Οι κούφιοι άνθρωποι…

“The Hollow Men”, Howard Penning

Dj της ημέρας, η Χριστίνα Παπαβασιλείου

είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι,
οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι
σκύβοντας μαζί
κεφαλοκαύκι γεμισμένο άχυρο. Αλίμονο!
οι στεγνές φωνές μας όταν
ψιθυρίζουμε μαζί
είναι ήσυχες κι ανόητες
σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι
ή πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί
στο ξερό μας κελάρι

σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα,
παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση

αυτοί που πέρασαν
με ολόισια μάτια, στου θανάτου το άλλο βασίλειο
μας θυμούνται -αν καθόλου μας θυμούνται-
σαν κούφιους ανθρώπους
σα βαλσαμωμένους

μάτια δεν τολμώ να δω στα όνειρα
στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο
αυτά δεν εμφανίζονται εκεί:
τα μάτια είναι
ηλιόφως σε μια σπασμένη κολώνα
εκεί, είναι ένα δέντρο χορεύοντας
και φωνές
στου ανέμου το τραγούδισμα
πιο μακρινές και πιο τελεστικές
από ένα μαραμένο αστέρι

ας είμαι όχι πιο κοντά
στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο
ας φορέσω επίσης
τις μεταμφιέσεις
αρουραίου τρίχωμα, κοράκου δέρμα, κουρελούδες
σ’ έναν αγρό
φερόμενος όπως φέρεται ο άνεμος
όχι πιο κοντά

όχι αυτή την τελική συνάντηση
στου λυκόφωτος το βασίλειο

αυτή είναι η νεκρή χώρα
αυτή είναι του κάκτου η χώρα
εδώ τα πέτρινα είδωλα
σηκώνονται, εδώ λαμβάνουν
την ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου
κάτω απ’ το σπίθισμα σβησμένου άστρου

αυτό είναι σαν αυτό
στου θανάτου το άλλο βασίλειο
ξυπνώντας μόνοι
την ώρα που είμαστε
τρέμοντας με τρυφερότητα
χείλη που θα φιλούσαν
κάνουν προσευχές σε τσακισμένες πέτρες

αόμματοι
αν δεν τα μάτια μας ξαναφανούν
όπως το αέναο άστρο
του πολύφυλλου ρόδου
στου θανάτου το λυκοφωτικό βασίλειο
η ελπίδα μόνο
των κενών ανθρώπων
των άδειων ανθρώπων

μεταξύ ιδέας
και πραγματικότητας
μεταξύ κίνησης
και δράσης
πέφτει η σκιά

μεταξύ αντίληψης
και δημιουργίας
πέφτει η σκιά

η ζωή είναι πολύ μακριά

μεταξύ πόθου
και σπασμού
μεταξύ δύναμης
και ύπαρξης
μεταξύ ουσίας
και πτώσης
πέφτει η σκιά
γιατί δικό σου είναι το βασίλειο

γιατί δική σου είναι η ζωή
γιατί η ζωή σου είναι δική σου
δική σου

αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος
όχι μ’ ένα πάταγο αλλά μ’ ένα λυγμό

[T.S. Eliot, “The Hollow Men”. Μετάφραση: Αριστοτέλης Νικολαϊδης]

---

___________________________________________________________________________

Aπό:https://dimartblog.com/2016/09/18/hollow-men/

Ντμίτρι Σοστακόβιτς: Μικρή αναφορά στην μουσική ιδιοφυία του 20ού αιώνα, με αφορμή τα 110 χρόνια από την γέννησή του…

Το «Βατερλό» των προπαγανδιστικών «παραδόξων»

 

Γράφει ο Γρηγόρης Τραγγανίδας

Ενα πράγμα δεν συγχωρεί η αστική διανόηση στον Ντμίτρι Σοστακόβιτς: Οτι παρέμεινε μέχρι το τέλος του «αμετανόητος» κομμουνιστής. Ισως αυτό να μην την ενοχλούσε και ιδιαίτερα, αν δεν τύχαινε να επρόκειτο για έναν από τους μεγαλύτερους συνθέτες του 20ού αιώνα. Ιδού λοιπόν ένα «κοκτέιλ» που πολύ δύσκολα «χωνεύεται» από την συστημική προπαγάνδα. Διότι το να παραμένει όλη του την ζωή στην πατρίδα του, την Σοβιετική Ενωση, όντας μία αναγνωρισμένη διεθνώς μουσική ιδιοφυία που θα μπορούσε να απολαύσει απεριόριστων προνομίων στην Δύση και να ηγηθεί των μεγαλύτερων ορχηστρών του κόσμου, άντε και κάπως θα μπορούσε να «μαζευτεί»… αν δεν το «βούλωνε». Αλλά να υπερασπίζεται κιόλας τις επιλογές του… ε, αυτό πάει πολύ! Τί «αντιφρονούντα», «βασανισμένο», «αντισοβιετικό» «ήρωα» να κατασκευάσεις με τέτοιο υλικό;

Αλλά η καπιταλιστική φαντασία – όπως και η δημοκρατία της – δεν έχει αδιέξοδα. Αφού ο ίδιος δεν προσφερόταν για ιδεολογική εκμετάλλευση και να τον εμφανίσεις ως ηλίθιο προφανώς δεν θα έπιανε, τότε, μια καλή λύση ήταν να τον «πλασάρεις» ως τρομοκρατημένο, ο οποίος «μπόλιαζε» την μουσική του με «κωδικοποιημένα» αντισοβιετικά «μηνύματα». Η πιο γνωστή προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση είναι το βιβλίο «Μαρτυρία» του Σολομόν Βόλκοφ το οποίο εκδόθηκε στις ΗΠΑ το 1979, τρία χρόνια αφότου ο συγγραφέας εγκατέλειψε την πατρίδα του, την ΕΣΣΔ, για την Αμερική και τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατο του συνθέτη. Σε αυτό το βιβλίο «σμιλεύτηκε» το «προφίλ» ενός «Σοστακόβιτς» που ήταν εναντίον του σοβιετικού συστήματος και μάλιστα να το «αντιπαλεύει» ακόμη και μέσω των συμφωνικών του έργων, τα οποία, πάντα κατά τον Βόλκοφ, έκρυβαν μία συγκαλυμμένη σαρκαστική διάθεση εναντίον του Στάλιν.

O Κύκλος της Ασημαντότητας και το Ρίζωμα του Ανοιχτού …

Γιώργος Κτενάς

(…) Ξαφνικά βρέθηκαν έξω από έναν μπερντέ. Στον χώρο των θεατών δεν έπεφτε καρφίτσα. Αυτό που έκανε εντύπωση στο καπέλο και το παπούτσι, το ξύλινο παπούτσι, ήταν ότι το κοινό είχε αποκλειστικά νέα και χαμογελαστά παιδιά. Με φωτεινά μάτια, κόκκινα, πράσινα και μπλε μαλλιά, μοβ φαρδιές παντελόνες, σανδάλια, αυτοσχέδιες τσάντες γεμάτες με βιβλία και προφυλακτικά. Η γενιά των γονιών τους τα χαρακτηρίζει απολιτικά. Δεν φτάνει που δεν ντρέπονται για τα προβλήματα που φόρτωσαν στις πλάτες τους, δεν μπορούν κιόλας να διακρίνουν ότι η πολιτικοποίησή τους δεν αφορά τα τσιτάτα και τις καθοδηγητικές αξιώσεις κανενός κόμματος. Αλλά επιτυγχάνεται μέσα από την πολιτικοποίηση της ίδιας της ζωής. «Η πραγμάτωση του ανθρώπου», γύρισε σε μία στιγμή στο διάλειμμα της παράστασης και είπε το παπούτσι, το ξύλινο παπούτσι, στο καπέλο, «γίνεται μέσα στην κοινωνία. Παρέα με άλλους ανθρώπους. Όπως συμβαίνει εδώ, τώρα, με αυτά τα νέα παιδιά. Για αυτό ο άνθρωπος, σαν πολιτικό ον που είναι, έχει σαν καθρέφτη του τον διπλανό του. Αυτό, τουλάχιστον, γράφει ο Μαρξ στο Κεφάλαιο. Το έχεις διαβάσει;», συμπλήρωσε με ερώτηση το καπέλο. «Μόνο το πρώτο κεφάλαιο», ήταν η απάντηση που έλαβε (…) **

Ρουβίκωνας: Μια απάντηση προς την οικογένεια Μητσοτάκη/Μπακογιάννη και το κόμμα της…

«Ότι η αστική δημοκρατία διατηρεί στοιχεία του καθεστώτος της αριστοκρατίας που διαδέχθηκε, αυτό είναι γνωστό. Ότι στην Ελλάδα και στα αστικοδημοκρατικά πολιτικά της ήθη συγκεκριμένες οικογένειες γίνονται πολιτική αριστοκρατία είναι κι αυτό γνωστό. Γνωστό όμως είναι επίσης ότι κάθε καθεστώς, όταν βρίσκεται σε δομική κρίση αρχίζει να χάνει την επαφή του με την πραγματικότητα.» επισημαίνουν σε ανακοίνωσή τους τα μέλη της αναρχικής ομάδας Ρουβίκωνας σχολιάζοντας την δήλωση του προέδρου της ΝΔ Κυριάκου Μητσοτάκη ότι θα καθαρίσει τα Εξάρχεια, και τονίζουν ότι «Δεν αμφιβάλλουμε ότι το κράτος μπορεί με στρατιωτικούς όρους να σπάσει τις καταλήψεις, να φυλακίσει αναρχικούς, να βάλει μόνιμα και μαζικά δυνάμεις καταστολής στα Εξάρχεια. Πιθανόν να μπορεί να το κάνει και σε ένα μήνα. Αλλά θα πρέπει όλοι τους, δεξιά και αριστερά να έχουν υπόψη τους ότι κάτι τέτοιο έχει ήδη γίνει και μάλιστα αρκετές φορές. Η αφοσίωση, η αλληλεγγύη, η αδιαλλαξία των αναρχικών και πάνω από όλα το δίκαιο του αγώνα τους και το μικρό αλλά υπαρκτό ρίζωμά τους στο έδαφος της εκμεταλλευόμενης και καταπιεζόμενης κοινωνίας είναι αυτά που τους έδωσαν τη δύναμη να αντισταθούν, να επιβιώσουν και να αναπτύσσονται. Κι έτσι θα γίνει και την επόμενη φορά.»

Ολόκληρο το κείμενο όπως δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα indymedia έχει ως εξής:

Νεκροταφείο ελεφάντων…

Η είδηση είναι ότι … συναντήθηκαν την Παρασκευή 23 Σεπτέμβρη αντιπροσωπείες της ΛΑ.Ε με επικεφαλής τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και του ΣΧΕΔΙΟΥ Β με τη συμμετοχή του Αλέκου Αλαβάνου. Η πιο είδηση της είδησης είναι το plan B υπάρχει (τρόπος του λέγειν). Η ακόμα πιο είδηση της είδησης της είδησης είναι ότι … οι δύο πλευρές τόνισαν ότι αποδίδουν κεντρική σημασία στους κοινωνικούς ταξικούς αγώνες… Oh lord!!! Η ταξική πάλη στα καλύτερά της!!!
Τι μπορούμε να πούμε, πια, σαν φτωχοί και μόνοι αυτόνομοι εργάτες; Ότι έχουμε ανατριχιάσει; Ότι τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα; Ότι σε λίγο τα μικρά κκε που επιμένουν να μην γυρίζουν στην κοιτίδα τους θα (ξανα) ξεπεραστούν εκλογικά (γιατί περί αυτού πρόκειται) από αυταρχικές προσωπικότητες του ενός ή του άλλου είδους;
Κάρολε φύλαγέ με απ’ τους «φίλους» της τάξης μου. Γιατί τους με τους εχθρούς της ξέρω τι να κάνω…

---

Από:http://www.sarajevomag.gr/index.html

ΑΤΟΜΙΚΙΣΜΟΣ…

Ένα διαχρονικό κείμενο του Georges Palante από το 1911.

 

Όπως συμβαίνει και αλλού, η τάση να υποτιμούμε το άτομο έχει γίνει αισθητή στο διανοητικό τομέα. Η ατομική σκέψη –  επινοητικότητα –  έχει υποτιμηθεί προς όφελος της συλλογικής σκέψης – ιμιτασιόν – κηρυγμένη κάτω από την παντοτινή λέξη της αλληλεγγύης. Ο τρόμος του προηγουμένως αδοκίμαστου, της διανοητικής και αισθητικής πρωτοτυπίας, είναι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα των Λατινικών φυλών. Αγαπάμε την πειθαρχημένη σκέψη, τους κομφορμιστικούς και ευπρεπείς διαλογισμούς. Μια Γερμανίδα συγγραφέας, η Laura Marholm, ανέλυσε με ακρίβεια αυτή τη σύγχρονη τάση: «Η διανοητική ανανδρία είναι ένα καθολικό χαρακτηριστικό. Κανείς δεν τολμά να κάνει μια αποφασιστική δήλωση σχετικά με το περιβάλλον του. Κανείς πλέον δεν επιτρέπει στον εαυτό του μια πρωτότυπη σκέψη. Η πρωτότυπη σκέψη τολμά να παρουσιαστεί μονάχα όταν υποστηρίζεται από μια ομάδα: πρέπει να έχει συγκεντρώσει αρκετούς οπαδούς προκειμένου να τολμήσει να παρουσιαστεί.