«Ονειροπόλοι»…

Βασίλης Κανιάρης

Είναι πρωί και  ποίηση διαβάζω
σε κάποιο site με α-τέχνους ποιητές
ονειροπόλοι είναι όλοι  τους κοιτάζω
και τους πονάω -έχει ο καθένας τους αφόρητες  πληγές-.

Σιγά – σιγά θα κάνω τις δουλειές μου
τις πιο απλές τις καθημερινές
για τα Μεγάλα, θα σκεφτώ δεν θα μιλήσω
είναι χειμώνας στων ανθρώπων τις καρδιές.

Προς το απόγευμα θα σηκωθώ θα φύγω
θα πάω λίγο μέσ΄ στης πόλης τις φωνές
άνθρωποι άξεστοι θα ΄ρθούνε να με φτύσουν
και στ΄ όνειρό μου θα γυρίσω όπως χθες.

___________________________________________________________

Από:http://atexnos.gr/%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%AC%CF%81%CE%B7%CF%82/

Περιμένοντας τον καιρό να γυρίσει…

του Θανάση Σκαμνάκη

Λιντ: Φθινοπωρινές εικόνες ενώ το καλοκαίρι δεν παραιτείται και στρατοί, αλλά, κυρίως, στρατηγοί κάνουν σχέδια.

Όχι ακόμα καλό χειμώνα, όσο οι εστίες αντίστασης του καλοκαιριού παραμένουν ζωντανές κι όσο παραμένουν ζωντανές όλες οι ελπίδες που γεννάει το κάθε είδους καλοκαίρι. Είτε στη φύση, είτε στα αισθήματα και τη σκέψη μας.

Κι ωστόσο, πάντα είναι απαραίτητη μια ψύχραιμη ματιά στην πραγματικότητα, πολύ ψύχραιμη, έως ψυχρή, για να μην εκλαμβάνεται η επιθυμία ως πραγματικότητα και η  προσωπική διάθεση ως όλος ο κόσμος.

Τι βρήκαμε με την έναρξη των φθινοπωρινών ανέμων;

Οι στρατηγοί, επιστρέφοντας από τις άδειες τους και από την θερινή ραστώνη, αναζητούν να ανασυντάξουν τους στρατούς τους. Μικροί ή μεγάλοι στρατηγοί, μικρούς ή μεγάλους στρατούς. (Μερικές φορές το μέγεθος δεν υπολογίζεται με βάση αριθμητικά ή άλλα αντικειμενικά δεδομένα, αλλά με την ιδέα που έκαστος, και στρατηγοί και στρατός, έχει για το τι εκπροσωπεί).

Όμως, αν το προσέξατε κι εσείς, η κατάσταση στους στρατούς δεν είναι και τόσο ενθουσιώδης.

Christine Delphy-Φύλο και φυλή στη μετααποικιακή Γαλλία…

Η ΔΙΑΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΝΤΙΛΑ

Στις 3 Μαρτίου 2004 η γαλλική Γερουσία επικύρωσε διά της ψήφου της το νομοσχέδιο (είχε ήδη ψηφιστεί από την Εθνική Συνέλευση στις 10 Φεβρουάριου 2004) το οποίο απαγορεύει στους μαθητές της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας δημόσιας εκπαίδευσης να φέρουν εμφανή θρησκευτικά σύμβολα. Ο νέος νόμος, που θα αρχίσει να εφαρμόζεται τον Σεπτέμβριο 2004, είναι γνωστός ως «νόμος για τη μαντίλα», γιατί ουσιαστικά έχει συνδεθεί με την απαγόρευση τις ισλαμικής μαντιλοφορίας από τις μουσουλμάνες μαθήτριες. Η διαμάχη για την ψήφιση η όχι του σχετικού νόμου -άμεσα συνδεδεμένη με τη γαλλική ρεπουμπλικανική εκκοσμίκευση- έχει διχάσει τον κόσμο της διανόησης ακόμη και πέραν των γαλλικών συνόρων. Τα Σύγχρονα Θέματα θεωρούν ότι τα διακυβεύματα αυτής της πολεμικής είναι πολύ κρίσιμα και γι ’ αυτό προβαίνουν σε μια επιλεκτική δημοσίευση τριών κειμένων που πραγματεύονται καίρια ερωτήματα αυτής της διαμάχης.

Η Christine Delphy είναι κοινωνιολόγος, διευθύντρια ερευνών στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών της Γαλλίας (CNRS). Είναι συνιδρύτρια, με τη Σιμόν ντε Μποβουάρ, του περιοδικού Nouvelles Questions Feministes to 1981, το οποίο έκτοτε διευθύνει και όπου έχουν δημοσιευθεί πλήθος μελέτες της. Στα κυριότερα έργα της περιλαμβάνονται: οι συλλογές άρθρων Close to Home (1984), L’ennemi principal. 1. Economie politique du patriarcat (1998) και L’ennemi principal. 2. Penser le genre (2001), η μελέτη, με την Diana Leonard, Familiar Exploitation. A New Analysis of Marriage in Contemporary Western Societies (1992) και η επιμέλεια, με τη Sylvie Chaperon, των πρακτικών του συνεδρίου Le Cinquantenaire du Deuxieme sexe (2002). Βιβλία και άρθρα της έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.

ΦΥΛΟ ΚΑΙ ΦΥΛΗ ΣΤΗ ΜΕΤΑΑΠΟΙΚΙΑΚΗ ΓΑΛΛΙΑ: Η ΜΑΝΤΙΛΑ ΚΑΙ Η ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜ

Τον Οκτώβριο στη Γαλλία ξέσπασε μια συζήτηση που ακόμη συνεχίζεται σχετικά με το «Μουσουλμανικό πέπλο», τη μαντίλα, στα αραβικά χιτζάμπ -ένα κάλυμμα κεφαλής που σκεπάζει τα μαλλιά και το λαιμό, χωρίς να κρύβει το πρόσωπο. Δύο μαθήτριες αποβλήθηκαν επίσημα από το σχολείο τους επειδή φορούσαν μαντίλα. Άρθρα υπέρ και κατά της αποβολής τους δημοσιεύθηκαν σε περίοπτη θέση στις εφημερίδες.

Το 1989 και ξανά το 1994, η μουσουλμανική μαντίλα βρισκόταν ήδη στο επίκεντρο μιας εθνικής διαμάχης (Gaspard F. et Khosrokhavar F., 1995). To 1994 η γαλλική κυβέρνηση άφησε τις σχολικές αρχές να αποφασίσουν εάν θα αποδέχονταν ή θα απαγόρευαν στις μαθήτριες να φορούν μαντίλα. Ωστόσο, το συνταγματικό δικαστήριο απέρριψε τις αποφάσεις των σχολικών αρχών που επέλεξαν την αποβολή, με το σκεπτικό πως, καθώς το χιτζάμπ δεν θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως προσηλυτισμός, το δικαίωμα των παιδιών στην εκπαίδευση έπρεπε σε κάθε περίπτωση να προέχει. Τη φορά αυτή η κυβέρνηση όρισε δύο επιτροπές οι οποίες διερεύνησαν τη δυνατότητα νομοθετικής ρύθμισης που θα απαγορεύει στους πολίτες να φέρουν εμφανή θρησκευτικά σύμβολα στα σχολεία και τις δημόσιες υπηρεσίες.

Πιστεύω πως αυτή η τρίτη υπόθεση της «μουσουλμανικής μαντίλας» αποτελεί παράδειγμα του βαθιού ρήγματος μεταξύ της γαλλικής κοινωνίας και των παιδιών των βορειοαφρικανών μεταναστών. Καταδεικνύει την αλληλεπίδραση της φυλής και του φύλου.

ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ…

(Το κείμενο που ακολουθεί χρήζει πολλών ερμηνειών και εξαρτάται από την εκάστοτε αντίληψη του κάθε ανθρώπου το πώς θα το ερμηνεύσει.Πέρα από αυτό,υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι -τουλάχιστον προς το παρόν-είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως ή καλύτερα αντιλήψεως.Σε αυτούς αρκετές φορές είναι ανώφελο να προσπαθείς να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας ή πως δεν ζούμε στην Εδέμ.Ποτέ όμως δεν είναι αργά,και αυτοί όπως και όλοι μας έχουν δικαίωμα να καταλάβουν κάποια πράγματα πρίν να γίνουν τροφή για τα ζωντανά που εμβιούν υπογείως…)

Συμπολίτες,ας μιλήσουμε λίγο για τον κόσμο που ζούμε.

Καλό είναι μερικές φορές να βλέπουμε και να στοχαζόμαστε τα πράγματα όπως είναι και πέρα από το δικό μας καθημερινό μικρόκοσμο.Γιατί συνήθως είμαστε τόσο απασχολημένοι με τον δικό μας μικρόκοσμο,που αγνοούμε πως αυτός ο δικός μας κόσμος,η δική μας πραγματικότητα είναι μέρος ενός πολύ μεγαλύτερου κόσμου και του οποίου η ύπαρξη και λειτουργία όλων, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του.Συνεπώς,ο δικός μας μικρός κόσμος αλληλεπιδρά με τον μεγαλύτερο που λανθασμένα πιστεύουμε πως βρίσκεται κάπου μακριά και οι καταστάσεις και τα γεγονότα που συμβαίνουν εκεί έξω δεν μας επηρεάζουν.

Η πηγάδα – 4. Μετά την μάχη…

Λέγαμε χτες ότι ο Μελιγαλάς παραδόθηκε στις δυνάμεις του ΕΛΑΣ το μεσημέρι της Παρασκευής 15 Σεπτεμβρίου 1944 και ότι ο Άρης Βελουχιώτης έφτασε εκεί νωρίς το μεσημέρι τού Σαββάτου 16 του μηνός, οπότε και ενημερώθηκε για τα γεγονότα χωρίς να μπει καθόλου στην πόλη. Βλέποντας ότι όλα είχαν τελειώσει, μάζεψε τα τρία συντάγματα του ΕΛΑΣ και το ίδιο απόγευμα ξεκίνησε για τους Γαργαλιάνους, με σκοπό να καθαρίσει και τις δυνάμεις τού ταγματάρχη Στούπα. Οι ελασίτικες δυνάμεις δεν κινήθηκαν συντεταγμένες αλλά απλώθηκαν από την Ιθώμη  μέχρι την Άνω Τριφυλλία, σαρώνοντας την περιοχή, ώσπου συνέκλιναν στους Γαργαλιάνους.

Στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν, οι ταγματασφαλίτες του Στούπα εγκαταλείπουν την βάση τους και κινούνται νότια. Οι ελασίτες τούς καταδιώκουν και, τελικά, καταφέρνουν να στριμώξουν τους περισσότερους απ’ αυτούς στην Πύλο. Όσοι γλιτώνουν από τα πυρά των ανταρτών, οχυρώνονται στο κάστρο της Πύλου, ανάμεσά τους κι ο ίδιος ο Στούπας. Οι ταγματασφαλίτες δεν έχουν ελπίδα να ξεφύγουν και δεν μπορούν να ελπίζουν σε οποιαδήποτε βοήθεια απ’ έξω. Η τελική έκβαση είναι θέμα χρόνου. Πριν ξημερώσει η 20η Σεπτεμβρίου, ο αποκαμωμένος Στούπας αυτοκτονεί. Μετά την Ηλεία, είναι πλέον καθαρή από μιάσματα και η Μεσσηνία. Ο ΕΛΑΣ μπορεί πια να κινηθεί βόρεια για να καθαρίσει και τον υπόλοιπο Μορηά. Τα Τ.Α. του Κουρκουλάκου στην Πάτρα αντέχουν ακόμη…

Αριστερά: Ο δωσίλογος ταγματάρχης των T.A. Παναγιώτης Στούπας – Κέντρο και δεξιά: Η πατρίς, ευγνωμονούσα τους συνεργάτες των κατακτητών, κατασκευάζει προς τιμή τους ηρώα και ανδριάντες…

Ο Αλιμπαμπάς αγιοΒασίλης…

Έχει τα προσόντα να εξελιχθεί στο καινούργιο (φαντασιακό) ελντοράντο για τα ντόπια «μικρά και μεσαία» αφεντικά: πρόκειται για την ιντερνετική πλατφόρμα εμπορίου της κινεζικής εταιρείας Alibaba. Η περιγραφή του σχετικού ρεπορτάζ μόνο σε ευαίσθητες μύτες μπορεί να δείξει τι έχει να γίνει μόλις οι έλληνες ανακαλύψουν ότι «η μεσαία τάξη της κίνας» είναι εν δυνάμει πελάτες τους, με μια απλή εγγραφή στην πλατφόρμα (έναντι 5 έως 10 χιλιάδων δολαρίων εφάπαξ, και ένα 6% επί του τζίρου στη συνέχεια):
… Ευκαιρία για εξωστρέφεια σε μια τεράστια νέα αγορά, όπως αυτή της Κίνας, εκτιμούν ότι αποτελεί το ηλεκτρονικό εμπόριο και συγκεκριμένα η συνεργασία με τη μεγαλύτερη εταιρεία ηλεκτρονικού εμπορίου, την Alibaba, οι έλληνες επιχειρηματίες… Η συμμετοχή επιχειρηματιών και φορέων επιχειρήσεων στη χθεσινή ημερίδα ενημέρωσης και επιχειρηματικών συνεργασιών, που διοργάνωσε το Επαγγελματικό Επιμελητήριο Αθήνας με προσκεκλημένη τη μεγαλύτερη εταιρεία ηλεκτρονικού εμπορίου στον κόσμο, ήταν απρόβλεφτα μεγάλη…
Στη ραδιοφωνική παραλλαγή της είδησης ο πρόεδρος του επιμελητηρίου το έθεσε πιο απλά: … αφού η ελληνική αγορά πέφτει συνέχεια, οι επιχειρήσεις αναγκάζονται να γίνουν εξωστρεφείς και να προσανατολιστούν στις εξαγωγές…
Η «πύλη» της Alibaba είναι ό,τι η «πύλη» της Amazon· μόνο που έχει 6 φορές περισσότερους πελάτες ήδη… Τι ακριβώς θα εξάγουν (στη μεσαία τάξη της κίνας) οι έλληνες δεν το γνωρίζουμε… Όχι, υποθέτουμε, σουβλάκια, μπιφτέκια και φρέντο εσπρέσσο. Ξέρουμε, όμως, πως θα σκέφτονται καμαρώνοντας όσοι πληρώσουν για την ηλεκτρονική ρεκλάμα τους στην alibaba: έλα μωρέεε… αυτοί οι κιτρινιάρηδες είναι πολλά εκατομμύρια… ε, κι έναν στους χίλιους να κοροϊδέψουμε, πάλι πολλοί είναι…

---

Από:http://www.sarajevomag.gr/index.html

Ο εθνικισμός είναι φασισμός…

Κείμενο: Βασίλης Ραφαηλίδης*

ΦΑΣΙΣΜΟΣ χωρίς εθνικισμό δε νοείται. Δε νοείται, επίσης, φασισμός έξω από τον καπιταλισμό. (Ο φασισμός δεν είναι κοινωνικό σύστημα, γιατί το κοινωνικό σύστημα στο οποίο ανήκει ο φασισμός είναι ο καπιταλισμός. Ο φασισμός είναι κομματικό σύστημα, τοποθετούμενο στο ακρότατο δεξιό μέρος του πολιτικού φάσματος που το συνιστούν τα κόμματα εκείνα τα οποία αντιμετωπίζουν τον καπιταλισμό σαν την οριστική και αμετακίνητη κατάληξη της κοινωνικής εξέλιξης.)

Γαλλία: παιδιά σε καλοκαιρινή κατασκήνωση, δεκαετία του 1940. Getty / Mondadori

Κάθε εθνικισμός, ακόμα και ο πιο άδολος, κυοφορεί το φασισμό σαν νοοτροπία, χωρίς αυτό να σημαίνει πως καταλήγει κατ” ανάγκην στο φασισμό. Άλλωστε, τον εθνικισμό μπορεί να τον οικειοποιηθεί και ο σοσιαλισμός για να εδραιώσει τη θέση του, καθώς και τα απελευθερωτικά κινήματα για να ενεργοποιήσουν πολιτικά τις μάζες. Ο Μαρξδεν έπαψε να τονίζει την πολιτική δισημία του εθνικισμού, αλλά και να υπογραμμίζει πως κάθε μορφή εθνικισμού είναι πάντα επικίνδυνη για τα συμφέροντα των εργαζομένων έξω από τα στενά πλαίσια του κράτους. Όπως και να ‘ναι, ο εθνικισμός είναι μια συναισθηματική κατάσταση βασισμένη σε ένα αξεδιάλυτο κράμα μύθων και ιστορικών γεγονότων, και αποσκοπεί στο να κάνει έναν λαό να νιώθει υπέρτερος, καλύτερος και σπουδαιότερος από όλους τους άλλους. Και συνεπώς προορισμένος να κυριαρχήσει, είτε στο ιστορικό παρόν, είτε στο ιστορικό μέλλον πάνω σε όλους τους άλλους.