Bird on the wire…

Dj της ημέρας, η Μαργαρίτα Ζαχαριάδου

«Ωραίο τραγούδι. Και το λες και καλά. Αλλά μην το κάνεις και ύμνο».

Αυτά, ο Π. Που ήξερε από ύμνους, κανένας από τους οποίους δεν ήταν θρησκευτικός.

«Μα είναι ύμνος», απάντησε ο σφόδρα έφηβος εαυτός μου. «Σχεδόν μανιφέστο. Καθόλου φωνακλάδικο, αλλά μανιφέστο. Περί ελευθερίας».

«Δεν λέω πως δεν είναι ύμνος. Λέω να μην το κάνεις εσύ, δικό σου ύμνο. Θα μπλέξεις».

«Πώς μπορείς να μπλέξεις όταν και ειλικρινής είσαι και ζητάς επιείκεια;» (Τόσο έφηβη, μιλάμε.)

«Έτσι ακριβώς. Μόλις περιέγραψες την τέλεια συνταγή για το μπλέξιμο. Το πιο ζόρικο πράγμα είναι να ξεφύγεις από τις αρετές σου. Όπου αρετή είναι, για τους άλλους, οτιδήποτε κάνεις με συνέπεια. Οτιδήποτε, αρκεί να είναι προβλέψιμο. Ακόμα και η ασυνέπειά σου. Τότε ζητάς συγγνώμη, και όλοι πέφτουν ανάσκελα, όπως σίγουρα θα πέφτανε με τον Κοέν. Αλλά εσύ δεν είσαι έτσι. Οπότε, θα μπλέξεις».

Έκανε λάθος, βέβαια, ο Π., ότι «θα μπλέξω». Είχα ήδη μπλέξει. Και, προφανώς λόγω της συμπαντικής δύναμης της αδράνειας, παρέμεινα μπλεγμένη, παρά τις τριβές. Άτιμη φυσική, άτιμη.

* * *

_____________________________________________________________

Από:https://dimartblog.com/2016/09/01/bird-on-the-wire/

 

μερικές θερινές σημειώσεις (ααα – τσιριγώτικο είναι αυτό;) …

.Το μασάζ της Β.

Η λέξη είναι αποσυναρμολόγηση. Η Β. αρχίζει να πιέζει με τα δάχτυλα στην πλάτη και η αίσθηση είναι ότι είμαι μια φριχτή άμορφη μάζα, μια σφιχτή μπάλα που σιγά σιγά, άγγιγμα το άγγιγμα, ζούληγμα το ζούληγμα, απλώνεται, ανοίγεται και τελικά παίρνει σχήμα. Όπως ένα εξαιρετικό διάβασμα πετάει μπροστά στα μάτια σου τα υλικά του κόσμου και μετά τα αφηγείται σε μια ενιαία ροή, έτσι και το μασάζ, πρώτα σου παρουσιάζει τον εαυτό σου χιλιοστό χιλιοστό και ύστερα στον αφηγείται ως ένα ενιαίο όλο. Ανακαλύπτεις κάθε σπόνδυλο, κάθε οστό, κάθε απόσταση μεταξύ αυτών και ύστερα αποκαλύπτεται ότι όλα αυτά βρίσκονται μέσα στο ίδιο σύνολο.

Και όταν μετά περπατάς και όταν επιχειρείς μπάσιμο με την πανταχού παρούσα αόρατη μπάλα και όταν τεντώνεσαι να φτάσεις τη θάλασσα απ’ το ανοιχτό παράθυρο του αυτοκινήτου και όταν είσαι στον Άγιο Γεώργιο και απλώνεις το χέρι στο βάθος, αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου από άκρη σε άκρη, απ’ το δάχτυλο ως την κορυφή του κεφαλιού.

Ώστε έτσι είναι το σχήμα που περιέχει τόσες και τόσες ασυναρτησίες και χάη. Καλώς, συνεχίζουμε.

.Ηδυπάθεια.

Φτάνουμε στη γνωστή λιγότερη δημοφιλή παραλία με την ησυχία και τους γυμνιστές. Ακόμη είναι νωρίς, ο κόσμος ελάχιστος, οι γυμνιστές άφαντοι. Σχετικά δίπλα μας ένα ζευγάρι, ντυμένο, γλυκό, ίσως λίγο κυριλέ (καλό μαγιό, καλό χτένισμα, ωραίες πετσέτες – δεν είναι σωστή λέξη το κυριλέ, αλλά τέλος πάντων) αρχές διακοπών θα υποθέσω – δεν είναι και πολύ μαύροι. Σιγά σιγά ο κόσμος μαζεύεται. Ο κόσμος που μαζεύεται είναι γυμνός. Κάποιοι που πριν ίσως είχαν ανησυχήσει (μας είπαν ότι είναι παραλία γυμνιστών, αλλά τους βρήκαμε όλους ντυμένους, μπας και σημείωσες το όνομα λάθος; ή πάλι μαλακίες έλεγε ο άλλος κλπ) τώρα τα πετάνε ανακουφισμένοι. Παρατηρώ το σκηνικό.

Επιδοματικές… τρίχες …

Το λέγαμε πριν φύγουμε για διακοπές και δεν υπάρχει λόγος να μη το επαναλάβουμε τώρα που επιστρέψαμε. Τούτος ο μήνας αναμένεται να φέρει ισχυρές μεταρρυθμιστικές δονήσεις, οι οποίες θα κλονίσουν συθέμελα όσες κολώνες έχουν απομείνει όρθιες σ’ αυτό το ρημαγμένο οικοδόμημα που λέγεται εργασία. Κι όσο ακούς τον Κατρούγκαλο να δηλώνει πως η κυβέρνηση θα στηρίξει το εργασιακό με την ίδια αποφασιστικότητα που στήριξε το ασφαλιστικό, τόσο σιγουρεύεσαι ότι δεν πρόκειται να μείνει λίθος επί λίθου.

Η αρχή έγινε πριν καλά-καλά βγει το καλοκαίρι, με τον μετασχηματισμό τού επιδόματος ανεργίας σε επιδότηση εργοδοσίας, μια πατέντα η οποία ισχύει εδώ και πολλά χρόνια στην προοδευμένη Ευρώπη κι ήταν πλέον καιρός να φτάσει και σε τούτη την παραμελημένη γωνιά των Βαλκανίων. Η ιδέα της είναι απλή: αντί να δίνω επίδομα στον άνεργο, θα τον στέλνω για δουλειά και θα δίνω τα λεφτά στον εργοδότη του για να τον πληρώνει. Ευφυέστατον!

Γερμανία: Θύματα άγριας εργασιακής εκμετάλλευσης οι πρόσφυγες…

«Δεξαμενές» πάμφθηνου και «μαύρου» εργατικού δυναμικού οι προσφυγικοί καταυλισμοί

Θύματα άγριας εργασιακής εκμετάλλευσης πέφτουν οι πρόσφυγες στην Γερμανία όπως προκύπτει από τα στοιχεία της δημοσιογραφικής έρευνας. Σύμφωνα με την Deutche Welle, «ενώ οι γερμανικές αρχές καταγράφουν δέκα σχετικές παραβιάσεις το μήνα, επιστημονικές και δημοσιογραφικές έρευνες παρουσιάζουν μια διαφορετική εικόνα». Συγκεκριμένα, αναλύσεις των Πανεπιστημίων του Τίμπινγκεν και του Λιντς εκτιμούν, ότι «πιθανώς ως και το 30% του ενός εκατομμυρίου προσφύγων που έχουν έρθει στη Γερμανία τον περασμένο χρόνο εργάζονται παράνομα».

«Σύμφωνα με έρευνα της δημόσιας τηλεόρασης NDR που βασίζεται σε εκτιμήσεις εθελοντών και κοινωνικών λειτουργών σε προσφυγικά καταλύματα το ποσοστό κυμαίνεται μεταξύ 10% και 50%. Συνυπολογίζοντας όλα τα υπάρχοντα στοιχεία οι δημοσιογράφοι του NDR καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι τουλάχιστον 100.000 των νεοαφιχθέντων προσφύγων εργάζονται παράνομα».

Φαιορόζ τηλε-πολιτική…

Οι τριγωνικές σχέσεις, στα μέρη μας, ανάμεσα στις κατα καιρούς ντόπιες πολιτικές βιτρίνες, στους επιχειρηματίες της προπαγάνδας και στους επιχειρηματίες γενικά δεν είναι καθόλου πρωτότυπες. Δεν είναι καινούργιες. Και ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ – ο ρόλος του συγκροτήματος Λαμπράκη στα 1965 παίχτηκε «μέσω χαρτιού». Αν υπάρχουν διαφορές με «ευρωπαϊκά παραδείγματα» (περίεργο αυτό το κόλλημα της σύγκρισης με μια «ευρώπη» που οι περισσότεροι, εδώ και κάτι χρόνια, σιχτιρίζουν…) αυτές δεν έγκεινται στην καταστατική λειτουργία της (καθεστωτικής) προπαγάνδας σε όλες της τις αποχρώσεις (που είναι η ίδια όπως παντού) αλλά μόνο στο μικρό μέγεθος της αγοράς (των υποτελών). Που σημαίνει, από καθαρά οικονομική άποψη, ότι αυτές οι επιχειρήσεις προπαγάνδας λαθροβιώνουν εδώ και κάτι δεκαετίες. Πράγμα που έχει ορισμένες συνέπειες – ακριβώς όπως στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο!

Η νέα μαχητική μειοψηφία (Μέρος Β)…

Μετάφραση από το Jacobinmag: Φάνης Δαγκλής, Ολύβια Τζιουβάρα

Ίσως το πιο αμφιλεγόμενο στοιχείο στο βιβλίο του Aronowitz είναι η ανάλυσή του για τη σχετική στρατηγική σημασία των διαφόρων τμημάτων της εργατικής τάξης στην ανοικοδόμηση του εργατικού κινήματος. Ο Aronowitz υποστηρίζει ότι η αυτοματοποίηση μειώνει τον αριθμό των βιομηχανικών εργατών και αφαιρεί τις δεξιότητες  όσων απέμειναν, στο σημείο όπου οι περισσότεροι «ελέγχουν έναν μετρητή» με ελάχιστες, ακόμη και καθόλου, δεξιότητες ή  ισχύ στο χώρο εργασίας.

Υποστηρίζει ότι αυτή η αναδιάρθρωση της εργασίας έχει δημιουργήσει δύο νέους, αυξανόμενους στρατηγικούς τομείς. Από τη μια τη μάζα των χαμηλόμισθων, επισφαλώς εργαζομένων (δυσανάλογα πολλοί είναι έγχρωμοι και μετανάστες) στον τομέα του λιανικού εμπορίου, των υπηρεσιών, της υγειονομικής περίθαλψης και σε άλλους τομείς. Και από την άλλη, τους πρώην μεσοαστούς μηχανικούς, των οποίων η συμβολική εργασία είναι ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη και την εφαρμογή της αυτοματοποιημένης παραγωγής.

Ενώ η οργάνωση των μηχανικών και των χαμηλόμισθων σε επαγγελματικά σωματεία και εργατικά κέντρα είναι ελπιδοφόρο σημάδι για την αναβίωση του εργατικού κινήματος, οι ισχυρισμοί του Aronowitz ότι οι βιομηχανικοί εργάτες δεν είναι πλέον στο επίκεντρο της αναβίωσης του εργατικού κινήματος στις ΗΠΑ βρίσκονται υπό αμφισβήτηση.