Η κυρία Ντορεμί…

Είναι πολλές φορές οι ανθρώπινες ιστορίες-αλλά και οι μύθοι που αφήνουν πίσω τους ως ουρά-τόσο πληκτικές και αφόρητες που σου έρχεται σκοτοδίνη.

Απελπίζεσαι με την ανθρώπινη μικρότητα και το ανθρώπινο μεγαλείο που τέμνονται στα σύνορα του συμφέροντος.

Όταν όμως βλέπεις, πως, το να υπάρχεις απλώς, είναι θαυμάσιο, γιατί είναι κάτι που δεν έχει τέλος και δεν χρειάζεται απόδειξη τότε νιώθεις πραγματικά σαν ένας ευτυχισμένος βράχος στη μέση του ωκεανού.

Το να νιώθεις πως υπάρχεις και μόνο είναι μια βεβήλωση της σιωπής. Ένα μουσικό κομμάτι που απλώς ακούγεται σε κάθε αναπνοή και σε κάθε τυχαία συνεύρεση.

Μέσα στο βασίλειο του θανάτου που είναι και βασίλειο της ζωής εγγράφεται η μοναδική αλήθεια της δημιουργίας.

Όταν πάψει να σε συγκινεί η γη, ο αέρας, η φωτιά, το νερό, το υδρογόνο, το οξυγόνο, το νάτριο, ξεπέφτεις στις ιστοριούλες με καλό ή κακό τέλος.

Βυθίζεσαι ανυπεράσπιστος στη μακάβρια καταβόθρα ενός ψεύτικου κόσμου. Μιας ονειροπόλησης με παντόφλες και υποκρισία. Μιας γραφειοκρατίας που ψάχνει με το μαχαίρι μέσα στα κρέατα αναζητώντας την καρδιά.

Οι δαφνοστεφείς πρωταγωνιστές της ιστορίας αφού σε πετάξουν στο χαντάκι της ανωνυμίας και αφού σε παραχώσουν στους ομαδικούς τάφους της νοικοκυροσύνης, σου φορτώνουν όλα τους τα εγκλήματα.

Σαν τα σαλεμένα παιδιά αυστηρών δασκάλων σε βάζουν να γυρνάς από παπά σε παπά και από ψυχολόγο σε ψυχολόγο. Σε αφήνουν να λιώνεις μέσα στον μικρόκοσμό σου. Ξέρουν πως είσαι ακίνδυνος διότι σου έχουν χρυσώσει τις αλυσίδες.

Οι επιθυμίες σου από γλουτούς και μπούτια, από διαρρέον συμπαντικό χάος γίνονται μικροαστικές σκοτούρες. Ο έρωτάς σου ξεπέφτει στη συγκατοίκηση και στο στρίμωγμα για να βολέψει την ευρυχωρία του καπιταλιστή.

Οι ανάγκες σου και οι εκκρίσεις σου μετριούνται με τη μεζούρα του συμφέροντας μιας τάξης που έκανε τέχνη το να ζει εις βάρος των άλλων.

Γράψτε λοιπόν τις πεθαμενατζίδικες ιστορίες σας και τα ποιηματάκια με τους στεναγμούς. Πιαστείτε απ’ τ’ αρχίδια των αναμνήσεων και αγκαλιάστε τα σφιχτά για να μην πέσετε στην πραγματικότητα της στιγμής και στην καύλα της αλητείας.

Η αιωνιότητα περνάει μόνο μια φορά από τούτο εδώ τον κόσμο. Και η αιωνιότητα είμαστε εμείς.

____________________________________________________________

Αδόλφος Χίτλερ: MeinKampf «Ο Αγών» του και η Αγωνία μας Κλεάνθης Γρίβας*…

Πρόλογος στην ελληνική έκδοση του βιβλίου του Χίτλερ «Ο Αγών μου»

 

Χίτλερ

Το MeinKampf (Ο Αγών μου) του Χίτλερ, πέρα από οποιαδήποτε φιλολογική, πολιτική ή κοινωνιολογική ερμηνεία, είναι η πρώτη στην ιστορία εκ των προτέρωνκαταγραφή και δημοσιοποίηση του σχεδίου ενός εφιαλτικού μαζικού εγκλήματος εκ προμελέτης,απέναντι στην οποία τα εν δυνάμει θύματά του αντέδρασαν με μια ασυγχώρητη και θανάσιμη ελαφρότητα.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

1. Εισαγωγικά
2. Αδόλφος Χίτλερ: Χρονολόγιο
3. Η διαδρομή του MeinKampf
4. Η κοσμοθεωρία

▪ Ρατσισμός

▪ Αντισημιτισμός

5. Εσωτερική Πολιτική
6. Εξωτερική Πολιτική
7. Επίλογος
8. Αποτιμώντας τον Χίτλερ

1. Εισαγωγικά

«Ήταν δυνατό να γίνουν όλα αυτά

και πάντα θα είναι δυνατό».

Karl Jaspers

Το MeinKampf του Χίτλερ είναι μια σύνθεση από αφόρητα απλοϊκές σκέψεις και ατέλειωτες επαναλήψεις οι οποίες διατυπώνονται μ’ ένα τρόπο που προσβάλλουν βάναυσα τη λογική.

Ένα χάος από εξωραϊσμένες παιδικές και νεανικές αναμνήσεις, κοινοτοπίες, άσχημα αφομοιωμένες επιδερμικές αναγνώσεις και ακούσματα ενός αμόρφωτου, ανεπάγγελτου και αποτυχημένου αυστρογερμανού χωρικού, που η παρουσίασή τους με τη μορφή βιβλίου δεν θα είχε καμιά ελπίδα να επηρεάσει οποιονδήποτε εκτός από τον (καθ’ υπαγόρευση) συγγραφέα του, εάν μια απρόσμενη ιστορική συγκυρία που είχε ανάγκη από μίσος, δεν το καθιστούσε «εργαλείο της ιστορίας».

Πυρηνικό στοιχείο του MeinKampf είναι το μίσος που διαπερνά όλες τις σελίδες του. Ένα μίσος που, όταν καταλάβει την εξουσία, θα μετασχηματιστεί σε κινητήρια δύναμη η οποία θα οδηγήσει τον γερμανικό λαό και την ανθρωπότητα στη χειρότερη πολεμική καταστροφή της ιστορίας, μέσα από ένα δρόμο σπαρμένο με πτώματα.

Το λυκόφως της Μέρκελ, στο λυκαυγές του ευρωπαϊκού φασισμού…

Η πρόσφατη ήττα της Μέρκελ στις τοπικές εκλογές του Βερολίνου δεν είναι απλά η ήττα μιας πολιτικής που έχει κουράσει ή απογοητεύσει την γερμανική κοινωνία. Το σημαντικό είναι ότι πρόκειται για μια διττή ψήφο που αρνείται το μοντέλο διακυβέρνησης της Μέρκελ και αποφαίνεται ταυτόχρονα θετικά, σε ένα υπόδειγμα πολιτικής εξουσίας που  στηρίζεται σε δύο βασικούς πυλώνες :

• Στην περαιτέρω ένταση του αστυνομικού κράτους

• Στα κλειστά εθνικά και ευρωπαϊκά σύνορα για τους  πρόσφυγες και μετανάστες

Το δίπολο εδώ αφορά στην επιλογή ανάμεσα στην πολιτική της Μέρκελ δηλαδή των πολιτικών και οικονομιών ελίτ που προς  ώρας  ηγεμονεύουν και έχουν επικεντρωθεί στην εφαρμογή ενός καθεστώτος οικονομικού κανιβαλισμού των εργατικών τάξεων στην Ευρώπη, και των ακροδεξιών και φασιστικών μορφωμάτων που προωθούν σε ευρωπαϊκό επίπεδο πέραν της οικονομικής συντριβής του κόσμου της εργασίας και την εγκαθίδρυση ενός φασιστικού κοινωνικού και πολιτικού πλαισίου, υπό την επίφαση της αστικής δημοκρατίας.

Αποδεικνύοντας, πως σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, η αστική δημοκρατία κυοφορεί τον φασισμό ως πιθανή εκφορά της, και ως μέσο εδραίωσης της καπιταλιστικής ηγεμονίας.

Αεροδρόμιο Ελληνικού: Η τελευταία ευκαιρία, και αυτή χαμένη…

του Πατρίκιου Πατρικουνάκου

Χθές το βράδυ, με τη διαδικασία του κατεπείγοντoς, ψηφίστηκε στη Βουλή, η κύρωση της συμφωνίας πώλησης του πρώην Ανατολικού Αερολιμένα του Ελληνικού. Δικαιούχος της έκτασης είναι η κοινοπραξία Global Investment Group με συμμετοχή της Lamda Development, συμφερόντων Λάτση,  η εταιρεία Al Maabar, η οποία έχει την έδρα της στο Άμπου Ντάμπι και η κινεζική εταιρεία Fosun.

Πρόκειται για την παραχώρηση έκτασης 6.230 στρεμμάτων, μαζί με τις αθλητικές εγκαταστάσεις του Αγίου Κοσμά, έναντι 917 εκ € ( κάτι λιγότερο από 100€/τμ), για 99 χρόνια!

Ζεστά λεφτά θα πει κανείς.

Είναι όμως έτσι;

Τα λεφτά είναι πολλά…

Ο (πολιτικά περιπλανόμενος) «γενικός γραμματέας πρώτης υποδοχής και ταυτοποίησης» Οδ. Βουδούρης παραιτήθηκε καταγγέλοντας κάτι που γνώρισε τα 5 λεπτά δημοσιότητας που επιτρέπονταν, και ύστερα χάθηκε κάτω από «δίκαιους» φόβους ντόπιων και αποκαΐδια. Είπε:
Η Νορβηγία έχει περισσότερους πρόσφυγες συγκριτικά με τον πληθυσμό της, από ότι έχουμε εμείς. Πόσο ξοδεύει η Νορβηγική κυβέρνηση, ανά πρόσφυγα και ανά έτος; Ξοδεύει λιγότερο από τα χρήματα που ξοδεύουμε εμείς. Το μέσο κόστος ενός πρόσφυγα στη Νορβηγία, ανά έτος, είναι της τάξεως των 12.000 (ευρώ). Στην Ελλάδα είναι 15.000.
Ιδού λοιπόν. 15.000 ευρώ το χρόνο, δηλαδή 41 ευρώ την ημέρα το κεφάλι, στοιχίζει το να μην υπάρχει νερό, το να βρωμάει το φαγητό (και να είναι για πέταμα, συνοδεία της συμβουλής: άμα δε σου αρέσει πήγαινε να αγοράσεις…). 41 ευρώ την ημέρα το κεφάλι στοιχίζουν κοντέινερ των οποίων την εργολαβία πήρε η intrakat του «γυιού του Πέτρου» και άλλες παρόμοιες φίλιες εργολαβικές δυνάμεις, σε βαθμό κακουργήματος.
Ααα… 41 ευρώ την ημέρα το κεφάλι στοιχίζει, επίσης, το ότι οι σκηνές (πάρα πολλές στα διάφορα hot spots) θα «βαφτούν» με στεγανωτικά για να την βγάλουν τον χειμώνα… Γιατί αυτό είναι η «φιλοξενία» που μπορεί να προσφέρει το ελληνικό κράτος / παρακράτος με 41 ευρώ την ημέρα το κεφάλι: βγάλε όλο τον χειμώνα μέσα στην σκηνή, μην τολμήσεις να βγεις έξω, έξω έχει λάσπες, νερό μέχρι τον αστράγαλο…
Και για την τουαλέτα; Κολύμπα μέχρι να φτάσεις εκεί, κολύμπα και στον γυρισμό… Μπάνιο; Α χα! Θέλεις και μπάνιο «βρωμιάρη»; Ε, βγες στη βροχή…

---

Από:http://www.sarajevomag.gr/index.html

Η κοινωνία της διαρκούς απασχόλησης…

**Πρόκειται για το 3ο μέρος (και τον επίλογο) του κειμένου «Ένα σπάνιο εμπόρευμα: για την άνοδο και την πτώση της εργασίας», Κοινοί τόποι: σχόλια για τον ψυχισμό της εποχής, τχ. 1 (2016), σσ. 90 – 98. Μπορεί επίσης κανείς να διαβάσει το 1ο μέρος εδώ και το 2ο μέρος εδώ.

Οι λευκοί αποβιβάζονται! Κανόνια! Θα μας βαφτίσουν, θα μας

ντύσουν και θα μας βάλουν να δουλέψουμε

Αρθούρος Ρεμπώ

Αυτή η εξέχουσα θέση που καταλαμβάνει η εργασία σήμερα στο κοινωνικό φαντασιακό, η συνταύτισή της με τη ζωή στην ύψιστη κατάσταση, προλογίζει και το πέρασμα απ’ την κοινωνία πλήρους απασχόλησης στην κοινωνία διαρκούς απασχόλησης. Το όραμα της πλήρους απασχόλησης πάει στον παράδεισο μαζί με την εργατική τάξη, το μεταπολεμικό θαύμα του «welfare» ήταν ένα ευχάριστο τριακονταετές διάλειμμα. Έχουμε γυρίσει σελίδα απ’ τη φαινομενικότητα της κοινωνικής ειρήνευσης μέσω της οικονομικής ανάπτυξης για όλους. Στην εποχή που σημαδεύεται από την αποχαλίνωση του εκσυγχρονισμού και την καλπάζουσα εξατομίκευση της ύπαρξης, η μόνη συντεταγμένη που φαντάζει σαν προορισμός της κοινωνίας είναι η αέναη απασχόληση όσων αντέξουν, όσων μέσα σ’ αυτό τον συνολίζοντα πλέον ανταγωνισμό είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τα πάντα προκειμένου να τα βγάλουν πέρα. Η μόνιμη εγκατάσταση σ’ έναν τόπο, οι οικογενειακοί δεσμοί, οι φιλίες μεταξύ των ανθρώπων, η ερωτική προσήλωση σε μια σχέση, η μέθεξη στα δημόσια πράγματα και όλες οι παραδοσιακές δομές που θα μπορούσαν να εγγυηθούν μακροπρόθεσμα πλάνα και όνειρα μιας ολόκληρης ζωής ή να διαμορφώσουν την προσωπικότητα και τον εσώτερο χαρακτήρα ενός ανθρώπου αποδυναμώνονται και καταρρέουν από τις επείγουσες επιταγές των ιδιωτικοποιήσεων, την απορρύθμιση της αγοράς και τη λογική των άμεσων και βραχυπρόθεσμων αποτελεσμάτων.