Μήδεια…

 

 

Οι γυναίκες στο θέατρο του Ευρυπίδη

Δεσπόζουσες στις τραγωδίες του Ευριπίδη οι γυναίκες. Μήδεια, Εκάβη, Πολυξένη, Άλκηστη, Ιφιγένεια, Φαίδρα, Ελένη, Ηλέκτρα, Ανδρομάχη. Γυναίκες με πάθος που παρασύρει τα πάντα στο διάβα τους, γυναίκες που επιβάλλονται με τη σεμνότητα και τον ηρωισμό τους, γυναίκες περήφανες, γυναίκες που χρησιμοποιούν την πονηριά ή τα δάκρυά τους για να επιτύχουν αυτό που θέλουν, γυναίκες ασταθείς. Λίγη σημασία έχει αν συμφωνούμε ή όχι με τον τρόπο που τις παρουσίασε στα δράματά του. Γεγονός είναι ότι με τον Ευριπίδη η γυναίκα βγήκε από τον γυναικωνίτη, απεκδύθηκε τη σιωπή στην οποία ήταν καταδικασμένη και εμφανίστηκε θυελλώδης στη «λέσχη ανδρών» που ήταν η πόλις της.

Ο ποιητής αποκαλύπτει την δική του πεποίθηση ότι το φύλο και τα ψυχολογικά του χαρακτηριστικά είναι αυτά που πρωτίστως καθορίζουν τις ανθρώπινες συμπεριφορές όπως αυτό αποδεικνύεται από τη σμίλευση των χαρακτήρων της Μήδειας και του Ιάσονα. Τα κίνητρα του έρωτα και δη της ερωτικής ποικιλίας, η λαχτάρα της εξουσίας και η προτίμηση νεώτερων ηλικιακά γυναικών αποτελούν για τον Ευριπίδη την πλήρη αιτιολόγηση της πράξης του Ιάσονα που αντιπροσωπεύει τον ανδρικό πληθυσμό της ανδροκρατούμενης κοινωνίας που περιγράφει, προσφέροντας κατά κάποιον τρόπο ελαφρυντικά στη γυναίκα που αντιδρά με ζήλια και εκδικητικότητα στην αδικία που η ίδια η φύση έχει διαπράξει σε βάρος της. Η προσέγγιση του Ευριπίδη, παρά τη λογοτεχνική προσέγγιση, θα έλεγε κανείς ότι γίνεται με τρόπο αντικειμενικά χειρουργικό.

Επιστάτες εξουσίας…

Ο Περικλής Αγορεύων στην Πνύκα- τοιχογραφία στο Maximmileaneum Palace Μονάχου, του Philipp von Foltz (1860)

Συντάκτης:

Περικλής Κοροβέσης

Οποιος έχει δημόσιο λόγο πρέπει να είναι προετοιμασμένος να δεχτεί τον αντίλογο. Αλλιώτικα, έχουμε τυραννία.

Δηλαδή μια αλήθεια εξ αποκαλύψεως που δεν σηκώνει καμία αμφισβήτηση.

Η άλλη άποψη είναι εξ ορισμού λάθος και συχνά ποινικό αδίκημα που μπορεί να επιφέρει ακόμα και την εσχάτη των ποινών.

Υποτίθεται πως ο ναός του δημόσιου λόγου-αντιλόγου είναι το Κοινοβούλιο.

Θεωρητικά, εκεί θα έπρεπε το ένα επιχείρημα να αποδομεί το άλλο επιχείρημα και να επικρατεί εκείνος ο λόγος που πείθει τους περισσότερους.

Αν και αυτό ήταν το θεμέλιο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, σήμερα μια τέτοια άποψη μοιάζει ουτοπική. Γιατί υπάρχει μια μεγάλη διαφορά.

Οι Αθηναίοι πολίτες είχαν την εξουσία στα χέρια τους, ενώ σήμερα η πραγματική εξουσία είναι κρυφή και αόρατη.

Στην πραγματικότητα αυτοί που ψηφίζουμε δεν είναι εκπρόσωποί μας, αλλά επιστάτες της πραγματικής εξουσίας.

Οι φεουδάρχες κατά κανόνα διόριζαν τους επιστάτες τους. Αλλά αν βρισκόταν κάποιος καινοτόμος και έδινε ψήφο στους κολίγους του για να επιλέξουν επιστάτη, δεν θα άλλαζαν ιδιαίτερα τα πράγματα.

Ο φεουδάρχης θα είχε πάντοτε την περιουσία του και ο επιστάτης πάντα θα έκανε τη δουλειά του.

«Βαλτικός Δρόμος» στο πουθενά…

«Τα εστιατόρια για τους Ρώσους είναι στην άλλη πλευρά του δρόμου»…

Γράφει ο Γρηγόρης Τραγγανίδας

Πριν από 27 χρόνια, στις 23 Αυγούστου του 1989, λίγους μήνες πριν την πτώση του Τείχους του Βερολίνου τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου, περίπου δύο εκατομμύρια κάτοικοι των, τότε, Σοβιετικών Βαλτικών Δημοκρατιών (Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία) δημιούργησαν μία ανθρώπινη «αλυσίδα» μήκους περίπου 600 χιλιομέτρων, περνώντας μέσα από τις πρωτεύουσές τους, Τάλιν, Ρίγα και Βίλνιους, αντίστοιχα, με ουσιαστικό αίτημα την αποχώρησή τους από την Σοβιετική ‘Ενωση.

Η κίνηση αυτή πέρασε στην ιστορία με την ονομασία «Βαλτικός Δρόμος», είχε την «τιμητική» της και στο βιβλίο των ρεκόρ «Γκίνες» – μάλλον ως η πιο μακριά ανθρώπινη «αλυσίδα» – αν και δεν είχε τα προσδοκώμενα, για τον ιμπεριαλισμό, προπαγανδιστικά αποτελέσματα: Ποιος την θυμάται τώρα πια;

Το να προσεγγισθεί αυτή η επέτειος μέσω της αντιπαραβολής της με την ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουν σήμερα οι λαοί της πρώην ΕΣΣΔ από την καπιταλιστική παλινόρθωση θα ήταν εξαιρετικά εύκολο. Ακόμη και η σημερινή, επίσημη στατιστική δεν μπορεί να «μαγειρέψει» την αμείλικτη αλήθεια των αριθμών στο επίπεδο διαβίωσης σήμερα και χθες, σε όλα τα επίπεδα και τους τομείς. ‘

«Κόκκινο τηλέφωνο» ναι… Σπασμένο; …

Πήγαν για να τους τραβήξουν τ’ αυτί (για τις καθυστερήσεις στην «εφαρμογή των συμφωνηθέντων»…). Μπορούν να παραστήσουν ότι δεν έφυγαν με άδεια χέρια. Όμως αυτή η «τηλεφωνική γραμμή άμεσης ανάγκης» που εξασφάλισαν οι υπουργοί επί των οικονομικών (κυρ Ευκλείδης και κυρ Γιώργος Χ 2) ανάμεσα σ’ αυτούς και την commission, για να λύνονται γρήγορα τα προβλήματα που θα ανακύπτουν (στην επερχόμενη «αξιολόγηση») θα γίνει μεγάλος μπελάς· για όποιον / όποια απαντάει στις Βρυξέλες.
Δεν είναι δύσκολο να βρεθεί η προέλευση της ιδέας του «κόκκινου τηλεφώνου» (όχι, δεν είναι απ’ τα «ρόζ»!): είναι η φαντασίωση της «πολιτικής διαπραγμάτευσης» που μεσουράνησε πέρυσι την άνοιξη, στη διάρκεια εκείνης της επικής ελληνικής πορείας προς τα φραγκοδίφραγκα. Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε και την αιτία της αποδοχής της πρότασης απ’ τον κυρ Πιέρ (Μοσκοβισί): έτσι ή αλλιώς η συμμετοχή της commission στη διαχείριση του «ελληνικού προβλήματος» είναι συμβολική…
Φαίνεται, λοιπόν, πολύ πιθανό ότι αργά ή γρήγορα στις Βρυξέλλες θα απαντάει αυτόματος τηλεφωνητής.

Που στα μονότονα «αυτό δεν γίνεται, εκείνο δεν γίνεται» της Αθήνας θα επαναλαμβάνει εξίσου μονότονα … και τι θέλετε να κάνω εγώ;

Σε όλες τις επίσημες γλώσσες της ε.ε.

---

Από:http://www.sarajevomag.gr/index.html

Δημοπράτηση τηλεοπτικών αδειών: Ας θυμηθούμε αυτό που είπε ο Εκο…

Σχολιάζει ο Ηρακλής Κακαβάνης //

Σε εξέλιξη από το πρωί η διαδικασία δημοπράτησης των 4 τηλεοπτικών αδειών με ουσιαστικό διακύβευμα το ξαναμοίρασμα της πίτας προς όφελος των «νέων τζακιών» και η δημιουργία ενός πιο φιλικού τηλεοπτικού περιβάλλοντος για την κυβέρνηση.

Για το λαό και την ενημέρωσή του, τίποτα δε θα αλλάξει, θα συνεχίσουν να είναι μηχανισμοί χειραγώγησης, να αλλοτριώνουν, να κατευθύνουν να «υφαίνουν» πέπλο για να κρύψουν κάθε βρωμιά και αδικία αυτού του συστήματος.

Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς αφού υπάρχει η τηλεόραση

Τα κανάλια, όποιος και αν είναι ο ιδιοκτήτης του (Σαββίδης, Αλαφούζος, Βαρδινογιάννης, Μαρινάκης) ταυτόχρονα με την εξυπηρέτηση του επιμέρους συμφέροντος του ιδιοκτήτη τους, θα υπηρετούν τη διαιώνιση του συστήματος. Για να αλλάξει το περιεχόμενο των τηλεοπτικών σταθμών θα πρέπει να υπάρξει πραγματική αλλαγή ιδιοκτησίας.

Αλλά και για τους εργαζόμενους στα (νέα) κανάλια δεν θα υπάρξει τίποτε θετικό. Θα συνεχίσουν να δουλεύουν εντατικά και με χαμηλούς μισθούς. Οσο για τους εργαζόμενους των καναλιών που δε θα πάρουν άδεια, θύματα του ανταγωνισμού και των κινήσεων τακτικής των ιδιοκτητών.

___________________________________________________________

Από:http://atexnos.gr/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%80%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CF%80%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD-%CE%B1%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CF%8E%CE%BD-%CE%B1%CF%82-%CE%B8%CF%85/

ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΟΣ, ΚΟΙΝΟΤΙΚΟΣ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ, ΑΝΑΠΤΥΞΗ, ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΑΝΟΙΧΤΟΥ ΛΟΓΙΣΜΙΚΟΥ…

Τα τελευταία χρόνια ακούγονται έντονα στον κοινωνικό διάλογο λέξεις όπως «εθελοντισμός», «αλληλέγγυοι», «κοινότητες». Ίσως σαν χώρα, την λέξη «εθελοντισμός» να την ακούσαμε τόσες πολλές φορές, όσο ποτέ ξανά στην ζωή μας, το 2004 με τους τότε ολυμπιακούς αγώνες. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο όρος «εθελοντισμός» ακούγεται όμορφα έχοντας και μια αλτρουιστική χροιά. Άλλωστε όλα αυτά τα χρόνια της «κρίσης» βλέπουμε συνεχώς νέες μορφές εθελοντισμού να εμφανίζονται και νέα προσχήματα να αναδύονται για την θεμελίωσή τους. Κοινωνικά μοιάζουν να αναδύθηκαν εξαιτίας της ηθελημένης απουσίας του κράτους σε μια προσπάθεια διαχείρισης της κρίσης και της υποκατάστασης του κράτους.
Ωστόσο, σε αυτά υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά, αφού άλλο η κοινωνική αλληλεγγύη και άλλο ο εθελοντισμός, ασχέτως αν η καθημερινή λεκτικότητα τείνει να εξομοιώνει τους όρους.
Όταν οι δήμοι, οι εταιρείες και άλλοι κρατικοί φορείς καλούν τους δημότες τους, άνεργους, απολυμένους, συμβασιούχους, φίλους και γείτονες (με την απαραίτητη προπαγάνδα των ΜΜΕ), να καλύψουν εθελοντικά (τζάμπα δουλειά δηλαδή) πάγιες και διαρκείς θέσεις τις οποίες κατείχαν εργαζόμενοι που απολύθηκαν (καθαριότητα, κοινωνική φροντίδα, περιβάλλον), έχουμε να κάνουμε με την ανάδειξη της εξαπάτησης, της ανθρώπινης βλακείας και της κατευθυνόμενης αποβλάκωσης. Όταν κρατικοί φορείς της εκπαίδευσης καλούν «εθελοντές» φοιτητές, εκπαιδευτικούς ή συνταξιούχους να στελεχώσουν «κοινωνικά προγράμματα» του δήμου τους για τους οικονομικά αδύναμους μαθητές, την ώρα που υπάρχουν χιλιάδες άνεργοι και ελαστικά εργαζόμενοι εκπαιδευτικοί, ΔΕΝ μιλάμε για εθελοντισμό αλλά για κοινωνική εξαπάτηση. Το ίδιο φυσικά συμβαίνει με τους κάθε είδους αντίστοιχους «εθελοντές» (πυροσβέστες, νοσοκόμους, γιατρούς κλπ)
Το να πιστεύεις πως κάνεις κοινωνικό έργο καθαρίζοντας τοίχους από αφίσες, παγκάκια από τσίχλες και βάζοντας πουλοβεράκι σε δένδρα, σε κατατάσσει χαλαρά σε λοβοτομημένο υποκριτή, αφού στο δίπλα στενό πεθαίνουν άνθρωποι. Το να δουλεύεις τζάμπα για αυτούς που ξήλωναν παγκάκια από πλατείες για να μην κοιμούνται άστεγοι και που πετάξανε στα σκουπίδια κουβέρτες, ρούχα και παιχνίδια που είχαν συγκεντρωθεί για άπορα παιδιά, δεν σε κάνει ακτιβιστή, μα κοινωνικά ηλίθιο και συνένοχο.
Το να μην βλέπεις πως είναι ξεκάθαρα πολιτική κατεύθυνση της εξουσίας να αντικαταστήσει την υποχρέωση της πολιτείας για δημόσιες και δωρεάν κοινωνικές παροχές προς όλους τους πολίτες της, κάνει να δημιουργούνται ακανθώδεις ΜΚΟ που είναι πανάκριβα επιδοτούμενες, με μηδενική διαφάνεια και χωρίς ουσιαστικό έργο.

Αστ(ε)ροβάμων Αστήρ…

Προτού οι λαμπτήρες της «προόδου» ξεθωριάσουν το χρώμα των σκιών, στα μάτια, στο στόμα και στην καρδιά, η φυλή των ανθρώπων διασκέδαζε το άρρητο μέσα από την αφήγηση. Ιστορίες γεννούσαν ή έσβηναν κόσμους, πόνοι και πόθοι, όνειρα κι εφιάλτες έπαιρναν σχήμα μέσα από λέξεις, λαμπρά βασίλεια γίνονταν στάχτη και ταπεινά καλύβια άνθιζαν με την γιορτή, μέσα σε μια πρόταση. Η αφήγηση, όπως και η μουσική, έρχεται αυθόρμητα, όταν οι συνθήκες το απαιτούν, να επουλώσει ένα συλλογικό τραύμα.