Ατσάλι, χρήμα, και εθνικό συμφέρον (στη σκιά του Άκη)

Θα γίνουμε λαϊκιστές, αλλά άμα την γυρίσει κανείς ανάποδα πόσα νοσοκομεία θα πέσουν από μέσα;

Η έκθεση δημοσιοποιήθηκε πρόσφατα: τον περασμένο Απρίλιο. Από ένα ολλανδικό αντιπολεμικό σχήμα, που μελετάει σταθερά εδώ και χρόνια την πρόοδο του ευρωπαϊκού “στρατοβιομηχανικού συμπλέγματος”.

Τίτλος: όπλα, χρέος και διαφθορά: οι στρατιωτικές δαπάνες και η κρίση της ε.ε. Παρ’ ότι είναι εύκολο να την βρει κανείς ολόκληρη, στο internet, στην ελληνική δημοσιότητα ελάχιστα έφτασαν. Ελάχιστα και γενικόλογα. Ίσως επειδή η έρευνα έχει χωριστά “εθνικά” κεφάλαια· και η ελληνική περίπτωση θα μπορούσε να δημιουργήσει κακούς συνειρμούς.
Τα πολύ βασικά, φυσικά, δεν είναι άγνωστα. Σε σχέση με το αεπ του το ελληνικό κράτος έχει υπάρξει απ’ τους μεγαλύτερους “καταναλωτές / αγοραστές” όπλων και οπλικών συστημάτων εδώ και 40 χρόνια, δαπανώντας (σαν ποσοστό επί του αεπ) διπλάσια ποσά απ’ τον ευρωπαϊκό μέσο όρο: ένα 6% του αεπ τις δεκαετίες του ‘70 και του ‘80, και ύστερα, στο 3% του αεπ τα πρώτα χρόνια των ‘00s. Υπάρχουν υπολογισμοί που δείχνουν ότι αν αθροιστούν οι στρατιωτικές δαπάνες της Αθήνας τις 4 τελευταίες δεκαετίες, βγάζουν ένα νούμερο ίδιο με το περιβόητο δημόσιο χρέος.
Σε απόλυτα μεγέθη το στρατιωτικό τμήμα του κρατικού προϋπολογισμού κτύπησε ταβάνι το 2009, φτάνοντας στα 7,2 δισ. ευρώ. Σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου, και ενώ άλλα κράτη μείωναν τους στρατιωτικούς προϋπολογισμούς τους, η μείωση του ελληνικού ήταν οριακή, και απ’ το 1993 και μετά τα μεγέθη άρχισαν να ξαναμεγαλώνουν, με ακόμα μεγαλύτερη ταχύτητα απ’ το 2004 και ύστερα. Το 2006 το χρέος υφιστάμενων συμβολαίων αγοράς όπλων είχε φτάσει στα 9,5 δισ. ευρώ.

Στην μιλιταριστική και σωβινιστική ρητορική, όλα αυτά είναι απαραίτητα εξαιτίας του “εξ ανατολών κινδύνου”… Παρ’ όλα αυτά η Αθήνα κατάφερε να “πάρει κεφάλι” απ’ τον “προαιώνιο εχθρό” και στη διεθνή κατάταξη. Στη δεκαετία του 1990 το ελληνικό κράτος ήταν ο 7ος στην παγκόσμια λίστα εισαγωγέας όπλων και συναφών ειδών, ενώ το τουρκικό κράτος ήταν το νούμερο 1: γινόταν και ο πόλεμος στο κουρδιστάν. Την δεκαετία του ‘00 όμως, η Αθήνα ανέβηκε στην 4η θέση, ενώ η Άγκυρα έπεσε στην 6η: σημαντικό ρόλο παίζει και η “άνθηση” του εγχώριου (τουρκικού) στρατοεπιχειρηματικού συμπλέγματος.
Οι μεγαλύτεροι πωλητές όπλων στον ελληνικό στρατό, απ’ το 1990 ως το 2011, σύμφωνα με στοιχεία της έκθεσης (τα ποσά σε δολάρια και σε σταθερές τιμές του 1990) ήταν:
– οι ηπα (10,245 δισεκατομμύρια)·
– η γερμανία (5,075 δισεκατομύρια)·
– η γαλλία (1,788 δισεκατομμύρια)·
– η ολλανδία (1,535 δισεκατομμύρια)·
– η ρωσία (1,18 δισεκατομμύρια).
Συνολικά, αυτήν την εικοσαετία, έκλεισαν συμβόλαια 21,515 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Σε ότι αφορά την ενδο-ευρωπαϊκή κατανομή, για την περίοδο 2007 – 2011, η έκθεση δείχνει κάτι απροσδόκητο: ο καλύτερος προμηθευτής για την Αθήνα αυτήν την περίοδο δεν ήταν το Βερολίνο, αλλά το Παρίσι:
– η γαλλία έκλεισε εξαγωγές στην ελλάδα 4,052 δισ. ευρώ·
– η γερμανία έκλεισε εξαγωγές στην ελλάδα 176 εκατ. ευρώ·
– η ισπανία 111 εκατ. ευρώ·
– η ιταλία 77 εκατ. ευρώ·
– η ολλανδία 62 εκατ. ευρώ.

Το σύνολο των εξαγωγών όπλων απ’ την (υπόλοιπη) ε.ε. προς την Αθήνα στο διάστημα 2007 – 2011 ήταν 4,499 δισ. ευρώ.

Η “γαλλική προτίμηση” της Αθήνας (περίπου το 90% των παραγγελιών απ’ το 2007 ως το 2011) πρέπει να ληφθεί υπ’ όψη σε διάφορες προεκτάσεις της. Γιατί το μεγαλύτερο μέρος των συμβολαίων έγινε μετά την επίσημη αναγνώριση της ελληνικής κρίσης: το 2010, χρονιά που όλοι θυμούνται ότι “ήρθε το καταραμένο δντ στην ελλάδα”, κλείστηκαν συμφωνίες αγοράς γαλλικών όπλων απ’ την Αθήνα αξίας 876 εκατομμυρίων ευρώ, όταν το σύνολο των ευρωπαϊκής προέλευσης οπλικών αγορών ήταν 1 δισ. ευρώ. Και ήταν στις αρχές του 2013 που ο γάλλος υπ.αμ. Jean-Yves Le Drian συζήτησε στην Αθήνα, με τον έλληνα υπ.αμ. Π. Παναγιωτόπουλο, τις λεπτομέρειες για ένα συμβόλαιο ενοικίασης δύο φρεγατών fremm γαλλικής κατασκευής. [1] Επιπλέον (και σύμφωνα με ορισμένες δηλώσεις εν αγνοία του επιτελείου του ναυτικού) το ελληνικό υπ.αμ. συζητάει την ενοικίαση 4 γαλλικών αεροπλάνων ναυτικής συνεργασίας. Επί τη ευκαιρία αυτών των ιδιαίτερα θερμών deal, ο γάλλος υπ.αμ. δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει τον έλληνα ομολογό του για την συμμετοχή 4 ελλήνων αξιωματικών στην υπό γαλλική διεύθυνση εκστρατεία αποκατάστασης – της – τάξης στο Μάλι… [2]

Όταν οι δικαιολογίες περί “εξ ανατολών κινδύνου” δεν είναι πειστικές, οι ντόπιες πολιτικές βιτρίνες αφήνουν να εννοηθεί ότι, σχεδόν, “εκβιάζονται” να αγοράζουν όπλα, ειδικά τώρα, απ’ τους ευρωπαΐους πιστωτές / σωτήρες… Αυτός ο ισχυρισμός καταρρέει όμως απ’ την κατανομή των αγορών: δεν είναι το Βερολίνο αλλά το Παρίσι ο κυριότερος προμηθευτής, και μάλιστα με πολύ μεγάλη διαφορά απ’ τους υπόλοιπους. Είναι μήπως το Παρίσι ο αντίστοιχα πολύ μεγάλος εκβιαστής ή/και ο πολύ μεγάλος πιστωτής / σωτήρας και μας το κρύβουν;
Δεν υπάρχει, λοιπόν, κανένας ειδικός εκβιασμός και καμία επιπλέον “πίεση” πέραν των συνηθισμένων εμπορικών πρακτικών τέτοιου είδους, που συνοδεύονται και από διάφορα παράπλευρα “δωράκια”. Αλλά η επιλογή είναι στα χέρια του αγοραστή. Και η Αθήνα φαίνεται να έχει κάνει αθόρυβα μια κάποια “αναθέρμανση” του παλιού “ελλάδα – γαλλία – συμμαχία” των ‘70s, τώρα όμως σε διαφορετική συγκυρία.
Μπορεί τώρα να διακρίνει κανείς πιο καθαρά τα περί “συμμαχίας του ευρωπαϊκού νότου” (κάποτε υπό την ηγεσία από ειδικά κορυφαία στελέχη του συ.ριζ.α., εναντίον του ευρωπαϊκού βορρά. Προς το παρόν αυτή η συμμαχία φτάνει μέχρι την προτίμηση όπλων, που δεν είναι βέβαια του συ.ριζ.α., δεν είναι όμως και κόντρα σε έναν κυβερνητικό ρεαλισμό που φροντίζει στα σοβαρά τις συμμαχίες του. Υπάρχουν οπωσδήποτε αβεβαιότητες στη διεθνή σκηνή και στους ανταγωνισμούς εκεί. Ας πούμε λοιπόν, για να είμαστε δίκαιοι, ότι ο συ.ριζ.α. έχει αναλάβει το “ιδεολογικό” κομμάτι, και η παλιοκυβέρνηση το “πρακτικό”…

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 – To συγκεκριμένο είδος φρεγατών “πολλαπλών ρόλων” θεωρείται κατάλληλο για επιθέσεις μεγάλου βάθους εναντίον χερσαίων στόχων. Δεν είναι, λοιπόν, καν και καν “αμυντικό όπλο”, αλλά ξεκάθαρα επιθετικό – και ρίξτε μια ματιά στον χάρτη για να βρείτε που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί· ή να μαντέψετε τι φαντασιώνει το ελληνικό κράτος.
Κατά τα άλλα πρόκειται για πλοίο γαλλο-ιταλικού σχεδιασμού. Τα γαλλικά ναυπηγεία Armaris (των οποίων ιδιοκτήτης είναι η επίσης γαλλική DCNS) είχαν μια παραγγελία 17 τέτοιων κομματιών απ’ το γαλλικό υπ.αμ., όμως λόγω κρίσης η παραγγελία έπεσε στα 11 κομμάτια. Κατόπιν αυτού έψαχναν επειγόντως κάπου να πουλήσουν. Απ’ όλη την παγκόσμια αγορά ήταν η Αθήνα που ενδιαφέρθηκε να αγοράσει (κουβαρνταλίκια!) 4 φρεγάτες. Όμως τα οικονομικά ζόρια (και ο θυμός του Βερολίνου: δεν θα σας δανείζουμε για να αγοράζετε γαλλικές φρεγάτες!) έριξαν την παραγγελία στα 2 κομμάτια, “νοικιασμένα”.

2 – Οι έλληνες καραβανάδες έχουν ενταχθεί στην γαλλική ιμπεριαλιστική εκστρατεία σαν, υποτίθεται, “εκπαιδευτές” του “καινούργιου μαλινέζικου στρατού”. Τα έχουμε ξανακούσει αυτά… Το βέβαιο είναι ότι ο γαλλικός στρατός δεν κρεμόταν απ’ την παρουσία τεσσάρων ελλήνων εκπαιδευτών. Συνεπώς; Πιο λογικό μας φαίνεται ότι το Παρίσι προσέφερε στην ΑΘήνα μια δυνατότητα κατασκοπείας στην υποσαχάρια αφρική, όχι τόσο επειδή θα υπάρξει άμεσο όφελος για την Αθήνα, αλλά επειδή είναι μια ακόμα χειρονομία γαλλοελληνικής φιλίας…

Πηγή. http://www.sarajevomag.gr/entipa/teuhos_74/i74_p06_atsali.html

Υ.Γ. Η αναφερόμενη ολλανδική έκθεση…http://www.tni.org/briefing/guns-debt-corruption

Nathalie Cardone-New Generation

Aφιερωμένο στη δική μου Ναταλία…στη νέα γενιά που έρχεται…ασυμβίβαστη κι’ ελεύθερη…

http://www.youtube.com/watch?v=Vi9kHCHTWDs

Μια ιστορία από το μέλλον!

Το πρωί της 2ας Απριλίου  στα 1891 ένας  ρακοσυλλέκτης  ψάχνει  στα σκουπίδια  στην Οβριακή συνοικία της Κέρκυρας.

Πίσω από την Εβραϊκή συναγωγή, εκεί που σήμερα είναι η πλατειούλα κάτω από το σπίτι που γεννήθηκε ο Αλβέρτος  Κοέν, βρίσκει ένα σακί δεμένο.

Το ανοίγει και ανάμεσα στα πριονίδια και τα άχυρα βρίσκει το πτώμα ενός μικρού κοριτσιού.

Ο Ιατροδικαστής απεφάνθη ότι το αίμα του  κοριτσιού «είχε ροφηθεί δι αλλοκότου μεθόδου» .

Αμέσως προκαλείται αναταραχή . Διάφοροι αναλυτές των φιλοκυβερνητικών εφημερίδων καθώς και η εφημερις του Ιακώβου Πολυλά από κοινού με τα της οικογενείας Θεοτόκη πυροδοτούν το κλίμα.

Σύμφωνα με το σενάριο που διαδίδουν, οι Εβραίοι είναι όργανα του Σατανά και μια φορά το χρόνο κάνουν μια μυστική τελετή στην συναγωγή όπου καλούν το πνεύμα του σατανά και για να το εξευμενίσουν, ρουφούν σαν βρικόλακες το αίμα μιας παρθένου και το πίνουν βουτώντας μέσα άζυμα.

Ματαίως οι εβραϊκή κοινότητα ανάστατη ανακοινώνει ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι αληθινά . Ότι η μικρή Ρουβίνα  Σάρδα ήταν η κόρη του εβραίου Ράφτη Βήτα Σάρδα και ότι επί μέρες η οικογένειά της την αναζητούσε.

Το σενάριο τροποποιήθηκε και ήθελε τώρα η παρθένα να είναι χριστιανή που απήχθη και υιοθετήθηκε από Εβραίους για να την χρησιμοποιήσουν ως θυσία στον σατανά.

Το πλήθος υπό την διακριτική ανοχή της εκκλησίας και την ενεργή συμμετοχή των αρχών (κάτι δηλαδή σαν χρυσαυγήτες με την κάλυψη της αστυνομίας και την  άτυπη συμφωνία της εκκλησίας) εφορμούν στην εβραϊκή κοινότητα.

Ο χειραγωγημένος όχλος  κατηγορεί τους Εβραίους ότι μονοπωλούν επαγγέλματα αφήνοντας χωρίς δουλειά  τίμιους χριστιανούς πατριώτες.

Λεηλατούν καταστήματα, καίνε σπίτια σκοτώνουν πενήντα Εβραίους και τραυματίζουν σοβαρά (ακρωτηριάζουν) αρκετές δεκάδες.

Το κράτος απέκλεισε με στρατό την εβραϊκή οδηγώντας στην  λιμοκτονία και αποτρέποντας χιλιάδες ψηφοφόρους Εβραίους να πάρουν μέρος στις δημοτικές εκλογές.

Η «Νύχτα των κρυστάλλων»  της Κέρκυρας  έγινε θέμα σε όλες τις εφημερίδες ανά τον κόσμο.

Η Υπόθεση της μικρής Ρουβίνας Σάρδα μπήκε τελικά στο αρχείο δίχως ποτέ να απαγγελθεί κατηγορία .

Σε εμπιστευτική επιστολή του ανακριτή  Η. Γαγγάδη προς τον τότε πρόεδρο της κυβέρνησης Θεόδωρο Δεληγιάννη, ο θάνατος της μικρής προήλθε ως τυχαίο γεγονός μετά από ξυλοδαρμό για ανήθικη συμπεριφορά.

Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι  στις  επερχόμενες κρίσιμες δημοτικές εκλογές  δεν έβγαιναν οι ψήφοι  και έπρεπε να αποκλεισθούν  οι Εβραίοι για να βγει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Οι Οικογένειες  που επεδίωκαν τον πολιτικό έλεγχο της Κέρκυρας  είχαν κάνει τη δουλειά τους.

Κάθε ομοιότητα με την σημερινή κατάσταση είναι εντελώς συμπτωματική.

Πηγή, http://iltrovator.blogspot.gr/

Σκύψτε, ωφελημένοι!

…ή όνειρα με «μετακινούμενο ορίζοντα»

Mετά τον «απασχολήσιμο», μετά τον εργαζόμενο-λάστιχο, μετά τον   ευέλικτο, μια νέα κατηγορία υπο-εργαζόμενου έρχεται ξανά στο προσκήνιο. Είναι ο «ωφελούμενος», αυτός που ωφελείται από τα νέα προγράμματα κοινωφελούς απασχόλησης σε δήμους, σχολεία και νοσοκομεία, σύμφωνα με την τροπολογία που κατέθεσε η κυβέρνηση των απατεώνων.

Τροπολογία της ντροπής ή της παρηγοριάς στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του. Στις εφημερίδες, στη στήλη των Κοινωνικών, θα εμφανιστούν νέου τύπου μικρές αγγελίες, π.χ.: «Νέος ωφελούμενος, μορφωμένος και ωραιότατος, κάτω των 25, ζητεί νέα ωφελουμένη με ανάλογα προσόντα, για ολιγόμηνη σχέση με σκοπό την επιβίωση».

Δύο ωφελούμενοι μαζί, ευτυχία και φαϊ, όπως θα έλεγε ένας παλιός φίλος. Ο μισθός του ωφελούμενου σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να ξεπερνά τα 490 ή τα 427 ευρώ το μήνα και το ημερομίσθιο τα 19 ή τα 17 ευρώ, ανάλογα με την ηλικία (άνω ή κάτω των 25), ενώ η διάρκεια της εργασίας θα είναι ολιγόμηνη. Αυτό έλειψε, οι ωφελούμενοι να αποκτήσουν κακές συνήθειες και να έχουν την απαίτηση να εργάζονται καθ’ όλο το έτος. Πάρε ένα ξεροκόμματο, ένα εξάμηνο, ένα πεντάμηνο και πολύ σου πέφτει!Ούτε καν ξεροκόμματο. Ένα κακομοιριασμένο, άσαρκο κόκαλο με σκοπό την «ανάσχεση της ανεργίας». Η δουλειά δεν είναι για χόρταση, αδέλφια!

Τυχεροί, υπερ-ωφελούμενοι θα πρέπει να χαρακτηριστούν κάποιοι που κατάφεραν να βρουν δουλειά σε κάποιο πρόγραμμα του ΕΣΠΑ διετούς διάρκειας με 500 ευρώ το μήνα. Αυτοί μπορούν να κάνουν όνειρα για τη ζωή τους με ορίζοντα διετίας. Όπως είπε την περασμένη εβδομάδα ο Ευ. Βενιζέλος στη Βουλή: «Η κρίση έχει μετακινούμενο ορίζοντα και θέλει πολύ κόπο, επιμονή, σύστημα δουλειάς για να μπορείς να πετύχεις τον εθνικό στόχο εξόδου από την κρίση χωρίς να επηρεάζεσαι από τον μετακινούμενο ορίζοντα της ευρωπαϊκής κρίσης που συνεχώς επαναλαμβάνεται και ανακυκλώνεται».

Μετακινούμενος ο ορίζοντας της εργασίας, ανύπαρκτος ο ορίζοντας της ελπίδας, καταθλιπτικά παρών ο ορίζοντας της ασυναρτησίας και της κοροϊδίας. Σήμερα έχει, αύριο δεν έχει. Και από το κλασικό «σκύψε, ευλογημένη», φτάσαμε στο «σκύψτε, ωφελημένοι!», σκύψτε, συρθείτε, βουβοί και αλλοπαρμένοι, γιατί ο ορίζοντας μετακινείται, επαναλαμβάνεται, ανακυκλώνεται.

Πηγή,  http://www.tziantzi.gr

Γραπτά κείμενα του Τσε Γκεβάρα συμπεριλήφθησαν στα ντοκουμέντα παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO

Συλλογή 431 γραπτών κειμένων του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα την περίοδο 1928-1967, έγινε δεκτή από την UNESCO ώστε να συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα International Memory of the World Register. Η Κουβανική Εθνική Επιτροπή που μετέχει στην UNESCO εξέφρασε την ικανοποίηση της για την αποδοχή της συλλογής γραπτών κειμένων του Τσε στα ντοκουμέντα παγκόσμιας κληρονομιάς.

Η Επιτροπή αναφέρει πως η πράξη της UNESCO ουσιαστικά αναγνωρίζει την συμβολή του Τσε Γκεβάρα στη λατινοαμερικάνικη και παγκόσμια επαναστατική σκέψη, κάτι που τον έχει καταστήσει σε διεθνές σύμβολο ελευθερίας και διεθνισμού.

Σημειώνεται ότι το πρόγραμμα “Memory of the World Register”, που ιδρύθηκε το 1992, αποτελεί πρωτοβουλία της UNESCO με σκοπό την προφύλαξη και διάδοση σημαντικών εγγράφων πολιτικής, φιλοσοφικής και φιλολογικής αξίας. Προς αυτήν την κατεύθυνση το πρόγραμμα συμπεριλαμβάνει κείμενα-ντοκουμέντα απ’ όλο τον κόσμο ώστε να διαφυλαχθούν από τη λήθη και την καταστροφή.

Πηγή, http://guevaristas.net

Βραζιλία: σπάζοντας στο δρόμο τους δεσμούς με το αποικιακό παρελθόν

Βραζιλία: Μια διαμαρτυρία που ξεκίνησε από την αύξηση της τιμής των εισιτηρίων στα δημόσια μέσα μεταφοράς και την αντίθεση στις προκλητικές δαπάνες για το Μουντιάλ του 2014 και πολύ γρήγορα υπερέβη τα αιτήματα αυτά. Σε μια προσπάθεια να καταλάβουμε τον χαρακτήρα της εξέγερσης (και ενώ την Τετάρτη έγινε γνωστό ότι η αύξηση της τιμής των εισιτηρίων ακυρώνεται, μετά τις διαμαρτυρίες), δημοσιεύουμε με μικρές περικοπές το άρθρο της βραζιλιάνας Betty Martins (δημοσιεύθηκε στο http://www.opendemocracy.net, με τίτλο «Confronting disorder in Brazil», 19.6). H συγγραφέας έχει κάνει σπουδές τέχνης και πολιτισμικής διαχείρισης και ασχολείται με την καλλιτεχνική εκπαίδευση κοινωνικά αποκλεισμένων ομάδων στη Βραζιλία. Έχει ιδρύσει τον οργανισμό D-AEP.org.

Της Μπέττυ Μάρτινς

Γεννήθηκα στον Σάο Πάολο, την έβδομη μεγαλύτερη πόλη του κόσμου. Το Λονδίνο, όπου μένω, μοιάζει ακόμα στα μάτια μου σαν χωριό, όπου μπορώ να ζω όπως θέλω, να απολαμβάνω την ελευθερία μου (βέβαια, υπάρχουν σοβαρά ζητήματα με την πολιτική της Μ. Βρετανίας, αλλά δεν θα σταθώ σ’ αυτά σε τούτο το άρθρο). Πραγματικά νιώθω ελεύθερη στην καθημερινότητά μου εδώ.

Η βραζιλιάνικη κουλτούρα είναι ποικιλοτρόπως βουτηγμένη στη διαφθορά και τη βία. Η διαφθορά είναι ενσωματωμένη στη συνείδησή μας: είναι παρούσα στην καθημερινότητα σε τέτοιο βαθμό ώστε καταντάει μια κανονικότητα, μια επικίνδυνη κανονικότητα. Επιπλέον, ψηλαφώντας την πολιτισμική μνήμη της χώρας, εύκολα διακρίνει κανείς τα ίχνη της αποικιοκρατίας, τα οποία πολλές φορές βυθίζουν τον κόσμο σε αυτό που ο βραζιλιάνος παιδαγωγός και φιλόσοφος Πάουλο Φρέιρε όρισε ως «κουλτούρα της σιωπής». Μια κουλτούρα σιωπής δεν σκέφτεται, δεν παράγει. Μια κουλτούρα σιωπής καταναλώνει τα πάντα στο πέρασμά της και αναπαράγει τα ίδια συμπτώματα ξανά και ξανά.

Νιώθω μεγάλη χαρά βλέποντας, έστω από απόσταση, τους Βραζιλιάνους να βγαίνουν στον δρόμο μαζικά και να αγωνίζονται για έναν κοινό σκοπό. Σίγουρα υπάρχουν παλιοί αγωνιστές που παλεύουν εδώ και χρόνια, και νιώθω τυχερή που γνωρίζω κάποιους από αυτούς. Αλλά εκείνο που συμβαίνει τώρα είναι κάτι διαφορετικό. Ίσως, τώρα, μια νέα γενιά σπάει επιτέλους τους δεσμούς με το αποικιακό παρελθόν. Ίσως αυτή η γενιά είναι πιο ελεύθερη από τη δική μου. Ίσως αυτό που έκανε τη διαφορά είναι τα κοινωνικά δίκτυα, τα αποκεντρωμένα social media, τα οποία μέχρι τώρα τουλάχιστον ελέγχονται από τους ίδιους τους πολίτες. Ναι, μπορεί μέσα από αυτά να γινόμαστε αντικείμενο παρακολούθησης, αλλά μπορούμε και να παρεμβαίνουμε. Αυτό το οποίο πρέπει να μάθουμε να διαχειριζόμαστε πλέον είναι ίσως το ζήτημα της εξουσίας. Απ’ ό,τι φαίνεται δεν τα ’χουμε πάει άσχημα μέχρι τώρα. Ναι, υπάρχει το #NSA (το σκάνδαλο παρακολούθησης τηλεφώνων από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ), αλλά έχουμε και την Άνοιξη των λαών, την Αραβική, την Ευρωπαϊκή και την Τουρκική, στη Βόρεια και τη Λατινική Αμερική, καθώς και τα συλλογικά κινήματα που οδηγούν σε μια παγκόσμια κοινωνική αφύπνιση και αλλαγή.

Ωστόσο, βλέπω επίσης την Βραζιλία που θυμάμαι: την παλιά Βραζιλία, με τις παραδοσιακές μιλιταριστικές της τακτικές. Και η παλιά Βραζιλία δεν είναι μόνο αυτή της αστυνομίας· το πιο επικίνδυνο μιλιταριστικό εργαλείο είναι τα παραδοσιακά της μέσα ενημέρωσης. Όπως και στην Τουρκία, η κατηγορία που εμφανίζεται πιο συχνά στους τίτλους των ειδήσεων είναι «ο βανδαλισμός». Τα μέσα ενημέρωσης, ως συνήθως, κάνουν πολύ επιτυχημένα αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα: διαίρει και βασίλευε. Αρχίζουν έτσι να εμφανίζονται κάποια οργισμένα σχόλια σχετικά με τους «βανδαλισμούς» στις διαδηλώσεις, που επισκιάζουν βέβαια τα πραγματικά διακυβεύματα. Η μεσαία τάξη, λένε, της Βραζιλίας, η οποία ζει σε ένα τελείως διαφορετικά σύμπαν, αγανακτεί με αυτούς που διαμαρτύρονται ενάντια στην αύξηση του εισιτηρίου των δημοσίων συγκοινωνιών κατά 0,20 λεπτά — στη Βραζιλία, η απόσταση μεταξύ των τάξεων είναι τεράστια: ένας άνθρωπος της μεσαίας τάξης δεν θα καταδεχόταν ποτέ να χρησιμοποιήσει τα δημόσια μέσα μεταφοράς.

Έχω μιλήσει με ανθρώπους που συμμετέχουν στις διαδηλώσεις:

«Ήμασταν περίπου 15.000 και όχι 5.000, όπως είπαν τα καθεστωτικά μέσα».

«Ήταν ξεκάθαρο ότι η αστυνομία σκόπευε να μας διαλύσει ό,τι και να κάναμε. Όταν η πορεία πλησίασε στην πλατεία Ρούσβελτ άρχισε να χτυπάει βίαια τον κόσμο, αδιακρίτως και τελείως απρόκλητα».

«Τα μήντια προσπαθούν να παρουσιάσουν τους διαδηλωτές σαν εγκληματίες. Αλλά αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν λίγο δυσκολότερα γι’ αυτούς, αφού μπορούσαμε μέσω του ίντερνετ και των κοινωνικών δικτύων να πούμε τη δική μας εκδοχή της ιστορίας… Όλοι οι τηλεπαρουσιαστές, ταυτόχρονα, επιτίθονταν στους διαδηλωτές μιλώντας για βανδάλους. Μόνο όταν ήταν πια απολύτως αδύνατον να στηρίξουν αυτόν τον ισχυρισμό άρχισαν να μιλούν για την αγριότητα της αστυνομίας».

Ας προσπαθήσουμε να ορίσουμε τη λέξη «βανδαλισμός». Βανδαλισμός είναι η πράξη της καταστροφής ενός πράγματος πολύτιμου για την κουλτούρα και την ιστορία ενός έθνους. Είναι λοιπόν ξεκάθαρο για μένα ότι εκείνος που πραγματικά προβαίνει σε βανδαλισμούς, σ’ αυτήν την περίπτωση, είναι εκείνος που επιτίθεται στην πιο πολύτιμη κληρονομιά αυτού του τόπου, θεματοφύλακες της οποίας είναι οι άνθρωποί του: στη δημοκρατία.

«Παίρνουμε μαζί μας ξίδι για να προστατευθούμε από τα χημικά. Στη διάρκεια των διαδηλώσεων συνέλαβαν ανθρώπους μόνο και μόνο επειδή κουβαλούσαν ξίδι. Ποια λογική εξήγηση μπορεί να δοθεί γι’ αυτό; Το ξίδι δεν είναι παράνομο ναρκωτικό. Τα social media είναι γεμάτα από αστεία σχετικά μ’ αυτόν τον παραλογισμό. Δεν είχαν κανέναν πραγματικό λόγο να συλλάβουν ανθρώπους, οπότε δημιούργησαν έναν!»

Αυτό που κάνουν οι Βραζιλιάνοι ξεπερνάει την πράξη της διαμαρτυρίας για την αύξηση του εισιτηρίου στις δημόσιες συγκοινωνίες (αν και το γεγονός αυτό αποτελεί από μόνο του έναν θεμιτό και δικαιολογημένο λόγο διαμαρτυρίας, στο μέτρο που η εικόνα μιας αναπτυσσόμενης οικονομίας στη Βραζιλία σε καμία περίπτωση δεν αντιστοιχεί στις πραγματικότητες του φτωχού πληθυσμού της). Είναι ένας ξεσηκωμός ενάντια στην κανονικότητα, ενάντια στην κάλυψη των γεγονότων από τα ΜΜΕ και την πολιτισμική μνήμη των Βραζιλιάνων. Και ελάχιστα έχουμε συνειδητοποιήσει αυτή την ανατροπή, ότι βρισκόμαστε σε ένα συναρπαστικό νέο στάδιο.

Όπως έλεγα, τα social media έχουν παίξει έναν ρόλο-κλειδί. Οι Βραζιλιάνοι αποδείχθηκαν εξαιρετικά δραστήριοι στα ψηφιακά μέσα. Η ρητορική των «βανδαλισμών» δεν μπορούσε να υποστηριχθεί, όσο οι Βραζιλιάνοι ήταν ενεργοί στα social media: οι απαντήσεις στα ψέματα που ακούγονταν έρχονταν αμέσως, με αναρτήσεις για το τι πραγματικά συνέβαινε σε κάθε μέρος, φωτογραφίες, βίντεο, live streams. Ο κόσμος συζητούσε τα γεγονότα διεξοδικά, απορρίπτοντας τα παραδοσιακά μέσα και τους εκπροσώπους τους. Οι ρεπόρτερ των mainstream μέσων πρέπει πια να κρύβονται από τους διαδηλωτές, λόγω της παραπληροφόρησης στην οποία επιδόθηκαν στη διάρκεια των κινητοποιήσεων.

Τώρα που οι κινητοποιήσεις έχουν επεκταθεί, προκύπτει μια ανησυχία σχετικά με τη πολιτικές διαφορές των χώρων που συμμετέχουν σε αυτές. Αν και οι διαμαρτυρίες ξεκίνησαν από την Αριστερά, τώρα πια πολίτες και από τον χώρο της Δεξιάς υψώνουν τις σημαίες τους στις διαδηλώσεις. Το γεγονός αυτό ασφαλώς προκαλεί κάποια σημαντικά ερωτήματα. Μπορεί αυτό να μετατοπίσει το ενδιαφέρον από τον αρχικό σκοπό; To Avaaz ήδη κυκλοφορεί μια διαμαρτυρία εναντίον της προέδρου Ρούτσεφ. Αυτός όμως είναι ο πραγματικός στόχος;

Ένα ευρύτερο μέτωπο, πιο μαζικό, είναι ισχυρότερο αλλά συγχρόνως μπορεί να χάσει την πολιτική του εστίαση. Γι’ αυτό θα πρέπει να πραγματοποιηθεί ένας ανοιχτός διάλογος, με μεγάλη προσοχή ώστε να μην «καπελώσει» ο ένας τον άλλο με το αφήγημά του. Κάθε διάσπαση ανάμεσα στους διαδηλωτές θα αποτελέσει, κατά τη γνώμη μου, μεγάλο λάθος. Στέκομαι στο πλευρό των ανθρώπων που βρίσκονται στο δρόμο, αγωνίζονται και εξεγείρονται. Είμαι στο πλευρό εκείνων των ανθρώπων της Βραζιλίας, για τους οποίους μιλούσα πάντα με υπερηφάνεια στη Μ. Βρετανία: εκείνους τους Βραζιλιάνους που ενδιαφέρονται για την κοινότητά τους, που δρουν συλλογικά, που παλεύουν για έναν καλό σκοπό, ανεξάρτητα από τις κοινωνικές, θρησκευτικές ή πολιτισμικές τους καταβολές.

Μετάφραση: Μάνος Αυγερίδης. Πηγή: Ενθέματα
http://www.rednotebook.gr/details.php?id=9920

Έτσι κάηκε η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας και έτσι ήρθε ο προηγούμενος μεσαίωνας.

 Το  416 μΧ δολοφονήθηκε στην Αλεξάνδρεια η Υπατία η Αλεξανδρινή.

Η Εκκλησία δεν άντεχε την ύπαρξή της.

Από όταν ήταν τριάντα χρονών διέδιδαν ότι ήταν μάγισσα και όργανο του σατανά .

Όσο η ρωμαϊκή αυτοκρατορία  έμπαινε  στην περίοδο της παρακμής της τόσο ισχυροποιούσε την θέση του ο χριστιανισμός.

Όσο η  εποχή της λάμψης και της ευημερίας τελείωνε  τόσο  οι άνθρωποι έμπαιναν στη ζώνη του μεσαιωνικού λυκόφωτος.

Εκείνη την εποχή  η Αλεξάνδρεια  ήταν ακόμα το λίκνο του πολιτισμού του αρχαίου κόσμου.

Η Υπατία έγινε η σπουδαιότερη προσωπικότητα των γραμμάτων εκείνης της εποχής.

Σε ηλικία 35 χρόνων ήταν πρύτανης του πανεπιστημίου της Αλεξάνδρειας και διευθύντρια της  περίφημης βιβλιοθήκης της.

Άλλοι λένε ότι ήταν Ελληνίδα και άλλοι ότι ήταν Ελληνοαιγύπτια.

Η τελευταία γυναίκα  επιστήμονας του αρχαίου κόσμου γνωστή για το έργο της σε ολόκληρη την μεσόγειο.

Λένε ότι όταν δίδασκε στο πανεπιστήμιο χρησιμοποιούσε ένα ξύλινο μοντέλο που αναπαριστούσε την κίνηση της Γης και των υπολοίπων πλανητών γύρω από τον ήλιο.

Οι  πρωτοπαπάδες της εκκλησίας της Αλεξάνδρειας  έστρεψαν τον όχλο εναντίον της.

Η «Κουλτουριάρα» έγινε το κόκκινο πανί.

Ότι δεν καταλάβαινε ό νους  των φανατικών χριστιανών έπρεπε να εξοντωθεί.

Την θέση του να πάρουν τα απλά λόγια , οι εύκολες έννοιες , οι ξεκάθαρες κουβέντες, οι ολιγόλογες φράσεις.

Η Αμφιβολία, η έρευνα  και η προσπάθεια των ανθρώπων να γνωρίσουν τον κόσμο γινόταν «έργο του Σατανά».

Η Βεβαιότητα των ηλιθίων γινόταν η νόμιμη αρετή.

Το μαινόμενο πλήθος την κατέβασε από την άμαξα .

Την έγδυσε και την έσυρε στους δρόμους της Αλεξάνδρειας από τα μαλλιά.

Την ανέβασαν σέρνοντας την   στα σκαλιά της βιβλιοθήκης που ήταν πλέον «ο ναός του Σατανά».

Την έκαναν κομμάτια με κοφτερά κοχύλια και κομμάτια από σπασμένα αγγεία.

Την διαμέλισαν και τα κομμάτια της τα έκαψαν μπροστά στην βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας.

Εν συνεχεία έκαψαν την βιβλιοθήκη καταστρέφοντας ανεκτίμητους θησαυρούς του ανθρώπινου πολιτισμού.

Η Χριστιανική εκκλησία δεν το παραδέχεται ακόμα και τώρα αλλά είναι βέβαιο ιστορικά ότι οργάνωσε συστηματικά την δολοφονία της και διαμέσου αυτής την κυριαρχία του μεσαιωνικού χριστιανικού σκοταδισμού στον γνωστό τότε κόσμο.

Ο Κύριλλος ,  αρχιεπίσκοπος της Αλεξάνδρειας  που χωρίς την  άδεια του δεν θα ήταν δυνατόν να γίνει το έγκλημα , αγιοποιήθηκε  για να προστατευτεί από τις συκοφαντίες.

Γράφω αυτά   τα λίγα με αφορμή την κατάργηση  δεκάδων βιβλιοθηκών ανά την Ελλάδα από  μια δράκα φανατικών ηλιθίων φασιστών  που μας κυβερνούν.

Η Βαρβαρότητα έρχεται πάντα με τον ίδιο τρόπο.

Πηγή,http://iltrovator.blogspot.gr