Έπιασα δουλειά σε ξυλουργείο το καλοκαίρι που τελείωσα το δημοτικό.
Λόγω της ηλικίας μου το βιβλιάριο ενσήμων μου τότε το έλεγαν «βιβλιάριο ανηλίκου».
Έκτοτε κολλάω ένσημα επί 45 χρόνια ασταμάτητα.
Πολλά τα έχασα διότι.. «τι μυαλό μπορεί να έχει ένα παιδί 13 ετών για να φυλάει επιμελώς τα βιβλιάρια ενσήμων προκειμένου να πάρει σύνταξη στα 60» .
Το ποσόν που έδωσα στο ασφαλιστικό μου ταμείο συνολικά αυτά τα 45 χρόνια είναι τόσο μεγάλο που αποφεύγω να το υπολογίζω διότι πέφτω σε κατάθλιψη και ενεργοποιείται αυτομάτως το σύστημα των νευροφυτικών μου διαταραχών που με βασανίζει συνήθως όταν σκέπτομαι τέτοια πράματα.
Σήμερα είμαι στη φάση που οι συνομήλικοι μου αλλά και αρκετοί νεώτεροι διαπραγματεύονται το ύψος της σύνταξής μου με πόνο καρδιάς.
Οι Διαπραγματευτές της σύνταξης μου είναι παλιοί φίλοι και σύντροφοι «Ρηγάδες» «Κνίτες» και «Μουλούδες» των νεανικών μου χρόνων που, σχεδόν όλοι, ευτυχώς δεν χρειάστηκε να κολάνε ένσημα σε όλη τους την ζωή σαν τον μαλάκα.
Δεν ξέρω τι ακριβώς θα μου δώσουν στο τέλος. Δεν ξέρω καν αν θα δικαιούμαι τίποτα μετά την «τελική διαπραγμάτευση» και την υπογραφή της «δεύτερης αξιολόγησης».
Προκειμένου να αποφύγω μια μη ελέγξιμη κρίση νευροφυτικών διαταραχών καταφεύγω στο χιούμορ.
Έτσι λοιπόν, 32 νύχτες πριν να πάρω την σύνταξή μου διαβάζω το βιβλίο της Λιάνας: «Δεκατρείς νύχτες πριν το ξημέρωμα».
Η Λιάνα είναι μια ώριμη παιδούλα που γράφει μυθιστορήματα με πόνο ψυχής.
“Πάντα το ίδιο συμβαίνει. Παντού υψώνεται μια σημαία με λιγότερο ή περισσότερο σημαντικές μεταρρυθμίσεις. Γύρω της ενώνονται οι ταπεινοί. Παλεύουν. Ρέει, λιγότερο ή περισσότερο άφθονο το αίμα, και αν νικήσει η επανάσταση συγκαλείται μια Συνέλευση που επιφορτίζεται να περιορίσει σε νόμους τα ιδεώδη που έκαναν το λαό να πάρει τα όπλα και να παλέψει. Στη Συνέλευση πηγαίνουν άτομα με κάθε είδους ιδανικά, άλλοι προωθημένοι, άλλοι οπισθοδρομικοί. Κάποιοι άλλοι μετριοπαθείς, και στον αγώνα ανάμεσα σε όλες αυτές τις τάσεις, οι επιδιώξεις της επανάστασης φυλλοροούν, υποβαθμίζονται και τελικά, ύστερα από καμπόσους μήνες, αν όχι σε κάποια χρόνια ψηφίζονται νόμοι που ούτε καν προβλέπονταν στα ιδανικά για τα οποία έδωσε το αίμα του ο δυστυχισμένος λαός.”
Γράμμα από τη φυλακή, Ρικάρντο Φλόρες Μαγκόν, 1908.
Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μονοπάτι το βιβλίο Οι Ρίζες του Ελευθεριακού Κινήματος στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική. Το βιβλίο είναι μια συλλογή κειμένων, επιλεγμένων, μεταφρασμένων και επιμελημένων από τον πολιτικό κρατούμενο Δημήτρη Κουφοντίνα, τα οποία αναφέρονται στην ανάπτυξη του ελευθεριακού και αναρχικού κινήματος στις λατινόφωνες χώρες της αμερικανικής ηπείρου, στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα. Ανάμεσά τους υπάρχουν γράμματα του μεξικάνου Ρικάρντο Φλόρες Μαγκόν από τη φυλακή, κείμενα του περουβιανού εκδότη και αγκιτάτορα Μανουέλ Γκονσάλες Πράντα, αλλά και του αγγλοϊσπανού αναρχικού Ραφαέλ Μπαρέτ, που μετανάστευσε στην Παραγουάη και συμμετείχε στο εκεί κίνημα. Παράλληλα, στο βιβλίο υπάρχουν ιστορικά κείμενα -κυρίως μαρξιστικής προέλευσης- που καταγράφουν την πορεία της ελευθεριακής επιρροής στις κοινωνίες και τα εργατικά κινήματα αυτών των χωρών. Αν και το βιβλίο δεν αποτελεί μια εξαντλητική ιστορική καταγραφή, εντούτοις ανασύρει από τη λήθη αγώνες άγνωστους στην ελληνική βιβλιογραφία και προσφέρεται ως εφαλτήριο για περαιτέρω έρευνα, ανάγνωση και προβληματισμό.
Τα identity politics είναι μια α-νοησία που βασανίζει τις πιο αριστερές του φάσματος εδώ και καμιά δεκαπενταετία τουλάχιστον, αν και ο όρος εμφανίζεται για πρώτη φορά κάπου στα βάθη των 70s (μόνο ο κονιόρδος θα μπορούσε να το βρει αυτό). Παρόλαυτά ποτέ ξανά δεν πήραν τόσο κεντρική θέση στη mainstream αφήγηση, όσο στις τελευταίες αμερικάνικες εκλογές. Και είναι εξίσου εντυπωσιακό πως, παρά την παταγώδη αποτυχία τους να συσπειρώσουν τους ψηφοφόρους εναντίων ενός πραγματικά κακού υποψηφίου όπως ο τραμπ, συνεχίζουν να κυριαρχούν στη συζήτηση και να αποτελούν το par excellence όπλο ερμηνείας του κόσμου από το πιο βαθύ κατεστημένο των ΗΠΑ (βλ pussy hat march κλπ), μέχρι το πεδίο των προσωπικών συζητήσεων. Το παρακάτω είναι μια προσπάθεια να διαχωρίσουμε το φαντασιακό και ιστορικό περιεχόμενο αυτής της α-νοησίας.
Τα identity politics ήταν περισσότερο μια προσπάθεια να σπάσει η αρτιοσκληρωτική μονοτονία του διαχωρισμού των ανθρώπων στο ταξικό δίπολο αστοί-προλετάριοι που στη μεταπολεμική δύση ειδικά, δεν έδειχνε να αντικατοπτρίζει με καμιά πληρότητα την πραγματικότητα. Η ιδέα ήταν, πως πέρα από προλετάριοι είμαστε -πχ και γυναίκες- και σε σχέση με τους άντρες προλετάριους υπάρχουν διαφορές που το μαρξιστικό δίπολο δεν ενδιαφέρεται να αναδείξει. Και ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει με αυτή την παρατήρηση· εννοώ ποιος πέρα από τους σκληρούς μαρξιστές που θεωρούν πως αν λύσουμε τις υλικές βάσεις της κοινωνικής αδικίας, όλα τα υπόλοιπα θα διορθωθούν από μόνα τους ως δια μαγείας.
Το πρόβλημα όμως με το να σπας τα απλοϊκά δίπολα, είναι ότι το πράγμα αρχίζει και μπερδεύεται και το μπέρδεμα ποτέ δεν βοηθά στην κατανόηση ή τη δράση. Ο μισεά μας έχει ήδη προειδοποιήσει πως η όλη ιδέα περί δικαιωμάτων του φιλελευθερισμού δεν τελειώνει παρά στην αναγνώριση του καθενός ως μοναδικότητα μέσα στον κόσμο με λίγα λόγια στο τέλος της κοινωνίας ως μαζικού φαινομένου. Η παρατήρηση παρότι υπερβολική είναι εξαιρετικά εύστοχη και περιγράφει επακριβώς τις κατατμήσεις που ακολουθήθηκαν. Στις ΗΠΑ που η φυλετική καταγωγή είναι βασικό δομικό στοιχείο της εθνικής τους ταυτότητάς, ήταν προφανές πως οι μαύροι προλετάριοι δεν ήταν ίδιοι με τους λευκούς ιρλανδούς προλετάριους για να μην πιάσουμε και το κίνημα της νομιμοποίησης των σεξουαλικών προτιμήσεων που πρόσθεσε μερικές ακόμα κατηγορίες στο στοιχείο της ταυτότητας.
Γρήγορα κάποιοι κατάλαβαν πως το όλο ζήτημα δεν μπορεί να ιδωθεί ξεχωριστά. Διότι οι μαύροι προλετάριοι μπορεί να είχαν κοινωνικά λιγότερες δυνατότητες από τους λευκούς, αλλά μπορεί να συνέχιζαν να θεωρούν τις γυναίκες (μαύρες ή λευκές) κατώτερα όντα. Κάπως έτσι λοιπόν γεννήθηκε η ιδέα του intersectionality. Ότι δηλαδή παρότι αποφασίζεις να επιλέξεις μια κυρίαρχη ταυτότητα, αυτή εμπλέκεται με όλες τις υπόλοιπες που διαθέτεις και πρέπει να το δεις το θέμα πιο σφαιρικά και να αντιληφθείς και τις άλλες ταυτότητες πριν μπορέσεις να εκφραστείς.
Πέρα από τον αδιάκοπο φραξιονισμό και την αιώνια φαγωμάρα από την… Πρώτη Διεθνή και δώθε, ένα από τα πράγματα που διαχρονικά με χαλάνε στην Αριστερά, τόσο του τόπου μας όσο και διεθνώς, είναι η κοντόθωρη, εργαλειακή ματιά της απέναντι στα γεγονότα και ο σχεδόν μόνιμος στρουθοκαμηλισμός της, όταν τα άτιμα τα γεγονότα δεν ταιριάζουν με τις ερμηνείες και τα μεσσιανικά δόγματα της εκάστοτε κυρίαρχης ομάδας της.
Μια τέτοια περίπτωση στρουθοκαμηλισμού και μυωπικής αντίληψης της πραγματικότητας παρακολουθήσαμε, κατά τη γνώμη μου, τις τελευταίες μέρες με αφορμή την άρνηση του ηθικού νικητή -και μοναδικού αριστερού υποψηφίου- των γαλλικών εκλογών, του Ζαν-Λικ Μελανσόν, να συνταχθεί με τον νεοφιλελεύθερο πρώην τραπεζίτη των Ρότσιλντ και βέβαιο επόμενο πρόεδρο της Γαλλίας, τον «ουρανοκατέβατο» Εμανουέλ Μακρόν, στο πλαίσιο ενός υποτιθέμενου φανταστικού «αντιφασιστικού μετώπου» ενάντια στη Μαρίν Λεπέν.
Ο Μελανσόν, αφού άγγιξε με έναν εκπληκτικό προσωπικό προεκλογικό αγώνα το 20% των ψήφων και έχασε οριακά το εισιτήριο για τον δεύτερο γύρο (και, γιατί όχι, το Μέγαρο των Ηλυσίων), παίρνοντας τριπλάσιες ψήφους από τον δήθεν «αριστερό» υποψήφιο του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος, τον Αμόν, αρνήθηκε ουσιαστικά να παίξει το παραδοσιακό παιχνιδάκι του «δημοκρατικού τόξου» και να νομιμοποιήσει με αυτόν τον τρόπο την εκλογή ενός 100% κατασκευασμένου από την ελίτ υποψηφίου του «ακραίου Κέντρου»: αρνήθηκε, κοντολογίς, να αντιμετωπίσει τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων του σαν πρόβατα, ακυρώνοντας όλα όσα έλεγε προεκλογικά, και να συστρατευτεί με το σάπιο πολιτικό σύστημα της χώρας του, τους Σοσιαλιστές και τους Γκολικούς, που βλέπουν τον Μακρόν σαν σανίδα σωτηρίας – αρχικά σαν σωσίβιο για την παραμονή διά της πλαγίας στην εξουσία και σε δεύτερο χρόνο σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ για όλα τους τα βαρύτατα αντιλαϊκά μέτρα, κρίματα και χρήματα…
Από το site της Ελληνικής Αστυνομίας «Η Ενδοοικογενειακή βία είναι ένα έγκλημα που τιμωρείται από τις διατάξεις του Ν. 3500/2006. Η άσκηση κάθε είδους βίας ή κακοποίησης (ψυχολογικής, σωματικής, σεξουαλικής και συναισθηματικής), διώκεται από το Νόμο. Αν γνωρίζετε κάποιον που είναι θύμα εκφοβισμού, μην φοβηθείτε να το πείτε σε ένα γονέα, φροντιστή, φίλο, δάσκαλο, αστυνομικό ή κάποιον άλλο που εμπιστεύεστε…»
Κι αν ο θύτης είναι μπάτσος και γονέας σε ποιόν να το πούμε;
Για μένα είναι λάθος να μην πάρουμε θέση σε ένα τόσο σοβαρό θέμα. Ναι, είναι πολύ λεπτό το ζήτημα – δυστυχώς πολύ γενικότερο και φυσικά τέτοια ζητήματα δεν προσφέρονται για πολιτικές κόντρες, ούτε είναι αυτή η πρόθεσή μας.
Υπάρχει μια πολύ άσχημη νοοτροπία, η οποία δηλητηριάζει τις ανθρώπινες σχέσεις ακόμα και αυτές των γονιών με τα παιδιά τους. Έχω ακούσει από διάφορους ανθρώπους – ακόμα χειρότερα από παιδιά, την άποψη ότι «κάποιες φορές η βία είναι για το καλό μας»! Λέγεται μάλιστα σε διάφορες παραλλαγές ότι τάχα «όποιος αγαπάει παιδεύει», πως δήθεν «το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο» κοκ.
Αυτά τα… σαδομαζοχιστικά τα θεωρώ τη μεγαλύτερη ανοησία. Αν όσοι μας αγαπούν μας δέρνουν, τότε οι τοκογλύφοι μας… «λατρεύουν», δεν νομίζω να χρειάζεται να πω τίποτε περισσότερο. Ακόμα κι η βία που θα υπάρξει στην Επανάσταση για Αταξική Κοινωνία, δεν είναι μέσον, αλλά συνέπεια του ότι ο εχθρός, οι πλούσιοι, δεν θα σταματήσουν την εκμετάλλευση και θα καταφύγουν σ’ αυτήν.
«Μα οι γονείς που βαράνε τα παιδιά τους, δεν τα αγαπάν»; Οι γονείς, παλιότερα οι εκπαιδευτικοί, που χρησιμοποιούσαν βίαιους τρόπους για να διδάξουν, έκαναν τεράστιο λάθος. Οι ίδιοι μεγάλωναν σε ένα περιβάλλον που διαφήμιζε τη βία, πότιζε με φασιστικό δηλητήριο τις ψυχές τους. Κι όλα αυτά έκρυβαν σκοπιμότητα, όχι των γονιών αλλά κάποιων άλλων.
Η χρήση βίας γεννά φόβο, έχει δε σκοπό την υποταγή. Πράγματι, όταν δεν υπάρχει επιχείρημα από κάποιον δυνατό, τότε αυτός συνήθως καταφεύγει σε δυναμικά μέσα για να επιβάλλει την άποψη του με το ζόρι. Η θρησκεία είναι ένα παράδειγμα, όταν βασάνιζε κι εξόντωνε χιλιάδες με την ηλίθια δικαιολογία «της σωτηρίας των ψυχών τους»! Στην πραγματικότητα για να υποτάξει στη θέληση της όλους τους ανθρώπους. Ο Γαλιλαίος πχ παραλίγο να γίνει… ψητός. Και να φανταστείτε είχε απόλυτο δίκιο…
Η έλλειψη λογικής, η ανικανότητα της δήθεν αυθεντίας, οδηγούσε στη βία. Βία που διαιωνίζονταν αφού δικαιολογούνταν, ωραιοποιούνταν και ήταν δήθεν «για καλό»! Κι αν κάποιοι τσακίζονταν στο ξύλο κινδύνευε ξ ακεραιότητα τους ακόμα και η ζωή τους, εκεί ήταν υπερβάλλον ζήλος αλλά… «τα ήθελε» και το θύμα!!!
Υποταγμένοι, φοβισμένοι, «λοβοτομημένοι» και βίαιοι. Βία προς τη σύζυγο, προς τα παιδιά, προς τον αδύναμο, το συνάνθρωπο. Ποιόν εξυπηρετεί κάτι τέτοιο; Σίγουρα κάποιους που είναι δυνατοί, έχουν λεφτά και μπορούν να επιβληθούν. Χρειάστηκαν χρόνια σκληρών αγώνων για να βγάλουν τις βέργες οι δάσκαλοι από τις τάξεις. Φυσικά η βία δεν γεννά μαθητές, γεννά υποταγμένους. Ή υποκριτές. Μόλις ο δήμιος έστριβε το κεφάλι, ξανάρχιζαν οι αταξίες…
Φανταστείτε λοιπόν ένας άνθρωπος που έχει και επάγγελμα την άσκηση βίας, την καταστολή. Πόσο επηρεάζει την συμπεριφορά του; Ας μην πω άλλα, αν και το θέμα είναι πραγματικά τεράστιο…
Για μένα η χειρότερη συμφορά είναι να χάσει κάποιος το παιδί του. Σίγουρα κάποιος που επίτηδες κάνει κακό στο ίδιο του το παιδί, δεν είναι άνθρωπος, ούτε καν ζώο, γιατί ακόμα και τα ζώα φροντίζουν τα μικρά τους…
Το παρακάτω κείμενο περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Σε pdf μπορείτε να το κατεβάσετε εδώ.
Σκηνή από το ‘Ταξίδι στα Κήθυρα’
Ταξίδι στον Άδη
του Βασίλη Ραφαηλίδη
Το Ταξίδι στα Κύθηρα είναι ένα ταξίδι που δεν γίνεται· γιατί τα Κύθηρα δεν υπάρχουν. Περισσότερο από γεωγραφικός, τα Κύθηρα είναι ο μυθικός χώρος της «άφατης ευτυχίας» του Antoine Watteau[1] και της «δύσκολης επιτυχίας» του Charles Baudelaire[2]. Η «Επιβίβαση για τα Κύθηρα», το πιο διάσημο ζωγραφιστό πλοίο που «ναυπήγησε» με το χρωστήρα του ο Watteau για τις ανάγκες των «ερωτικών γιορτών» του, τούτη την πιο ψηλή κορφή του ροκοκό, δεν ήταν κι αυτή παρά μία απ’ τις πολλές γιορτές της καλπαστικά ανερχόμενης γαλλικής αστικής τάξης των αρχών του 18ου αιώνα. Από το 1717 που εκτέθηκε για πρώτη φορά τούτος ο -κυριολεκτικά και μεταφορικά- μυθικός πίνακας, μέχρι το 1789, μας χωρίζουν μόλις 72 χρόνια. Είναι τα χρόνια που οι fetes galantes του Watteau θ’ αρχίσουν να γίνονται μονότονες, έτσι όπως επαναλαμβάνονται μονότονα στους κήπους και τα πάρκα, και θα ετοιμαστούν να εκτοπίσουν απ’ τα ανάκτορα του Κεραμεικού, περνώντας από τη Βαστίλη, τις βασιλικές «ερωτικές γιορτές». O Watteau είχε όλο το δικαίωμα να είναι κωμικά αισιόδοξος: η αστική τάξη δεν έχει καταλάβει ακόμα την εξουσία κι είναι ζωηρή και ευδιάθετη, γιατί ονειρεύεται από τώρα την επιβίβασή της για τα Κύθηρα.
-Η κοντινότερη τράπεζα βρίσκεται πλέον στο 1,5 χιλιόμετρο, καθώς έφυγαν όλα τα υποκαταστήματα από τα Εξάρχεια.
Ψέμα 2ο:
–Από τον φόβο έκλεισε και η τελευταία αλυσίδα σούπερ μάρκετ, μόνο μπακάλικα έχει πια.
Ψέμα 3o:
– Κάποια στιγμή σταμάτησαν να τους μαζεύουν και τα σκουπίδια καθώς αρνούνταν να πάνε τα απορριμματοφόρα. Και… έγινε συνωμοσία με τους κατοίκους, να φυλάνε τσίλιες απο τα παράθυρα το βράδυ μην πέσει καμια μολότοφ στο απορριμματοφόρο και κάποιος να προλάβει να ειδοποιήσει!
Παρότι τα χρόνια πέρασαν, μπήκε και νέα χιλιετία και έχει προχωρήσει η τεχνολογία, τα εταιρικά Μ.Μ.Ε. επιμένουν να πιστεύουν πως αυτοί είναι πιο μάγκες, μόνο και μόνο επειδή συνήθισαν διαχρονικά να κατασκευάζουν ειδήσεις χωρίς καμιά απολύτως λογοδοσία. Και όλα αυτά από κοινωνικές συχνότητες που υποτίθεται δεν είναι ιδιοκτησίας τους παρά τις πληρώνουν (εδώ γελάμε γάργαρα και δημοκρατικά). Έλα όμως που εκτός από τα “ρεπορτάζ” της Ζαχαρέα και της Μακρή εν προκειμένω, υπάρχουν και τα κινητά τηλέφωνα, οι κάμερες, το διαδίκτυο και η ηλεκτρονική χαρτογραφία.
Ας πάρουμε λοιπόν το “ρεπορτάζ” του Star Channel από την αρχή. Το “ρεπορτάζ” αφορά την γειτονιά των Εξαρχείων. Που είναι η γειτονιά των Εξαρχείων και ποια είναι τα όρια της; Στο χάρτη φαίνεται η περιοχή Εξαρχείων-Νεάπολης, η οποία πάνω-κάτω ορίζεται από τις περιφερειακές οδούς σημειωμένες με κόκκινο χρώμα. Σχεδόν στο κέντρο της περιοχής με κόκκινο κύκλο είναι σημειωμένη η πλατεία Εξαρχείων, το κέντρο της κοινωνικής και πολιτικής καθημερινότητας της γειτονιάς.
Σύμφωνα με το Star Channel:
-Η κοντινότερη τράπεζα βρίσκεται πλέον στο 1,5 χιλιόμετρο
Όμως, σύμφωνα με την πραγματικότητα και όχι την προπαγάνδα, τα τραπεζικά καταστήματα ή ΑΤΜ της γειτονιάς λειτουργούν κανονικά και σε κοντινές αποστάσεις. Η μόνη διαφορά με άλλες περιοχές, για να είμαστε απολύτως ακριβείς, είναι πως για μερικές περιπτώσεις, κατά τη διάρκεια της νύχτας και μόνο, τα ΑΤΜ δεν λειτουργούν και έχουν κατεβασμένα στόρια. Η μέτρηση των αποστάσεων έγινε για περπάτημα και με κέντρο την πλατεία Εξαρχείων:
Όπως διαπιστώνει κανείς, ο ισχυρισμός του “ρεπορτάζ” περί τραπεζών που απέχουν 1,5 χιλιόμετρο είναι απλά ένα φουσκωμένο ψέμα. Για την ιστορία να πούμε πως η απόσταση του 1,5 χιλιόμετρου ισοδυναμεί με περπάτημα 19 λεπτών, με αφετηρία την πλατεία Εξαρχείων και κατάληξη το … Σύνταγμα και την Βουλή. Δηλαδή οι δαιμόνιες “ρεπόρτερ” Ζαχαρέα και Μακρή, έχουν μπερδέψει τα Εξάρχεια, στα οποία δεν πατάνε ποτέ, με τα μέρη που συχνάζει ο κοινωνικός τους περίγυρος: Τη Βουλή, τα υπουργεία και τα λοιπά αξιοθέατα της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας.
Σύμφωνα με το Star Channel:
-Από τον φόβο έκλεισε και η τελευταία αλυσίδα σούπερ μάρκετ, μόνο μπακάλικα έχει πια.
Εδώ το ψέμα χοντραίνει ακόμα περισσότερο και το “ρεπορτάζ” θυμίζει κάποια δυστοπική ταινία όπως το “Brazil” ή το “1984”. Μιλάμε για εξαφάνιση από τη γειτονιά ολόκληρων supermarket. Τα τρία μεγάλα supermarket της γειτονιάς είναι:
Το βίντεο με το ανοικτό Discount τραβήχτηκε σήμερα[28-04-17]:
Τέλος, σύμφωνα με το “ρεπορτάζ” του Star Channel:
– Κάποια στιγμή σταμάτησαν να τους μαζεύουν και τα σκουπίδια καθώς αρνούνταν να πάνε τα απορριμματοφόρα.
Eδώ πλέον περνάμε από την δυστοπική λογοτεχνία στην επιστημονική φαντασία. Ο ίδιος ο τόνος του “ρεπορτάζ” έχει και ένα άρωμα τιμωρίας προς την γειτονιά: … σταμάτησαν να τους μαζεύουν και τα σκουπίδια …
Όσοι-ες μένουμε στα Εξάρχεια, λόγω και της υψηλής πολιτικοποίησης της γειτονιάς, είμαστε σε θέση να μαθαίνουμε και να συντονιζόμαστε για ότι έχει να κάνει με τη γειτονιά. Άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε με διαφωνίες. Πάντως δεν έχει ακουστεί ποτέ καμιά φήμη για “τσίλιες” κατοίκων που φυλούσαν απορριμματοφόρα υπό τον φόβο αυτά να πυρποληθούν. Οι κάτοικοι των Εξαρχείων έχουν ανοίξει τις πόρτες τους σε κυνηγημένους διαδηλωτές από τα ΜΑΤ, έχουν αντισταθεί στην μετατροπή της γειτονιάς σε πεδίο ασκήσεων της ΕΛ.ΑΣ, έχουν ανοίξει τα σπίτια τους για τους πρόσφυγες, τις μετανάστριες και τους μετανάστες, έχουν δώσει αγώνες για το λόφο του Στρέφη, τις κεραίες κινητής, την διακίνηση ουσιών και τη μαφία τους, την παραμονή του σχολείου στη γειτονιά, για την μετατροπή παλαιών κτιρίων σε κοινωνικά ιατρεία, παντοπωλεία κτλ. Γιατί όμως όλη αυτή η καούρα να γραφτεί ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας και να μεταδοθεί prime time σε πανεθνικό δίκτυο; Γιατί τόσος χρόνος αφιερωμένος στα fake news, όπως είναι και της μόδας να αποκαλούν τη προπαγάνδα διεθνώς;
Οι ηθικοί πανικοί, κατασκευασμένοι με ψεύτικες, παραφουσκωμένες ή παραπειστικές ειδήσεις, αναπαράγουν τον κυρίαρχο λόγο της ακροδεξιάς διεθνώς, επιτελώντας διπλό ρόλο: προσπαθούν να ανοίξουν την κουβέντα για ακόμα περισσότερη καταστολή των κοινωνικών ελευθεριών, συσπειρώνοντας τα αντιδραστικά ακροατήρια, ιδίως αυτά που δεν βρίσκονται επιτόπου στο μέρος των εκάστοτε “ρεπορτάζ”. Για παράδειγμα, δεν έχουν βρεθεί όλοι στα Εξάρχεια, δεν γνωρίζουν την γειτονιά, το μόνο που έχουν είναι μια τηλεόραση κάπου αλλού, στην πόλη ή την επαρχία και την “ενημέρωση” από δελτία σαν και αυτό του Star Channel. Δεν θα μάθουν ποτέ για τα επιχειρηματικά λόμπι που ενδιαφέρονται για τον εξευγενισμό του κέντρου της Αθήνας, με στόχοτην αύξηση των τιμών ακινήτων, ούτε τα κρατικά σχέδια για καταστολή κάθε είδους κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Τα Εξάρχεια ενοχλούν επιχειρηματίες, στρατηγούς της αστυνομίας, υπουργούς και τους πολιτικούς τους αντιπάλους, “επενδυτές” και ανθρώπους της βιομηχανίας του πολιτισμού και της “εναλλακτικότητας“.
Είναι και κάτι άλλο όμως πιο σημαντικό από τις τιμές των τσιμέντων και τα σχέδια των μπάτσων. Προφανώς δεν έχουμε καμιά καούρα -και αν είχαμε κιόλας δεν θα τη βάζαμε και πρώτη προτεραιότητα- για την εύρυθμη λειτουργία ευαγών ιδρυμάτων όπως οι τράπεζες των κατασχέσεων και των φουσκωμένων δανείων, ούτε για τα super market της εργασιακής επισφάλειας και των υπο-αμειβόμενων εργαζόμενων -των οποίων σεβόμαστε την εργασία τους και στηρίζουμε τις διεκδικήσεις τους. Όπως πολύ σωστά το έθεσε μια καλή φίλη και γειτόνισσα:
“Αρκετοί σε αυτά τα πολύ … επικίνδυνα Εξάρχεια μεγαλώνουν παιδιά που πάνε σχολείο, που παίζουν σε παιδικές χαρές που οι κάτοικοι φτιάχνουν οι ίδιοι”
Και εκεί ακριβώς είναι που η προπαγάνδα γίνεται επικίνδυνη: Οι ηθικοί πανικοί που στόχο έχουν να ελέγξουν και να σπιλώσουν την καθημερινότητα μας στις γειτονιές, έχουν και ένα άλλο σκοπό, αδήλωτο, βγαλμένο από τα σπλάχνα του κράτους και των μηχανισμών του. Να ετοιμάσουν το έδαφος για τον Κορκονέα του μέλλοντος.
Όσο για το αν έρχονται απορριμματοφόρα στα Εξάρχεια … το βίντεο με το απορριμματοφόρο, που κάνει κανονικά την αποκομιδή στην οδό Τοσίτσα, καταγράφτηκε περίπου στις 23:00 μ.μ. [27-04-17] , λίγη ώρα μετά το τέλος του δελτίου ειδήσεων του Star Channel. Ας μας συγχωρέσουν οι δαιμόνιες “ρεπόρτερ” τα γαλλικά. Αλλά επικίνδυνα παιχνίδια πάνω στην καθημερινότητα και τις ζωές δεν θα παίζει ο καθένας, όσο μάγκας και απρόσιτος και αν αισθάνεται.
«Ο άνθρωπος που δεν είναι ικανός να αντλεί διαρκώς από μέσα του νέους πόθους, μαζί κι έναν καινούργιο εαυτό, να γυρίζει ως επιβεβαίωση την πλάτη στο παρωχημένο και σαπισμένο, αυτός δεν είναι άνθρωπος: είναι ένας μπουρζουάς, ένας φαρμακοτρίφτης, ένας ουτιδανός.» Αμεντέο Μοντιλιάνι (http://www.modigliani-foundation.org)
Ο κόσμος σε 360 μοίρες. Το μοναδικό '0% Lies & Errors Free' website. Στιγμές και όψεις της ελληνικής (και όχι μόνο) δημόσιας πραγματικότητας από ένα ιστολόγιο που αγαπάει την έρευνα. Επειδή η αλήθεια είναι μεταδοτική.
εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF
απέραντο γαλάζιο 