Η Κούνια!

Τα πιο μακρινά ταξίδια
στην παιδική κούνια ταξιδεύτηκαν,
κρατιόμουνα γερά
κι ώθηση έδινα στο όνειρο
να ξεμακραίνει από τη στέρφα γη,
πονετικά να οργώνει τους ορίζοντες
το γαλανό τους χώμα ν’ ανασαίνει,
προτού μ’ ευχές το σπείρω
Και τ’ όνειρο ερχόταν,
γενναιόδωρο στεκόταν,
πάντα επέστρεφε,
τό βρισκα στην ποδιά μου καθισμένο
δώρα ευγνωμοσύνης φορτωμένο,
ένα δώρο
το πιο πολύτιμο,
το πιο αγαπημένο,
το πιο ακριβοφυλαγμένο…
της φαντασίας το αβγάτισμα,
προικιό ανεξάντλητο,
ολότελα δικό μου,
μαζί στο ξαγρύπνισμα του φεγγαριού,
μαζί στο συναπάντημα του ήλιου,
ώρες ακοίμητες,
ώρες ζωή πλημμυρισμένες
Μα μη θαρρείς…
είχε και η δική μου κούνια αλυσίδες,
μη λογαριάσεις πως τη γλύτωσα,
αλλά τις κρέμασα στον ουρανό
και το Θεό…
Τον υποχρέωσα να συμμαχήσει
και να τις κρατήσει,
για να θαυμάζουμε μαζί
ετούτο τον απέραντο μικρόκοσμο

–

Πηγή.  Eirini Varvara Lagouvardou

ΠΩΣ ΝΑ ΜΕΙΝΕΤΕ ΣΤΟ ΕΥΡΩ

Του Κώστα Λαπαβίτσα

Η πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ δηλώνει ότι η αντιμετώπιση της κρίσης εντός της ΟΝΕ είναι η καλύτερη επιλογή για την χώρα μας, όπως επίσης και για την Ευρωζώνη. Παράλληλα όμως λέει ότι η έξοδος από την ΟΝΕ μαζί με την αθέτηση πληρωμών στο χρέος και την γενική αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας συνιστούν εφικτή εναλλακτική λύση.
Η σύγκριση με το όργιο καταστροφολογίας και λασπολογίας που επιφύλαξαν στην εναλλακτική λύση οι κρατούντες στη χώρα μας είναι εντυπωσιακή. Οι υποστηρικτές της θεωρήθηκαν γραφικοί, περιθωριακοί και αγράμματοι. Βαρύγδουποι δημοσιογράφοι που συγχέουν την κακεντρέχεια με το πνεύμα υπαινίχθηκαν ακόμη και σχέσεις με μυστικές υπηρεσίες, κατά κανόνα αγγλοσαξωνικές. Έρχονται τώρα οι ψύχραιμοι τεχνοκράτες του ΔΝΤ να μας πουν ότι, ξέρετε, η εναλλακτική λύση υφίσταται.

 

Η κυβέρνηση και όσοι νέμονται την εξουσία αποφάσισαν όμως ότι η Ελλάδα θα κρατηθεί παση θυσία στην ΟΝΕ. Άρα τι μπορούμε να περιμένουμε; Το ΔΝΤ μας το λέει ξεκάθαρα. Το 2013 θα έχουμε ύφεση 4.2%, αλλά από το 2014 ως το 2020 θα περάσουμε σε ανάπτυξη με μέσο ετήσιο ρυθμό περίπου 2.8%. Άρα το 2020 η ελληνική οικονομία θα έχει μεγεθυνθεί κατά περίπου 20%. Με άλλα λόγια, δεν θα έχει καν καλύψει τις απώλειες από την ύφεση του 2008-2013 που θα είναι γύρω στο 25% του ΑΕΠ.
Μήπως όμως η ‘εξυγίανση’ και οι ‘μεταρρυθμίσεις’ μας βάλουν σε καλύτερο δρόμο, οπότε μετά το 2020 η Ελλάδα θα αρχίσει να αναπτύσσεται ταχύρρυθμα; Δυστυχώς όχι. Το ΔΝΤ περιμένει ότι ο ρυθμός ανάπτυξης θα πέσει μετά το 2020. Δηλαδή η Ελλάδα θα καλύψει την απώλεια εθνικού εισοδήματος ίσως το 2022 και μετά θα πηγαίνει ασθμαίνοντας. Θα μεταβληθεί σε μια μικρή, φτωχή κι ασήμαντη χώρα. Στο μεταξύ θα συνεχίζεται η κοσμογονία της ανάπτυξης σε άλλες χώρες και στη γειτονιά μας.
Όλοι βέβαια γνωρίζουμε ότι οι εκτιμήσεις του ΔΝΤ δεν είναι οι πλέον αξιόπιστες. Η έκθεση όμως είναι η βάση πάνω στην οποία εγκρίθηκε η νέα δόση. Συμπυκνώνει ατόφια την λογική του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης και ολόκληρης της παράταξης του ευρώ. Μας λέει, χωρίς περιστροφές, ότι για να έρθει ανάπτυξη πρέπει να συντριβούν οι μισθοί και να συρρικνωθεί ο μικρομεσαίος τομέας. Στο πλαίσιο αυτό θα ανακάμψει η εμπιστοσύνη των κεφαλαιούχων και θα υπάρξει τόνωση των ιδιωτικών επενδύσεων. Αυτή είναι η λογική της, τίποτε βαθύτερο.
Οι φοιτητές των οικονομικών διδάσκονται ότι το ύψος των ιδιωτικών επενδύσεων είναι πρακτικώς αδύνατον να προβλεφθεί. Δεν υπάρχει θεωρία που να μπορεί να εκτιμήσει αξιόπιστα την συμπεριφορά των κεφαλαιούχων. Συνεπώς οι προβλέψεις ανάπτυξης της κυβέρνησης και του ΔΝΤ βασίζονται σε αυθαίρετες υποθέσεις. Οι πιθανοί λόγοι αποτυχίας του προγράμματος είναι πολλοί, για παράδειγμα, χαμηλά έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις, ή τους φόρους. Στην περίπτωση αυτή, το ΔΝΤ προειδοποιεί ότι η ανάπτυξη θα είναι ακόμη χαμηλότερη.
Η παραμονή στην ΟΝΕ είναι, λοιπόν, ο δρόμος του μαρασμού. Και πως αλλιώς θα μπορούσε να ήταν όταν η τρόικα απαιτεί από την Ελλάδα να μετατρέψει το πρωτογενές έλλειμμα 1.5% του ΑΕΠ το 2012 σε πρωτογενές πλεόνασμα 4.5% του ΑΕΠ το 2016; Η μεταβολή είναι τεράστια, ιδίου μεγέθους με την συρρίκνωση του 2009-2012 που έφερε καταστροφική ύφεση και άνοδο της ανεργίας. Ο στόχος είναι να δημιουργηθούν δημόσια πλεονάσματα που θα εξυπηρετούν το χρέος, κρατώντας την χώρα στο ευρώ. Πολύ φυσιολογικά, το τίμημα θα είναι κι άλλη ύφεση και μετά χαμηλή ανάπτυξη και υψηλή ανεργία για χρόνια. Η τραγωδία αυτή παρουσιάζεται στα ΜΜΕ ως θρίαμβος.
Οι κρατούντες έχουν κάνει την επιλογή τους: η Ελλάδα θα γίνει μια χώρα φτωχή, άνιση και περιθωριακή, αλλά μέσα στην ΟΝΕ. Δεν έχουν άλλο σχέδιο, δεν βλέπουν άλλη προοπτική, δεν έχουν την πυγμή για ανεξάρτητη πορεία. Όσοι πρεσβεύουν την εναλλακτική λύση, οφείλουν καταρχήν να δώσουν πλήρη εικόνα στον ελληνικό λαό.

Δημοσιεύθηκε στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» την Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=10823:how-to-stay-in-euro&catid=58:oikonomiki-politiki&Itemid=182

 

Ο Ύπνος Του Νερού Γεννάει Καθρέφτες

(Τετράδια Συνεργείου)

“Μια ώρα κάθε νύχτα κοιμάται το νερό στα ποτάμια και στις βρύσες και τρέχει ήσυχο και σιγαλό. Όποιος θέλει να πιεί αυτήν την ώρα πρέπει να το ταράξει με το χέρι για να το ξυπνήσει, γιατ” αλλιώς το νερό αγαναχτεί και του παίρνει το νου του”.

(Κρήτη) – Οι παραδόσεις του ελληνικού λαού, Νικόλαος Γ. Πολίτης

“Οι καθρέφτες και η συνουσία είναι απεχθείς, γιατί πολλαπλασιάζουν τον αριθμό των ανθρώπων”.

Ο Ιεροεξεταστής στο διήγημα “Tlon, Uqbar, Orbis Tertius” του Μπόρχες

–

Στην αρχή δεν ήταν ο λόγος. Πρώτα οι άνθρωποι έμαθαν να μπουσουλάνε, να περπατάνε και να χορεύουν. Ίσως και να ζωγραφίζουν.

Μετά είπαν για πρώτη φορά “μαμά”.

Και αφού έδωσαν όνομα σε όλα τα πρόσωπα που τους περιτριγυρίζαν, αφού έδωσαν όνομα σε όλα εκείνα που έτρωγαν, καθώς και σε εκείνα που τους έτρωγαν, ξεκίνησαν να φτιάχνουν προτάσεις.

Και αφού μίλησαν για όλα εκείνα που καταλάβαιναν, άρχισαν να μιλάνε και για πράγματα που δεν καταλάβαιναν.

Ό,τι δεν καταλάβαιναν προσπάθησαν να το τιθασεύσουν με το λόγο, με το μύθο. Να το κάνουν οικείο, να το προσεταιριστούν.

Γιατί έπρεπε να καταλάβουν, το είχαν ανάγκη να καταλάβουν.

Ίμια

Γράφει ο Πιτσιρίκος

Ένα μεσημέρι του καλοκαιριού του 2004, έφευγα από το Γενικό Νοσοκομείο Γεώργιος Γεννηματάς για να επιστρέψω στο σπίτι μου. Την ημέρα εκείνη τα μέσα μαζικής μεταφοράς είχαν απεργία, οπότε πέρασα απέναντι και περίμενα για ταξί. Για καλή μου τύχη, ένα ταξί με έναν επιβάτη σταμάτησε και κάθισα στο πίσω κάθισμα.

Πριν το ταξί ξεκινήσει, δυο ακόμα άνθρωποι –ένας αξιωματικός και μια υπαξιωματικός του Στρατού που περίμεναν έξω από το Πεντάγωνο- παρακάλεσαν να μπουν στο ταξί.

Φυσικά, κανείς μας δεν είχε αντίρρηση, αφού είναι γνωστό πως, τις ημέρες που απεργούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς, τον ρόλο αυτό τον παίζουν τα ταξί. Έκατσα πίσω από τον οδηγό και επιβιβάστηκαν και αυτοί.

Ο οδηγός του ταξί είχε μια διαβολεμένη διάθεση για κουβέντα, η οποία φούντωσε από την παρουσία των δυο στρατιωτικών.

Από τις πρώτες φράσεις του έγινε φανερό πως ήταν οπαδός της Νέας Δημοκρατίας. Ήταν μια εποχή που, όταν έμπαινες σε ταξί, ήταν να σαν να έμπαινες στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας. Βέβαια, μετά την χρεοκοπία και τις ατελείωτες ώρες αναμονής για επιβάτη στις πιάτσες, οι οδηγοί ταξί έχουν μια πιο επαναστατική διάθεση.

Ο οδηγός του ταξί αποθέωνε την νεοεκλεγμένη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και έβριζε το ΠΑΣΟΚ. Πολύ θα ήθελα να ήξερα τι έχει να πει σήμερα. Μάλλον θα ψηφίζει Χρυσή Αυγή.

Μιλούσε ακατάπαυστα και εκθείαζε τον Σπήλιο Σπηλιωτόπουλο, τον τότε υπουργό Εθνικής Άμυνας. Υποστήριζε πως τον γνώριζε προσωπικά και πως ήταν σπουδαίος άνθρωπος και πατριώτης. Δεν του απαντούσε κανείς μας. Εγώ προσωπικά δεν είχα καμία διάθεση για συζήτηση. Με απασχολούσαν τα δικά μου προβλήματα.

Ο οδηγός του ταξί, απτόητος, άρχισε να ρίχνει εθνικοπατριωτικές κορώνες, με την ελπίδα να συγκινήσει τουλάχιστον τους δυο στρατιωτικούς. Τζίφος.

Και τότε άρχισε να μιλάει για τα Ίμια. Για την «προδοσία» του Κώστα Σημίτη, για το ΠΑΣΟΚ που πρόδωσε την πατρίδα, για τον πατριώτη Καραμανλή που θα βούλιαζε τα τουρκικά πλοία και για «τα παλικάρια μας που χάθηκαν».

Επειδή κανείς μας δεν του απαντούσε, είχε αποφασίσει πως είμαστε όλοι πασόκοι του κερατά. Δεν του περνούσε καν από το μυαλό πως μπορεί να ήμασταν κουρασμένοι άνθρωποι που θέλουν μόνο να πάνε στα σπίτια τους.

Η βελόνα είχε κολλήσει στα Ίμια, την προδοσία, τις σημαίες και τα ηρωικά παλικάρια μας που σκοτώθηκαν. Είχε πάθει ντελίριο. Έκανε και ζέστη εκείνη την ημέρα.

Αφού βεβαιώθηκα πως ήμουν κοντά στον προορισμό μου, αποφάσισα να μιλήσω:

«Κοιτάξτε, επειδή εγώ είμαι ΠΑΣΟΚ και δεν γουστάρω τα έθνη και τις πατρίδες, μήπως θα μπορούσατε να μου θυμίσετε τα ονόματα των τριών αξιωματικών που σκοτώθηκαν στα Ίμια;».

Σιωπή. Έβλεπα το πρόσωπό του στον καθρέφτη. Ήταν κατακόκκινος. Ήταν έτοιμος να κάνει μπαμ.

«Τι σημασία έχει αυτό;» «Ε, πώς δεν έχει; Αφού είστε πατριώτης και λέτε πόσο σας πείραξαν τα Ίμια, θα πρέπει τουλάχιστον να θυμάστε τα ονόματα των αξιωματικών που σκοτώθηκαν κάνοντας το καθήκον τους» «Δεν τα θυμάμαι τώρα!» «Θα σας τα θυμίσω εγώ: Γιαλοψός, Καραθανάσης, Βλαχάκος»

Είχε γίνει μπαρούτι. Αν είχε όπλο, θα με πυροβολούσε. Δεν είχε. Πάντως, έβγαλε τον σκασμό. Επιτέλους.

Λίγο μετά, κατέβηκα στο ύψος της Πύλης του Αδριανού. Οι δυο στρατιωτικοί κατέβηκαν για να μπορέσω να βγω από το ταξί. Ο αξιωματικός –με τον οποίο δεν είχα ανταλλάξει ούτε μια κουβέντα- μου έσφιξε δυνατά το χέρι και μου χαμογέλασε.

Υπάρχει κάτι που δεν κατάλαβα ποτέ με τους Έλληνες αξιωματικούς που σκοτώθηκαν από την πτώση του ελικοπτέρου στα Ίμια.

Αυτό που δεν κατάλαβα ποτέ είναι πώς και γιατί τους «χαρίσαμε» στους ακροδεξιούς.

Είναι πραγματικά ακατανόητη η στάση μεγάλου μέρους του κόσμου της Αριστεράς απέναντι στους νεκρούς των Ιμίων. Λες και οι τρεις Έλληνες αξιωματικοί ήταν φασίστες. Δεν ήταν. Ήταν τρεις Έλληνες στρατιωτικοί που σκοτώθηκαν ενώ τηρούσαν τον όρκο τους. Όχι σε ξένο έδαφος. Δεν βρίσκονταν σε κάποια επιθετική αποστολή σε ξένη χώρα. Ήταν εντός της ελληνικής επικράτειας. Εκτελούσαν διαταγές και υπερασπίζονταν τη χώρα τους.

Μπορώ να καταλάβω την απέχθεια για τους αστυνομικούς• στην πλειοψηφία τους είναι σκυλιά του συστήματος, στρέφονται εναντίον των πολιτών και καθημερινά πληροφορούμαστε πως υπάρχουν βασανιστές και επίορκοι αστυνομικοί.

Αλλά για τους στρατιωτικούς γιατί; Ακόμα κι αν πιστεύεις στην παγκόσμια ειρήνη και διαφωνείς με την ύπαρξη στρατών, αν έχεις έστω και ελάχιστη γνώση της πρόσφατης ιστορίας, ξέρεις πως, ρεαλιστικά, δεν μπορεί σήμερα μια χώρα σαν την Ελλάδα να μην έχει στρατό.

Άλλωστε, οι τρεις Έλληνες που σκοτώθηκαν στα Ίμια, ήταν αξιωματικοί του Πολεμικού Ναυτικού. Δεν ήταν καν καραβανάδες. Το Πολεμικό Ναυτικό είναι παραδοσιακά δημοκρατικό.

Το επιχείρημα πως οι ακροδεξιοί έκαναν σημαία τους τα Ίμια δεν μπορεί να σε κάνει να αδιαφορήσεις ή να απαρνηθείς τους νεκρούς αξιωματικούς.

Οι τρεις αξιωματικοί δεν είχαν καμία σχέση με τα πολιτικά παιχνίδια της ελληνικής κυβέρνησης εκείνη την εποχή.

Σε επίπεδο προσώπων, πολλοί ακροδεξιοί –μέσα στη θολούρα τους- θαυμάζουν και τον Τσε Γκεβάρα. Είναι αυτός λόγος για να τον απαρνηθούμε;

Αν αύριο οι ακροδεξιοί ανακαλύψουν πως ο Άρης Βελουχιώτης ήταν πατριώτης –γιατί ήταν- και τον κάνουν λάβαρο, θα πρέπει οι αριστεροί να τον αποκηρύξουν;

Αντιλαμβάνομαι πως υπάρχει μια τεράστια σύγχυση που δεν επιτρέπει σε κάποιους να αντιληφθούν τη διαφορά του εθνικιστή από τον πατριώτη. Είναι σαν να μην μπορείς να ξεχωρίσεις τον Γεώργιο Παπαδόπουλο από τον Γεώργιο Καραϊσκάκη.

Όσο υπάρχει αυτή η σύγχυση, οι Έλληνες θα είναι μονίμως μέσα στη διχόνοια.

Οι άνθρωποι αγαπούν την πατρίδα τους. Πάντα θα την αγαπούν. Σε όλο τον κόσμο. Άλλο πατρίδα, άλλο έθνος. Άλλο πατρίδα, άλλο έθνος-κράτος.

Αν σε ενοχλεί η σημαία στα χέρια του φασίστα, μην την σκίζεις. Να πας να του την πάρεις. Και να την κρατήσεις εσύ. Γιατί η δική σου πατρίδα δεν μισεί τις πατρίδες των άλλων. Μην του τη χαρίζεις.

Δεν έχω καμία διάθεση να κάνω αναλύσεις για πατρίδες και έθνη.

Θα θυμίσω μόνο πως οι αντάρτες του ΕΛΑΣ τραγουδούσαν «θέλουμε λεύτερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά».

Και σκοτώνονταν γι’ αυτό. Μόνο γι’ αυτό. Ούτε για μισθό, ούτε για διορισμό στο δημόσιο, ούτε επειδή περίμεναν κάποια άλλη υλική ανταμοιβή.

Όποιος δεν αναγνωρίζει την αξία αυτών που χάνονται την ώρα του καθήκοντος στην πατρίδα, ας σεβαστεί τουλάχιστον το γεγονός πως οι ζωές των δικών τους ανθρώπων –σε αντίθεση με τις δικές μας- θα έχουν πάντα μια μεγάλη ανοιχτή πληγή.

Νομίζω πως αυτό μπορούμε όλοι να το καταλάβουμε.

Χριστόδουλος Καραθανάσης, Παναγιώτης Βλαχάκος, Έκτορας Γιαλοψός. Άξιοι.

(Ο τάφος του Έκτορα Γιαλοψού βρίσκεται στο νεκροταφείο της Πετρούπολης. Την φωτογραφία την τράβηξα την περασμένη Τρίτη.)

Πηγή http://pitsirikos.net/2013/01/%CE%AF%CE%BC%CE%B9%CE%B1/#more-26100

Σ.α.γ. Τιμή και Αιώνια Δόξα σε όλους αυτούς που έπεσαν για την Πατρίδα μας.Σε όλους τους Γνωστούς και σε όλους τους Αγνωστους Ηρωες.

Οι Έλληνες έχουν τάσεις φυγής . Ο Σαμαράς όχι !

 

Όσο γίνεται πιο μακριά σκέφτονται να βρεθούν οι Έλληνες αν τους δοθεί η ευκαιρία το 2014  όπως προκύπτει από την έρευνα της Κάπα Research για το Βήμα της Κυριακής. Σύμφωνα με την έρευνα το 55,6% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι θα έφευγε από τη χώρα αν του δινόταν η ευκαιρία . Με αυτό τον τρόπο θα αυξηθεί ακόμα περισσότερο ο ελληνισμός της διασποράς , που ως γνωστόν , όπου πάει μεγαλουργεί . Στην Αμερική πήγε ; Την έκανε υπερδύναμη . Στην Σοβιετική Ένωση πήγαν οι κομμουνιστές μετά τον εμφύλιο ; Την έκαναν και αυτή υπερδύναμη . Στη Γερμανία πήγαν ως μετανάστες ; Από ισοπεδωμένη χώρα την μετέτρεψαν σε παντοδύναμη οικονομία . Μόνο στην Ελλάδα τα κάνουν σκατά .

Σύμφωνα με την ίδια έρευνα το 45,9% δηλώνει ότι έχει σκεφτεί το ενδεχόμενο να εγκατασταθεί στην επαρχία . Άλλωστε η αποκέντρωση ήταν στο μυαλό του Έλληνα , από την εποχή που ψήφιζε ΠΑΣΟΚ μετά μανίας . Ευκαιρία να το κάνει πράξη .

Το 68,6% που ψηφίζουν τα πάντα εκτός από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ εκτιμά ότι τα χειρότερα είναι ακόμα μπροστά μας και δεν μπορούμε να τα ξεπεράσουμε ούτε με τη βοήθεια του θεού και της παναγιάς . Αντίθετα μόλις το 25,1% που ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ , θεωρεί ότι τα χειρότερα πέρασαν με τη βοήθεια του θεού και της παναγιάς .

Οι πολίτες στη συντριπτική τους πλειοψηφία θεωρούν ότι η κυβέρνηση (84,1%) και ο ΣΥΡΙΖΑ (88,9%) δεν κάνουν τίποτα για την αντιμετώπιση της ανεργίας . Πόσους να βολέψουν και αυτοί ; Τους έχει δέσει τα χέρια η τρόικα .

Πάντως, ένα 51% των πολιτών εκτιμά ότι είναι δυνατή η αντιμετώπιση της ανεργίας την επόμενη πενταετία, ενώ ένα 63,9% βλέπει μέλλον για την επιχειρηματικότητα. Γιατί ο Έλληνας πάντα έβλεπε σε βάθος χρόνου . Τετρακόσια χρόνια περίμενε να επαναστατήσει κατά των Οθωμανών αλλά όταν το έκανε , το έκανε σωστά . Έτσι και τώρα περιμένει να επαναστατήσει την κατάλληλη στιγμή . Αρκεί να μην σπάσει το στοιχειωμένο ρεκόρ των τετρακοσίων χρόνων .

Κατά τα άλλα ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ βρίσκονται γύρω στο 20% ο καθένας , το ΠΑΣΟΚ δεν λέει να ψοφήσει αφού τσιμπάει ένα 5% , οι φασίστες φαίνεται μετά από κάθε δημοσκόπηση να χάνουν και ένα μικρό ποσοστό αφού οι τρόφιμοι των φυλακών δεν παίρνουν μέρος στις δημοσκοπήσεις , ενώ οι ΚουΚουΕδες συνεχώς κηδεύουν τους υπερήλικους ψηφοφόρους τους . Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες έπαψαν να είναι πολλοί και έγιναν απλώς αρκετοί πέφτοντας στο 4% , ενώ η ΔΗΜΑΡ έγιναν ελάχιστοι με ποσοστό 2,8% .

Πάντως ο Αντώνης Σαμαράς συνεχίζει να αποτελεί σταθερή αξία αφού 42% των Ελλήνων τον θεωρούν καταλληλότερο πρωθυπουργό . Αναρωτιέμαι αν η ερώτηση ήταν αν θεωρούν τον Σαμαρά καταλληλότερο πρωθυπουργό σε σχέση με τον Μίκυ και τον Ντόναλντ . Αδικήθηκε και ο Μίκυ και ο Ντόναλντ .

Πηγή.takoureliatragoudameakoma.blogspot.gr

Για τον φιλελευθερισμό

Του Σλάβοι Ζίζεκ

Τα δυο πρόσωπα του Ιανού

Για τον φιλελευθερισμό, τουλάχιστον στην πιο ριζοσπαστική μορφή του, η επιθυμία να υποβάλει κανείς το υποκείμενο σε ένα ηθικό ιδανικό –το οποίο θεωρείται καθολικό και γι αυτό καθολικώς δεσμευτικό- είναι η μητέρα όλων των εγκλημάτων, «το έγκλημα που εμπεριέχει όλα τα εγκλήματα», γιατί συνίσταται στην  κτηνώδη επιβολή των απόψεων του ενός στους άλλους και είναι, γι΄ αυτό, η γενεσιουργός αιτία της κοινωνικής αναταραχής. Έτσι, ισχυρίζονται οι φιλελεύθεροι, αν κανείς επιθυμεί να εγκαθιδρύσει κοινωνική ειρήνη και ανεκτικότητα, η πρώτη προϋπόθεση είναι να ξεφορτωθεί κάθε ηθικό πειρασμό:  η πολιτική πρέπει να αποκαθαρθεί σχολαστικά από ηθικές ιδέες και να γίνει «ρεαλιστική», παίρνοντας τους ανθρώπους όπως είναι, υπολογίζοντας την πραγματική τους φύση και όχι ηθικές προτροπές.

Το υπόδειγμα, εδώ, είναι ο τρόπος που λειτουργεί η αγορά: η ανθρώπινη φύση είναι εγωιστική και δεν υπάρχει τρόπος να την αλλάξουμε, οπότε αυτό που χρειάζεται είναι ένας μηχανισμός που θα έκανε τα ιδιωτικά μειονεκτήματα να δουλεύουν για το κοινό καλό. Επομένως, ένας απολύτως συνειδητός φιλελεύθερος θα πρέπει να περιορίσει εμπρόθετα την αλτρουιστική  του προδιάθεση για να θυσιάσει το δικό του καλό για το καλό των άλλων, ξέροντας πως ο πιο αποτελεσματικός δρόμος προς το κοινό καλό είναι το να ακολουθήσει τον ιδιωτικό του εγωισμό.  Εδώ έχουμε την λογική  άλλη όψη του ρητού   «ιδιωτικά κακά, δημόσια οφέλη» , δηλαδή, «ιδιωτική καλοσύνη, δημόσια καταστροφή».

Στον φιλελευθερισμό υπάρχει, από την αρχή του, μια ένταση μεταξύ της ιδιωτικής ελευθερίας και των αντικειμενικών μηχανισμών που ρυθμίζουν την συμπεριφορά ενός πλήθους, όπως έχει ήδη επισημανθεί απ τον Benjamin Constant, ο οποίος ξεκάθαρα μορφοποίησε αυτή την ένταση: τα πάντα είναι ηθικά στα άτομα, αλλά τα πάντα είναι  σωματικά στα πλήθη. Όλοι είναι ελεύθεροι ως άτομα, αλλά τροχοί μιας μηχανής μέσα στο πλήθος.

Τα δύο πρόσωπα του φιλελευθερισμού

Η εσωτερική ένταση αυτού του εγχειρήματος είναι ευδιάκριτη στις δύο πλευρές του φιλελευθερισμού:  φιλελευθερισμός της αγοράς και πολιτικός φιλελευθερισμός. Όπως έχει υποστηρίξει εξαιρετικά ο   Jean-Claude Michea, αυτές οι δυο πλευρές του φιλελευθερισμού συνδέονται στα δύο πολιτικά νοήματα του δικαιώματος/δεξιάς (right):   η πολιτική δεξιά επιμένει στην οικονομία της αγοράς, ενώ η πολιτικά ορθή αριστερά επιμένει στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων- συχνά αυτός είναι ο μοναδικός λόγος ύπαρξης της.

Αν και η ένταση ανάμεσα σε αυτές τις δυο πλευρές του φιλελευθερισμού είναι άλυτη, παρόλα αυτά, αυτές είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους, είναι οι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Και έτσι, σήμερα, το νόημα του «φιλελευθερισμού» μετεωρίζεται ανάμεσα στους δύο πόλους του οικονομικού φιλελευθερισμού (ατομικισμός της ελεύθερης αγοράς, αντίθεση στην στενή ρύθμιση απ το κράτος κλπ) και του πολιτικού φιλελευθερισμού (libertarianism) (με έμφαση στην ισότητα, την κοινωνική αλληλεγγύη, την ανεκτικότητα κλπ).

Το θέμα είναι οτι, ενώ κανείς δεν μπορεί να αποφασίσει με μια εξονυχιστική ανάλυση ποιος είναι ο «πραγματικός» φιλελευθερισμός, κανείς δεν μπορεί  να επιλύσει το αδιέξοδο προσπαθώντας να προτείνει ένα είδος «υψηλότερης» σύνθεσης των δυο, και, ακόμα λιγότερο, μέσω μιας καθαρής αντίστιξης των δυο εννοιών του όρου.  Η ένταση ανάμεσα στα δύο νοήματα είναι εγγενής στο ίδιο το περιεχόμενο που ο «φιλελευθερισμός» επιδιώκει να ορίσει: αυτή η αμφισημία, μακράν του να σηματοδοτεί τα όρια της αντίληψής μας, καταδεικνύει την πιο εσωτερική αλήθεια της έννοιας του ίδιου του φιλελευθερισμού.

Παραδοσιακά, κάθε «πρόσωπο» του φιλελευθερισμού παρουσιάζεται απαραιτήτως σαν το αντίθετο του άλλου προσώπου: οι φιλελεύθεροι υποστηρικτές της πολυπολιτισμικής ανεκτικότητας, κατά κανόνα, εναντιώνονται στον οικονομικό φιλελευθερισμό και προσπαθούν να προστατεύσουν τους αδύναμους από τις καταστροφικές συνέπειες  των απρόσωπων δυνάμεων της αγοράς, ενώ οι φιλελεύθεροι της ελεύθερης αγοράς, κατά κανόνα, υπερασπίζονται τις  συντηρητικές αξίες της οικογένειας.

Έχουμε λοιπόν, ένα είδος διπλού παράδοξου: η παραδοσιακή Δεξιά υποστηρίζει την οικονομία της αγοράς ενώ πολεμά με πάθος την κουλτούρα και τα ήθη που αυτή δημιουργεί. Την ίδια στιγμή,   σε αντίστιξη, η πολυπολιτισμική Αριστερά πολεμά την αγορά (αν και όλο και λιγότερο αυτές τις μέρες, όπως παρατηρεί ο  Michea) ενώ υποστηρίζει με ενθουσιασμό την ιδεολογία που αυτή  γεννά. (Σήμερα, πρέπει να σημειωθεί πως εισερχόμαστε σε μια νέα εποχή στην οποία οι δύο πλευρές μπορούν να συνδυαστούν: μορφές σταν τον Bill Gates παρουσιάζονται σαν ριζοσπάστες της αγοράς και σαν ανθρωπιστές του πολυ-πολιτισμού).

Η σκοτεινή πλευρά του φιλελεύθερου ηθικισμού

Εδώ συναντάμε το βασικό παράδοξο του φιλελευθερισμού. Μια αντι-ιδεολογική και αντι-ουτοπική στάση είναι εγγεγραμμένη στην ίδια την καρδιά του φιλελεύθερου οράματος. Ο φιλελευθερισμός αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως «την πολιτική του μικρότερου κακού» , η φιλοδοξία του είναι να προκαλέσει «την λιγότερο κακή κοινωνία που είναι δυνατή», αποτρέποντας λοιπόν το μεγαλύτερο κακό, αφού θεωρεί κάθε προσπάθεια να επιβληθεί ευθέως ένα θετικό Καλό ως την υπέρτατη πηγή κάθε κακού.

Η ρήση του Ουίνστον Τσόρτσιλ ότι η δημοκρατία είναι το χειρότερο πολιτικό σύστημα, αν εξαιρέσουμε όλα τα άλλα, έχει ακόμα μεγαλύτερη βάση για τον φιλελευθερισμό.  Μια τέτοια οπτική υποστηρίζεται από μια βαθιά απαισιοδοξία σχετικά με την ανθρώπινη φύση: ο άνθρωπος είναι εγωιστικό και ζηλόφθονο ζώο, και αν κανείς χτίσει ένα πολιτικό σύστημα που   επικαλείται την καλοσύνη και τον αλτρουισμό του, το αποτέλεσμα θα είναι το χειρότερο είδος τρόμου (θυμηθείτε πως και οι Γιακωβίνοι και οι σταλινικοί προϋπέθεταν την ανθρώπινη αρετή).

Η φιλελεύθερη κριτική της «τυραννίας του Καλού» έχει ένα τίμημα: όσο περισσότερο το πρόγραμμά της διαπερνά  την κοινωνία, τόσο πιο πολύ μετατρέπεται στο αντίθετό της.  Ο ισχυρισμός ότι δεν επιδιώκει παρά το μικρότερο κακό, την στιγμή που  καθιερώνεται ως  οργανωτική αρχή της νέας παγκόσμιας τάξης, σταδιακά αποκτά τα ίδια τα χαρακτηριστικά του εχθρού που ισχυρίζεται οτι πολεμά.  Στην πραγματικότητα, η παγκόσμια φιλελεύθερη τάξη παρουσιάζει ξεκάθαρα τον εαυτό της σαν τον καλύτερο όλων των κόσμων: η μετριοπαθής της απόρριψη των ουτοπιών καταλήγει στην επιβολή της ουτοπίας της αγοράς -ελευθερίας, η οποία θα γίνει πραγματικότητα όταν υποβάλουμε τους εαυτούς μας στους μηχανισμούς της αγοράς και των καθολικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Αλλά, όπως γνωρίζει κάθε παρατηρητής των αδιεξόδων της πολιτικής ορθότητας, ο διαχωρισμός της νομικής δικαιοσύνης από την ηθική καλοσύνη – η οποία θα πρέπει να σχετικοποιηθεί και να ιστορικοποιηθεί- καταλήγει σε έναν καταστροφικό, εμμονικό ηθικισμό γεμάτο δυσαρέσκεια. Χωρίς μια «οργανική» κοινωνική ουσία να οργανώνει το μέτρο γι αυτό στο οποίο  ο Τζωρτζ Όργουελ αναφερόταν επιδοκιμαστικά ως «κοινή  καταβολή», το μινιμαλιστικό πρόγραμμα των νόμων που σκοπεύουν να κάνουν λίγα περισσότερα απ το να αποτρέπουν τα άτομα απ το να προσβάλλουν το ένα το άλλο (να ενοχλούν ή να «παρενοχλούν» το ένα το άλλο), μετατρέπεται σε μια έκρηξη νομικών και ηθικών κανόνων, μια ατελείωτη διαδικασία νομικοποίησης και ηθικοποίησης, η οποία παρουσιάζεται ως «ο αγώνας ενάντια σε όλες τις μορφές διακρίσεων».  Αν δεν υπάρχουν κοινά ήθη  εκεί για να επηρεάσουν τον νόμο, αλλά μόνο τα γυμνό γεγονός υποκείμενα να «παρενοχλούν» άλλα υποκείμενα, τότε ποιος- εν τη απουσία τέτοιων ηθών- θα αποφασίσει τι πρέπει να θεωρηθεί «παρενόχληση»;

Για παράδειγμα, στην Γαλλία υπάρχουν ενώσεις παχύσαρκων ανθρώπων οι οποίες απαιτούν να σταματήσουν όλες οι δημόσιες εκστρατείες ενάντια στην παχυσαρκία και υπέρ της συνήθειας να τρώει κανείς υγιεινά, αφού πληγώνουν την αυτοεκτίμησή των παχύσαρκων ανθρώπων. Οι υποστηρικτές του Veggie Pride καταδικάζουν τον  «specism» όσων τρώνε κρέας (οι οποίοι κάνουν διακρίσεις ανάμεσα στα ζώα, παραχωρώντας προνόμια στο ζώο άνθρωπος, πράγμα που γι αυτούς είναι μια ιδιαιτέρως αηδιαστική μορφή φασισμού) και απαιτούν η «φυτοφαγο-φοβία» να αντιμετωπίζεται σαν ένα είδος ξενοφοβίας και να γίνει έγκλημα.  Αυτό θα πρέπει να επεκταθεί ώστε να περιλαμβάνει αυτούς που παλεύουν για το δικαίωμα στον  αιμομικτικό γάμο, στην συναινετική ανθρωποκτονία, τον κανιβαλισμό.

Το πρόβλημα, εδώ, είναι η προφανής αυθαιρεσία του πολλαπλασιασμού αυτών των κανόνων που συνεχώς ανανεώνονται.  Ας πάρουμε για παράδειγμα την παιδική σεξουαλικότητα: κάποιος θα ισχυριζόταν οτι η ποινικοποίησή της είναι μια    αδικαιολόγητη διάκριση,  αλλά κάποιος θα μπορούσε επίσης να ισχυριστεί οτι τα παιδιά θα πρέπει να προστατεύονται από την σεξουαλική  παρενόχληση των ενηλίκων. Και θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε: οι ίδιοι άνθρωποι που υποστηρίζουν την νομιμοποίηση των μαλακών ναρκωτικών συνήθως υποστηρίζουν την απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους. Οι ίδιοι άνθρωποι που διαμαρτύρονται ενάντια στην πατριαρχική κακομεταχείριση των μικρών παιδιών στις κοινωνίες μας, ανησυχούν όταν κάποιος καταδικάζει μέλη ξένων πολιτισμών που ζουν αναμεσά μας γιατί κάνουν ακριβώς το ίδιο, υποστηρίζοντας πως αυτή είναι μια περίπτωση  παρέμβασης σε άλλους «τρόπους ζωής».

Είναι λοιπόν λόγω αναγκαίων δομικών αιτιών που αυτός ο «αγώνας κατά των διακρίσεων» είναι μια διαδικασία χωρίς τέλος η οποία αέναα αναβάλει το τελικό της σημείο: μια κοινωνία απελευθερωμένη από όλες τις ηθικές της προκαταλήψεις, η οποία, όπως το θέτει ο Jean-Claude Michea, «θα ήταν στην ουσία της μια κοινωνία καταδικασμένη να βλέπει παντού εγκλήματα».

Οι ιδεολογικές συντεταγμένες ενός τέτοιου φιλελεύθερου πολυπολιτισμού προσδιορίζονται από δυο στοιχεία του «μεταμοντέρνου» πνεύματος της εποχής μας:   ο καθολικός πολυπολιτισμικός ιστορικισμός (όλες οι αξίες και τα δικαιώματα είναι ιστορικά προσδιορισμένα, κάθε ανάδειξή τους σε καθολικές έννοιες που επιβάλλονται στους άλλους είναι πολιτισμικός ιμπεριαλισμός στην πιο βίαιη μορφή του) και η καθολική «ερμηνευτική υποψία»  (όλα τα «υψηλά» ηθικά κίνητρα γεννώνται και διατηρούνται από τα «χαμηλά» κίνητρα της δυσαρέσκειας και του φθόνου, λένε, «το να καλείται κάποιος να θυσιάσει τη ζωή του για έναν υψηλότερο σκοπό είναι είτε η μάσκα της χειραγώγησης από αυτούς που χρειάζονται τον πόλεμο για να διατηρήσουν την ισχύ και τον πλούτο τους, ή,  αλλιώς, μια παθολογική έκφραση μαζοχισμού.

Δεσμοί εμπιστοσύνης και χρέους

Υπάρχει ένα πρόβλημα με αυτήν τη φιλελεύθερη εκδοχή  την οποία γνωρίζει  κάθε καλός ανθρωπολόγος, ψυχαναλυτής ή ακόμα και ένας παρατηρητικός κοινωνικός κριτικός σαν τον Francis Fukuyama: δεν μπορεί να σταθεί μόνη της, είναι παρασιτική πάνω σε κάποια προϋπάρχουσα μορφή αυτού που συχνά αναφέρεται σαν «κοινωνικοποίηση», την οποία  ταυτόχρονα υπονομεύει, κόβοντας έτσι το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται.

Στην αγορά, και γενικότερα στην κοινωνική ανταλλαγή που βασίζεται στην αγορά,   οι ιδιώτες συναντιούνται σαν ελεύθερα, ορθολογικά υποκείμενα. Αλλά αυτά τα υποκείμενα είναι το αποτέλεσμα μια περίπλοκης προηγηθείσας διαδικασίας, η οποία αφορά το συμβολικό χρέος και πάνω απ’ όλα την εμπιστοσύνη. Με άλλα λόγια, ο χώρος των συναλλαγών δεν είναι ποτέ καθαρά συμμετρικός. Είναι μια   a priori προϋπόθεση για τον καθένα απ τους συμμετέχοντες να δώσει κάτι χωρίς αντίτιμο ώστε να μπορεί να συμμετέχει στο παιχνίδι του πάρε-δώσε.

Φυσικά, η αγορά είναι ο χώρος της εγωιστικής εξαπάτησης και του ψέματος. Παρόλα αυτά, όπως μας έμαθε ο Ζακ Λακάν, για να λειτουργήσει ένα ψέμα πρέπει να παρουσιάσει τον εαυτό του και να προσληφθεί σαν αλήθεια – σαν να λέμε πως η διάσταση της Αλήθειας έχει ήδη τεθεί.. Στον Καντ διέφυγε η αναγκαιότητα των άγραφων,   άρρητων, αλλά απαραίτητων κανόνων για κάθε οικοδόμημα – μόνο αυτοί οι κανόνες παρέχουν την «ουσία» πάνω στην οποία μπορούν οι νόμοι να λειτουργήσουν κανονικά. Η παραδειγματική περίπτωση της αποτελεσματικότητας αυτών των άγραφων κανόνων είναι το γνωστό παράδειγμα της  «τσαγιέρας».

Στην ανταλλαγή της αγοράς, δύο συμπληρωματικές πράξεις συμβαίνουν ταυτόχρονα (πληρώνω και πληρώνομαι), έτσι ώστε η πράξη της ανταλλαγής να μην οδηγεί σε έναν μόνιμο κοινωνικό δεσμό, αλλά μόνο σε μια στιγμιαία ανταλλαγή μεταξύ ατομικοποιημένων μονάδων που, αμέσως μετά, γυρνούν στην μοναξιά τους. Στο παράδειγμα της τσαγιέρας, ωστόσο, πέρασε καιρός από τότε που έδωσα το δώρο μέχρι να το επιστρέψει το άλλο μέρος και αυτό δημιουργεί έναν κοινωνικό δεσμό που διαρκεί (για μια φορά-επιτέλους): είμαστε όλοι δεμένοι με δεσμούς χρέους. Απ’ αυτή την οπτική, το χρήμα μπορεί να οριστεί σαν το μέσο που μας δίνει την δυνατότητα να έχουμε επαφές με τους άλλους χωρίς να μπαίνουμε σε κανονικές σχέσεις με αυτούς.

Η ατομικοποιημένη κοινωνία, στην οποία έχουμε επαφές με τους άλλους, χωρίς να μπαίνουμε σε κανονικές σχέσεις με αυτούς, είναι η προϋπόθεση του φιλελευθερισμού.

Ο Slavoj Zizek είναι ένας από τους διασημότερους δημόσιους διανοούμενους της εποχής μας. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του είναι το  The Year of Dreaming Dangerously, ενώ έχει κάνει και την εισαγωγή στην ταινία The Pervert΄s Guide to Ideology.

Αναδημοσίευση από το abc.net.au

Μετάφραση: Ντίνα Τζουβάλα

Πηγή: RedNotebook

http://www.left.gr/article.php?id=12219

Διογένης ο Κυνικός!

  

   

Διογένης ο Κυνικός, ο αναρχικός της αρχαιότητας: Υπάρχουν κάποιες μορφές μέσα στην πορεία των αιώνων, οι οποίες άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στην ιστορία του παγκόσμιου πολιτισμού. Άνθρωποι οι οποίοι μας κληροδότησαν μεγάλες αξίες, τις οποίες, δυστυχώς, δεν μπορέσαμε να τις εκμεταλλευτούμε στο έπακρο. Όμως η άσβεστη μνήμη τους πάντα θα στέκεται αρωγός στην προσπάθειά μας να γίνουμε “αληθινοί” άνθρωποι. Διότι, όσο θα υπάρχει αυτή η αιώνια συντροφιά τους, τόσο θα διατηρείται ζωντανή και η ελπίδα της πνευματικής μας “ανάστασης”. Ο Κυνικός Διογένης υπήρξε πράγματι ένα “δαιμόνιο” πνεύμα, ένας άνθρωπος με όλη τη σημασία της λέξης, που με τη στάση της ζωής του μας έδειξε τον δρόμο προς την αληθινή ευδαιμονία. Το ελάχιστο που θα μπορούσαμε να πράξουμε είναι να τον ευχαριστήσουμε μέσα από τα βάθη της καρδιά μας.

Διογένης, λοιπόν, ο Σινωπεύς ή πιο απλά Διογένης ο Κύων, ο διασημότερος και μεγαλύτερος Κυνικός Φιλόσοφος. Γεννήθηκε περίπου το 400 π.κ.ε. αλλά κάποιοι θρύλοι αναφέρουν πως ήρθε στο φως τη μέρα που πέθανε ο Σωκράτης το 399 π.κ.ε. Όσο για τον θάνατό του και αυτός διαποτισμένος με αρκετούς θρύλους, λένε πως συνέβει το 323 π.κ.ε., την ίδια ημέρα που πέθανε ο Αλέξανδρος στην Βαβυλώνα.

Κατά τα μέσα του 4ου π.κ.ε. αιώνα ήλθε στην Αθήνα εξόριστος από τη γενέτειρά του Σινώπη του Πόντου, επειδή με τον τραπεζίτη πατέρα του Ικεσία είχαν παραχαράξει το νόμισμα της πόλης.

«Διογένης, γιος του Ικεσία, τραπεζίτης στο επάγγελμα, από τη Σινώπη. Ο Διογένης όταν εξορίστηκε από την πατρίδα του για κάποια παραχάραξη νομισμάτων, ήλθε στην Αθήνα, σχετίστηκε με τον κυνικό Αντισθένη, αισθάνθηκε έλξη για τον τρόπο ζωής του και ακολούθησε την κυνική φιλοσοφία αδιαφορώντας για την μεγάλη του περιουσία» (Σούδα, “Διογένης” n. 1143).