Η διεθνής «πυραμίδα» των διασώσεων και η τρίτη ελληνική ανακεφαλαιοποίηση

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Από το 2008, οπότε κορυφώθηκε η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση, τα καπιταλιστικό σύμπαν περιδινείται γύρω από διασώσεις. Όχι προσφύγων –αυτοί μπορούν να πνίγονται άκλαυτοι στα νερά της Μεσογείου–, αλλά διασώσεις τραπεζών. Ο λογαριασμός είναι ιλιγγιώδης. Η αμερικανική FED υποστηρίζει ότι το κόστος διάσωσης των χρεοκοπημένων αμερικανικών τραπεζών (όχι όλων, γιατί τουλάχιστον 500 αφέθηκαν να καταρρεύσουν) δεν υπερέβη τα 700 δισ. δολάρια. Ωστόσο, έρευνα του Ινστιτούτου Levy ανεβάζει το τελικό κόστος των αμερικανικών διασώσεων σε ένα ασύλληπτο ποσό: 29 τρισ. δολάρια.

Ακόμη κι αν αυτό φαίνεται υπερβολή, είναι αδιαμφισβήτητα τα στοιχεία για τις τραπεζικές διασώσεις στην Ε.Ε. Από το 2008 έχουν διατεθεί για τη στήριξη του τραπεζικού «Λεβιάθαν» 5,1 τρισ. ευρώ σε ρευστό, κρατικές εγγυήσεις, ενίσχυση ρευστότητας και αγορές περιουσιακών στοιχείων (μετοχών και ομολόγων).

Αλλά αυτά δεν ήταν τα μόνα δώρα προς το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Τα προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης (QE) που ξεκίνησε από το 2010 η αμερικανική κεντρική τράπεζα (4,4 τρισ. δολάρια) και συνεχίζουν η ΕΚΤ (με φιλοδοξία να φτάσει το 1,1 τρισ.), η ιαπωνική BOJ και άλλες κεντρικές τράπεζες, μετρούν ήδη έναν λογαριασμό 10 τρισ. δολαρίων, περίπου το 15% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Πού πηγαίνουν αυτά τα χρήματα;

Βαρουφάκης: Η τρόικα είναι ο καλύτερος φίλος των φοροφυγάδων -Γιατί παραιτήθηκα

«Δυστυχώς, η πλειονότητα στο Eurogroup δεν ήθελε μια έντιμη συμφωνία με την ελληνική κυβέρνηση, που έπρεπε να ταπεινωθεί ή να ανατραπεί», τονίζει ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης σε σημερινή, εκτενή συνέντευξή του στην αυστριακή εφημερίδα «Βίνερ Τσάιτουνγκ».

Σε αυτήν, μεταξύ άλλων, καταγγέλλει την «τρόικα» ως τον καλύτερο φίλο των φοροφυγάδων, αναφέρεται στα δικά του λάθη και ανακοινώνει ότι συγγράφει «μανιφέστο» έχοντας κατά νου μια Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνέλευση.

Το μεγαλύτερο λάθος του, όπως παρατηρεί, ήταν ότι πίστεψε πως όταν πολιτικοί και γραφειοκράτες συμφωνούν προφορικά σε κάτι το τηρούν, όπως επίσης λάθος του ήταν ότι δεν δημοσιοποιούσε αμέσως τις προτάσεις του για την επίλυση της κρίσης, ώστε να μην μπορεί να ισχυριστεί κανείς πως δεν είχε προτάσεις, καθώς υπήρχε ένα πολύ εξειδικευμένο σχέδιο μεταρρυθμίσεων που αφορούσε κυρίως τη χρηματοδότηση, το οποίο όμως ποτέ δεν συζητήθηκε.

Προσθέτει δε, πως, ενώ η ελληνική πλευρά κατέβαλε προσπάθειες για έναν διάλογο, στις Βρυξέλλες ακουγόταν ότι αυτή δεν έχει κανένα σχέδιο, και δυστυχώς η πλειονότητα του Eurogroup δεν ήθελε να κάνει μία έντιμη συμφωνία με αυτήν την ελληνική κυβέρνηση, που έπρεπε να ταπεινωθεί ή να ανατραπεί.

Αφήστε ρε τους Ανθρώπους!…

Στις τόσο περισπούδαστες και σπουδαιοφανείς αναλύσεις μου, έχω παραλείψει να σας συστήσω την προγιαγιά μου, το Ζαμπιώ. Βλέπεις, οι γυναίκες στην Κρήτη διατηρούσαν ακόμη τότε, σε όποια ηλικία κι αν έφταναν, μια κοριτσίστικη «ουδετερότητα». Παρέμεναν για πάντα «το μικιό», το Ζαμπιώ.

του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

---

Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας. Όταν, λοιπόν, το Ζαμπιώ είδε για πρώτη φορά, στη ζωή της, τηλεόραση εξοργίστηκε όσο δεν πάει.  «Γιάντα μωρέ το βάλανε το κακομίτσικο το κοπέλι εκειά μέσα; Απού να τσι πάρει…» άστραφτε και βρόνταγε, πεισματικά απτόητη στις τόσες και τόσες τεχνολογικές εξηγήσεις μας.

Στην  ίδια πάνω-κάτω περίοδο, αρχές της δεκαετίας του ’70, οι κινηματογράφοι, καθ’ άπασαν την επικράτεια, πρόβαλλαν ταινίες γουέστερν, σπαγγέτι ή ορίτζιναλ, με την κλασσική «δραματουργία» των καλών καουμπόηδων και των κακών ινδιάνων. Και εδώ, οι θεατές, ως άλλοι μετέχοντες της «μυστικής παιδείας» της γιαγιάς Ζαμπίας, κάθε φορά που οι καουμπόηδες εφορμούσαν κατά των ινδιάνων, ωρύονταν έξαλλοι, απευθυνόμενοι μάλλον…προς το κινηματογραφικό πανί: «Αφήστε ρε τους ανθρώπους! Αφήστε τους ρε!». Και είμαι βέβαιος ότι αυτό δεν συνέβαινε μόνο στις «προηγμένες» αθηναϊκές αίθουσες, αλλά σε κάθε κινηματογραφική γωνιά της χώρας.

Η απόλυτη ψυχική ταύτιση με τον «αδικημένο», είναι νομίζω έκδηλη και στις δυο περιπτώσεις. Και μοιάζει λες και δεν υπάρχει καμιά απόσταση ανάμεσα στην «εικόνα» και στον θεατή. Η επίγνωση της «εικόνας» προφανώς υπάρχει, γιατί κανείς δεν σηκώνεται να σκίσει το πανί ή να σπάσει την τηλεόραση. Αλλά εντούτοις και δεν υπάρχει. Η εικόνα δεν κατορθώνει να σπάσει τον ψυχικό δεσμό ανάμεσα στον θεατή και στο εικονιζόμενο πρόσωπο. Και δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι αν η σκηνή διαδραματιζόταν σε πραγματικό χρόνο και χώρο, λίγα χιλιόμετρα παρακάτω, σύσσωμη η αίθουσα θα έσπευδε σε βοήθεια των δύστυχων ινδιάνων.

Η πλάνη του τζογαδόρου

Τι να αποφύγεις στο ΤΖΟΚΕΡ ή αλλιώς η πλάνη του τζογαδόρου (The Gambler’s fallacy)

---

Μην ακολουθείτε τις στατιστικές αναλύσεις στο ΤΖΟΚΕΡ καθώς η κληρωτίδα δεν έχει προτιμήσεις
ούτε μνήμη (όλοι οι αριθμοί και οι συνδυασμοί αριθμών έχουν κάθε φορά την ίδια πιθανότητα κλήρωσης) και να θυμάστε οι παίκτες έχουν προτιμήσεις και μνήμη καθώς και ότι αντίπαλος δεν είναι η τύχη ούτε ο διοργανωτής, αλλά οι συμπαίκτες.

Παρακάτω θα αναλύσω τις πιθανότητες επιτυχίας του γνωστού παιχνιδιού ΤΖΟΚΕΡ του ΟΠΑΠ σύμφωνα με τον κλασικό ορισμό των πιθανοτήτων (κατά Laplace). Σύμφωνα με τον παραπάνω ορισμό κάνουμε την παραδοχή ότι όλες οι στήλες είναι ισοπίθανες και δεν υπάρχουν εξωγενείς παράγοντες που μπορούν να επηρεάσουν το αποτέλεσμα (π.χ. βάρος σφαιριδίων).

Μπορούμε να βρούμε τις πιθανότητες να πιάσουμε μόνο το 5άρι, χάνοντας το τζόκερ ως εξής: Οι πιθανότητες να πιάσουμε τον πρώτο αριθμό είναι 5 προς 45, δηλαδή 11%. Οι πιθανότητες να πιάσουμε τον δεύτερο αριθμό είναι 4 προς 44, δηλαδή 9% (βάζουμε 4 στον αριθμητή γιατί θεωρούμε πως πιάσαμε ήδη τον πρώτο αριθμό, οπότε έφυγε ο ένας αριθμός από τους πέντε που έχουμε ποντάρει. Επίσης, αφού στις κληρώσεις δεν γίνεται επανατοποθέτηση των σφαιρών στην κληρωτίδα, βάζουμε παρανομαστή 44 γιατί ήδη κληρώθηκε ένας αριθμός οπότε τώρα παίζουν 44 νούμερα). Οι πιθανότητες για τον τρίτο είναι 3 προς 43, δηλαδή 7%. Για τον τέταρτο 2 προς 42, δηλαδή 4,7% και για τον πέμπτο 1 προς 41, δηλαδή 2,4%. Για να βρούμε την πιθανότητα να πιάσουμε και τα πέντε νούμερα μαζί (δεσμευμένες πιθανότητες) πολλαπλασιάζουμε τις παραπάνω πιθανότητες και βγαίνει 0,000000818492, δηλαδή 0,000081% ή 0,81 πιθανότητες στο 1.000.000.

Κι αυτό χωρίς τον επιπλέον αριθμό τζόκερ. Αν θελήσουμε να συνυπολογίσουμε και το τζόκερ που είναι 1 προς 20 τότε οι πιθανότητες να πιάσει κανείς 5+1 παίζοντας ένα απλό δελτίο είναι 0,000004090755%, δηλαδή περίπου 4 πιθανότητες στα 100.000.000!

Ελληνική Μπασταρδοκρατία vol 3b

Πώς θα μπορούσε να κλείσει το μικρό μας ταξίδι στη χώρα της Μπασταρδοκρατίας, αν δεν αφηγηθούμε την ιστορία της οικογένειας που χάρισε στην δύσμοιρη αυτή χώρα, δύο πρωθυπουργούς, έναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, έναν πιο χαζό κι από νούφαρο υπουργό (τον οποίο τον τσάκισε και αυτόν η κρίση και μια γκόμενα στη Μαλαισία και κυκλοφορούσε με πλαστές πινακίδες), μια Αθήνα πνιγμένη στο μπετό, έναν Εθνάρχη από τα Lidl, ένα μνημόνιο, μια μερίδα κοντοσούβλι και ένα βουλευτή στο σημερινό κοινοβούλιο, που εξελέγη επειδή απλά είχε το κατάλληλο όνομα;

Πώς θα μπορούσε αυτή η μελέτη στα πιο σκοτεινά μονοπάτια του νεποτισμού στην ελληνική επικράτεια να είναι ολοκληρωμένη χωρίς να αφηγηθούμε το παραμύθι μιας οικογένειας που ξεκίνησε από την Πρώτη Σερρών, με σκοπό να κατακτήσει  για αρχή την Ελλάδα και γιατί όχι τον κόσμο όλο;

Και επειδή οι 2 θείοι του νεοεισερχόμενου στην Ελληνική βουλή, Kωνσταντίνου Καραμανλή (του Αχιλλέως βεβαίως, βεβαίως) δεν κατάφεραν  να κατακτήσουν τον Γαλαξία, είναι η σειρά του ανιψιού που επιλέχθηκε από τον ελληνικό λαό (όχι λόγω ονόματος είμαστε σίγουροι) να ολοκληρώσει το θεάρεστο αυτό κληρονομικό δικαίωμα.
Πάμε στοίχημα ότι σε λίγο καιρό ο ανιψιός θα πάρει τα ηνία του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, όπως άλλωστε οφείλει να κάνει, ώστε να κατακτήσει και πάλι το τσιφλίκι των Καραμανλήδων που κάποτε λεγόταν Ελλάδα, αλλά τώρα πια αποκαλείτε Ελληνική Μπασταρδοκρατία των Νότιων Βαλκανίων.

Κυρίες και κύριοι, φορέστε τα καλά σας, όπως θα προτιμούσε το πιο πλούσιο και γνωστό «φρύδι» της πολιτικής και ακολουθήστε μας σε μια τελευταία βόλτα, στην ξενάγηση άλλης μιας οικογένειας, που ηγεμόνευσε σε τούτα εδώ τα μάρμαρα που κακιά σκουριά δεν πιάνουν παρά μόνο πουρί καραμανλικό που δεν βγαίνει με τίποτα μέχρι να τα καταστρέψει όλα.

Το Καραμανλέικο

Κωνσταντίνος Καραμανλής ή Τριανταφυλλίδης  ή Εθνάρχης ή Σκατόψυχος.

Ο «εθνάρχης» μας, γενάρχης του Καραμανλέϊκου, γεννιέται στην τουρκοκρατούμενη ακόμα Πρώτη Σερρών το 1907.
Πρωτότοκος γιός του δημοδιδάσκαλου και πολεμιστή του Μακεδονικού Αγώνα, Γεώργιου Καραμανλή (ο οποίος διαφωνούσε κάθετα με την ενασχόληση του υιού του με την πολιτική, αλλά για κακή μας τύχη δεν εισακούστηκε η γνώμη του) και της Φωτεινής Δόλογλου.

«ΟΥΤΕ ΝΑΤΟ, ΟΥΤΕ ΠΟΛΕΜΟΣ – ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤHΣ ΕΥΡΩΠΗΣ»

Διεθνής συνάντηση εναντίον της διατήρησης και της περαιτέρω επέκτασης και ανάπτυξης της Ατλαντικής Συμμαχίας πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη τη Δευτέρα 26 Οκτωβρίου, με πρωτοβουλία της ιταλικής επιτροπής «’Οχι στο ΝΑΤΟ, ‘Όχι στον πόλεμο» και με τη συμμετοχή μιας πλειάδας προσωπικοτήτων από δέκα ευρωπαϊκές χώρες, τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Λίβανο, μεταξύ των οποίων (νυν και πρώην) κοινοβουλευτικοί από την Ιταλία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Αφορμή για τη συνάντηση απετέλεσε η γιγαντιαία άσκηση του ΝΑΤΟ «Trident Juncture» που ο παριστάμενος βουλευτής και μέλος του ΠΓ του ΑΚΕΛ Γιώργος Λουκαϊδης χαρακτήρισε ως «πρόβα πολέμου», που αποσκοπεί να τρομάξει όλο τον πλανήτη. Μια από τις μεγαλύτερες στην ιστορία της συμμαχίας, η άσκηση αυτή διεξάγεται σε μια τεράστια περιοχή από τον Ατλαντικό μέχρι τη Βόρεια Ευρώπη και τη Μεσόγειο, με τη συμμετοχή περισσότερων των 35.000 στρατιωτών από 30 χώρες.

Πέραν όμως της διαμαρτυρίας για την άσκηση, σκοπός της συνάντησης ήταν, σύμφωνα με τους οργανωτές, να συντονιστούν οι προσπάθειες ενημέρωσης της κοινής γνώμης για τον ρόλο της Ατλαντικής Συμμαχίας, αλλά και κατάργησης του ΝΑΤΟ, ως απαραίτητου βήματος για την προστασία της ειρήνης και την εδραίωση της ευρωπαϊκής ανεξαρτησίας.

Από την Ελλάδα συμμετείχαν στη συνάντηση ο αντιπρόεδρος του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ Μάριος Κρητικός και ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, ενώ μήνυμα υποστήριξης στην προσπάθεια έστειλε ο πρώην Υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης. Από την Κύπρο συμμετείχε ο βουλευτής και μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΑΚΕΛ Γιώργος Λουκαϊδης. Την υποστήριξή του εξέφρασε με μήνυμά του ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ ‘Αντρος Κυπριανού, που δεν μπόρεσε να παρευρεθεί λόγω της επίσκεψης του ‘Ελληνα Υπουργού Εξωτερικών στην Κύπρο.

Ελλάδα, Πορτογαλία η ίδια ιστορία…

Η Πορτογαλία είναι χαμένη υπόθεση με την οποιαδήποτε κυβέρνηση – Κρας τεστ των Βρυξελλών για τις αντοχές της δήθεν δημοκρατίας.

Κατερίνα Γκαράνη

Οι εκλογές στα κράτη-μέλη της Ε.Ε είναι μία περιττή διαδικασία ειδικά για χώρες οι οποίες φορτώθηκαν Μνημόνια και μπήκαν σε κατάσταση εξυγίανσης μέσω των  Βρυξελλών. Εκτός από το φαινόμενο Ελλάδα όπου κυβερνάται από έναν συνασπισμό δύο κομμάτων που στο πραγματικό σύνολο του εκλογικού σώματος δεν ξεπερνά το 21%, το τελευταίο συμβάν με την μειοψηφική κυβέρνηση στην Πορτογαλία ξεκαθαρίζει για το ποιος διατάσσει την εθνικές κυβερνήσεις των χωρών-μελών και ειδικά όσων υπέγραψαν Μνημόνια.

Ο πρόεδρος της χώρας, Καβάκο Σίλβα, έδωσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον κεντροδεξιό συνασπισμό με πρωθυπουργό τον Κοέλιο και με μόλις 104 έδρες όταν απαιτούνται 116 για σχηματισμό κυβέρνησης.

Οι αριστεροί και σοσιαλιστές της Πορτογαλίας σκίζουν τα ρούχα τους για την αδικία που έγινε εφόσον ο συνασπισμός αριστεροσοσιαλιστικών κομμάτων με την στήριξη και του Κομουνιστικού Κόμματος θα μπορούσε να δημιουργήσουν μία ισχυρή κυβέρνηση. Ο πρόεδρος της Πορτογαλίας δικαιολόγησε την πραξικοπηματική απόφασή του λέγοντας τα εξής: «Μετά την εφαρμογή ενός επαχθούς προγράμματος οικονομικής βοήθειας, που οδήγησε σε βαριές θυσίες, είναι καθήκον μου, στο πλαίσιο των συνταγματικών εξουσιών μου, να κάνω ότι είναι δυνατόν να εμποδίσω να σταλούν λαθεμένα μηνύματα στους οικονομικούς οργανισμούς, τους επενδυτές και τις αγορές«. Ξεκάθαρα τα πράγματα: Οι αγορές πάνω από την Δημοκρατία.