Εγώ, ο Αλέξης Τσίπρας

ΣΤΑΘΗΣ

Το όχι είμαι εγώ!

Το όχι δεν το χαρίζω σε κανέναν. Μόνο στον κ. Σόϊμπλε.

Το όχι είμαι εγώ, διότι μόνον εγώ μπόρεσα να το κάνω ναι.

Η αντίσταση στο προηγούμενο μνημόνιο είμαι εγώ.

Το νέο μνημόνιο είμαι εγώ.

Ο αντιμνημονιακός Σαμαράς είμαι εγώ.

Ο μνημονιακός Σαμαράς είμαι εγώ.

Ο καλύτερος διαχειριστής  του χειρότερου μνημονίου είμαι εγώ.

Εγώ είμαι οι γκαουλάϊτερ στα υπουργεία.

Εγώ είμαι η σύνταξη των 300 Ευρώ.

Εγώ είμαι ο μισθός των 400 Ευρώ.

Εγώ είμαι οι τριάντα χιλιάδες νέοι άνεργοι μετά τα κάπιταλ κοντρόλς.

Διότι εγώ ήμουν οι διαπραγματεύσεις.

Εγώ είμαι η αντίσταση στους εκβιασμούς που επέτρεψα να μου ασκηθούν.

Εγώ είμαι η υποταγή σ΄αυτούς τους εκβιασμούς.

Μαθήματα από την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ

του Jerome Roos

​ Πολύ μακριά από την ανάκτηση της κρατικής εξουσίας για την έξοδο από το ευρώ, η πρόκληση για την ελληνική Αριστερά είναι να οικοδομήσει την κοινωνική δύναμη που να μπορεί να αντέξει μια ριζοσπαστική ρήξη.
Τώρα που ο Αλέξης Τσίπρας παραιτήθηκε (ΣτΜ: από την πρωθυπουργία), ο ΣΥΡΙΖΑ διασπάστηκε και η πρώτη ριζοσπαστική αριστερή κυβέρνηση της Ευρώπης γονάτισε σε διάστημα μικρότερο των έξι μηνών, είναι καιρός να σκεφτούμε: Τι μας δίδαξαν οι εμπειρίες του περασμένου εξαμήνου; Και πώς θα συνεχιστεί ο αγώνας από εδώ και πέρα;

Το πρώτο και πιο προφανές μάθημα είναι ότι δεν υπάρχει χώρος για τη δημοκρατία, πόσο μάλλον για μια κοινωνικά προοδευτική εναλλακτική λύση, στο εσωτερικό της Ευρωζώνης. Φυσικά αυτό ήταν σαφές πολύ πριν να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, αλλά υπήρχαν ακόμα πολλοί μέσα στην Ευρωπαϊκή Αριστερά και κυρίως στον στενό περίγυρο του Τσίπρα οι οποίοι φαίνεται πως διακατέχονταν από την αφελή πεποίθηση ότι η νομισματική ένωση θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να γίνει λίγο πιο ανθρώπινη.
Η δραματική αποτυχία της διαπραγματευτικής στρατηγικής Τσίπρα έχει πλέον καταστήσει σαφές ότι αυτές ήταν, δυστυχώς, χίμαιρες. Η Ευρωζώνη έχει τοξικά αντιδημοκρατικό και αντικοινωνικό χαρακτήρα ο οποίος διαπερνά το θεσμικό πλαίσιο της. Οι δομικοί περιορισμοί της κυβερνητικής δράσης -ειδικά για μια μικρή και υπερχρεωμένη περιφερειακή χώρα όπως η Ελλάδα- είναι απλά πάρα πολύ μεγάλοι.
Ο μόνος τρόπος για τον εκδημοκρατισμό του ευρώ είναι η συντριβή του.
Το δεύτερο -και πιο ενοχλητικό- δίδαγμα είναι ότι κάποιος δεν διαλύει έτσι απλά το ευρώ. Με αυτή την έννοια, τα γεγονότα του Ιουλίου δεν ήταν ενοχοποιητικά μόνο για τον Τσίπρα, ο οποίος κατέληξε να προδώσει την υπόσχεσή του για τον τερματισμό της λιτότητας.

Εκλογές εναντίον Δημοκρατίας!

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Στενοχωριέται κανείς να πρέπει να γράψει αυτά τα πράγματα. Για κάθε πατριώτη ‘Ελληνα είναι οδυνηρό (και όχι πάντα εντελώς ακίνδυνο) να ανατμήσει την τραγική πραγματικότητα που βιώνουμε, να βγάζει τη μάσκα από τα γεγονότα και τους ανθρώπους, να απομυθοποιεί πολιτικούς και οντότητες που τις πίστεψε ένας ολόκληρος λαός ή και ο ίδιος. Αλλά ποιος άλλος δρόμος υπάρχει; Μας έχουνε πάρει σχεδόν τη χώρα. Τουλάχιστο να σώσουμε το μυαλό μας. Μόνο αν έχουμε το θάρρος να δούμε κατάματα την πραγματικότητα, μπορούμε και να την πολεμήσουμε.

Η ελληνική τραγωδία αυτού του καλοκαιριού συνιστά βαρύ πραξικόπημα κατά της θέλησης του ελληνικού λαού και μεγάλο θρίαμβο της Αυτοκρατορίας. Οι εκλογές δεν είναι παρά ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα πραξικοπημάτων κατά της δημοκρατίας στην Ελλάδα που ακολούθησαν το δημοψήφισμα.

Πρώτα υπογράφεται η συμφωνία παρά την εντολή του ελληνικού λαού, αλλά και παρά τη γνώμη των εκλεγμένων οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά περνάει μια απίθανη νομοθεσία εκατοντάδων σελίδων, που κανείς δεν πρόλαβε ούτε καν να διαβάσει, με εξευτελιστικές διαδικασίες, από μια παρωδία Βουλής. Τώρα, αφού έγιναν όλα αυτά, επιχειρείται δια των εκλογών, σε συνθήκες απόλυτου σοκ, σύγχυσης, πένθους και αποπροσανατολισμού του ελληνικού λαού, που προκλήθηκε από τις ενέργειες της ηγεσίας του, κατάλληλα χειραγωγούμενης, φοβούμεθα, από τους ξένους, να «επανερμηνευθεί» το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.

Θέλουν να θάψουν όσο πιο βαθιά γίνεται τον εφιάλτη και την Ερινύα τους, το ‘Όχι της 5^ης Ιουλίου. Θέλουν να δώσουν μια επίφαση νομιμότητας στο καθεστώς που προέκυψε από την παραβίαση της εντολής του ελληνικού λαού. Θέλουν να διασώσουν, όσο είναι ακόμα καιρός, τον «ΣΥΡΙΖΑ Τσίπρα», που είναι πια, όσο ακόμα υπάρχει, το πιο αποτελεσματικό εργαλείο α) για το πέρασμα των Μνημονίων και την κατεδάφιση της ελληνικής κεντροαριστεράς, β) ο πλέον πρόθυμος εφαρμοστής της αμερικανικής πολιτικής στην περιοχή μας  και στα «εθνικά θέματα», υποψήφιος να περάσει ζητήματα που «χρονίζουν» στην ατζέντα της Ουάσιγκτων, όπως η διάλυση του κυπριακού κράτους με νέα μορφή του σχεδίου Ανάν.

Ο «ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ» CHARLES BAUDELAIRE…

Στις 31 Αυγούστου του 1821 αφήνει την τελευταία του πνοή, σε ηλικία μόλις 46 ετών, ο Γάλλος ποιητής, μεταφραστής και κριτικός τέχνης, Charles Baudelaire. Το έργο του ποιητή της θρυλικής συλλογής Τα άνθη του κακού είχε τεράστιο αντίκτυπο στον γαλλικό συμβολισμό. Επιπλέον, ο Baudelaire υπήρξε μεγάλος θαυμαστής του έργου του Edgar Allan Poe στη Γηραιά Ήπειρο, το οποίο και διαδόθηκε σε αυτή τη μεριά του πλανήτη χάρη στις μεταφράσεις του «καταραμένου ποιητή», όπως αποκαλείται.

 Ο Baudelaire για ορισμένους αποτελεί την κριτική και τη σύνθεση του ίδιου του Ρομαντισμού, για άλλους είναι ο θεμελιωτής του συμβολισμού και για άλλους, αμφότερα. Ο Baudelaire θεωρείται επίσης ο πατέρας του πνεύματος της παρακμής με στόχο τον σκανδαλισμό της αστικής τάξης. Όλοι πάντως συμφωνούν στο ότι το έργο του άνοιξε το δρόμο για την σύγχρονη ευρωπαϊκή ποίηση.

Με επιρροές όπως οι Théophile Gautier, Joseph de Maistre (για τον οποίο είπε ότι του έμαθε να σκέφτεται) και τον Edgar Allan Poe, με τη μετάφραση του έργου του οποίου ασχολήθηκε εκτενώς, τον «ποιητή-ζωγράφο» Eugène Delacroix και τον Édouard Manet, ο ποιητής κατόρθωσε να συνυφάνει στο έργο του την ομορφιά και την σατανική κακία, τη βία και την ηδονή, τη φρίκη και την έκσταση, τη μελαγχολία και το σκοτεινό χιούμορ, τη νοσταλγία και την αίσθηση της κατάρας που κατατρέχει το ανθρώπινο είδος.

«Η πρωταρχική απασχόληση του καλλιτέχνη είναι να αποκαταστήσει τον άνθρωπο στην φύση, ώστε να επαναστατήσει εναντίον της. Αυτή η επανάσταση δεν λαμβάνει χώρα ψυχρά, ως κάτι το δεδομένο, σαν να ήταν κάποιος κώδικας ή ρητορική. Λαμβάνει χώρα παρορμητικά και αφελώς, ακριβώς όπως η αμαρτία, όπως το πάθος, όπως η επιθυμία», εξήγησε ο ίδιος για τις πλάνες του ρεαλισμού. Περιγράφοντας τον Ρομαντισμό, είπε:

η ανακαίνιση του παλιού και η επανάκαμψη του ως νέο…

because never wrong

 

Οι διαχωριστικές γραμμές χωρίζουν τα αντίθετα. Τις μεθόδους. Τις διαφορές. Τα χαρακτηριστικά.

Η λευκή διαχωριστική γραμμή στους δρόμους διπλής κυκλοφορίας χωρίζει τους αντιθέτως κινούμενους. Ο παραβάτης της λευκής διαχωριστικής γραμμής κινδυνεύει να βρεθεί προ δυσάρεστων καταστάσεων.

Στην πολιτική, οι διαχωριστικές γραμμές χωρίζουν εκτός των άλλων και τους «μεν» από τους «δεν», τα «yes» από τα «nein».

Οριοθετούνται με κόκκινο. Το απαγορευτικό χρώμα προφανώς και είναι για να «πέφτουν», ή, για να αλλάζουν χρώματα (όταν δεν πέφτουν).

Οι πολιτικά δυσάρεστες καταστάσεις ναι μεν στοιχίζουν, όμως, ενίοτε είναι αποδοτικές. Αξίζουν τον κόπο.

Μετεξελισσόμενες σε λάστιχο τεντώνουν για να χωρέσει περισσότερος «αέρας» (κοπανιστός), αυξάνοντας την εσωτερική πίεση που πλησιάζει το σημείο διαρραγής. Αν ξεπεραστεί, με την ενέργεια που απελευθερώνεται γίνεται βατήρας για εκτόξευση εις το χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Και στο παρελθόν διαχωριστικές γραμμές, έπεσαν, διερράγησαν. Άλλοτε με πάταγο, καίγοντας μαζί με τα ξερά και τα χλωρά και άλλοτε επαναφέροντας δίκην αναγκαιότητας το «παλιό» ως «νέο». Μεσούσης της αντινομίας, «μεν» και «δεν».

Όπου το «παλιό», σκεπάστηκε απ’ τον κουρνιαχτό που κατακάθισε μέχρι να φύσηξε ο αέρας της παλινόρθωσης για να αποκαλυφθεί, δήθεν, ως «νέο».

Και το «νέο», παρανάλωμα παρεδόθη στην πυρά διότι δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις. Σκανδάλιζε. Κι αυτό είναι ανεπίτρεπτο. Κοινώς, απαράδεκτο.

Οι υποδείξεις συμμορφώνουν, διαμορφώνουν, παραμορφώνουν. Έχουμε την επι-δράση του «παλιού» στο «νέο», την μεταφόρτωση (από, σε).

Το «νέο» είναι για να ανοίγει τη συζήτηση και το «παλιό» για να την κλείνει χωρίς συζήτηση. Δοκιμασμένο πράγμα. Αποδίδει τα χρειαζούμενα. Μπορεί να καίει λάδια, όμως, τραβάει στην ανηφόρα. Αγκομαχώντας και ψυχορραγώντας.

Το «νέο», με αλληλουχία ακατάληπτων συλλογισμών κρίνεται ως το αιτιατό της αναποτελεσματικότητας του παλιού. Γι’ αυτό, ως αχρείαστο, άπειρο, ανεφάρμοστο και, έως επικίνδυνο (για το παλιό) καταλείπεται χάριν της ανακαίνισης.

Η πολιτική παράδοση τηρείται ευλαβικά. Δεν αμφισβητείται, δεν ανατρέπεται. Εμπλουτίζεται με νεωτεριστικά στοιχεία με τη μορφή παλιού (αναπαλαίωση), που δεν αντιβαίνουν στην «κατ’ εικόνα και ομοίωση» συνέχειά του.

Το Θερμοκήπιο της Ήττας…

Είναι, πραγματικά, δραματικό το γεγονός ότι αυτό που δεν τόλμησε ένας δικτάτορας, ο Μεταξάς, επικαλούμενος τον εύλογο «εκβιασμό» των ισχυρών ομοϊδεατών του και την επικινδυνότητα ενός καταστροφικού «Ζαλλόγου», είχε το θράσος να πράξει ένας εκλεγμένος Αριστερός πρωθυπουργός.

«Η υψηλότερη τέχνη του πολέμου είναι να μην πολεμάς καθόλου! Αλλά, αντίθετα, να υπονομεύσεις οτιδήποτε έχει αξία στην χώρα του εχθρού σου, ώστε η αντίληψη της πραγματικότητας στο μυαλό του εχθρού σου να διαστρεβλωθεί σε τέτοιο βαθμό που να μην σε θεωρεί καν εχθρό. Και αντίθετα να πιστέψει ότι το δικό σου σύστημα, ο δικός σου πολιτισμός και τα δικά σου ήθη αποτελούν εναλλακτικές, που όχι μόνο δεν τις απεχθάνεται, αλλά τις επιθυμεί και τις προτιμά από το να πεθάνει για τις δικές του».

Ακούγεται κάπως περίεργα αυτό. Σαν να λέει κανείς «προτιμώ το Μνημόνιο, παρά να πεθάνω για τον τόπο-τρόπο μου». Ή μήπως δεν ακούγεται και τόσο περίεργο, αλλά φαίνεται πολύ εύλογο;

Τέτοιες ή ανάλογες «δηλώσεις», από πρώην πράκτορες που ανένηψαν κι είπαν να κάνουν ένα «ψυχικό στα γεράματα τους»,  μπορεί να βρει κανείς σε κάθε συνωμοσιολογικό σάιτ που σέβεται τον εαυτό του. Απόρρητοι φάκελλοι, κυνικοί υπαινιγμοί, πλήρη εγχειρίδια χειραγώγησης της κοινής γνώμης, αποκαλύπτονται ως τα σύγχρονα εργαλεία ενός «ψυχολογικού πολέμου», που κατορθώνει να μετασχηματίσει ολόκληρους λαούς σε βολικούς, διαχειρίσμους χυλούς.

Κάποιες φορές, μάλιστα, η ομοιότητα με την πραγματικότητα είναι τέτοια που να κινδυνεύει και ο πιο νουνεχής αναγνώστης να πέσει θύμα μιας αφοριστικής λογικής που «φορτώνει» τον καπιταλισμό στους Εβραίους, στους Νεφελίμ, στους Ιλλουμινάτι ή στους «αεροψεκασμούς».

Κι αν βγούμε απ’ το ευρώ και την ΕΕ;…

Ν. Η. Κασίμης

---

Εισαγωγικά

Η αρχική συμφωνία εισόδου της Ελλάδας στην ΕΟΚ (Ενωμένες Πολιτείες τηςΕυρώπης θα το αναφέρω στη συνέχεια …) έγινε στις 09/07/1961 από τον Π. Κανελλόπουλο και τον Ε. Αβέρωφ και … μπροστάρη των διαπραγματεύσεων, τον Κων/νο Καραμανλή. Η αναστολή υλοποίησής της αφορούσε την 7ετή περίοδο της Χούντας των συνταγματαρχών. Η τελική … ευθεία προσχώρησής μας στην ΕΟΚ, την περίοδο 1979-1981, ήταν η υλοποίηση του «οράματος» του … εθνάρχη (!!) Καραμανλή! Στις 28/05/1979 υπογράφεται στο Ζάππειο η συνθήκη προσχώρησης και στις 28/06/1979 επικυρώνεται από το Ελλ. Κοινοβούλιο. Μετά από 2 περιόδους σύγκλισης (1981-1985 και 1985-1995,) πλήρη μέλη γινόμαστε την 3^η περίοδο (1996-σήμερα) και το κοινό νόμισμα αρχίζει να «κυκλοφορεί» στην Ελληνική αγορά στις 01/01/2002, μετά την επίτευξη (!!) των «κριτηρίων σύγκλισης» της Συνθήκης του Μάαστριχτ.

Ας θυμηθούμε όμως …

Τη 10ετία του ΄90, ο Κ. Μητσοτάκης είχε υποστηρίξει:

– Εε, σε 10 χρόνια οι Έλληνες θα το έχουν ξεχάσει (σχετικά με το όνομα των Σκοπίων σε Macedonia, FYROM, κλπ)!

Ο Σημίτης, μεταγενέστερα, υποστήριζε:

– Αυτή είναι η Ελλάδα (σχετικά με τις κομπίνες στην Ελλάδα)!

– Έπαιξαν κι έχασαν! … Ας πρόσεχαν!! (σχετικά με το χρηματιστήριο).

Ο κος Μητσοτάκης δεν έκανε καμία αναφορά όμως για το ξεπούλημα και όχι μόνο, της ιστορίας μας! Έτσι αβίαστα!!

Ο κος Σημίτης δεν ανέφερε πουθενά και ποτέ φυσικά, από ποιους, μέσα σε ποιο (!) πολιτικό-οικονομικό περιβάλλον και πως «εξυπηρετήθηκαν» αυτές οι … κομπίνες!

Όπως επίσης ποτέ δεν ανέφερε τις «πηγές» (!) πληροφόρησης των μικροεπενδυτών για τους επερχόμενους κινδύνους του χρηματιστηρίου από τις επιτρεπόμενες (ποιος έδινε άδεια «εισαγωγής» στο χρηματιστήριο;) κυκλοφορούσες «φούσκες» μέσα σ’ αυτό!

Εισαγωγικά λοιπόν, μπορούμε να πάρουμε μια … πρώτη γεύση και ν’ αντιληφθούμε τι μας επεφύλασσε το Ευρωπαϊκό περιβάλλον που προετοιμαζόμαστε να … εισέλθουμε:

Παραπληροφόρηση, ξεπούλημα, σκληρές κομπίνες … Ευρωπαϊκού επιπέδου, ταξική εξαθλίωση!