Μπάμπι Γιαρ: Το ναζιστικό σφαγείο που στοιχειώνει το σημερινό καθεστώς του Κιέβου…

75 χρόνια από την έναρξη της φασιστικής «κρεατομηχανής» στην κατεχόμενη, από τους ναζί, Σοβιετική Ουκρανία

Επιμέλεια – μετάφραση: Γρηγόρης Τραγγανίδας

Η φετινή, 75η τραγική επέτειος της σφαγής του Μπάμπι Γιαρ στην κατεχόμενη, από τους ναζί, Σοβιετική Ουκρανία, το 1941, βρίσκει σήμερα την χώρα βουτηγμένη στο αίμα του εμφυλίου και με το καθεστώς του Κιέβου να συνεργάζεται πλήρως με τους σημερινούς πολιτικούς απογόνους των σφαγέων, να δίνει θεσμική «άφεση αμαρτιών» στους σφαγείς, αναγνωρίζοντας τις προδοτικές, φασιστικές, εθνικιστικές ουκρανικές οργανώσεις που συνεργάστηκαν με τους ναζί και να ταυτίζει τους τελευταίους… με τον κομμουνισμό, σε ένα απόλυτο παραληρηματικό «κρεσέντο» πλήρους διαστρέβλωσης της ιστορίας. Ενταγμένου απόλυτα στο ανάλογο, επίσημο ιδεολόγημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Ο ματωμένος Σεπτέμβρης στο Μπάμπι Γιαρ συνιστά μία οργανωμένη, προσχεδιασμένη και μεθοδικά εκτελεσμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια μαζική εκτέλεση άμαχου πληθυσμού, κυρίως ηλικιωμένων και γυναικόπαιδων, Εβραίων, Ουκρανών, Ρώσων, Ρομά. Στο Μπάμπι Γιαρ άφησαν την τελευταία τους πνοή κομμουνιστές μαζί με όλη τους την οικογένεια μετά από ασύλληπτα βασανιστήρια, αιχμάλωτοι πολέμου, οι θρυλικοί παίκτες της «Ντιναμό Κιέβου» που έδωσαν εκείνο τον αξέχαστο ποδοσφαιρικό αγώνα ξεφτιλίζοντας τους ναζί, παρτιζάνοι,αντιστασιακοί των παράνομων μηχανισμών των κατεχόμενων πόλεων, ναύτες του στόλου του Δνείπερου, ορθόδοξοι ιερείς που αρνήθηκαν να προσευχηθούν για τον Χίτλερ και προσπάθησαν να φυγαδεύσουν Εβραίους.

Μ’ ανοιχτά χαρτιά… Louis Aragon …

«Δεν υπήρξα ποτέ ο άνθρωπος που είμαι. Ολόκληρη τη ζωή μου μάθαινα για να γίνω ο άνθρωπος που είμαι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχω ξεχάσει τον άνθρωπο που υπήρξα, ή, για να μιλήσω ακριβέστερα, τους ανθρώπους που υπήρξα. Κι αν ανάμεσα στους ανθρώπους εκείνους και σε μένα υπάρχει αντίφαση, αν νομίζω πως αλλάζοντας έχω μάθει, έχω προοδεύσει, όταν γυρίζω και κοιτάζω εκείνους εκεί τους ανθρώπους, δεν ντρέπομαι καθόλου γι’ αυτούς, δεν μπορώ να πω εγώ, χωρίς αυτούς.

Γνωρίζω ανθρώπους που γεννήθηκαν με την αλήθεια στην κούνια τους, που δεν ξεγελάστηκαν ποτέ τους, που δεν τους χρειάστηκε να προχωρήσουν ούτε ένα βήμα σ’ ολόκληρη τη ζωή τους, επειδή από τότε που ήταν ακόμα στις φασκιές είχαν κιόλας φτάσει. Ξέρουν ποιο είναι το καλό, πάντα το ήξεραν. Για τους άλλους έχουν τη αυστηρότητα και την περιφρόνηση που τους δίνει η θριαμβευτική τους σιγουριά πως έχουν δίκιο.

Δεν τους μοιάζω. Εμένα η αλήθεια δε μου αποκαλύφθηκε στα βαφτίσια μου, δεν την βρήκα ούτε απ’ τον πατέρα μου ούτε απ’ την κοινωνική τάξη της οικογένειάς μου. Ό,τι έχω μάθει μου κόστισε ακριβά, ό,τι ξέρω το ’χω αποκτήσει με δικές μου δαπάνες.

Δεν έχω ούτε και μίαν έστω βεβαιότητα που να μην την σχημάτισα μέσω της αμφιβολίας, του άγχους, του ιδρώτα, της οδυνηρής εμπειρίας. Έτσι, νιώθω σεβασμό γι’ αυτούς που δεν ξέρουν, γι’ αυτούς που ψάχνουν, που ψηλαφούν, που σκοντάφτουν.

Για κείνους που η αλήθεια τούς είναι εύκολη, αυθόρμητη, αισθάνομαι βέβαια έναν κάποιον θαυμασμό, αλλά ομολογώ, πολύ λίγο ενδιαφέρον.

Όταν λοιπόν πεθάνουν, ας γραφτεί πάνω στον τάφο τους:

Είχε πάντα δίκιο… αυτό τους αξίζει, τίποτα παραπάνω».

«Ναι, παίζω. Σ έναν κόσμο όπου όλα τα χαρτιά είναι σημαδεμένα, όπου βρίσκομαι στη μεριά εκείνων που πάντα χάνουν και πια μπούχτισαν να χάνουν. Το παιχνίδι μου είναι το δικό τους παιχνίδι. Παίζω για να τους δώσω όπλα. Διάλεξα, απ’ τα νεανικά μου χρόνια, το παιχνίδι της πένας. Το έπαιξα μ ένα σωρό τρόπους, έμαθα σιγά σιγά να χάνω. Τη ζωή μου, την ψυχή μου. Είχα καλά χαρτιά, που πάντα έχαναν. Κι ένιωθα μάλιστα κάποιαν ηδονή να τα βλέπω να τα παίρνει ο άνεμος.»

Απόσπασμα από τον Πρόλογο του Λουί Αραγκόν.

__________________________________________________________________________

Από:http://www.inred.gr/louis-aragon-m-anoixta-xartia/

Οι απαρχές των ιδιωτικοποιήσεων: Από τον ναζισμό στον φιλελευθερισμό…

Υπάρχει η, διόλου τυχαία, διαδεδομένη πεποίθηση ότι ο ναζισμός είχε πιο κοντινή σχέση με τον σοσιαλισμό και την εχθρότητα προς το κεφάλαιο, την ιδιωτική ιδιοκτησία και τον καπιταλισμό, μια πεποίθηση που προώθησαν οι ίδιοι οι ναζί στην προσπάθεια να εμφανιστούν σαν αντι-συστημικοί στα μάτια του λαού την ώρα που διαβεβαίωναν το γερμανικό κεφάλαιο ότι δουλεύουν για αυτό. Εξίσου διαδεδομένη είναι ιδέα ότι η πρακτική ιδιωτικοποίησεων δημόσιων/κρατικών εταιρειών είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό αυτού που αποκαλείται νεοφιλελευθερισμός και έκανε την ανάδυση του γύρω στην δεκαετία του ’70.

Αυτή η ιδέα γύρω από τις ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι βεβαίως αβάσιμη. Η ιστορική πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας πέρασε μέσα από την ανάπτυξη και συγκέντρωση μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων. Τη δεκαετία του 1930 στο πλαίσιο της κρίσης ξεκίνησε ξεκίνησε για πρώτη φορά σε τέτοια κλίμακα μια διαδικασία κρατικοποίησης μεγάλων εταιρειών φτάνοντας σε μια σημαντική παρουσία του κρατικού τομέα στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων του καπιταλισμού σε στενή συνεργασία με το κεφάλαιο και προς όφελος του. Το κύμα ιδιωτικοποιήσεων που ξεκίνησε στην Χιλή και την Βρετανία το 1970 θεωρείται σαν η πρώτη εμφάνιση πολιτικών ιδιωτικοποίησης στην σύγχρονη ιστορία και ήταν αποτέλεσμα μιας σειράς αλλαγών στις ανάγκες του κεφαλαίου σε σχέση με το κράτος.

Υπάρχει όμως μια σημαντική εξαίρεση. Η περίοδος της ναζιστικής κυβέρνησης στην Γερμανία υπό την ηγεσία του Χίτλερ ήταν μάλλον η πρώτη κυβέρνηση στον κόσμο που προχώρησε σε μια σειρά από σημαντικές ιδιωτικοποιήσεις την στιγμή μάλιστα που σε χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γαλλία κ.α. ακολουθόταν η αντίστροφη πορεία.

Προς ένα Πλανητικό Καθεστώς (;) …

«Πράγματι, έχει διαπιστωθεί ότι θα μπορούσαν να επιβληθούν αναγκαστικοί νόμοι ελέγχου τού πληθυσμού, συμπεριλαμβανομένων ακόμη και νόμων που να καθιστούν υποχρεωτική την έκτρωση, αν η κρίση πληθυσμού γίνει αρκετά σοβαρή ώστε να θέτει σε κίνδυνο την κοινωνία. (…) Τα πιο πειστικά επιχειρήματα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να δικαιολογήσουν την κρατική ρύθμιση της αναπαραγωγής βασίζονται στην ταχεία αύξηση του πληθυσμού σε σχέση με την ικανότητα των περιβαλλοντικών και κοινωνικών συστημάτων να εξουδετερώσουν τις σχετικές επιπτώσεις. Για την παροχή υψηλής ποιότητας ζωής για όλους, πρέπει να υπάρχουν λιγώτεροι άνθρωποι. Αλλά υπάρχουν και άλλοι σοβαροί λόγοι που υποστηρίζουν την επιβολή νομοθεσίας για την ρύθμιση της αναπαραγωγής».

Μπαράκ Ομπάμα και Τζον Χόλντρεν συζητούν στο οβάλ γραφείο τού Λευκού Οίκου

Τα άκρα και οι προστάτες της Δημοκρατίας…

Σε ένα πράγμα οφείλουμε να συμφωνήσουμε.Πως σήμερα δέν υπάρχει δεξιά και αριστερά με την σημασία που είχε παλιότερα αυτός ο διαχωρισμός.Στην κρεατομηχανή του καπιταλισμού έχουνε μπεί όλοι τους,και προσφέρουνε τις υπηρεσίες τους με το αζημίωτο.

Ή μάλλον καλύτερα να πούμε πως η λεγόμενη δεξιά κάνει πάντα αυτό που ξέρει καλύτερα.Να δίνει την ευκαιρία στα κάθε λογής λαμόγια να πλουτίσουν,εις βάρος του Δημοσίου και εις βάρος των φτωχών πουλώντας στο ηττημένο πόπολο πατριδολαγνεία, νομιμότητα,δημοκρατία,καθώς και άλλες έννοιες περιτυλιγμένες με μπόλικες φανφάρες και ψέματα εναρμονισμένα πλήρως στο πνεύμα της κάθε εποχής.Για την δεξιά δεν χρειάζεται να πούμε πολλά.Για την αριστερά ναί.

Η  Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ,αυτή που υποτίθεται θα αγωνιζόταν για τον φτωχό λαό,που θα έδινε ένα πλήγμα στον θριαμβευτή καπιταλισμό,παρέδωσε πνεύμα και σώμα πρίν κάν μπεί στο γήπεδο.Όλα ήταν κανονισμένα από πρίν και πλέον θεωρώ άσκοπο αλλά και κουραστικό να ασχοληθούμε με υποτιθέμενες αιτίες ή ακόμη να δώσουμε κάποιο συγχωροχάρτι λόγω ανωτέρας βίας κλπ.

Αυτό που είναι ξεκάθαρο στο 2016 είναι πως Αριστερά που να εκπροσωπεί την επανάσταση και τη δικαιοσύνη των ανθρώπων δέν υφίσταται σήμερα.Μπορεί να υφίσταται στα μυαλά ορισμένων που αναμένουν ακόμη να ωριμάσουν οι συνθήκες ή να τους δώσει το ίδιο σύστημα που τους έχει σκοτώσει τελείως,μία ευκαιρία να κάνουν την επανάσταση.Δέν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο.Αυτό το σύστημα δεν κάνει τέτοια λάθη.Κι άν κάνει,τα διορθώνει.Αυτό λοιπόν που υπάρχει σήμερα,είναι τα γνωστά κόμματα και κάποιες σκόρπιες οργανώσεις.

«Ιερές» λαμογιές και ένα κείμενο του Δ. Γληνού…

Εκατομμύρια ευρώ, που επί χρόνια έρρεαν αφειδώς από τον δημόσιο κορβανά στα ταμεία της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης της Αρχιεπισκοπής Αθήνας «Αλληλεγγύη», προκειμένου να υλοποιήσει συγκεκριμένα ανθρωπιστικά προγράμματα, κατασπαταλήθηκαν σε πολυτελείς αγορές, ταξίδια και άλλους «ανοίκειους σκοπούς», αφήνοντας μια τεράστια «μαύρη τρύπα» (9,5 εκατομμύρια ευρώ) στα ταμεία της ΜΚΟ, ανάλογη του χρέους της προς το ελληνικό Δημόσιο.

Το μέγεθος του σκανδάλου ξεπερνά κατά πολύ το φιάσκο με τους τόνους των σάπιων πουλερικών που ποτέ δεν έφτασαν στις πληγείσες από το τσουνάμι περιοχές (το 2006). Οπως προκύπτει από τα πορίσματα των διαχειριστικών ελέγχων που  το «μενού» των ατασθαλιών είχε πολλά… εδέσματα ελέω των χορηγιών της πολιτείας.

Το παραπάνω κείμενο είναι ένα μικρό απόσπασμα από ανάρτησή μας που είχε κάνει τον Μάη του 2016 ο σύντροφος mitsos175και είχε τίτλο «Ετεροχρονισμένη αποκάλυψη «ιερών» λαμογιών».

Ολη αυτή η υπόθεση που ξεκίνησε πριν μια ολόκληρη δεκαετία έμπλεξε –όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις- στις δικαστικές δικλείδες και σήμερα σε τηλεγράφημα του ΑΠΕ-ΜΠΕ διαβάζουμε μεταξύ άλλων: «Σε δίκη ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων παραπέμπονται με βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών, τέσσερις υπεύθυνοι της ΜΚΟ «Αλληλεγγύη» της Εκκλησίας, της περιόδου 2005-2006, σχετικά με την υπόθεση χρηματοδοτήσεων για δράσεις που παρέμειναν ημιτελείς ή δεν πραγματοποιήθηκαν καθόλου».

Οι Τεύτονες – Οι Γερμανοί … Βασίλης Ραφαηλίδης* …

Άλλο «γερμανικοί λαοί» και άλλο Γερμανοί. Γερμανικούς λαούς οι εθνολόγοι ονομάζουν όχι μόνο τους Γότθους, που χωρίζονται στα δυο (Βησιγότθοι, που σημαίνει δυτικοί Γότθοι, και Οστρογότθοι, που σημαίνει ανατολικοί Γότθοι), αλλά και το πλήθος των άλλων λαών, που λίγο πριν την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας περνούν το Ρήνο, ξαπλώνονται σ’ ολόκληρη την κεντρική και δυτική Ευρώπη και μέσω Ισπανίας φτάνουν μέχρι τη βόρειο Αφρική. Οι γερμανικοί λαοί, που δεν θα μετακινηθούν προς τη Δύση και θα μείνουν στη γεωγραφική περιοχή της σημερινής Γερμανίας θα ονομαστούν Τεύτονες. Παρόλο που ο λαός των Τευτόνων είναι κι αυτός γερμανικός, ο χαρακτηρισμός «γερμανικοί λαοί» δεν τους καλύπτει. Κανένας γερμανικός λαός, άλλωστε, δεν ονόμασε έτσι τον εαυτό του. Το όνομα Γερμανοί είναι λατινικό και στη ρωμαϊκή αρχαιότητα χαρακτηρίζονταν μ’ αυτό όλα τα βαρβαρικά φύλα που πέρασαν το Ρήνο και εγκαταστάθηκαν είτε σε περιοχές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, είτε κοντά στα ανατολικά σύνορα της. Συνεπώς, Τεύτονες είναι εκείνα τα γερμανικά φύλα που δεν ήρθαν σε επαφή με τον ρωμαϊκό πολιτισμό και που θα μπουν στην ιστορία απ’ το 800 μ.Χ. και μετά διό της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Καρλομάγνου, όταν δηλαδή ο χριστιανισμός θα έχει επικρατήσει σχεδόν σ’ ολόκληρη την περιοχή της σημερινής Ευρώπης. Στα γερμανικά, οι Τεύτονες ονομάζονται Deutsche (Ντόιτσε) και η χώρα τους Deutschland (Ντόιτσλαντ). Το όνομα είναι λατινογενές. Παράγεται από το deus (Θεός). Το ελληνικό όνομα Τεύτονες είναι παραφθορά του Teutsche, μιας παλιότερης γραφής του Deutsche.