Bob Dylan- Forever Young…

Μέρες τώρα προσπαθώ να γράψω κάτι για τον Bob Dylan και δεν μπορώ. Πώς να γράψεις «κάτι» για τον Dylan; Πώς να τονχωρέσω μέσα σε δυο-τρεις Α4; Κάθε μέρα από τη ζωή του θέλει μόνη της μία Α4 (σήμερα είναι 69 ετών) και κάθε άλμπουμ του τουλάχιστον δύο (και, αν τα μέτρησα καλά…, έχει βγάλει 46!!!studios εννοείται, χωρίς live, συλλογές κ.λ.π). Το περιοδικό UNCUT, έχει βγάλει δημοψήφισμα με θέμα “IS BOB DYLAN A GOD?”. Να είναι άραγε;

O Bob Dylan είναι η προσωποποίηση της τέχνης. Δεν είναι μια επανάσταση, είναι πολλές μαζί: προπορεύτηκε και άνοιξε καινούριους δρόμους σε διάφορα μουσικά είδη. Στα πρώτα βήματα, άλλαξε την μορφή της καθαρά παραδοσιακής, ως τότε, folk σε προσωπικές μπαλάντες. Και λίγο αργότερα πυροδότησε την ηλεκτρική folk-rock και την country-rock.

Άλλαξε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την έννοια «τραγουδιστής». Με την μάλλον άσχημη και έρρινη φωνή του, μας έπεισε πως δεν χρειάζεται να είναι κανείς καλλίφωνος για να τραγουδήσει αυτά που σκέφτεται και αισθάνεται και για να κερδίσει την ψυχή και το νου του ακροατή του.

Νεοελληνική κρίση λογικής…

Μια ψυχαναλυτική προσσέγγιση της Νεοελληνικής κρίσης: Παραμένει αληθές, νομίζω, ότι τα ΕΓΩ ποτέ δεν συγκροτούν απλές «συλλογές μονάδων». Αντίθετα, ακόμη κι όταν μοιάζουν ότι ζουν εξατομικευμένα, προσδιορίζονται μέσα από τις σχέσεις που συνάπτουν ή είναι υποχρεωμένα να συνάπτουν μεταξύ τους.

Αυτό βεβαιώνουν οι αντιλήψεις στην ψυχολογία και – ω του θαύματος-  οι πιο «οπισθοδρομικές»απόψεις μιας λησμονημένης και στρεβλωμένης ελληνικής παράδοσης.

Αφημένο στον εαυτό του, το εγώ, χάνει τις αναγκαίες κοινωνικές αναφορές. Κατά βάσιν ζει μια ζωή δίχως νόημα και υπαρξιακό περιεχόμενο. Περιορίζεται η δυνατότητα του στοχασμού, καθώς αυτή πηγάζει σε μεγάλο βαθμό από το λόγο και τα αισθήματα. Εξασθενεί ο συναισθηματικός εξοπλισμός, που θα μπορούσε να νουθετήσει την οργή ενάντια στην ανελευθερία και εκτοπίζεται η κοινωνικότητα που είναι απαραίτητη για να κινητοποιήσει την όποια επιθυμία για ριζική αλλαγή. Αίρεται, τέλος, η υπευθυνότητα που θα μπορούσε να γεννήσει την κοινωνική δράση. “Ότε ήμουν νήπιος ως νήπιος ελάλουν”, ομολογεί η δικιά μας παράδοση. Ποιά οργή απέναντι στην ανελευθερία; Το πολύ πολύ μια καπριτζιόζα αγανάκτηση, όπως στα βρέφη όταν χάνουν την πιπίλα του αδιάκοπου θηλασμού τους.

Ο νεοέλληνας επί δεκαετίες ασχολήθηκε περισσότερο με το εγώ του, με το στυλ και λιγότερο με την ίδια την κοινωνία. Η ενασχόληση με την κοινωνία δεν ήταν στην πραγματικότητα τίποτα περισσότερο από μια αφορμή για να αναδειχθεί το ατομικό του  στυλ. Ανατρέξτε στα δεκάδες επιμελημένα ατημέλητα -αλλά πάντως γκλαμουράτα- free press, που αν και δεν ήξεραν άλλο μότο από το βαθύ ναρκισσιστικό και εγωκεντρικό «να είσαι ο εαυτός σου» σήμερα διαμαρτύρονται γιατί η κοινωνία δεν λειτουργεί ορθολογικά.

η φιλία…

Είμαστε φίλοι. Το λέμε συχνά και πολύ εύκολα. Είναι όμως αλήθεια? Έχουμε πραγματικούς φίλους ή απλά παρέες? Έχουμε ποτέ αναρωτηθεί μέσα στη φρενίτιδα της αόριστης πραγματικότητας εάν πραγματικά μπορούμε να στηριχτούμε στους φίλους? Ή απλά μιλάμε για ισοπεδωμένες σχέσεις?

 

Μήπως είμαστε χωμένοι στο πέπλο της μοναξιάς και βλέπουμε συγκεχυμένες εικόνες? Δεν έχουμε σκάψει βαθιά στον εαυτό μας να δούμε τι πραγματικά μας γεμίζει. Αναβάλουμε καθυστερούμε γελιόμαστε. Θύματα μιας απρόσωπης ψεύτικης ζωής. Πότε έχουμε σηκώσει το τηλέφωνο να καλέσουμε το βράδυ ένα αποκαλούμενο φίλο? Όταν μπει η συναίσθημα της ενοχής ότι θα τον ανησυχήσουμε αυτόματα έχει πάψει η σχέση να λέγεται φιλία. Και τότε είμαστε πάλι μόνοι. Στην έρημο των συναισθημάτων. Απότιστοι ξεροί κενοί μόνοι. Πάλι και πάλι και πάλι

αναγκαία μια νέα ανατρεπτική διεθνής…

Όσο βαθαίνει η κρίση, όσο οξύνονται  οι κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις, όσο πολώνεται το παγκόσμιο πολιτικό σκηνικό και ζούμε ένα ακήρυχτο 3^ο παγκόσμιο πόλεμο, τόσο πιο πολύ οι απαντήσεις που δίνουν οι δυνάμεις της αντίστασης, του αγώνα και της επαναστατικής ανατροπής, φαντάζουν αδύναμες και ανίκανες. Αδύναμες και ανίκανες  όχι μόνο να αντισταθούν αλλά και να εξηγήσουν τα φαινόμενα και τα γεγονότα, κατά αυτή την έννοια βρισκόμαστε πιο πίσω από τους φιλοσόφους που εξηγούν την πραγματικότητα, πόσο μάλλον να την αλλάξουν.

Κάποιοι ονειρεύονται επιστροφή σε κεινσιανικούς παραδείσους που δεν υπήρξαν ποτέ σε μια καθολική μορφή. Και όποτε υπήρξαν- είτε γιατί υπήρχε ένα διεκδικητικό εργατικό κίνημα, είτε γιατί ο καπιταλισμός μπορούσε να δώσει, είτε για γεωπολιτικούς λόγους- δεν απέχτησε καθολική μορφή. Είτε στο εσωτερικό των κοινωνικών σχηματισμών, είτε στο εξωτερικό.

Κάποιοι ονειρεύονται να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες του το κομμουνιστικό κίνημα του 20^ου αιώνα και αυτοί να παίξουν το ρόλο του κόμματος νέου τύπου, το ρόλο των μπολσεβίκων. Λες και οι παλαιότερες μορφές που εκφράζεται η αντίσταση και η επαναστατική ανατροπή πρέπει και μπορούν να επαναλαμβάνονται. Πόσο μάλλον όταν αυτές οι μορφές μάλλον  υπήρξαν έκφραση και αντανάκλαση κάποιων ειδικών συνθηκών. Που είτε δεν επαναλαμβάνονται, είτε δεν πρέπει να επαναληφτούν.

«Πώς κοιμάστε τόσα ματωμένα βράδια;» (στη μνήμη του ράπερ Raw Assault)

γράφει η filistina

«ζούμε γρήγορα παλεύουμε για ένα ατόφιο τίποτα/ δεν ξέρουμε πού πάμε αλλά βαδίζουμε με σίγουρα βήματα/ παλεύουμε κι ας φύγουμε μια ώρα αρχύτερα.»
(Σίγουρα Βήματα, Magoofana Chain Gang)

Πέρασε ένας χρόνος από τότε που ο Raw Assault, αυτό το υπέροχο παιδί, αυτός ο εξαιρετικός ράπερ έφυγε από τη ζωή. Μια ζωή μάλλον πολύ αργή για έναν άνθρωπο που δεν χαλάρωνε και δεν βολευόταν ούτε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Όποιος έχει ακούσει τον Raw Assault να ραπάρει θα έχει σίγουρα νιώσει τον ήχο της φωνής του γεμάτο οργή και παράπονο και τις λέξεις, σα σφαίρες, να διαδέχονται με απίστευτη ταχύτητα και ένταση η μία την άλλη – λες και ήθελε να μας ξυπνήσει: «Πώς κοιμάστε τόσα ματωμένα βράδια;»

 

Η σημειολογία του φωτογραφικού λόγου…

Μα έχουν λόγο οι φωτογραφίες; Και φυσικά έχουν! Μία εικόνα χίλιες λέξεις και πίσω από αυτές τις λέξεις άλλα χίλια ερεθίσματα για σκέψη.

Ένας μπάτσος σε ώρα υπηρεσίας, ενώ προχωράει ανάμεσα σε έναν στενό διάδρομο, ανάμεσα σε μια κορδέλα από αυτές που περιορίζουν την πρόσβαση και σηματοδοτούν την απαγόρευση διέλευσης και ένα τείχος. Στο background trendy διαφήμιση που παρουσιάζει δύο νέους να διασκεδάζουν και να γελούν παίζοντας video game.
Το ανθρωπάκι που βρίσκεται στην οθόνη τους και μπορεί να δράσει εντός πολύ συγκεκριμένων πλαισίων σε διάφορα επίπεδα, δέχεται χωρίς καμία σκέψη τις εντολές που πρέπει να εκτελέσει με μοναδικό σκοπό να κερδηθεί ακόμα ένα «κανονάκι» και έτσι να συνεχίσουν οι παίχτες να θυσιάζουν τα στρατιωτάκια τους στο βωμό του αόρατου εχθρού. Το βλέμμα ευθεία, όπως αυτά που τοποθετούν στα μάτια των αλόγων για να μην φοβούνται. Τίποτα δεν αποσπάει την προσοχή, οι παρωπίδες των ήδη διδαγμένων κάνουν εξιαρετική δουλειά.
Χωρίς καμία γνώση για τον Σπάρτακο, τα στρατιωτάκια υπομένουν στωικά την ώρα που κατατίθενται τα μικροποσά που τους αναλογούν στον τραπεζικό τους λογαριασμό…
Φυσικά ούτε λόγος για το ποιος είναι ο αόρατος εχθρός ή αν πραγματικά αποτελεί εχθρό. Αν και σε μεγάλη ηλικία…απολαμβάνουν να ενσαρκώνουν τους Ghostbusters…

Κείμενο: Βανέσσα Μαρά
Φωτογραφία: Μάριος Λώλος

Από: https://omniatv.com/blog/4724

«Ο Κ. Κάππος βρίσκει και θα βρίσκει πιο έντονα στο μέλλον την δικαίωση του για τους αγώνες του για μια πιο δίκαιη κοινωνία, για τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό. Βενσερέμος».

Συμπληρώνονται αύριο 9 χρόνια, από τη μέρα εκείνη που ο αγωνιστής Κώστας Κάππος άφησε την τελευταία του πνοή.
Το βίντεο που παραθέτουμε είναι ολόκληρη η εκδήλωση που έγινε για να τιμηθεί ο κομμουνιστής Κώστας Κάππος στο κτίριο της παλιάς βουλής στις 18/10/12 Παρακολουθούμε όλες τις τοποθετήσεις που έγιναν σε ένα συγκινησιακό κλίμα, ενώ είναι απ’ τις λίγες φορές που εκπρόσωποι διαφορετικών χώρων της αριστεράς βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι χωρίς να υπάρχουν διαξιφισμοί και αντιπαραθέσεις.

Αναλυτικό ρεπορτάζ γ’ αυτή την εκδήλωση έχουμε σ’ αυτή μας την ανάρτηση ενώ κρατάμε τα λόγια του συγκρατούμενο του στα χρόνια της δικτατορίας των συνταγματαρχών Στέφανου Πάντου: «Ο Κάππος βρίσκει και θα βρίσκει πιο έντονα στο μέλλον την δικαίωση του για τους αγώνες του για μια πιο δίκαιη κοινωνία, για τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό. Βενσερέμος». 

(Στο βίντεο που παραθέτουμε κούγονται κατά σειρά: Ο Κώστας Κάππος από παλαιότερη ομιλία του στη Βουλή. Ο καθηγητής Οδοντιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Φοίβος Προύντζος. Ο Δήμος Κουμπούρης, μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ. Η Νάντια Βαλαβάνη, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Άγγελος Χάγιος, μέλος ΠΣ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ο αρχιτέκτονας Στέφανος Πάντος, συγκρατούμενος του Κώστα Κάππου την εποχή της φυλάκισης στο Μπογιάτι με το “χτύπημα” στο κλιμάκιο της ΚΝΕ και του ΚΚΕ τον Φλεβάρη του 1974. Την εκδήλωση  που συντόνισε ο δημοσιογράφος Κώστας Αρβανίτης, έκλεισε ο παιδικός φίλος και συμμαθητής του απ’ το Γυμνάσιο Σπύρος Κόικας).

Στην μνήμη αυτού του πραγματικά αγωνιστή και κομμουνιστή θεωρούμε χρέος μας να του αφιερώσουμε μερικές γραμμές.