Η Γερακίνα…

Πολλοί θα θυμούνται το γνωστό σε όλους μας τραγούδι για την Γερακίνα, που κίνησε να φέρει κρύο νερό και που τα βραχιόλια της βροντούσαν, ντρουμ, ντρουμ…

Υπάρχει, όμως, κι ένα άλλο τραγούδι για μία άλλη Γερακίνα. Το αλιεύσαμε και το παραθέτουμε:

Τα λόγια του τραγουδιού έχουν ως εξής:

Νεοφιλελεύθερη ΕΕ και Ακροδεξιά: Μια Σχέση Διαλεκτικής …

Αντώνης Μπρούμας

Η σύγχρονη Ευρώπη σημειώνει ακροδεξιές τάσεις σε επίπεδο εξουσίας. Στη Φινλανδία, στην Πολωνία και στην Ουγγαρία η ακροδεξιά ήδη συμμετέχει στην κυβέρνηση, ενώ στην Ολλανδία, στη Γαλλία και στην Αυστρία αποτελεί την πρώτη πολιτική δύναμη με βάση τις δημοσκοπήσεις. Ακολουθούν σε ακροδεξιά δυναμική χώρες όπως η Δανία, η Ελβετία, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ιταλία. Δεν θα επεκταθούμε εδώ για τις αντίστοιχες τάσεις στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, που εκδηλώνονται με ακόμη πιο ηχηρά χουλιγουντιανό τρόπο με τους υποψηφίους του Ρεπουμπλικανικού κόμματος για την προεδρία των ΗΠΑ. Πέρα βέβαια από τις κάλπες και την αντιπροσώπευση, τα πράγματα στη βάση των κοινωνιών είναι πολύ πιο σύνθετα, όπου διαδραματίζεται μία άγρια μάχη των ακροδεξιών δυναμικών με τα ζωντανά κομμάτια της κοινωνίας και τα ριζοσπαστικά κοινωνικά κινήματα. Το επιχείρημα του γράφοντος είναι πως η σημερινή ακροδεξιά βρίσκεται σε μία ιδιότυπη διαλεκτική σχέση με τον κυβερνώντα ευρωπαϊκό νεοφιλελευθερισμό και ήδη αναπτύσσει μία δυναμική ηγεμονίας, τουλάχιστον στον πυρήνα της σύγχρονης Ευρώπης.

Η «προστασία» του ΝΑΤΟ…

«Το ΝΑΤΟ δεν παρέχει μόνο τον κύριο μηχανισμό για την άσκηση της επιρροής των ΗΠΑ στις ευρωπαϊκές υποθέσεις, αλλά επίσης τη βάση για την πολιτικά κρίσιμη αμερικανική στρατιωτική παρουσία στη Δυτική Ευρώπη».

Η παραπάνω φράση ανήκει στον γνωστό μας προεδρικό σύμβουλο των ΗΠΑ επί θεμάτων εθνικής ασφαλείας Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι και την σημείωσα όταν διάβαζα το βιβλίο του Η μεγάλη σκακιέρα (εκδόσεις Λιβάνη, 1998). Το συμπέρασμα που βγαίνει απ’ αυτήν (αλλά και από όλο το βιβλίο) είναι ότι πρωταρχικός στόχος τού ΝΑΤΟ είναι να κρατήσει τις ΗΠΑ μέσα στην Ευρώπη, να τις βοηθά να παραμένουν σε επίπεδα ισχύος ανώτερα της Γερμανίας και, παράλληλα, να εμποδίζει την οποιαδήποτε παρέμβαση της Ρωσσίας στα ευρωπαϊκά πράγματα.

Αφγανιστάν, 1980: Ο Οσάμα Μπιν-Λάντεν κάτι λέει στον Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι, ο οποίος τον ακούει με προσοχή.

Οι «Τζήμεροι» της διπλανής πόρτας…

Η ανατριχιαστική απήχηση της φασιστικής ρητορικής στα κοινωνικά δίκτυα

Γράφει ο Αλέξανδρος Στεργιόπουλος

O Θάνος Τζήμερος αποφάσισε να δείξει ότι ο αστικός «πολιτισμός» εκτός από αγενής και φαιδρός, είναι και επικίνδυνος. Τα όσα είπε για τον Παύλο Φύσσα και τη μητέρα του δεν είναι μόνο προσωπικές απόψεις ενός αντιδραστικού «νεοφιλελέ» που δεν αντέχει οτιδήποτε αντικαπιταλιστικό, αντιφασιστικό, κομμουνιστικό. Είναι η αντανάκλαση του βαθέματος του εκφασισμού της κοινωνίας μας. Ναι, μέσα απ’ αυτόν φαίνεται καθαρά η σήψη και η σαπίλα του κοινωνικού περίγυρου. Ο Τζήμερος μπορεί να είναι γραφικός, αλλά, δυστυχώς, δεν είναι αδιάφορος. Οι ξεδιάντροπες δηλώσεις του έχουν κοινό που δεν διστάζει να εκδηλωθεί και απαιτεί να ακουστούν οι κραυγές.

Δεν θα ασχολούμασταν με τον μονίμως προκλητικό Τζήμερο αν δεν βλέπαμε τη θετική απήχηση των όσων είπε στο Facebook: Στη «διαπίστωσή» του ότι «βλέποντας τη μάνα του Φύσσα καταλαβαίνεις πώς έγινε έτσι ο φασισταράς, που επειδή τον μαχαίρωσε ένας άλλος φασισταράς πάνε να τον μεταμορφώσουν σε περιστέρι της ειρήνης» υπάρχουν 633 like. Μερικα από τα σχόλια υπέρ Τζήμερου ήταν: «Μπράβο. Καλά τα είπε» ή «γιατί, άδικο έχει;». Άλλοι ανακάλυπταν τους «αριστεροφασίστες» τη 17Ν και τους «μπαχαλάκηδες».

Το «ατράνταχτο επιχείρημα» στην εξωτερίκευση του βόθρου ήταν η επίκληση της ελευθερίας του λόγου. Για γέλια. Οι εκπρόσωποι, οπαδοί, συμπαθούντες την πιο μαύρη ιδεολογία θυμίζουν κάτι το οποίο αποστρέφονται. Κάτι που ο πυρήνας της ιδεολογίας τους το καταργεί με κάθε ευκαιρία. Με μοναδικό μέσο τη βία για να αποδείξουν την «ανωτερότητα» τους φυσικά και δεν νοιάζονται για την «ελευθερία του λόγου». Κι όλα αυτά γιατί; Για να εξισώσουν τον νεοναζί δολοφόνο Ρουπακιά με ένα παλικάρι που αντιμαχόταν τον φασισμό. Που δρούσε ενάντια σε αυτούς που προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες στους καπιταλιστές. Ελευθερία του λόγου για να ευτελιστεί η υπόθεση σε ένα απλό ξεκαθάρισμα λογαριασμών.

Φυσικά, για την προσβολή στη μνήμη του νεκρού και στη μάνα που έχει χάσει το παιδί της ούτε λόγος. Εδώ, τα αντικρουόμενα σχόλια ήταν «όλο με τον Φύσσα ασχολείστε. Για τα δύο παιδιά της Χ.Α που δολοφονήθηκαν δεν λέτε τίποτα». Τρικυμία εν κρανίω. Δεν είναι μόνο η ασέβεια στον Φύσσα, η σύληση και η πρόκληση προς τη μητέρα του, είναι και η καπήλευση άλλων δύο νεκρών από τους υποστηρικτές τους. Τους οποίους, στην πραγματικότητα, τους θεωρούν «αναλώσιμους» και μόνο προπαγανδιστικά τους χρησιμοποιούν για να «ζωντανέψει» η ανυπόστατη θεωρία των «δύο άκρων» πατώντας σε πτώματα.

Ο Τζήμερος χρησιμοποίησε και τους στίχους του Φύσσα για να δείξει ότι «είναι» «φασίστας» που «δεν» έχει «καμία διαφορά» με τον Ρουπακιά. Και πάλι η διαφορετική ιδεολογική αφετηρία μένει εκτός. Δεν γίνεται αλλιώς. Από τη μία κάποιος που παλεύει για κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα, ελευθερία και από την άλλη στυγνοί δολοφόνοι που παλεύουν για το «αίμα», τη «φυλή», το «έθνος». Εδώ τα like είναι 1.300!

Το πιο επικίνδυνο είναι ότι διαστρεβλώνεται η εικόνα του Φύσσα και όσων έγιναν τη νύχτα της δολοφονίας του. Χαρακτηριστικά χρήστης ανέφερε: «Διάβασα την ανάρτηση στο facebook που ακολουθούσε, με τους στίχους του «καλού νεαρού που πήγε να χωρίσει τα παιδιά και τον έσφαξε ο φασίστας», κατάλαβα ότι τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά από αυτό που παρουσιάζεται για τον χαρακτήρα του σκοτωμένου». Ανατριχιαστικό.

Ο εκφασισμός προχωρά, εξαπλώνεται και διαβρώνει συνειδήσεις, μυαλά, θέσεις. «Τζήμεροι» παντού. Απαιτείται αποφασιστικό αντικαπιταλιστικό-αντιφασιστικό κίνημα για να σταματήσει.

____________________________________________________________

Aπό:http://www.toperiodiko.gr/%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%B6%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B9%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%AE%CF%82-%CF%80%CF%8C%CF%81%CF%84%CE%B1%CF%82/#.V3Q89FSLT3A

Το μελλοντικό »κοινωνικό συμβόλαιο» από τους εκμεταλλευτές στους εκμεταλλευόμενους…

Έχουμε ήδη εισέλθει στην περίοδο της οριστικής κρίσης του »βιομηχανοκεντρικού» καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός με βάση το βιομηχανικό κεφάλαιο γεννήθηκε, οπότε πρόκειται για τη πλέον κοσμογονική μετάβαση των τελευταίων τουλάχιστον 400 χρόνων. Τα περιθώρια για ένα »κοινωνικό συμβόλαιο» του παρελθόντος δεν υπάρχουν, για λόγους που έχουμε σκιαγραφήσει αλλού.

Αυτή είναι λοιπόν η υπόθεση εργασίας μου για το επικείμενο »κοινωνικό συμβόλαιο» που θα προταθεί στους κάτω από τους από πάνω, με επίκεντρο τον »δυτικό κόσμο»:

1. Καπιταλιστική ελαστασφάλεια της εργασίας, »προτιμότερη» από την ανεργία.

2. Κρατική ελαστασφάλεια του σώματος, »προτιμότερη», από την απειλή του θανάτου και του  εμπόλεμου χάους, εν μέσω διασκορπισμένων θανάτων και περιφραγμένων ζωνών εμπόλεμου χάους.

3. »Κοινωνική Οικονομία» ως συμπλήρωμα κρατικής και ιδιωτικής οικονομίας, στο περιθώριο ελεγχόμενη από το κράτος και το κεφάλαιο (βλ. ενδεικτικά http://www.eesc.europa.eu/resources/docs/a_ces11042-2012_00_00_tra_etu_el.pdf) + εθελοντική και επιδοτούμενη αυτοδιαχείριση των ζωών και των πόρων, »προτιμότερη» από το δαπανηρό και μη ρεαλιστικό »Κράτος Πρόνοιας».

Να λοιπόν που »εμφανίζεται ένας παράξενος στρατιώτης»: το μητροπολιτικό προλεταριάτο…

Οι ολοκληρωτικές επιδιώξεις του Μεγάλου Φετίχ είναι σημαδεμένες από μια αξεπέραστη αντίφαση: όσο περισσότερο προχωρά στο σκοπό του, τόσο περισσότερο αυτός του διαφεύγει.

Πράγματι, η μέγιστη αλλοτρίωση όλων των κοινωνικών σχέσεων ισοδυναμεί με τη μέγιστη αποξένωση του προλεταριάτου, το οποίο έτσι αναγκάζεται παρά τη θέληση του να αναπαράγει »heavy metal» σενάρια τα οποία συνοδεύουν τη σύντηξη του καπιταλιστικού σχηματισμού. Και βέβαια δεν λείπουν από τούτη τη σκηνή οι διάφοροι »Ranxerox» και είναι φανερό γιατί. Οι προλετάριοι, σαν κατεξοχήν θύματα αυτής της διαδικασίας, βρίσκονται »σε σχέση εξέγερσης με αυτή, την αισθάνονται σαν διαδικασία εξανδραποδισμού».

Μέχρι εδώ βρισκόμαστε ακόμα στον Μαρξ. Όμως οι ίδιοι, σαν εμπορεύματα, είναι ολοκληρωτικά υποταγμένοι σ’αυτή. Έτσι, δουλεία και εξέγερση αποτελούν τους δυο ακραίους πόλους της διάρρηξης η οποία διαπερνά την τάξη και βυθίζεται στα βαθύτερα στρώματα της συνείδησης του καθένα.

Οταν το ΝΑΤΟ ήθελε να «υιοθετήσει» το εκπαιδευτικό σύστημα της ΕΣΣΔ! …

Ακόμη και κατάργηση της «ελεύθερης αγοράς» στην εργασία σκέφτονταν στην Δύση… εν μέσω «Ψυχρού Πολέμου»!

Γράφει ο Γρηγόρης Τραγγανίδας

Η πρώτη δεκαετία μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου «σφραγίζεται», σε διεθνές επίπεδο, από την κλιμάκωση του «Ψυχρού Πολέμου» και την αντικομμουνιστική – αντισοβιετική υστερία που τον συνοδεύει και η οποία φτάνει, πολύ συχνά, σε κωμικοτραγικές εξάρσεις. Είναι η εποχή που οι Αμερικανοί πιστεύουν σοβαρά ότι οι Μοσχοβίτεςμοιράζονται τα πεζοδρόμια… με αρκούδες, πεποίθηση, πάντως, μακράν πιο «ήπια» από την «βεβαιότητα» κάποιων άλλων συμπατριωτών τους ότι οι Σοβιετικοί δεν είναι καν άνθρωποι…

Την ίδια περίοδο και ενώ όλα τα αντιδραστικά προπαγανδιστικά «σφυριά» στην Δύση «χτυπούν» στην διαμόρφωση συλλογικού μίσους εναντίον της ΕΣΣΔ – ώστε να αποφευχθούν δυσάρεστες, για το κεφάλαιο, σκέψεις στις εργατικές τάξεις των καπιταλιστικών χωρών του τύπου: «Γιατί όχι κι εμείς;» – οι «δεξαμενές σκέψεις» του ιμπεριαλισμού, εντυπωσιασμένες από τις επιτυχίες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, την «ανατέμνουν», με στόχο να βρουν το «μυστικό» της και να το «ενσωματώσουν» στους μηχανισμούς του αστικού κράτους.

Ενα από τα πεδία που τραβά το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι η εκπαίδευση. Και αυτός που ενδιαφέρεται σφόδρα γι’ αυτό το πεδίο… είναι το ΝΑΤΟ!