Οι άντρες που κλαίνε…

Κι ενώ ο κόσμος καίγεται, μερικές ιαπωνικές επιχειρήσεις θέλουν να «λυθεί» ο συναισθηματικός κόσμος των στελεχών τους.
Η είδηση πάει ως εξής: … Πολλοί εργοδότες νοικιάζουν άντρες-μοντέλα οι οποίοι πληρώνονται προκειμένου να… κλαίνε μέσα σε συσκέψεις, ωθώντας με τον τρόπο αυτό τους – συναισθηματικά φειδωλούς – Ιάπωνες να απελευθερωθούν συγκινησιακά και να κλάψουν κι αυτοί με τη σειρά τους. Ο απώτερος στόχος; Η σύσφιξη των σχέσεων ανάμεσα στους συναδέλφους.
Η ιαπωνική αγορά έχει ήδη δώσει και ονομασία στην νέα αυτή θέση εργασίας: «ικεμέσο ντάνσι», δηλαδή «ο κλαίων νέος» στα ιαπωνικά.
Ένα απ’ αυτά τα «ικεμέσο ντάνσι» είναι ο Ριουσέι, ο οποίος παρόλο που δεν είναι δα και τόσο νέος – κοντεύει τα 40 – θεωρείται ένας από τους καλύτερος «κλαίοντες νέους» του χώρου, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους είναι όμορφοι Ιάπωνες ηλικίας 20-30 ετών. Δουλειά του Ριουσέι είναι να πηγαίνει, κατόπιν σχετικής συμφωνίας, σε μια οποιαδήποτε σύσκεψη που λαμβάνει χώρα σε μια μεγάλη ιαπωνική επιχείρηση.

Mafiaball … 1-2-3-4…

1. Η πιθανότητα (αλλά καθόλου βεβαιότητα!) να προφυλακιστεί ο γνωστός «asset» (αυτό ζητάει για την περίπτωσή του ο κατήγορος εισαγγελέας) έχει προκαλέσει ήδη ρίγη. Ρίγη θυμού για τους οπαδούς της ομάδας στην οποία προεδρεύει· ρίγη χαράς για όλους τους υπόλοιπους τους μικρόψυχους…
Αυτά είναι τα ωραία του θεάματος! Δυνατά, γεμάτα συγκινήσεις, σαν ταινία αστυνομική. Εννοείται πως όσο η προσοχή είναι στραμμένη σε «μπροστινούς», στο «πανί», τόσο οι πραγματικοί capo απολαμβάνουν όχι μόνο την εξουσία αλλά και την ηρεμία τους. Ο «asset» για εμάς, το έχουμε υποστηρίξει ξανά και ξανά, είναι «μπροστινός» – και, εδώ που τα λέμε, δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα περισσότερο. Γυιός / κληρονόμος ενός πλούσιου πατέρα, αποδείχθηκε ιδανικός για «αυτοφοράκιας», στο πιο κυριλέ: εύκολο να εντοπιστεί κάτω από διάφορες πέτρες (του οργανωμένου εγκλήματος).
Επιβεβαιώνει, με τον τρόπο του, αυτό που είχε συμβουλέψει ένα στέλεχος της μόνιμα πρωταθλήτριας π.α.ε. ένα άλλο μικροστέλεχος μιας θυγατρικής (από υποκλοπές που δημοσιοποιήθηκαν κάποτε): το πραγματικό αφεντικό δεν πρέπει να φαίνεται.
Έτσι, ακριβώς. Τα πραγματικά αφεντικά δεν φαίνονται. Ούτε σ’ αυτήν την περίπτωση, ούτε σε άλλες…

Η ιστορία της αραβικής λογοτεχνίας Μια συνοπτική αφήγηση…

Αναδημοσιεύουμε μια συνοπτική αφήγηση της Ελένης Καπετανάκη, μεταφράστριας του βιβλίου «Το καντήλι της Ουμ Χάσιμ» του Γιάχια Χάκι (Αίγυπτος), που θα κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις Μαΐστρος, πάνω στην ιστορία της αραβικής λογοτεχνίας*.

Μιλώντας για την Αραβική λογοτεχνία, μιλάμε για πεζογραφία και ποίηση. Η αραβική λέξη που χρησιμοποιείται για τη λογοτεχνία είναι η λέξη «άνταμπ» που σημαίνει ευγένεια, καλοί τρόποι, καλλιέργεια. Η Αραβική λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε τον 5ο αιώνα, πριν από τον οποίο είχαμε μόνο σκόρπια κομμάτια γραπτού λόγου. Τα αρχαιότερα λογοτεχνικά κείμενα ωστόσο είναι ποιητικά με θέμα τους τις συνθήκες ζωής των ανθρώπων, τις περιπλανήσεις και τα ταξίδια τους, τον έπαινο ή όχι ενός ανθρώπου ή μιας φυλής. Στα νυχτέρια και τους ποιητικούς διαγωνισμούς έδειχναν οι Άραβες από παλιά την αγάπη τους στο λόγο. Οι παραμυθάδες αναφέρονταν στο βίο και την πολιτεία των Αράβων, ένδοξες πράξεις του παρελθόντος, πολέμους φυλών, διαμάχες οικογενειών. Η ποίησή τους ήταν προφορική και πήγαινε από στόμα σε στόμα. Η πιο χαρακτηριστική ποιητική μορφή είναι η λεγόμενη κασίντα. Ενίοτε τα ποιήματα απαγγέλλονταν από τον ποιητή ή τον εκφωνητή που ακολουθούσε τον ποιητή και μάθαινε κάποια από τα έργα του. Οι ποιητές είχαν και υλικές απολαβές κι επιβράβευση για το έργο τους. Η ποίηση μπορεί να ήταν πανηγυρική, σατιρική, ελεγειακή, θρησκευτική, της οινοποσίας και του έρωτα. Η προ-ισλαμική ποίηση διασώθηκε χάρη στους ραψωδούς που απομνημόνευαν ή κατέγραφαν την ποίηση.

Αύξηση κεφαλαίου χωρίς λεφτά; Γιατί όχι;…

Ας υποθέσουμε ότι κάπου στον πλανήτη υπάρει μια μικρή τράπεζα, η οποία βολοδέρνει στα κύματα της κρίσης. Τα ζόρια είναι πολλά και η επιβίωσή της κρίνεται ιδιαίτερα προβληματική. Μόνη λύση φαίνεται πως είναι η βελτίωση της κεφαλαιακής της επάρκειας, δηλαδή η αύξηση των κεφαλαίων της. Μόνο που σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς δεν είναι καθόλου εύκολο να βρει επενδυτές πρόθυμους να την στηρίξουν με τα λεφτά τους. Έτσι, η απειλή του λουκέτου είναι κάτι παραπάνω από εμφανής…

Για μια στιγμή! Όλος ο κόσμος ξέρει πως οι τράπεζες «τυπώνουν χρήμα», αφού δανείζουν στους πελάτες τους πολύ περισσότερα χρήματα απ’ όσα πράγματι διαθέτουν. Αφού, λοιπόν, μπορούν να «κόβουν» λεφτά για τους άλλους, γιατί να μη μπορούν να κάνουν το ίδιο και για τον εαυτό τους; Κι αν ο διοικητής τής τράπεζας του παραδείγματός μας είναι τόσο χαζός ώστε δεν καταλαβαίνει, πολύ ευχαρίστως να τον βοηθήσω και να σώσω εγώ την τράπεζά του! Πώς θα γίνει αυτό; Προσέξτε:

Τo πρόβλημα της Ελβετίας με τις δυο μεγαλύτερες τράπεζές της (Silvan Wegmann, Ιούνιος 2011)

Βενεζουέλα: Στην αντεπίθεση η κυβέρνηση του Μαδούρο…

Την τακτική του παρατεταμένου πολέμου φθοράς φαίνεται να επιλέγει η δεξιά αντιπολίτευση στη Βενεζουέλα μετά την αποτυχία της διαδήλωσης που διοργάνωσε στο Καράκας την 1^η Σεπτεμβρίου. Επί εβδομάδες η συγκέντρωση στην πρωτεύουσα, υπό το πλήρες συμβολισμών κάλεσμα «Παίρνουμε το Καράκας» και με επίσημο αίτημα τη διοργάνωση δημοψηφίσματος για την καθαίρεση του προέδρου Νικολάς Μαδούρο, που εξελέγη το 2013, παρουσιαζόταν ως η μέρα παραίτησης της αριστερής κυβέρνησης.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Η εξέλιξη δεν δικαίωσε τους διοργανωτές της, που βιάζονται να προλάβουν την ημερομηνία της 10^ης Ιανουαρίου γιατί τυχόν δημοψήφισμα που θα γίνει μετά απ’ αυτή την ημερομηνία δεν επιβάλει την άμεση παύση καθηκόντων στον σημερινό πρόεδρο, καθώς η συμμετοχή του κόσμου υπολειπόταν σημαντικά των προσδοκιών που είχαν δημιουργηθεί. Στη (σχετική) αποτυχία της συνέβαλε η κυβερνητική αντεπίθεση που εκδηλώθηκε με τρεις τρόπους: Διοργανώνοντας συγκέντρωση των οπαδών της την ίδια μέρα, συλλαμβάνοντας στελέχη της αντιπολίτευσης που στο σπίτι τους είχαν εκρηκτικά για την προετοιμασία δολιοφθορών και θυμίζοντας το προηγούμενο της 11^ης Απριλίου 2002 όταν και πάλι ένα αμερικανοκίνητο πραξικόπημα ανέτρεψε τον Τσάβες, ο οποίος επανήλθε στην εξουσία μετά τη λαϊκή κινητοποίηση.

Του ξεροκόμματου ο χαρτογιακάς…

Προφανώς και δεν πρόκειται για κάποιου είδους βαθυστόχαστη αλήθεια, το γεγονός ότι κάθε επαγγελματική επιχείρηση που δεν σερβίρει screwdrivers (on the rocks ή άνευ), πιτόγυρα ή κρέπες, στο εν Ελλάδι περιχαρές τρελλοκομείο, διατηρεί στα φανερά γουρουνάκι-κουμπαρά, δια αποταμίευσιν οβολών για το (φτου κακά!) απευκτέο λουκέτο. Παρ’ όλα αυτά, το κομμάτι της νεολαίας που επιλέγει σπουδές μάνατζερ, διοίκησης επιχειρήσεων, ψυχολογίας (με ειδίκευση στην διαχείριση(!) εργατικού δυναμικού) κι άλλες, που οδηγούν σε συναφή χρήσιμα «επαγγέλματα», ακόμη και στις μέρες μας, είναι ουδόλως ευκαταφρόνητο.

ΠΕΡΙ ΑΜΟΙΒΑΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΜΕΤΑΞΥ ΑΤΟΜΙΚΙΣΤΩΝ…

Το μίνι εγχειρίδιο του ατομικισμού… από τον Γάλλο αναρχοατομικιστή Χαν Ράινερ

Πείτε τον τύπο που ορίζει τις υποχρεώσεις απέναντι στους άλλους.

Θα αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου και το Θεό σου πάνω απ’ όλα.

Ποιός είναι ο πλησίον μου;
Οι άλλοι άνθρωποι.

Γιατί αποκαλείτε τους άλλους ανθρώπους πλησίον;
Γιατί, προικισμένοι με λογική και βούληση είναι κοντύτερα σε μένα απ’ ό,τι είναι τα ζώα.

Τί κοινό έχουν τα ζώα με μένα;
Ζωή, αισθήματα, ευφυΐα.

Δεν δημιουργούν αυτά τα κοινά χαρακτηριστικά υποχρεώσεις απέναντι στα ζώα;
Αυτά τα κοινά χαρακτηριστικά δημιουργούν σε μένα την υποχρέωση να μην κάνω τα ζώα να υποφέρουν, να αποφεύγω τους άχρηστους πόνους τους, και να μην τα σκοτώνω άνευ λόγου.

Τί δικαίωματα μου δίνει η απουσία λογικής και βούλησης στα ζώα;
Τα ζώα καθώς δεν είναι άνθρωποι έχω το δικαίωμα να κάνω χρήση τους σύμφωνα με τη δύναμή τους και να τα μετατρέπω σε εργαλεία.