ΑΠΟ… 2 ΤΡΙΣ. ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΒΡΕΤΑΝΙΑ, ΓΑΛΛΙΑ ΚΑΙ ΙΤΑΛΙΑ!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Αλήθεια, έχετε σκεφθεί ποτέ ποιες χώρες της Ευρωζώνης και της ΕΕ χρωστούν τα μεγαλύτερα ποσά στους δανειστές τους; Υποσυνείδητα, με όλη αυτή τη συζήτηση για τα μνημόνια και τις χώρες που έχουν υπαχθεί σε μνημονιακό καθεστώς, υφέρπει η εντύπωση ότι είναι οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου που τα έχουν κάνει ρημαδιό. Ας απαντήσουμε όμως στα ερωτήματα αυτά βάσει των στοιχείων που εξέδωσε την περασμένη εβδομάδα η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία (Eurostat). Ποιο κράτος της Ευρωζώνης χρωστάει, λοιπόν, τα περισσότερα χρήματα; Μα, φυσικά, η… Γερμανία! Χρωστάει πάνω από δύο τρισεκατομμύρια ευρώ! Ναι, ξεπερνά τα δύο τρισ. το δημόσιο χρέος της – για την ακρίβεια ανέρχεται στα 2,17 τρισεκατομμύρια! Οι Γερμανοί δηλαδή χρωστούν τα… επταπλάσια λεφτά από τη «χρεοκοπημένη» Ελλάδα!

Η πρώτη οικονομία της Ευρωζώνης, της ΕΕ, της ευρωπαϊκής ηπείρου χρωστάει περισσότερα ως δημόσιο χρέος από όλα τα κράτη της Ευρώπης – από όλα πλην ενός! Ας κρατήσουμε για πολύ λίγο μυστικό το όνομα του κράτους αυτού και ας πάμε στο δεύτερο σκέλος της ερώτησής μας: Ποιο κράτος της ΕΕ χρωστάει τα περισσότερα χρήματα στους δανειστές του; Αν βιαστήκατε να απαντήσετε «Μα, φυσικά, η Γερμανία!», χάσατε! Το 2014, βάσει της ισοτιμίας της στερλίνας προς το ευρώ, είναι η Βρετανία η πιο καταχρεωμένη χώρα της ΕΕ με 2,22 τρισεκατομμύρια ευρώ ή 1,60 τρισεκατομμύρια στερλίνες!

τύνιδα: η άλλη πλευρά του νομίσματος

Η Αραβική Άνοιξη και οι επαναστατημένοι νέοι, πέντε χρόνια μετά

Χάρις Μπουτιέρη

Την εβδομάδα που πέρασε έλαβα μηνύματα συγγενών και φίλων από διάφορες μεριές του πλανήτη, μηνύματα που εξέφραζαν συμπαράσταση, απορία και αγανάκτηση για τη βίαιη επίθεση εναντίον ξένων τουριστών στο ιστορικό Μουσείο του Μπαρντό στην Τύνιδα. Η ταχύτητα με την οποία τα νέα μαθεύτηκαν σε όλο τον κόσμο –πέρα από τον ρόλο του facebook και του twitter όσο και των σχεδόν αυτοματοποιημένων εκστρατειών αλληλεγγύης εναντίον αυτών των ενεργειών– οφείλεται, φαντάζομαι, στο γεγονός ότι τα θύματα ήταν ξένοι.

Η επίθεση έγινε από δύο τουλάχιστον νεαρούς Τυνήσιους οπλισμένους με Καλάσνικοφ, οι οποίοι φαίνεται να χρησιμοποιούσαν τα όπλα αυτά για πρώτη φορά. Έτσι εικάζουν μάρτυρες που τους είδαν να προσπαθούν να τα συναρμολογήσουν πριν τα στρέψουν εναντίον δεκάδων ανθρώπων, μεταξύ των οποίων και υπαλλήλων του μουσείου. Το γεγονός ήταν ιδιαίτερα σοκαριστικό για τα δεδομένα της μετεπαναστατικής Τυνησίας, η οποία κατάφερε από τον Ιανουάριο του 2011 (και μετά από 65 χρόνια δικτατορικά καθεστώτα και 75 χρόνια αποικιοκρατία) να ολοκληρώσει τη σύνταξη νέου δημοκρατικού συντάγματος και να φέρει σε πέρας δύο κύκλους εκλογών (2011 και 2014). Είναι αξιοσημείωτο άλλωστε ότι η χώρα αποφάσισε τη σύνθεση κυβέρνησης συνεργασίας μεταξύ των δύο κύριων αντιπάλων, τους οποίους, χάριν συντομίας, θα αναφέρω ως λαϊκιστές και ισλαμιστές. Όλα αυτά συνέβησαν σε αντίθεση με τα γειτονικά της κράτη, τα οποία μετέφρασαν τη λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη» είτε σε σκληρές και λιγότερο σκληρές δικτατορίες (αναφέρομαι στο Μαρόκο και την Αίγυπτο) είτε σε εμφύλιο πόλεμο (όπως η Λιβύη και η Συρία).

New Yorker: Oι αδιαμφισβήτητες αλήθειες Βαρουφάκη για το χρέος…

What is needed, most objective analysts agree, is a big write-down in Greece’s debts and a new policy regime that restores economic growth: that’s how almost all sovereign-debt crises get resolved.» 

Ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο «αιχμηρός θιασώτης της Θεωρίας των Παιγνίων», τέθηκε στο περιθώριο των διαπραγματεύσεων, το… παίγνιο της κρίσης όμως δεν τέλειωσε. Διότι το παιχνίδι «είναι πολιτικό και «όχι οικονομικό» και διότι οι αλήθειες που λέει ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών είναι «αδιαμφισβήτητες».

Μ’ αυτό το συμπέρασμα το New Yorker κάνει μια διαφορετική προσέγγιση της υπόθεσης Βαρουφάκη και της ευρωπαϊκής διαπραγμάτευσης και ο γνωστός αναλυτής του αμερικανικού περιοδικού Τζον Κάσιντι προειδοποιεί ότι εάν δεν αντιμετωπιστεί το θέμα του ελληνικού χρέους δεν θα υπάρξει και λύση του δράματος.

Ο Τζον Κάσιντι, αφού παραθέτει το χρονικό του «ψαλιδίσματος» Βαρουφάκη, επισημαίνει ότι η κίνηση αυτή μπορεί βραχυπρόθεσμα να βοηθήσει και να κάνει σχετικά πιο εύκολο τον συμβιβασμό και για τις δύο πλευρές.

Θρησκεία και Τέχνη…

Του Γιώργου Μανιάτη

Τόσο η θρησκεία όσο και η τέχνη αποτελούν τρόπους συμβολικής ιδιοποίησης της πραγματικότητας από τον άνθρωπο. Αυτό σημαίνει ότι αναπαριστούν τον κόσμο που περιβάλλει τον άνθρωπο ιστορικά, σ’ όλες τις φάσεις της εξέλιξής του.

Η συμβολική ιδιοποίηση είναι συγχρόνως μια προσπάθεια αντιμετώπισης των πρακτικών αναγκών του βίου –π.χ το κυνήγι για την εύρεση τροφής, το κατάλυμα για την προφύλαξη από τα επικίνδυνα φυσικά φαινόμενα κτλ-, αλλά και κατεξοχήν  διαδικασία εξορκισμού του φόβου που γεννά το άγνωστο όλες εκείνες οι δυνάμεις που εμφανίζονται ως ανεξήγητα και απρόβλεπτα μυστήρια. Στις πρώτες φάσεις της ανάπτυξής τους, η τέχνη και η θρησκεία, έχουν κοινή αφετηρία στην ανιμιστική στάση των ανθρώπινων κοινοτήτων, συνδέονται με την κοινωνική λειτουργία του μαγικού στοιχείου και τα μεταξύ τους όρια είναι από ανύπαρκτα έως δυσδιάκριτα.

Ποινικοποίηση και δαιμονοποίηση του μποϊκοτάζ…

Από την στήλη του Συλλόγου Ιντιφάντα στην εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς

Πριν λίγες μέρες, το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ επικύρωσε τον αμφιλεγόμενο «νόμο για το μποϊκοτάζ», που δίνει δικαίωμα σε άτομα να κάνουν μήνυση εναντίον οποιουδήποτε καλεί σε μποϊκοτάζ του Ισραήλ ή περιοχών υπό τον έλεγχό του (βλ. τα κατεχόμενα με τους παράνομους εποικισμούς).

Πέρα όμως από την ουσία της απόφασης, αξίζει να δοθεί προσοχή και στο πως αυτή διατυπώθηκε σε μια προσπάθεια δαιμονοποίησης των υποστηρικτών του κινήματος BDS (μποϊκοτάζ, απόσυρση επενδύσεων, κυρώσεις). Όπως επισημαίνει ο ισραηλινός αρθρογράφος Γιαέλ Μαρόμ, η λέξη «τρόμος/τρομοκρατία» αναφέρεται 11 φορές μέσα στην απόφαση. Ο δικαστής Ρούμπινσταϊν αναφέρει τη λέξη «ολοκαύτωμα» τρεις φορές, ενώ το Ανώτατο Δικαστήριο κάνει δύο αναφορές στο βιβλίο «Βιομηχανία ψεμάτων» του συντηρητικού αρθρογράφου της εφημερίδας Γιεντιότ Αχρονότ, Μπεν-Ντρορ Γιεμίνι (γνωστού για τα άρθρα του εναντίον του κινήματος BDS και για τις επιθέσεις του εναντίον αριστερών για θέσεις που συχνά δεν έχουν καν). Ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα και παρομοιώσεις:

αρουραίοι, μπέστε στην τρύπα σας…

Όλο χαρμόσυνες ειδήσεις, έχουν για να προβάλουν, τα τοπικά παπαγαλάκια.
Ανακυκλώνουν τη μπόχα που εκπέμπουν οι Μπομπολίστικες και Λαμπρακηδίστικες Αγγλοσαξονικές κιτρινοφυλλάδες.

Καρατομήθηκε ο Βαρουφάκης
Ο Τσίπρας κούρεψε τον Βαρουφάκη
Παύθηκε ο Βαρουφάκης
Το τελευταίο μπορεί να είναι εξ ίσου ειρωνικό, είναι τουλάχιστον λιγότερο προσβλητικό.

Μάλιστα! Η εξυπηρέτηση άνομων συμφερόντων. Η πολιτική σκοπιμότητα και η ιδεολογική αντιπαλότητα, παρέχουν το δικαίωμα να εξυβρίζεις, να μειώνεις, να στιγματίζεις, να κινδυνολογείς, να προκαλείς δολιοφθορές και γενικότερα, να γίνεσαι Κασιδιάρης.
Ε! τότε, μην ψάχνεις γιατί πάτωσες.

O Άμλετ, o Δον Κιχώτης κι ο Τουργκένιεφ…

Άμλετ, γραμματόσημο

---

Στις αρχές του 1600, πιθανολογείται το 1605, γεννήθηκαν στην Ευρώπη δυο τεράστιοι μυθιστορηματικοί χαρακτήρες που έμελλε να στοιχειώσουν την παγκόσμια λογοτεχνία, ο Άμλετ κι ο Δον Κιχώτης. Ο πρώτος γεννιέται στο βορρά κι άλλος στο νότο. Η διαδρομή που ακολούθησαν και οι δύο μέσα στους αιώνες τους κάνει να ξεφεύγουν από τα μυθιστορηματικά όρια και να λειτουργούν ως αυθύπαρκτες προσωπικότητες που έχουν ξεφύγει εντελώς από τον έλεγχο των δημιουργών τους και δρουν ανεξέλεγκτα. Αυτή η ανορθολογική κατάσταση είναι απολύτως αναπόφευκτη, αφού η θεόρατη παρουσία αυτών των χαρακτήρων στο λογοτεχνικό στερέωμα έφερε τόσο πολυποίκιλες ερμηνείες, που ενδεχομένως να ξεπέρασαν κατά πολύ τις προθέσεις τόσο του Σαίξπηρ, όσο και του Θερβάντες. Εξάλλου, η ίδια η παρουσία τους μέσα στα έργα είναι τόσο φυσική, τόσο απερίφραστα παρορμητική και ακραία, που δίνουν την εντύπωση της ανεξάρτητης κίνησης, της απόλυτης δηλαδή αυτενέργειας, παρακινώντας την υποψία ότι τελικά οι συγγραφείς έπαιξαν μάλλον παθητικό ρόλο στην κατασκευή τους κι ότι περισσότερο ακολούθησαν την δράση που δημιουργούταν αυθόρμητα παρά την κατηύθυναν. Με δυο λόγια οι συγγραφείς παρασύρθηκαν από τους ήρωές τους χαρίζοντας τους τέτοια ελευθερία, που από ένα σημείο και μετά κινούνταν αυτόβουλα. Το να ξεφύγει το δημιούργημα από τον έλεγχο του δημιουργού δεν είναι τίποτε άλλο από την αποθέωση της συγγραφικής χαρισματικότητας.