Ο Brian Eno «παίρνει το όπλο του»…Απαγορεύω στο Ισραήλ να χρησιμοποιεί την μουσική μου στην προπαγάνδα του! …

«Δεν θέλω η μουσική μου να χρησιμοποιείται σε οποιαδήποτε εκδήλωση χρηματοδοτείται από την πρεσβεία του Ισραήλ»!

Με την παραπάνω ξεκάθαρη δήλωση, ο γνωστός μουσικός, συνθέτης και παραγωγός, Brian Eno, αρνήθηκε να χρησιμοποιηθεί ένα μουσικό κομμάτι του από μια ομάδα χορού του Ισραήλπου περιοδεύει στην Ιταλία, όταν έμαθε ότι μεταξύ των χορηγών των παραστάσεων περιλαμβάνεται η ισραηλινή πρεσβεία.

Ο 68χρονος Eno, ο οποίος ξεκίνησε την καριέρα του με τους Roxy Music, αλλά πλέον είναι γνωστός για τις ambient μουσικοσυνθέσεις του, είπε ότι δεν είχε λάβει γνώση του γεγονότος ότι η μουσική του θα χρησιμοποιούνταν από την ομάδα χορού Batsheva. Γνωστό και εξέχον μέλος της κινηματικής καμπάνιας για Μποϊκοτάζ, Απόσυρση Επενδύσεων και Κυρώσεων εναντίον του Ισραήλ λόγω της συνεχιζόμενης κατοχής των παλαιστινιακών εδαφών, αλλά και ένας εκ των 1.700 καλλιτεχνών που συμμετέχουν στην κίνηση Artists’ Pledge for Palestine – για την άρνηση χρηματοδότησης από την ισραηλινή κυβέρνηση ή τις πολιτιστικές σχέσεις με το κράτος του Ισραήλ, ο Eno απευθύνθηκε με επιστολή του στην ομάδα εξηγώντας τους λόγους για τους οποίους της απαγορεύει να χρησιμοποιήσει την μουσική του.

Ισλανδία – Το παράδειγμα εξόδου από την κρίση που τρέμει η Ευρώπη…

γράφει η Παναγιώτα Μπλέτα
Για όσους φοβούνται την χρεοκοπία, ας ρίξουν μια ματιά στην Ισλανδία, μία μικρή χώρα, που κατάφερε να ξεπεράσει την οικονομική κρίση, τοποθετώντας τον λαό κυρίαρχο, στις πολιτικές που ακολούθησε, για να βγει από το αδιέξοδο.

H Ισλανδία υπήρξε ένα από τα πρώτα θύματα της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008. Η κατάσταση της τότε, ήταν χειρότερη και από αυτήν της Ελλάδας. Σήμερα η Ισλανδία, έχει ανακάμψει πλήρως, παρουσιάζοντας ανάπτυξη της τάξης του 2,5% ετησίως , κάτι που ελάχιστες ευρωπαϊκές χώρες μπορούν να καυχηθούν πλέον ότι εμφανίζουν, ενώ η ανεργία της έχει πέσει κάτω από το 5% και η εμπιστοσύνη των αγορών αποκαθίσταται.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Η Ισλανδία, με πληθυσμό περίπου 320 χιλιάδες κατοίκους, ήταν μια αρκετά πλούσια χώρα. Το 2003, το νεοφιλελεύθερο κυβερνητικό καθεστώς ιδιωτικοποίησε όλες τις τράπεζες, με στόχο την προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Οι τράπεζες αυτές, δείχνοντας μεγάλα ποσοστά κερδών, μέσω των λογαριασμών IceSave, προσέλκυσαν πολλούς Βρετανούς και Ολλανδούς επενδυτές.

Παράλληλα όμως, με την αύξηση των επενδύσεων, αυξανόταν και το εξωτερικό χρέος των τραπεζών.

Το 2003, το χρέος της Ισλανδίας έφθασε το 200% του ΑΕΠ, ενώ το 2007 σκαρφάλωσε στο ασύλληπτο 900%. Οι τρεις βασικές τράπεζες της Ισλανδίας, Landbanki, Kapthing και η Glitnir πτώχευσαν. Η κορόνα έχασε το 85% της αξίας της έναντι του Ευρώ και στο τέλος του ίδιου χρόνου η Ισλανδία κήρυξε πτώχευση.

Το ΚΥΣΟΙΠ και οι αριστεροί καριερίστες…

Όταν στα μέσα Μαΐου διαβάσαμε στον Τύπο ότι τα πρώτα 42 επιχειρηματικά σχέδια εγκρίθηκαν από το ΚΥΣΟΙΠ νιώσαμε μια πρώτη μικρή έκπληξη. Στα σχέδια φιγουράριζαν πρώτες-πρώτες τομείς και εταιρείες που για χρόνια νέμονται τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Και που με τη νέα κυβέρνηση είναι οι πρώτοι που έχουν να λαμβάνουν από το λεγόμενο «πακέτο Γιουνκέρ». Εάν περισσέψει τίποτα θα πάρουν και οι υπόλοιποι κάτιτις. Το ΚΥΣΟΙΠ είναι το Κυβερνητικό Συμβούλιο Οικονομικής Πολιτικής στο οποίο μετέχουν ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης ως Πρόεδρος, οι Υπουργοί Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού, Οικονομικών, Περιβάλλοντος και Ενέργειας, καθώς και ο Αναπληρωτής Υπουργός Οικονομικών, αρμόδιος για θέματα Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, ως μέλη. Οι αρμοδιότητές του περιλαμβάνουν τον συντονισμό, την προώθηση και την υλοποίηση του οικονομικού προγράμματος, τις δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις, τη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος καθώς και τα θέματα ανταγωνισμού και ελέγχου της αγοράς, όπως και την επεξεργασία και διαμόρφωση των στρατηγικών της κυβέρνησης για τη διαπραγμάτευση του δημοσίου χρέους

Giulio Regeni…&…ένας ακόμα θάνατος στο Κάιρο – κάπως διαφορετικός…

Οι έρευνες για τον βασανισμό και την δολοφονία του ιταλού φοιτητή Giulio Regeni τον περασμένο Φλεβάρη από μπάτσους στην αίγυπτο (αναλυτικότερα ένας ακόμα θάνατος στο Κάιρο, κάπως διαφορετικός ) προχωράει… με ρυθμό εκτόνωσης. Μετά από έξι τουλάχιστον μήνες «αναζήτησης της αλήθειας», το πιο πρόσφατο που έχει να προσφέρει στην υπόθεση το ιταλικό κράτος είναι ένας καυγάς με το αγγλικό πανεπιστήμιο του Cambridge (στο οποίο σπούδαζε ο Regeni) με την κατηγορία ότι δεν δίνει στοιχεία για το μεταπτυχιακό πάνω στα συνδικάτα που έκανε ο Regeni στο Κάιρο, οπότε δυσκολεύει την έρευνα. Ώστε αυτό είναι που καθυστερεί την «ανεύρεση της αλήθειας» για την δολοφονία του;
Εννοείται ότι αυτή η διύλιση – των – κουνουπιών εξυπηρετείται αφάνταστα απ’ την πολύ στοχευμένη (και εντελώς μυωπική) στάση όσων ζητούν την διαλεύκανση της υπόθεσης. Ως εάν η στρατοαστυνομία της χούντας του Σίσι βασάνισε και σκότωσε έναν μόνο άνθρωπο, τον Regeni… Ως εάν να μην είναι τέτοια η αποδεδειγμένη μόνιμη πρακτική της απέναντι σε πολλές εκατοντάδες αντικαθεστωτικών…

Hedge fund: παιχνίδι μόνο για μεγάλους (1)…

Καθώς πλησιάζει η ώρα της αξιολόγησης για την επόμενη δόση τής «θεσμικής» βοήθειας του τρίτου -και αριστερώτερου- μνημονίου, μπαίνουμε και στην τελική ευθεία για την λύση τού προβλήματος των μη εξυπηρετούμενων δανείων. Έτσι, όλο και συχνότερα ακούμε να γίνεται λόγος για κάποια μεγάλα distress fund, τα οποία ενδιαφέρονται να αγοράσουν «μπιρ παρά» αυτά τα δάνεια, ευελπιστώντας ότι θα αποκομίσουν κέρδη ή, όπως λέει ο λαός, θα βγάλουν από την μύγα σπλήνα.

Στα distress funds είχαμε αναφερθεί εκτενώς πριν τρία χρόνια, στο κείμενο με τίτλο «Distress funds: οι «ευκαιρίες» τής κρίσης«. Εκείνο που δεν είχαμε πει τότε, ήταν ότι το distress fund δεν είναι παρά μια μορφή hedge fund, άλλος ένας όρος που μπήκε στην ζωή μας τα τελευταία χρόνια. Κι επειδή μάλλον είναι πολλοί εκείνοι που δεν καταλαβαίνουν τέτοιους όρους και δεν γνωρίζουν την σημασία τους, ας δούμε σήμερα αναλυτικά τι πράγμα είναι το hedge fund.

1968: Όταν η Γουώλ Στρητ ανακάλυπτε τo hedge fund

«Οι γυναίκες είναι χύμα» …

του Άκη Γαβριηλίδη

Στα μέσα της δεκαετίας του 70, ο Γιάννης Μαρκόπουλος είχε βγάλει έναν «κύκλο τραγουδιών» όπως λέγανε τότε, με τίτλο «Μετανάστες» και σε στίχους του Γιώργου Σκούρτη. Ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια του δίσκου ξεκινούσε με τους εξής στίχους:

Εδώ στην ξένη χώρα,
αχ, τι στεναχώρια!
Τι θα φάω, τι θα πιω,
τι θα στείλω στο χωριό …
Κι οι γυναίκες είναι χύμα,
καίγομαι σαν τις κοιτώ.
Δεν με θέλουν κι είναι κρίμα.

Ακόμα παλιότερα από τότε που γράφτηκαν (ή πάντως που δισκογραφήθηκαν) οι «Μετανάστες», ο Μίκης Θεοδωράκης είχε γράψει τα «Γράμματα από τη Γερμανία», σε στίχους του Φώντα Λάδη. Εκεί, υπάρχει επίσης ένα τραγούδι όπου ο γκασταρμπάιτερ θεματοποιείται όχι ως οικονομικό, κοινωνικό ή πολιτικό, αλλά ως σεξουαλικό υποκείμενο. Και εδώ πρόκειται για τον άντρα μετανάστη, ο οποίος κρίνει σκόπιμο να κοινοποιήσει τις διαπιστώσεις του σχετικά με την ερωτική συμπεριφορά των γυναικών στη χώρα υποδοχής.

Ως προς τις συνέπειές της για τον πρωταγωνιστή, η κατάσταση είναι η αντιδιαμετρικά αντίθετη σε σχέση με το πρώτο τραγούδι: αν εκεί έχουμε απόρριψη, εδώ έχουμε πλήρη αποδοχή, και μάλιστα «αγάπη» και διαθεσιμότητα.

Μια ξανθιά απ’ το Βισμπάντεν
τους Ρωμιούς τους αγαπάει,
γιατί ξέρουν στο κρεβάτι
να `ναι ντούροι και βαρβάτοι.

Επίσης, η σχέση ενικού-πληθυντικού είναι αντίστροφη: ο μετανάστης του Σκούρτη λέει «οι γυναίκες δεν θέλουν εμένα», ενώ στο τραγούδι του Λάδη μία γυναίκα αγαπάει τους Ρωμιούς γενικώς.