Το αν ένα κράτος θα επιλέξει να φορολογήσει τους πολίτες τους, ποιους από αυτούς θα φορολογήσει, πόσο και με ποιο τρόπο, δεν είναι γραμμένο σε κάποιες πλάκες του Μωυσή. Είναι θέμα μιας κάποιας εθιμικής φορολογικής λογικής που έχει καταφέρει να επιβιώσει ανά τους αιώνες, όπως για παράδειγμα η ανταποδοτική φορολόγηση εσόδων και εισοδημάτων, αλλά από κει και μετά, ο κάθε κυβερνήτης μπορεί να φορολογήσει το ο,τιδήποτε, αρκεί να μπορέσει να το πουλήσει σαν αναπόφευκτο, δίκαιο και λογικό.
Φαντάζομαι ότι σε κάποιο βιβλίο που θα πραγματεύεται την ιστορία της φορολογίας, ο συγγραφέας θα έχει να παρουσιάσει κάποια αληθινά μαργαριτάρια, που θα κάνουν τους σύγχρονους να τραβάνε τα μαλλιά τους για τον παραλογισμό τους. Κι όμως εκείνη την εποχή και σ’ εκείνον τον τόπο οι πολίτες πείθονταν ή εξαναγκάζονταν να πληρώσουν.
Σήμερα τα πράγματα, ειδικά στην Ελλάδα, παραμένουν τα ίδια και χειρότερα. Ο ΕΝΦΙΑ είναι φόρος που φορολογεί τα ακίνητα τα οποία όμως έχουν ήδη φορολογηθεί. Αν έχουν αποκτηθεί με κληρονομιά, ο νέος κάτοχος έχει ήδη πληρώσει (βαρύ) φόρο κληρονομιάς, αν έχει αγοραστεί, ο νέος ιδιοκτήτης πληρώνει ΦΠΑ και αν ενοικιάζονται πληρώνει επιπλέον φόρο επί του ενοικίου. Κάπου πίσω στο μυαλό μου θυμάμαι ότι είχαν σύρει στα δικαστήρια κάποια εταιρία κινητής τηλεφωνίας γιατί έβαζε φόρο πάνω στο φόρο, περίπτωση που είχε καταδικαστεί, φαντάζομαι βάσει κάποιας νομοθεσίας. Απορώ γιατί κάποια παρόμοια διαδικασία δεν έχει ακόμα κινηθεί και για τον ΕΝΦΙΑ.
Από τη φασαρία που γίνεται στο δημόσιο διάλογο σχετικά με το νέο αυτό φόρο, λείπει μια ουσιαστική συζήτηση για το τι αντιπροσωπεύει, γεγονός που αφήνει ελεύθερο το πεδίο στην κυβέρνηση να διαπραγματεύεται μόνο την πιθανή του ελάφρυνση και όχι τη νομιμότητά του. Στις ερωτήσεις των πορνικών μυαλών των καναλιών, «και από πού θα βρεθούνε τα λεφτά από την κατάργησή του», ή «μα και σε άλλες χώρες υπάρχει φόρος κατοχής», οι ερωτώμενοι συνήθως παραμένουν βουβοί, ή ρίχνουν αλλού τη μπάλα, ή αναγκάζονται να ψιλοέρθουν στα λόγια των δημοσιογράφων.
απέραντο γαλάζιο 