Αυτό δεν είναι τραγούδι #764
Dj της ημέρας, η Νατάσσα Συλλιγνάκη
Αυτό δεν είναι τραγούδι, είναι συνειρμοί μιας μέρας.
Στο αγαπημένο υπόγειο για βιβλία, μετά από πολύ καιρό. Το μάτι μου πέφτει στο «Το κορίτσι από τη Δανία» του David Ebershoff – με σκηνή από την ταινία στο εξώφυλλο, φυσικά. Το διάβασα στα αγγλικά πριν δω την ταινία. Θυμάμαι την εξαιρετική Alicia Vikander (παραπάνω από δίκαιο το Όσκαρ που κέρδισε), και ξαφνικά στ’ αυτιά μου παίζει η μουσική. Γυρνώντας σπίτι, τρέχω στο youtube: ξανακούω όλο το OST, σταματώ στο The Mirror. Μου αρέσει πολύ η μουσική του Alexandre Desplat. Στις περισσότερες ταινίες νομίζεις πως είναι ένας βασικός χαρακτήρας ακόμα. Ψάχνω το κομμάτι μόνο του, να το ακούω πιο συχνά.
Και πέφτω πάνω σε ένα βίντεο από την τηλεοπτική εκπομπή «So You Think You Can Dance». Την αμερικάνικη, μάλλον, εκδοχή της, με παιδάκια (δεν έχω ιδέα, ένα επεισόδιο από την ελληνική μεταφορά του κόνσεπτ έχω δει όλο κι όλο). Ένας πιτσιρίκος με τα αρχικά J T, κι ένας ενήλικας χορευτής, χορεύουν απολαυστικά με έναν ψεύτικο καθρέφτη ανάμεσά τους. Για κάτι λιγότερο από δύο λεπτά παρακολουθείς τον μικρό και τον μεγάλο χορευτή να κάνουν ακριβώς τις ίδιες, κατοπτρικές κινήσεις, και προφταίνει να σε μαγέψει η αρμονία του χορού και της μελωδίας. Το είδα ξανά και ξανά. Και θυμήθηκα το ποίημα του Μπόρχες:
Από παιδί φοβόμουνα πως ο καθρέφτης
θα μου ’δειχνε άλλο πρόσωπο ή μια τυφλή
απρόσωπη προσωπίδα που θα ’κρυβε
κάτι ασφαλώς φοβερό. Φοβόμουνα επίσης
πως ο σιωπηλός χρόνος του καθρέφτη
θα ξέφευγε από τη συνηθισμένη ροή του,
τις ώρες του ανθρώπου, και θα εγκαθιστούσε
στα ακαθόριστα φανταστικά όριά του
όντα, μορφές και χρώματα καινούργια.
(Δεν το ’πα σε κανέναν, ντρέπονται τα παιδιά.)
Τώρα φοβάμαι ότι ο καθρέφτης περικλείνει
το αληθινό πρόσωπο της ψυχής μου,
χτυπημένο από ίσκιους και λάθη,
και που το βλέπει ο Θεός· ίσως κι όλος ο κόσμος.
[Χ.Λ. Μπόρχες, Ποιήματα, μετάφραση Δημήτρης Καλοκύρης, Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2006.]
_____________________________________________________________
Ο Georges Brassens γεννήθηκε το 1921 στη γαλλική πόλη Σετ, γενέτειρα του ποιητή Πωλ Βαλερύ, στον οποίο αφιερώνει και ένα από τα ομορφότερα τραγούδια του, το Supplique pourêtre enterré á la plage deSète (1966)· «supplique» [παράκληση] που πραγματοποιήθηκε, άλλωστε, το 1981. Ο Fabrizio de André, γεννημένος το 1940 στην πόλη Γένοβα της Ιταλίας, μεγάλωσε ακούγοντας 
τον Μπρασάνς και τους αγγλόφωνους ομογάλακτούς του, όπως τον Λέοναρντ Κόεν. Άθεος, «βλάσφημος» και αναρχικός, από τους μεγαλύτερους ποιητές του ιταλικού τραγουδιού, ο Ντε Αντρέ, είχε αφιερωθεί ολοκληρωτικά στη μουσική –με εξαίρεση, ίσως, το τετράμηνο διάστημα (Αύγουστος – Νοέμβριος 1979) κατά το οποίο είχε απαχθεί από μαφιόζους της Σαρδηνίας. Η σχέση των δύο έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον: ο ντε Αντρέ μετέφρασε θαυμάσια –καθ’ ομολογία και του ίδιου του Μπρασάνς– επτά τραγούδια-σταθμούς του μπρασανικού corpus: 1. Il gorilla (Le Gorille), 2. Morire per delle idée (Mourir pour des idées), 3. Marcia Nuptiale (Marche Nuptiale), 4. Nell’acqua della chiara fontana (Dans l’eau de la claire fontaine), 5. Delitto di Paese (L’assasinat), 6. [Parlavi alla luna…] (Le papa Noël et la petite fille), 7. Le passanti (Les passantes, στίχοι: Antoine Paul). Οι δυο τους, ωστόσο, δεν συναντήθηκαν ποτέ από κοντά.
απέραντο γαλάζιο 