Ο highway (της αμερικανικής εθνικής υπερηφάνειας)…

Κατά το ψόφιο κουνάβι «το νάτο είναι ξεπερασμένο»· κάτι θα έχετε διαβάσει στο Sarajevo 113-a επ’ αυτού (το ψόφιο κουνάβι όχι!)… Αντίθετα βρίσκει τα γερμανικά αυτοκίνητα ενοχλητικά κομπλέ. Όχι απλά «ενοχλητικά». Φθονερά.
Υπάρχει μια mercedes-benz μπροστά από κάθε σπίτι σε μερικούς αμερικανικούς δρόμους είπε. Πόσες chevrolet μπορεί να δει κανείς στη γερμανία; Λίγες, μπορεί και καμία, δεν βλέπεις καμία εκεί. Έχει γίνει μονόδρομος συμπλήρωσε. Με οργισμένο παράπονο. Ίσως και μ’ ένα δάκρυ. Αυτά, μαζί με την απειλή ότι θα βάλει δασμό εισαγωγής 35% στα αυτοκίνητα της bmw που θα φτιάχνονται στο καινούργιο εργοστάσιο της γερμανικής εταιρείας στο μεξικό, που πρόκειται να αρχίσει την παραγωγή του το 2019.
Ο γερμανός υπ.οικ. (και αντιπρόεδρος) Sigmar Gabriel, απάντησε «γερμανικά»: ας φτιάχνετε καλύτερα αυτοκίνητα. Αλλά η φωλιά της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας έχει λερωθεί μετά την αποκάλυψη της απάτης με τις εκπομπές καυσαερίων.
Το ψόφιο κουνάβι άρχισε το «σπρωξίδι» καθώς μετράει ώρες για την ορκομωσία του. «Εθνικά υπερήφανη» στάση, για ένα έθνος που στενάζει κάτω απ’ τον γερμανικό ζυγό… Ω αδέλφια! «Αμερικάνοι ελευθερωτές των λαών» (που θα έλεγε και κανάς κυρ Νίκος)!!!

(φωτογραφία: αυτή η Κυρία, Θεά δηλαδή, έκανε την πρώτη μουσική διαφήμιση της mercedes-benz στις ηπα… Αν το ψόφιο κουνάβι δεν ξεριζώσει ακόμα και την πιο ελάχιστη μνήμη της, δεν κάνει δουλειά…)

---

Aπό:http://www.sarajevomag.gr/index.html

Πρωτοπορία ή Θάνατος…

Γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος

Γυρνάμε κουρασμένοι από τις άγονες δοξασίες και τις περίπλοκες ερμηνείες του κόσμου.

Στρέφουμε την προσοχή μας προς την καθαρή στιγμή της ύπαρξης με όλο το διαβολικό ζωηρό Εγώ μας. Μα ο νους δε βρίσκει ανάπαυση.

Η πραγματικότητα, ακόμα και στις πιο όμορφες και ευνοϊκές της εκφάνσεις, δεν ικανοποιεί στο βάθος, την ανήσυχη φύση μας.

Η αντιπαλότητα μεταξύ των φυσικών πραγμάτων και του ανθρώπου αφήνει το αίμα της στο καθιστικό μας. Απέναντι στο απύλωτο στόμα του καλλιτέχνη, δεν κατορθώνει να σταθεί παρά το αδηφάγο στόμα του θεατή.

Στη χαώδη και θεολογικά ανυποστήρικτη ζωή μας έχουμε την υποχρέωση να βρούμε τη δική μας φωνή και να εφεύρουμε τα δικά μας άσματα σωτηρίας. Θα πρέπει να γίνουμε οι ιερείς της δικής μας ανάστασης και οι καταστασιακοί που δεν παπαγαλίζουν το παρελθόν αλλά προεκτείνουν την καύλα τους στο μέλλον.

Ακόμα κι όταν γινόμαστε ποιητές τεράτων, μονόφθαλμοι διαμορφωτές μορφών και πραγμάτων που ζευγαρώνουν το ψεύτικο και το αληθινό σε ένα.

Σε καιρούς πολέμου και κοινωνικής βίας οι μεγάλοι καλλιτέχνες ξεπηδούν μέσα απ’ τη συστημική συναγωγή.

Είναι αυτοί που έχουν τον πλούτο και τα εργαλεία, αλλά και το καλλιτεχνικό θράσος να κατουρήσουν τον υπουργό του πολιτισμού που κάθεται στα μπροστινά καθίσματα.

Να ανακατέψουν τα γιδόσκατα του μαντριού με τα Τέσσερα Κουαρτέτα του Έλιοτ.

Να πάνε τον ερωτισμό ως την τελευταία λάμψη της μεμψιμοιρίας που υπαγορεύουν οι οικονομικές σχέσεις.

Αν δεν ξαναγίνουμε διαλεκτικοί ξεφεύγοντας απ’ τις διπολικές διαταραχές του καλού και του κακού, του όμορφου και του άσχημου, είμαστε καταδικασμένοι να ξεπέσουμε στην παραμυθία και την ύπνωση.

Αν δεν προβάλουμε τους σαρκώδεις χαρακτήρες μας πάνω στα κείμενα, εξωθημένοι στην πιο οργιαστική τελετουργία, θα χάσουμε τη μια και μοναδική ευκαιρία να δημιουργήσουμε σχέσεις αμοιβαιότητας και χαράς.

Η χαρά και η ευχαρίστηση δεν εγγράφονται σε καμιά οιδιπόδεια κατάσταση προεφηβικού κλαυθμού αλλά είναι πάντα τα ζητούμενα της πρωτοπορίας. Της ερωτικής μας νιότης που απ’ τις κρυφές εκλάμψεις της δραπετεύει στην καθημερινότητα.

Η τέχνη ή θα γίνει καταστασιακή ή θα πεθάνει και μαζί της θα πεθάνουμε κι εμείς.

Οι καλλιτέχνες είναι καλλιτέχνες κάθε μέρα στην πορδή και στο σάλιο τους. Στον τρόπο που βλέπουν και στον τρόπο που οδηγούν τους άλλους να βλέπουν.

Πέρασε ο καιρός της διακόσμησης και ο καιρός των αναλλοίωτων πραγμάτων. Τώρα, εν πικρία και ζόφω, περιμένουμε τη γενιά που θα πάρει το μπαλτά και θα εισβάλει στα μουσεία, σπάζοντας τις συμπαγείς μορφές από μάρμαρο ή πορσελάνη.

Κομματιάζοντας τα μπιμπελό της αναγέννησης και τα μαυσωλεία της Κυριαρχίας.

Θρυμματίζοντας κάθε αναπαράσταση και κάθε μορφή. Ανθρώπους, καμήλες, κριάρια, φίδια, ελέφαντες, αγγέλους και διαβόλους, θεούς και δαίμονες και υπάκουες θεραπαινίδες, όρθιες ή ξαπλωμένες, ασάλευτες μορφές που φρουρούσαν τον ύπνο των αυτοκρατόρων.

_________________________________________________________

Aπό:https://dromos.wordpress.com/2017/01/15/%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%AE-%CE%B8%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82/

Ξενοκρατία: το Ιόνιο και άλλα ελληνικά κράτη…

του Σάκη Γκέκα[i]

Κατά τα τελευταία λίγα χρόνια, οι λέξεις αποικία και προτεκτοράτο κυριαρχούν στις συζητήσεις και τα γραφόμενα σχετικά με την τρέχουσα κατάσταση στην Ελλάδα, καθώς η διάσημη χώρα παραμένει μπλοκαρισμένη σε μια κρίση χωρίς προηγούμενο (σε καιρό ειρήνης). Από το 2010, η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας είχε ως αποτέλεσμα ανεργία ρεκόρ και οικονομική εξάρτηση, ίσως για πολλά ακόμη χρόνια· η καταστροφή αυτή οδήγησε σε μια ρητορική που μιλά για την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, αφού η χώρα έχει γίνει «αποικία χρέους» και «προτεκτοράτο».

Τον δέκατο ένατο αιώνα, οι Επτανήσιοι επινόησαν μια λέξη για την περίοδο της βρετανικής κυριαρχίας, την οποία ονόμασαν ξενοκρατία –κυριαρχία των ξένων. (…) Αυτή ήταν η πρώτη περίοδος στην ελληνική ιστορία κατά την οποία η αποικιοκρατία, η προστασία, η εξάρτηση και η ξένη κατοχή ήταν έννοιες που υπερέβαιναν τους μεταφορικούς και πολεμικούς τρόπους με τους οποίους χρησιμοποιούνται σήμερα οι λέξεις αυτές, και σε αυτήν εντοπίζονται οι απαρχές της ελληνικής εξάρτησης και αποικιακής (ή «αποικιακής») κατάστασης. Το ημι-αποικιακό κράτος που σχηματίστηκε υπό βρετανική προστασία στις νήσους του Ιονίου –τα Επτάνησα, όπως τα αποκαλούν οι Έλληνες- και η εμπλοκή των Μεγάλων Δυνάμεων στην επανάσταση του 1821 κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία δημιούργησε ένα ανεξάρτητο ελληνικό βασίλειο, δύσκολα μπορεί να γίνει κατανοητή αν δεν λάβουμε υπόψη τη γαλλική, τη ρωσική και ειδικά τη βρετανική ανάμειξη στις Ιόνιες Νήσους.

 

Η δημιουργία της βρετανικής Μεσογείου

Το παρόν βιβλίο δεν ακολουθεί μία αυστηρή διάκριση μεταξύ αποικίας και ανεξάρτητου κράτους, αλλά θέτει το θέμα των ευρύτερων επιπτώσεων αυτής της «περίπτωσης» για την ιστορία της αποικιοκρατίας. Σχηματικά, υπήρχαν δύο τύποι αποικιών στη Βρετανική Αυτοκρατορία: ο ένας είχε «υπεύθυνη κυβέρνηση», όπως ο Καναδάς και η Αυστραλία, όπου οι λευκοί Ευρωπαίοι έποικοι έχαιραν ευρείας αυτονομίας, με δικούς τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς και νομοθεσία· στον άλλο τύπο, π.χ. στην Κεϋλάνη, τις Δυτικές Ινδίες και τη Δυτική Αφρική, το Λονδίνο είχε πλήρη νομοθετικό και διοικητικό έλεγχο. (…)Η πολιτική και κοινωνική οργάνωση των Ιονίων Νήσων κατά την περίοδο της αγγλοκρατίας ανταποκρίνεται στον ορισμό του προτεκτοράτου ως «πολιτείας στην οποία ιθαγενείς αρχές και δυνάμεις κατοχής μοιράζονται την κυριαρχία και την αρχή». Η μελέτη της περίπτωσης αυτής προσφέρει και ένα σημείο σύγκρισης για τη μελέτη της ιστορίας της γαλλικής αποικιακής Μεσογείου, για παράδειγμα στην Τυνησία.

Κατά την ιστορία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, μορφές διοίκησης προσαρμόζονταν σε τοπικές συνθήκες κατά τρόπο αυτοσχεδιαστικό και ευρηματικό, αλλά όχι πάντοτε με επιτυχία. Το 1815, η συνθήκη του Παρισιού έθεσε τη βρετανική αυτοκρατορική διοίκηση στις Ιόνιες Νήσους μπροστά σε νέα προβλήματα, ανάλογα με την κατάληψη της Κεϋλάνης το 1796 και την πρόκληση της συγκρότησης μιας αποικιακής κυβέρνησης τελείως διακριτής από την Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών στην Ινδία. Τα πενήντα χρόνια που ακολούθησαν τους ναπολεόντειους πολέμους συνέβαλαν στην παγίωση μιας «αγγλο-μεσογειακής τάξης» και συνέπεσαν με το απόγειο του φιλελεύθερου ιμπεριαλισμού υπό την Pax Britannica, ένα καθεστώς που επεκτείνεται σε μέρη του κόσμου προηγουμένως υπό απολυταρχικούς και δεσποτικούς άρχοντες· τα Ιόνια Νησιά, το Γιβραλτάρ, η Μάλτα και (για μερικά χρόνια) η Σικελία ήταν μερικά από τα μεσογειακά φυλάκια της βρετανικής κυριαρχίας που, μαζί με την Κύπρο και την Αλεξάνδρεια αργότερα στον ίδιο αιώνα, σχημάτισαν ένα πεδίο πειραματισμού σε αποικιακές πρακτικές. Η μετάβαση από το δεσποτισμό σε πιο φιλελεύθερες μορφές εξουσίας στις αποικίες ήταν κάθε άλλο παρά ομοιόμορφη ή γρήγορη. Οι κοινωνίες του Ιονίου έγιναν ένα αποικιακό «εργαστήριο», όπου αποικιακά συστήματα διοίκησης και κοινωνικοοικονομικής οργάνωσης εφαρμόστηκαν κατά τρόπους πιο τολμηρούς και αμφιλεγόμενους από εκείνους που ακολουθήθηκαν στις καθαυτό αποικίες.

Pierre Assouline: Ενας πύργος στη Γερμανία, Ζιγκμαρίνγκεν…

Ο σιωπηλός μάρτυρας του Assouline

Γράφει ο Αλέξανδρος Στεργιόπουλος

Η ανομολόγητη ή ομολογημένη επιθυμία να ζήσεις ιστορικά γεγονότα από μέσα εκπληρώνεται στη λογοτεχνία. Βέβαια, κάθε φορά που επιχειρείται κάτι τέτοιο ελλοχεύει ο κίνδυνος να επικρατήσει η υπερβολή, ο ενθουσιασμός για όσα έχουν ανακαλυφθεί και, κυρίως, να σαρωθεί ο συγγραφέας από την ίδια την Ιστορία. Τα μυθιστορήματα που καταπιάνονται με τις αναπόφευκτες εξελίξεις της, χρειάζεται να δίνουν λίγο μεγαλύτερο βάρος στον μύθο για να αποφορτίσουν τις έντονες ιστορικές στιγμές. Η πραγματικότητα είναι πάντα πιο σκληρή και κυνική. Ο συγγραφέας όμως έχει τη δυνατότητα να βρει ελεύθερο, ασφαλή χώρο και να τοποθετήσει εκεί τον αφηγητή του. Στο “Ενας πύργος στη Γερμανία, Ζιγκμαρίνγκεν”αυτός ο άτυπος κανόνας τηρείται, αλλά είναι η ιδιότητά του που δεν τον αφήνει να είναι άλλος ένα μεσολαβητής.

Ο ήρωας του Assouline είναι ο Γιούλιους Στάιν, αρχιοικονόμος της επιφανούς οικογένειας των Χοεντσόλερν. Αυτός αναλαμβάνει να μεταφέρει στους αναγνώστες την ατμόσφαιρα και τον μύθο δύο διαφορετικών εποχών που βιαίως διαπλέκονται. Τον Σεπτέμβριο του 1944, στοΖιγκμαρίνγκεν, μια μικρή γωνιά της Γερμανίας που δεν έχει πληγεί ως τότε από τον πόλεμο, κάνει ξαφνικά την εμφάνιση του το πιο σκοτεινό κομμάτι της Γαλλίας: η κυβέρνηση δωσιλόγων του Βισύ με τον στρατάρχη Πεταίν, τον Λαβάλ, τους υπουργούς τους, ένα τσούρμο πολιτοφύλακες και δυο χιλιάδες Γάλλους πολίτες οι οποίοι τους ακολούθησαν στη φυγή. Ανάμεσά τους και ο μεγάλος συγγραφέας και φανατικός αντισημίτης, Σελίν.

Ο Χίτλερ τους εγκαθιστά στον πύργο των Χοεντσόλερν, ηγεμόνων της περιοχής εδώ και αιώνες, που εκδιώκονται βιαίως. Ο Assouline αμέσως ιντριγκάρει και προκαλεί τον αναγνώστη με αυτήν την ιδιόμορφη συνύπαρξη. Γάλλοι, πρώην ισχυροί, και Γερμανοί υπηρέτες. Αμφότεροι παραδομένοι στο τέλος που έρχεται και θα είναι αμείλικτο. Οι Σύμμαχοι προελαύνουν και η αυτοκρατορία του Χίτλερ καταρρέει. Η αριστοκρατία του πύργου, οι πρίγκιπες, αφήνουν τη θέση τους σε στρατάρχες, πρωθυπουργός, αξιωματικούς. Η γοητεία της μπουρζουαζίας αντικαθίσταται από τη σκοτεινή και σχεδόν ακατανόητη γοητεία της εξουσιολαγνείας, των μηχανορραφιών, των ασυγκράτητων φιλοδοξιών, των ψιθύρων και των αχαλιναγώγητων εγωισμών. Η πλούσια και βαριά ιστορία των Χοεντσόλερν θα στιγματιστεί, έστω και για λίγο, από την ψευδαίσθηση της δύναμης που κρατά για πάντα.

Ο Γιούλιους Στάιν, μένοντας αυστηρά στα καθήκοντά του και στο πρωτόκολλο, γίνεται ο διακριτικός αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας των αλλεπάλληλων επεισοδίων που διαδραματίζονται στον πύργο. Ο Assouline επιλέγει ένα τρίτο πρόσωπο για να είναι αντικειμενικό, διαυγές και σωστό στην κρίση του. Και εκεί που η Ιστορία πάει να πάρει το πάνω χέρι, ο συγγραφέας επιλέγει να μας αποκαλύψει την κρυφή, ανθρώπινη πτυχή του. Τον δικό του τρόπο αντίστασης απέναντι στην παράνοια των ναζί και των συνεργατών τους: τη μουσική και τον έρωτα του για τη δεσποινίδα Ζαν Βόλφερμαν, την οικονόμο του στρατάρχη. Με αυτόν τον τρόπο, ιστορία και μύθος δένονται αρμονικά και το μυθιστόρημα εκπληρώνει τον ρόλο του, αυτόν της δημιουργίας ξεχωριστών, μοναδικών συναισθημάτων.

Ο λόγος του Assouline αποπνέει ηρεμία και σιγουριά. Σου δίνει πανοραμική εικόνα δύο κόσμων που ετοιμάζονται να χαθούν. Ακολουθεί το ύφος και την ευγένεια του αρχιοικονόμου ενισχυμένος από την ομορφιά της νοσταλγίας. Η μετάφραση ανήκει στη Μαρίζα Ντεκάστρο. Σίγουρα επίπονη πνευματικά μια και οι ιστορικές πληροφορίες και τα πρόσωπα είναι πάρα πολλά και απαιτούν διασταύρωση. Επίσης απαιτείται η μεταφορά της εποχής και του διαφορετικού κόσμου του πύργου. Η Ντεκάστρο τα καταφέρνει.

Info: Ενας πύργος στη Γερμανία, Ζιγκμαρίνγκεν, Μετ: Μαρίζα Ντεκάστρο, Εκδ. Πόλις

___________________________________________________________

Από:http://www.toperiodiko.gr/pierre-assouline-%CE%B5%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CF%80%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%B6%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%AF/#.WH1KGFThA2p

Κι όσο σαν δούλοι εμείς μένουμε σιωπηλοί …

Την ώρα που αεροκοπανάνε οι άρχοντες
περί δημοκρατικής τάξης,
ανάμεσά μας οι αμίλητοι ζούνε.

Κι όσο σαν δούλοι εμείς μένουμε σιωπηλοί,
οι ηγεμόνες δυναμώνουν,
ξεσκίζουν, βιάζουν, ληστεύουν,
των ανυπόταχτων τα μούτρα τσαλακώνουν.

Ετούτων των αμίλητων το πετσί,
περίεργα θα ’λεγες είναι φτιαγμένο.

Τους φτύνουνε καταπρόσωπο κι αυτοί σκουπίζουνε σιωπηλά
το πρόσωπο το φτυσμένο.

Να αγριέψουνε δεν το λέει η ψυχούλα τους,
και που το παράπονό τους να πούνε;
Απ’ του μισθού τα ψίχουλα, πώς να αποχωριστούνε;

Μισή ώρα, κι αν, βαστάει το κόχλασμά τους,
μετά αρχινάνε το τρεμούλιασμά τους.

Ει! Ξυπνήστε κοιμισμένοι!

Από την κορυφή ως τα νύχια ξεσκεπάστε τους,
άλλο δε μας μένει.

Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι

Την είδηση την συναντάμε πανομοιότυπη σε όλες τις ειδησεογραφικές ιστοσελίδες. Δεν μας λέει κάτι περισσότερο παρά ένα αποτέλεσμα της λειτουργίας του παγκόσμιου καπιταλισμού.Συγκεκριμένα αναφέρεται σε μια έκθεση της οργάνωσης Oxfam που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα και βασίζεται σε στοιχεία από την ελβετική τράπεζα Credit Suisse και το περιοδικό Forbes. Σύμφωνα, λοιπόν, μ’ αυτή την έκθεση ο πλούτος οκτώ συνολικά καπιταλιστών ισούται με τον πλούτο του φτωχότερου μισού του πληθυσμού της Γης! Αλήθεια, μπορεί να το συλλάβει κανείς;

Οι οκτώ πλουτοκράτες που κατονομάζονται στην έκθεση είναι ο Μπιλ Γκέιτς, ο ιδρυτής της βιομηχανίας ρούχων Inditex Αμάνθιο Ορτάγκα, ο βετεράνος επενδυτής Ουόρεν Μπάφετ, ο επιχειρηματίας τηλεπικοινωνιών του Μεξικού Κάρλος Σλιμ, ο διευθυντής της Amazon Τζεφ Μπέζος, ο διευθυντής του Facebook Μαρκ Ζάκερμπεργκ, ο συνιδρυτής της τεχνολογικής εταιρείας Oracle Λάρι Έλισον και ο πρώην δήμαρχος της Νέας Υόρκης Μάικλ Μπλούμπεργκ.

Θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος σχολιασμός αυτής της είδησης απ’ αυτόν που κάνει με τους στίχους του ο Μαγιακόφσκι;

---

Από:http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2017/01/blog-post_37.html

«Ένα ίδρυμα που όλους μας ενώνει»: Για τους 370+ διανοούμενους που υποστηρίζουν τον ΔΟΛ …

Διαβάζω στο διαδίκτυο ότι 370+ διανοούμενοι έβγαλαν κείμενο υποστήριξης του ΔΟΛ. Το κείμενο έχει ώς εξής:

«Καλούμε την Κυβέρνηση και όλη την Αντιπολίτευση, τις Τράπεζες και τη Δικαιοσύνη να δείξουν την επιβαλλόμενη ευαισθησία απέναντι σε έναν ιστορικό Δημοσιογραφικό Οργανισμό και να στηρίξουν – για όσον χρόνο απαιτεί η ρύθμιση των χρεών και των όποιων εκκρεμοτήτων – τη συνέχιση της έκδοσης των εφημερίδων «Το Βήμα» και «Τα Νέα», των Περιοδικών και της λειτουργίας του ραδιοφωνικού Σταθμού Βήμα FM, του ενημερωτικού πόρταλ in.gr και του πλήθους των ιντερνετικών σελίδων.

Τέτοιες φωνές – είτε συμφωνεί κανείς είτε διαφωνεί με όλες τις απόψεις τους – πρέπει να συνεχίσουν να ακούγονται, τώρα που η Ελλάδα χρειάζεται την πολυφωνία όσο ποτέ και ακόμη περισσότερο γιατί ο σύγχρονος ελληνικός πολιτισμός πάντοτε στηρίχτηκε σε τέτοιες φωνές.

Η καταδίκη σε ανεργία ενός ακόμη μεγάλου αριθμού εργαζομένων, δημοσιογράφων, τεχνικών και άλλων που δοκιμάζονται ήδη επί μήνες, θα είναι μια νέα ανοιχτή πληγή στην οικονομία, στον πολιτισμό, στην Παιδεία και στα Γράμματα που πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία».

Όλη την λίστα των (μέχρι τώρα) υπογραφών θα την βρείτε εδώ: http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=856876

Με άλλα λόγια, δεν πρόκειται απλά για ένα κείμενο ευαισθησίας για τους εργαζόμενους, οι οποίοι  αναφέρονται στο τέλος. Πρόκειται ουσιαστικά για μια πολιτική πρωτοβουλία διαγραφής των χρεών των…. καπιταλιστών (συγκεκριμένα του ΔΟΛ) , με επιχείρημα την «πολυφωνία» και την «προσφορά στον πολιτισμό». Η οποία μάλιστα εγκαλεί με αυστηρό τρόπο την «Κυβέρνηση και όλη την Αντιπολίτευση, τις Τράπεζες και τη Δικαιοσύνη να δείξουν την επιβαλλόμενη ευαισθησία».

Κάτω  από αυτές τις σημαίες συνασπίζεται, μέσα στους 370+, μεγάλο μέρος της δεξιάς και αριστερής διανόησης της χώρας. Καθηγητές πανεπιστημίου, πρώην υπουργοί, ηθοποιοί, ζωγράφοι, ποιητές, διευθυντές φεστιβάλ, συγγραφείς κλπ. Η υπόθεση του ΔΟΛ ρίχνει τα τείχη δεξιάς-αριστεράς αφού ο αναγνώστης του κειμένου θα βρει διανοητές με «απόσταση από τα κόμματα» μαζί με υπουργούς της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ονόματα της αριστερής τέχνης μαζί με εκσυγχρονιστές και δεξιούς κ.α. Έτσι ο Νίκος Χριστοδουλάκης ενώνεται με τον Γιώργο Κιμούλη, ο Δημήτρης  Καταλειφός με τον Κωσταντίνο Αρβανιτόπουλο κλπ.  Είναι φανερό ότι το «ίδρυμα» τα υπερβαίνει όλα αυτά, αφού η εμπλοκή του για δεκαετίες με επιχειρηματικές δραστηριότητες στον χώρο του πολιτισμού είχε σαν αποτέλεσμα την συνεργασία του με μεγάλο μέρος του κόσμου της τέχνης.Συνεργασία μέσα από την οποία προβλήθηκαν και αξιόλογες δουλειές, μέσα στην πλειοψηφία των «Εθνικών επιτευγμάτων» τύπου 2004.

Έτσι τώρα, στις δύσκολες στιγμές, ήρθε η ώρα της ανταπόδοσης, ανεξάρτητα από την αριστερή η την δεξιά ταυτότητα. Γιατί η «πολυφωνία» και η «προσφορά στον πολιτισμό» είναι, σύμφωνα με τους υπογράφοντες, πάνω από διαφοροποιήσεις. Και όχι η πολυφωνία γενικά αλλά η «πολυφωνία» που παρέχει ο ΔΟΛ, η οποία κινδυνεύει, αν στερηθεί το δικαίωμα του τζάμπα δανεισμού που είχε τόσα χρόνια. Δηλαδή η πολυφωνία-στο γενικότερο της πλαίσιο, με συμπληρωματικές εξαιρέσεις στον κανόνα- του «ζήτω τα μνημόνια», του «΄ζήτω η Ευρωπαική Ένωση», του «κάτω οι συντεχνίες», του «μαζί τα φάγαμε», του «καταναλώνουμε περισσότερα από όσα πρέπει», του «ξηλώστε το δημόσιο», του «ζήτω η ανταγωνιστικότητα και το τσεκούρι στα εργατικά δικαιώματα», των «μειοψηφιών που απεργούν»,  η πολυφωνία της καμαρίλας και της «γάτας». Με άλλα λόγια η μονοκομματική «πολυφωνία» της αφήγησης που αναπαράγουν κατά 90% κάθε μέρα, και ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, όλα τα μέσα και οι μηχανισμοί εξουσίας΄, συκοφαντώντας και αποκλείοντας «πολυφωνικά» κάθε διαφορετική φωνή, πολύ περισσότερο αν προέρχεται από το εργατικό κίνημα.

Όλοι αυτοί οι διανοούμενοι δεν έβγαλαν΄, όχι διακήρυξη σαν αυτή για τον ΔΟΛ, αλλά κανένα αντίστοιχο κείμενο-που να εγκαλεί κάποια κυβέρνηση- για τα χρέη λίγων εκατοντάδων ευρώ  που κυνηγάνε τους ανέργους, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους. Όπως δεν έβγαλαν ποτέ κανένα κείμενο υπογραφών για να υποστηρίξουν κάποιο εργατικό αίτημα, κάποια απεργία, η να καταγγείλουν τα μνημόνια 1-2-3 (και βλέπουμε) που έφτιαξαν και εφαρμόζουν τώρα μαζί δεξιοί και αριστεροί (άλλη μια υπέρβαση). Ακόμα όμως και για τους εργαζόμενους στον τύπο, πάλι δεν υπήρξε κάποια συμπαράσταση τόσα  χρόνια  που τα εκδοτικά συγκροτήματα  προχωρούσαν σε απολύσεις. Τους θυμήθηκαν όμως τώρα, για να ζητήσουν διαγραφή των χρεών της ιδιοκτησίας του ΔΟΛ.

Όμως ακόμα και έτσι η παρέμβαση είναι σημαντική. Γιατί είναι μια ξεκάθαρη απάντηση στο ερώτημα «που είναι οι διανοούμενοι;». Μετά από αυτό το κείμενο, κανείς δεν θα μπορεί εύκολα να υποστηρίξει το ερώτημα «που είναι», ούτε με «ποιόν είναι». Τουλάχιστον για τους συγκεκριμένους, γιατί υπήρξαν και υπάρχουν και άλλοι διανοούμενοι που ακολούθησαν έναν διαφορετικό δρόμο. Αυτούς όμως δύσκολα θα τους βρει κανείς στην επικαιρότητα και ακόμα πιο δύσκολα στα πολιτιστικά project των εκδοτικών συγκροτημάτων.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι θέσεις εργασίας σε κάθε επιχείρηση τύπου ΔΟΛ θα πρέπει να διασφαλιστούν άμεσα. Οι εργαζόμενοι πάντα πληρώνουν τα επιχειρηματικά παιχνίδια και τις «διευθετήσεις» με τα χρέη, όπως τα πλήρωναν και πριν σκάσουν οι φούσκες με τις τράπεζες. Το πώς θα γίνει αυτό είναι δουλειά των υπευθύνων, δηλαδή των εργοδοτών και του κράτους που δημιούργησαν το πρόβλημα.  Πάντως σίγουρα δεν θα γίνει με πρωτοβουλία υποστήριξης διαγραφής των χρεών της…εργοδοσίας, την ώρα που ο κόσμος πεινάει και τον κυνηγάνε οι τράπεζες και οι φοροεισπράκτορες, χωρίς κανείς να τους διαγράφει-όπως θα έπρεπε- τα χρέη.. Γιατί,όπως δείχνει η εμπειρία, τέτοιες παρεμβάσεις έχουν σαν μοναδικό κίνητρο και αποτέλεσμα να εξασφαλιστούν οι εργοδότες και στο τέλος να την πληρώνουν, με μειώσεις μισθών η και απολύσεις, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι………

Κατερίνα Μαργαρίτη.

---

Aπό:http://praxisreview.gr/%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%AF%CE%B4%CF%81%CF%85%CE%BC%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B5%CE%BD%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF/

Las Patronas…

Επειδή δεν βλάφτει να αισθανόμαστε κάπου-κάπου λίγη πραγματική ανθρωπιά, σήμερα λέω να ταξιδέψουμε. Να πάμε μέχρι το Μεξικό. Όχι κάπου κοσμοπολίτικα αλλά στην μέση του πουθενά, σε μια γωνιά τής επαρχίας Βερακρούζ, ξεχασμένη από θεούς κι ανθρώπους. Κάπου εκεί βρίσκεται ένα φτωχοχώρι με το -πολύ κοινό αλλά περήφανο- όνομα La Patrona. Η Προστάτιδα.

Σ’ αυτό το χωριό, λοιπόν, στις 14 Φεβρουαρίου 1995, η Μπερνάρντα Ρομέρο Βάσκεζ με την αδελφή της Ρόζα κατέβηκαν στην αγορά για να προμηθευτούν τρόφιμα για την οικογένειά τους. Για να μη χρησιμοποιούμε σχήματα λόγου, ας πούμε ότι πήγαν στο μαγαζί του χωριού και πήραν ψωμί και γάλα για το σπίτι τους.

Καθώς οι δυο αδελφές επέστρεφαν φορτωμένες, χρειάστηκε να σταθούν για λίγο δίπλα στις σιδηροδρομικές γραμμές και να περιμένουν να περάσει το μακρύ τραίνο που ερχόταν από τον Νότο, κουβαλώντας σαλβαδοριανούς, νικαραγουανούς και ονδουρέζους μετανάστες, οι οποίοι κατευθύνονταν προς τα βόρεια σύνορα της χώρας, απ’ όπου θα προσπαθούσαν να περάσουν στις ΗΠΑ. Δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε το ίδιο πράγμα αλλά αυτή την σημαδιακιά μέρα οι δυο γυναίκες είδαν έναν από τους εξαθλιωμένους επιβάτες να τις κοιτάζει και να φωνάζει Madre, tengo hambre… Μάνα, πεινάω… Πριν καλά-καλά καταλάβουν τι έλεγε ο άγνωστος, ακούστηκαν οι ίδιες φωνές από το επόμενο βαγόνι… και από το μεθεπόμενο… Στο τέταρτο βαγόνι, η Μπερνάρντα πέταξε ένα καρβέλι ψωμί. Στο πέμπτο, η Ρόζα πέταξε ένα ψωμί κι ένα γάλα… Μέχρι να περάσει το τραίνο, οι δυο αδελφές είχαν μείνει με αδειανές σακκούλες στα χέρια.

Όταν επέστρεψαν στο σπίτι τους με αδειανά χέρια και εξήγησαν στους δικούς τους τι είχε συμβεί, κανένας δεν τις κατσάδιασε. Αντιθέτως, οι Ρομέρο Βάσκεζ σκέφτηκαν ότι αυτό ήταν κάτι που θα έπρεπε να ξανακάνουν. Έπρεπε, όμως, να οργανωθούν μιας και δεν είχαν οικονομική άνεση να μοιράζουν καθημερινά ψωμί και γάλα. Καθ’ υπόδειξη της μητέρας τους, της φοβερής Νόρμας, αποφάσισαν να μαγειρέψουν φασόλια, να ψήσουν και μερικές πίτες (τάκος) και να τα κάνουν πακετάκια για να μπορούν να τα πετούν στα διερχόμενα βαγόνια. Ενθουσιασμένες, η Μπερνάρντα με την Ρόζα κοινοποίησαν το σχέδιό τους στην γειτονιά, αποσπώντας, προς μεγάλη τους ικανοποίηση, όχι μόνο συγχαρητήρια για την πρωτοβουλία τους αλλά και εκδηλώσεις ενδιαφέροντος για συμμετοχή σ’ αυτή.