Ναι, οι σκύλοι συναισθάνονται τους ανθρώπους…

Αν οι σκύλοι δείχνουν μερικές φορές να καταλαβαίνουν τα λόγια των αφεντικών τους και να τους νιώθουν πιο πολύ και από τους ανθρώπους, ίσως αυτό συμβαίνει επειδή ο εγκέφαλός τους αντιδρά με πολύ όμοιο τρόπο με τον ανθρώπινο στα γέλια, στα κλάματα και γενικότερα στους συναισθηματικά φορτισμένους ήχους.

Το συναισθηματικό «δέσιμο» ανάμεσα στους σκύλους και τους ανθρώπους είναι ακόμη πιο στενό από όσο πιστεύαμε

Ερευνητές στην Ουγγαρία για πρώτη φορά στον κόσμο συνέκριναν άμεσα την εγκεφαλική λειτουργία των σκύλων και των ανθρώπων, αναδεικνύοντας τις δυνατότητες της «συναισθηματικής νοημοσύνης» των τετράποδων φίλων μας και τις ομοιότητές της με τη δική μας «συναισθηματική νοημοσύνη».

Και βρήκαν ότι ο εγκέφαλός τους αντιδρά με όμοιο τρόμο με τον δικό μας στη χαρά και τη λύπη.

Για πρώτη φορά, σκύλοι και άνθρωποι υποβλήθηκαν ακριβώς στο ίδιο πείραμα νευροαπεικόνισης ενώ άκουγαν τους ίδιους ήχους (κλάματα, χαρούμενα γαυγίσματα, γέλια, σφυρίγματα κ.α.).

Η μελέτη έδειξε ότι οι σκύλοι, ακριβώς όπως οι άνθρωποι, έχουν στον εγκέφαλό τους και συγκεκριμένα στον κροταφικό πόλο (το πρόσθιο τμήμα του κροταφικού λοβού) κάποιες περιοχές που είναι αφιερωμένες αποκλειστικά στην επεξεργασία της φωνής. Αυτή η εξειδικευμένη περιοχή επεξεργασίας της φωνής (που ανακαλύφθηκε στους ανθρώπους το 2000) είναι που επιτρέπει στους ανθρώπους να καταλαβαίνουν από τον τόνο της φωνής κάποιου άλλου ανθρώπου, ακόμα κι αν δεν τον βλέπουν, αν είναι χαρούμενος ή λυπημένος. Φαίνεται πως αυτό ακριβώς αυτό συμβαίνει και στους σκύλους.

Κοινή συναισθηματική νοημοσύνη

Ετσι, οι εγκέφαλοι των σκύλων, όπως των ανθρώπων, είναι εξίσου ευαίσθητοι στα ακουστικά ερεθίσματα που περιέχουν συναίσθημα. Γι’ αυτό, μπορούν να νιώθουν το συναισθηματικό μήνυμα που έχουν οι φωνές των ανθρώπων. Απλώς, η περιοχή επεξεργασίας της φωνής στον εγκέφαλο των σκύλων έχει εξελιχτεί για να ανταποκρίνεται πιο έντονα στους άλλους σκύλους, ενώ των ανθρώπων στους άλλους ανθρώπους.

Ο τρόπος που οι εγκέφαλοι τόσο των σκύλων, όσο και των ανθρώπων, επεξεργάζονται τους συναισθηματικά φορτισμένους ήχους, εμφανίζει εντυπωσιακές ομοιότητες. Για παράδειγμα, και στα δύο είδη μια περιοχή κοντά στον πρωτεύοντα ακουστικό φλοιό ενεργοποιείται περισσότερο με τους χαρούμενους ήχους από ό,τι με τους λυπητερούς.

____________________________________________________________

Aπό:https://sciencearchives.wordpress.com/2014/02/24/%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CE%BA%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CF%83%CE%B8%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%B8/

Ο άγγελος που έπεσε στη Γη…

Όχι, αυτό δεν είναι ένα κείμενο για τον σχεδόν εξωγήινο David Bowie. Είναι ένα κείμενο για τους ανθρώπους, για τη Γη και για την πιο ισχυρή δύναμη στον πλανήτη.

Είναι κι ένα μήνυμα για τους πραγματικούς εξωγήινους: Μην έρθετε στη Γη! Εκτός κι αν…

~~

Αφορμή μια ταινία που είδα χθες, The Space between us. Ένας έφηβος που έχει μεγαλώσει στον Άρη έρχεται στη Γη, για να βρει τον πατέρα του. Ενώ τον κυνηγούν ερωτεύεται ένα κορίτσι.

Η ταινία είναι απλοϊκή, όμορφη αλλά απλοϊκή. Πιο ταιριαστή για έφηβους. Σαν την είδα θυμήθηκα μια άλλη ταινία, του Κάρπεντερ, απ’ το 1984, το Starman.

Εκεί -όσοι θυμάστε γεννηθήκατε στον προηγούμενο αιώνα- εξωγήινος είναι ο Τζεφ Μπρίτζες, πριν τον Βασιλιά της Μοναξιάς και τον Dude του Μεγάλου Λεμπόφκσι.

Ο Τζεφ Μπρίτζες έρχεται στη Γη, παίρνει τη μορφή ενός νεκρού άντρα, και προσπαθεί να επιβιώσει τρεις μέρες για να καταφέρει να γυρίσει στον πλανήτη του, ενώ τον κυνηγά όλο το FBI. Στη διαδρομή ερωτεύεται τη χήρα -και ανασταίνει ένα ελάφι, θύμα κυνηγού.

~~

Πηγαίνοντας πιο πίσω θυμήθηκα την cult ταινία: “Ο άνθρωπος που έπεσε στη Γη”. Εκεί πρωταγωνιστεί ο ανδρόγυνος Bowie.

O Νεύτωνας, όπως είναι το γήινο όνομα του, έρχεται στον πλανήτη μας με αποστολή να πάει νερό στον πλανήτη του που πεθαίνει.

Γίνεται πλούσιος, εκμεταλλευόμενος κάποιες εφευρέσεις, αλλά σύντομα ανακαλύπτουν ότι είναι εξωγήινος, τον κυνηγούν, τον χώνουν σ’ ένα εργαστήριο και κάνουν πειράματα πάνω του, τον διαλύουν. Όμως προλαβαίνει να κάνει σχέση με μια γυναίκα, πολύ πιο σαρκική και kinky απ’ ό,τι οι προηγούμενοι εξωγήινοι.

~~{}~~

Πηγαίνω προς Χαλκιδική, πρωί Τρίτης, για δουλειά. Στον ουρανό έχει δυο σύννεφα. Από κάτω λόφοι, χωράφια και δέντρα. Λίγο μετά, σε μια στροφή, φαίνεται για πρώτη φορά η θάλασσα.

Δεν βλέπω κάτι καινούριο ούτε κάτι εξωτικό. Όμως είναι θέαμα μεγαλειώδες, αν έχεις τα μάτια να το δεις και να το εκτιμήσεις.

Ζούμε σ’ έναν υπέροχο πλανήτη, ένα θαύμα. Αυτά που έφτιαξαν οι άνθρωποι είναι σημαντικά. Οι τέχνες, οι επιστήμες, οι φιλοσοφίες. Όμως όταν βλέπεις τον πλανήτη μας, όταν καταλαβαίνεις πού ζεις, τότε όλα τ’ άλλα ξεθωριάζουν.

Ο παράδεισος της ζωής είναι η Γη.
Κι η κόλαση της Γης είναι οι άνθρωποι.

~~

Και στις τρεις ταινίες το πρόβλημα των εξωγήινων είναι οι άνθρωποι που τους καταδιώκουν. Γιατί τους καταδιώκουν; Γιατί είναι alien, ξένοι.

Οι σάπιενς εξόντωσαν απ’ το ξεκίνημα τους τη μεγαπανίδα, κάθε ηπείρου όπου βρέθηκαν. Εξόντωσαν και τους άλλους χόμο. Έπειτα ξεκίνησαν να αλληλοεξοντώνονται, για θρησκευτικούς-φυλετικούς-οικονομικούς-ιδεολογικούς λόγους.

Τώρα πια εξοντώνουν κάθε είδος, μαζί και τον εαυτό τους. Μόλις σήμερα επιστήμονες ανακοίνωσαν ότι έχουμε τρία χρόνια για να αποτρέψουμε την ολοκληρωτική καταστροφή μας, λόγω της υπερθέρμανσης και της αλλαγής κλίματος.

Και σήμερα είναι απλώς Τετάρτη, για τους ανθρώπους. Μια ακόμα Τετάρτη.

Ενώ βρισκόμαστε στα πρόθυρα της καταστροφής, βαυκαλιζόμαστε με την επικαιρότητα.

Ίσως αυτό να είναι το δεύτερο χειρότερο χαρακτηριστικό μας: Πόσο κοντόφθαλμοι γινόμαστε.

~~

Κάθε εξωγήινος που θα έρθει στη Γη πρέπει να γνωρίζει ότι θα κυνηγηθεί. Εμείς δεν ανεχόμαστε ούτε εκείνους του είδους μας, πώς θα μπορούσαμε ν’ αντέξουμε τους ξένους, τους τόσο ξένους;

Γιατί να έρθει κάποιος; Γιατί να γίνει ανθρώπινος;

Ο παράδεισος της ζωής είναι η Γη.
Κι η κόλαση της Γης είναι οι άνθρωποι.
Μέχρι που να ερωτευτεί κάποιον.

~~

Ο έφηβος στην πρώτη ταινία που ανέφερα βλέπει ξανά και ξανά, όσο βρίσκεται ακόμα στον Άρη, την ταινία του Βιμ Βέντερς “Wings of Desire”.

Εκεί πρωταγωνιστής είναι ένας άγγελος, που εγκαταλείπει την αγγελική φύση του, αφήνει τα φτερά του, επειδή ερωτεύεται μια γυναίκα, ερωτεύεται έναν άνθρωπο.

Κι όλοι οι εξωγήινοι των ταινιών κάποια ερωτεύτηκαν.

~~

Οι εμμονές των καλλιτεχνών φανερώνουν την ανθρώπινη φύση. Ο ξένος, εξωγήινος-άγγελος- πρόσφυγας, που πέφτει στη γη, κυνηγιέται απ’ τους ντόπιους, διώκεται απ’ την εξουσία.

Αλλά πριν πεθάνει, πριν δολοφονηθεί, πριν φύγει, πριν χαθεί, απολαμβάνει το ύψιστο προνόμιο του έρωτα.

Μπορεί να είναι ένας ακόμα συλλογικός μύθος, μια φαντασίωση στην οποία θέλουμε να πιστεύουμε.

Όμως είναι, ο έρωτας, ένας μύθος πιο συλλογικός από κάθε άλλον.

Ο έρωτας είναι η πιο ισχυρή δύναμη που υπάρχει. Πιο δυνατή απ’ τη βαρύτητα, τον πόλεμο και την οικονομία, τις φυλετικές διαφορές, την επιστήμη, τη θρησκεία, τις ιδεολογίες, κάθετι που μας χωρίζει -και μας ενώνει.

Ο έρωτας πείθει αγγέλους κι εξωγήινους, θεούς και θνητούς, τους πείθει ότι άξιζε που έζησαν, όσο έζησαν, αφού ερωτεύτηκαν.

Ο έρωτας είναι η αρχή των πάντων. Είναι κι ένα όμορφο τέλος -για κάθε τέλος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γελωτοποιός https://www.facebook.com/gelotopoios/

http://www.nostimonimar.gr/the-angel-who-fell-to-earth/

---

Από:http://www.nostimonimar.gr/the-angel-who-fell-to-earth/

Οργανωμένο έγκλημα και πολιτική – 9. Ιταλία και Ελλάδα …

Κατά την πολυήμερη διάρκεια της αφήγησής μας είδαμε πώς οι μυστικές υπηρεσίες διαφόρων χωρών συνεργάστηκαν με το οργανωμένο έγκλημα κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με σκοπό την τελική νίκη των συμμάχων κατά των δυνάμεων του Άξονα. Επίσης, είδαμε πως αυτή η συνεργασία συνεχίστηκε κατά την κρίσιμη πρώτη εικοσαετία μετά τον πόλεμο, με σκοπό την ανάσχεση της επέκτασης του κομμουνισμού. Από το 1965 και επί ένα τέταρτο του αιώνα το οργανωμένο έγκλημα τέθηκε στην υπηρεσία της τελικής επίθεσης κατά του κομμουνισμού και από την δεκαετία του 1990 υπηρετεί την παγίωση της εξουσίας του κεφαλαίου.

Μπεττίνο Κράξι – Τζούλιο Αντρεόττι: δυο από τους πιο διεφθαρμένους πρωθυπουργούς της Ιταλίας (1983)

Πριν συνεχίσουμε, οφείλουμε να κάνουμε μια σημαντική παρατήρηση. Σε όλη την διαδρομή τού οργανωμένου εγκλήματος και ανεξάρτητα από το επίπεδο συνεργασίας του με την πολιτική, υπάρχει ένα διαχρονικό χαρακτηριστικό: οι οργανωμένες εγκληματικές δραστηριότητες είναι πρωτίστως επιχειρηματικές δραστηριότητες. Ο αναγνώστης θα παρατήρησε ότι σ’ αυτά τα κείμενα το ιστολόγιο αντιμετώπισε το οργανωμένο έγκλημα ως κανονική επιχείρηση. Ο λόγος είναι απλός: εφ’ όσον το οργανωμένο έγκλημα φύτρωσε και αναπτύχθηκε στο φιλόξενο περιβάλλον του καπιταλισμού, είναι φυσικό η εγκληματική δραστηριότητα να διέπεται από τους νόμους της αγοράς. «Το οργανωμένο έγκλημα, ως επιχείρηση και κοινωνικό φαινόμενο, ακολουθεί τις αλλαγές της οικονομίας και της αγοράς εργασίας. Η εξάπλωσή του προϋποθέτει κατά κανόνα διασυνδέσεις, εξυπηρετήσεις, συνδιαλλαγές μέσα στον κρατικό μηχανισμό -πάντα με το αζημίωτο- και σχέσεις με τις τοπικές κοινωνίες και πολιτικούς παράγοντες για ζητήματα που συχνά μοιάζουν κατ’ αρχήν «αθώα» και δευτερεύουσας σημασίας και που πολύ δύσκολα μπορούν να αποδειχθούν δικαστικά. Πρόκειται για εγκληματικά δίκτυα που η διάρκειά τους είναι ανεξάρτητη από συγκεκριμένα πρόσωπα» (*).

Άσιμος, Σαββόπουλος και Ριάνα οι νέοι εχθροί της Εκκλησίας Η συνδιαμόρφωση του νέου βιβλίου θρησκευτικών οδηγεί σε…παράνοια…

Μετά την ταπείνωση της αριστεροσύνης του Φίλη και του ευρύτερου ΣΥΡΙΖΑ, που βαυκαλίζονταν ότι θα καταργούσε τα θρησκευτικά, η αναβάμθιση του ρόλου της εκκλησίας είναι εμφανής. Τώρα, κάνοντας ένα βήμα, ή καλύτερα…άλμα παραπέρα, η ιερά Σύνοδος, μετά από πρόταση του μητροπολίτης Ύδρας Εφραίμ, αποφάσισε να αρχίσει την αγαπημένη τακτική της λογοκρισίας, ξεκινώτας από τα πιο απίθανα πράγματα.

Πρώτα θύματα του νέου μεσαίωνα έπεσαν ο Νικόλας Άσιμος, ο Σαββόπουλος αλλά και η… Ριάνα ενώ η λίστα περιλαμβάνει ακόμα γελοιογραφίες και διάφορες άλλες αναφορές. Οι απαγορεύσεις αφορούν το νέο βιβλίο των θρησκευτικών, είναι όμως ενδεικτικές για το πως σκέφτεται η ηγεσία της Εκκλησίας και το πόσο χώρο στην παράνοια είναι διατεθειμένο να δώσει το Υπουργείο Παιδείας.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με όσα ανέφερε ο μητροπολίτης Ύδρας Εφραίμ από το βιβλίο της Α’ Λυκείου κόπηκαν:

-Ένα ινδιάνικο παραδοσιακό παραμύθι για τον «Άνεμο» που απήγαγε την όμορφη κόρη ενός ινδιάνου φυλάρχου.
-Οι στίχοι από το τραγούδι «Ο Μπαγάσας» του Νικόλα Άσιμου (Ρε μπαγάσα, περνάς καλά εκεί πάνω…).
-Η «Συννεφούλα», του Σαββόπουλου.
-Το τραγούδι «Umbrella» της Ριάνα.
-Μια γελοιογραφία του Economist καθώς σύμφωνα με την εκκλησία εξέτρεφε «αντιθρησκευτικά» αισθήματα στους μαθητές, προωθώντας τους την ιδέα πως οι θρησκείες είναι υπαίτιες για τη βία. Στη γελοιογραφία απεικονίζεται ένα πεδίο μάχης γεμάτο με νεκρούς και ένας ενας, που έχει επιζήσει, αναφέρει: «όλα ξεκίνησαν με μια διαφωνία ποιανού ο Θεός ήταν πιο ειρηνικός, καλοσυνάτος και συγχωρητικός».

Αλλαγές έγιναν ακόμα και στο κομμάτι για την ελευθερία και το αυτεξούσιο του ανθρώπου, καθώς η εκκλησία έκρινε πως δεν τονίζεται αρκετά το ελληνορθόδο στοιχείο. Ενδεικτικά, η έκθεση αναφέρει πως για το το ζήτημα «έχει συνεισφέρει τόσες πολλές και κεφαλαιώδεις προτάσεις η ορθόδοξη πατερική και εν γένει θεολογική γραμματεία», ωστόσο το βιβλίο «περιορίζεται σέ ἐκπαιδευτικό ὑλικό μέ πατερικά κείμενα μόλις 1 σελίδας καί ἐμπλέκεται μέ ἄσχετα πρός τήν ὀρθόδοξη ὀπτική, δοκίμια γιά τούς φυλακισμένους, στίχους ἀπό ἑλληνικό παραδοσιακό τραγούδι γιά τήν φυλακή, στίχους γιά τήν «Ἔξοδο» τῶν Ἑβραίων, ἀπό ξένα τραγούδια (spirituals, ὅπως τό «Go Down Moses» τοῦ Louis Armstrong κ.λπ.). Εἶναι σαφές καί ἐδῶ ποῦ πέφτει τό κέντρο βάρους: ἡ βασική θέαση τοῦ ζητήματος τῆς ἐλευθερίας μέ ἀφετηρία τήν κοσμική ὀπτική διαφόρων τεχνῶν καί ἐπιστημῶν (πολιτική, κοινωνιολογία κ.λπ.) στήν ὁποία ἁπλῶς συνεισφέρει καί συμβάλλει ἡ θεολογική προσέγγιση.»

Θυμίζουμε ξανά τι ενόχλησε τους αγίους ανθρώπους της Ιεράς Συνόδου:

Με πληροφορίες από το tvxs

---

Aπό:http://www.toperiodiko.gr/%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CF%83%CE%B1%CE%B2%CE%B2%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%B1-%CE%BF%CE%B9-%CE%BD%CE%AD%CE%BF%CE%B9-%CE%B5/#.WVVI21SLRWc

ΒΙΚΤΟΡ ΣΕΡΖ: ΤΟ ΕΤΟΣ ΕΝΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ, ΠΡΟΛΟΓΟΣ …

Εισαγωγή

Το Έτος Ένα της Ρωσικής Επανάστασης είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα τουΒίκτορ Σερζ, ένας λεπτομερής απολογισμός του πρώτου κρίσιμου έτους του νέου μπολσεβίκικου καθεστώτος στη Ρωσία. Δημοσιεύθηκε στα γαλλικά το 1930 και καλύπτει την περίοδο από την εξέγερση του Οκτώβρη μέχρι το ξέσπασμα της γερμανικής επανάστασης τον Νοέμβριο του 1918, με εξαίρεση το πρώτο κεφάλαιο που συνοψίζει την ιστορία του ρωσικού κινήματος μέχρι το 1917.

Victor Serge, 1890–1947

Ο Victor Lvovich Khibalchich (γνωστός ως Victor Serge) γεννήθηκε στις Βρυξέλλες το 1890 από εξόριστους Ρώσους ναρόντνικους γονείς. Αρχικά αναρχικός με 5 χρόνια στις γαλλικές φυλακές για τη δράση του διέφυγε στην Ισπανία όπου ήρθε σε επαφή με τη CNT. Η ρώσικη επανάσταση επέδρασε καταλυτικά στη σκέψη του και το ξέσπασμά της τον οδήγησε στη Ρωσία. Εκεί προσχώρησε στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσίας κατά την άφιξή του στην Πετρούπολη τον Φεβρουάριο του 1919 και εργάστηκε στη νεοϊδρυθείσα Κομμουνιστική Διεθνή ως δημοσιογράφος και μεταφραστής. Ως εκπρόσωπος της Comintern στη Γερμανία βοήθησε στην προετοιμασία την αποτυχημένης εν τέλει εξέγερσης το φθινόπωρο του 1923.

Το 1923 επίσης προσχώρησε στην αριστερή αντιπολίτευση. Διεγράφη από το κόμμα το 1928 και φυλακίστηκε για λίγο. Το 1933 συνελήφθη και εξορίστηκε. Μετά από μια διεθνή εκστρατεία, τελικά απελάθηκε από τη Ρωσία τον Απρίλιο του 1936 την παραμονή των δικών της Μόσχας.

Κατά την άφιξη στη Δύση ήρθε εκ νέου σε επαφή με τον Τρότσκι, αλλά αναπτύχθηκαν οι πολιτικές διαφορές και δημιουργήθηκε μια πικρή διαμάχη ανάμεσα στους δύο εναπομείναντες βετεράνους του προ-σταλινικού Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Ξεφεύγοντας από το Παρίσι το 1940 λίγο πριν από εισβάλουν τα ναζιστικά στρατεύματα, βρήκε καταφύγιο στο Μεξικό. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων του, ο Σερζ έζησε απομονωμένος και πέθανε πάμφτωχος λίγο μετά την 30η επέτειο της μπολσεβίκικης επανάστασης τον Νοέμβριο του 1947.

Θα πρέπει να καταστεί σαφές ότι οι απόψεις του Σερζ σχετικά με τη ρώσικη επανάσταση και κυρίως με τα επακόλουθά της άλλαξαν τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Ακόμα και έτσι όμως δεν έπαψε ποτέ να θεωρεί τον Τρότσκι ένα γνήσιο επαναστάτη που η μνήμη του έπρεπε να διαφυλαχτεί από κάθε είδους συκοφαντία. Στη βάση αυτή έγραψε λίγο το θάνατό του από κοινού με τη Ναταλία Σέντοβα τη βιογραφία του Τρότσκι.

Ανεξάρτητα από την οπτική που έχει κανείς για τη ρώσικη επανάσταση, η διαχρονική αξία του Έτους Ένα είναι αξεπέραστη στο ιστορικό υλικό που παρουσιάζει. Είναι ένα από τα κορυφαία έργα για τους μελετητές του μπολσεβικισμού που επιθυμούν να φθάσουν στα δικά τους συμπεράσματα σχετικά με τα σημαντικά ζητήματα που τίθενται στα προβλήματα που αντιμετωπίζει το πρώτο εργατικό κράτος στην ιστορία. Και πολύ περισσότερο για τους ζωντανούς επαναστάτες που βλέπουν τον εαυτό τους σαν υποκείμενο της Ιστορίας και αντιλαμβάνονται τη δράση τους ως τον αποφασιστικό παράγοντα που θα κρίνει την αποφασιστική στιγμή και την κατεύθυνσή της.

Το Avantgarde θα δημοσιεύσει σε 12 συνέχειες το έργο του Σερζ σε απευθείας μετάφραση από το γαλλικό πρωτότυπο και συγκεκριμένα από την Editions De Delphes σε έκδοση του 1965 (508 σελίδες). Τη μετάφραση έκανε το 2014 η Άννα Χριστοπούλου και την ευχαριστούμε που μας την παραχώρησε αφού δεν βρήκε το δρόμο της στην έντυπη μορφή για την οποία προοριζόταν. Και μεις με τη σειρά μας την παραδίδουμε στο κίνημα. Είναι προφανές ότι η μετάφραση είναι ελεύθερη μόνο για μη εμπορική χρήση και με την προϋπόθεση να αναφέρεται ο μεταφραστής και η πηγή.

Κ.Μαραγκός για το Avantgarde

 

 

 

Περιεχόμενα

Πρόλογος

Κεφάλαιο 1: Από τη δουλοπαροικία στην προλεταριακή επανάσταση

Κεφάλαιο 2: Η εξέγερση της 25^ης Οκτώβρη του 1917

Κεφάλαιο 3: Οι μεσαίες τάξεις των πόλεων ενάντια στο προλεταριάτο

Κεφάλαιο 4: Οι πρώτες φλόγες του εμφύλιου πολέμου. Η συντακτική συνέλευση

Κεφάλαιο 5: Μπρεστ-Λιτόφσκ

Κεφάλαιο 6: Η εκεχειρία και η μεγάλη υποχώρηση

Κεφάλαιο 7: Ο λιμός και η Παρέμβαση της Τσεχοσλοβακίας

Κεφάλαιο 8: H Κρίση του Ιούλιου-Αύγουστου

Κεφάλαιο 9: Η Τρομοκρατία και η θέληση για νίκη

Κεφάλαιο 10: Η γερμανική επανάσταση

Κεφάλαιο 11: Ο Πολεμικός Κομμουνισμός

 

love letter to Saul Williams…

από τον Zirlar Mord Ω’

Δεν ξέρω αν στην σκηνή χθες ήσουν ο saul williams ή o martyr loser king.
Όποιος κι αν ήσουν,
χάκαρες το μυαλό μου.
Το ήδη χακαρισμένο βέβαια.
Αλλά χθες, χάκαρες και το μυαλό αρκετών άλλων.
Λυπάμαι που δεν ήταν όλοι οι άλλοι, ο κόσμος όλος, για να πάθει το ίδιο χακ,
Να τρελαθεί και να συνειδητοποιήσει τι δεν σκέφτεται, τι δεν κάνει, τι ανέχεται, τι είναι,
και ξαφνικά ένας χώρος άρτιας, άψογης και νεοφιλελεύθερης βάσης να καταρρεύσει και αυτομάτως να μετατραπεί σε πόλο-ξαμολυτήρι ξυπνητών μυαλών, έτοιμων να αλλάξουν τα πάντα. Που δηλαδή ήδη όντας ξύπνιοι, τα πάντα θα είχαν αλλάξει.
Βέβαια, προφανώς ακόμα κι αν έρχονταν όλοι αυτοί, στα μισά θα είχαν φύγει.
Όπως και πολλοί από όσους ήρθαν.

Πόσοι να κράτησαν άραγε τον στίχο:

“i dare you to love me, just the way I am”

για να τον γράψουν στον τοίχο του σπιτιού τους.
Να τον πουν σε όλους τους δικούς τους.
Κι όσοι τους αρνηθούν να σταματήσουν να τους έχουν δικούς τους;

Πόσοι να κατάλαβαν γιατί έγραψες να πάει να γαμηθεί η δασκάλα ιστορίας;
πόσοι διαολόστειλαν τον “bishop of the great climate war”;
πόσοι ένιωσαν όντως προνομιούχοι που ονειρεύονται την κόλαση;

Σίγουρα οι περισσότεροι γούσταραν με τα γραφικά, τα χρωματιστά τζηφ, την όμορφη κοπελίτσα με άφρο μαλλί-κάνα μοντέλο από περιοδικό θα ήταν άλλωστε-, ίσως στενοχωρήθηκαν με το παιδάκι από την αφρική, ένιωσαν επαναστάτες με τον τραμπ και τον στίχο “these mthrfckrs don’t want to back down”.

Αλλά ποιος άραγε τραγούδησε μαζί σου στο burundi:
“i’m a candle, chop my neck a million times, I still burn bright and stand”
σκεπτόμενος το σουδάν, την ερυθραία, την λιβύη, το αλέπο, όλους όσους πνίγονται για να βρουν να πατήσουν κάπου και να υπάρξουν, όλους όσους εκκολάπτονται, γεννιούνται και θάβονται σε εργοστάσια για να παράξουν το surplus για όσους είχαν το προνόμιο να γεννηθούν με ένα διαβατήριο.

Ποιος να πέταξε το σουβλάκι του όταν διάβασε:
“hack into dietary tradition”

Ποιος να ένιωσε τί εννοούσες λέγοντας:
“think like they book say”
αφού ούτως ή άλλως είναι ήδη “διαβασμένοι” και ξέρουν τί να μην προσέξουν, που να μην δώσουν προσοχή, πότε να ενοχληθούν, τί κοινό είχαν το αγόρι ντυμένο με στρατιωτικά και το ξανθό κορίτσι στο τζιφάκι και πως να μην καταλάβουν στην επαναληπτικότητα “girl, boy, girl, girl, boy, girl” την ρευστότητα των φύλων και της σεξουαλικότητας.

Ίσως βαρέθηκαν κάποιοι όταν τραγούδαγες “down for some ignorance”, γιατί δεν είχαν την υπομονή να ακούσουν πρώτα τα πεδία της άγνοιάς τους για να πέσει μετά το μπητ.

Όμως ακόμα κι έτσι, αυτά υπήρξαν.
Έγιναν.
Τα δημιούργησες και τα περφόρμαρες.
Ακόμα κι αν θα άγγιζαν έστω και έναν.
Δεν ξέρω αν σου αρκεί αυτό, αν πιστεύεις πως έστω κι ένας είναι κάτι.
Αν έπεσες από τα σύννεφα ή το ΄χες και αυτό στο μυαλό σου.
Για να το κάνεις, ίσως κάτι ξέρεις.
Ελπίζω, κάτι να ξέρεις.

Γιατί σίγουρα ξέρεις πως να ελέγχεις τις λέξεις και να τις συντάσσεις μαζί με ήχους στις πολιτικότερες κατασκευές. Όπως ακριβώς οι επιρροές σου, από τότε που το πολιτικό είχε ακόμα δύναμη, τότε που το πολιτικό δεν ήταν η katy perry να ανησυχεί για την κοινωνία του θεάματος, νιώθοντας η debord του 21ου αιώνα, χορεύοντας σε roller coaster σε ένα αστραφτερό συν πανάκριβο βίντεο κλιπ.

Γιατί καταφέρνεις να είσαι συμπεριληπτικός σε ό,τι δημιουργείς, ήδη από τα πρώτα σου έργα αλλά ακόμα περισσότερο στο martyr loser king.
Γιατί πάνω στην σκηνή ραπάρεις και παράλληλα χώνεις ρήφερενσηζ για να ξέρει ο άλλος από κάτω τι να διαβάσει, τι να ψάξει.
Γιατί αυτό που κάνεις δεν θέλεις να αρχίζει και να τελειώνει με το play/stop του κάθε κομματιού.

Ακόμα και με “λάθος” συμβιβασμούς συνειδητοποιημένους ή μη, που μπορεί να έχεις κάνει,
δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο χάκερ στα αυτιά των ακροατών.
Μπορώ να ονειροπολήσω πως θα ήταν, αν όλοι οι καλλιτέχνες εκφράζονταν όπως ο martyr loser king, ο niggy tardast, o saul williams.
Αν το πως σκέφτεσαι και δρας είναι το πως θα ‘θελες να το κάνουν και οι υπόλοιποι για να ήταν η κοινωνία ένα μπέτερ πλέης φορ ολ, εσύ το ενσαρκώνεις ως ύπαρξη και μόνο.

Διαβάζοντάς σε, ακούγοντάς σε, βλέποντάς σε, ήταν αρκετά μέχρι τώρα, για να συνεχίζω όταν ξενερώνω, να ελπίζω όταν σκέφτομαι πως ναπαναγαμηθουνταπαντα, να δημιουργώ και να αφήνω το μέλλον να υπάρχει ακουμπώντας σε εσένα, και πολλά άλλα τέτοια γλυκανάλατα,

Ήμουν ήδη χακαρισμένος από πριν.
Ήδη από τους στίχους των προηγούμενων πρότζεκτ σου.
Τους ήχους σου. Τα μπητ, χορευτικά, πειραματικά, ακουστικά.
Και παράλληλα με όλα αυτά, τα γεωμετρικά σχήματα και τα χρώματα που ξεπηδούσαν στο πρόσωπό σου, τα ρούχα. Όλα μίλαγαν και έλεγαν ό,τι ήθελα να πω και να ακούσω.

Όμως το λάηβ ήταν ένα ταξίδι-βιβλίο-μάθημα.
Μπορεί και να μην είναι οι ιδανικές λέξεις αυτές.
Αλλά ούτως ή άλλως οι λέξεις σου ανήκουν.
Όχι μαλακία: hack rights and ownership. hack proprietorship.
Hack the borders.

εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF, το άρθρο

_____________________________________________________________

Από:http://thecricket.gr/2017/06/love-letter-to-saul-williams/

Σκουπιδιάρηδες…

Εντελώς mainstream οι «ερμηνείες»: οι συμβασιούχοι των δήμων έχουν δίκιο· οι συμβασιούχοι των δήμων έχουν άδικο.

Δυο λεπτά ολέθρια «κοινή γνώμη» με τις στερεοτυπικές και αλλοπρόσαλλες γνωματεύσεις σου… δύο λεπτά! Το ζήτημα «σκουπίδια» στο ελλαδιστάν είναι πολύ περισσότερα απ’ την εργασία. Είναι και κεφάλαιο. Είναι και εξουσίες. Και δεν είναι η πρώτη φορά που αυτή, η εργασία, επιστρατεύεται κυριολεκτικά στους λογαριασμούς των αφεντικών. Συνειδητά ή όχι.

Το αξιοσημείωτο είναι ότι κανένας πατριώτης δεν μπορεί να κατηγορήσει τους γνωστούς (τον Σόιμπλε, την Μέρκελ, τον Τόμσεν, το δντ, το ευρώ) για το θέμα: είναι παμπάλαιο, «πρόβλημα» δεκαετιών! Κάτι είναι κι αυτό: επιστρατεύονται τα προ-μνημονιακά κλισέ. Κανείς δεν θα το αμφισβητούσε, και κανείς δεν το θυμάται: είναι ζήτημα αυθεντικά ελληνικό, ανατομία του κράτους, του παρακράτους, του κεφάλαιου, του κρατικού συνδικαλισμού· κι αυτής της ισχυρής συγκολλητικής ουσίας: του πολιτικού προσοδισμού.

Δεν θα το αναλύσουμε. Θα θυμίσουμε όμως ότι η «γραμμή» ξεκινάει απ’ τα μαζικά μικροαστικά ήθη του τι και πως «ξεφορτωνόμαστε τα σκουπίδια μας» (τις «βρώμικες εκροές» της καθημερινής ζωής μας) και φτάνει ως τις εργολαβίες των χωματερών. Εκεί που τα σκουπίδια (η μεταφορά τους, το θάψιμο, η επεξεργασία, κλπ) είναι κυριολεκτικά χρυσάφι.

Μέσα σ’ αυτό το σύμπαν τα γραφειοκρατικά συνδικάτα πράγματι θέτουν το ζήτημα της εργασίας… Πως όμως; Με τρόπο που να ταιριάζει στον πολιτικό προσοδισμό: Διορίζεις; Παίρνεις ψήφους. Ο κυρ Σκουρλέτης πάνω σ’ αυτό το μοτίβο έπαιξε, και τα έκανε σκατά. Αλλά ούτε οι εργάτες της καθαριότητας έχουν άλλο μοτίβο. Κι αυτοί στο ίδιο παίζουν. Και οι μεν εργατοπατέρες ξέρουν το γιατί. Οι απλοί, «ανώνυμοι» συμβασιούχοι είναι σίγουροι ότι αυτή η «μονιμότητα» που θα μπορούσε να τους υποσχεθεί οποιαδήποτε πολιτική βιτρίνα είναι στ’ αλήθεια τέτοια; Μ’ άλλα λόγια: η αντίληψή τους για τις εργασιακές σχέσεις είναι τα προσοδικά (αλλά και ξεθωριασμένα) ‘80s;Τόσα καταλαβαίνουν; Μετά από 7 ή 8 χρόνια διαχείρισης της κρίσης ελπίζουν σ’ αυτό που ήλπιζε η προηγούμενη γενιά; Ότι «κάποιος» θα τους βολέψει να «χωθούν κάπου» και, έτσι, θα την βγάλουν καθαρή; Τόσο έξυπνοι είναι;

Κι όμως: και αυτό το τμήμα της σύγχρονης εργατικής τάξης στην ελλάδα μέχρι εκεί σκέφτεται! Να την χωθεί κάπου σήμερα «υπό την αιγίδα του δημοσίου»… και αύριο βλέπουμε. Αυτό λέγεται καιροσκοπισμός. Και θα περίμενε κανείς ότι η πιο πρόσφατη 7ετία να ήταν διδακτική για την συντριβή που προκαλεί… Αλλά όχι.

Οπότε; Πρέπει να αποφανθούμε για το αν θα πρέπει να έχουν όλοι και όλες μια αξιοπρεπή δουλειά πληρωμένη κατ’ ελάχιστο σύμφωνα με τις σύγχρονες βασικές ανάγκες μας; Το έχουμε κάνει: 30 ώρες βασικός χρόνος εβδομαδιαίας εργασίας / 900 ευρώ καθαρός κατώτατος μισθός…. Χωρίς «χώσιμο» και «τακτοποίηση» με την εγγύηση των μεν ή των δε πολιτικών βιτρινών. Μόνο με την εγγύηση του ταξικού ανταγωνισμού! Φτάνει και περισσεύει· όταν υπάρχει!

Γιατί οι τωρινοί συμβασιούχοι των δήμων (αύριο οι περισσότεροι πάλι άνεργοι) δεν σκέφτονται σαν εργατική τάξη; Είναι απλό: επειδή σκέφτονται σαν «πελάτες» της μίας ή της άλλης κυβέρνησης, της μιας ή της άλλης εξουσίας.

Κάτι άλλο; Υπάρχει κάτι άλλο;

___________________________________________________________

Από:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/06/skoupidiarides/