Από το ‘Μνημόνιο ή Δραχμή’ στο ‘Μνημόνιο ή Φασισμός’

 

του Κώστα Λαπαβίτσα

Το γνησιότερο πολιτικό τέκνο των Μνημονίων είναι η Χρυσή Αυγή. Το κόμμα αυτό παρουσιάζεται ως ‘αντισυστημικό’, ενώ στην πραγματικότητα είναι ο τελικός στυλοβάτης των σάπιων κοινωνικών σχέσεων που έφεραν την κρίση. Δεν είναι όμως ένα απλό εργαλείο στα χέρια των κύκλων εξουσίας, μια σύγχρονη μορφή του παρακράτους της μετεμφυλιοπολεμικής περιόδου. Απεναντίας, πρόκειται για τερατογένεση που έχει σχετική ανεξαρτησία και μπορεί να απειλήσει το κυρίαρχο πλέγμα πολιτικής εξουσίας.

 

 

Τέτοιος είναι ιστορικά ο χαρακτήρας του φασισμού και γι’ αυτό αποδείχτηκε τόσο επικίνδυνος στην Ευρώπη και αλλού. Η αποτελεσματική αντιμετώπισή του στην Ελλάδα απαιτεί ξεκάθαρη αντίληψη της φύσης του. Είναι βέβαιο ότι αυτοί που έφεραν τη χώρα σ’ αυτήν την κατάντια – και που συνεχίζουν να κυβερνούν – δεν πρόκειται να τον εξουδετερώσουν. 

 

 

Τα Μνημόνια άλλαξαν την Ελλάδα, χωρίς να αλλάξουν τους μηχανισμούς κοινωνικής και πολιτικής εξουσίας που ευθύνονται για την κρίση. Έφεραν εθνική καταστροφή στην οικονομία, με τεράστια ανεργία και πτώση των μισθών, τσακίζοντας την εργατική τάξη. Συνέτριψαν τα μικρομεσαία στρώματα με φόρους, κατάρρευση των επιχειρήσεων και απαξίωση της ακίνητης περιουσίας. Η αίσθηση διάλυσης έγινε διάχυτη στην παιδεία και την υγεία. Άρχισαν να σπάνε οι συνδετικοί ιστοί της κοινωνίας, να μεγαλώνει ο φόβος για το έγκλημα και την ανομία.

 

 

Τα Μνημόνια άλλαξαν και το κράτος. Με το πρόσχημα της εξυγίανσης, αφαίρεσαν από το δημόσιο μηχανισμούς και ικανότητες, έθεσαν υπό διωγμό τους δημόσιους υπάλληλους, αποδιοργάνωσαν τις ένοπλες δυνάμεις. Όσοι ασχολούνται σοβαρά με το θέμα του κράτους γνωρίζουν ότι σε τέτοιες συνθήκες δεν προκύπτει εξυγίανση, αλλά το αντίθετο. Οι μηχανισμοί της διαφθοράς και της διαπλοκής γίνονται σκληρότεροι, προσεταιρίζονται τους ξένους και δημιουργούν ολιγαρχία. Ταυτόχρονα εμφανίζονται παράπλευροι μηχανισμοί, συχνά με μαφιόζικη δομή, που υποκαθιστούν το εξασθενημένο κράτος.

Όταν ρώτησαν τον Ζ.Ντελέζ τί σημαίνει »Αριστερά» ή »το να είσαι Αριστερός’

Οταν ρώτησαν τον Ζ.Ντελέζ τί σημαίνει »Αριστερά» ή »το να είσαι Αριστερός», και αφού δυσκολεύτηκε να απαντήσει (δυσφορώντας κάπως με τον χαρακτηρισμό), δεν έδωσε έναν ορισμό με βάση την ιδεολογία ή τη συνείδηση, μόνο τόνισε πως πρόκειται για »διαφορά αντίληψης».

Ο »Αριστερός» μυρίζει, αισθάνεται, ακούει, αγγίζει, βλέπει σε όλα και τα μήκη και τα πλάτη της Γης, όχι μέχρι το απέναντι μαγαζάκι στη γειτονιά του ή το δρόμο κάτω απ’ το μπαλκόνι του. Μυρίζει τα χημικά που μύρισαν αυτά τα παιδιά, αισθάνεται που ξεχειλίζει με μίσος, τον αγγίζει ο διαπεραστικός πόνος, ακούει το κλάμα, βλέπει την απόλυτη σκλαβιά και την αδικία. Εκεί που άλλοι μυρίζουν πετρέλαιο, αισθάνονται ηδονή αγγίζοντας χρήμα, ακούνε και βλέπουν μέσα από τους τηλεοπτικούς τους δέκτες. Όμως το να γίνεσαι Κομμουνιστής, το να γίνεσαι αγωνιστής υπέρ της αταξικής κοινωνίας, δεν είναι απλά το να γίνεσαι η σωματική επιφάνεια καταγραφής αυτού του απέραντου, παγκόσμιου πόνου, του θανάτου και της δυστυχίας, του διαβόητου εγκλήματος, θα έλεγε ο Μάρξ.

Δεν είμαστε, γινόμαστε, ίσως αποτύχουμε, όμως μπορούμε και γινόμαστε μια ορισμένη στιγμή. Γίνεσαι κομμουνιστής όταν βλέπεις, πέρα από τις αισθήσεις σου, το τέλος της αταξικής κοινωνίας και την αρχή μιας κοινωνίας όπου η ελεύθερη ανάπτυξη του ενός είναι προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων. Την αρχή της κοινωνίας που η μία και μοναδική της σημαία γράφει: από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του, και οι άνθρωποι είναι ευχαριστημένοι με αυτό. Κομμουνιστής δεν σημαίνει μόνο κοινή κοινωνία, σημαίνει κοινός άνθρωπος, κοινή Γη, μια νέα Γη.

Πηγή: http://asteritiko.wordpress.com

 

 

Οι μπίζνες της Χρυσής Αυγής στο Πέραμα -Το «συμβόλαιο» που οδήγησε στη δολοφονία Φύσσα

Οι αποκαλύψεις για τη δράση της Χρυσής Αυγής έρχονται με καταιγιστικούς ρυθμούς μετά και τις συλλήψεις του αρχηγού και των ηγετικών στελεχών της οργάνωσης, οι οποίες ήρθαν μετά τη δολοφονία του 34χρονου Παύλου Φύσσα από τον 45χρονο Γιώργο Ρουπακιά, αλλά και την επίθεση που είχαν δεχθεί αφισοκολλητές του ΠΑΜΕ στο Πέραμα λίγες ημέρες νωρίτερα.

Τα γεγονότα αυτά όμως φαίνεται ότι συνδέονται με την προσπάθεια της Χρυσής Αυγής να συνεργαστεί με εργολάβους και να «μπει» στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος. Μάλιστα όπως αναφέρει η Real News η Χρυσή Αυγή χρησιμοποιούσε τα τάγματα εφόδου προκειμένου να αναγκάσει τους εργάτες να δεχθούν να «πέσουν» τα μεροκάματα και οι χρυσαυγίτες να φέρουν τους δικούς τους ανθρώπους στη Ζώνη.

Οι καταγγελίες από τους εργάτες στην Εισαγγελία για την εκστρατεία της ΧΑ

Αυτό αποτυπώθηκε με τον πιο σαφή τρόπο, αλλά και με ατράνταχτα στοιχεία, στην καταγγελία-παρέμβαση των εργαζομένων της Ζώνης προς τον προϊστάμενο της Εισαγγελίας Πειραιά στις 5 Ιουνίου του 2012. Δηλαδή 14 μήνες πριν από τη βίαιη επίθεση στο Πέραμα, εναντίον των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, και τη δολοφονία του 34χρονου Φύσσα, που -όπως φαίνεται από την αστυνομική έρευνα- γνώριζαν ότι είναι γιος ενός ιδιαίτερα αγαπητού και δραστήριου εργάτη της Ζώνης, αλλά και ότι ο ίδιος εργαζόταν περιστασιακά στο λιμάνι. Οι μεταλλεργάτες ανέφεραν τις πληροφορίες που ήθελαν μέλη της Χρυσής Αυγής να ετοιμάζουν «εκστρατεία» εναντίον τους για να τους «εξαφανίσουν από το λιμάνι».

Οπως αναφέρει η Real News ολα ξεκίνησαν τον Ιούνιο του 2012, όταν το Συνδικάτο Μετάλλου Πειραιά, Αττικής και Νήσων, η Πανελλήνια Ενωση Αμμοβολιστών καθαριστών, το Σωματείο Ηλεκτρολόγων Επισκευαστών Εγκαταστατών Πλοί ων Αττικής και Νήσων και το Σωματείο Ναυπηγοξυλουργών συντάσσουν την καταγγελία προς τον προϊστάμενο της Εισαγγελί ας Πειραιά για «μια ομάδα 10- 15 επιχειρήσεων οι οποίες δρουν με γνώμονα τα δικά τους συμ φέροντα, που είναι πίσω από μια σειρά προσπάθειες τα τελευ ταία 2-3 χρόνια να διαλύσουν τα σωματεία μας ή να τα βάλουν στο χέρι».

Ο Σωτήρης Πουλικόγιαν νης, πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά αναφέρει πως οι ενέργειες της Εισαγγελίας Πειραιά, που ακολούθησαν την καταγγελία, αλλά και οι ερωτήσεις των αστυνομικών, «προκάλεσαν παρεμβάσεις που πάγωσαν την επιθετικότητα της Χρυσής Αυγής για ένα χρόνο.

1967: Ο Σαλβαδόρ Αλιέντε και οι αντάρτες του Τσε!

Βρισκόμαστε στο 1967 και ο Τσε έχει δολοφονηθεί στη Βολιβία στις 9 Οκτώβρη. Οι σύντροφοι του ψάχνουν για καταφύγιο, για άσυλο προστασίας απ’ τις δυνάμεις του βολιβιανού στρατού και της CIA. Θα καταφέρουν να βρουν άσυλο στην Χιλή, έπειτα από παρέμβαση του ηγέτη της αριστεράς Σαλβαδόρ Αλιέντε. Αυτό το γεγονός, ξεχασμένο από πολλούς μέσα στον ορυμαγδό των τότε ραγδαίων εξελίξεων, μας δίνει ένα ακόμη στοιχείο για το πρόσωπο του Αλιέντε, του ανθρώπου που επιχείρησε – ανεπιτυχώς όπως αποδείχθηκε – τη μετάβαση στον Σοσιαλισμό μέσα απ’ τις δομές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Έλληνες και Νεοέλληνες!

Βασίλης Ραφαηλίδης

Το κείμενο του Βασιλη Ραφαηλίδη δημοσιευτηκε στο Έθνος της Κυριακής το 1987.Είναι το πρώτο απο μια σειρά δημοσιεύσεων που παρουσιαζουν το βιβλίο του Γεράσιμου Κακλαμάνη ” επι της δομής του νεοελληνικού κράτους” – 1987. Τα κείμενα εκδοθηκαν στο βιβλίο  “Έλληνες και Νεοέλληνες” του Β.Ραφαηλίδη το 1988.

========================

Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες, σύμφωνοι. Όμως οι Έλληνες ανήκουν στην Ελλάδα; Iδου η απορία διατυπωμένη με μορφή παράδοξου ερωτήματος.

ΤΟ ΣΚΟΥΠΙΔΙ ΩΣ ΝΟΗΜΑ

 

«Του Γεράσιμου Κακλαμάνη»

 Ο   άνθρωπος δέν ύπάγεται στά ζώα πού έφκιάσθηκαν νά ταξιδεύουν . Οπως όλα τά ζώα έχουν μιά συγκεκριμένη περιοχή πού ζούν , τήν λεγόμενη «πανίδα» -καί μόνο ώρισμένα άπό αύτά είναι άποδημητικά – έτσι συμβαίνει καί μέ τόν άνθρωπο . Ησαν όμως οί νεώτερες διαμορφώσεις τής ίστορίας καί κυρίως τό έπιτακτικό πρόβλημα διατροφής , πού ύπήρχε πάντα γιά τήν δυτική Εύρώπη , πού μετέβαλαν τόν άνθρωπο σέ όν άποδημητικό .

  Στίς άνάγκες αύτές τών δυτικοευρωπαίων , πού συνεπτήχθησαν ταυτόχρονα καί μεγάλες θυσίες γιά τίς κοινωνίες τους , χρωστάμε τίς έξερευνήσεις τής Γής καί τελικώς τήν (καλή ή κακή) όργάνωση τής Υδρογείου . Γιά νά έπιτευχθούν αύτά έχρειάζετο ή άνάπτυξη τών τεχνικών μέσων κατ’ άρχήν , καί γιά νά κρατηθούν άκριβώς έπειδή προέκυπταν άπό άνάγκες έπιβίωσης , ή άνάπτυξη τής βιομηχανίας .

Οι επαναστατικές ιδεολογίες και ο μαρξισμός (Ι)

 

Του Παναγιώτη Κονδύλη*

Κλούτσις Γκούσταβ, «Φωτομοντάζ με θέμα τον Λένιν» (φωτογραφία, 12,2 x 18,2 εκατοστά)*.Η ιστορική πορεία της κοινωνίας συνοδεύεται και εκφράζεται από ιδέες κι από ιδεολογίες· δεν μπορούν επομένως οι μεγαλύ­τερες καμπές της πορείας αυτής, οι επαναστατικές, να νοηθούν με πληρότητα χωρίς την γνώση των ιδεών που τις συνόδεψαν καθώς και την παρακολούθηση του φαινομένου της μετατροπής τους από δυνάμεις προώθησης σε δυνάμεις ανάσχεσης. Όμως δεν αλλάζει μόνο η λειτουργία των ιδεών, καθώς εναλλάσσονται οι φάσεις της ιστορίας, αλλά τροποποιούνται και αυτές οι ίδιες οι ιδέες στην πορεία της αλλαγής της λειτουργίας τους. Αλλιώ­τικη φυσιογνωμία απαιτεί η κάθε φάση, αλλιώτικο βαθμό συστηματοποίησης η και δογματοποίησης, προβολή άλλων άλλοτε συστατικών στοιχείων τους. Σ’ όλες πάντως τις κατά εποχές αληθινά επαναστατικές ιδέες υπάρχει ένα στοιχείο κοινό που τις συνδέει και τις παριστάνει πάνω στον ιστορικό χάρτη σαν μια χοντρή κόκκινη γραμμή που τον διατρέχει απ’ άκρη σ’ άκρη. Αλλά γι’ αυτό παρακάτω.Οι ιστορικές συνθήκες που μέσα τους δρουν, επιφαινόμενα και συνάμα δυνάμεις ιστορικές, οι ιδέες, καθορίζουν την λειτουργία τους· καθορίζουν επίσης πως και σε ποιο βαθμό θα τροποποιη­θούν οι ιδέες έτσι που να ανταποκρίνονται καλύτερα στην λει­τουργία τους. Ορόσημο στην διαδικασία της τροποποίησης αποτελεί η στιγμή εκείνη, όπου το κίνημα, το συνοδευόμενο από τις α η β επαναστατικές ιδέες, εκπληρώνει τον προορισμό του μέσα στα πλαίσια των ιστορικών δυνατοτήτων και καθιερώνει μια νέα κοινωνική τάξη, οπότε και οι ιδέες συστηματοποιούνται στο σχήμα μιας επίσημης ιδεολογίας, ενώ στην κοινωνική πράξη εισχω­ρούν μονάχα τα στοιχεία προόδου εκείνα που επιδέχεται το δοσμένο στάδιο ανάπτυξης της κοινωνίας.Γιατί όμως να είναι αναπόφευκτη αυτή η αδιάκοπη προσαρμογή, γιατί να γίνεται αύτη η επιλογή, η απόρριψη παλιών στοιχείων και η εισδοχή νέ­ων, αντίθετων ή και αναιρετικών των παλιών;

Χωρίς να παραβλέπεται η σημασία της εργασίας των επαναστατών διανοουμένων, που προπορεύονται από τα μεγάλα κινήματα κριτικάροντας το παλιό καθεστώς και προβάλλοντας στο επίπεδο των νοητικών κατασκευών το κατά την γνώμη τους τέλειο πρότυπο καθεστώτος, η επαναστατική ιδεολογία που συ­νοδεύει τις πρώτες φάσεις του κινήματος των μαζών, τις ορμητικώτερες και γνησιώτερα λαϊκές, είναι κατά βάθος ένα λίγο η πολύ χάλαρο άθροισμα (όχι σύστημα) ιδεών, αποτελούμενο από δύο κύρια συστατικά μέρη.

Το πρώτο είναι η διακήρυξη της χρεωκοπίας του παλιού συστήματος που δικαιώνει και ηθικά την εξέγερση. Για ν’ αποδειχτεί η χρεωκοπία αύτη είναι αναγκαία (και αρκετή – πουθενά δεν έγινε κι ούτε μπορεί να γίνει εξέ­γερση γιατί δημοσιεύτηκε μια επιστημονική μελέτη που αποδεδείχνει ότι οι λαϊκές μάζες είναι το αντικείμενο της εκμετάλλευσης της τάδε ή της δείνα τάξης) η επώδυνη σχετική πείρα των μαζών, γι’ αυτό και η κριτική του συστήματος έχει χαρακτήρα εμπειρικό και περιπτωσιολογικό, και μάλιστα σε όσο πιο παρωχημένη εποχή ανήκει, είναι δηλ. τόσο βαθειά και πλήρης όσο είναι αναγκαίο για την δικαίωση του κινήματος.

Το δεύτερο μέρος της πρωτόλειας επαναστατικής Ιδεολογίας είναι το είναι η μη εκμεταλλευτική, η αταξική κοινωνία, η κοινωνία των ελεύθερων ανθρώπων. Οι μάζες πιστεύουν κάθε φορά ότι ο παραπάνω τελικός σκοπός του κινήματος βρίσκεται μπροστά, ότι ο καρπός έχει ωριμάσει και μόνο που χρειάζεται ν’ απλώσουν το χέρι και να τον κόψουν,  δεν έχουν συνείδηση των ιστο­ρικών συνθηκών που μέσα τους δρουν, μάλιστα μπορούμε να πούμε ότι αύτη η συνείδηση θα ‘ταν όχι μόνο περιττή αλλά και βλαβερή, γιατί ο επαναστατικός ζήλος ενός δούλου π.χ. θα μετριαζόταν εξαιρετικά, αν ήξερε από πριν ότι η ιστορία του επιφυλάσσει την θέση απλώς του δουλοπάροικου. Γίνεται έτσι στοιχείο ουσιαστικό κι όχι δυνητικό των επαναστατικών ιδεο­λογιών όλων των εποχών ως τα σήμερα η ουτοπία, η ψέυτικη συνείδηση.

Το φαινόμενο της προβολής του αιτήματος της καθολικής απε­λευθέρωσης δεν ερμηνεύεται, νομίζω, μονάχα ψυχολογικά. Το αίτημα αυτό μπαίνει αναγκαία σε όλα τα μεγάλα επαναστατικά κινήματα, επειδή σε όλα, κι ανεξάρτητα από το ποιά κοινωνική τάξη είναι προορισμένη από την ιστορία να καρπωθεί το καθένα τους, οι μάζες εισβάλλουν στο προσκήνιο και δίνουν στα κινήματα χαρακτήρα γνήσια λαϊκό, πληβειακό. Ο ρόλος πρωταγωνιστή, που κατά καιρούς ανατίθεται στις μάζες, αποτελεί γι’ αυτές την απόδειξη του ότι και το μέλλον πια τους ανήκει. Κάποτε μάλιστα είναι τόση η λαϊκή επαναστατική ορμή και τόση η μαζική επαναστατική δημιουργία, ώστε μέσα σε κινήματα άλλου ταξικού προορισμού, η ιστορική αναγκαιότητα να φαίνε­ται ότι για μια στιγμή ξεπερνιέται και να δημιουργούνται προ­δρομικές εμβρυώδεις μορφές μελλοντικών κοινωνικών καταστάσεων, που όμως όντας ακριβώς υπερβολικά προδρομικές συντρίβονται, κι αν δεν συντριβούν αμέσως, αργά η γρήγορα υπο­χωρούν και συνθηκολογούν. Αυτό π.χ. έγινε στην παρισινή Κομμούνα, σχετικά με το θέμα της άσκησης της προλεταριακής εξουσίας ή στα πρώτα χρόνια της ρώσικης επανάστασης στα ζητήματα του γάμου και της οικογένειας ή της διαχείρισης των «μίρ».

Η διαδικασία της ιδεολογοποίησης της επαναστατικής ιδέας δεν γίνεται μόνο κατά και μετά το επαναστατικό κίνημα. Παρόμοια ιδεολογοποίηση και παρόμοιος, αλλά προκαταβολικός συμβιβασμός γίνεται πριν ακόμα από την έναρξη ενός επανα­στατικού κινήματος μέσω λ.χ. του μηχανισμού των κομμάτων, των συνδικαλιστικών και άλλων οργανώσεων κτλ. Η διαφοροποίηση που υφίσταται το προλεταριάτο καθώς από την στοιχειακή, καθαρή του κατάσταση παίρνει στην οργανωμένη, που θέτει  όρια και σκοπιμότητες στην δράση του, αντικαθρεφτίζεται με την υποχώρηση των τελικών, καθολικών αιτημάτων του και την παραδοχή της ιδεολογίας που προσφέρει η οργάνωση.Η επιρροή του ρεφορμισμού πάνω στο εργατικό κίνημα δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της ύπαρξης της λεγόμενης εργατικής αρι­στοκρατίας, αλλά παρακολουθεί την βαθμιαία συντελούμενη ένταξη, τον περιορισμό του προλεταριάτου σε όλο και περισσότερο γραφειοκρατοποιούμενα οργανωτικά σχήματα. Και όταν όμως έρθει η ώρα να σηκωθεί η αυλαία της επανάστασης, οι οργανώσεις που υποκαθιστούν το προλεταριάτο δεν δρουν πια με την στοιχειακή ορμή εκείνου (όταν, στα προηγούμενα κινήματα της Ιστορίας, δρούσε αυτούσιο, προσπαθώντας να επιτύ­χει πάντα ασυμβίβαστα τον τελικό σκοπό, έστω κι αν συντρίβον­ταν), αλλά αντιμετωπίζουν την επανάσταση με κριτήρια βραχυπρόθεσμης σκοπιμότητας κι αντιλαμβάνονται την στερέωση της σαν πρόβλημα πολιτικό και διοικητικό.