Και μαθαίνεις, μαθαίνεις…

Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
.και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις.
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις. μαθαίνεις
.με κάθε αντίο μαθαίνεις

Χόρχε Λουίς Μπόρχες

από την Βίκυ

(προσθήκη βίντεο Απέραντο Γαλάζιο) 

___________________________________________________________

Από:https://aenaikinisi.wordpress.com/2016/09/12/%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%82/

Η μεγαλούπολη και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης…

Διάβαζα σε ένα βιβλίο πρόσφατα ότι η κατακόρυφη οικιστική ανάπτυξη «απέτυχε να δημιουργήσει συνεκτικά οικιστικά περιβάλλοντα». Με άλλα λόγια, η προσδοκία μερικών οραματιστών να αντικατασταθούν τα χωριά από ουρανοξύστες ή μπλόκα δεν εκπληρώθηκε. Σε ελάχιστες περιπτώσεις στον σημερινό κόσμο μπλόκα ή ουρανοξύστες κατοικιών αντιστοιχούν σε κοινότητες.

Ένας από τους λόγους που δεν έχουμε ουρανοξύστες αντί χωριών και μπλόκα αντί γειτονιών είναι και ότι οι ουρανοξύστες, οι πολυκατοικίες και τα μπλόκα κατά κανόνα εντάσσονται μέσα στον οικιστικό ιστό μεγαλουπόλεων. Και, τελικά, «στις μεγάλες πόλεις, ο καθένας μας εκ των πραγμάτων αναγκάζεται να στήσει ένα δίκτυο γνωριμιών με ανθρώπους που ο ίδιος επιλέγει να κάνει παρέα, και δεν συναναστρέφεται απαραίτητα (μόνον) όποιον μένει δίπλα ή απέναντί του».

Γενικότερα, στις μεγάλες πόλεις κάνουμε παρέα και δικτυωνόμαστε κοινωνικά με αυτούς που επιλέγουμε και όχι απαραιτήτως με τους γείτονές μας και με το σόι μας. Μάλιστα, ένας από τους δευτερεύοντες παράγοντες που ενισχύουν την αστυφιλία είναι και αυτός: στη μεγαλούπολη επιλέγεις εσύ ποιους θα συναναστραφείς, σε ποιες κοινότητες θα ενταχθείς και με ποιους θα κάνεις παρέα — αντίθετα με τα αμερικάνικου τύπου προάστεια, με τις μικρές πόλεις και βεβαίως με τα χωριά, όπου συγχρωτίζεσαι γείτονες κυρίως.

Αυτή είναι και μία από τις πηγές καχυποψίας απέναντι στη ζωή της πόλης: οι άνθρωποι με τους οποίους είσαι δικτυωμένος κοινωνικά, τα μέλη της όποιας κοινότητάς σου, δεν μπορούν να σε ελέγχουν μέσω της διαρκούς γειτνίασης· ο καθένας μας επιλέγει ποιους θα έχει φίλους, σε ποιους θα μιλήσει και σε ποιους όχι. Ο γείτονας στη μεγαλούπολη δεν είναι ex officio φίλος, συνήθως δε είναι απλός ξένος.

Πως ο Νότος πλήρωσε για τις κρίσεις του Βορρά και για την υποταγή του…

Eric Toussaint

Οι κρίσεις του χρέους της περιφέρειας συνδέονται με κρίσεις που συμβαίνουν στις πιο ισχυρές καπιταλιστικές χώρες και χρησιμοποιούνται για την υποταγή των κρατών. Το κείμενο τοποθετεί τις κρίσεις του χρέους των χωρών της «περιφέρειας»  από τον 19ο έως τον 21ο αιώνα εντός μιας ιστορικής προοπτικής. Από την Λατινική Αμερική έως την Κίνα, περνώντας από την Ελλάδα, την Τυνησία, την Αίγυπτο και την Οθωμανική Αυτοκρατορία, το χρέος χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο εξουσίας και ως μέσο συσσώρευσης πλούτου προς όφελος των κυρίαρχων τάξεων.

Αυτή η εργασία είναι μια εισήγηση 6 άρθρων που ασχολούνται με «Το χρέος ως εργαλείο υποτέλειας της Λατινικής Αμερικής». Συμπληρώνει τέσσερα άρθρα που δημοσιεύθηκαν πρόσφατα «Η ανεξάρτητη Ελλάδα γεννήθηκε με ένα επαχθές χρέος»,  «Ελλάδα: Συνέχιση της δουλείας για χρέος από το τέλος του 19ου αιώνα έως τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο» , «Το χρέος ως εργαλείο αποικιοκρατικής κατάκτησης της Αιγύπτου», «Το χρέος: Το όπλο που επέτρεψε στην Γαλλία να αποκτήσει την Τυνισία»

Από τη δεκαετία του 1820, οι κυβερνήσεις των λατινοαμερικάνικων χωρών που προέκυψαν από τους αγώνες ανεξαρτησίας ξεκίνησαν ένα κύμα δανεισμού. Οι ευρωπαίοι τραπεζίτες έψαχναν με ενθουσιασμό ευκαιρίες να δανείσουν στα νέα κράτη επειδή αυτό ήταν ιδιαίτερα κερδοφόρο[1]. Στην αρχή, τα δάνεια χρησιμοποιήθηκαν για τις πολεμικές ανάγκες τους με σκοπό να εξασφαλίσουν και να ενισχύσουν την ανεξαρτησία τους. Τη δεκαετία του 1820 τα εξωτερικά δάνεια είχαν τη μορφή τίτλων δανεισμού που τα εξέδιδαν τα κράτη  μέσω των τραπεζιτών ή μεσιτών του Λονδίνου[2]. Αργότερα, κατά τη δεκαετία του 1830, λόγω των υψηλών αποδόσεων, Γάλλοι τραπεζίτες ενεργοποιήθηκαν αποφασιστικά και ήρθαν σε ανταγωνισμό με την χρηματαγορά του Λονδίνου. Κατά τις δεκαετίες που ακολούθησαν άλλες χρηματαγορές άρχισαν να συμμετέχουν και αυτές στο ανταγωνισμό: η Φραγκφούρτη, το Βερολίνο, το Άμστερνταμ, το Μιλάνο, η Βιέννη… Ο τρόπος που οι τραπεζίτες δάνειζαν λεφτά στα κράτη περιόριζε το ρίσκο στο οποίο ήταν εκτεθειμένοι οι ίδιοι εφόσον σε περίπτωση μη εξυπηρέτησης των δανείων οι κάτοχοι των τίτλων ήταν αυτοί που ήταν άμεσα εκτεθειμένοι. Τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά αν οι τραπεζίτες είχαν δανείσει απευθείας στα κράτη[3]. Ωστόσο, όταν οι τραπεζίτες αποκτούσαν οι ίδιοι τίτλους που πουλούσαν, ή που άλλοι τραπεζίτες πουλούσαν, μπορούσαν να αντιμετωπίσουν δυσκολίες σε περίπτωση μη πληρωμής. Εξάλλου, η ύπαρξη μιας αγοράς μη ονομαστικών τίτλων επέτρεπε στους τραπεζίτες διάφορους χειρισμούς που προσέφεραν υψηλές αποδόσεις.

Το άβατο της εκκλησιαστικής περιουσίας…

Περιουσία αμύθητη. Πόθεν έσχες άδηλον. Εκτίμηση κατά προσέγγιση. Το άβατον σε όλο του το μεγαλείο. 10.000 Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου (μητροπόλεις, ναοί, μονές, προσκυνήματα, ιδρύματα, κληροδοτήματα και άλλα). Ουδέποτε έχει εκτιμηθεί η περιουσία της από το κράτος, αλλά και ούτε από την ίδια, όπως, άλλωστε, φέρεται να δηλώνει. Κράτος μέσα στο κράτος ή κράτος εν κράττει;

Πρόχειροι υπολογισμοί, φέρουν την περιουσία του ΝΠΔΔ της Εκκλησίας της Ελλάδος να ανέρχεται σε τουλάχιστον δεκαπέντε δισεκατομμύρια (15.000.000.000) ευρώ. Στο ποσό αυτό προστίθεται και η ανυπολόγιστη περιουσία των περίπου δυόμισι χιλιάδων (2.500) μοναστηριών που δεν έχει εκτιμηθεί. Εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα γης, εκατοντάδες οικοδομικά τετράγωνα, μετοχές, αμοιβαία κεφάλαια και καταθέσεις αξίας εκατομμυρίων ευρώ αποτελούν την την εκκλησιαστική περιουσία. Ωστόσο, το «ιερό» θησαυροφυλάκιο είναι τόσο βαθύ που αρκεί μία και μόνο αναφορά. Πέντε μονές που προσέφυγαν στα ευρωπαϊκά δικαστήρια εναντίον του νόμου Τρίτση αποτιμούσαν τα περιουσιακά τους στοιχεία στο αστρονομικό ποσό των 8 τρισ. δρχ. (!!!). Και μάλιστα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο τους επιδίκασε το ποσό των 3 τρισ. δρχ. Αναρωτιέται λοιπόν κανείς αν μόνο πέντε μονές έχουν στην κατοχή τους τέτοια περιουσία, ποια μπορεί να είναι η συνολική περιουσία της εκκλησίας…

Η πηγάδα – 2. Η αποχώρηση των γερμανών…

Στις 26 Αυγούστου 1944 ο ανώτατος γερμανός στρατιωτικός διοικητής Ελλάδας, ο στρατηγός Αλεξάντερ Λερ, παίρνει από το Βερολίνο διαταγή για αποχώρηση των γερμανικών δυνάμεων από την Ελλάδα. Η εκκένωση αρχίζει αμέσως. Σαράντα επτά ημέρες αργότερα, στις 12 Οκτωβρίου, η σημαία με την σβάστικα κατεβαίνει από την Ακρόπολη και η Αθήνα ελευθερώνεται. Στο μεταξύ, οι γερμανικές δυνάμεις έχουν αποσυρθεί τελείως από ολόκληρη την Πελοπόννησο και την Δυτική Ελλάδα.

Η αποχώρηση των γερμανών φαίνεται ότι δημιουργεί κενό εξουσίας, το οποίο υποτίθεται ότι θα δώσουν μάχη για να το καλύψουν οι αστικές δυνάμεις από την μια και το ΕΑΜ από την άλλη. Είναι όμως έτσι; Ο Βασίλης Ραφαηλίδης περιγράφει γλαφυρά την πραγματικότητα:

              Ο Γερμανός φρούραρχος της Αθήνας Φέλμυ (…) διαλύει το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Χαϊδάρι. Ξέρει πως οι Ες-Ες, τώρα που πνέουν τα λοίσθια, μπορούν να τους σφάξουν όλους εκεί μέσα. Και καλά τους κομουνιστές. Γιαυτούς δεν θα είχε αντίρρηση ούτε ο Φέλμυ. Όμως στο Χαϊδάρι βρίσκονται έγκλειστοι από τις 15 Μαρτίου 1944 και οι αστοί πολιτικοί Θεμιστοκλής Σοφούλης, Γεώργιος Καφαντάρης και Στυλιανός Γονατάς. Ο Φέλμυ, που έχει τις επαφές του με τους Άγγλους, ξέρει πως αυτοί οι πολιτικοί μπορεί να φανούν πολύ χρήσιμοι στην τάξη τους, όταν έρθουν με το καλό οι Άγγλοι κι αλλάξουν βάρδια με τους Γερμανούς. Ο Φέλμυ δεν είναι κανένας αγροίκος, σαν τους Ες-Ες, να μην ξέρει την χρησιμότητα των αστών πολιτικών. (…)
Και μέσα σ’ όλα, νάσου και ο στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος, ο δικτάτορας της πλάκας. Είναι φιλογερμανός μέχρι τα μπούνια και ένας απ’ τους βασικούς οργανωτές των Ταγμάτων Ασφαλείας. Πάει, λοιπόν, στον Φέλμυ και του λέει, ξέρεις φίλε, έχω σκοπό να αναλάβω την εξουσία και να γίνω δικτάτορας, τώρα που φεύγετε, για να αποτρέψω τον κομουνιστικό κίνδυνο. Ο Φέλμυ του λέει, άντε από δω ρε σαχλαμάρα, τους Άγγλους δηλαδή γιατί τους έχετε; Άστους, ξέρουν αυτοί. Και ο Πάγκαλος χάνει την ευκαιρία να σώσει την Ελλάδα από τους κομουνιστές. (…)

Αθήνα, 1944 – Φωτογραφία-ντοκουμέντο: γερμανοί αξιωματικοί στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρεττανία». Καθιστός στο κέντρο ο φρούραχος, στρατηγός Χέλμουτ Φέλμυ. Καθιστός σε πρώτο πλάνο (με τα άσπρα), ο υπολοχαγός υπασπιστής τού στρατηγού Λερ και αργότερα Γ.Γ. του ΟΗΕ Κουρτ Βαλντχάιμ.

Αφεντικουλίνια…

Από το σύνολο των 222.281 επιχειρήσεων που κατέγραψε το σύστημα “Εργάνη” για το 2015, οι 198.375 έχουν από έναν έως δέκα εργαζόμενους, ενώ 20.379 είναι οι επιχειρήσεις που απασχολούν 11 έως 50 άτομα.
Αυτό γράφει η καλά ενημερωμένη «ναυτεμπορική» σε ένα ρεπορτάζ για το ζήτημα των «εργασιακών» στη λίστα των υπό διαπραγμάτευση ζητημάτων της επόμενης (2ης) «αξιολόγησης», όταν με το καλό ολοκληρωθεί η 1η. Είναι μια ποσοτική εικόνα του ελληνικού καπιταλισμού: το 89% των μαγαζιών είναι «μικρά». Το 89% των αφεντικών είναι «μικρά». Παράδοξο ή όχι στο ίδιο μέγεθος (λίγο πάνω ή λίγο κάτω απ’ το 90%) είναι τα «μικρά» αφεντικά σε όλη την ευρώπη (μπορεί κανείς να αναζητήσει και να βρει εύκολα τα σχετικά στοιχεία ιντερνετικά).
Το ενδιαφέρον, όμως, είναι αμέσως μετά: …Σύμφωνα, όμως, [προσοχή στο «όμως»…] με τα τελευταία στοιχεία του ΙΚΑ για τον μήνα Ιανουάριο του 2016, στις επιχειρήσεις με λιγότερους από δέκα μισθωτούς το μέσο ημερομίσθιο πλήρους απασχόλησης ανέρχεται στο 62,76% του μέσου ημερομίσθιου των ασφαλισμένων σε επιχειρήσεις με πάνω από δέκα μισθωτούς, δηλαδή 32,10 ευρώ. Ενώ ο μέσος μισθός ανέρχεται σε 59,78%, δηλαδή σε 673,97 ευρώ μικτά, δηλαδή περίπου 566 ευρώ καθαρά.
Θαύμα, θαύμα! Τα «μικρά» αφεντικά, τα αφεντικουλίνια, που είναι το 89% του συνόλου, είναι μεγάλοι γδάρτες. Πληρώνουν κατά μέσο όρο, για πλήρη απασχόληση, από 60% έως 62% των μισθών / μεροκάματων που πληρώνουν τα «μεσαία» πάντα για πλήρη απασχόληση – που κι αυτό είναι λίγο (αλλά τον μέσο όρο εκεί μπορεί να ανεβάζουν οι μισθοί των στελεχών).
Κι αυτό προκύπτει απ’ τα στοιχεία του ΙΚΑ. Που δεν περιλαμβάνουν τους «μαύρους» και τα «μαύρα» μεροκάματα, τις απλήρωτες υπερωρίες, τα απλήρωτα Σάββατα και τις Κυριακές, τους ψευτοασφαλισμένους part timers που δουλεύουν full time, και όλα τα υπόλοιπα μεγαλειώδη των ντόπιων αφεντικών.
Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα; Στοιχεία για το πόσο μας πιάνουν τον κώλο τα αφεντικά (και ειδικά η συντριπτική πλειοψηφία των μικρών) υπάρχουν άφθονα. Από συνείδηση πάσχουμε.
Πες μου που πουλάν… να σου πάρω δυό!!!

_____________________________________________________________

Aπό:http://www.sarajevomag.gr/index.html

Good Night White Pride: Η ιστορία πίσω από το σήμα…

Μετάφραση από εδώ: Lupo Alberto

Πολλοί θα αναγνώριζαν το λογότυπο του Good Night White Pride (GNWP) – με τη σιλουέτα ενός αντιρατσιστή που κλωτσάει αυτήν ενός νεο-ναζί στο κεφάλι. Λίγοι όμως γνωρίζουν ότι το σήμα προέρχεται από μία φωτογραφία που τραβήχτηκε το 1998 κατά τη διάρκεια αντι-διαδήλωσης απέναντι σε συλλαλητήριο της ΚΚΚ στην περιοχή Ann Harbor του Michigan. Πέρσι δημοσιεύσαμε ένα άρθρο με την ιστορία της φωτογραφίας αυτής, όμως ήταν αδύνατο να εντοπίσουμε τον αντιρατσιστή της διάσημης φωτογραφίας.

Όμως πριν από μερικές εβδομάδες επικοινώνησε μαζί μας ο κυριούλης που ρίχνει κλωτσιά στο κεφάλι του φασισταριού της φωτογραφίας. Ακολουθεί η συζήτησή μας με τον Harlon James:

Ποιος ήσουν το ‘98?

Το 1998 ήμουν 18 χρονών και δούλευα σε ένα μαγαζί μέσα στο πανεπιστημιακό κάμπους. Δύο χρόνια νωρίτερα κάποια άτομα με τα οποία είχα πάει μαζί σχολείο είχαν αποκλείσει την KKK όταν είχαν προσπαθήσει να κάνουν το ίδιο. Ένας πολύ καλός μου φίλος είχε συλληφθεί σε εκείνο το συμβάν. Τότε λοιπόν, το ‘98, έβλεπα παντού τριγύρω αφίσες με κάλεσμα “Ελάτε όλοι το Σάββατο σε μία μάχη ενάντια στην KKK”. Φυσικά προσπάθησα να πείσω όλους τους φίλους μου να συμμετέχουμε σε αυτό. Γενικότερα υπήρχε μία τάση να καθόμαστε και να συζητάμε πολύ για το πώς νιώθουμε. Όμως συμφωνούσαμε ότι μπορούμε να καθόμαστε και να μιλάμε και να ενημερωνόμαστε όσο θέλουμε για μία κατάσταση, όμως όσο παραμένουμε εκτός δράσης δεν μπορεί να υπάρξει καμία εξέλιξη.