Η Δημοκρατία είναι μορφή χωρίς περιεχόμενο – σύντομο σχόλιο για τις Ιταλικές εκλογές…

Στο αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών εμφανίζεται και εκεί μια πολιτική αναταραχή που μοιάζει παρόμοια με αυτή που ζήσαμε στο πολιτικό σκηνικό του ελληνικού κράτους εντός της έκρηξης της ταξικής πάλης – αδυναμία κυβερνητικής σύνταξης, “έκτακτες” αποφάσεις από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, διορισμένοι πρωθυπουργοί – υπάλληλοι του ΔΝΤ. Όμως, η κρίση αυτή είναι συντηρητική και όχι προοδευτική. Οι δυνάμεις που κυριάρχησαν είναι φασιστικές – λαϊκιστικές και ένοντα σωβινιστικές. Στο παρόν θα πούμε δυο λόγια για τη δημοκρατική μορφή και το περιεχόμενό της εν μέσω των αντιφάσεων που αναδεικνύονται στις πρόσφατες ιταλικές εκλογές.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, λοιπόν, μετά το πέρας των εκλογών και τη διαδικασία σύνταξης κυβέρνησης συνεργασίας των ακροδεξιο-λαϊκιστών, αρνήθηκε πλήρη εξουσία στους ακροδεξιολαϊκιστές στη βάση του ευρωσκεπτικισμού τους και των οικονομικών συμφερόντων της ιταλικής οικονομίας – που είναι φυσικά συνδεδεμένα με την κίνηση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Κλόουν λαϊκιστές από το κόμμα του Πέπε Γκρίλο ως και φασίστες σαν τη Λεπεν καταγγέλουν “πραξικόπημα της Ε.Ε” και υπερασπίζονται τη Δημοκρατία. Το πόπολο βλέπει κι αυτό “πραξικόπημα” και την “αστική δημοκρατία να μη λειτουργεί” ενώ κάθε είδους νεοφιλελεύθερος χαιρετίζει την κίνηση του Προέδρου κ.ο.κ.

Αρχικά, ποιος μπορεί να υποστηρίξει την άνοδο των ακροδεξιολαϊκιστών στο όνομα της Δημοκρατίας και της απόφασης του Λαού; Ποιός σώφρων ο οποίος δεν είναι φασίστας, θα καταγγείλει “πραξικόπημα” γνωρίζοντας ότι έτσι υποστηρίζει τους φασίστες; Ποιος θα ταυτιστεί με τη Λεπεν στην υπεράσπιση της Δημοκρατίας ό,τι κι αν γίνει;

Από την άλλη, ποιος δεν καταλαβαίνει οτι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έδρασε όταν ο ακροδεξιολαϊκιστικός συνασπισμός θέλησε να θέσει υπουργό οικονομικών έναν ευρωσκεπτικιστή – ο οποίος στην ελλάδα θα φώναζε “με τη δραχμή καλύτερα” και όχι φυσικά επειδή δεν αντιπροσωπεύει την πραγματική απόφαση του Ιταλικού λαού , κάτι που είναι μια ιδωτική εκτίμηση και τίποτε άλλο. Άλλωστε, στη Δημοκρατία εκλέγονται ως ένα ορισμένο σημείο, δεν αποτελεί αυτό δικαιολογία για τέτοια παρέμβαση.

Όλοι όμως, ισχυρίζονται πως δρουν στο όνομα της Δημοκρατίας και της λαϊκής απόφασης: οι ακροδεξιοί και ο “πραξικοπηματίας” πρόεδρος ενώ θα κερδίσει αυτός που κατέχει τη σχετική υπεροχή στην ισορροπία δυνάμεων και το ανάλογο backup από συμφέροντα κεφαλαίου. Εφόσον ο “λαός μίλησε” τώρα δεν του πέφτει λόγος.

Έτσι εμφανίζεται πολύ ξεκάθαρα το οτι η Δημοκρατία είναι ένα κενό σημαίνον, είναι κάτι που έχει ήδη ξεφύγει από τον “έλεγχο του λαού”, ήδη όταν εκεί υπάρχει ένας λαός να αντιπροσωπευτεί, ενώ το νόημα της κατασκευάζεται στην πάλη των πολιτικών δυνάμεων χωρίς να ερωτηθεί η πηγή της: η περίφημη λαϊκή κυριαρχία. Το αντικείμενο (η λαϊκή κυριαρχία) μεσολαβείται από την πολιτική και κόβεται στη ρίζα του, ήδη ως καταστατική δημοκρατική συνθήκη. Το διακύβευμα δυστυχώς είναι η οριστική ακροδεξιά – σωβινιστική στροφή της Δημοκρατίας (όπως έχει συμβεί σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες) υπερ του μη – ανταγωνιστικού κεφαλαίου, καθότι αυτά τα καθεστώτα έχουν τη τάση να επιβάλλουν ακόμα πιο άγρια εκμετάλλευση στο πολυεθνικό προλεταριάτο που εγκολπώνουν διαδίδοντας εξω – νομικές πρακτικές ή η παραμονή της στην υπηρεσία της Ε.Ε και του ανεπτυγμένου κεφαλαίου που και πάλι η νόρμα της παραγωγής επιβάλλει παρόμοια καθεστώτα εκμετάλλευσης, πασπαλισμένα με αναφορές στα “ανθρώπινα δικαιώματα”. Καμιά τύχη για το προλεταριάτο, με διαφορετικές επιπτώσεις και στις δυο περιπτώσεις, αλλά η ουσία ίδια.

Κανένα “πραξικόπημα”, λοιπόν, όπως θα φωνάξουν όσοι αριστεροί ταυτιστούν με τους φασίστες – καμιά “λογική δράση” από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας όπως δηλώνουν ήδη οι νεοφιλελεύθεροι. Απόρριψη του δημοκρατικού τσίρκου συνολικά, η απόφαση έχει ήδη ληφθεί και δεν αφορά τις εκλογές ή το λαό αλλά την παραγωγή. Η Δημοκρατία δεν έχει εγγενή αξία, είναι μια κενή μορφή που μπορεί και προσαρμόζεται σε διαφορετικά περιεχόμενα μέχρι να εξαντλήσει τα όρια αφομοίωσης της ταξικής πάλης και να υπεισέλθει διαλεκτικά σε ωμά αυταρχικά καθεστώτα. Η Δημοκρατία στην προσπάθεια διατήρησης του εαυτού της, απέναντι στην κρίση της ταξικής πάλης, οδηγείται σε “κατάσταση εκτάκτου ανάγκης” που τη μεταμορφώνει εκ των έσω σε φασισμό. Από ένα σημείο μεταμόρφωσης του περιεχομένου της και μετά η Δημοκρατία δεν μπορεί να διασωθεί, αλλά να ανατραπεί. Το διακύβευμα είναι προς ποια κατεύθυνση: τον κομμουνισμό ή το φασισμό.

_____________________________________________________________

Από:http://thermidor.espivblogs.net/2018/05/28/dhmokratikh-morfh/#more-515

Η ιστορία του Μανχάταν, μια απάντηση από το παρελθόν στις σημερινές νεοφιλελέ λέρες…

Γράφει ο mitsos175.

“Οι ρίζες της ονομασίας του Μανχάταν χάνονται στα βάθη των αιώνων. Πιστεύεται ότι προέρχεται από τη γλώσσα των Αλγκονκούιαν -των παλαιότερων γνωστών κατοίκων της περιοχής- και σημαίνει «λοφώδες νησί». Επί αιώνες, αποτελούσε μία από τις σημαντικότερες περιοχές αλιείας και κυνηγιού για τους ιθαγενείς. Από την πρώτη στιγμή που οι Ευρωπαίοι πάτησαν το πόδι του στο Νέο Κόσμο, το Μανχάταν τράβηξε την προσοχή τους. Είδαν ένα τεράστιο λιμάνι, φυσικά προστατευμένο από τις θύελλες του βόρειου Ατλαντικού, αλλά και από κάθε επίδοξο εισβολέα, χωρίς ακραίες καιρικές συνθήκες και με πρόσβαση στο εσωτερικό της αμερικανικής ηπείρου, μέσω του ποταμούΧάντσον.

Το 1624 η ολλανδική εταιρία Dutch West India Company ίδρυσε στο νότιο τμήμα του νησιού το Νέο Άμστερνταμ, ως ένα σταθμό εμπορικών συναλλαγών.
Δύο χρόνια αργότερα, έφτασε στην περιοχή ως νέος κυβερνήτης ο Πίτερ Μίνουιτ και η πρώτη ενέργειά του ήταν να αγοράσει το Μανχάταν από τους Ινδιάνους, στις 24 Μαΐου. Ως αντάλλαγμα, προσέφερε εμπορεύματα, αξίας 60 φιορινιών (24 δολαρίων).
Το γεγονός μας είναι γνωστό από μία επιστολή προς τη διοίκηση της ολλανδικής εταιρίας. Συχνά, τα εμπορεύματα προσδιορίζονται ως μπρελόκ,χάντρες και άλλα φανταχτερά μπιχλιμπίδια, αυτό όμως μπορεί και να μην είναι ακριβές, αλλά να οφείλεται στη φαντασία των συγγραφέων του 19ου αιώνα. Σύμφωνα με τα στοιχεία μίας άλλης αγοραπωλησίας, του νησιού Στάτεν, στην οποία συμμετείχε επίσης ο Μίνουιτ, ως αντάλλαγμα δόθηκαν πανωφόρια, κατσαρόλες, τσεκούρια, φτυάρια, βελόνες και άλλα αγαθά.

Σύμφωνα, πάντως, με τους σύγχρονους ερευνητές, οι ιθαγενείς πρέπει να αγνοούσαν την έννοια της μόνιμης ιδιοκτησίας γης, δεδομένου ότι κινούνταν διαρκώς…
Δημιουργούσαν καταυλισμούς όπου έβρισκαν τροφή και όταν η εποχή άλλαζε εγκατέλειπαν την περιοχή. Όταν συμφώνησαν στην πώληση τουΜανχάταν, στην καλύτερη περίπτωση -λένε οι ιστορικοί- θεώρησαν ότι παραχωρούσαν τα δικαιώματα κυνηγιού και αλιείας στους Ολλανδούς, οι οποίοι με τη σειρά τους κάποια στιγμή θα έφευγαν, όπως έκαναν οι ίδιοι”.  (Πηγή)

Πρώτα απ’ όλα συγχαρητήρια στους Ινδιάνους για το εμπορικό τους δαιμόνιο. Πούλησαν ένα υπέροχο νησί 59.100 στεμμάτων, στρατηγικής σημασίας, για 24 $.
Σήμερα μόνο μια νύχτα στο Μανχάταν σ’ ένα ενοικιαζόμενο δωμάτιο, κοστίζει τα τριπλά. Ο αρχηγός τους θα ήταν κάποιος σαν τους δικούς μας κηφήνες, που θα πανηγύριζε για τους “ξένους επενδυτές”. 

Υπάρχουν βέβαια και πολύ χειρότερα, καθώς ξεπουλάμε ολόκληρη την Ελλάδα για το τίποτα και χρωστάμε από πάνω! Ποιοι λοιπόν είναι τα μεγαλύτερα κορόιδα της Παγκοσμίου Ιστορίας; 

Επιτέλους, ήρθαμε πρώτοι σε κάτι. Νιώθω ήδη μια εθνική υπερηφάνεια, ανάμικτη με το τσούξιμο από τα μέτρα σωτηρίας υπέρ του ανώνυμου τοκογλύφου.
Σαν προχθες μου φαίνεται, που ο ΓΑΠ έλεγε “θα μας πάρουν με τις πέτρες” και φτάσαμε να καταδικάζεται το γιαουρτάκι, αντί οι κλέφτες και οι απατεώνες που μας χρεοκόπησαν.
Οι Ινδιάνοι σχεδόν εξαφανίστηκαν από τις σφαγές των πολιτισμένων Ευρωπαίων, εμείς όμως δεν πρόκειται, καθώς ως γνωστό “η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει”, γιατί πολύ απλά ποτέ δεν έζησε.

Για την ιστορία το Μανχάταν ανταλλάχθηκε με κάποιο άλλο νησί κι έτσι οι Ολλανδοί πιάστηκαν με τη σειρά τους κορόιδα από τους Εγγλέζους. Βέβαια όταν έκαναν την ανταλλαγή το νησί “Ραν” τους έδινε ένα προσωρινό μονοπώλιο στο πανάκριβο μοσχοκάρυδο, για το οποίο κατάσφαξαν τους

ντόπιους.

Η Νέα Υόρκη, όπως μετονομάστηκε το Νέο Άμστερνταμ, ιδρύθηκε από φονιάδες και εκμεταλλευτές και πέρασε σε φονιάδες και εκμεταλλευτές. Όπως κι όλες οι Η.Π.Α. που άρπαξαν τα εδάφη των Ινδιάνων, είτε με την πονηριά, είτε, τις πιο πολλές φορές, με τη βία.
Προσφέροντας δημόσιο αγαθό για ένα κομμάτι ψωμί το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να γελάνε μαζί μας οι επόμενες γενιές.

Αυτή η ιστορία είναι απάντηση από το παρελθόν για τις νεοφιλελέ λέρες, που κόπτονται για τέτοιου είδους επενδύσεις.

_____________________________________________________________

Aπό:http://tsak-giorgis.blogspot.com/2018/05/blog-post_59.html

Καμπάνια Μ15 + …

Οι περαστικοί έτρεξαν στην μπάλα της φωτιάς στην οδό al Jalaa, στη πόλη της Γάζας, την Κυριακή στις 20 του μήνα, το βράδυ. Προσπάθησαν να την σβήσουν πανικόβλητοι, τα κατάφεραν, αλλά ήταν αργά. Ο 21χρονος Fathi Harb που λίγο πριν είχε λουστεί με βενζίνη πέθανε στο νοσοκομείο. Στο ίδιο νοσοκομείο μπήκε μετά από δυο μέρες η γυναίκα του Doaa. Ήταν έγκυος και τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές θα έχει γεννήσει.

Ο Fathi Harb αυτοκτόνησε μ’ αυτόν τον βαρύ στην διεθνή πολιτική και κοινωνική ιστορία τρόπο, αυτοπυρπολούμενος, επειδή η ζωή είναι αβίωτη στη λωρίδα της Γάζας. Λόγω του αποκλεισμού της απ’ το ισραηλινό κατοχικό καθεστώς. Λόγω του αργού ή γρήγορου θανάτου που οι ισραηλινοί φασίστες έχουν επιβάλλει στους αιχμαλώτους τους.

Ας κάνουμε ό,τι μπορούμε, όπως ήδη κάνουν χιλιάδες άλλοι και άλλες στον πλανήτη, να αποκλειστεί αυτό το καθεστώς, όπως είναι το σωστό – κι ας μην αυτοπυρποληθεί κανένας υπήκοος του ρατσιστικού, απαρτχάιντ ισραηλινού κράτους. Κανείς δεν θέλει αυτό. Είναι αρκετό να κάνουν εκείνο που έγινε στη νότια αφρική: να παραδώσουν την εξουσία σε ένα πολυεθνικό κράτος / κοινωνία, με όλους / όλες, άραβες ή ισραηλινούς, στο ίδιο νομικό καθεστώς υπηκοότητας…

Διαρκής αποκάλυψη του εγκλήματος, μποϋκοτάζ, κυρώσεις: οι κρατικοί ρατσιστές δεν καταλαβαίνουν αλλιώς! Εδώ ακούγεται σαν μια εύκολη κουβέντα, αλλά έξω από εδώ είναι ένα αποτελεσματικό έργο.

Και ας κρατήσουμε ένα καλό κομμάτι μίσους για τους έλληνες συμμάχους τους: τα ντόπια αφεντικά και τους λακέδες τους. Που κάνουν τις μπίζνες τους, “άσπρες” και “μαύρες”…

(Πόσο ωραία θάταν Fathi να πήγαινες βόλτα τέτοιες μέρες στην παραλία, αγκαλιά με την αγάπη σου…

Πόσο όμορφα θα ήταν…)

---

Από:http://www.sarajevomag.gr/wp/2018/05/kampania-m15-13/

Η ασπρόμαυρη ματιά του André Κertész…

Ο πατέρας μου πάντα έλεγε ότι δεν κάνουν τα πινέλα τον ζωγράφο, αλλά τα χρώματα που έχει ο ίδιος μέσα του. Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ καλύτερο παράδειγμα αυτού του δόγματος από τον ούγγρο αυτοδίδακτο φωτογράφο André Κertész. O André γεννήθηκε στην Βουδαπέστη το 1894 και ασχολήθηκε από πολύ μικρή ηλικία με την φωτογραφία, τέχνη ανεξερεύνητη και αρκετά δαπανηρή εκείνη την εποχή. Λίγο μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο μετανάστευσε στο Παρίσι, όπου το ταλέντο του άρχισε να αναγνωρίζεται, και το 1936 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αμερική. Η καλλιτεχνική του πορεία από εκεί και έπειτα απογειώθηκε με πολλές συνεργασίες και ατομικές εκθέσεις. Πέθανε το 1985 στην Νέα Υόρκη πλήρης ημερών και διεθνώς καταξιωμένος ως ένας από τους σημαντικότερους φωτογράφους του 20ου αώνα.

 

 

 

Αυτό που κάνει το φωτογραφικό πλάνο του André τόσο ξεχωριστό είναι η απλότητά του. Δεν χρησιμοποιεί γνωστά μοντέλα ούτε βρίσκεται στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή για να απαθανατίσει την αλλαγή της ιστορίας. Φωτογραφίζει απλές καθημερινές στιγμές, εικόνες οικείες σε όλους μας, όπως ένα πιρούνι ή μια πλατεία. Είναι όμως τόσο έξυπνη η γωνία λήψεις τους που το τελικό αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Παίζει με τις σκιές και φυσικά έχει το ασπρόμαυρο φιλμ, που τόσο αγάπησε και τίμησε στις φωτογραφίες του, με το μέρος του.

 

Fun Fact: Η εικόνα με το πιρούνι, η οποία έχει τίτλο The Fork, βρίσκεται στο εξώφυλλο της γαλλικής έκδοσης του Un homme qui dort από την σειρά folio των εκδόσεων Gallimard. Όλοι οι σπουδαίοι άνθρωποι συναντιούνται κάποια στιγμή, έστω και μέσω των έργων τους.

---

Aπό:https://stylerivegauche.wordpress.com/2018/05/29/andre-%CE%BAertesz/#more-19874

«Ναι, κυρία μου, είμαι ακόμα κομμουνιστής»…

Ο Aντρέα Καμιλλέρι σε συνέντευξη του στην El Mundo

«Ναι, ο φασισμός εξαπλώνεται και νομιμοποιείται και είναι ο χειρότερος εφιάλτης μου» δηλώνει ο Αντρέα Καμιλλέρι που έχει ζήσει και τον φασισμό της χώρας του της Ιταλίας. Με αυτή την φράση στην συνέντευξη του στην El Mundo που μεταφράσθηκε από το ΑΠΕ-ΜΠΕ να μας κινεί το ενδιαφέρον, αναδημοσιεύουμε το κείμενο και τα λόγια του ως μια ελάχιστη ένδειξη σεβασμού σε έναν από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους συγγραφείς της αστυνομικής και γενικότερης λογοτεχνίας.

---

Ειναι ο δημιουργός του πασίγνωστου «Επιθεωρητή Μονταλμπάνο». Στα 93 του χρόνια ο Αντρέα Καμιλλέρι εξακολουθεί να καπνίζει πολύ -τουλάχιστον 60 τσιγάρα την ημέρα. Ενα γλαύκωμα τον καταδίκασε στην τύφλωση, αλλά εξακολουθεί να γράφει. Το μυαλό του παραμένει τόσο διαυγές όσο ποτέ άλλοτε και η επιτυχία του συνεχίζεται ασταμάτητα.

Ο Σικελός συγγραφέας ειναι ο δημιουργός 103 βιβλίων, έχει πουλήσει 26 εκατομμύρια αντίτυπα μόνο στην Ιταλία και εχει ξεπεράσει τα 35 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο. Τα βιβλία του εχουν μεταφραστεί σε 40 γλώσσες, τα δικαιώματα της τηλεοπτικης σειράς «Επιθεωρητής Μονταλμπάνο» που βασίζεται στα μυθιστορήματά του, έχουν πωληθεί σε 63 χώρες…

Μιλώντας στην ισπανική εφημερίδα El Mundo ο Καμιλλέρι ομολογεί οτι όταν έγραψε το πρώτο βιβλίο του για τον Επιθεωρητή Μονταλμπάνο το 1994, δεν φαντάστηκε ότι θα είχε αυτή την επιτυχία. «Καθόλου, ούτε καν… Ήταν μια τεράστια έκπληξη, ειδικά για μένα. Τα βιβλία του Mονταλμπάνο δεν είναι γραμμένα σε μια εύκολη γλώσσα, είναι απαραίτητη μια προσπάθεια από την πλευρά του αναγνώστη να καταλάβει τη γλώσσα μου.

Ο τηλεοπτικός παραγωγός Λεονάρντο Σκιάσια, στον οποίο έδωσα να διαβάσει τα πρώτα μου βιβλία , μου είπε: «Αν γράφετε με αυτόν τον τρόπο, ποιος περιμένετε να σας καταλάβει;» Απάντησα: «Τι να κάνουμε, Λεονάρντο! Εγώ έτσι ξέρω μόνο να γράφω. Είμαι συγγραφέας μειοψηφίας, 500 αναγνωστών, δεν με νοιάζει».

Σε τι αποδίδει λοιπόν την επιτυχία του Μονταλμπάνο ο Καμιλλέρι ;

«Ειναι πολύ δύσκολο να το καταλάβω. Αυτό που ήθελα, ήταν να δώσω ζωή σε κάποιον που θα μπορούσατε να τον προσκαλέσετε ήρεμα στο σπίτι σας για δείπνο. Δεν ήθελα έναν τυχοδιώκτη, έναν ήρωα, κάποιον έτοιμος να πυροβολήσει με όπλο… Ο επιθεωρητής Μονταλμπάνο έχει μια πολύ ισχυρή αίσθηση δικαιοσύνης, μιας δικαιοσύνης που δεν συμφωνεί πάντα με τη δικαιοσύνη των δικαστηρίων αλλά είναι μια προσωπική δικαιοσύνη. Ο Mονταλμπάνο είναι ένας άνθρωπος που κρατάει το λόγο του. Είναι κάποιος που, όταν θέλει να καταλάβει, καταλαβαίνει, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να δείξει κατανόηση στους άλλους, ειδικά στους πιο άτυχους της ζωής. Ο Μονταλμπάνο εχει ανθρωπιά…

Ο Γάλλος φιλόσοφος Μερλό-Ποτί είπε ότι ο αληθινός ήρωας της εποχής μας είναι ο σύγχρονος κοινός άνθρωπος. Μου άρεσε αυτή η ιδέα του Mερλό και ξεκίνησα με αυτό όταν δημιούργησα τον Μονταλμπάνο. Πιστεύω ότι ένας ήρωας, για παράδειγμα, είναι ο άνθρωπος που πρέπει να βοηθήσει στην κάθαρση της κοινωνίας και που δεν αποκλίνει από την πορεία του, αλλά συνεχίζει την αποστολή του παρά τις πιέσεις και τις απειλές της μαφίας. Ένας ήρωας σήμερα είναι αυτός που καταφέρνει να εκπληρώσει το καθήκον του. Σίγουρα όλοι γνωρίζουμε μερικούς από αυτούς τους ήρωες, αυτούς τους έντιμους ανθρώπους, που δείχνουν κατανόηση στους άλλους και εκπληρώνουν την υποχρέωσή τους. Ο Μονταλμπάνο είναι έτσι και αυτός είναι ο λόγος που πιστεύω ότι εκτιμάται…

Μου λείπει η γυναικεία ομορφιά

Ο Καμιλλέρι ειναι τυφλός εδώ και πολύ καιρό, αλλά μέσα του υπάρχει περισσότερο φως από σκοτάδι. «Σωστά. Υπάρχει φως, πολύ φως. Και προσπαθώ να το κρατήσω. Προσπαθώ κυρίως να διατηρήσω τα χρώματα. Στην πραγματικότητα τα όνειρά μου είναι γεμάτα χρώματα, υπάρχουν παντού χρώματα, έχω όμορφα όνειρα όπως ποτέ πριν. Το σώμα είναι ένα απίστευτο πράγμα. Μόλις άρχισα να χάνω την όρασή μου, οι άλλες αισθήσεις άρχισαν να ανακτούν τη ζωτικότητα. Καπνίζω όλη μου τη ζωή και αναπόφευκτα οι γεύσεις μου και η οσμή έχουν καταστραφεί από τον καπνό. Λοιπόν, πιστέψτε με: αφού είμαι τυφλός, έχω ανακτήσει την αίσθηση της όσφρησης, τη γεύση, την αφή.

Όλες οι αισθήσεις μου έχουν ενεργοποιηθεί για να βοηθήσουν την άλλη που έχασα. Και ασκώ ό, τι μπορώ, προσπαθώ να θυμηθώ και να διορθώσω στο μυαλό μου πίνακες και εικόνες που αγαπώ… η ασχήμια έχει εξαφανιστεί. Σε όλες τις αισθήσεις. Αυτό που έχω αφήσει είναι η ομορφιά. Ξέρετε το μόνο πράγμα που μου λείπει; Η γυναικεία ομορφιά. Μου λείπει η ομορφιά των γυναικών. Για να μπορέσω να την δω, να αναδημιουργήσω μέσα από τη γυναικεία ομορφιά.

-Έχει επηρεάσει η τύφλωσή σας τη γραφή σας με οποιονδήποτε τρόπο;

-Έχει επηρεάσει το ρυθμό, όχι το ίδιο το γράψιμο. Η τύφλωσή μου έχει προκαλέσει κάποια επιτάχυνση στο γράψιμο, τίποτα περισσότερο.

Ο φασισμός ειναι ο χειρότερος εφιάλτης μου

Η «πυραμίδα της λάσπης» ειναι το τελευταίο βιβλίο του Καμιλλέρι με τον επιθεωρητή Μονταλμπάνο να επικεντρώνεται στις δημόσιες συμβάσεις, τη μαφία και τη διαφθορά.

«Δυστυχώς η διαφθορά όχι μόνο δεν τελειώνει αλλά πολλαπλασιάζεται. Η μαφία έχει εξαπλωθεί. Η διαφθορά είναι μαφία.

-Εσείς που ζήσατε στην Ιταλία του Μουσολίνι, θεωρείτε ότι παρακολουθούμε μια αναβίωση του φασισμού;

-Ναι, ο φασισμός εξαπλώνεται και νομιμοποιείται και είναι ο χειρότερος εφιάλτης μου. Χιλιάδες και χιλιάδες πρόσφυγες φτάνουν στην Ευρώπη και η Ευρώπη έχει καθήκον να τους υποδεχτεί. Αλλά αυτό έχει δημιουργήσει μια κρίση και έχει κάνει την έννοια της πατρίδας να επανεμφανιστεί με τη χειρότερη έννοια.

-Εξακολουθείτε να θεωρείτε τον εαυτό σας κομμουνιστή; τον ρωτάει η δημοσιογράφος της El Mundo.

-Ναι, κυρία μου, είμαι ακόμα κομμουνιστής. Πρόκειται για μια ασθένεια από την οποία είναι δύσκολο να ξεφύγω.

-Πιστεύετε ;

-Όχι, δεν είμαι πιστός. Αλλά αισθάνομαι μεγάλο σεβασμό προς τους πιστούς, αλλά και λίγο φθόνο, επειδή η θρησκεία βοηθά σε ορισμένες περιστάσεις. Μου αρέσει πολύ αυτός ο Πάπας Φρανσίσκο. Είχε μεγάλη πλάκα όταν αναφέρθηκε στον Τσε Γκεβάρα χωρίς να τον ονομάσει και είπε ότι «ποτέ δεν έχασε την τρυφερότητά του».

Η τελευταία ερώτηση ήταν αν στα 93 του ο Καμιλλέρι σκέφτεται το θάνατο.

«Από καιρό σε καιρό ναι. Αλλά δεν είναι κάτι καινούριο, σκέφτομαι το θάνατο όλη μου τη ζωή. Αυτό που με πονάει όταν πεθάνω είναι ότι θα χάσω τις αγάπες μου, θα χάσω τους ανθρώπους που αγαπώ. Τα υπόλοιπα είναι ένα τεράστιο ερωτηματικό.

---

Πηγή, αναδημοσίευση: ΑΠΕ-ΜΠΕ

---

Από:http://www.toperiodiko.gr/a%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%AD%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%BB%CE%AD%CF%81%CE%B9-%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CE%B9-%CE%B12/#.Ww2xYt_NFWc

Εγκώμιο του εγκλήματος…

[Το κείμενο που ακολουθεί, γράφτηκε από τον Καρλ Μαρξ κάπου στα 1860 με 1862. Αργότερα ενσωματώθηκε στις «Θεωρίες της υπεραξίας», που αποτελούν σήμερα τον τρίτομο «τέταρτο τόμο» του «Κεφαλαίου». Ο τίτλος του κειμένου στην πρώτη γερμανική έκδοση ήταν «Παρέκβαση (περί παραγωγικής εργασίας)» αλλά έγινε γνωστό με τον τίτλο που χρησιμοποιούμε εδώ, χάρη σε μια μεταγενέστερη γαλλική μετάφραση. Ως πηγή για την αντιγραφή χρησιμοποίησα την 24σέλιδη μπροσούρα των εκδόσεων «Άγρα» (Β’ έκδοση, 2005), με μετάφραση και σημειώσεις της Τζένης Μαστοράκη. Αξίζει να σημειώσω ότι η εν λόγω μπροσούρα περιλαμβάνει και μια θαυμάσια εισαγωγή τού Αντρέα Καμιλλέρι, η οποία συνόδευε την αντίστοιχη ιταλική έκδοση. ]

Γραμματόσημα για τα 200 χρόνια από την γέννηση του Καρλ Μαρξ (αριστερά: Γερμανία – δεξιά: Κιργιστάν)

Ο φιλόσοφος παράγει ιδέες, ο ποιητής ποιήματα, ο πάστορας κηρύγματα και ούτω καθ’ εξής. Ο εγκληματίας παράγει εγκλήματα. Αν προσέξουμε καλύτερα πώς σχετίζεται αυτός ο τελευταίος κλάδος παραγωγής με το κοινωνικό σύνολο, θ’ απαλλαγούμε από πολλές προκαταλήψεις. Ο εγκληματίας δεν παράγει μόνο εγκλήματα, αλλά και το ποινικό δίκαιο και τον καθηγητή που διδάσκει ποινικό δίκαιο και, συνάμα, το αναπόφευκτο σύγγραμμα, με το οποίο αυτός ο ίδιος καθηγητής ρίχνει στη γενική αγορά τις παραδόσεις του εν είδει «εμπορεύματος». Έτσι πολλαπλασιάζεται ο εθνικός πλούτος. Για να μην αναφέρουμε την προσωπική απόλαυση που παρέχει το χειρόγραφο του συγγράμματος στον δημιουργό του, όπως μας λέει ένας πολύ αξιόπιστος μάρτυρας, ο καθηγητής Ρόσερ [1].

Πέραν τούτου, ο εγκληματίας παράγει ολόκληρη την αστυνομία και την ποινική δικονομία, κλητήρες, δικαστές, δήμιους, ενόρκους και λοιπά. Όλοι αυτοί οι ετερόκλητοι επαγγελματικοί κλάδοι, που αποτελούν ισάριθμες κατηγορίες του κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας, αναπτύσσουν διάφορες ικανότητες του ανθρώπινου πνεύματος, φτιάχνουν νέες ανάγκες αλλά και νέους τρόπους για την ικανοποίησή τους. Και μόνο τα βασανιστήρια έγιναν αφορμή για τις ευφυέστερες μηχανικές εφευρέσεις, ενώ πλήθος τίμιοι χειρώνακτες απασχολούνται στην παραγωγή των σχετικών εργαλείων.

Ο εγκληματίας παράγει μια εντύπωση, εν μέρει ηθική, εν μέρει τραγική, αναλόγως, κι έτσι προσφέρει μια «υπηρεσία» στη διακίνηση των ηθικών και αισθητικών συγκινήσεων του κοινού. Δεν παράγει μόνο συγγράμματα ποινικού δικαίου, ούτε απλώς τους ποινικούς κώδικες και τους νομοθέτες, παράγει και τέχνη, ωραία λογοτεχνία, μυθιστορήματα, ακόμη και τραγωδίες, όπως αποδεικνύουν όχι μόνο η «Ενοχή» του Μύλλνερ [2]  και οι «Ληστές» του Σίλλερ, αλλά και αυτός ο «Οιδίπους» και ο «Ριχάρδος ο Τρίτος». Ο εγκληματίας σπάζει τη μονοτονία και την καθημερινή ασφάλεια της αστικής ζωής. Έτσι την προστατεύει από την τελμάτωση και προκαλεί την ανήσυχη ένταση και την κινητικότητα, χωρίς τις οποίες θα αμβλυνόταν ακόμη και η ορμή του ανταγωνισμού. Δίνει, λοιπόν, ένα κίνητρο στις παραγωγικές δυνάμεις. Το έγκλημα αποσύρει από την αγορά εργασίας ένα τμήμα του περιττού πληθυσμού, οπότε μειώνει τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργατών, εμποδίζοντας, ως ένα βαθμό, την πτώση του μισθού κάτω από το ελάχιστο όριο, ενώ παράλληλα ο αγώνας εναντίον του εγκλήματος απορροφά ένα άλλο τμήμα του ίδιου πληθυσμού. Άρα, ο εγκληματίας αναδεικνύεται σε μιαν από εκείνες τις φυσικές «εξισορροπήσεις» που αποκαθιστούν το σωστό επίπεδο και ανοίγουν μια ολόκληρη προοπτική «ωφέλιμων κλάδων απασχόλησης».

Οι επενέργειες του εγκλήματος στην εξέλιξη των παραγωγικών δυνάμεων θα μπορούσαν να αποδειχθούν ως την τελευταία λεπτομέρεια. Οι κλειδαριές θα είχαν αποκτήσει τη σημερινή τους αρτιότητα, αν δεν υπήρχαν κλέφτες; Η νομισματοκοπία θα έφτανε στην τωρινή της τελειότητα, αν δεν υπήρχαν παραχαράκτες; Το μικροσκόπιο θα έβρισκε ποτέ τρόπο να περάσει στη συνήθη εμπορική σφαίρα (βλ. και Μπάμπατζ [3]), αν δεν γινόταν απάτη στο εμπόριο; Τέλος, η εφαρμοσμένη χημεία δεν οφείλει στη νοθεία των εμπορευμάτων και στην προσπάθεια ανακάλυψής της όσα ακριβώς οφείλει και στον τίμιο παραγωγικό ζήλο; Το έγκλημα επινοεί διαρκώς νέα επιθετικά μέσα για να προσβάλει την ιδιοκτησία, κι έτσι γεννά και νέα αμυντικά μέσα, οπότε επιδρά παραγωγικά στην ανακάλυψη νέων μηχανών – όπως ακριβώς και οι απεργίες. Ας αφήσουμε όμως τη σφαίρα του ιδιωτικού εγκλήματος: Χωρίς εθνικό έγκλημα θα μπορούσε να υπάρξει παγκόσμια αγορά; Θα υπήρχαν έθνη; Άραγε το δέντρο της αμαρτίας δεν είναι, ταυτόχρονα, και δέντρο της γνώσης, από την εποχή του Αδάμ ως σήμερα;

Στο «Μύθο των μελισσών» (1705) ο Μάντεβιλ [4] έχει αποδείξει την παραγωγική δύναμη που διαθέτουν όλα τα πιθανά είδη επαγγελμάτων, αλλά και το γενικό συμπέρασμα όλου αυτού του επιχειρήματος:

Αυτό που ονομάζουμε στον κόσμο μας Κακό, είτε ηθικό είτε φυσικό, είναι η μεγάλη αρχή που μας κάνει κοινωνικά πλάσματα, η σταθερή βάση, η ζωή και το στήριγμα όλων των τεχνών και των ενασχολήσεων ανεξαιρέτως. Και τη στιγμή που θα έπαυε να υπάρχει το Κακό, η κοινωνία θα ήταν καταδικασμένη να φθαρεί, αν όχι να καταποντιστεί αύτανδρη.

Μόνο που, βέβαια, ο Μαντεβιλ ήταν απείρως πιο τολμηρός και έντιμος από τους φιλισταίους απολογητές της αστικής κοινωνίας.

—————————————————-
Σημειώσεις
(1) Roscher, Wilhelm Georg Friedrich (1817-1894): Ιδρυτής της παλαιότερης ιστορικής σχολής της πολιτικής οικονομίας στη Γερμανία.
(2) Müllner, Amandus Gottfried Adolf (1774-1829): Κριτικός και ποιητής.
(3) Babbage, Charles ( 1792-1871 ): Άγγλος μαθηματικός, μηχανικός και οικονομολόγος.
(4) Mandeville, Bernard de (1670-1733): Άγγλος σατιρικός συγγραφέας, γιατρός και οικονομολόγος.

_____________________________________________________________

Από:http://teddygr.blogspot.com/2018/05/blog-post_29.html

Η ανευθυνότητα και ευκολοπιστία (;) του «Πατριάρχη του νεοφιλελευθερισμού» Α. Ανδριανόπουλου…

Πριν κάποια χρόνια είχαμε χαρακτηρίσει «σύγχρονο Γερμανοτσολιά« τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο όταν υπέγραφε, μαζί με άλλα άτομα του φυράματος του -Μιράντα Ξαφά, Θάνος Τζήμερο κ.α-, ένα τρισάθλιο κείμενο, μνημείο ραγιαδισμού και δουλοπρέπειας κάνοντας εκτός των άλλων κριτική στην κυβέρνηση για την στάση που κρατάει απέναντι στην Γερμανία.

Αυτό όμως ίσως και να είναι πταίσμα μπροστά σ’ αυτό που διαπράττει τώρα ο άθλιος πολιτικάντης, ένα άτομο που θέλει να θεωρείται «Πατριάρχης του νεοφιλελευθερισμού».
Συγκεκριμένα αλίευσε μια φωτογραφία που είχε ανεβάσει κάποιος ομοϊδεάτης του στο twitter, και εντελώς ανεύθυνα -δείγμα κι αυτό «σοβαρού πολιτικού άντρα- την «υιοθέτησε» όπως αποδέχτηκε και τον σχολιασμό που την συνοδεύει, θεωρώντας μάλιστα ότι και ο ίδιος έπρεπε να κάνει τον σχετικό σχολιασμό (Είναι η αρχική φωτογραφία που παραθέτουμε).

Δεν πέρασαν όμως παρά λίγες ώρες και η απάτη αποκαλύφθηκε. Η «συγκλονιστική αποκάλυψη» δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια σκηνή της τηλεοπτικής σειράς του Netflix, με τίτλο “Dogs of Berlin” και στη φωτογραφία μπορούμε να δούμε έναν γνωστό μπόντι μπίλντερ, που ονομάζεται Vito Pirbazari και ο οποίος ανέβασε τη συγκεκριμένη φωτογραφία στο προσωπικό του Instagram.

Και η ουσία δεν είναι ότι ένας τόσο ανεύθυνος και «ευκολόπιστος» (;) άνθρωπος έκανε μια τέτοια γκάφα και όταν αποκαλύφθηκε δεν θεώρησε απαραίτητο να κάνει το αυτονόητο. Να ζητήσει δηλαδή συγγνώμη και να αποσύρει την ανάρτησή του.

Η θλιβερή διαπίστωση είναι ότι μας κυβέρνησαν άτομα -και ίσως τα ξαναδούμε στην κυβερνητική εξουσία- (Ο Ανδριανόπουλος υπήρξε σχεδόν τέσσερα χρόνια υπουργός) οι οποίοι είναι οπαδοί του κοινωνικού δαρβινισμού και μόνο ότι ονειρεύονται εποχές δουλοκτησίας δεν μας λένε.

Μια περασμένη ανάρτησή του πάλι στο twitter τα λέει όλα:

Είναι εξωφρενικό στην ουσία το να ακούς από υπεύθυνους υποτίθεται πολιτικούς να μας λένε ότι  η κοινωνική ανισότητα είναι στοιχείο της ανθρώπινης φύσης και ότι η κοινωνική ισότητα καταργεί την δημοκρατία.
Οραματίζονται εποχές πριν ακόμα το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης το 1871, την εποχή δηλαδή που ο εξεγερμένος Γαλλικός λαός πάλευε για ισότητα αλληλεγγύη και αδελφοσύνη.

____________________________________________________________

Από:http://tsak-giorgis.blogspot.com/2018/05/blog-post_821.html