Ο Θερβάντες μετράει γίδια…

Dj της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης

Ο Μιγκέλ ντε Θερβάντες (εικάζεται πως) γεννήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου του 1547. Δηλαδή, σαν σήμερα πριν από 469 χρόνια. Θα τιμήσω την επέτειο γέννησης του μεγάλου Ισπανού με ένα απόσπασμα από τον πρώτο τόμο του Δον Κιχώτη (1605). Πρόκειται για την ιστορία που λέει ο Σάντσο Πάντσα στον Δον Κιχώτη, καθώς οι δυο τους περιμένουν –έντρομοι εξαιτίας κάποιων απόκοσμων θορύβων– να ξημερώσει έτσι ώστε να μπορέσει ο Ιππότης της Ελεεινής Μορφής να κάνει έναν ακόμα άθλο. Σε αυτό το πολυσέλιδο μυθιστόρημα που βρίθει ιστοριών, ο Σάντσο δεν λέει παρά μόνο μία ιστορία, αυτήν που ακολουθεί. Μία και καλή.

«Παρ’ όλ’ αυτά», συνέχισε ο Σάντσο, «θα προσπαθήσω να σας διηγηθώ μια ιστορία, που, αν τα καταφέρω να την τελειώσω χωρίς εμπόδια, είναι σίγουρα η καλύτερη απ’ όλες τις ιστορίες· κι ακούστε τώρα προσεχτικά, γιατί αρχίζω. Ήταν μια φορά, και το καλό που θα ’ρθει να ’ναι για όλους, και το κακό για κείνους που το γυρεύουν, και προσέξτε, κύριε, ότι η αρχή που έδιναν οι παλιοί στις ιστορίες τους δεν είναι τυχαία, ήταν φράση του Κάτωνα του Χορευτή, του Ρωμαίου που είπε: Και το κακό για όποιον το γυρεύει· ταιριάζει στη δική μας περίπτωση σαν το δαχτυλίδι στο δάχτυλο, δηλαδή λέει να καθίσετε ήσυχος και να μην τρέχετε γυρεύοντας το κακό από δω κι από κει, αλλά καλύτερα να επιστρέψουμε από άλλο δρόμο, αφού κανείς δεν μας αναγκάζει ν’ ακολουθήσουμε τούτον εδώ, όπου τόσα φριχτά πράγματα παραμονεύουν».

«Συνέχισε την ιστορία σου, Σάντσο», είπε ο Δον Κιχώτης, «κι άφησε σε μένα την έγνοια για το δρόμο που θ’ ακολουθήσουμε».

«Λέω λοιπόν, συνέχισε ο Σάντσο, «ότι σ’ ένα χωριό της Εστρεμαδούρας ζούσε ένας βοσκός ή γιδάρης, θέλω να πω, ένας που φύλαγε γίδες, που, βοσκός ή τσοπάνης, όπως λέει η ιστορία μου, ονομαζόταν Λόπε Ρουίθ, κι αυτός ο Λόπε Ρουίθ ήταν ερωτευμένος με μια βοσκοπούλα που τη λέγανε Τοράλμπα, η οποία βοσκοπούλα που λεγότανε Τοράλμπα ήταν κόρη ενός πλούσιου βοσκού, κι αυτό ο πλούσιος βοσκός…»

«Αν πρόκειται να πεις την ιστορία σου μ’ αυτό τον τρόπο, Σάντσο», είπε ο Δον Κιχώτης, «επαναλαμβάνοντας δυο φορές κάθε λέξη, δεν θα την τελειώσεις ούτε σε δυο μέρες· πες την λοιπόν με τη σειρά σαν άνθρωπος λογικός, ειδαλλιώς μην λες τίποτα».

Το κρεμμύδι του Μεταμοντερνισμού…

Στις αναλύσεις τους σχετικά με το πολυεπίπεδο και πολυσήμαντο θεατρικό έργο Marat/Sade του Peter Weiss, οι σχολιαστές συμφωνούν πως η κεντρική αντιπαράθεση είναι αυτή μεταξύ του Jean-Paul Marat και του Marquis de Sade. Ο μεν, κεντρική φιγούρα της Γαλλικής επανάστασης, ριζοσπάστης για την εποχή του Ιακωβίνος, υπέρμαχος των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων, των προοδευτικών ιδεών του Διαφωτισμού και ενός πρώιμου Σοσιαλισμού. Ο δε, αριστοκρατικής καταγωγής υποστηρικτής της επανάστασης, στην άκρα αριστερά των Ιακωβίνων, διαβόητος για τα προκλητικά του γραπτά και τον ελευθέρων ηθών βίο του. Ο David Krasner υποστηρίζει πως στην σύγκρουση ιδεών που εμπεριέχεται στους διαλόγους του Marat με τον Sade μπορούμε να δούμε την σύγκρουση του πολιτικοποιημένου μοντερνισμού με τον απο-πολιτικοποιημένο μεταμοντερνισμό. Αναλύοντας τον Sade ως τον χαρακτήρα που καταρρίπτει κάθε είδους ιεραρχία, αδιαμφισβήτητη απάντηση και ολιστική αφήγηση, ο Krasner βρίσκει σε αυτόν την ουσία του μεταμοντερνισμού, καταλήγοντας πως “η αντι-πολιτικοποίηση του Sade χαρακτηρίζει το μεταμοντερνισμό”. Στα λόγια του Sade φαίνεται καθαρά η απέχθειά του για μια επανάσταση που δεν προάγει την ατομική ιδιαιτερότητα και ελευθερία, αξίες που ο μεταμοντερνισμός τοποθετεί κεντρικά στην θεώρησή για την κοινωνία και τον άνθρωπο: “Και τώρα Marat, τώρα βλέπω πού οδεύει αυτή η επανάσταση, στην φθορά του ατομικού ανθρώπου, και σε μια αργή συγχώνευση στην ομοιομορφία, στον θάνατο της επιλογής, στην αυταπάρνηση, στην θανάσιμη αδυναμία, σε ένα κράτος που δεν έχει συμβόλαιο με τα άτομα αλλά είναι απόρθητο” (πράξη 1, σκηνή 20).

Οι «παλιοί» «καλοί» «ιδιώτες σπεκουλάντηδες»… Η καπιταλιστική κρίση χτυπά το τραπεζικό σύστημα και όλοι μαζί την μισθωτή εργασία…

Γράφει ο Γρηγόρης Τραγγανίδας

«Οι στολισμένες με εθνικούς τίτλους μεγάλες τράπεζες ήταν από τη γέννησή τους απλώς εταιρίες ιδιωτών σπεκουλάντηδων, που στάθηκαν στο πλευρό των κυβερνήσεων και που, χάρη στα προνόμια που πήραν, ήταν σε θέση να δανείζουν σ’ αυτές χρήματα»

(Μάρξ)

Η Commerzbank, η δεύτερη μεγαλύτερη γερμανική τράπεζα, σχεδιάζει την περικοπή περίπου9.000 θέσεων εργασίας τα επόμενα χρόνια και θα αναστείλει την καταβολή μερίσματος για το 2016 στο πλαίσιο των προσπαθειών της για μείωση των δαπανών υπό το φως των αρνητικών επιτοκίων, σύμφωνα με πηγή κοντά στο εποπτικό συμβούλιο της τράπεζας που αναμεταδίδει το ΑΠΕ.

Οι περικοπές των θέσεων εργασίας θα γίνουν μέσα στα επόμενα τέσσερα χρόνια έως το 2020, αλλά ο αριθμός τους, που αντιπροσωπεύει σχεδόν το ένα πεμπτο του εργατικού δυναμικού της, υποδηλώνει ότι δεν μπορούν να αποκλειστούν αναγκαστικές αποχωρήσεις, ανέφερε η πηγή.

«Πρόκειται για πολύ πιο ριζοσπαστικό μέτρο σε σχέση με τα προηγούμενα», ανέφερε η πηγή. Η κίνηση αυτή αναμένεται να κοστίσει περίπου 1 δισεκ. ευρώ και η Commerzbank σχεδιάζει να αναστείλει την καταβολή του μερίσματος για το 2016 προκειμένου να καλύψει το κόστος αυτό, δήλωσε η πηγή.

Η Commerzbank αρνήθηκε να σχολιάσει

Οι καθαροί και οι ρυπαροί της Ευρώπης…

Είναι κοινό μυστικό ότι ο μεγαλύτερος περιβαλλοντικός κίνδυνος για την υγεία των κατοίκων των αναπτυγμένων χωρών είναι η ατμοσφαιρική ρύπανση. Κι αυτό επειδή οι ατμοσφαιρικοί ρύποι δεν περιορίζονται από σύνορα. Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Περιβάλλοντος (European Environment Agency – EAA), η ατμοσφαιρική ρύπανση ευθύνεται για 400.000 πρόωρους θανάτους ετησίως στην Ευρώπη, συμβάλλοντας καθοριστικά τόσο στην εμφάνιση και επιδείνωση σοβαρών ασθενειών (καρδιακές παθήσεις, πνευμονικές παθήσεις, καρκίνος κλπ) όσο και στην μόλυνση των υδάτων, του εδάφους, της χλωρίδας και της πανίδας.

Σε μια προσπάθεια να ελεγχθεί αυτό το πρόβλημα, η Ε.Ε. έχει εκδώσει οδηγία που ορίζει τα Εθνικά Ανώτατα Όρια Εκπομπών Αερίων Ρύπων (National Emission Ceilings Directive – NECD), η οποία από το 2010 υποχρεώνει όλα τα κράτη-μέλη να παίρνουν τα κατά την κρίση τους κατάλληλα μέτρα ώστε οι αέριοι ρύποι που εκπέμπουν να μην υπερβαίνουν τα ανώτατα όρια. Πρόσφατα, η ΕΑΑ έδωσε στην δημοσιότητα στοιχεία της περιόδου 2010-2014 σχετικά με την εφαρμογή τής NECD σε όλες τις χώρες τής Ε.Ε.. Σας προκαλώ, πριν δείτε τον παρακάτω πίνακα, να προσπαθήσετε να μαντέψετε ποια χώρα ρυπαίνει περισσότερο, αρνούμενη επιδεικτικά να συμμορφωθεί προς την NECD.

Παρένθεση: Ο πίνακας δείχνει την ετήσια συμμόρφωση (v) ή μη (x) όλων των χωρών ως προς την τήρηση των ανώτατων ορίων εκπομπών τεσσάρων ρύπων: των οξειδίων του αζώτου (NOx), των πτητικών οργανικών ενώσεων πλην μεθανίου (NMVOCs), του διοξειδίου του θείου (SO2) και της αμμωνίας (NH3). Κλείνει η παρένθεση.

Ώστε έτσι; …

Ξύπνησε μέσα στον υφυπουργό περιβάλλοντος της φαιορόζ κυβέρνησης ο «οικολόγος» και απείλησε να μην ψηφίσει υπέρ της «ιδιωτικοποίησης» των ευδαπ και ευαθ; Συγκλονιστικό!!!
Ποιος, όμως, μίλησε για «ιδιωτικοποίηση» του νερού; Δεν χρειάζεται! Όπως συμβαίνει κι αλλού, το δημόσιο θα κρατήσει το 50% των μετοχών + 1… Καλά δεν είναι για να πουληθεί το παραμύθι «μα το δημόσιο έχει την πλειοψηφία»;
Μια χαρά είναι για να κοροϊδεύει κανείς!!! Μόνο που ο ευαίσθητος υφυπουργός έχει φτιάξει με τα χεράκια του το νόμο για την εμπορευματοποίηση των «υπηρεσιών ύδατος» – τι κυβερνητικός αξιωματούχος θα ήταν, άλλωστε, αν δεν το έκανε; Και είναι αυτός ο νόμος που χρειαζόταν για να πατήσει γερά και να δουλέψει η (υποτίθεται…) «μη» ιδιωτικοποίηση…
Αυτό φτάνει και περισσεύει. Περισσότερα , αναλυτικότερα και με τεκμηρίωση στο χαρτί, στο ερχόμενο τεύχος του Sarajevo

---

Aπό:http://www.sarajevomag.gr/index.html

Καθαρές και βρώμικες ΠΟΛΕΙΣ …

[…] Μισώ αυτήν την χώρα. Μου έφαγε τα σπλάχνα. Μου τα ’φαγε. Την μισώ. Ναι, την μισώ, την μισώ. Δεν μπορεί μια γυναίκα να ζήσει με τέτοια σπλάχνα μέσα της. Όσο το σκέφτομαι, μου ’ρχεται να ξεράσω τον ίδιο τον εαυτό μου. Νιώθω σαν ξέρασμα. Μπορεί και να ’μαι. Μια γυναίκα… δεν είναι σα μια χώρα που αξιοποιεί τα ερείπιά της, τους τάφους της… που τα ξεπουλάει όλα για εθνικό συνάλλαγμα… ζώντας απ’ αυτά. Εγώ δε θέλω να ’μαι χώρα. Δεν είμαι χώρα. Δεν θέλω να ’μαι αυτή η χώρα. Αυτή η χώρα είναι νεκρόφιλη, γεροντόφιλη, κοπρολάγνα, σοδομίστρια, πουτάνα, μαστροπός και φόνισσα. Εγώ θέλω να είμαι η ζωή, θέλω να ζήσω, θα ’θελα να ζήσω, θα ’θελα να μπορούσα να ζήσω, θα’μουν ευτυχισμένη τώρα αν ήθελα να ζήσω… όμως αυτή η χώρα δε μ’ αφήνει να το θέλω, δε μ’ αφήνει να είμαι η ζωή, να δίνω τη ζωή. […] Δημήτρης Δημητριάδης, Πεθαίνω σα χώρα

Mετακινήσεις, μεταναστεύσεις, διατυμπανισμένοι κοσμοπολιτισμοί, ανάμικτοι με αναγκαστικές κι «αναγκαστικές» μετακινήσεις πληθυσμών. Πρόσφυγες, που διώκονται από πολέμους και οικολογικές καταστροφές, αλλά και μετανάστες που αναζητούν μια καλύτερη ζωή. Που την αναζητούν; Στις καθαρές πόλεις, που δε φτύνουν στα πεζοδρόμια, επειδή φτύνουν στις ψυχές των ανθρώπων. Άλλων ανθρώπων μακρινών, με άλλο χρώμα, που φορτώνονται τις βρωμιές τους και άλλων κοντινών, πάλι από αλλού φερμένων, για να τις απομακρύνουν με τρόπο από την κοινή θέα.

Ρουβίκωνας, Παρέμβαση στο γηροκομείο Πειραιά: Ασκήσεις Θείας εξουσίας…

Σήμερα το μεσημέρι ομάδα συντρόφων/ισσων έκαναν παρέμβαση στο γηροκομείο του Πειραιά απαιτώντας μαχητικά το σταμάτημα και την ανάκληση των εγκληματικών εκδιώξεων τροφίμων του γηροκομείου

---

Αυτές τις μέρες έχει ξεσπάσει μια σκιαμαχία που έβαλε το λιθαράκι της κι αυτή, μαζί με άλλες αντίστοιχες, στο να επισκιαστεί εντελώς το νέο πολυνομοσχέδιο και να δρομολογείται ο τελικός κύκλος ιδιωτικοποιήσεων μπροστά στα μάτια όλων χωρίς να το βλέπει κανένας. Η «σύγκρουση» της κυβέρνησης με την εκκλησία είναι ένα πυροτέχνημα, μια απάτη αριστοτεχνικά στημένη για να κινητοποιήσει αντανακλαστικά ένθεν και ένθεν και να αποπροσανατολίσει. Στην πραγματικότητα το κράτος, ειδικά το ελληνικό κράτος, είναι οσμωμένο με την εκκλησιαστική ιεραρχία και ο Σύριζα σφύζει (και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς) από καθεστωτικό ρεαλισμό.

Δεν είναι μόνο το τμήμα του πλούτου και μέσων παραγωγής που αρμέγεται απο την εργασία για να μοιραστεί στο εκκλησιαστικό πεδίο. Ούτε μόνο οι βουλευτές που εκλέγει, ούτε μόνο το πόδι σε υπουργεία όπως το παιδείας ή τα νταραβέρια με το κεφάλαιο. Είναι ο ρόλος της στον κοινωνικό ιστό.