Το πέταγμα σου…

Αφιερωμένο σε όλους τους ανθρώπους, που ξέχασαν να ερωτεύονται…

είναι καιρός να ξαναερωτευτούν.!

Το πέταγμά σου

Δεν είναι εκείνος που σου νύχτωσε τη μέρα
ούτε το μαύρο που ξεβάφουν οι αριθμοί
δεν είναι ο κόσμος που σου κλέβει τον αέρα
και τα σκοτάδια που σου γνέφουν λογισμοί

Αυτό που μοιάζει φυλακή
είναι το πέταγμά σου
που `χει φτερά μα δεν μπορεί
να κόψει τα δεσμά σου

Πάρε το φως του έρωτα
μαχαίρι απ’ την καρδιά μου
άσε τη γη για τους πολλούς
και πέτα εδώ κοντά μου.

Δεν είναι εκείνος που σου μίκρυνε τα βράδια
ούτε που τώρα δεν μπορείς να ονειρευτείς
κοίτα λιγάκι τι σου λένε τα σημάδια
και στο χαμό σου, σου ζητούν ν’ αντισταθείς.

Αυτό που μοιάζει φυλακή
είναι το πέταγμά σου
που `χει φτερά μα δεν μπορεί
να κόψει τα δεσμά σου

Πάρε το φως του έρωτα
μαχαίρι απ’ την καρδιά μου
άσε τη γη για τους πολλούς
και πέτα εδώ κοντά μου.

Στίχοι-Μουσική: Γιώργος Καζαντζής

Ερμηνεία: Δημήτρης Ζερβουδάκης

Next Floor, ένα αριστουργηματικό μικρού μήκους για την απληστία…

Κατά τη διάρκεια μιας πλούσιας και πολυτελούς δεξιώσης, με υπερόπτες καλεσμένους και προσωπικούς υπηρέτες, οι έντεκα χαϊδεμένοι επισκέπτες συμμετέχουν σε ένα ταξικό, τελετουργικό γαστρονομικό μακελειό. Σε αυτό το παράλογο και γκροτέσκο σύμπαν, μια απροσδόκητη σειρά γεγονότων υπονομεύει την ατέρμονη συμφωνία της αφθονίας, και το «eat the rich» με έναν τρόπο δικαιώνεται.

Μια μικρού μήκους ταινία του Denis Villeneuve που παίχτηκε και βραβεύτηκε σε φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο.

__________________________________________________

Από:

http://www.hitandrun.gr/next-floor-ena-aristourgimatiko-mikrou-mikous-gia-tin-aplistia/

Κάρολος Κρουμπάχερ…

 

Γράφει ο Ηρακλής Κακαβάνης //

__________________________________________________

Διαπρεπής Γερμανός Βυζαντινολόγος και ελληνιστής. Γεννήθηκε το 23 Σεπτέμβρη 1856 και πέθανε στις 12 Δεκέμβρη 1909. Συμμετείχε στο γλωσσικό μας ζήτημα, με το έργο του έδωσε επιχειρήματα στους δημοτικιστές.

Ιδρυτής της βυζαντινολογίας, καθηγητής της Βυζαντινής και νεοελληνικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο του Μονάχου.  Ήταν ο βαθύτερος γνώστης της μεσαιωνικής μας λογοτεχνίας και βοήθησε όσο λίγοι για να μάθουν και να αγαπήσουν στη Δύση τις νεοελληνικές σπουδές. Στην Ελλάδα τον έμαθαν όταν βγήκε το βιβλίο του για το γλωσσικό ζήτημα – «Το πρόβλημα της νεοελληνικής γραφόμενης» (1903) και δόθηκε στους καθαρευουσιάνους η ευκαιρία να τον χαρακτηρίσουν αδαή, ανθέλληνα και όργανο των Ρώσων.  Το βιβλίο μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον Γ. Χατζηδάκι και  βγήκε στη σειρά της βιβλιοθήκης Μαρασλή το 1905, επισυνάπτοντας τη δική του απάντηση, που είναι μοναδική στα επιστημονικά χρονικά μας για την εριστικότητά της και τη σοφιστεία της.

Γαλλία: Ποδαρικό στο 2016 με ακροδεξιά βήματα…

Αφαίρεση γαλλικής υπηκοότητας για καταδικασθέντες με «πολύ βαριές πράξεις» προτείνει η σοσιαλιστική κυβέρνηση

Γράφει o Κωστής Μαργιόλης

____________________________________________________________

Γαλλία βρίσκεται σε πόλεμο. Αυτό ακριβώς επιχειρεί να δείξει με κάθε τρόπο η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση, μετά την εκατόμβη που προκάλεσαν οι επιθέσεις των τζιχαντιστών του ISIS, πριν από ενάμιση μήνα στο Παρίσι.

Αμέσως μετά τη 13η Νοεμβρίου, η χώρα κηρύχθηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Απαγόρευση κυκλοφορίας και περιορισμός των συγκεντρώσεων σε δημόσιους χώρους, έφοδοι ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας σε σπίτια, εκατοντάδες συλλήψεις στην πρωτεύουσα, τη Λυόν, τη Μασσαλία και αλλού. Στο ενδιάμεσο, το καθεστώς έκτακτης ανάγκης παρατάθηκε μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου.

Τώρα, ο πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ υπογράφει με τον πρωθυπουργό Μανουέλ Βαλς πρόταση τροποποίησης του Συντάγματος ώστε να προβλέπεται αφαίρεση της υπηκοότητας από τους πολίτες που διαθέτουν διπλή (όπως συμβαίνει με τους Γάλλους που έχουν καταγωγή από πρώην αποικίες) σε περίπτωση που κάποιος καταδικαστεί για τρομοκρατία ή άλλες «πολύ βαριές πράξεις». Ποιες ακριβώς ενέργειες μπορεί να εμπίπτουν σε αυτή την ασαφή κατηγοριοποίηση δεν έχει ακόμα διευκρινιστεί, καθώς το νομοσχέδιο θα κατατεθεί προς συζήτηση στα δύο νομοθετικά σώματα στις 3 Φεβρουαρίου.

Ινδονησία: μισόν αιώνα μετά την 29/12/1965…

Εκατοντάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν σε ένα τζαμί στην Ινδονησία για να παρακολουθήσουν την παραδειγματική τιμωρία μιας γυναίκας που παρέβη τον Ισλαμικό Νόμο, τη Σαρία. Η γυναίκα υπέστη πέντε χτυπήματα με ραβδί στην πλάτη γιατί έκανε το «έγκλημα» να βρεθεί πολύ κοντά σε έναν άντρα που δεν ήταν σύζυγός της. Οδηγήθηκε στην αυλή του τζαμιού, μπροστά στο πλήθος που ζητωκραύγαζε, υποχρεώθηκε να γονατίσει μπροστά στον δήμιό της. Ο άντρας που φορούσε μάσκα στο πρόσωπο, την χτύπησε με το ξύλινο ραβδί πέντε φορές στην πλάτη, ενώ εκείνη ούρλιαζε από τον πόνο. Στο τέλος η γυναίκα κατέρρευσε και την απομάκρυναν από το σημείο «σηκωτή», προκειμένου να λάβει ιατρική βοήθεια.

Εδώ και λίγη ώρα, η παραπάνω είδηση κάνει τον γύρο του κόσμου. Προφανώς, ο απίστευτος -για λογικό άνθρωπο- λόγος ξυλοδαρμού αυτής της γυναίκας αποτελεί βέλος στην φαρέτρα όσων υποστηρίζουν ότι η δημοκρατική δύση πρέπει να αντιδράσει δυναμικά στις ισλαμικές προκλήσεις. Δυστυχώς, όμως, κανένα ΜΜΕ δεν τολμά να προσθέσει την απαραίτητη και εξαιρετικά σημαντική λεπτομέρεια ότι αυτή η «δημοκρατική δύση» ήταν που, πριν μισό αιώνα, εξέθρεψε στην Ινδονησία το θηρίο τού ισλαμικού φονταμενταλισμού ώστε να το στρέψει κατά των κομμουνιστών. Πριν τέσσερα περίπου χρόνια, στην «Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού» γράφαμε, μιλώντας για την Ινδονησία:

Ινδονησία, 2015: Ραβδισμός γυναίκας που εγκλημάτισε διότι βρέθηκε «πολύ κοντά σε κάποιον που δεν ήταν σύζυγός της».

Η νεοφιλελεύθερη βλακεία-μικρές αστικές «παρανοήσεις»…

Ακούμε συχνά, από κυβερνητικούς κύκλους, από τα MME και από συζητήσεις γύρω μας, ότι στην Ελλάδα χρειαζόμαστε ένα πιο μικρό και ευέλικτο κράτος, ένα κράτος λιγότερογραφειοκρατικό και περισσότερο λειτουργικό, ένα κράτος χωρίς κηφήνες, μη συνεχνιακό, λιγότερη κρατική παρέμβαση στις ζωές μας, κλπ κλπ. Οι «διακηρύξεις» αυτές συνοδεύονται συνήθως και από άλλες δηλώσεις τύπου, «η Ελλάδα είναι η τελευταία σοβιετία» και άλλα τέτοια όμορφα και Αδωνικά πλασμένα.

Ο Λένιν έλεγε για το κράτος, πως είναι ένας μηχανισμός στην υπηρεσία της κυρίαρχης τάξης, με την βοήθεια του οποίου, η εκάστοτε άρχουσα τάξη, υποτάσσει τις υπόλοιπες τάξεις κάτω από τα δικά της συμφέροντα. Αυτό γίνεται είτε με το μαλακό – πείθοντας δηλαδή η άρχουσα τάξη ότι το δικό της καλό, συμβαδίζει με το γενικότερο καλό – είτε με το ζόρι, χρησιμοποιώντας η άρχουσα τάξη το μονοπώλιο της κρατικής βίας(στις διάφορες της εκφάνσεις) για να καταστείλει τυχόν «παρεκκλίσεις». Παράλληλα, υπάρχουν και ένα σωρό προπαγανδιστικοί μηχανισμοί, όπως είναι για παράδειγμα το σχολείο, που αναλαμβάνουν να μυήσουν και να προετοιμάσουν τις συνειδήσεις των μαθητών, έτσι ώστε η κρατούσα κατάσταση να γίνει αντιληπτή ως «φυσική», «αναγκαία» και «αναπόδραστη».

The man who would be the King. Ασκήσεις ύφους στο αδιέξοδο της Κέντρο-Αριστεράς…

 ^{* «Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς», δάνειο από τη γνωστή νουβέλα του 1888 του Rudyard Kipling για δυο Βρετανούς τυχοδιώκτες στην Ινδία που εξαπατώντας τους τοπικούς πληθυσμούς προσωρινά έγιναν βασιλιάδες του Καφιριστάν για να έχουν στη συνέχεια τραγικό τέλος. Το 1975 γυρίστηκε η ομώνυμη ταινία με σκηνοθέτη τον John Huston και πρωταγωνιστές τους Sean Connery και Michael Caine.}

1. Βοναπαρτική ηγεσία

Ζούμε την ολοκλήρωση της καταστατικής μετάλλαξης αυτού που κάποτε φιλοδοξούσε να εγγραφεί στον πολιτικό τόπο της ριζοσπαστικής Αριστεράς, με την εγκαθίδρυση του μνημονιακού πολιτικού πλαισίου ως περίπου μόνιμου και αδιαμφισβήτητου «υπερταξικού» εργαλείου άσκησης πολιτικής. Ενός πλαισίου το οποίο είναι μεν «αντιλαϊκό» στην «καθ’ υπερβολή» εφαρμογή του, αλλά που με κατάλληλο χειρισμό από μέρους της κρατικής διαχείρισης μπορεί να περιοριστεί σε «αναγκαίο κακό», τις διαστροφές του οποίου μπορεί να μετριάσει ή να αντιστρέψει η φιλολαϊκή κρατική διαχείριση.

Ευτυχώς λοιπόν, στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση δεν επικράτησε η «υποχείρια του κεφαλαίου» Νέα Δημοκρατία και τα παρακλάδια της. Και τώρα η σθεναρή διαπραγματευτική τακτική της Αριστεράς κατορθώνει να ανακόψει την κεφαλαιακή επίθεση του μνημονίου «μετριάζοντας» τις επιπτώσεις του. Προωθεί το «παράλληλο πρόγραμμα», που αν και κάπως «θολό» εντούτοις είναι διαρκώς παρόν στην κυβερνητική προπαγάνδα, έστω και δια της συνεχούς αναβολής και συρρίκνωσής του.

Οι «λεπτοί χειρισμοί» που απαιτούνται για τον περιορισμό των «κοινωνικά άδικων» επιπτώσεων του Μνημονίου, αναδεικνύουν με σαφήνεια και επιτακτικότητα το ρόλο Α. Τσίπρα ως θεματοφύλακα της αριστεροσύνης μιας κυβέρνησης που «κλήθηκε» να υπερασπίσει τα «λαϊκά συμφέροντα» σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία και είναι «αποφασισμένη να μην λιποτακτήσει». Αυτός ο περίπου επαναστατικός ρόλος του leader maximo που αναλαμβάνει ο πρωθυπουργός αναδεικνύει για μια ακόμη φορά τη σημασία των κρατικών μηχανισμών στην υλοποίηση του «στρατηγικού στόχου» της Αριστεράς, που έστω και με μνημονιακό μανδύα, συνδυασμένος με τακτικές υποχωρήσεις, παραμένει ο «σοσιαλισμός».

Με την παρουσία του ηγεμόνα Βοναπάρτη Α. Τσίπρα ως πρωθυπουργού, η Αριστερά «δίνει μάχες» υιοθετώντας όλα τα μνημονιακά νομοσχέδια με διαδικασίες που τίποτε δεν έχουν να ζηλέψουν από τους αναγκαστικούς νόμους έκτακτων καθεστώτων, επιβεβαιώνοντας με τον πλέον αποκαλυπτικό τρόπο τον προσχηματικό χαρακτήρα της αντιπροσώπευσης ως ιδεολογικού κρατικού μηχανισμού που σε τελική ανάλυση αναστέλλεται όποτε οι «συνθήκες» το απαιτούν, ένα είδος καθεστώτος έκτακτης ανάγκης μέσα στη «δημοκρατική ομαλότητα».