Famous blue raincoat – Leonard Cohen – Το τραγούδι της ημέρας…


8187158a2116fee147f24839c9c2131f

Από τον Ηλία Βενιζελέα

 

Σε μία βροχερή ημέρα του Δεκέμβρη»…

 

Ας ακούσουμε, βλέποντας παράλληλα την ιστορία ενός ερωτικού τριγώνου, το γράμμα που γράφει ο Λέοναρντ Κοέν σε ένα φίλο του, ο οποίος είχε ερωτευτεί παλιά τη γυναίκα του και η φιλία τους δοκιμάστηκε… Αλλά δεν έσβησε… Ο αφηγητής/Κοέν είναι αυτός που κέρδισε τελικά τη γυναίκα και ο φίλος τους αποσύρθηκε κάπου μακριά, για να ξεχάσει. Και την γυναίκα που έχασε και το φίλο που πρόδωσε.

 

Με έκδηλη πικρή τρυφερότητα ο αφηγητής, ο ίδιος ο Κοέν μιας και υπογράφει το τραγούδι με το όνομα του, αφού αναφέρει στα γρήγορα τα νέα του και ρωτήσει τα νέα του φίλου του, θυμάται γεγονότα του παρελθόντος. Κείνη τη φορά που ο φίλος του, ταλαιπωρημένος και γερασμένος, με σκισμένο το αδιάβροχο που φορούσε συνήθως, πήρε τους δρόμους χωρίς να πάει τελικά πουθενά. Ή το βράδυ που η Τζέην, το κοινό αντικείμενο του πόθου, μετά το ξεκαθάρισμα λογαριασμών επέστρεψε σ΄αυτόν, αφήνοντας όμως εκεί, ως αντίτιμό για την τούφα των μαλλιών που της έδωσε ο φίλος του, ένα κομμάτι από τον εαυτό της…

 

Κλείνοντας το γράμμα, τον αποκαλεί αδερφό και φονιά του. Πράγμα που δείχνει ότι και πληγώθηκε από τη σχέση της γυναίκας του με αυτόν αλλά και πως δεν μπορεί να παραγνωρίσει τα φιλικά του αισθήματα… Του δηλώνει, λοιπόν, ότι του λείπει, τον συγχωρεί, χάρηκε που τον γνώρισε και πως, αν θέλει να γυρίσει για αυτόν ή ακόμα και για την Τζέην, δεν μπορεί να αισθανθεί εχθρικά απέναντί του. Και τον ευχαριστεί για τα προβλήματα που βοήθησε τη γυναίκα του να λύσει, για τα οποία ο ίδιος δεν είχε καν προσπαθήσει, καθώς τα θεωρούσε δεδομένα και άλυτα. Τέλος, τον αποχαιρετά θερμά.

 

Σβήστε τα όλα, αν θέλετε! Γιατί ένα νόμισμα έχει δυο όψεις… Κι αυτοί οι στίχοι μπορούν να εκληφθούν σαν ένα συνεχής σαρκασμός του νικητή προς τον ηττημένο… Και τότε αλλάζουν όλα! Και το ποίημα μετατρέπεται σε ένα ύμνο της ειρωνείας και της χαιρεκακίας…

 

Η μεταφρασούλα, πρόχειρη, απελέκητη, που θα λέγε ο Μακρυγιάννης, και δική μου…

 

Its four in the morning, the end of Δecember Τέσσερις το πρωί, τέλος του Δεκέμβρη.
I ‘m writing you now just to see if you’ re better Σου γράφω μονάχα για να μάθω πως είσαι
New York is cold, but I like where Im living Είναι κρύα η Νέα Υόρκη, αλλά μ΄αρέσει
Theres music on Clinton street all through the evening. Η Κλίντον Στριτ γεμίζει μουσική κάθε βράδυ

 

I hear that you ΄re building your little house deep in the desert Μαθαίνω, στήνεις το σπιτικό σου βαθιά στην έρημο
are you living for nothing now, I hope youre keeping some kind of record. Ασχολείσαι με τίποτα αυτή την εποχή? Ελπίζω να κρατάς κάποιου είδους λογαριασμό.

 

Yes, and Jane came by with a lock of your hair Ναι, η Τζέην , που λες, επέστρεψε με μια τούφα από τα μαλλιά σου
She said that you gave it to her Είπε πως της την έδωσες
That night that you planned to go clear το βράδυ εκείνο που λέγατε να ξεκαθαρίσετε την κατάσταση.
Did you ever go clear? Την ξεκαθαρίσατε, αλήθεια;

 

Ah, the last time we saw you you looked so much older Τη τελευταία φορά που σε είδα έδειχνες πολύ γερασμένος
Your famous blue raincoat was torn at the shoulder Και το πασίγνωστο (= χαρακτηριστικό) μπλε αδιάβροχό σου ήταν σκισμένο στον ώμο.

 

You ‘d been to the station to meet every train Βρέθηκες στο σταθμό σκοπεύοντας να πάρεις ένα οποιοδήποτε τρένο
And you came home without Λili Μarlene Και γύρισες στο σπίτι χωρίς καμιά «Λίλη Μαρλέν» σου (αναφορά στο διάσημο γερμανικό τραγούδι)

 

 

And you treated my woman to a flake of your life Και φέρθηκες στη γυναίκα μου σαν να ήταν η νιφάδα της ζωής σου
And when she came back she was nobodys wife. Κι όταν γύρισε πίσω, δεν ήταν πια κανενός σύζυγoς

 

Well I see you there with the rose in your teeth Που λες, (σαν να) σε βλέπω εκεί, με ένα τριαντάφυλλο ανάμεσα στα δόντια σου
One more thin gypsy thief σαν ένας ακόμα λεπτός Τσιγγάνος ληστής
Well I see Jane ‘s awake — Μόλις ξύπνησε η Τζέην…
She sends her regards. Στέλνει τους χαιρετισμούς της

 

And what can I tell you my brother, my killer Και τι να σου πω, αδερφέ μου και φονιά μου;
What can I possibly say? Τι θα μπορούσα να πω, αλήθεια;
I guess that I miss you, I guess I forgive you Μου λείπεις, φαντάζομαι, και σε συγχωρώ
I’ m glad you stood in my way. Χαίρομαι που βρέθηκες στο δρόμο μου
If you ever come by here, for Jane or for me Κι αν γυρίσεις ποτέ εδώ, για μένα ή για την Τζέην,
Your enemy is sleeping, and his woman is free. κοιμάται ο εχθρός σου κι είναι διαθέσιμη η γυναίκα του
Yes, and thanks, for the trouble you took from her eyes Αλήθεια, και σε ευχαριστώ για τα προβλήματα που έσβησες από το μυαλό της
I thought it was there for good so I never tried. Πίστευα ότι ήταν αδύνατο να διορθωθούν και δεν προσπάθησα ποτέ…
And Ξane came by with a lock of your hair Η Τζέην, που λες, επέστρεψε με μια τούφα από τα μαλλιά σου.
She said that you gave it to her είπε ότι της την έδωσες
That night that you planned to go clear το βράδυ εκείνο που λέγατε να ξεκαθαρίσετε την κατάσταση.
— sincerely, L. Cohen Με εκτίμηση … Λ. Κοέν

 

via: afterschoolbar.blogspot.gr


Από:http://www.apotis4stis5.com/themata-f/27817-famous-blue-raincoat-leonard-cohen

Νομισματικοί βαλλιστικοί πύραυλοι…


Αν το χρήμα είναι το “γενικό ισοδύναμο” των συναλλαγών στις ανθρώπινες κοινωνίες τουλάχιστον τους τελευταίους αιώνες· κι αν λειτουργεί σαν “μέτρο της αξίας”, τότε το bitcoin (η ναυαρχίδα των «κρυπτονομισμάτων») είναι ένα υπερπυρηνικό όπλο: δεν καταστρέφει την αξία· θα καταστρέψει, για άλλη μια φορά αλλά με διαφορετικό τρόπο, τους πιστούς του θεωρήματος «το χρήμα γεννάει χρήμα» – τους εχθρούς της αξίας…

Είναι εύκολο να βρει κάποιος μια αξιοπρεπή ιστορία του χρήματος. Και εκεί θα ανακαλύψει, μάλλον με έκπληξη, πως οτιδήποτε θα μπορούσε να παίξει τον ρόλο του «γενικού ισοδύναμου», αρκεί να έχει μια κάποια σπανιότητα. Από βότσαλα μέχρι τσιγάρα (στις φυλακές)· από όσπρια (σίγουρα στην χαρτοπαιξία) μέχρι εργόχειρα…

Τα κρυπτονομίσματα κρατούν τον όρο της σπανιότητας στην κατασκευή τους· αλλά αυτός είναι ο μόνος κανόνας τους σε μια εποχή (διαρκής κρίση / αναδιάρθρωση στον 21ο αιώνα) που έχει μεγάλη προϊστορία στην κατασκευή και στη διαχείριση νομισμάτων. Το αποτέλεσμα; Μαφιόζοι και τζογαδόροι «παίζουν» με την ισοτιμία του bitcoin (καθώς δεν υπάρχει ένα μηχανισμός που να προσαρμόζει «προσφορά» και «ζήτηση» του «νομίσματος» σε λογικά όρια), όπως ακριβώς συμβαίνει στα χρηματιστήρια. Όπως συνέβαινε στα μέρη μας με τα «χαλυβδόφυλλα» και τον «τασόγλου – delongi»· θυμάστε εκείνες τις επικές εποχές που το χρήμα γεννούσε χρήμα και οι μετοχές ήταν χρυσάφι;

Φούσκα το bitcoin; Απάτη; Μην το πείτε! Να δούμε πως θα φυλαχτούν οι οπαδοί του καπιταλισμού του 21ου αιώνα απ’ τα «παιδιά» του…

(Τον περασμένο Γενάρη, του ’17, η ισοτιμία του bitcoin ήταν 1 προς 700 δολάρια ηπα. Τώρα είναι 1 προς 11.000 δολάρια. Όχι, δεν υποτιμήθηκε το δολάριο σχεδόν 16 φορές – 1570%!! Απλά κάποιοι θα κάνουν την αρπαχτή της ζωής τους· και πολύ περισσότεροι θα κλαίνε…)


Aπό:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/11/nomismatiki-vallistiki-pyravli/

Καναδάς: Ενθαρρύνοντας τα Εγκλήματα της Εξορυκτικής “Barrick Gold”…


Yves Engler*
Μετάφραση: Δημήτρης Πλαστήρας, Επιμέλεια: Ιωάννα Μαραβελίδη

Θα συνεχίσει ο Καναδάς να στηρίζει την εκμετάλλευση των ορυκτών πόρων της Τανζανίας από την Barrick Gold, ανεξάρτητα από τις παραβάσεις που κάνει η εταιρεία;

Θα σταματούσε η κυβέρνηση του Τζάστιν Τρυντώ να στηρίζει την εταιρεία από το Τορόντο αν όντως άρπαζε 10 δισεκατομμύρια δολάρια από την εξαθλιωμένη χώρα; Ή αν όντως 1.000 άνθρωποι βιάζονταν και τραυματιζόντουσαν σοβαρά από την ασφάλεια της Barrick; Θα έπαυε την υποστήριξή της η Οττάβα αν 100 Τανζανοί σκοτώνονταν στα ορυχεία της;

Η αφρικανική θυγατρική της Barrick, η Acacia Mining, έχει εμπλακεί σε μια μεγάλη πολιτική σύγκρουση στο ανατολικοαφρικανικό κράτος. Με όλο και περισσότερα στοιχεία που δείχνουν την αποφυγή πληρωμής φόρων και δικαιωμάτων, η Acacia έχει καταγγελθεί1 από τον πρόεδρο, οι εξαγωγές της ανεστάλησαν2 και τιμωρήθηκε3 με ένα τεράστιο φορολογικό πρόστιμο.

Τον περασμένο Μάιο, μία κυβερνητική ομάδα κατέληξε πως η Acacia δήλωνε συστηματικά σημαντικά μικρότερο4 ποσοστό χαλκού και χρυσού στα συμπυκνώματα ορυκτών που εξήγαγε. Τον επόμενο μήνα μία κυβερνητική επιτροπή κατέληξε πως η μη ανακοίνωση των εσόδων της ξένης εξορυκτικής εταιρείας είχε κοστίσει στην Τανζανία 100 δισεκατομμύρια δολάρια. Σύμφωνα με τη μελέτη, από το 1998 έως και τον Μάρτιο του 2017 η κυβέρνηση της Τανζανίας έχασε μεταξύ 68,6 και 108,5 τρισεκατομμύρια σελίνια5 σε έσοδα από συμπυκνώματα ορυκτών.

Το σκάνδαλο γύρω από τις εξαγωγές της Barrick οδήγησε τον πρόεδρο της Τανζανίας, Τζον Μαγκουφούλι, στο να απολύσει6 τον υπουργό εξορύξεων και το συμβούλιο της Υπηρεσίας Ελέγχου Ορυκτών. Το κοινοβούλιο της Τανζανίας ψήφισε επίσης τον επανέλεγχο7 των συμβολαίων εξόρυξης και το μπλοκάρισμα8 των εταιρειών από το να προσφεύγουν σε διεθνή εμπορικά δικαστήρια εναντίον της χώρας.

Συνέχεια

Μνημόνια και πλεονάσματα …


Στις αρχές του μήνα, η Γενική Διεύθυνση Οικονομικών και Δημοσιονομικών Υποθέσεων (Directorate-General for Economic and Financial Affairs – DGEcFin) της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Commission), έδωσε στην δημοσιότητα μια έκθεση (*), στην οποία ανακεφαλαιώνει και συνοψίζει την μέχρι τώρα πορεία του προγράμματος στήριξης που υπογράψαμε τον Αύγουστο του 2015, του κοινώς γνωστού ως «Μνημόνιο 3».

Αν και η έκθεση παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον, δεν είμαι σίγουρος για το πόσοι από σας θα μπουν στον κόπο να ξεφυλλίσσουν -έστω- ένα αγγλόγλωσσο κείμενο 192 σελίδων, γεμάτο πίνακες και διαγράμματα. Εκείνο που πρέπει να ξέρετε, όμως, είναι ότι αυτό το κείμενο αποτελεί την βάση πάνω στην οποία οικοδομείται αυτές τις μέρες το νέο (τρίτο στην σειρά) Συμπληρωματικό Μνημόνιο Κατανόησης, δηλαδή η νέα «επικαιροποίηση» (τι λέξη, θεέ μου!) του Μνημονίου 3, που πρόκειται να υπογραφεί τις αμέσως επόμενες ημέρες.

Παρένθεση. Στοιχεία από το περιεχόμενο αυτού του Συμπληρωματικού Μνημονίου αποκαλύπτει ο σημερινός Ριζοσπάστης. Στο τεχνικό παράρτημα υπάρχουν δεκάδες μέτρα με μακροπρόθεσμο ορίζοντα, τα οποία πρέπει να ψηφιστούν τώρα, άσχετα αν η εφαρμογή τους αρχίσει αργότερα και άσχετα αν διαρκέσουν έως το 2020, έως το 2022 ή έως τον αιώνα τον άπαντα. Φυσικά, απ’ αυτό το Συμπληρωματικό Μνημόνιο δεν θα μπορούσε να λείπουν ούτε η λίστα με τις -πάντα απαραίτητες- ιδιωτικοποιήσεις (οι οποίες, μάλιστα, πρέπει να επιταχυνθούν) ούτε οι αναφορές σε ζητήματα που έχουν σχέση με περαιτέρω διευκολύνσεις προς το κεφάλαιο. Πάντως, είναι απορίας άξιο πώς κατάφερε ο Ριζοσπάστης και βρήκε αυτό το κείμενο πριν καν υπογραφεί, ενώ κάποιοι ακριβοπληρωμένοι και πολυδιαφημισμένοι «έγκυροι» και «έγκαιροι» αστέρες της δημοσιογραφίας δεν έχουν πάρει ακόμη μυρωδιά. Τέτοια κοννέ έχει πια ο Περισσός στα άβατα σοκκάκια της διπλωματίας; Κλείνει η παρένθεση.

Ας επανέλθουμε, όμως, στην έκθεση της DGEcFin. Δεν ξέρω πόσο παράξενο ακούγεται αυτό αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτή η έκθεση εκθειάζει τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση για τα επιτεύγματά τους. Ούτε λίγο ούτε πολύ, η διαπίστωση των συντακτών της είναι ότι το 2015 η Ελλάδα βρισκόταν ένα βήμα από την καταστροφή αλλά από τότε μέχρι σήμερα η κατάστασή της έχει βελτιωθεί σημαντικά και μεταρρυθμίσεις, που ως τότε θεωρούνταν αδιανόητες, χαρακτηρίζονται πλέον ως αυτονόητες, χάρη στην τεράστια κατανόηση που έδειξαν οι ελληνικές αρχές. Τα παρακάτω δυο αποσπάσματα είναι χαρακτηριστικά:

– «Με την υποστήριξη του προγράμματος ESM, η ελληνική οικονομία απέδειξε μεγαλύτερη ανθεκτικότητα από ό,τι αρχικά αναμενόταν. Το πραγματικό ΑΕΠ άρχισε να ανακάμπτει σε τριμηνιαία βάση στα μέσα του 201. Ωστόσο, η ανάκαμψη παραμένει εύθραυστη και εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την πρόοδο των αναθεωρήσεων του προγράμματος στήριξης της σταθερότητας του ΕSM. Οι συνθήκες της αγοράς εργασίας βελτιώνονται. H απασχόληση αυξήθηκε κατά 1,5% κατά το πρώτο εξάμηνο του 2017, ενώ η ανεργία μειώθηκε σε 21% τον Ιούλιο του 2017. Aν και το επίπεδο ανεργίας είναι ακόμη πολύ υψηλό (ιδίως η ανεργία των νέων), βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο της πενταετίας» (σελ. 2).
– «Στα πλαίσια του προγράμματος, η Ελλάδα έχει μέχρι σήμερα νομοθετήσει μέτρα τα οποία προβλέπεται να αποδώσουν 4,5% του ΑΕΠ μέσα στο 2018. Πρέπει να σημειωθεί ότι μερικά απ’ αυτά (όπως η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού) θα έχουν σωρευτικές επιπτώσεις και πέραν του χρονικού ορίζοντα του προγράμματος, καθώς οι αλλαγές απαιτούν χρόνο για να έχουν αποτέλεσμα. Χάρη σ’ αυτά τα μέτρα και τις ευνοϊκές δημοσιονομικές εξελίξεις, η Ελλάδα υπερέβη τον δημοσιονομικό της στόχο κατά περισσότερο από 3% του ΑΕΠ το 2016» (σελ 3).

Όντως, ηχεί παράξενα στα άμαθα αφτιά ο απροκάλυπτος έπαινος ενός καθαρόαιμου καπιταλιστικού οργάνου προς μια αριστερή κυβέρνηση. Μόνο στα άμαθα αφτιά όμως. Σε όλα τα υπόλοιπα δεν ηχεί τίποτε το παράξενο, αφού αυτή η αριστερή κυβέρνηση δεν έχει κάνει τίποτε το αριστερό στους 34 μήνες που βρίσκεται στην εξουσία. Αντίθετα, έκανε όλα όσα θα έκανε οποιαδήποτε άλλη αστική κυβέρνηση: φορολόγησε υπέρμετρα τα μεσαία και λαϊκά στρώματα, συρρίκνωσε το κοινωνικό κράτος, κατεδάφισε εργατικά δικαιώματα, πρόσφερε ανοιχτή στήριξη στο χειμαζόμενο κεφάλαιο και τις τράπεζες, ξεπούλησε μπιρ-παρά δημόσια περιουσία, προσκύνησε ισχυρά αφεντικά, έδωσε γη και ύδωρ στο ΝΑΤΟ και, γενικά, συνέχισε με μεγαλύτερη ορμή και αποφασιστικότητα το έργο των προκατόχων της.

Δυο εύγλωττοι πίνακες από την έκθεση της DGEcFin      [προσαρμογή στα ελληνικά: Cogito ergo sum]

Θα έλεγε κανείς ότι ο πρωτεύων στόχος της αριστερής κυβέρνησής μας είναι τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα. Πλεονάσματα κατά πολύ μεγαλύτερα εκείνων με τα οποία θα ήσαν ικανοποιημένοι οι δανειστές μας, τα οποία επιτυγχάνονται μέσω της συνεχούς φτωχοποίησης ενός λαού, ο οποίος βλέπει να δημεύονται και οι τελευταίες δεκάρες του προς δόξαν… Προς δόξαν τίνος αλήθεια; Γιατί πρέπει ντε και καλά να βγάλουμε τόσο μεγάλα πλεονάσματα; Η απάντηση είναι απλή: για να μπορέσουν να διατηρήσουν ο ΣυΡιζΑ την εξουσία και ο Τσίπρας την πρωθυπουργία! Και για να μη θεωρηθεί ότι ακούγομαι ως οπαδός τού Μητσοτάκη, ας εξηγήσω την τελευταία αποστροφή μου:

Το πιο ισχυρό όπλο του ΣυΡιζΑ στις επόμενες εκλογές θα είναι η προγραμματισμένη για του χρόνου τον Αύγουστο πολυπόθητη έξοδος από τα μνημόνια. Για να αποχωρήσεις, όμως, από ένα πρόγραμμα στήριξης, πρέπει να μπορείς μόνος σου πλέον να βρεις δανεικά από τις αγορές. Τώρα, ως γνωστόν, δυο πράγματα κάνουν τις αγορές να τρίβουν τα χέρια τους: τα πλεονάσματα και οι φιλικές προς το κεφάλαιο μεταρρυθμίσεις. Κι αφού, όπως λέει και το DGEcFin στην έκθεσή του, οι μεταρρυθμίσεις απαιτούν χρόνο για να δείξουν αποτέλεσμα, μένουν μόνο τα πλεονάσματα για να χρησιμοποιηθούν ως εργαλείο.

Βέβαια, θα μπορούσε κανείς να παρατηρήσει ότι, όσο ευνοϊκά κι αν εξελιχθούν τα πράγματα ως τον Αύγουστο του 2018, δύσκολα θα βρούμε στις αγορές δανεικά με επιτόκιο κάτω από 4% ενώ τώρα, που είμαστε ακόμη στα μνημόνια, παίρνουμε δανεικά από τον ESM με 1% μόλις. Άρα, με καθαρά τεχνικούς όρους μιλώντας, συμφέρει περισσότερο να παραμείνουμε στα μνημόνια παρά να φύγουμε. Έτσι κι αλλιώς, όπως έχουμε σημειώσει στο παρελθόν, θα παραμείνουμε υπό επιτήρηση ώσπου να επιστρέψουμε το 75% των δανείων που πήραμε από τα προγράμματα στήριξης, κάτι που δεν αναμένεται να συμβεί πριν την χαραυγή τού επόμενου αιώνα…

————————————————–
(*) The ESM Stability Support Programme – Greece, First & Second Reviews July 2017 Background Report – Institutional Paper 064 – November 2017

 ____________________________________________________________

Evandro Agazzi – Για την κρίση ταυτότητας του σύγχρονου ανθρώπου…


Μτφρ.: Γιώργος Κουτσαντώνης

Συχνά μιλάμε για «απώλεια ταυτότητας» από την οποία υποφέρει ο άνθρωπος της εποχής μας και το νόημα που της δίνουμε είναι μια αδυναμία προσανατολισμού. Μιλάμε για μια βαθιά κρίση που έχει επηρεάσει όλα τα πλαίσια αναφοράς και αξιών εντός των οποίων οι άνθρωποι είχαν συνηθίσει να τοποθετούν τους εαυτούς τους και να δίνουν νόημα στην ύπαρξή τους. Μια ριζοσπαστική εξέταση αυτής της απώλειας ταυτότητας θα έπρεπε να ξεκινήσει με τη δυσκολία να δοθεί μια απάντηση στην ερώτηση: «Ποιος είμαι» ή γενικότερα, «Τι είναι ο άνθρωπος;» Η επίγνωση του εαυτού είναι ένα πανάρχαιο ζήτημα, το οποίο, από την κλασική αρχαιότητα, φαίνεται να συνυφαίνεται με τη έννοια της σοφίας. Το γνώθι σαυτόν για τους αρχαίους προέρχεται από τους θεούς, και αποδίδεται στο μαντείο του Απόλλωνα στους Δελφούς.

Εδώ όμως προκύπτει ένα μεγάλο παράδοξο. Μοιάζει προφανές ότι η αυτογνωσία είναι ένα εύκολο έργο ακριβώς γιατί δεν υπάρχει καμία παρεμβολή ανάμεσα στο υποκείμενο που γνωρίζει και στο αντικείμενο αυτής της γνώσης. Ωστόσο, αυτή η φαινομενική ευκολία μετατρέπεται σε τεράστια δυσκολία, όταν το υποκείμενο θεωρεί τη γνώση ως κάτι που απαιτεί μια ετερότητα, μια αποστασιοποίηση μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου. Έτσι αυτή η «αντικειμενικοποίηση» του εαυτού γίνεται μια απεγνωσμένη προσπάθεια, που μας ωθεί να αναζητήσουμε έμμεσους τρόπους και μέσα (δηλαδή «πηγές γνώσης»).

Η αναπόφευκτη συνέπεια είναι ότι η απάντηση στο θεμελιώδες αυτό ερώτημα θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από τη φύση και την αποδοχή των μέσων που θα χρησιμοποιηθούν. Επομένως η ταυτότητα του ανθρώπου θα προσδιοριστεί σύμφωνα με τα χαρακτηριστικά αυτών των μέσων και από τα πεδία που αυτά είναι σε θέση να πραγματευτούν. Κατά τη διάρκεια των αιώνων, η Δύση βρήκε αυτά τα μέσα στη φιλοσοφία και τη θρησκεία ενώ τις πηγές γνώσης στη μεταφυσική και την αποκάλυψη. Στη σύγχρονη εποχή εμφανίστηκε στον ορίζοντα ένα νέο γνωστικό εργαλείο: η φυσική επιστήμη, η οποία δεν χρησιμοποιεί πλέον την μεταφυσική ή την αποκάλυψη. Τώρα ο εννοιολογικός χώρος στον οποίο ενθυλακώνονται όλα όσα μπορούν να γίνουν γνωστά περιορίζεται στην ύλη και στην κίνηση (που καθοδηγούνται από «δυνάμεις» οι οποίες δρουν «από το εξωτερικό» πάνω σε υλικά σώματα).

Οι περισσότερο παρατηρητικοί στοχαστές προειδοποίησαν για τον κίνδυνο από την ανεξέλεγκτη επέκταση της νέας αυτής πηγής γνώσης, και σχεδόν αμέσως μπήκαν στον κόπο να «σώσουν τον άνθρωπο». Η γενική λύση που υιοθετήθηκε ήταν μια δυαδική έννοια του ανθρώπου, μια σύλληψη που εγκαινιάστηκε από τον Descartes, αλλά έγινε δεκτή, σε διάφορες μορφές, και από διάφορους άλλους στοχαστές, μέχρι τον Kant. Ωστόσο, μια τέτοια λύση προϋποθέτει ήδη την απώλεια της ταυτότητας του ανθρώπου. Γιατί η ταυτότητα συνεπάγεται μια ενότητα στην οποία μπορούν να βρεθούν όλες μαζί οι διαφορές.

Συνέχεια

πελαργός …


Ακούω μια άσχετη ιστορία και μου μένει μόνο μια εικόνα. Μια γυναίκα καπνίζει στον απορροφητήρα. Είναι όρθια, φυσάει τον καπνό προς το σημείο που κάνει θόρυβο και ρουφάει τον αέρα. Ακούει ας πούμε Ronettes ή κάτι αντίστοιχο, παλιό και γλυκό. Η μπαλκονόπορτα είναι ελάχιστα ανοιχτή, ένα σωρό κρύο όμως μπαίνει μέσα. Τη στιγμή που θα μπορούσε να είναι ακριβή, χαλάει ο ήχος από μέσα. Η τηλεόραση παίζει ειδήσεις, ο σύντροφος ενημερώνεται, όλα όσα πρέπει να ξέρετε για το κοινωνικό μέρισμα. Στήνει αυτί, να κάνουμε Χριστούγεννα, βήμα 1, βήμα 2 και πάει λέγοντας. Κάπου στο βήμα 5 ή βήμα 6 το χάνει. Το έντυπο Α21 με έχασε. Ξέρω ένα σωρό άλλα, Ε1, Ε3, Ε9, ΦΠΑ – βιες, αλλά το αυτό το Α21 απλά παραείναι, είναι το όριο, το ξεπέρασμα του οποίου για μένα σημαίνει παραίτηση. Δε γαμιέται και το koinwnikomerisma.gr , λέει σχεδόν δυνατά και πως στο διάολο γίνεται και ο σύντροφος την ακούει ανάμεσα στον Αντ1 και τις Ronettes και κάτι ψελλίζει, έτσι κάνεις και μετά δεν παίζει φράγκο. Δεν παίζει τίποτα και ενώ αυτή συνεχίζει να καπνίζει το ένα τσιγάρο καπάκι στ’ άλλο, τρία πρεζάκια σήμερα το πρωί στην οδό Καποδιστρίου κοιτάζουν ένα χαρτί κάποιας δημόσιας υπηρεσίας, είναι κάτι που πρέπει να καταλάβουν, αλλά είναι και οι τρεις χάλια, είναι εμφανές ότι κάτι δεν μπορούν να καταλάβουν και είναι εμφανές ότι προσπαθούν, αλλά κανείς δε σταματάει να ρωτήσει τι έγινε ρε παιδιά να βοηθήσω, κανείς δε σταματά κι είναι λογικό γιατί είναι τρία πρεζάκια, είναι τρεις άνδρες απόλυτα υπεύθυνοι για την κατάστασή τους, υπεύθυνοι και πιθανώς επικίνδυνοι. Εντωμεταξύ έχει δίκιο ο ζητιάνος στην Σταδίου όταν λέει μη με εγκαταλείπετε, αυτή είναι η σωστή φράση, όχι βοηθείστε, όχι ό,τι έχετε ευχαρίστηση, όχι σας παρακαλώ, η σωστή φράση είναι αυτή. Μη με εγκαταλείπετε. Τον είχαμε, τον είχατε, τον είχαν κάποιοι τέλος πάντων, τον κρατούσαν, ήταν εκεί κοντά και τώρα ζητάει απλά λίγη γαμημένη επιμονή και να παραμείνουν αυτοί οι κάποιοι στην αρχική τους θέση, εκεί που τους τοποθέτησε της ζωής και της κοινωνίας η αίσθηση καθήκοντος, για να μη μιλήσω για αγάπη. Με με εγκαταλείπετε. Ξεκινάει ένα παιχνίδι, γέρνω προς το γκρεμό και κάποιος, εσείς, με κρατάτε απ’ το γιακά και ξαφνικά αυτό το χέρι βαρέθηκε, κουράστηκε, εξαφανίστηκε τέλος πάντων και τώρα που αιωρούμαι όλο και πιο κοντά στην άβυσσο, λέω απλά ε, που είναι αυτό το χέρι, μη με εγκαταλείπετε. Αλλά εγώ ο ζητιάνος κάνω προφανώς λάθος, αφού ειδικά στις περιπτώσεις των αποτυχημένων, των εντελώς χαμένων είναι που πριμοδοτείται στην ερμηνεία και στην νομιμοποίηση της καταδίκης, η χρήση της απόλυτης προσωπικής ευθύνης. Φταις, πέσε.Και η γυναίκα συνεχίζει να καπνίζει, ελαφρά απογοητευμένη, αλλά όχι ιδιαίτερα, έτσι πάνε αυτά τα πράγματα, καλύτερα να μην περιμένεις πολλά κι ας είσαι τόσο όμορφη, τόσο ελαφροπάτητη, τόσο ταιριαστή στο κάδρο του κόσμου. Σκέφτεται να κάνει ένα διάλειμμα απ’ το πάφα πούφα, αλλά και τι να κάνει; Ειδήσεις; καλύτερα να πηδήξει απ’ τον τέταρτο όροφο με το κεφάλι. Λίγο φέισμπουκ; Αλλά δεν αντέχει, δεν αντέχω να δω ξανά τη φάση πόσο καλοί οι μετανάστες που βοηθάνε τους Έλληνες πλημμυροπαθείς, πόσο συγκλονιστικοί οι παλιοί Έλληνες αριστεροί που μες στη βροχή και το χαλασμό υψώνουν τη γροθιά, και δε φταίνε φυσικά ο μετανάστες ούτε οι παλιοί αριστεροί, αλλά όλοι εμείς που το παρόν εξαντλείται στους συμβολισμούς και τις επετείους και τις προσπάθειες να αποδειχθεί με ένα φωτογραφικό ενασταντανέ ότι οι ξένοι είναι καλοί άνθρωποι, όπως κι εμείς. Αλλά δε χρειάζεται οι ξένοι να είναι καλοί άνθρωποι, πόσο μάλλον που δεν είμαστε κι εμείς καθόλου τέτοιοι, κάτι αρχίδια είμαστε, καλό θα ήταν κάποια στιγμή να το παραδεχτούμε. Δεν έχει νόημα η ηλίθια επιμονή στην απονομή του τροπαίου του καλού ανθρώπου, ό,τι μπορούμε κάνουμε, ό,τι μας έμαθαν από παλιά, να μισούμε κανά ξένο, να παρελαύνουμε με τη γαλανόλευκη κι αν κανένας απ’ αυτούς μας αποδείξει πόσο φιλότιμος (και φτηνός) είναι, ε ας πάει και το παλιάμπελο, εμείς τις εξαιρέσεις είμαστε έτοιμοι να τις επισημάνουμε σε πολλά συνεχόμενα οικογενειακά τραπέζια. Ξανά τσιγάρο στον απορροφητήρα, ο σύντροφος κάνει ζάπινγκ πριν βάλουμε σειρά, στα ριάλιτι και στα σπορ έχουμε την βασιλική επιστροφή του θεού. Σαν πελώριο τανκ, εισβάλει στο σαλόνι μας, στ’ αυτιά μας, η επίκληση στη βοήθειά του, είναι φοβερό αυτό, να το λες δημόσια, να το λες μπροστά στην κάμερα χωρίς ίχνος αστεϊσμού ή σεμνότητας, να ζητάς τη βοήθεια του θεού. Να δώσει ο μεγαλοδύναμος να ανοίξουν οι άλλοι χριστιανοί 15 μπουκάλια τσόνι μπλακ στα μπουζούκια που τραγουδάς και να βάλεις εκείνο το κρίσιμο τρίποντο και να δίνει γενικώς, να σε αγαπάνε τα παιδιά σου και μάλιστα εσύ να τους το ανταποδίδεις και να συγκινείσαι ενθυμούμενος το πρώτο πολυβόλο που τους πήρες απ’ τα τζάμπο. To the first of many guys. Φέρνε τσιγάρα, βάλε τον απορροφητήρα στο 4, κι ας πάει μέχρι το 3. Βάλε κάτι να ακούμε, κάτι ειλικρινές, κάτι που να μη θυμίζει τίποτα, κάτι που να μη βασίζεται στο άλλοθι του παλιού αριστερού ηθικού μεγαλείου ή στην κακομοιριά της δεξιάς ηθικολογίας.

Η γυναίκα αγνοεί τις φωνές του συντρόφου απ’ το σαλόνι, χέσε μας κι εσύ ρε μαλάκα, δε βλέπεις τι γίνεται εδώ πέρα;. Στέκεται στο ένα πόδι, πελαργός, που μέσα σ’ ένα δευτερόλεπτο συνειδητοποίησε όση πραγματικότητα μπορεί να χωρέσει στο μικρό του κεφάλι. Και τώρα απομένει δίπλα στον απορροφητήρα – όρθια στο ένα πόδι – και καπνίζει κοιτώντας το στενό άπειρο της κουζίνας, την άκρη του χαρτιού κουζίνας που πάλλεται απαλά κρεμασμένο στον λευκό τοίχο.


Από:https://tovytio.wordpress.com/2017/11/23/pelargos/

Ασιατικοί, και βαλλιστικοί, και πύραυλοι…


Πάλι έκανε την αταξία του το βορειοκορεατικό χουντοπαλιόπαιδο. Εκτόξευσε πιο αναβαθμισμένο ως τώρα βαλλιστικό πύραυλο· και το ψόφιο κουνάβι απάντησε με τους γνωστούς γρίφους του: “θα το κανονίσουμε”.

Τα κακά νέα, ωστόσο, για τις ηπα έρχονται όχι απ’ την Πγιονγκγιάνγκ, αλλά απ’ το Πεκίνο. Στις αρχές της επόμενης χρονιάς το κινεζικό καθεστώς θα “αναπτύξει” τους DF-41 διηπειρωτικούς πυραύλους του. Το είδος θεωρείται το ίδιο καλό με τα πιο advanced του είδους των ηπα και της ρωσίας. Έχει ένα βεληνεκές από 12 μέχρι 15.000 χιλιόμετρα και μπορεί να κουβαλήσει μέχρι 10 πυρηνικές κεφαλές. Πράγμα που σημαίνει ότι απ’ τις αρχές του 2018 το Πεκίνο θα μπορεί να κτυπήσει το αμερικανικό έδαφος με 250 πυρηνικές βόμβες ταυτόχρονα.

Αυτή η «δύναμη πυρός» έχει σχέση και με το «θάρρος» του βορειοκορεάτη Kim Jong-Il. Ειδικά για όσους θυμούνται την δηλωμένη θέση του Πεκίνου για την όξυνση της κόντρας Ουάσιγκτον –Πγιονγκγιάνκ: αν, μεν, επιτεθεί πρώτη η βόρεια κορέα η κίνα θα μείνει ουδέτερη· αν, όμως, επιτεθούν πρώτες οι ηπα, τότε θα «χωθεί».

Το βορειοκορεατικό καθεστώς δεν θα κάνει το πρώτο βήμα· δεν το χρειάζεται, και θα ήταν αυτοκτονία. Οπότε το αμερικανικό έχει (ή νομίζει ότι έχει) και το καρπούζι και το μαχαίρι. Αυτός είναι ένας κόμπος που δεν μπορεί να τον λύσει με «κυρώσεις», ψοφιοκουναβικά τιτιβίσματα και δηλώσεις του είδους «σηκώνω τα μανίκια μου». Μπορεί να χρειάζεται ένα αποφασιστικό τεχνολογικό πλεονέκτημα… Όχι, πάντως, υπομονή.

(φωτογραφία: σχεδόν σαν πίνακας του Magritte…)


Aπό:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/11/asiatiki-ke-vallistiki-ke-pyravli/