Παγκόσμιο ρεκόρ στο… άθλημα της αρπαχτής η τότε κυβέρνηση του Σημίτη! Το μεγάλο φαγοπότι του «Αθήνα ’97″. – Και ο Σημίτης απλώς προήδρευε! Η δικαιοσύνη; τι είναι τούτο, φρούτο ή ανέκδοτο;

Χρυσοπληρώθηκε η διοργάνωση του παγκόσμιου πρωταθλήματος κλασσικού αθλητισμού «Αθήνα ’97» που είχε αναλάβει η χώρα μας. Πρόκειται για άλλο ένα έργο Σημίτη και τελικά αποδεικνύεται ότι η διασπάθιση δημοσίου χρήματος και διαφθορά επί των ημερών των κυβερνήσεων των εκσυγχρονιστών, που και τώρα έχουν αναλάβει τα ηνία, δεν είχε όριο. Μπορεί να μην έκαναν παγκόσμια ρεκόρ οι έλληνες πρωταθλητές σε εκείνους τιυς αγώνες στίβου, που έγιναν από 1 μέχρι 10 Αυγούστου 1997, όμως  πέτυχε παγκόσμιο ρεκόρ στο… άθλημα της αρπαχτής η τότε κυβέρνηση του Σημίτη.

Η έκθεση ελέγχου που υπογράφει η επικεφαλής της ομάδας Ελέγχου Δέσποινα Καββαδία – Κωνσταντάρα, σύμβουλος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, είναι φωτιά για όλους εκείνους που διαχειρίστηκαν τα δισεκατομμύρια δραχμών σαν να ήταν του… πατέρα τους.

Η σύμβαση που υπέγραψε ο… ΣΕΓΑΣ με την IAAF πρόβλεπε έξοδα 2.150.000.000 δρχ. και σε έναν μήνα εκτινάχθηκαν στα 5.180.626.000 δρχ. και σύμφωνα με τον απολογισμό ανέβηκαν στα 19.119.427.013 δρχ. (!), χωρίς εγκρίσεις και παραστατικά!

Όλοι μοίραζαν λεφτά, με τον τότε πρωθυπουργό κ. Σημίτη απλό θεατή, που βέβαια είχε και έχει και σήμερα την πρώτη και κύρια ευθύνη για το πάρτι του «Αθήνα ’97», το οποίο ήταν ένα μέρος από το ασύδοτο φαγοπότι που έγινε επί των κυβερνήσεών του και οι ζωντανές αποδείξεις βρίσκονται στον Κορυδαλλό, όπου αναμένονται και άλλοι από τους συμμετέχοντες στο πλούσιο τραπέζι…

Α ρε Μάνα!

Ήταν χειμώνας, έξω έκανε κρύο ήταν η στιγμή που γεννήθηκα και που γεννήθηκες και εσύ. Πιο μπροστά ήσουν κοριτσάκι…όταν με γέννησες έγινες Μάνα…

Μέχρι τα πέντε μου χρονιά κρεμόμουν από πάνω σου σε κάθε ευκαιρία, καθόσουν δίπλα μου και μου ζωγράφιζες ήλιους και λουλούδια και ουρανιά τόξα, με έπαιρνες αγκαλιά και με κανάκευες.

Από εκείνη την ηλικία και μετά έγινα αχάριστος. Μου ήταν όλα δεδομένα, γιατί δεν ένιωθα την ανάγκη να σου πω ευχαριστώ κάθε μέρα που έβρισκα φαγητό μετά το σχολείο.

Η Πλάνη της Ομοιογένειας

Μια ανοιχτή επιστολή-απάντηση στη Σώτη Τριανταφύλλου
της Άντζελας Δημητρακάκη

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μία μη ζητηθείσα απάντηση στο άρθρο της Σώτης Τριανταφύλλου, Η πλάνη της πολυπολιτισμικότητας (Athens Voice 18.6.14). Αρχικά την έγραψα στα αγγλικά, γλώσσα που κατανοεί τόσο η γνωστή συγγραφέας και αρθρογράφος όσο και κάποιοι έστω «ξένοι» στους οποίους αναφέρεται το άρθρο της. Οι τελευταίοι ίσως να μην μιλάνε ελληνικά (ή γερμανικά, ή σουηδικά κ.ο.κ) αλλά να τα καταφέρνουν κάπως, εξ’ ανάγκης, στα αγγλικά. Τα αγγλικά είναι πλέον ένα παγκόσμιο επικοινωνιακό εργαλείο το οποίο χρησιμοποιούν, θέλοντας και μη, άνθρωποι που τείνουν να μετακινούνται. Ωστόσο η Popaganda αρνήθηκε να δημοσιεύσει το αγγλικό κείμενο, θεωρώντας το προκλητικά ‘snob’ (εδώ γελάμε). Αν και πιστεύω ότι αποτελεί ελάχιστο δείγμα σεβασμού το να γράφουμε, αν μπορούμε, σε μία γλώσσα που να την κατανοούν αυτοί στους οποίους αναφέρεται ένα κείμενο, αποδέχτηκα την πολιτική αντι-σνομπισμού (γελάμε ξανά), οπότε το μετάφρασα στην μητρική μου γλώσσα (έξτρα απλήρωτη εργασία, γελάμε αλλά λιγότερο).

Η αγγλική εκδοχή πάντως θα έκανε αμέσως σαφή την βασική θέση της απάντησής μου: το να ζούμε στη συνθήκη της παγκοσμιοποίησης, όπερ και συμβαίνει, συνεπάγεται όχι απλώς πολυπολιτισμικότητα αλλά και πολυγλωσσικά κοινωνικά περιβάλλοντα. Επίσημα αναγνωρισμένοι «εθνικοί» χώροι, όπως η Βρετανία, οι ΗΠΑ, η Ελβετία (επιλέγω επίτηδες «εθνικούς» χώρους οι οποίοι κραυγάζουν της μεικτής γλωσσικής και πολιτισμικής τους σύστασης) και η Ελλάδα (που κάνει ότι ζει στο κόσμο της αλλά ζει στον ίδιο πλανήτη) μετέχουν αναγκαστικά -καθώς και οι μετανάστες- της παγκοσμιοποίησης και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της. Σε αυτά ανήκουν τόσο η πολυπολιτισμικότητα όσο και η διαπλοκή διαφορετικών γλωσσών, κάποιες από τις οποίες είναι σε ηγεμονική θέση –όπως ακριβώς και κάποιες κουλτούρες (συνήθως όσες είναι οικονομικά ηγεμονικές). Δεν πρόκειται για θέμα επιλογής αλλά για μία κατάσταση πραγμάτων.

«Μολών λαβέ» ή «δούναι και λαβείν»;

Νίκος Μπογιόπουλος

Δεν έχουν ιερό!Δεν έχουν όσιο! Είναι ξεπουληματίες. Κανονικοί. Έχουν πέσει πάνω στο σώμα της χώρας και το εκποιούν. Έχουν κάνει κολεγιά με τα κοράκια και τα βγάζουν όλα στο σφυρί. Τη γη μας, την ιστορία μας, την ψυχή μας!

   Ο «Ηρόδοτος» του μέλλοντος θα έχει σίγουρα κάποιες σελίδες του αφιερωμένες σ’ αυτούς. Τις πιο μαύρες. Αλήθεια από ποιο «μνημείο ντροπής» να ξεκινήσεις; Και μόνο η αγγελία (!) που τόλμησαν να βάλουν για να διαφημίσουν την πραμάτεια τους, αφήνει άφωνο όποιον διαθέτει έστω και ελάχιστο αίσθημα ντροπής:

   «Περιοχή με μεγάλο ιστορικό ενδιαφέρον, όπου διεξήχθη η γνωστή μάχη των Θερμοπυλών μεταξύ Ελλήνων και Περσών το 480 πΧ. Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία, ο Ήφαιστος, μετά από αίτηση της Θεάς Αθηνάς, δημιούργησε τις πηγές για τον Ηρακλή, προκειμένου να πλένεται και να ξεκουράζεται μετά την ολοκλήρωση των εργασιών του»!

   (Παρεμπιπτόντως: Αυτάσυμβαίνουν επί ημερών πρωθυπουργού Σαμαρά. Ο οποίος θήτευσε και ως υπουργός Πολιτισμού… Αυτά συμβαίνουν επί ημερών του αντιπροέδρου Βενιζέλου. Ο οποίος, επίσης, θήτευσε ως υπουργός Πολιτισμού)…

Το Νομοσχέδιο Τύπου Γ: ελληνικό Γκουαντάναμο ή σωφρονισμός;

Οι στόχοι της κυβέρνησης, η απεργία πείνας των κρατουμένων, οι αντιδράσεις των ειδικών

Γράφει: η Μαριάνθη Πελεβάνη

Απεργία πείνας έχουν κηρύξει από την περασμένη Δευτέρα,  χιλιάδες κρατούμενοι σε όλη τη χώρα, διεκδικώντας την απόσυρση του νομοσχεδίου για τις φυλακές τύπου Γ, το οποίο ήρθε από τα πρώτα στα θερινά τμήματα της – εσπευσμένα κλειστής – Βουλής. Μεταξύ άλλων, το νομοσχέδιο προβλέπει την ίδρυση σωφρονιστικών καταστημάτων – αλλά και τμημάτων στα υπάρχοντα – υψίστης ασφαλείας, τη δημιουργία ειδικών ομάδων της ΕΛ.ΑΣ., την αυστηροποίηση του νομοθετικού πλαισίου για τους όρους κράτησης, την εξάλειψη δικαιωμάτων, όπως οι άδειες, τα επισκεπτήρια, η εργασία, η επικοινωνία. Η κυβέρνηση δεν έχει δώσει ακόμη εξηγήσεις, τα «επίσημα» ΜΜΕ φαίνεται πως δεν το έχουν πάρει είδηση(;), οι ειδικοί, νομικοί και εγκληματολόγοι, προβληματίζονται ή και εγείρονται, ενώ πρωτοβουλίες ομάδων και κινήσεων, στο δρόμο αλλά και στο διαδίκτυο, αναλαμβάνουν δράση. Ελληνικό Γκουαντάναμο, όπως υποστηρίζει ο δικηγόρος Δημήτρης Κατσαρής; Μετριοπαθής περιορισμός που μπορεί, με σχέδιο, να βοηθήσει στην κοινωνική επανένταξη, όπως υποστηρίζει η εγκληματολόγος Έφη Λαμπροπούλου; Φυλακή μέσα στη φυλακή, όπως λένε οι κρατούμενοι;

Η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και η πώληση της «Μικρής ΔΕΗ»

«Σε μια στιγμή κανείς δεν καταστρέφεται/Αργά γλυστράς στη συντριβή»

Έμιλυ Ντίκινσον

Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος 

Κοντή και επιλεκτική μνήμη…

Πολλά λέγονται, πολλά γράφονται, πολλές οι δηλώσεις για «σκληρούς και ανυποχώρητους αγώνες» όλων όσων στήριξαν και στηρίζουν την νεοφιλελεύθερη πολιτική των «ιδιωτικοποιήσεων», του «ανταγωνισμού» και της «ανάπτυξης»… Ακόμα περισσότερες είναι οι σπαραξικάρδιες εκκλήσεις στους βουλευτές της Δυτ. Μακεδονίας που στηρίζουν την πασοκονεοδημοκρατική συγκυβέρνηση, στους πολιτικούς παράγοντες -εκλεγμένους και μη- στην περιφέρεια και τους δήμους, αλλά και στους φορείς της περιοχής μας να παρέμβουν στην κεντρική κυβερνητική – πολιτική εξουσία για να μην υλοποιηθεί η πώληση της λεγόμενης «Μικρής ΔΕΗ». Στο «αντάρτικο» λοιπόν, με δηλώσεις τους οι βουλευτές και οι «ενεργειακοί δήμοι». Στο «αντάρτικο» και οι ηγεσίες των παρατάξεων ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚΕ – ΣΑΔ… Την κατάληξη άλλων αντίστοιχων «αντάρτικων» και «ανταρτών» στο παρελθόν τη γνωρίζουμε πολύ καλά όλοι μας. Ας θυμηθούμε με τη βοήθεια ενός κειμένου, με ελάχιστες τωρινές αλλαγές, που γράφτηκε τον καιρό που φούντωναν τα «αντάρτικα» για την πώληση του ΑΔΜΗΕ (Ανεξάρτητος Διαχειριστής Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας)…

***

Από τους Wobblies στον Woody Guthrie και τον Nightwatchman (Ιστορική αναδρομή στο αμερικάνικο εργατικό τραγούδι)

του Μιχάλη Παπαμακάριου (*)

Εκατό χρόνια πέρασαν από τη σφαγή του Ludlow και εβδομήντα χρόνια από το τραγούδι του Woody Guthrie για το ίδιο γεγονός. Η επέτειος αυτή και η σύμπτωσή της μέσα σε ένα δεκαήμερο με την επέτειο της εφετινής εργατικής πρωτομαγιάς, αποτέλεσαν την αφορμή για να γραφτούν οι γραμμές που ακολουθούν, στις οποίες καταπιανόμαστε με το σάουντρακ αυτών των γεγονότων, δηλαδή με το αμερικανικό εργατικό και συνδικαλιστικό τραγούδι και το σημαντικό του ρόλο συνολικά στην εξέλιξη του αμερικανικού λαϊκού τραγουδιού.

Το θέμα αυτό δίνει και μια απάντηση στην άποψη που υποστηρίζει ότι το στρατευμένο τραγούδι, ή, αλλιώς, η οργανική ένταξη της τέχνης στο εργατικό και λαϊκό κίνημα δεν οδηγεί σε  καλλιτεχνικού επιπέδου δημιουργία. Εννοείται ότι κάθε είδους στρατευμένη δημιουργία δεν είναι και καλλιτεχνικά αξιόλογη, πολλές φορές μπορεί να είναι απλά δημαγωγική. Άλλο αυτό κι άλλο η άποψη ότι η στράτευση «σκοτώνει το τραγούδι» και την τέχνη γενικότερα. Όσοι υποστηρίζουν αυτό, ερμηνεύουν επιλεκτικά την ιστορία των λαϊκών πολιτισμών και  αναφέρονται μάλλον σε  καρικατούρες πολιτικής τέχνης.

Η ιστορία που θα αφηγηθούμε εδώ δεν είναι η μόνη. Ο πλανήτης είναι γεμάτος από ανάλογα παραδείγματα. Ωστόσο, είναι πολύ σημαντική για τρεις, κυρίως, λόγους. Ο πρώτος είναι  ότι  αφορά στην περίπτωση του καπιταλιστικού κοινωνικού σχηματισμού των ΗΠΑ, του αντικειμενικά πιο σημαντικού «υποδείγματος» το οποίο παράγει αντίστοιχα πολιτιστικά φαινόμενα. Ο δεύτερος έχει να κάνει με το ότι η εξέλιξη του αμερικανικού εργατικού και λαϊκού τραγουδιού, σε συνδυασμό και με άλλα στοιχεία, επηρέασε ένα από τα κορυφαία μουσικά φαινόμενα του προηγούμενου αιώνα, αυτό του ροκ. Ο τρίτος, και πλέον ουσιαστικός, είναι ότι η ίδια η αμερικανική λαϊκή μουσική αποτελεί την πιο ισχυρή απάντηση στις θεωρίες της πολιτισμικής καθαρότητας που επανέρχονται στις μέρες μας, συνοδεύοντας πολιτιστικά το ιδεολογικό και  πολιτικό σχέδιο του νεοφασισμού.