Όταν ο Βιαν «έφτυνε στους τάφους μας», ο ρατσισμός κρατούσε ομπρέλα

*

Λίγες σκέψεις μετά τη δεύτερη ανάγνωση ενός από τα πλέον αντιρατσιστικά βιβλία του 20ου αιώνα. Του “Θα φτύσω στους τάφους σας” του Μπορίς Βιάν.

***

 

 

Χρήστος Χατζηιωάννου 

 

Πόσες φορές έχει διαβάσει ένα βιβλίο και να θεωρείς ότι σου αλλάζει τον τρόπο που σκέφτεσαι σε αυτή τη ζωή; Πόσες φορές έχει δακρύσει διαβάζοντας μια έντονη συναισθηματικά παράγραφο; Και πόσες φορές θες να πάρεις μερικά αντίτυπα ενός βιβλίου και να αναγκάσεις γνωστούς, φίλους και αγνώστους να το διαβάσουν και εκείνοι με την σειρά τους;
Όχι, δεν χρειαζόμουν ένα βιβλίο για να μου μάθει τι σημαίνει ρατσισμός. Δεν χρειαζόταν να αλλάξω γνώμη. Είμαι βαθύτατα αντιρατσιστής, προσπαθώ να διαβάζω όσο περισσότερο μπορώ σχετική βιβλιογραφία (αξίζει να ρίξετε μια ματιά στην οπτική της Arendt πάνω στη δίκη του Eichmann για να αντιληφθείτε τον τρόπο σκέψης και απερισκεψείας των Ναζιστών) και κάθε φορά που οδηγώ στα στενά των Μελισσίων θέλω να βγάλω φωτογραφία το γκράφιτι που αναπαράγει το γνωστότατο “τα σύνορα είναι χαρακιές στο σώμα του πλανήτη”.

Οι διανοούμενοι του Μουσολίνι

Δεκαπέντε στους χίλιους διακόσιους: Τόσοι ήταν οι πανεπιστημιακοί καθηγητές που αρνήθηκαν να δώσουν τον «ανανεωμένο» όρκο πίστεως, όχι πια μόνο «στο Σύνταγμα και τον Βασιλιά», αλλά και «στο φασιστικό καθεστώς» (28 Αυγούστου 1931). «Ένα τοις χιλίοις», όπως έγραψε μια εφημερίδα της εποχής 

Του Πέτρου-Ιωσήφ Στανγκανέλλη

Έπρεπε να περάσουν σχεδόν εβδομήντα χρόνια για να γραφτεί μια επιστημονική μελέτη γι΄ αυτό το αποσιωπημένο ζήτημα.[1] Κι όμως, οι δεκαπέντε δεν ήταν «ανατρεπτικά» ή «ταραχοποιά» στοιχεία, οι περισσότεροι δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν καν αριστεροί – οι λιγοστοί φιλοκομμουνιστές ακαδημαϊκοί ακολούθησαν τη συμβουλή του Τολιάτι και ορκίστηκαν, με το σκεπτικό ότι, διατηρώντας την έδρα τους, θα μπορούσαν να «εκτελέσουν μια εξαιρετικά χρήσιμη αποστολή για το κόμμα και την υπόθεση του αντιφασισμού». Δεν άκουσαν τη συμβουλή «μείνετε για να διδάσκετε το πνεύμα της ελευθερίας», του «μεγάλου αστέρα» του φιλελεύθερου αντιφασισμού Μπενεντέτο Κρότσε, του ανθρώπου που είχε δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στον Μουσολίνι, λίγα χρόνια πριν, θεωρώντας ότι ο φασισμός είναι ένα «αναγκαίο φάρμακο» για την ιταλική κοινωνία, η οποία «θα το κατάπινε, θα γιατρευόταν κι ύστερα θα το απέβαλλε από τον οργανισμό της». Δεν υπάκουσαν ούτε στα κελεύσματα του Βατικανού – ο πάπας Πίος ΧΙ είχε σκαρφιστεί, για την περίσταση, το τέχνασμα της «εσωτερικευμένης και σιωπηρής αντίρρησης».

Καλό θα ήταν να τους κατονομάσω: ήταν τρεις καθηγητές της Νομικής (Φραντζέσκο και Εντοάρντο Ρουφίνι, Φάμπιο Λουτζάτο), ένας καθηγητής σημιτικών, εβραϊκών και αραβικών γλωσσών (Τζόρτζο Λέβι Ντελλα Βίντα), ένας ιστορικός της αρχαιότητας (Γκαετάνο Ντε Σάνκτις), ένας θεολόγος (Ερνέστο Μποναγιούτι), ένας μαθηματικός (Βίτο Βολτέρρα), ένας καθηγητής χειρουργικής (Μπάρτολο Νιγκριζόλι), ένας ανθρωπολόγος (Μάρκο Καρράρα), ένας ιστορικός της τέχνης (Λιονέλλο Βεντούρι), ένας χημικός (Τζόρτζο Ερρέρα), ένας καθηγητής φιλοσοφίας (Πιέρο Μαρτινέττι). Σε αυτούς θα πρέπει να προστεθεί ο Τζουζέπε Αντόνιο Μποργκέζε, καθηγητής της Αισθητικής, που βρισκόταν στις ΗΠΑ και προτίμησε να μην επιστρέψει ποτέ στην Ιταλία, ο Ερρίκο Πρεσούτι, καθηγητής της Νομικής, που ήταν ήδη κατάκοιτος, καθώς κι ο Πιέρρο Σράφφα, ο οποίος βρισκόταν στο Κέιμπριτζ.

Ο κατά Χάουαρντ Φαστ Σπάρτακος και η κατά Μαρξ κατάργηση της δουλείας

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο «Σπάρτακος» του Φαστ είναι δημοφιλέστερος από το «Σπάρτακο» του Καίστλερ. Και μόνο το γεγονός ότι πάνω στο βιβλίο του Φαστ βασίστηκε το σενάριο της τεράστιας χολιγουντιανής επιτυχίας με τον Κερκ Ντάγκλας τα λέει όλα. Γιατί ο Φαστ ξέρει να χειρίζεται όλες τις κλασικές συνταγές της εμπορευματοποίησης αποδίδοντας το πορτρέτο του απόλυτου ήρωα που δεν διστάζει ποτέ, δεν φοβάται ποτέ και δεν υποχωρεί ποτέ, γνωρίζοντας εκ των προτέρων τη σωστή επιλογή, που δεν είναι άλλη από την εφαρμογή της δικαιοσύνης.

Να περνιούνται οι θρασύδειλοι για θαρραλέοι!

Προκαλεί πάλι με τις δηλώσεις του ο τηλεβιβλιοχαρτοπώλης στα χέρια του οποίου έχει εμπιστευτεί τον τομέα της Υγείας η απίθανη κυβέρνηση της χώρας. Αυτή τη φορά ισχυριζόμενος ότι «τα ιδιωτικά συστήματα μάς συμφέρουν περισσότερο από τα δημόσια συστήματα υγείας». Του πρέπει ως απάντηση ότι ακόμα περισσότερο συμφέρει ο θάνατος, αλλά τον έχω ικανό να νομίσει ότι αναφέρομαι στων άλλων· όχι στο δικό του –τον πολιτικό θάνατο εννοείται (ας το διευκρινίσω μια και δεν έχουμε πάντα να κάνουμε με τα ίδια επίπεδα συναντίληψης…).

Αλλά πού τέτοια τύχη, να απαλλαγούμε από τα μούτρα του… Ο πολιτικός του προϊστάμενος κρύβεται. Και για να μπορεί εκείνος να κρύβεται επιτυχώς, τον έχει αμολήσει αυτόν σαν το αγριόσκυλο, που θα θεωρεί, φαντάζομαι, τη δική του παραίτηση ως… πράξη δειλίας. Δεν παραιτείται ακόμα και αντιμέτωπος με την παρακάτω φωτογραφία, που έδωσαν σήμερα στη δημοσιότητα οι γιατροί από τον Ευαγγελισμό:

Ναι, ναι… Πράξη δειλίας γι αυτόν η παραίτηση. Αστειεύεσαι; Ειδικά τώρα που έχει επιτέλους να αντιμετωπίσει τους κομμουνιστές –έτσι χαρακτήρισε τους συνδικαλιστές του υπουργείου του. Αισθάνεται, βρε παιδί, σαν κάτι από Τοπάλ Οσμάν του καπιταλισμού. Θέλει να πέσει μαχόμενος στο πεδίο της μάχης, ανάμεσα στα πτώματα των Ερυθρών Χμερ. Αφού όμως θα τους έχει πρώτα στείλει ο ίδιος στον Μεγαλοδύναμο.

Αλλά κι αν παραιτηθεί, τι δουλειά θα κάνει μετά; Το βιβλιοπωλείο το έχει κλείσει. Οπότε…

Βέβαια, λέει ότι το μαγαζί του το έκλεισαν οι κομμουνιστές. Κι έτσι στο κεφάλι του υπουργεύει πλέον υπέρ βωμών, όχι εστιών. Δεν είναι πια το μαγαζί του που υπερασπίζεται. Είναι η πατρίδα! Αποκρύπτει φυσικά ότι τα βιβλία του παρέχονται σήμερα πια δωρεάν στο Διαδίκτυο. Το Διαδίκτυο δεν συμφέρει όπως συμφέρει η ιδιωτική υγεία. Διότι πρέπει να κοροϊδέψει τον ανυπεράσπιστο κοσμάκη. Τον χρειάζεται αυτόν τον κοσμάκη. Όχι φυσικά για να τον μορφώνει, αλλά για να του υφαρπάζει την ψήφο. Άτιμη Δημοκρατία… Να του υφαρπάζει την ψήφο και μετά να τον καπηλεύεται στον Ευαγγελισμό.

Μωρέ, σάμπως παραιτείται κανείς, εδώ που τα λέμε; Παραιτείται, ας πούμε, ο Καμίνης; Παραιτούνται οι αντιδήμαρχοί του; Και όμως, όλες οι βεβαιώσεις τύπου «ξανθό αγγελούδι πνιγμένο στα αθίγγανα δάκρυα της Όλγας» φέρουν την υπογραφή τους. Αλλά για τα πιστοποιητικά δεν φταίνει οι ίδιοι· φταίνε οι υφιστάμενοι! Πάντα οι υφιστάμενοι! Ελόγου τους οι προϊστάμενοι γύφτικα σκεπάρνια.

Μέχρι που δεν θα υπάρχουν πια υφιστάμενοι… Αυτό το τελευταίο το έχει αναλάβει ο Κυριάκος του Μητσοτάκη. Αυτός δεν παραιτείται, επειδή, στο κάτω-κάτω μόλις έκανε σεφτέ.

Α! Έχουμε και τον Δένδια. Ούτε αυτός παραιτείται. Βγήκε σήμερα το πόρισμα που λέει ότι επί των ημερών του έφθασε στο αποκορύφωμά της η διαπλοκή Χρυσής Αυγής και Αστυνομίας. Αλλά ο προϊστάμενος υπουργός δεν παραιτείται. Πώς να παραιτηθεί; Έχει αναλάβει να φέρει σε πέρας την κάθαρση αυτοπροσώπως. Το να εγκαταλείψει το άμωμο έργο του στη μέση θα ήταν και γι αυτόν, φαντάζομαι, μια πράξη δειλίας…

Δεν είναι μόνο οι αφεντιές τους. Έχει και άλλους θαρραλέους. Οι δειλοί κείτονται ανάσκελα στον Ευαγγελισμό. Προσεχώς στο Κοιμητήριο. Θα ποζάρουν με τα ραδίκια ανάποδα. Από εκεί όπου παλιότερα οι θαρραλέοι πήγαιναν πρώτοι. Χωρίς δηλώσεις μάλιστα.

Πηγή.

«Βασίλης Ραφαηλίδης» Ο ανήθικος δρόμος του πολιτισμού!

Η ιστορία βαδίζει το δύσκολο δρόμο της, ερήμην της ηθικής. Βέβαια, η ηθική υπάρχει πάντα, αλλά μόνο για να ελέγχονται από την κοινωνία τα καταστροφικά ένστικτα και ο άκρατος εγωισμός, μέσα από ένα πλέγμα απαγορεύσεων, που κατά κανόνα έχουν θεϊκή επικύρωση, ώστε να γίνονται, αν όχι περισσότερο πειστικές οι απαγορεύσεις, τουλάχιστον περισσότερο επίφοβες. Κατά κάποιον τρόπο, οι δέκα εντολές είναι τα δέκα άρθρα του χριστιανικού ηθικού «συντάγματος» (κώδικα) πάνω στα οποία στηρίζονται οι επιμέρους ηθικοί νόμοι.

Περί Αγκάμπεν και Λατινικής Αυτοκρατορίας

Στις 24 Μαρτίου δημοσιεύτηκε στην εφ. Liberation ένα κείμενο του Τζόρτζιο Αγκάμπεν με τίτλο «Η Λατινική Αυτοκρατορία αντεπιτίθεται!» (ελληνική μετάφραση εδώ). Το ωραίο κείμενο του Ιταλού φιλοσόφου διαβάστηκε και σχολιάστηκε εκτενώς (βλ., για παράδειγμα, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ). Η ανάλυση του Left Liberal Synthesis, γνώστη του αγκαμπενικού έργου, αξίζει, νομίζω, να προσεχτεί ιδιαίτερα. 

Θα ήθελα εδώ να προτείνω μια κάπως διαφορετική ανάγνωση του αγκαμπενικού κειμένου. Δεν έχω βέβαια την πρόθεση να αντιπαρατεθώ στις μέχρι τώρα αναγνώσεις. Περισσότερο θα ήθελα να συμπληρώσω τη σχετική συζήτηση, να την εμπλουτίσω ει δυνατόν με κάποια επιπλέον στοιχεία.

Κατά τη γνώμη μου, ο Αγκάμπεν, αντίθετα με την εντύπωση που προκαλεί η πρώτη ανάγνωση του κειμένου του, δεν προτείνει τη σύσταση μιας Λατινικής Αυτοκρατορίας ως πολιτικού υποκειμένου. Αυτό που προτείνει είναι να αξιοποιήσουμε την ιδέα του Κοζέβ περί Λατινικής Αυτοκρατορίας προκειμένου να πιέσουμε για ριζικές αλλαγές εντός της υπάρχουσας (ή υπό διαμόρφωση) Ευρωπαϊκής Αυτοκρατορίας.

Είναι σαφές βέβαια ότι ο Αγκάμπεν συμφωνεί με τον Κοζέβ όσον αφορά στη συντελεσθείσα μετάβαση σε μια μεταεθνική κατάσταση. Κατά τους Κοζέβ και Αγκάμπεν, ο Μεσαίωνας, με τα φεουδαρχικά κράτη του (και τις αυτοκρατορίες του, θα πρέπει να προσθέσουμε), παραχώρησε τη θέση του στη Νεωτερικότητα και στα εθνικά κράτη. Αυτή με τη σειρά της δίνει τώρα τη σκυτάλη στη Μετανεωτερικότητα με τις μεταμοντέρνες αυτοκρατορίες της. 

Η κατάρα του ισχυρού ευρώ

Η ευρωζώνη είναι ο πραγματικός χαμένος από το πολιτικό αδιέξοδο στις ΗΠΑ και την αβεβαιότητα της Fed. Οι πραγματικές δυνατότητες της ΕΚΤ, το παράδοξο της αρετής και η μη δοκιμασμένη συνταγή του αρνητικού επιτοκίου

*

Τι μπορεί να ανατρέψει την ανοδική πορεία του ευρώ; Το ερώτημα απασχολεί επενδυτές και Ευρωπαίους πολιτικούς όλο και περισσότερο, καθώς το ενιαίο νόμισμα βρίσκεται εδώ και έναν χρόνο σε αδιάκοπη ανοδική τροχιά.

Η απάντηση, βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον, είναι πιθανώς τίποτα, ούτε καν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, εάν δεν γίνει κάτι δραματικό. Πιο κρίσιμο είναι το ερώτημα για εκείνους που ανησυχούν ως προς τις προοπτικές της ευρωζώνης και για το εάν το ισχυρό ευρώ είναι τελικά αρνητική εξέλιξη.

Από τον Ιούλιο του 2012, όταν η κρίση στην ευρωζώνη ήταν πολύ πιο έντονη, το ευρώ έχει ενισχυθεί κατά 10% σε εμπορικά σταθμισμένους όρους. Έναντι του δολαρίου, βρέθηκε σε υψηλό δύο ετών. Ο αρνητικός αντίκτυπος στους εξαγωγείς δεν θα συμβάλει στην ευάλωτη οικονομική ανάκαμψη της ευρωζώνης. Η ανεργία στη ζώνη του ευρώ παραμένει σε ποσοστό υψηλότερο του 12% -και σε πολύ μεγαλύτερο σε ορισμένες χώρες-, ενώ αντιθέτως στις ΗΠΑ μειώνεται. Το ισχυρότερο νόμισμα, παράλληλα, φέρνει κίνδυνο αστοχίας στη σταθερότητα των τιμών, σε επίπεδα σημαντικά κατώτερα από τον στόχο της ΕΚΤ για τον πληθωρισμό.