Πρώτη μέρα σχολείο…

—της Σεβερίν Κελιδωνά—

Η Ρούμπι Μπρίτζες ήταν το πρώτο αφροαμερικανάκι που πήγε σε σχολείο λευκών στη Λουιζιάνα του αμερικανικού Νότου, το 1960. Ο νόμος είχε θεσπιστεί αλλά τις πρώτες ημέρες στο σχολείο χρειάστηκε πολυμελής συνοδεία για να προστατεύσει το παιδί από τα θυμωμένα πλήθη. Οι συγκλονιστικές φωτογραφίες εκείνης της πρώτης ημέρας, με το μικροσκοπικό πλασματάκι να κουβαλά τη σάκα του ανάμεσα στους σωματώδεις συνοδούς, φορώντας τα καλά του, δείχνουν το δρόμο που έχει γίνει από τότε — αλλά κι ακόμα γίνεται.

Από Δευτέρα τα παιδιά ετοιμάζονται για το σχολείο· το σχολείο τα περιμένει με ελλιπείς υποδομές, κενά στο ωρολόγιο πρόγραμμα, γραφειοκρατικά συμπλέγματα και αδύναμη φιλοσοφία ζωής — ωστόσο το σχολείο λειτουργεί και τα παιδιά θα ξεκινήσουν τη φοίτησή τους.

Τα παιδιά των προσφύγων στην Ελλάδα όμως (γιατί οι μισοί περίπου από τους σχεδόν 60.000 πρόσφυγες που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στη χώρα μας είναι παιδιά) βρίσκονται στους καταυλισμούς κι εκεί θα παραμείνουν πρωί-μεσημέρι-βράδυ, να σαπίζουν στις σκηνές και στην απραξία, χωρίς σχολείο, χωρίς γράμματα, χωρίς δικαιώματα.

Ελπίζουμε να μην αργήσει η ημέρα που θα βγουν και θα πάνε κι αυτά στο σχολείο,σε μεικτά σχολεία. Περιμένουμε από την κοινωνία και την πολιτεία να  ενεργοποιήσουν το δικαίωμα όλων των παιδιών στην εκπαίδευση και την ισότητα, η ξενοφοβία και ο ρατσισμός να νικηθούν ξανά στα σχολεία.

Υ.Γ. Πριν από τρεις μέρες, η Ρούμπι έκλεισε τα 62 (γεννήθηκε στο Τάιλερ Τάουν του Μισσισσίπι, στις 8 Σεπτεμβρίου του 1954).

* * *

__________________________________________________________

Aπό:https://dimartblog.com/2016/09/11/1st-day-at-school/

Προκλητικές «γαλαντομίες» στα «όνειρα» του Ιδρύματος Νιάρχου για τον Φαληρικό ‘Ορμο…

Η Περιφέρεια Αττικής δίνει το 40% του συνόλου των αποθεματικών της για την υλοποίηση της μελέτης

Αναδημοσιεύουμε από το anticapitalist-attiki.blogspot.gr μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, όσο και αποκαλυπτική της πολύπλευρης στήριξης που απολαμβάνει το κεφάλαιο από το κράτος και τις περιφερειακές του δομές, εξέλιξη που άπτεται του πολυδιαφημιζόμενου Ιδρύματος Νιάρχου και της περίφημης, αν και μακράν της πραγματικότητας, «δωρεάς» του, δια του «Κένρου Πολιτισμού».

«Μπορεί να ακούγεται προκλητικός ο τίτλος, κι όμως, αδυνατεί να περιγράψει την πραγματικότητα! Στο σημερινό Περιφερειακό Συμβούλιο η παράταξη της Ρένας Δούρου εισηγείται αλλαγή στο Πρόγραμμα Εκτελεστέων έργων της Περιφέρειας Αττικής ώστε να εγκριθεί ότι 150 εκατομμύρια ευρώ από τους ίδιους πόρους της Περιφέρειας θα κατευθυνθούν στην ανάπλαση του φαληρικού Όρμου με βάση τα σχέδια του Ιδρύματος Νιάρχου!

Πρόκειται για την ίδια μελέτη για την οποία απορρίφθηκε η χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ («υποδομές») αφού μέχρι και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έκρινε ότι πρόκειται για έργο βιτρίνας (μαζί με την αλήστου μνήμης πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου).

Μια διαφορετική συζήτηση για τις δυνατότητες της καλλιέργειας της γης στον ελλαδικό χώρο: το παράδειγμα του Α. και της Β…

Είμαστε βέβαιοι πως η αλήθεια, για κάθε πολυσχιδές ή απλό ζήτημα δεν αποτελεί το τέλος ενός δρόμου που μπορεί κάποιος να διαβεί μέσα από μανιχαϊστικές ή άλλου τύπου στείρες προσεγγίσεις. Μ’ άλλα λόγια, θεωρούμε πως οι αναρχικοί οφείλουν να εξετάζουν κάθεδοσμένη πληροφορία για όλα τα ζητήματα που άπτονται εγγενώς της κίνησης προς την απόλυτη ελευθερία, της ίδιας της Αναρχίας. Μια τέτοια προσπάθεια, φυσικά, οφείλει να στέκεται μακριά από ιδεολογικές αγκυλώσεις, όπως κι άλλα πολιτικά στεγανά που, πολλές φορές, δεν επιτρέπουν στους καλοπροαίρετα ενδιαφερομένους να δουν με σφαιρικότητα ζητήματα και καταστάσεις. Κοντολογίς είναι θεμελιώδους σημασίας να παρατηρούμε, να επεξεργαζόμαστε και, βεβαίως, αν κρίνουμε απαραίτητο, να παρουσιάζουμε μέσα από τον δημόσια γραπτό λόγο μας απόψεις για την ίδια την ζωή. Πολλές απ’ αυτές, αν και δεν είναι αναρχικές, εν τούτοις φέρουν μέσα τους σπέρματα ελευθερίας κι –αν μη τι άλλο– μια πραγματική τριβή με όσα οι περισσότεροι από μας προσεγγίζουν, είτε εντελώς θεωρητικά είτε καταφανώς επιδερμικά.

Πάμπλο Νερούδα: Ποιητές πεινάλες, πάρτε δρόμο και φύγετε, μας φώναζαν…

Τελειώνοντας το Γυμνάσιο, όπου, κάθε Δεκέμβρη με τις εξετάσεις, τα μαθηματικά μού είχανε γίνει εφιάλτης, βρέθηκα εξωτερικά έτοιμος για ν’ αντιμετωπίσω το πανεπιστήμιο στο Σαντιάγο της Χιλής. Και λέω εξωτερικά έτοιμος, γιατί εσωτερικά είμουνα γεμάτος βιβλία, όνειρα και ποιήματα, που βομβούσαν στο κεφάλι μου σα μελίσσι έτοιμο να μεταναστεύσει.

Εφοδιασμένος με ένα τενεκεδένιο μπαούλο και με το απαραίτητο μαύρο κοστούμι του ποιητή, λιγνός και τροχισμένος σα μαχαίρι, μπήκα στην τρίτη θέση του νυχτερινού τρένου που θα μ’ έφερνε στην πρωτεύουσα. Το ταξίδι διαρκούσε μια μέρα και μια νύχτα.

Αυτό το μακρύ τρένο, που τόσες φορές με ταξίδεψε, ασκεί ακόμη στη μνήμη μου μια παράξενη γοητεία. Είχε να διατρέξει ζώνες και κλίματα διαφορετικά, που μου ‘διναν την εντύπωση ότι ταξίδευα σε πολλές χώρες διαδοχικά. Και μέσα στα βαγόνια της τρίτης θέσης μια ολόκληρη ζωή ξετυλιγόταν κάθε φορά μπροστά στα μάτια μου: Χωριάτες με μουσκεμένα πόντσος και καλάθια με πουλερικά και σιωπηλοί μαπούτσοι κατάκλυζαν όλους τους χώρους. Πολλοί είταν εκείνοι που ταξίδευαν χωρίς να πληρώνουν εισιτήριο, κρυμμένοι κάτου από τα καθίσματα. Και ολόκληρη θεατρική παράσταση δινόταν οσάκις εμφανιζόταν ο ελεγκτής.

Δώσε κάτι… Δώσε ένα πεντακοσάρικο… Δώσε ένα κατοστάρικο…

Σαρανταπέντε κατασκευαστικές εταιρείες, μια τράπεζα και δύο λόμπυ εκπροσώπησης των κατασκευαστικών πιάστηκαν να έχουν συστήσει καρτέλ. Τι πάει να πει “καρτέλ” εν προκειμένω; Ότι αυτά τα μαγαζιά προσυμφωνούσαν πως θα μοιράζονται τα (δημόσια) έργα στους σχετικούς διαγωνισμούς, και πως θα φουσκώνουν, ύστερα, τα κόστη κατά βούληση: ως το σημείο, κατά τον αείμνηστο κυρ Γιάνη τον Πολιορκητή (ο πιο ένδοξος υπ.οικ. στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους) τα δημόσια έργα στην ελλάδα να πληρώνονται σε τριπλάσια (Χ3) τιμή απ’ όπου οπουδήποτε αλλού στην (τρισκατάρατη…) ευρώπη. Όπου επίσης (ειδικά στο νότο) παίζουν με τρέλα οι μαφίες στα δημόσια έργα… Με δυο λόγια αυτά τα αφεντικά των κατασκευών είχαν κανονίσει πως να τα χοντροκονομάνε σε βάρος του περιβόητου «δημοσίου».
Μέσα σ’ αυτό το σκυλολόι περιλαμβάνονται τα μεγαλύτερα μαγαζιά του λαού και του τόπου (ενδεικτικά: ελλάκτωρ, j&p άβαξ, γεκ τερνα, αεγεκ, intracom – μέσω της θυγατρικής της intrakat – κλπ…), καθώς και οι κατά καιρούς ξένοι συνεργάτες τους (ενδεικτικά: vinci, hochtief, siemens, alstrom, κλπ…). Το όνομα της ελληνικής τράπεζας το αγνοούμε. Δυστυχώς…

Ο Λένιν για τον Τολστόι…

 

Πέθανε ο Τολστόι. Η παγκόσμια σημασία του σαν καλλιτέχνη, η παγκόσμια φήμη του σαν στοχαστή και κήρυκα, αντικαθρεπτίζουν, η κάθε μια με τον τρόπο της, την παγκόσμια σημασία της ρωσικής επανάστασης.

Ο Λ.Ν. Τολστόι έκανε την εμφάνισή του σαν μεγάλος καλλιτέχνης ακόμη και από τον καιρό της δουλοπαροικίας. Σε πολλά μεγαλοφυή έργα που έγραψε στο διάστημα των πενήντα και πάνω χρόνων της φιλολογικής του δράσης, περιέγραψε κυρίως την παλιά, την προεπαναστατική Ρωσία, που εξακολουθούσε να μένει και ύστερα από το 1861 σε κατάσταση μισοδουλοπαροικίας, τη Ρωσία του χωριού, τη Ρωσία του τσιφλικά και του αγρότη. Ο Λ. Τολστόι, περιγράφοντας την περίοδο αυτής της ιστορικής ζωής της Ρωσίας, κατόρθωσε να βάλει στα έργα του τόσο μεγάλα ζητήματα, κατόρθωσε να φτάσει σε τέτοιο καλλιτεχνικό ύψος, που τα έργα του πήραν μια από τις πρώτες θέσεις στην παγκόσμια λογοτεχνία. Η εποχή της προετοιμασίας της επανάστασης σε μια από τις χώρες που δυναστεύονταν από τους φεουδάρχες πρόβαλε, χάρη στο μεγαλοφυές φώτισμά της από τον Τολστόι, σαν ένα βήμα προς τα μπρος στην καλλιτεχνική ανάπτυξη όλης της ανθρωπότητας.

Ο Τολστόι-καλλιτέχνης είναι γνωστός σε μια ελάχιστη μειοψηφία ακόμη και στη Ρωσία. Για να γίνουν τα μεγάλα του έργα πραγματικό κτήμα όλων, χρειάζεται αγώνας και αγώνας ενάντια στο κοινωνικό καθεστώς που καταδίκασε εκατομμύρια και δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους στην αμάθεια, στην αποβλάκωση, στη δουλειά κατέργου και στην εξαθλίωση· χρειάζεται η σοσιαλιστική επανάσταση.