Ο ποιητής οφείλει να διαφυλάξει τη μνήμη και τη φύση…Ένα κείμενο για τον ρώσο ποιητή Αρσένι Ταρκόφσκι…

Γράφει ο Αλέξανδρος Στεργιόπουλος

Η ζωή ξεκινά με τον λόγο και με την ποίηση αποκαλύπτεται. Η ποίηση είναι που “σπάει” τη σιωπή και μας παραδίδει τον αέναο παλμό της ζωής που μεταφέρεται σε αδάμαστα κύματα ανέμου. Η ποίηση σαφώς και προϋπάρχει του ποιητή. Αυτή επιλέγει σε ποιον θα εμπιστευθεί τη μεταμορφωτική, αποκαλυπτική δύναμη της. Το σώμα που θα τη δεχτεί πρέπει να είναι έτοιμο να δεχτεί τα χτυπήματα της, τον πόνο που κουβαλά, γιατί η ποίηση έρχεται από πολύ μακριά και η πορεία της είναι δοκιμασία, βάσανο και πόνος. Πώς αλλιώς, όταν η ίδια δοκιμάζεται στο αρχέγονο πεδίο της φύσης, εκεί που ξεκίνησαν -και ξεκινούν- όλα, και “ματώνει” μαζί της, “γεννιέται”, “πεθαίνει”, “ανασταίνεται” μαζί της. Ο χρόνος φιλτράρεται στην αδιάκοπη εναλλαγή των εποχών και τα σημάδια αποτυπώνονται και στο σώμα μας. Το σημαντικό είναι ότι πάντα κάτι μένει πίσω, κι αν το ξεχάσεις, σιγά-σιγά, θα χαθείς μέσα στο τοπίο και θα ξεχαστείς μια για πάντα. Ο ποιητής, λοιπόν, οφείλει να διαφυλάξει τη μνήμη και τη φύση. Τέτοια είναι η περίπτωση του Αρσένι Ταρκόφσκι.

Τα Κόκκινα και τα Μαύρα Αστέρια μας…

Νίκος Κατσιαούνης

Το παρόν κείμενο αποτελεί μέρος της εισήγησης στην παρουσίαση του βιβλίου των Μικαέλ Λέβι και Ολιβιέ Μπεζανσενό Επαναστατικές συγγένειες. Τα κόκκινα και τα μαυρα αστέρια μας από τις εκδόσεις «Ακυβέρνητες Πολιτείες».

Ο ιστορικός Έρικ Χομπσμπάουμ αναφέρει σε ένα κείμενό του περί Ιστορίας ότι ο καπιταλισμός, ως κοινωνικοπολιτικό και οικονομικό σύστημα, έχει ένα χαρακτηριστικό που το διαφοροποιεί, εκτός πολλών άλλων φυσικά, σε σχέση με τα άλλα συστήματα που εγκαθιδρύθηκαν στο κοινωνικοιστορικό πεδίο. Το εν λόγω στοιχείο είναι ότι από την αρχή της δημιουργίας του υπάρχει μια ταυτόχρονη κίνηση ενάντιά του. Δηλαδή, από τη στιγμή που καθιερώνεται ως σύστημα κοινωνικής οργάνωσης και κυριαρχίας έχουμε την ταυτόχρονη δημιουργία κινημάτων, θεωρήσεων και ροπών που επιδιώκουν την ανατροπή του. Κι αυτό, εν μέρει, οφείλεται στα ριζοσπαστικά ρεύματα και τις θεωρήσεις που από τον ύστερο Μεσαίωνα και έπειτα συντάραξαν τον δυτικό κόσμο και απαίτησαν μια διαφορετική κοινωνία που δεν ικανοποιούταν από τις νέες σχέσεις κυριαρχίας που δομήθηκαν τον 18ο και 19ο αιώνα.

Ο αναρχισμός και ο μαρξισμός (ή κομμουνισμός, αν θέλετε) αποτέλεσαν δύο αρκετά διακριτά ρεύματα αυτής της εναντίωσης στο καπιταλιστικό οικοδόμημα και φαντασιακό. Απότοκα των θεωρητικών και πραξεολογικών αναζητήσεων του Διαφωτισμού, υπήρξαν γέννημα της εποχής τους. Μια εποχή κατά την οποία ο Λόγος προσπαθεί να αποδεσμευτεί από τα δεσμά του μύθου και της θρησκείας και να δημιουργήσει τη δική του αξιακή κλίμακα και η επανάσταση της επιστημονικής γνώσης και ο απορρέων θετικισμός συγκροτούν τη μαγιά των νέων επαναστατικών θεωρήσεων και των χειραφετησιακών προταγμάτων για μια πιο ελεύθερη κοινωνία ισότητας και αυτονομίας.

Κατ’ εικόνα τους κι ο θεός τους…

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ

Εξοργίζεται ο θεός τους από το καρναβάλι. Από τα γλέντια και τους χορούς, εν γένει. Εξοργίζεται κι απ’ τους ομοφυλόφιλους, από το σεξ (με παρέα ή κατά μόνας) και καθ’ οιονδήποτε τρόπο. Από τις γυναίκες κι από το γυμνό σώμα. Από τον Κέπλερ, τον Τζορντάνο Μπρούνο, τον Γαλιλαίο, τον Δαρβίνο, τον «συμπλεγματικό» Στήβεν Χώκινγκ, από το… μποζόνιο Χιγκς.

Εξανίσταται από τον Λόγο του Καζαντζάκη. Από βιβλία και θεατρικές παραστάσεις. Από την τέχνη και την επιστήμη.

Αλλά ευφραίνεται από την τσίκνα της ψητής ανθρώπινης σάρκας των απανταχού ιερών εξετάσεων, απροκάλυπτων ή καλυμμένων. Από την οσμή του αίματος ολόκληρων λαών και εθνών που εξαφανίστηκαν στο όνομά του. Από τα κονκορδάτα (δυτικά και ανατολικά) με τον φασισμό.

Αρέσκεται στην ανακήρυξη αγίων, μαζικών δολοφόνων και άλλων ανισόρροπων και παντοιοτρόπως  σαλεμένων.

Επιδοκιμάζει το αγύρτικο εμπόριο από σεσηπόσες σάρκες, οστά, κρανία, πετσάκια και πτώματα. Το κερδοφόρο γυρόφερμα  απατεωνίστικων φλογών, θαυματουργών εικόνων, ζωνών, βρακιών, μαντίλων και άλλων εξαρτημάτων, παντοφλών, κομποσκοινιών.

Ευαρεστείται από εικόνες που μυροβολούν, δακρύζουν, εκχύουν διάφορα άλλα υγρά, ίπτανται, περιστρέφονται και ενίοτε, πίπτουν στις κεφαλές δικαίων.

Ικανοποιείται από τον παράνομο πλουτισμό από τα τίμια ξύλα (ισοδύναμα του δάσους του Αμαζόνιου), τα αγιασμένα νερά, τα αντίδωρα. Από την εμπορευματοποίηση της γέννησης, της ονοματοδοσίας, των γάμων και του θανάτου των πιστών τους.

Επικροτεί τα ευχέλαια, τα διαβάσματα, τις λιτανείες, την περιφορά εικόνων, φυσικά με αντίτιμο.

Ηδονίζεται από τον μισάνθρωπο, ρατσιστικό και φασιστικό λόγο του ιερατείου του. Από την εξαπάτηση, το παράνομο κέρδος, την αγυρτεία, την διάβρωση συνειδήσεων και την άμβλυνση των διανοητικών ικανοτήτων του ποιμνίου.

Θεός (τους) είναι αυτός!

---

Aπό:http://www.imerodromos.gr/kat-eikona-tous-ki-o-theos-tous/

Τί πέτυχε ο Ισημερινός σε δέκα χρόνια με τον Ραφαέλ Κορέα…

Χτύπημα στη φτώχεια και ανάπτυξη της οικονομίας, ακόμη και απέναντι σε δυο από τις σοβαρότερες κρίσεις της ιστορίας του Ισημερινού, καταγράφει έρευνα του αμερικανικού Κέντρου Οικονομικών και Πολιτικών Ερευνών (CEPR).

Εξετάζοντας την περίοδο της τελευταίας δεκαετίας, η έρευνα διαπιστώνει ότι ο Ραφαέλ Κορέα, αφήνει την προεδρία έχοντας πετύχει ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης 1.5% για μια δεκαετία, από 0.6% που ήταν την προηγούμενη τριακονταετία.

Η φτώχεια μειώθηκε κατά 38% και η απόλυτη φτώχεια κατά 47% ενώ ιδιαίτερα σημαντική ήταν και η μείωση της εισοδηματικής ανισότητας.

Οι δαπάνες για την υγεία διπλασιάστηκαν ενώ συνολικά οι κοινωνικές δαπάνες αυξήθηκαν από το 4.3% του ΑΕΠ το 2006 στο 8.6% το 2016.

Συνολικά οι δημόσιες δαπάνες αυξήθηκαν από το 4% του ΑΕΠ το 2016 στο 14,8 το 2013 και σταθεροποιήθηκαν στο 10% το 2016.

Είναι «ταξικά» τα τροχαία ατυχήματα; …

του Άκη Γαβριηλίδη

Από προχθες, ο χώρος της ελληνόφωνης δημοσιότητας κατακλύζεται από λόγους σχετικά με το απαίσιο τροχαίο συμβάν που, απ’ τη μια στιγμή στην άλλη, έθεσε τέρμα στη ζωή τεσσάρων ανθρώπων.

Κατά κάπως απρόσμενο τρόπο, μεγάλο μέρος των ανταλλαγών περιστρέφεται γύρω από το ζήτημα αν το συμβάν αυτό είναι «ταξικά καθορισμένο». Ίσως επειδή ένα τέτοιο γεγονός διαρρηγνύει τόσο συντριπτικά το νόημα, ώστε οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να προσφύγουν σε έννοιες και διαδικασίες που υπόσχονται να τους δώσουν έναν μπούσουλα και ένα σημαίνον ώστε να μπορέσουν να μιλήσουν κάπως γι’ αυτό, να πουν κάτι παρά τίποτα.

Έτσι ή αλλιώς, πάντως, οι λόγοι αυτοί αναπτύσσονται, και έχουν αυτό και όχι το άλλο περιεχόμενο. Φέρνουν δηλαδή στο φως μία συγκεκριμένη λογική και έναν τρόπο αντίληψης ο οποίος είναι εκεί, στα μυαλά των ανθρώπων, ακόμη και όταν δεν επιστρατεύεται για να θεραπεύσει την αφωνία μπροστά σε ένα τραυματικό συμβάν. Και μάλιστα την εκδηλώνουν πιο καθαρά απ’ ό,τι όταν οι ομιλούντες έχουν συνείδηση ότι πραγματεύονται ένα εμφανώς και αναντίρρητα «ταξικό» ζήτημα.

Στο παρόν σημείωμα, λοιπόν, θα ήθελα να «ξύσω» λίγο αυτή την αντίληψη: τι (εν)νοούμε όταν λέμε ότι ένα ζήτημα, όποιο κι αν είναι αυτό, είναι «ταξικό»;

Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων, νοούμε ότι πρόκειται για ένα ζήτημα το οποίο τίθεται διαφορετικά για τους φτωχούς και διαφορετικά για τους πλούσιους, ότι έχει άλλα αίτια και άλλες επιπτώσεις για κάθε κατηγορία. Οι τάξεις, επομένως, ακόμη μια φορά γίνονται αντιληπτές με βάση μία περιγραφική –δηλαδή τελικά ουσιοκρατική- κοινωνιολογία: ως ευδιάκριτα σύνολα ανθρώπων με μια ιδιαίτερη, δική τους ουσία.

ΜΚΟ και προσφυγικό…

του Γιάννη Ραχιώτη*

Με αφορμή το προσφυγικό παρατηρούμε εκρηκτική ανάπτυξη των ΜΚΟ σε συνολικό αριθμό και κυρίως σε προσωπικό. Επιπλέον εκατοντάδες ΜΚΟ από τη δυτική Ευρώπη και τη Β. Αμερική, εγκαταστάθηκαν εδώ τα τελευταία δύο χρόνια για να προσφέρουν «ανθρωπιστικό έργο» με το επιχείρημα του «ανίκανου» κράτους. Μετά τη σύνοδο κορυφής της ΕΕ, του Μάρτη 2016, που αποφάσισε όλη η χρηματοδότηση για τον εγκλωβισμό των προσφύγων στην Ελλάδα να κατευθυνθεί σε ΜΚΟ, έσπευσαν ακόμη περισσότερες, παρ’ όλο που ο αριθμός των προσφύγων που τελικά κατάφεραν να εγκλωβίσουν δεν αυξάνεται. Είναι λιγότεροι από 60.000, με πτωτική τάση, αφού αρκετοί, παρά την επιτήρηση, βρίσκουν το δρόμο για τον προορισμό τους. Για να υπάρχει μια σύγκριση, να θυμίσουμε ότι η Ελλάδα στη 10ετία του ’90 δέχθηκε για εγκατάσταση, όχι για διέλευση, περίπου 1.000.000 μετανάστες, χωρίς τη «βοήθεια» οποιασδήποτε ΜΚΟ και χωρίς να δημιουργήσει στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Στο σύγχρονο τοπίο των ελληνικών των ΜΚΟ, κομβικό ρόλο παίζει πλέον το ίδρυμα του Σόρος, για τον οποίο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν είναι απλά ένας διεθνής τοκογλύφος αλλά η ισχυρότερη ίσως, μη θεσμική προσωπικότητα του τμήματος του αμερικανικού κατεστημένου που στηρίζει την παγκοσμιοποίηση.

Εδώ είναι Βαλκάνια — Χρόνια Πολλά!…

Στον κύκλο του χριστιανικού εορτολογίου ενσωματώνονται οι αρχαίες παγανιστικές αντιλήψεις του αγροτικού κόσμου των Βαλκανίων. Στα έθιμα της Αποκριάς, της Σαρακοστής, της γιορτής του Αγίου Γεωργίου και του Πάσχα εύκολα ανιχνεύονται οι τελετές Αλβανών, Βλάχων, Εβραίων, Ελλήνων, Σλάβων, Τούρκων και Ρομά για το τέλος του χειμώνα, για τον ερχομό της άνοιξης, για τη βροχή και τη σπορά — για τον κύκλο της ζωής.

Τα καρναβάλια, η αρχέγονη τελετή της μεταμφίεσης, ο ασπροκόκκινος «Μάρτης», στο χέρι ή στα κλαδιά των δέντρων, από την Ελλάδα μέχρι τη Ρουμανία, η «Περπερούνα», η τελετή κατά της ανομβρίας που έλκει την καταγωγή της από τον Περούν, τον Δία των Σλάβων, η πομπή του Άη Γιώργη και το Đurđevdan Σέρβων και Ρομά (χριστιανών και μουσουλμάνων) και το Jurjevo των καθολικών Κροατών — τα κοινά έθιμα, με δυο λόγια, αποτελούν αδιάψευστους μάρτυρες της αλληλεπίδρασης ανθρώπων που ανήκουν σε διαφορετικούς πολιτισμούς και θρησκείες, που ζουν για πολλά χρόνια στην ίδια γωνιά της γης και που μοιράζονται τις ίδιες δυσκολίες, ανάγκες και αγωνίες. Και αποδεικνύουν ότι η πολυπολιτισμικότητα δεν αποτελεί κίνδυνο, αλλά πλούτο.

Τώρα τελευταία, το χωριό μας μεγάλωσε. Ο νέος «κίνδυνος» για τον πολιτισμό «μας» είναι η παγκοσμιοποίηση. Εδώ όμως είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε. Και, ως εκ τούτου, δεν φοβόμαστε παρά μόνο ένα πράγμα: μη μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι.

Kαλή Σαρακοστή και χρόνια πολλά, πολυπολιτισμικά, μεταμοντέρνα, βαλκανικά και παγκόσμια — όπως ακριβώς το παρακάτω βίντεο, στο οποίο ένας Βούλγαρος παίζει στη γκάιντα το Purple Haze του Jimi Hendrix.

 

* * *

---

Από:https://dimartblog.com/2013/03/18/balkan/