Η αλήθεια είναι ότι ξεσυνήθισα να γράφω. Κι έτσι μου είναι δύσκολη αυτή η επαναφορά.
Δυστυχώς το «πρέπει», νικάει το «θέλω».
Ο Μανώλης Αρκάς ο στυλοβάτης αυτού του blog-ειδικά- τα τελευταία χρόνια δεν είναι πια μαζί μας.
Για τον φίλο μου τον Μανώλη, τον «κομαντάτε Αρκά» όπως συνήθιζα να τον φωνάζω, θα πώ μόνο ότι ήταν ένας ιδεολόγος, μία αγνή ψυχούλα.
Στην προμετωπίδα αυτού του blog διαβάζουμε τις σοφές λέξεις του Καζαντζάκη, θα αφιερώσω τη συνέχειά τους, στη μνήμη του φίλου μου.
«Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.
Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή· ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός· κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι’ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.
Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή· κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι’ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.»
Φίλε μου Μανώλη !
Σε παρακαλώ βρε μπαγάσα, για μία τελευταία φορά. Βρες εκεί πάνω,τον Μιχαήλ το φίλο μας και ρίξτε μαζί ένα χορό. Ένα ζεϊμπέκικο.
Κάντο για χάρη μου Αδελφέ.
Καλή αντάμωση.
*την Τετάρτη 22-8-18, στο Γ’ νεκροταφείο στις 13.30, θα τελεστεί η νεκρώσιμος ακολουθία*
απέραντο γαλάζιο 