Μία εικόνα 1000 λέξεις

Όταν η Τερέζ Φραρ με τρεμάμενα χέρια φωτογράφιζε το 1990 τον Ντέιβιντ Κίρμπι να «φεύγει» χτυπημένος από το Aids σίγουρα δεν υπολόγιζε ότι η φωτογραφία της θα φιλοξενούταν μερικά χρόνια αργότερα στο περιοδικό Life oύτε ότι θα την συμπεριελάμβανε και στην έκδοση του με τις 100 φωτογραφίες που άλλαξαν τον κόσμο. Πολύ περισσότερο δεν περίμενε ότι η φωτογραφία της θα γινόταν η σημαία της καμπάνιας της Benetton το 1992 ενώνοντας απέναντι τους για πρώτη φορά εκκλησία και την gay κοινότητα.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η Τερέζ Φραρ το 1990 ήταν στο τελευταίο έτος των σπουδών της στη σχολή φωτογραφίας του Ohio University στην πόλη Athens. Παράλληλα άρχισε εθελοντικά να προσφέρει τις υπηρεσίες της στο Pater Noster House, ένα «σανατόριο» για ασθενείς με Aids στην μικρή πόλη Colombus. Εκεί γνωρίστηκε και ανέπτυξε φιλία με την Πέτα, μια τρανσέξουαλ (το πραγματικό της όνομα ήταν Πάτρικ Τσερτς) με ινδιάνικες ρίζες και η οποία ήταν επίσης φορέας και πρόσφερε εθελοντική εργασία βοηθώντας άλλους ασθενείς.

Η Πέτα έφερε σε επαφή την Τερέζ με τον Ντέιβιντ Κίρμπι, έναν γκέι ακτιβιστή της δεκαετίας του ’80 που ζούσε στην Καλιφόρνια και όταν έμαθε ότι είναι έχει χτυπηθεί από Aids τρομαγμένος ρώτησε τους γονείς του – με τους οποίους είχε χάσει επαφή από τα 18 – αν θα μπορούσε να επιστρέψει πίσω για να πεθάνει δίπλα στην οικογένεια του . Όπως ανέφερε πρόσφατα στο Time η Τερεζ είχε ζητήσει από τον Ντέιβιντ την άδεια για να τον φωτογραφίζει κάποιες από τις φορές που θα επισκέπτονταν το σανατόριο.

71 χρονια απο το πογκρόμ ενάντια στους ανάπηρους πολέμου της Αλβανίας…

 Στις 30 Νοεμβρίου του 2014 συμπληρώθηκαν 71 χρόνια από τη νύχτα της 30ής Νοέμβρη του 1943, όταν τα τάγματα ασφαλείας, με τις πλάτες των γερμανοφασιστών κατακτητών, ξεχύθηκαν στα νοσοκομεία της Αθήνας ενάντια στους 15.000 ανάπηρους του ελληνοϊταλικού πολέμου. Τους άρπαξαν, τους φόρτωσαν σε αυτοκίνητα και τους παρέδωσαν στους Γερμανούς, στις φυλακές Χαϊδαρίου και Χατζηκώστα.

Με την κατάρρευση του Μετώπου και τη συνθηκολόγηση του Ελληνικού Στρατού, οι ανάπηροι των μετώπων στο μεγαλύτερο ποσοστό τους μαζεύτηκαν στα νοσοκομεία της Αθήνας. Περίπου 15.000 ανάπηροι βρήκαν το πρώτο καταφύγιό τους, σε άθλιες συνθήκες, σε δεκάδες νοσοκομεία της Αθήνας. Από την πρώτη στιγμή, οι ανάπηροι άρχισαν τους αγώνες για την επιβίωσή τους και την υγειονομική περίθαλψή τους. Ιδιαίτερο μέτωπο άνοιξαν ενάντια στους αξιωματικούς – εγκάθετους της δοσίλογης κυβέρνησης που λυμαίνονταν τα νοσοκομεία.

Κωλοπαίδια!

της   Σοφίας  Λαμπίκη

---

Αυτή η χώρα μισεί τα παιδιά της.

Χρόνια το παρακολουθώ και το πιστεύω ακράδαντα.

Μην ακούτε τις πομφόλυγες «κάνω τα πάντα για τα παιδιά μου» ή «σαν την ελληνίδα μάνα δεν υπάρχει»

Ψέματα.

Παρακολουθείς και βλέπεις χρόνια τώρα.

Οι μαθητές, έφηβοι;

Τρέχουν σα τους Βέγγους από φροντιστήριο σε σχολείο, σε γυμναστήριο και μπαλέτο, σε ξένες γλώσσες και ωδεία για να εκπληρώσουν τα όνειρα των γονιών τους.

Κανείς δεν τα ρώτησε ποια είναι τα δικά τους όνειρα.

Φορτώνονται και την ηθική πίεση πως οι γονείς τους ξοδεύονται για να τα σπουδάσουν.

Τι αρέσει από την ΕΣΣΔ σε εκείνους που δεν τη γνώρισαν

Ντμίτρι Γκούμπιν, Ogoniok

Ακρως ενδιαφέρουσες απόψεις από νέους ανθρώπους που ποτέ τους δεν γνώρισαν τη Σοβιετική Ενωση, για το τι θα ήθελαν να φέρουν από εκείνο το σύστημα στη σημερινή κοινωνία. Υγεία, Παιδεία, σταθερότητα και βεβαιότητα για το αύριο, κυριαρχούν.

Στη Σχολή Δημοσιογραφίας του Διεθνούς Πανεπιστημίου Μόσχας θέτω στους φοιτητές μια άσκηση: Να γράψουν τα υπέρ και τα κατά της ΕΣΣΔ. Δεν με ενδιαφέρει τι πιστεύουν για τη Σοβιετική Ένωση, αλλά ποια μορφή έχει πάρει στη σκέψη εκείνων που έχουν ακούσει διηγήσεις γι’ αυτή. Λαμβάνω ως απάντηση επτά κείμενα, τα οποία είναι αρκετά ειρωνικά: «Δουλεία, ισότητα, αηδία», ή «Ο φανταστικός κόσμος της Σοβιετικής Ένωσης»…

Τι λοιπόν θα ήθελαν αυτά τα εικοσάχρονα παιδιά να φέρουν πίσω από το σοβιετικό παρελθόν; Ιδού οι απαντήσεις τους:

Διπλή αποικιοποίηση

Δεν ήταν η πρώτη φορά που συμβαίνει ανάλογο γεγονός. Αλλά η παρενόχληση, από την πλευρά της Τουρκίας, του ελικοπτέρου που μετέφερε τον Έλληνα υπουργό Άμυνας από τη Στρογγύλη στην Ρω έχει σήμερα διαφορετική σημασία. Η Τουρκία κλιμακώνει την επιθετικότητά της και μάλιστα μόλις μια βδομάδα πριν τη σύγκληση του λεγόμενου Συμβουλίου Συνεργασίας των δύο χωρών και την επίσκεψη Νταβούτογλου στην Αθήνα.

Η κυβέρνηση, κατά την προσφιλή της τακτική, διεμήνυσε να κρατηθεί χαμηλά το θέμα στην ειδησεογραφία, ενώ πηγές του υπουργείου έσπευσαν να καθησυχάσουν διαδίδοντας ότι δεν συνιστά ακριβώς παρενόχληση η (τυχαία, σύμφωνα με τους κύκλους του υπουργείου;) ανακοίνωση στο πλήρωμα του ελικοπτέρου ότι βρίσκεται στον τουρκικό εναέριο χώρο, ενώ το Σινούκ πετούσε πάνω από το Καστελόριζο.

Οστεοφύλαξ…

Τις βροχερές νύχτες  στις ταβέρνες ακούς απίστευτες ιστορίες.

Τόφερε η κουβέντα μια φορά και ο  Κριτάκης  μας αφηγήθηκε  ένα περιστατικό από την ζωή του.

Το «Κριτάκης» είναι  το χαϊδευτικό του Ερωτόκριτου.

Είδα και έπαθα μέχρι να  το μάθω.

Τον Κριτάκη δεν τολμάς  να τον διακόψεις όταν μιλάει .

Μας μιλούσε για μια εποχή που ήτανε φαντάρος και επειδή ήτανε λίγο αριστερός τονε βάλανε φρουρό στο νεκροταφείο να φυλάει όλη νύχτα τα κόκκαλα …

«Ειδικότης : Οστεοφύλαξ».

Στο νεκροταφείο της ακριτικής πόλης υπήρχε ένα  μαυσωλείο σε σχήμα κώνου που στο μπετονένιο  στρογγυλό υπόγειο θάλαμο  του υπήρχαν μέσα σε συρτάρια τα  κόκκαλα των στρατιωτών που σκοτώθηκαν σε διάφορους πολέμους.

Προς μια πολιτική της Vita Αctiva: Σκέψεις με αφορμή το Σεμινάριο «Ιατρική στο Δρόμο – Ιατρική Ελαχίστων Πόρων»

της Ηρώς Ζαβογιάννη

Η Hannah Arendt το 1963 στο βιβλίο της «Για την Επανάσταση» διαπίστωνε ότι το πρόβλημα της «απαρχής» που αντιμετώπισαν οι πατέρες της αμερικάνικης επανάστασης  αποτυπώνεται στην ίδια την αντιφατική διατύπωση τους «θεωρούμε αυτές τις αλήθειες αυταπόδεικτες», καθώς  η αναφορά σε  a priori θεμέλια οδηγεί στην κατανόηση της πολιτικής ως μιας δευτερογενούς διαδικασίας, η οποία διέπεται από πρωταρχικές, έξω-πολιτικές αρχές με αποτέλεσμα τα όποια σφάλματα- αποτυχίες των πολιτικών να μην κρίνονται και εν τέλει να διασώζονται. Αντίθετα, υποστηρίζει, η πολιτική οφείλει να συγκροτείται μέσα από την ίδια την αλληλεπίδραση των ανθρώπων τη στιγμή της πολιτικής πράξης (vita active). «Εκείνο που σώζει την πράξη της έναρξης από την ίδια την αυθαιρεσία της είναι ότι κουβαλάει την ίδια την θεμελιακή αρχή της μέσα της ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, ότι η έναρξη και αρχή, principium και principle, δεν σχετίζονται μόνο μεταξύ τους αλλά είναι επίσης όροι συνομήλικοι. Το απόλυτο από το οποίο η έναρξη αντλεί το κύρος της και το οποίο πρέπει να διασώσει από τις εγγενείς αυθαιρεσίες του είναι η αρχή η οποία, μαζί με την έναρξη, κάνει την εμφάνισης της στον κόσμο».[1]