.Τα φρικαλέα «τιτιβίσματα» του φασισμού…

Από τα κοινωνικά δίκτυα και τα blog, στις κάλπες του Μεκλεμβούργου – Πομερανίας

Γράφει ο Γρηγόρης Τραγγανίδας

Η«επιστροφή» του φασισμού από την «τεχνητή» «ανυποληψία» – ή την εφεδρεία; – εκμέρους του κυρίαρχου αστικού πολιτικού συστήματος, στην επικοινωνιακή «επιφάνεια» που φτάνει πλέον μέχρι και το κοινοβουλευτικό «ξέπλυμα» της εγκληματικής του φύσης, είναι μετρήσιμη σε κάθε πτυχή του κοινωνικού γίγνεσθαι, μεταξύ άλλων και στα διαδικτυακά «κοινωνικά» μέσα.

Σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύει ο βρετανικός «Independent», ο αριθμός των εθνικιστών και των αυτοπροσδιοριζόμενων ως «συμπαθούντων» των ναζί στο Twitter, εκτοξεύτηκε σε πάνω από 600% τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ξεπερνώντας τους οπαδούς του «Ισλαμικού Κράτους».

Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου Ουάσιγκτον ανέλυσαν 18 λογαριασμούς που ανήκουν σε εθνικιστικές, φασιστικές και ναζιστικές ομάδες και οργανώσεις, όπως το Αμερικανικό Ναζιστικό Κόμμα και το Εθνικό Σοσιαλιστικό Κίνημα, οι οποίες επί το πλείστον εδράζονται στις ΗΠΑ. Οι λογαριασμοί αυτοί «είδαν» μια αύξηση «ακολούθων», από το 3.500 το 2012, σε 22.000 το 2016.

Αχ, αυτή η Ιστορία…

«Είναι ώρα να προχωρήσουμε σε αλλαγές και στα προγράμματα σπουδών της Ιστορίας».(Ν. Φίλης)

Με αφορμή την ανωτέρω δήλωση του εκτελούντα χρέη υπουργού παιδείας, που συμπληρώνεται από την πρόθεση διδασκαλίας στα σχολεία των γεγονότων του εμφυλίου (πολιτικού) πολέμου, δημοσιεύουμε το παρακάτω άρθρο που δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 60, Απρίλιος 2007.

[…] […] Η κατά παραγγελία συγγραφή βιβλίων είναι ένα σταθερό χαρακτηριστικό. Γιατί αυτό που επιδιώκεται είναι η εμφύτευση, στους νέους ανθρώπους, γνώσεων, προκειμένου μετά να χρησιμοποιηθούν αυτοί σαν εργαλεία διατήρησης ενός μόνιμα απλωμένου ψεύδους. Κι αυτό εμφανίζεται πλέον ως μία αδιαμφισβήτητη αλήθεια.

Ποιος, αλήθεια, θυμάται πως εγκαθιδρύθηκε πάνω στην ανθρωπότητα η εξουσία;

Κι όμως, μέσα στα βιβλία των ειδικών δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς πολύ για να ανακαλύψει με ποιους τρόπους επιβλήθηκε η συγκροτημένη εξουσία πάνω στους ανθρώπους και τα κοινωνικά σύνολα.

Σαφέστατα αναφέρουν πως το κράτος καθιερώθηκε με την πολύμορφη χρήση της βίας. «Το κράτος είναι προϊόν της βίας και διατηρείται δια τη βίας».[1]

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΥΚΟΥΛΑΣ…

(…και μερικά δημοκρατικά αδιέξοδα) – Τάκης Καμπύλης –

Πολλά χρόνια πίσω (έως πάρα πολλά) δεν είναι καθόλου βέβαιο αν ο αναρχικόςΜπουαναβεντούρα Ντουρούτι φορούσε ή όχι κουκούλα, στη διάρκεια ληστειών τραπεζών στο Μεξικό (ως γνωστόν όχι για προσωπικό πλουτισμό), λίγο πριν από τον Ισπανικό Εμφύλιο. Κι αν φορούσε, το πιθανότερο είναι πως επρόκειτο για ένα μαντίλι που είχε χρησιμοποιηθεί ευρέως και στις εξεγέρσεις και τις συγκρούσεις του 19ου αιώνα.

Πάντως, στην Ελλάδα, στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ο αναρχικός Δημήτρης Ματσάλλης δολοφόνησε μέρα μεσημέρι στην Πάτρα έναν σημαντικό τοκογλύφο δεν είχε σκεπασμένο το πρόσωπό του – πιθανόν διότι θεωρούσε αναπόφευκτη τη σύλληψή του.

Σύμφωνα με την ίσως μοναδική δημοσιευμένη μαρτυρία, στην Ελλάδα μετά την Κατοχή, η κατά κάποιον τρόπο μαζική χρήση μαντιλιού για κάλυψη του προσώπου τοποθετείται το 1946 από τον Ε.Λ.Α.Ν. Στυλίδας.

Divide et impera…

Γράφει ο mitsos175

Πολλές αυτοκρατορίες όταν αποτύγχανε ο στρατός τους χρησιμοποιούσαν τη διπλωματία ή το δόλο. Προσπαθούσαν να διχάσουν τα άλλα κράτη, ώστε μετά να μπορούν να επεμβαίνουν. Οι Πέρσες, οι Ρωμαίοι, οι Βυζαντινοί, οι Οθωμανοί, οι Άγγλοι και άλλοι χρησιμοποίησαν πολλές φορές αυτή την τακτική. Φυσικά οι ΗΠΑ δεν μπορούσαν να λείψουν από τον κατάλογο.

Στη Συρία δυστυχώς βαδίζουμε προς πλήρη διάσπαση της χώρας σε αμερικανική και ρώσικη σφαίρα επιρροής. Σήμερα ο συριακός στρατός κατάφερε μεγάλη στρατηγική νίκη περικυκλώνοντας εντελώς για δεύτερη φορά το Χαλέπι.
Είχαμε πει, ότι οι πάνω από 12.000 μαχητές της «αντιπολίτευσης» (ή του ISIS ανάλογα με το πως παρουσιάζονται κάθε φορά), δεν θα κρατούσαν για πολύ τα εδάφη που κατέλαβαν. Για να ανοίξουν μερικά χιλιόμετρα δρόμου, έχασαν χιλιάδες άνδρες. Όλο τον προηγούμενο μήνα έγιναν σκληρότατες μάχες που ανέβασαν τον αριθμό των απωλειών σε δυσθεώρητα ύψη.

Συνολικά 400.000 μισθοφόροι στρατολογήθηκαν από δυτικούς και σεΐχηδες. Οι περισσότεροι σκοτώθηκαν από τις πιστές δυνάμεις στον πρόεδρο Άσαντ. Εντούτοις οι τελευταίες εφεδρείες τους επιτέθηκαν νότια στην περιοχή της Hama, όπου σημείωσαν εδαφικά κέρδη. Όμως είναι δύσκολο κι εκεί να τα κρατήσουν, καθώς μπορεί να περικυκλωθούν και να αφανιστούν. Επομένως ούτε αυτό είναι το ανησυχητικό.

από το χρυσό δολάριο στα ναρκοδόλαρα…

Ο προσανατολισμός μας, σαν Sarajevo, (και) στο ζήτημα της κρατικοποίησης του εγκλήματος, ντόπιας αλλά και διεθνούς, είναι (όπως ξέρετε οι παλιότεροι / ες αναγνώστες / αναγνώστριες) σταθερός. Κατά την ταπεινή μας άποψη κάτι τέτοιο δεν είναι “πρωτοφανές” στην ιστορία του καπιταλισμού. Και (για να μην κάνουμε ιστορικές αναδρομές) εκφράζει μια φάση άγριας συσσώρευσης. Μια φάση άγνωστης διάρκειας. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι τέτοιου είδους περιόδους άγριας (δηλαδή “εκτός νόμου”, με μόνο εργαλείο την βία σε όλες τις αξιοποιήσιμες μορφές της) συσσώρευσης, ο καπιταλισμός τις έχει αφήσει πίσω του, στα πρώτα πρώτα βήματά του. Η δική μας (και όχι μόνο η δική μας) άποψη είναι ότι τα αφεντικά (του καπιταλισμού) “κάνουν κύκλους” στη μεθοδολογία της εκμετάλλευσης της εργασίας και της ζωής· και ότι περίοδοι άγριας συσσώρευσης έχουν υπάρξει παραπάνω από μία φορά (και στον 19ο και στον 20 αιώνα).
Ας αφήσουμε, προς το παρόν, το θέμα στα θεωρητικά (και πολιτικά) ερωτηματικά του· θα συνεχίσει να μας απασχολεί απ’ όλες τις πλευρές του. Αναδημοσιεύουμε στη συνέχεια ένα κείμενο που το βρήκαμε ενδιαφέρον τόσο για την άποψη που διατυπώνει, όσο και τον συγγραφέα του. Ο (72χρονος σήμερα) Frederick William Engdahl είναι αμερικανο-γερμανός ιστορικός, αναλυτής και freelancer δημοσιογράφος. Έχοντας διαβάσει κατά καιρούς διάφορα άρθα του τον θεωρούμε σοβαρό (σοβαρό για αγγλοσάξονα αναλυτή…), παρότι διαφωνούμε σε κάμποσα βασικά ζητήματα (οπωσδήποτε διαφωνούμε στην “φαινομολογία” των προσεγγίσεών του).
Το from golden dollar το petro dollar to narco dollar, δημοσιοποιημένο στις 9 Μάη (2016) το βρήκαμε ενδιαφέρον ακόμα και σαν “παρακαταθήκη”. Σαν μια ανάλυση / άποψη δηλαδή την οποία δεν είναι μεν υποχρεωτικό να την υιοθετήσει κανείς, μπορεί όμως να την κρατήσει “στην άκρη του μυαλού του” προσέχοντας κατά πόσον εξηγεί πότε το ένα και πότε το άλλο γεγονός. Επιπλέον ενισχύει την θέση που διατυπώσαμε στο προηγούμενο τεύχος (panama papers) για την εξελισσόμενη σχέση του αμερικανικού κράτους / κεφάλαιου με τον οργανωμένο έγκλημα παγκόσμια.
Ένας μικρός σχολιασμός απ’ την μεριά μας στο τέλος.