατόμων μη-ελληνικής καταγωγής στο Λίβανο για την ελληνική γλώσσα, με την οποία μπορούν να αισθάνονται άνετα τόσο ο ορθόδοξος ντόπιος πληθυσμός (περίπου 15% του συνόλου), λόγω κοινού θρησκεύματος, αλλά και οι υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες, που μαθαίνουν από νωρίς να εκτιμούν την ελληνική παράδοση, κυρίως για λόγους παλαιών ιστορικών δεσμών αλλά και γεωγραφικής εγγύτητας. Ταυτόχρονα, όμως, τα περιορισμένα μέσα που διαθέτουν τα ελληνικά κοινοτικά σχολεία (ιδίως η έλλειψη βιβλίων και εκπαιδευμένου διδακτικού προσωπικού) συνεπάγονται και χαμηλό επίπεδο ελληνομάθειας, ενώ έμφαση δίνεται σε επιφανειακά στοιχεία της ελληνικής κουλτούρας, όπως είναι οι χοροί και οι εθνικές γιορτές.

O Κρητικός Σύνδεσμος (“Φιλανθρωπικός Κοινωνικός Λιβανέζικος Κρητικός Σύλλογος”) ιδρύθηκε το 1996 στο επίνειο της Τρίπολης του Β. Λιβάνου, την Ελ Μίνα. Σύμφωνα με το καταστατικό τού συλλόγου, τα μέλη του αυτοπροσδιορίζονται ως πρόσφυγες από την Κρήτη (τέλη του 19ου-αρχές 20ου αι. με έτος ίδρυσης το 1897), οι οποίοι μετοίκησαν στο Λίβανο και ειδικά στις περιοχές τής Τρίπολης και της Ελ Μίνα. Σκοπός τους είναι η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου και η επιτέλεση φιλανθρωπικού και κοινωνικού έργου, με τρόπο αφιλοκερδή και χωρίς πολιτικές επιδιώξεις. Αξιοσημείωτο είναι ότι στο καταστατικό του συνδέσμου δεν γίνεται καμμία αναφορά στο θρήσκευμα των μελών. Οι ίδιοι δηλώνουν ότι το γεγονός ότι ζουν σε μία πολυθρησκευτική κοινωνία έχει συντελέσει στη διαμόρφωση μιας ανεκτικής στάσης απέναντι στη θρησκεία. Η ελληνική πρεσβεία τού Λιβάνου τούς αντιμετωπίζει συχνά με δυσπιστία, ενώ οι ίδιο νιώθουν ότι δεν καθιστούν αρκετά αισθητή την παρουσία τους ως ελληνόφωνη εστία της διασποράς παρ’ όλο που εξακολουθούν να διατηρούν την κρητική τους συνείδηση και να επιθυμούν σχέσεις με την μητροπολιτική Ελλάδα. Ενδεικτικά, πολλοί δήλωσαν ότι, παρ’ όλο που είναι μουσουλμάνοι, είναι μονογαμικοί και θεωρούν το διαζύγιο ντροπή, θέλοντας έτσι να αποδείξουν την προτίμησή τους σε κάποιες χριστιανικές ελληνικές παραδόσεις. Μέχρι να αρχίσει ο εμφύλιος πόλεμος στο Λίβανο (1975), η κοινότητά τους ήταν πολύ δεμένη και απόλυτα ενδογαμική. ‘Επειτα όμως, πολλοί αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν και η κοινότητα διασπάστηκε, ενώ όπως τονίζουν οι ίδιοι, οι σχέσεις τους με τους Λιβανέζους συμπολίτες τους υπήρξαν πάντοτε άριστες. Η πλειοψηφία τής κοινότητας διατηρεί τα Ελληνικά σε ικανοποιητικό βαθμό, ενώ ένα μέρος της έχει μόνο παθητική γνώση της γλώσσας.

Συρία

‘Οπως έχει γραφεί (Βρανόπουλος, 1995) για το ελληνόφωνο χωριό Χαμεντίγιε (ή αλλιώς Χαμιντιέ), οι κάτοικοι μεταξύ τους μιλούν μόνο Ελληνικά και με τα Αραβικά έρχονται σε πρώτη επαφή στο σχολείο. Οι κάτοικοι του χωριού αυτού είναι μουσουλμάνοι Κρήτες που εκτοπίστηκαν στην περιοχή, με το τέλος του Κρητικού Πολέμου, κοντά στα σημερινά σύνορα μεταξύ Λιβάνου και Συρίας, και έπειτα χωρίστηκαν στους κατοίκους της Τρίπολης, του Λιβάνου και του Χαμεντίγιε της Συρίας. Οι λόγοι για τους οποίους ο πληθυσμός αυτός εκδιώχθηκε από την Κρήτη το 1857 είναι κυρίως θρησκευτικοί. Πολλοί είχαν εξισλαμιστεί κατά τη διάρκεια της οθωμανικής κατοχής και θεωρήθηκαν προδότες από τους ντόπιους. Οι απόγονοί τους τώρα δηλώνουν ότι αυτό ήταν ένα από τα μεγαλύτερα λάθη των προπατόρων τους. Οι Κρήτες κάτοικοι του χωριού υπολογίζονται, από τους ίδιους, σε 3.000 σε σύνολο 5.000 κατοίκων του Χαμεντίγιε. Μέσα από συνομιλία με τους κατοίκους του χωριού, πληροφορηθήκαμε τις πολύ καλές σχέσεις τους με τους ‘Αραβες συμπατριώτες τους, και τη διατήρηση των εθίμων και του τρόπου σκέψης, που μετέφεραν από την Κρήτη. Το επίπεδο της προφορικής γνώσης των Ελληνικών των Χαμεντιγιανών, και συγκεκριμένα της κρητικής διαλέκτου, είναι ιδιαίτερα υψηλό, ενώ στο λόγο τους παρατηρείται περιορισμένη εναλλαγή κωδίκων ανάμεσα στα Αραβικά και στα Ελληνικά (σε πολύ λίγες περιπτώσεις και στα Αγγλικά).

‘Οπως και οι Κρητικοί του Λιβάνου, οι κάτοικοι του Χαμεντίγιε δηλώνουν ότι, αν και μουσουλμάνοι, εφαρμόζουν τη μονογαμία και θεωρούν ότι τα αγόρια και τα κορίτσια πρέπει να μορφώνονται. Παρ’ όλα αυτά, τα κορίτσια συνήθως παντρεύονται σε μικρή ηλικία και συναναστρέφονται κύριως ομόφυλές τους (Ζαρκαδάκης, 2000). Επίσης, οι Χαμεντιανοί ενημερώνονται για την Ελλάδα και την Κρήτη, μέσα από την τηλεόραση και τους συγγενείς τους στην Κρήτη. Η περίπτωση του Χαμεντίγιε παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον και απαιτεί πολύ περισσότερη προσοχή και μελέτη. Παρ’ όλη την απομόνωσή του από τη μητροπολιτική Ελλάδα, οι κάτοικοί του, με τους περιορισμένους πόρους τους αλλά και τη σίγουρη συνείδηση της κρητικής τους καταγωγής συνεχίζουν να διατηρούν και να διαδίδουν την ελληνική γλώσσα στη Μέση Ανατολή.

Πηγή
Περιοδικό “Ελληνική, Διεθνής Γλώσσα” του ΟΔΕΓ

Το είδα : http://www.24grammata.com/?p=32903

Δυο φλυτζάνια καφέ!

Σκίτσο Κώστας Γρηγοριάδης

Απ τον ενδέκατο όροφο που έμενα, πριν χρόνια, αγνάντευα τη γη ν’ απλώνεται επίπεδη ως πέρα στον ορίζοντα, μια αχνή γραμμή, με το πυρηνικό εργοστάσιο να εξέχει. Χωράφια ορθογώνια, σειρές καινούρια κτίσματα, καινούριοι δρόμοι, διασταυρώσεις, μεγάλες γέφυρες, ψηλά εργοστάσια, δασώματα στον ποταμό, τρένα πολλά που σέρνανε βαγόνια και βαγόνια και βαγόνια. Απ’ τη ροή του ποταμού, σαράντα δύο μοίρες νότια – στο χάρτη το ‘χα μετρημένο – πολλά χιλιόμετρα ευθεία κάτω, έδειχνα (σε μένα έδειχνα, σε ώρες νοσταλγίας): Εκεί είν’ η πατρίδα μου. Σαν έπεφτε ομίχλη κι έσβηνε αργά, καινούριους δρόμους, νέα κτίρια, με το μυαλό μου έσβηνα κι εγώ: έξω αυτό, έξω εκείνο κι έμενε μόνο η πόλη η παλιά, το μυτερό καμπαναριό, οι κόχες των σπιτιών και του στρατοπέδου που το κατείχαν πια Αμερικάνοι. Μισόκλεινα τα μάτια… Στα χρόνια του πολέμου, κυμάτιζαν στις κόχες σβάστιγκες, μουγκρίζανε στρατιωτικά αμάξια φορτωμένα, ηχούσαν μπότες στα λιθόστρωτα, μανάδες, αδελφές αγκάλιαζαν στρατιώτες στα σταχτιά, βαριά οπλισμένους. Τους κατευόδωναν για ν’ απλωθούν σαν μαύρη ομίχλη και να στηθεί αργότερα το άσπρο μάρμαρο, στις πέτρες του χωριού μου: «Εκτελεσθέντες». Εφερνε η μάνα μου το χέρι της στο μέτωπο, τα δάχτυλα μες στα μαλλιά, τα ίσιωνε με δύναμη. Μιλούσε με την πλάκα, με τον άντρα της.

— Αυτά τα βράχια σ’ αποχαιρετήσανε;

Δε μίλαγα. Ημουν μικρός. Κοιτούσα μοναχά τον πόνο, τον αγώνα της να μεγαλώσει τέσσερα παιδιά. Η στερημένη της ζωή πάντα με βάραινε.

Μεγάλος, της μιλούσα στο τηλέφωνο.

— Μάνα, θα ‘ρθεις στη Γερμανία, θα σε γυρίσω σ’ όλη την Ευρώπη.

— Εμένα άσε με. Εσείς δουλεύτε, να γυρίσετε.

— Δουλεύουμε. Οκτώ με οκτώ. Κι υπερωρίες.

— Την αδελφή σου πρόσεχε.

Μαζί μου είχα πάρει, τον τρίτο χρόνο τότε, την αδελφή μου, τη μικρή, για να δουλέψει. Παράτησα την αποθήκη πού ‘μενα και νοίκιασα εκείνο το διαμέρισμα, ψηλά, να τα βρει ανθρωπινά. Τα βρήκε όλα ζυγισμένα, στοιχισμένα. Στις έξι εγερτήριο, ψωμάκια, βούτυρο, καφέ, εφτά η ώρα γύρναγα στην πόρτα τα κλειδιά και βγαίναμε στο διάδρομο. Θα βγει κι η φράου Λίνη τώρα, έλεγα από μέσα μου. Και πράγματι. Ανοιγε η πόρτα νούμερο οκτώ, χαμογελούσαμε με τη γριά. «Guten Tag».

Στεκόμασταν στο ασανσέρ εμείς, αυτή στην πόρτα της, κοιτούσε αριστερά – δεξιά στο διάδρομο, σειρά κλεισμένες πόρτες, στρεφόταν σφίγγοντας στο στήθος της τη ρόμπα.

— Wie Schlechtes Wetter – Τι άσχημος καιρός!

— Ya, ya, χαζά χαμόγελα και τ’ ασανσέρ ερχότανε κι αυτό στην ώρα του.

Παραξενεύτηκε η αδελφή μου. Τι σύμπτωση! Κάθε πρωί ανοίγαμε μαζί με τη γριά.

— Ακούει τα κλειδιά και βγαίνει, της εξήγησα. Να πει δυο λόγια. Ζει ολομόναχη.

— Αχ, την καημένη. Θα την καλέσω για καφέ την Κυριακή.

Μου θύμισε τη μάνα μας, την κοίταξα, κρατήθηκα να μη γελάσω. Την καημενούλα, τι αφέλεια! Δεν είχε καταλάβει πού βρισκόταν. Θα έπινε καφέ με Γερμανούς! Οι Γερμανοί σε λίγο θα τη ‘βαζαν να δουλέψει ακόρντ. Με το κομμάτι. Θα τη χρονομετρούσανε. Schnell, schnell, γρήγορα, γρήγορα. Schnell, schnell, κι ο νους μου πήγε στον Αντώνη. Δυο μέτρα άντρας, πέτρα. Τον άκουγα που ράιζε.

–…την τύχη μου… Σνελ, σνελ. Χτύπησα άνθρωπο. Τον πήρα με το κλαρκ. Εναν εργάτη με τέσσερα παιδιά.

Τον άκουγα αμίλητος. Καθόμασταν σ’ ένα cafe για μετανάστες, εκεί τη βγάζαμε. Ολόγυρα χαρτόπαιζαν, μεθούσανε, χτυπιόντουσαν. Η φάρα μας. Οι άλλες φάρες είχαν άλλα στέκια. Βριζόμασταν. «Οι Τούρκοι ύπουλοι, οι Γιουγκοσλάβοι κλέφτες. Φασίστες Γερμανοί, μας έχουνε για ζώα, για τις δουλιές τις βρώμικες. Εναν καφέ δε μας κάλεσαν σπίτι τους να πιούμε».

Κουνούσε το κεφάλι του ο Αντώνης. «Ολοι οι ξυπόλυτοι κι άπλυτοι εδώ έχουν μαζευτεί».

Κατάθλιψη με έπιανε. Κοιτούσα μόνο τ’ άσχημα. Και στην Ελλάδα τ’ άσχημα κοιτάω. Δεν το μπορώ να υψωθώ, να δω τον κόσμο από ψηλά. Είναι στον άνθρωπο.

Ω, ρε, πουλιά μου διαβατάρικα, πόσο ψηλά πετάτε.

Το τραγουδούσε η μάνα μου αυτό. Και στις χαρές και στα στενάχωρα.

Εγώ λιγοψυχάω φαίνεται, εχθρεύομαι και βλέπω τ’ άσχημα. Και σήμερα αναπολώ λιβάδια, δάση, κάστρα. Λυπάμαι που περπάτησα τους δρόμους σου με τόση θλίψη κι έχθρα, Γερμανία. Δουλιά – σπίτι – δουλιά, σκληρή οικονομία και κάτι Κυριακές, τι μοναξιά! Καλύτερα να δούλευε κανείς, μια βόλτα στο λιθόστρωτο, ο κόσμος αραιός, ξαπόσταινε στα σπίτια του…

Δεν έβρισκες, ιδίως στην αρχή, έναν άνθρωπο να πεις δυο λόγια, να πιεις έναν καφέ, έστω μουγκός. Εγώ έψαχνα στους Ελληνες, η αδελφή μου ξανοιγότανε και μ’ Ιταλίδες, Ισπανίδες. Αυτό τη βοήθαγε και μάθαινε γερμανικά, μα πάθαινε χουνέρια. Θυμάμαι όταν την πρωτοκάλεσαν. Ντυθήκαμε και πήγαμε. Χτυπάγαμε, κοιτούσαμε. Μας είχανε ξεχάσει, λείπανε. Αλλά και πού είναι εύκολο να βρεις έναν φίλο γκαρδιακό να πιεις καφέ και να μιλήσεις;

— Την κάλεσα τη φράου Λίνη για καφέ. Δύο φορές, αλλά δεν έρχεται, μου είπε κάποια μέρα.

Με κοίταξε, απ’ έξω έβρεχε, μετά γυρόφερνε στο σπίτι κι αναστέναζε.

Με ξάφνιασε. Στο βάθος δε γουστάριζα τη Γερμανίδα σπίτι μου.

— Οι Γερμανοί δεν πιάνουνε με μας φιλίες, είπα. Και μεταξύ τους δύσκολα. Για να σ’ ανοίξουν το λουκέτο τους περνάς σαράντα κύματα. Κι αυτή η γριά… Τι να της πεις, τι να σου πει; Και πλάι στους Γερμανούς δεν πάει. Εκεί, μονάχη της. Ξεκουτιασμένη είναι.

Το πράμα χειροτέρευε, γιατί η μέρα μίκραινε και πλάκωσαν τα χιόνια.

Σήμερα, όταν χιονίζει, η αδελφή μου χαίρεται και σέρνει στο έλκηθρο το Γερμανοελληνάκι της. Τότε κοιτούσε απ’ το παράθυρο τον μαύρο ουρανό, κοιτούσε την ομίχλη, τα εργοστάσια. «Η σιδερένια χώρα», έλεγε, θυμότανε τ’ αγιόκλημα, το κουζινάκι μας, βαμμένο ώχρινο, στη μέση το τραπέζι που τρώγαμε φακές, και στις γιορτές, η μάνα μου μας έβαζε επίσημα στο κέντρο και τυρί. «Μανούλα μου – της έγραφε – τι θέλω εδώ; Εγώ δεν ένιωσα ποτέ φτωχή κοντά σου».

Και η γριά …υψώθηκε σαν διαβατάρικο πουλί.

Η μάνα μας, αιφνίδια: «Μεθαύριο, στις 11 το βράδυ. Πτήση 213», μου είπε ο αδελφός μου στο τηλέφωνο.

— Μονάχη της; Γριά κι αγράμματη;

— Θα πω στην αεροσυνοδό να την προσέχει.

Θυμάμαι και γελάω. Η μάνα μου, κοντούλα, μια σταλιά, χωμένη σε χοντρό παλτό, χωριάτικο, στ’ αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης. Κοιτούσε σαστισμένη τους διαδρόμους, απάνω σκάλες, κάτω αίθουσες, υπόγεια γκαράζ, να στρίψουμε από δω, όχι από κει.

— Σιγά, να μη σας χάσω. Και τ’ όνομά μου δε θυμάμαι να τους πω.

Την άλλη μέρα, στις εφτά, στην πόρτα το κλειδί και βγήκαμε κι οι …τέσσερις.

— Guten Tag.

Κοιτάχτηκαν οι δυο γριές και πήρε φόρα η μάνα μου.

— Καλή σας μέρα και καλώς σας βρήκα. Ηρθα τη νύχτα χτες απ’ την Ελλάδα. Ανέβηκα κι εγώ σ’ αεροπλάνο. Τι να ‘κανα; Η κόρη μου στενοχωριέται λίγο, αλλά της πέρασε, μου λέει, τώρα.

— Μάνα, δεν ξέρει ελληνικά η φράου Λίνη, τη σκούντηξε η κόρη της.

Τις σύστησε κι οι δυο γριές χαζογελάγανε. Στην πόρτα του ασανσέρ, της ξαναθύμισα πως θα γυρίσουμε το βράδυ κι αν ήθελε ας έκανε μια βόλτα εδώ γύρω.

— Τι λες παιδάκι μου, θες να χαθώ; Δεν το κουνάω ρούπι.

— Καλά να κλείσεις, είπα. (Της είχα δείξει πώς κλειδώναμε και βάζαμε ένα συρτή μ’ αλυσίδα.) Της έπιασα το μάγουλο. «Αντε, την Κυριακή να δεις πού θα σε πάω».

«Πού να την πάω τη γριούλα;». Σκεφτόμουν και λογάριαζα. Τεράστιες αποστάσεις κι άστατος καιρός. Το Βερολίνο μόνο απείχε έξι ώρες. Ούτε κι εγώ είχα πάει πουθενά, από την τσιγκουνιά μου. Την Κυριακή πρωί την έβαλα στ’ αμάξι. Τη γύριζα εκεί κοντά. «Εδώ ‘ναι το Βερολίνο, μάνα… Εκεί ήτανε η Καγκελαρία… Εδώ, παλιά, ο Κάιζερ, εκεί ο Λούθηρος. Τον έχεις, μάνα, ακουστά τον Λούθηρο;».

— Για γράφ’ τα μου σ’ ένα χαρτί, παιδάκι μου, μην τα ξεχάσω, να λέω στην Ελλάδα τι είδα.

Την άλλη μέρα πάλι στη δουλιά κι η μάνα μου στο σπίτι. Τα βραδινά, της έδειχνα τα φώτα στην πεδιάδα. «Κει κάτω είναι η Ελβετία, μάνα».

Η αδελφή μου ηρέμησε, κοιμόντουσαν μαζί και σιγομίλαγαν τη νύχτα. Με νανουρίζανε. Γαλήνευα.

Και μια βραδιά… Ηταν σπερ Μουλ και κατεβάζαμε στο δρόμο τ’ άχρηστα να τ’ αποσύρει ο δήμος. Αν και πολλά τα παίρνανε οι νέοι μετανάστες. Η μάνα μου τους κοίταζε που τριγύριζαν όπως τα σκυλιά μες στους σωρούς, τραβούσανε παλιές κουρτίνες, έπιπλα. Κατέβαζε κι η φράου Λίνη. Παιδάκι μου, με παρακάλεσε, για βόηθα τη γριούλα. Της έκανα τη χάρη. Προχώρησα στο διάδρομο, της φράου Λίνη η πόρτα ήταν μισάνοιχτη, πλησίασα. Και τότε… Με υποδέχτηκε ένας άντρακλας με τη στολή της Βέρμαχτ! Τον είδα από το άνοιγμα. Καπέλο, μπότες κι ο σταυρός στο στήθος. Με κοίταγε στητός, λιγάκι πιο ψηλά από μένα, στον τοίχο απέναντι. Στο πλάι του, η φράου Λίνη, νέα, χαμογελούσε αγέρωχη. Ταράχτηκα. Δεν ήταν όπως σε βιβλία ή ταινίες. Τους ένιωσα ολοζώντανους, και τόσο δίπλα μου…. Τη νύχτα στο κρεβάτι στριφογύριζα. Ετσι στητούς τους έβλεπε ο πατέρας μου και τον σημάδευαν. Τους σκότωσαν και μόλις φύγανε ξεχύθηκε ο τραγικός χορός, γυναίκες, μάνες, αδελφές, στις πέτρες, στους νεκρούς. Στο νου μου έρχονταν ντοκιμαντέρ απ’ τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μπουλντόζες σπρώχναν πτώματα, καπνοί ανέβαιναν και μαύρο χιόνι, στάχτη έπεφτε, αποκαΐδια ανθρώπινα. Βαθιά χαράματα σηκώθηκε η μάνα μου. Βημάτιζε, συμμάζευε μες στην κουζίνα, άκουγα. Η στερημένη της ζωή. Δε χάρηκε. Κι εδώ, στη Γερμανία, τίποτα δεν είδε, τίποτα, μονάχα κάτι ψέματα γελοία. Βημάτιζε κλεισμένη σπίτι μου και έβαζε το συρτή. Σε λίγες μέρες θα ‘φευγε.

Ζήτησα άδεια απ’ τα γραφεία. «A, nein, nein, der plan», μου είπανε, μα το περίμενα, γι’ αυτό επέμενα και πώς, στη φούρια μου, τους είπα με αφέλεια πως ήρθε η μάνα μου. Κοιτάχτηκαν κατάπληκτοι, το βρήκανε αστείο και κάποιοι χαμογέλασαν. Με πόνεσε, οργίστηκα, χιλιάδες λόγια, χείμαρρος, μου ήρθανε, μα μπούκωσαν, και τα γερμανικά μου ήταν λίγα. Στεκόμουνα αμίλητος, αμίλητοι κι αυτοί κι από το τζάμι, πέρα, έβλεπα τους γερανούς που υψώνανε, τα κομπρεσέρ, μια μυρμηγκιά ξένους εργάτες. Ιδια Βαβέλ. Καθένας με τον πόνο και τη γλώσσα του, μια μοναξιά χωρίς ελπίδα. Κατέβηκα στο πόστο μου, είπα στον μάιστερ πως είμαι άρρωστος και έφυγα. Ας κάναν ό,τι θέλανε. Θα έπαιρνα τη μάνα μου στους δρόμους πλάι στον Ρήνο. Γεννήθηκε στα ξεροχώματα, μα θα την πήγαινα να δει, στα τελευταία της, νερά, νερά, παραμυθένια κάστρα μες στα δάση. Βαθιά ως τις πηγές θα έφτανα, στην Ελβετία μέσα. Θυμάμαι, κοίταξα στο βάθος το ποτάμι. Κοπήκανε τα πόδια μου. Ομίχλη έπεφτε αργά. Σερνότανε και έσβηνε. «Οχι, ρε μάνα, τόσο άτυχη είσαι;». Τι διάβολο; Κι η Φύση ακόμη ήταν εχθρική σ’ αυτήν τη χώρα; Μα είχα μια μικρή ελπίδα ότι μπορεί να έφτιαχνε ο καιρός.

Ανέβηκα φουριόζος σπίτι. Στο διάδρομο, το μάτι μου καρφώθηκε στην είσοδο της φράου Λίνη. Η πόρτα ήταν θεόκλειστη. Το χάρηκα. Σαν μούμια τυλιγμένη σβάστιγκες στον σφραγισμένο τάφο της θα λιώνει. Να πληρωθούν η στάχτη πού ‘πεφτε, οι τραγικοί χοροί. Προχώρησα… και στάθηκα. Η πόρτα μας ήτανε γερτή, ξεκλείδωτη. Παραξενεύτηκα, φοβήθηκα. Την άνοιξα σιγά και μπήκα. Μια αλλόκοτη σιωπή με έζωσε. Αφουγκραζόμουνα ακίνητος. Μια αλλόκοτη σιωπή κι ένα ψιθύρισμα. Ενα ψιθύρισμα που με υπέβαλε. Σαν εκκλησιά, σε ώρα ιερή, μου φάνηκε. Απ’ την κουζίνα ερχότανε. Πλησίασα και άνοιξα αργά.

Είδα τη μάνα μου, σιμά τη φράου Λίνη, και δυο φλιτζάνια με καφέ.

Η Γερμανίδα έδειχνε φωτογραφίες κι έκλαιγε σιγά. Με είδε, τρόμαξε, μου χαμογέλασε δειλά κι έφυγε αθόρυβα, όμοιο φάντασμα, κυνηγημένο λες.

Τα σάστισα.

— Μάνα, τι έγινε;

Σηκώθηκε και πήρε τα φλιτζάνια, τ’ ακούμπησε στο νεροχύτη. Μ’ απόφευγε γυρνώντας μου τις πλάτες. Μου θύμισε που κάποτε, μικρός, την έπιασα να κλαίει.

Πλησίασα.

— Τι έγινε;

— Τι θες να γίνει; Τίποτα, αναστέναξε. Ηπιαμε καφέ. Τα είπαμε.

— Τι είπατε;

Είδα το χέρι της στο μέτωπο, τα δάχτυλα μες στα μαλλιά, τα ίσιωσε. Την άκουγα να λέει πως είπανε για τον πατέρα μου κι ότι «αυτή, η καημένη, έχασε τον άντρα της, την κόρη της στον πόλεμο, τ’ αδέλφια της».

Την άκουγα βουβός. Δεν καταλάβαινα. Πώς τα ‘πανε όλα αυτά; Πώς συνεννοήθηκαν;

Την κοίταγα. Σκυφτή στο νεροχύτη έπλενε, χυνόταν μαύρο απ’ τα φλιτζάνια κι έμπαινε φως απ’ το παράθυρο. Και πίσω της, βαθιά, μες στην ομίχλη, το μυτερό καμπαναριό, οι κόχες, το στρατόπεδο…

Μου φάνηκε όνειρο πως τάχα ήρθε η μάνα μου εδώ… Τους βρήκε. Ηπιαν καφέ. Κοιτούσανε φωτογραφίες, κλαίγανε. Τα είπανε.

Αγανακτώ με μένα σήμερα. Γιατί δε φύλαξα αυτά τα δυο φλιτζάνια;

Πηγή, http://fanthis.blogspot.gr

Ευτυχώς, έχουμε τιμονιέρηδες!

Αν η σοβαρότητα και η υπευθυνότητα ήταν κριτήρια, τότε θα ήταν μάλλον αδύνατο να βρεθεί ελληνική κυβέρνηση από συστάσεως ελληνικού κράτους που να συγκρίνεται με τη σημερινή –υπολείπονται όλες οι άλλες, και δεν είναι αυτό κάτι εύκολο… Δεν ξέρω μήπως θα έπρεπε να συμπεριλάβω μαζί με τις προηγούμενες ελληνικές που ωχριούν μπροστά της και τις ξένες όλων των εποχών. Μιλάμε για κυβέρνηση, όχι αστεία!

Απ’ όλους σοβαρότερος και πλέον υπεύθυνος είναι, φυσικά, ο επικεφαλής της. Παιδί εχέμυθο. Τάφος. Είχε από τον Ομπάμα πλήρη ενημέρωση, όπως ο ίδιος μας διαβεβαίωσε, κι έκαναν τα δυό τους, όπως είπε, διεξοδική ανάλυση για τις εξελίξεις στη Συρία, κι όμως δεν πήγε σαν τον φαφλατά ν’ αρχίσει να ενημερώνει τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου, μόλις επέστρεψε από την Ουάσιγκτον. Ίσα-ίσα, περίμενε υπομονετικά. Και όταν ήρθε η κατάλληλη ώρα, αφού πρώτα ανέβηκε στο YouTube το βίντεο, που ανέβασαν οι Σύροι αντικαθεστωτικοί μια μέρα πριν από την επίμαχη επίθεση για να αποδείξουν ότι ο Άσαντ τους ρίχνει χημικά, και αφού πήρε από το διεθνή Τύπο το μήνυμα ότι ξεσηκώνουν οι Αμερικανοί όλη την υφήλιο, τότε μόνον συγκάλεσε υπουργικό για να ενημερώσει και να συντονίσει την ελληνική στάση. Όχι να τα λέει εδώ κι εκεί στον κάθε σούργελο υπουργό, να πηγαίνει μετά ο καθένας τους να τα αποκαλύπτει στα κανάλια· να μάθει ο Ομπάμα ότι διέρρευσαν τα σχέδιά του (που δεν έχει, όπως μαθαίνουμε από τον ίδιο, παρά τη διεξοδική ενημέρωση στον Αντωνάκη) και να αναγκαστεί να τ’ αλλάξει, αιφνιδιάζοντας την ανθρωπότητα. Αυτό δεν είναι σοβαρότητα και υπευθυνότητα κυβέρνησης;

Όταν λέω «κάθε σούργελο», εξαιρώ φυσικά τον Σίμο Κεδίκογλου, ο οποίος ανατράφηκε σε θέσεις υψηλής ευθύνης στον κόρφο του Αντώνη Σαμαρά και άρα είναι αδύνατον να είναι σούργελο, ακριβώς ένεκα αυτής της μαθητείας. Εξ ου και ως Κυβερνητικός Εκπρόσωπος ανακάλεσε αυστηρότατα στην τάξη τον βρωμοσύριζα, που γύρευε στα καλά καθούμενα συζήτηση στη Βουλή για τις εξελίξεις στη Συρία, σ’ ένα από τα συνηθισμένα του κρεσέντο επιπολαιότητας. Όχι σαν και αυτόν τον κόπανο, τον Κάμερον, που βιάστηκε κι έθεσε το θέμα στο βρετανικό κοινοβούλιο, με αποτέλεσμα να καταψηφισθεί η πρόταση ανάληψης στρατιωτικής δράσης από τη Βρετανία. Ο Κάμερον έκανε του κεφαλιού του και την πάτησε, όπως όμως ευτυχώς δεν την πάτησαν ο Σαμαράς και ο Κεδίκογλου. Είναι τόσο κόπανος που δήλωσε κιόλας, άκουσον-άκουσον, ότι θα σεβαστεί, λέει, την απόφαση που επικράτησε στην ψηφοφορία. Ε, αυτό δεν είναι βέβαια σοβαρότητα και υπευθυνότητα! Όχι πάντως σαν τη δική μας.

Αλλά το μεγάλο αστέρι –καμιά σχέση όμως με τον ατσίδα Σαμαρά– είναι ο πολύς Βενιζέλος, που ο Θεός να μου κόβει χρόνια και να του δίνει μέρες. Αυτός ο άνθρωπος, που με τη σοβαρότητα και την υπευθυνότητά του καταφέρνει σε κάθε κρίση ν’ ανεβαίνει ένα-ένα τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας, τώρα δείχνει στην παγκόσμια πολιτευόμενη κοινότητα ότι κακώς έχει κολλήσει στη βαθμίδα του Αντιπρόεδρου, αλλά πρέπει να διορισθεί μόνιμος Πρόεδρος των Η.Π.Α. Τι κι αν του καταλογίσει αύριο, λ.χ., η Χρυσή Αυγή ότι με τη στάση του συντάχθηκε με τις αιτίες που θα σηκώσουν κύμα Σύρων προσφύγων· τι κι αν του καταλογίσει ότι αυτός συντάχθηκε με τις αιτίες που θα φέρουν ανατίμηση του πετρελαίου, ο ίδιος τα προσπερνάει όλα τούτα προσηλωμένος στο παιδικό του όραμα να βάλει παγκόσμια τάξη, Ιδού ο κομμένος και ραμμένος γι αρχηγός του παγκόσμιου χωροφύλακα· τι κι αν, τι κι αν… Πφφ, πρόσφυγες… Θα βάλει πλάτες, να πούμε, ο κλειδοκράτορας της νομιμότητας Δένδιας που θα τους χώσει βαθειά μες την Αμυγδαλέζα, και θα ησυχάσουμε· το πετρέλαιο θα το αναλάβει ο αητός Στουρνάρας…

Αμ ο Αβραμόπουλος; Στο Εθνικής Άμυνας, ε; Τέλος πάντων… Ας μην σας κουράζω άλλο. Να θυμίσω μόνον ότι αυτοί οι άνθρωποι κρατούν στα χέρια τους τις τύχες της Ελλάδας, και την έχουν βγάλει στο σφυρί όσο-όσο. Και, κατά πως φαίνεται, δεν θ’ αφήσουν τίποτε πίσω τους.

Πηγή, http://sotosblog.com

Το Νεοφιλελεύθερο μου Χιούμορ (Μια βιαστική ματιά στην χειραγώγηση της Ηδονής και του Γέλιου στον Καπιταλισμό)

Η νεα αγαπημενη μου σειρα λεγεται IT’S ALWAYS SUNNY IN PHILADELPHIA.
Ειναι μια σειρα που δεν εχει ιερο κι οσιο, κυριολεκτικα. Σε ενα επεισοδιο, ενας απο τους ηρωες προσποιειται οτι εχει καρκινο μπας και τον λυπηθει η σερβιτορα που γουσταρει, και του κατσει.
Σε ενα αλλο, πατερας και κορη παριστανουν το ζευγαρι, για να εξαπατησουν καποιον και να του φανε τα λεφτα.
Εξω απο το μπαρ τους, πλακωνουν στο ξυλο καποιον αστεγο, ο οποιος κατουρουσε πισω απο ενα σκουπιδοτενεκε, κι υστερα σκεφτονται να το παιξουν vigilantes γιατι το κακο με την «εγκληματικοτητα» εχει παρατραβηξει.
Αγοραζουν ενα παλιο μπατσικο και τη βλεπουν μπατσοι, αγοραζουν μετα και στολες νομιζοντας οτι ειναι οντως μπατσοι κι εκβιαζουν πλανοδιους πωλητες χοτ ντογκ, πουλωντας προστασια,
κλεβοντας περαστικους. Ενας απο αυτους τη βλεπει Σερπικο, ντυνεται αλα Αλ Πατσινο και τους καταγγελει γιατι «δε ξεκινησαμε ετσι» τη καριερα μας,
μα ποσο διεφθαρμενοι καταντησαμε.
Περιττο να πω οτι ο «Σερπικο» ειναι ο πιο καραγκιοζης απο ολους τους.

Δυο-δυο βλεπω τα επεισοδια και κλαιω απο τα γελια. Ολη τη βλακεια, την επαρση, τη κουτοπονηρια,
το φθονο, τη χυδαιοτητα και τη συμφεροντολογια του κοσμου
θαρρεις οτι τη κουβαλανε αυτοι οι τυποι.
Ειναι πραγματικα ξεκαρδιστικοι, hilarious.
Το HILARIOUS ειναι το νεο χιουμορ. Βλεπουμε ταινιες για να ξεκαρδιστουμε απο τα γελια.
Θελουμε να κλαιμε απο τα γελια, δε γουσταρουμε το χιουμορ καταστασεων, το χιουμορ που εβγαζε και λιγο συναισθημα, το διδακτικο χιουμορ, το χιουμορ που σε κανει να αναλογιζεσαι και καποια πραγματα.
Θελουμε να βλεπουμε τον Μπεν Στιλερ να υποφερει, θελουμε να βλεπουμε τους JACKASS να βασανιζουν ο ενας τον αλλον, χαμος γινεται στα βιντεακια του YOU TUBE με τις φαρσες,
οσο πιο χοντροκομμενη η φαρσα για το ανυποψιαστο θυμα, τοσο περισσοτερο γελιο βγαζει,
αν τραυματιζονταν τα θυματα θα ηταν ακομα καλυτερα, αλλα μετα θα μας πλακωναν στις μηνυσεις,
ας απολαμβανουμε λοιπον προσωρινα τους ιδιους τους πρωταγωνιστες να τραυματιζονται
στο μικρο, προσωπικο και διεστραμμενο Κολοσσαιο της Οθονης μας, ζηταμε αιμα, με τα συνορα Πραγματικοτητας και Μυθοπλασιας, μπερδεμενα.

Τι χειροτερο αραγε θα παθουν στο νεο sequel οι πρωταγωνιστες του HANGOVER;

Οι εποχες οπου ηταν της μοδας ταινιες τυπου AMERICAN PIE, οπου ο πρωταγωνιστης το πολυ να μπερδευε το λιπαντικο με τη κολλα και να τον τρεχαν στο νοσκομειο για να του ξεκολλησουν το πουλι του απο το χερι του, φανταζουν σχεδον παιδικες η τρυφερες. Το νεο χιουμορ που επιβαλλεται παγκοσμιως -αν και εδω δεν εχει ακομα φτασει-, ειναι το ισοπεδωτικο.
Γκρεμιστε τα ολα, δεν υπαρχει ιερο κι οσιο. Καντε πλακα με τους αδυναμους και τους ανυπερασπιστους, καγχαστε με τους αστεγους και τους φτωχους, με τους παραπληγικους και τους αναπηρους, γινετε ανωμαλοι κι εσεις σα τους ανωμαλους,
απελευθερωθειτε απο τα στεγανα.
Σε ανθρωπους μεγαλυτερης ηλικιας, οσα περιγραφω εδω μπορει να μη γινονται κατανοητα,
οι μικροτεροι πιστευω οτι πιανουν το νοημα.
Αυτο που περιεγραφε ο Στανλευ Κιουμπρικ στο CLOCKWORK ORANGE,
μια κοινωνια δηλαδη τοσο μηδενιστικη κι αλλοτριωμενη, που ομαδες νεαρων γυρνανε με γκλομπς στα χερια και για να σκοτωσουν την ωρα τους, σκοτωνουν αστεγους στο ξυλο,
περιγραφεται και στο IT’S ALWAYS SUNNY IN PHILADELPHIA,
ας σπασουμε στο ξυλο τον καθε βρωμιαρη αστεγο που μας χαλαει τη μοστρα του μαγαζιου.
Ο Κιουμπρικ το περιεγραφε ψυχρα, κλινικα κι αρκετα αμφιλεγομενα εδω που τα λεμε κρινοντας απο την τροπη της ταινιας,
σαν ομως μια σκοτεινη -οχι και τοσο-Δυστοπια,
ενω οι συγχρονες αμερικανικες σειρες και ταινιες το περιγραφουν ως κατι «ξεκαρδιστικο»
hillarious, indeed!
Προφανως κι εδω μπορει να προβληθει η ενσταση
«ΜΑ ΚΑΛΑ, ΔΕ ΒΛΕΠΕΙΣ ΟΤΙ Η ΣΕΙΡΑ ΣΑΤΙΡΙΖΕΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΠΡΟΚΑΛΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΘΕΑΤΗ ΝΑ ΜΗ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΣΑΝ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΜΜΕΝΟΥΣ;»

Αντενσταση κυριε προεδρε
«ΜΑ ΚΑΛΑ ΔΕ ΒΛΕΠΕΙΣ ΟΤΙ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΤΡΩΜΑ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ Η ΣΕΙΡΑ ΑΠΕΝΟΧΟΠΟΙΕΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΠΡΟΚΑΛΩΝΤΑΣ ΜΑΣ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΤΟΝ «ΑΛΗΘΙΝΟ», ΜΗ POLITICALLY CORRECT ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΣΤΗ ΦΟΡΑ;»

Ας γελασουμε με ο,τι δε μας αφηναν ως τωρα να γελασουμε οι κανονες ορθης συμπεριφορας,
ας κοροιδεψουμε αυτο που προκαλουσε λυπη μεχρι τωρα, ας μη αφησουμε τιποτα ορθιο, γαμα τους κανονες, γαμα τα παντα, ας ξεριζωσουμε ο,τι ανθρωπινο εχει μεινει μεσα μας, το Ανθρωπινο ειναι ντεμοντε, το συναισθημα κι ο οικτος ειναι ντεμοντε, ας σατιρισουμε τους φτωχους και τους τελειωμενους, δε πα να γαμηθουν κι αυτοι, ωχου, τη σιχαθηκαμε τη μιζερια τους.

Ειναι προφανες ποιος ειναι ο πραγματικος στοχος αυτου του χιουμορ.
Το τελικο μηνυμα δεν ειναι τοσο να αποδεχτουμε τη μοιρα των ανυπερασπιστων και τον κοινωνικο δαρβινισμο, δεν ειναι να παψουμε να τους λυπομαστε
(Στην τελικη, δεν ειναι αυτο το ζητουμενο, οποιος απλως λυπαται τους φτωχους και πχ ζηταει καλυτερο επιδομα ανεργιας αυτο και μονο, ειναι σα να αποδεχεται οτι φτωχοι θα υπαρχουν για παντα , ειναι σα να αποδεχεται τους ορους και τις συνθηκες οπου η φτωχεια θα αναπαραγεται και θα διαιωνιζεται σε αυτον τον κοσμο)
Ο πραγματικος στοχος ειναι ο εαυτος μας.
Τον εαυτο μας, ημων των θεατων,
εχουν στοχο αυτοι που τα προβαλλουν.
Δε γελαμε με τα χαλια αυτων των ανθρωπων,
διχως να το καταλαβαινουμε, γελαμε με τον εαυτο μας, με τον μελλοντικο εαυτο μας.
Δεν αποδεχομαστε τοσο διχως να το καταλαβαινουμε τη μοιρα των φτωχων, τη δικια μας μοιρα αποδεχομαστε και συνηθιζουμε στην ιδεα οτι ειναι ματαιη κι «αστειᨻ η οποιαδηποτε προσπαθεια για την ανατροπη της. Εκφυλιζομαστε γελωντας ξεκαρδιστικα και παραδεχομαστε εκεινη την ωρα ασυνειδητα, οτι THERE’S NO ALTERNATIVE.
Μαθαινουμε να μη θυμωνουμε με τη Δυστυχια.
Εθιζομαστε στη σκληροτητα μεσω του Ξεκαρδιστικου,
σαν αυτο το παλιο Αμερικανικο καρτουν, οπου ο μοναδικος τροπος που ειχε για να νικησει ο ηρωας τους κακους ηταν να τους κανει να παθουν νευρικο γελιο: Εκανε βλακειες, οι κακοι γελουσαν,
υστερα πεθαιναν και οι καλοι σωζονταν.
Εδω ομως οι ρολοι ειναι ελαφρως αντεστραμμενοι: Δεν ειναι οι κακοι που θα πεθανουν με το νευρικο γελιο.
Ειμαστε εμεις οι ιδιοι.

Εμεις οι ιδιοι, οι καρικατουρες του εαυτου μας, σε εναν κοσμο PUNK ROCK απο την αναποδη,
δεν ειναι οι φτωχοι που τραγουδανε NO FUTURE,
το NO FUTURE στο τραγουδανε στη μαπα σου οι πλουσιοι
(το περιοδικο των Αμερικανικων Ελιτ FORBES γραφει στα ισα οτι πολλοι Αμερικανοι δε θα παρουν καν συνταξη, κι οσοι τη παρουν, θα τη παρουν μονο στα βαθια γεραματα κι αν προλαβουν
http://ciaoant1.blogspot.gr/2013/04/blog-post_8619.html
αλλα δε χρειαζεται να παμε μεχρι την Αμερικη για να ακουσουμε το NO FUTURE που σου φτυνουν στα μουτρα οι καπιταλιστες, μια ματια στις ειδησεις των χουντοκαναλων ειναι αρκετη),
ενας κοσμος αναποδου PUNK, ωμα νεοφιλελευθερος, μηδενιστικος,
-δεν ειναι οι Τραπεζιτες σημερα οι πραγματικοι Αναρχικοι, οπως τα περιεγραφε τοσα χρονια πριν ο Φερναντο Πεσσοα στο βιβλιο του;-
ενας κοσμος αποκοσμος οπου το να εχεις μια Ιδεα ειναι παντελως ηλιθιο, λαοι που εθιζονται να ζητανε την ιδια τους την αυτοκαταστροφη,
το Θεαμα σαν ενα ναρκωτικο οπου σε εθιζει στην εικονα ενος κατεστραμμενου Εαυτου σου,
κοινωνικος δαρβινισμος, ανθρωποι να ξεφτιλιζονται στην οθονη για να γελας με τα χαλια τους,
για να γελας ουσιαστικα με τα χαλια του εαυτου σου γιατι συνειδητοποιεις μεσα σου οτι καποιος που γελαει με τα χαλια των αλλων, ειναι δεκα φορες πιο χαλιας απο αυτους,
ενας Νιτσεικος θριαμβος, αν απο το Νιτσε κρατησουμε μονο την απουσια της συμπονοιας
κι αφαιρεσουμε το Πνευμα και την ευαισθησια του,
ενας κοσμος Τιποτα, οπου ο ενας καθρεπτιζει τον αλλον, ο ενας δηλαδη μιμειται τον αλλον,
ολοι μαζι μιμουμαστε τα καραγκιοζιλικια που βλεπουμε στις οθονες, ολοι γινομαστε ολοι,
καθρεπτες που αντικατοπριζουν τη παρακμη και τη σηψη, ειμαστε ολοι μες στα σκατα αρα δε χρειαζεται να χολοσκαμε και πολυ για αυτο διοτι δεν υπαρχει κατι να ντρεπομαστε απο τη στιγμη που ολοι κολυμπαμε μες στη βρωμα,
ο ενας καθρεπτιζει το Τιποτα του Αλλου, αδεια Τιποτα να παρελαζουν περιχαρη και να ξεκαρδιζονται στα γελια με αυτα που βλεπουν μεσα κι εξω απτον καθενα μας,

δηλαδη το Τιποτα.
( Μια μονολεκτικη αποδειξη οτι τα παραπανω περι αδειων Τιποτα που αλληλοκαθρεπτιζονται δεν ειναι λυρισμος της κακιας ωρας αλλα αδιαμφισβητητη πραγματικοτητα: FACEBOOK)

Κανενα απανθρωπο Συστημα, οπως ο Καπιταλισμος, δε θα μπορουσε να επιβιωσει αν δεν ειχε εξασφαλισμενα μεσα μας την αποδοχη των ορων αναπαραγωγης του.
Μεσα απο το διαδικτυο, ο Καπιταλισμος καταφερε να ελεγχει ακομα και την ηδονη μας,
ελεγχει με τι θα καβλωσεις, ελεγχει το πως και ποτε θα καβλωσεις, τη λιμπιντο η JOUISSANCE μεσα απο την υποσχεση μιας καλυτερης τσοντας που θα δεις, μια διαρκη αναβολη-αναστολη για να διατηρηθει η επιθυμια κι η εξαψη μεσα σου
-ολοι οι ανθρωποι παλευουν να διατηρησουν την επιθυμια τους, η επιθυμια οπως ελεγε ο Λακαν ειναι μια ελλειψη, επιιθυμεις αυτο που δεν εχεις, αρα αυτο που πραγματικα επιθυμεις ειναι να επιθυμεις, η καλυτερα, να μη παψεις να επιθυμεις-,
σα τα Τζανκι που προσπαθουν ματαια να επαναλαβουν την εκσταση της πρωτης φορας, οταν την ακουσαν στερεο στο πρωτο τους σουταρισμα.
Ετσι, περα απο την Ηδονη, κι αφου καταφερε να ελεγξει τις σχεσεις παραγωγης, τη κουλτουρα,
τη νοοτροπια, τα παντα,
τωρα ελεγχει, ως μια υποκατηγορια των παραπανω,  και το Γελιο.
Δεν ειναι λεπτομερειες αυτα ουτε κατι ασημαντο, ειναι κατι απαραιτητο για να αποδεχτεις τη Φρικη.
Ειναι η Κοινωνια του Θεαματος στο απογειο της, τη δουλεια που εκαναν τα περιοδικα και η Τηλεοραση , τωρα τη κανει το Διαδικτυο,
ο Κινηματογραφος σαφως  διαδραματιζει ρολο και τοτε και τωρα
αλλα εμπεριεχεται ηδη  στο Διαδικτυο,
δεν ειναι τυχαιο που το Σπιτι, η Οικια εχει γινει ενας τοσο ελκυστικος Προορισμος
(Δες ομως και το ΥΓ1),
που να τρεχεις τωρα εξω να διασκεδασεις, να γνωρισεις ανθρωπους, να επελθει τριβη και ζυμωση Ιδεων, να οργανωθεις στα κινηματα,
που να ερθεις σε επαφη τωρα με τον καθενα που δε ξερεις και τι ρολο βαραει,
η Οικια ειναι ενας τοσο ελκυστικος προορισμος, δε χρειαζονται πολλα λεφτα,
μια συνδεση με το Ιντερνετ και εχεις ολον τον Κινηματογραφο του Κοσμου σπιτι σου τζαμπα,
ολη τη Μουσικη του Κοσμου σπιτι σου τζαμπα, βιβλια, παιχνιδια,
ενας Χαξλευκος- με τις πληροφοριες να καταστρεφονται απο την υπερσυσσωρευση-
BRAVE NEW WORLD ,
οχι τοσο γενναιος

…οχι και τοσο καινουριος.

Ο κοσμος δε θα τελειωσει με εναν παταγο, αλλα με εναν λυγμο, εγραφε ο Τομας Ελιοτ.

Ουτε με παταγο, ουτε με λυγμο.
Ο κοσμος θα τελειωσει με ενα νευρικο γελιο.
Γελωντας μεχρι θανατου.

ΥΓ1 Περι κοινωνιας του Θεαματος : » Το θεαμα δεν ειναι ενα συνολο εικονων αλλα μια κοινωνικη σχεση ατομων μεσολαβημενη απο εικονες».
«Το θεαμα ειναι παντου να γιατι ο θεατης δεν αισθανεται πουθενα σαν στο σπιτι του»
«Στο μετρο που η κοινωνια ονειρευεται την αναγκη, το ονειρο γινεται αναγκαιο. Το θεαμα ειναι ο εφιαλτης της συγχρονης αλυσοδεμενης κοινωνιας, που δεν εκφραζει τελικα παρα την επιθυμια της να κοινηθει. Το θεαμα ειναι ο φρουρος αυτου του υπνου.»
Γκυ Ντεμπορ.

ΥΓ2 Ενα παλιοτερο αρθρο μου για το δικαιωμα στη Βλακεια,
το οποιο εχει κοινη εκκινηση με αυτο εδω
http://celinathens.blogspot.gr/2011/01/blog-post_03.html

Πηγή, http://celinathens.blogspot.gr

ΠΕΡΙ ΑΝΤΑΡΤΩΝ ΚΑΙ “ΑΝΤΙΠΟΙΝΩΝ”

Γράφει ο Χρήστος Βούλγαρης

Ορισμένοι “ιστορικοί αναθεωρητές” έχουν καταδικάσει την δράση του ΕΛΛΑΣ με “επιχειρηματολογία” του τύπου:”Από την στιγμή που ο ΕΛΑΣ δεν είχε την δύναμη να προστατεύσει τους Καλαβρυτινούς, δηλαδή δεν ήσαν αρκετοί οι 5.000 αντάρτες που αναφέρονται ότι υπήρχαν στην περιοχή, έπρεπε ή να προωθήσουν τους αιχμαλώτους γερμανούς ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ σε ανώτερο κλιμάκιο ή εάν δεν το μπορούσαν διότι αυτοί τους “ήσαν βάρος” όπως είπαν μετά, έπρεπε να τους αφήσουν ελεύθερους.”

Δηλαδή να αφήσουν οι αντάρτες ελεύθερους τους Γερμανούς ωστε να συνεχήσουν να τυραννούν την Ελλάδα και επιπλέον να έχουν και “ιδοιοίς όμασιν” πληροφορίες για τα λημέρια των ανταρτών! Μήπως οι αντάρτες θα επρεπε να ζητήσουν και συγγώμη στους Γερμανούς για την “ταλαιπωρία”;

Αλήθεια γιατι οι αντάρτες να φερθουν στους Γερμανούς σύμφωνα με την συνθήκη της Γενεύης από την στιγμή που οι Γερμανοί εκτελούσαν επί τόπου όσους αντάρτες συνελάβαναν; και οχί μόνο αυτό αλλά οι Γερμανοί είχαν το θράσσος να αρνούνται στους  αντιστεκόμενους ακόμα και την ιδιότητα του αντάρτη (βλεπε διαταγή  του 1942 της ΟΚΗ= ΟBER KOMMANDO DER HEERES=ανώτατης διοίκησης του (γερμανικού) στρατού η οποία είχε την ανώτατη εποπτεία των επιχειρήσεων στο Ανατολικό Μέτωπο/ Ανατολική και Νοτιοανατολική Ευρώπη, σύμφωνα με την οποία οι αντάρτες θα αναφέρονταν πλεον ως ληστες “banditen”, για αυτό το λογο εξαλλου και το ανάλογο μετάλλιο του γερμανικού στρατού στο οποίο παριστάνονταν ενα σπαθί με παραλαγή της σβάστικας να ίσταται πάνω σε μια νεκροκεφαλή απο την οποία ξεπηδούν φίδια,    ονομάζονταν “μετάλιο του αγώνα εναντίον των ληστών”)

Η συμπεριφορά των ανταρτών πιθανόν δεν ήταν επαινετέα  απο την άποψη του “ jus bellorum” (δικαιού του πολέμου) αλλά ήταν η επιβαλόμενη αν ληφθούν υπόψιν οι συνθήκες υπο τις οποιές επιχειρούσαν και επιπλέον:

α) Απο την εποχη του ανταρτοπολεμου των Ισπανών εναντίον των Γάλλων εισβολεών υπό τον Μέγα Νάπολεοντα (1809-1814) μέχρι σήμερα, η εκτέλεση αιχμαλώτων μελών των δύναμεων κατοχής εκ μέρους των ανταρτών είναι πάγια τακτικη των δευτέρων.

΄Άρα οι Έλληνες αντάρτες δεν έκαναν τίποτα “ασυνήθιστο” που δεν διεπραξαν και οι Ισπανοί,οι Τυρολέζοι υπο τον Ανδρέα Χοφερ, οι Ρώσοι κτλ αντάρτες σε ανάλογες περιπτώσεις

β)Η συμπεριφορά των ανταρτών δεν ηταν σε τίποτα χειρότερη απο την συμπεριφόρα των Ναζ’ί όπως σκιαγραφείται απο το “διάταγμα περί Κομμισαρίων” (Κommisarbeveffel) του 1941, εκδοθέν υπο του OKW=OBER KOMMANDO DER WEHRMACHT=ανώτατη διοικήση των (γερμανικων) ενόπλων δυνάμεων  υπό την επίνευση του Χίτλερ (σημειωτεόν οτί μεταπολεμικά γερμανοί στρατιωτικοί ηγήτορες οπως ο στρατάρχης φον Μανσταίν ή ο στρατηγός Γκουντέριαν διετείνοντο οτί δεν την εφάρμοσαν),ή απο την αναλογης εμπνεύσεως και προέλευσης “μυστική” διαταγή του 1941 συμφώνα με την οποία ο ίδιος ο Χίτλερ δήλωνε οτί οι γερμανοί στρατιωτικοί δεν θα εδιώκωντο για αδικήματα εναντίον  αμάχων στο Ανατολικό Μέτωπο και τελος απο την ημερίσια διαταγή της 13ης Μαίου 1941 του Χίμλερ προς τα μέλη των μονάδων των SS (μονάδες των  Waffen- SS, Eisanzengroupen-SS και μονάδες της αστυνομίας, οπως η  Μεραρχία”Polizei” η οποία μετεξελίχηθκε στην 4η ΜΧΜΠ “SS-Polizei”, με αλλα λογια η μοναδα που πρωταγωνίστησε στην σφαγή του Δίστομου):

“Ο επερχόμενος αγώνας είναι φυλετικού χαρακτήρα….οι συμβάσεις του πολέμου που καθορίζουν την διεξαγωγή του πόλέμου ανάμεσα στα πολιτισμένα κράτη δεν θα έχουν θέση σε τέτοιο αγώνα” Συμπέρασμα: Άφου οι Ναζί “εσπείραν ανέμους” με την γενικότερη πολιτική τους δεν θα επρέπε να παραπονιούνται αν λόγω των ανταρτών ¨”θέρισαν θύελλες”ή  οπώς γράφει και ο Ηρόδοτος “διψάσες αίμα,  θα σε χόρτασω αίμα”

Θα ήταν πολύ γελοίο, αν δεν ήταν πολύ τραγικό!

Το κείμενο που ακολουθεί έχει μερικές πολύ περίεργες στροφές, από το μικρόκοσμο των ημεδαπών social media στη διεθνή σκακιέρα και τούμπαλιν. Επίσης είναι λίγο σκόρπιο. Προειδοποίησα ήδη από την πρώτη γραμμή, οπότε πάμε παρακάτω.

Αυτές τις ημέρες η πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ ετοιμάζεται να εξαπολύσει μία ακόμη εκστρατεία “ειρηνευτικού” βομβαρδισμού. Αυτή τη φορά με τον πρώτο μαύρο πρόεδρο και μάλιστα νομπελίστα στο τιμόνι των ΗΠΑ και εναντίον της Συρίας, μίας όχι ακριβώς τριτοκλασάτης μπανανίας και όχι με τόσο απλοϊκά προσχήματα (και συνθήκες) όπως για παράδειγμα με τον πόλεμο του κόλπου το 1990. Προσωπικά δεν γνωρίζω παρά ελάχιστα το τι συμβαίνει ακριβώς στη Συρία. Σίγουρα πρόκειται για εμφύλιο. Σίγουρα υπάρχει απολυταρχικό καθεστώς. Σίγουρα ανάμεσα στους “αντάρτες” περιλαμβάνονται κάτι καλόπαιδα της Αλ Κάιντα, που δεν τα θέλεις ούτε σε διπλανό πλανήτη. Και επίσης σίγουρα, και ως συνήθως, τη νύφη την πληρώνουν εκατοντάδες χιλιάδες άμαχοι μεταξύ των οποίων και πολλά παιδιά. Ως εκεί.

Με τις λίγες γνώσεις μου, θεωρώ ότι είναι επιβεβλημένη μία παρέμβαση από τη διεθνή κοινότητα, αλλά σε καμία μα καμία περίπτωση μία μονομερής κίνηση από πλευράς του ΝΑΤΟ. Δεν είναι μόνο η παρελθούσα εμπειρία με τις “επιτυχίες’ της Συμμαχίας. Είναι και τα στενά γεωστρατηγικά συμφέροντα της χώρας που προφανέστατα δεν εξυπηρετούνται από μία τέτοια επέμβαση. Ειδικά αν μπει τελικά το Ιράν στο παιχνίδι. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μου.

Από τη γεωπολιτική σκακιέρα λοιπόν, κι έναν επικείμενο πολύπλευρο πόλεμο, έρχομαι στα καθ’ ημάς. Ενώ λοιπόν ακόμη κι ο Μπαράκ Ομπάμα είναι προβληματισμένος για το κατά πόσο θα πρέπει να εμπλακεί σε ένα νέο μέτωπο στη Μέση Ανατολή και να βρεθεί δίπλα στην Αλ Κάιντα (σ.σ. πουτάνα ιστορία, πού να είσαι άραγε τώρα και να γελάς πάλι με την πάρτη μας), στην ημέτερη μπανανία τα πράγματα είναι απλά. Το γνωστό σούργελο που κυβερνάει τη χώρα τον τελευταίο χρόνο εμφανίζεται νατοϊκότερο του ΝΑΤΟ, έτοιμο να κατεβάσει κάλτσες, καλτσοδέτες και βρακιά, για μία ακόμη φορά στη Συμμαχία. Μόνο που τώρα εμφανίζεται το εξής παράδοξο. Η εξωφυλαρούχα του ΝΑΤΟ, Ελλάδα, αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για τον “ειρηνευτικό” βομβαρδισμό. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οφθαλμοφανώς ψυχοπαθής πρόεδρος ενός πλήρως απαξιωμένου -σε βαθμό τρελού του χωριού- ΠΑΣΟΚ, ψάχνει με μανία τους τελευταίους μήνες να βρει τρόπο να ξανανέβει στην επιφάνεια της πολιτικής σκηνής. Θέλει με κάθε μέσο να ξαναγίνει αρχηγός. Να επηρεάζει την πορεία του τόπου αποφασιστικά. Να τον παίζουν τα κανάλια βρε αδερφέ. Έτσι λοιπόν, μέσα σε αυτή την υστερική κρίση μεγαλοπρέπειας, πριν ακόμη καλά καλά αποφασίσουν οι ΗΠΑ για μία ενδεχόμενη μονομερή επιχείρηση (χωρίς την εντολή του ΟΗΕ), πετάγεται ο Βαγγέλης να βγάλει απόφαση για το μεσανατολικό. Από χθες ήδη, το “σοσιαλιστικό κίνημα” της χώρας προθερμαίνει τα F16 που θα βομβαρδίσουν τη Συρία, για να τιμωρήσουν το καθεστώς Άσαντ που ρίχνει χημικά στους πολίτες του. Ποια Μοσάντ; Ποια CIA; Ποιος Λευκός Οίκος; Ποιο Στέιτ Ντιπάρτμεντ; Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ του Γιουνανιστάν.

Στροφή τώρα στο σοσιαλμιντιακό μικρόκοσμο. Τα λιγοστά στελέχη που έχουν απομείνει στο ΠΑΣΟΚ, κάτι παραπαίδια της ΠΑΣΠ και κάτι σημιτικές μικροπροσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών, είναι αναγκασμένα να πηγαίνουν με τα νερά του ευτραφούς ηγεμόνα. Του γνωστού μας Βαγγέλη του Μεγαλοπρεπούς. Όχι ακριβώς το ευκολότερο πράγμα του κόσμου, καθώς καλούνται κάθε τρεις και λίγο να εκλογικεύσουν την ψυχοπαθολογία του Βαγγέλη και να την πλασάρουν ως πολιτικό αφήγημα. Παρεμπιπτόντως, πολύ θα ήθελα να δω πώς θα αξιολογήσει την θέση του ΠΑΣΟΚ, η αρχιγκρούπι του Βαγγέλη, και Συριακής καταγωγής,Αφροδίτη Αλ Σάλεχ. Άναμεσα στις προσωπικότητες αυτές λοιπόν που επιχειρούν να πλασάρουν ως πολιτική ευφυΐα τη βερμπαλιστική υστερία Βενιζέλου, ο τομεάρχης πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ, Θανάσης Χειμωνάς, ανέβασε το παρακάτω σχόλιο στον τοίχο της σελίδας του στο Facebook.

Η επικείμενη εισβολή στην Συρία θα κριθεί εκ του αποτελέσματος. Όλα τα άλλα είναι π@@@@ες (sic) μπλε.

Από πού να το πιάσεις τώρα αυτό και πού να το αφήσεις; Από το βαθύτατο συλλογισμό ότι κάτσε να δούμε πόσα πτώματα θα προσθέσουμε στη λίστα για να αποφασίσουμε αν βομβαρδίσαμε καλώς; Από την αστική ευγένεια των παπακίων (@) αντί της λέξης πούτσα; Από την έκδηλη προστυχιά, μπροστά σε έναν εμφύλιο και τις καραβιές προσφύγων που ήδη βρίσκονται στη χώρα μας, για να καταλήξουν στα στρατόπεδα του Δένδια; Από το γεγονός ότι ο Θανάσης Χειμωνάς δηλώνει (και είναι) επικεφαλής το τομέα πολιτισμού (!) του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος (μην με ψέγετε για το “Σοσιαλιστικό Κίνημα”, μόνοι τους συνεχίζουν να αποκαλούνται έτσι);

Το πανηγύρι όμως γύρω από το τόσο σοβαρό ζήτημα της Συρίας και τους τόσο φαιδρούς ΠΑΣΟΚάνθρωπους δεν σταματά εκεί. Με την κοινοποίηση του status Χειμωνά στον δικό μου τοίχο, συνοδευόμενο από το σχόλιο:“Aπευθείας από τον τομέα πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ. Κερασάκι, τα @@ στη λέξη πούτσες. Μία εσάνς πολιτικού πολιτισμού και αστικού ήθους, να καλύπτει τη δυσωδία των επικείμενων διαμελισμένων πτωμάτων από τους νατοϊκούς “ειρηνευτικούς” βομβαρδισμούς στη Συρία”, o τομεάνθρωπος πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ αρχίζει να δίνει ρέστα στο δικό του μαγαζί. Αφού κατέληξε αμέσως στο συμπέρασμα ότι “τον παίρνω” μαζί με όλους όσοι τον κάνουν share, φεύγει κολλητά ο χαρακτηρισμόςΓαλαξαρχίδης, μαζί με γκρίνια ότι τον παρεξήγησα, γιατί άλλο εννοούσε. Παρεμπιπτόντως, κάτι μου θυμίζει αυτό. Α, ναι. Είναι η πρόσφατη επιδημία που έχει χτυπήσει εκείνους τους διανοούμενους της χώρας που βγάζουν ό,τι σκατόψυχο έκρυβαν μέσα τους τα τελευταία χρόνια. Η περίφημη ασθένεια “σόρι παρεξήγησις” που όταν χτυπάει σε κάνει να μην μπορείς να βάλεις τη μία λέξη πίσω από την άλλη και -παρότι διανοούμενος- να μην μπορείς να γράψεις ούτε μισή αράδα που να βγάζει νόημα. Για μία ακόμη φορά, ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, γίνεται ατραξιόν στο σοσιαλμιντιακό τσίρκο κάποιου πολιτικού της χώρας. Ενδεχομένως δε, παρόμοια σκηνικά να έχουν ήδη εμφανιστεί σε διάφορες άλλες σελίδες και “τοίχους” βουλευτών και στελεχών. Αντίστοιχης φαιδρότητας, αντίστοιχης χυδαιότητας και αντίστοιχης ελαφρότητας.

Αρκετά όμως με τις περιαυτολογίες και τον μικρόκοσμό μας στα κοινωνικά δίκτυα. Πάμε πάλι πίσω στο ΠΑΣΟΚ. Αυτοί λοιπόν οι ΠΑΣΟΚάνθρωποι, μπροστά στο ενδεχόμενο να χάσουν την εξουσία, τα οφίτσια, τα βραβεία που έδινε ο ένας στον άλλον, τις κρατικές επιτροπές, ακόμη και τις τζάμπα οινοποσίες, παίζουν σαν τα παιδάκια με ζητήματα που έχουν να κάνουν με την εξωτερική πολιτική της χώρας, πολέμους, καραβάνια προσφύγων και ανθρώπινες ψυχές. Πολλές ανθρώπινες ψυχές. Όχι μόνο τα 10 εκατομμύρια που προσπαθούν να ζήσουν σε αυτή τη χώρα, αλλά και ό,τι επηρεάζει αυτός ο δυστοπικός δυτικός πολιτισμός τις τελευταίες δεκαετίες. Έτσι, μεταξύ “τομπαίρνεις” και χτυπημάτων των χεριών στο τραπέζι, μεταξύ “σοβαρά καλέ;” και “δώστε μου το VIP τζετ να πεταχτώ στη Σκιάθο”, σμιλεύονται οι πολιτικές που καθορίζουν το μέλλον.

Το πήγα πολύ μακριά λέτε, από ένα φεϊσμπουκικό καβγαδάκι με έναν γραφικό; Ίσως. Αλλά για ρίξτε μία ματιά στα υπόλοιπα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που κυβερνάνε σήμερα. Και μετά σε εκείνα της ΝΔ, των Φαήλων, των Βορίδηδων και των Αδώνηδων. Μήπως τελικά αυτά τα γραφικά καβγαδάκια βοηθούν να κατανοήσουμε τη συνολική εικόνα της κατάντιας τους και της κατάντιας μας; Μήπως αναλογιστούμε κάποια στιγμή πόσο επικίνδυνοι είναι; Μήπως καταλάβουμε ότι δεν είναι πολύ γελοίοι, γιατί είναι πολύ τραγικοί;

Ζaphod

Πηγή,http://galaxyarchis.wordpress.com