Alain Badiou… Τίνος πραγματικού το θέαμα είναι αυτή η κρίση;* …

Η πλανητική οικονομική κρίση, όπως μας την παρουσιάζουν, μοιάζει με μια απ’ εκείνες τις κακές ταινίες, τις οποίες τις σκαρφίζεται η βιομηχανία των προσυσκευασμένων επιτυχιών του μεγάλου θεάματος, που σήμερα ονομάζεται “κινηματογράφος.” Τίποτε δεν λείπει: το θέαμα μιας σταδιακής καταστροφής, το σασπένς των μεγάλων κόλπων, ο εξωτισμός του πανομοιότυπου – το χρηματιστήριο της Τζακάρτα ζυγίζεται με τα ίδια μέτρα και σταθμά του θεάματος όπως και της Νέας Υόρκης, η διαγώνια γραμμή από τη Μόσχα στο Σάο Πάουλο, παντού η ίδια φωτιά που καιει τις ίδιες τράπεζες – οι τρομακτικές νέες εξελίξεις: αλίμονο, ακόμη και τα πιο μελετημένα “σχέδια” δεν μπορούν να αποτρέψουν τη Μαύρη Παρασκευή, όταν όλα καταρρέουν ή όλα θα καταρρεύσουν.. Αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία: μπροστά στη σκηνή, βλέπουμε βλοσυρούς και σκεφτικούς, όπως στα κινηματογραφικά έργα της καταστροφής, τα μέλη της μικρής παρέας των ισχυρών, τους πυροσβέστες της νομισματικής πυρκαγιάς – Σαρκοζύ, Πώλσον, Μέρκελ, Μπράουν, Τρισέ κ.λπ. – να ρίχνουν μέσα στην κεντρική Τρύπα χιλιάδες δισεκατομμύριων. Θα αναρωτηθούμε αργότερα (στα προσεχή επεισόδια του σήριαλ) από πού προέρχονται όλα αυτά τα δισεκατομμύρια, γιατί απέναντι και στην παραμικρή απαίτηση των φτωχών, για χρόνια ως τώρα, όλοι αυτοί απαντούσαν γυρνώντας τις τσέπες τους μέσα-έξω, για να πουν ότι δεν είχαν ούτε μια τσακιστή.

Τα κάτεργα του «ανθρωπισμού» …

Τα κάτεργα του «ανθρωπισμού» 1.

Όποια γνώμη κι αν έχει κανείς για τον ρόλο που έχουν παίξει σε συγκεκριμένες περιπτώσεις οι «γιατροί χωρίς σύνορα» δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις συγκεκριμένες διαπιστώσεις τους. Σύμφωνα με καθεστωτικό ρεπορτάζ (in.gr):
Δραματικές συνθήκες διαμονής για τους πρόσφυγες σε δομές φιλοξενίας κυρίως στα νησιά καταγράφουν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα. Στη Σάμο υπάρχουν 329 σκηνές για 1.000 άτομα, εκ των οποίων οι 120 βρίσκονται μέσα στη λάσπη έξω από το hot spot. Εξίσου δραματική η κατάσταση στη Μόρια. Στη Μαλακάσα υπάρχει μόνο μερική πρόσβαση σε θέρμανση, ανάλογη εικόνα σε πέντε δομές στη Βόρεια Ελλάδα.
Ο επικεφαλής της αποστολής των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην Ελλάδα, Κλεμέντ Περίν, χαρακτηρίζει την κατάσταση στα νησιά «λυπηρή και εξοργιστική». Οικογένειες με νεογέννητα ή μικρά παιδιά ζουν ακόμα σε σκηνές, την ώρα που οι θερμοκρασίες φτάνουν τους πέντε βαθμούς Κελσίου κατά τη διάρκεια της νύχτας, αναφέρει.
Σύμφωνα με την καταγραφή της οργάνωσης, στη Σάμο υπάρχουν 329 σκηνές για 1000 άτομα (120 από τις οποίες είναι μέσα στη λάσπη έξω από το hot spot), χωρίς θέρμανση και πρόσβαση σε ζεστό νερό, ενώ στη Μόρια εκτός από τους οικίσκους που φιλοξενούν οικογένειες, στο υπόλοιπο τμήμα οι άνθρωποι μένουν σε σκηνές χωρίς θέρμανση, και ζεστό νερό υπάρχει μόνο νωρίς το πρωί, με αποτέλεσμα να σχηματίζονται μεγάλες ουρές.
Όπως υπογραμμίζει ο κ. Περίν «οι ελληνικές αρχές έχουν υποσχεθεί εδώ και μήνες ότι θα βελτιώσουν τις συνθήκες διαβίωσης στα νησιά, αλλά πολύ λίγα έχουν γίνει». Επίσης, προσθέτει ότι «πολύ λίγα έχουν γίνει για τους πιο ευάλωτους πρόσφυγες, ενώ υποτίθεται ότι θα έπρεπε να έχουν μεταφερθεί στην ενδοχώρα εδώ και κάποιες εβδομάδες».

Το 2016 ήταν κακή χρονιά. Και φταις εσύ…

Σκίτσο του περιοδικού New Yorker με λεζάντα: «Μήπως να χαλαρώσεις λίγο με τις αγαπημένες διασημότητες;»

Πέθαναν τελικά περισσότεροι διάσημοι το 2016 σε σχέση με προηγούμενες χρονιές; Η απάντηση… εξαρτάται από το ποιους θεωρούμε διάσημους. Το πρόβλημα είναι ότι κανένας δεν ασχολείται με τους χιλιάδες «άσημους» που έφυγαν από τη ζωή με δική μας υπαιτιότητα.

Στα μεγάλα μέσα ενημέρωσης του εξωτερικού υπάρχουν ομάδες δημοσιογράφων που θα αποχαιρετήσουν με φρίκη το 2016. Είναι οι περίφημοι συντάκτες των νεκρολογιών, οι οποίοι καλούνται να προβλέψουν ποιες προσωπικότητες θα πεθάνουν τους επόμενους μήνες και να ετοιμάσουν τα σχετικά αφιερώματα.

Αν δεν τα καταφέρουν, έχουν κάθε φορά ελάχιστο χρόνο στη διάθεσή τους να ετοιμάσουν μακροσκελή κείμενα, τα οποία οι αρχισυντάκτες θα «χτυπήσουν» στην πρώτη σελίδα. Παλαιότερα ήταν μια άχαρη δουλειά για νέους συντάκτες ή για παλαίμαχους της δημοσιογραφίας, που εμπλούτιζαν τα κείμενα με προσωπικές αφηγήσεις για τους εκλιπόντες.

Σήμερα οι νεκρολόγοι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της αναγνωσιμότητας. Και το 2016 δούλεψαν τις υπερωρίες μιας ζωής.

 

Πρώτος το συνειδητοποίησε, από τον Απρίλιο, ο Νικ Σέρπελ του BBC, ο οποίος υποστήριξε ότι η δουλειά του έχει αυξηθεί κατά πέντε φορές σε σχέση με τις αρχές της δεκαετίας.

Η πρώτη εξήγηση που δόθηκε είναι ότι τα τελευταία χρόνια αποχωρεί η γενιά του ’60: διάσημοι καλλιτέχνες αλλά και πολιτικοί που έχουν κλείσει επτά ή οκτώ δεκαετίες ζωής φεύγουν πλήρεις ημερών. Πρόκειται για την αντικομφορμιστική γενιά που δημιούργησε ισχυρές περσόνες, τις οποίες στη συνέχεια το star system ανέλαβε να «μουμιοποιήσει» πριν ακόμη πεθάνουν.

Στην πραγματικότητα βέβαια αυτό που άλλαξε δεν είναι τόσο ο αριθμός των διασήμων που άφησαν τον μάταιο τούτο κόσμο (η ποσοστιαία αύξηση των θανάτων είναι στατιστικά αμελητέα), όσο η αντίληψή μας για το ποιος είναι διάσημος. Τον 18ο αιώνα, όταν οι εφημερίδες άρχισαν να παρουσιάζουν τις πρώτες ολοσέλιδες νεκρολογίες, αφιέρωναν τα κείμενα σε βασιλείς, προέδρους και πρωθυπουργούς.

Τα τελευταία χρόνια, όμως, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πολλαπλασίασαν τον αριθμό των ανθρώπων που λούζονται με τα φώτα της διασημότητας και συνεπώς των «μεγάλων προσωπικοτήτων» που φεύγουν από τη ζωή.

Τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης ακολούθησαν τη νέα τάση με πολυσέλιδα αφιερώματα στον θάνατο ηθοποιών ή τραγουδιστών οι οποίοι παλαιότερα με δυσκολία θα έπιαναν ένα μονόστηλο. Φέτος, μάλιστα, καθώς η θεωρία της «καταραμένης χρονιάς» κέρδιζε έδαφος, τα social media αλλά και τα μεγάλα ΜΜΕ εισήλθαν σε έναν φαύλο κύκλο υπερπροβολής κάθε νέου θανάτου.

Το γεγονός, λόγου χάρη, ότι το BBC κρατούσε για ώρες ως πρώτο θέμα εκτενέστατο ρεπορτάζ για τον θάνατο της «πριγκίπισσας Λέια» του «Star Wars» ήταν εμφανώς αναντίστοιχο (ας μας συγχωρέσουν οι οπαδοί της ταινίας) με την προσφορά της στην 7η τέχνη.

Να σημειωθεί ότι το φαινόμενο του «καταραμμένου 2016» μεταφράστηκε ήδη σε ιδιαίτερα αυξημένα κέρδη για δισκογραφικές, όπως η Sony, η Universal και η Warner Music, αλλά και για κάθε είδους εταιρείες που εμπορεύονται αναμνηστικά καλλιτεχνών.

Την εβδομάδα του θανάτου του Prince οι ηλεκτρονικές πωλήσεις των τραγουδιών του αυξήθηκαν κατά 14.000%, με αποτέλεσμα ο καλλιτέχνης να πουλήσει, μετά θάνατον, δύο εκατομμύρια άλμπουμ. Μια νέα αγορά νεκρών καλλιτεχνών υπόσχεται κολοσσιαία κέρδη και προφανώς τρέφει και τρέφεται από τον αντίστοιχο «θόρυβο» που προκαλούν τα μέσα ενημέρωσης.

Ενώ όμως οι νεκρολογίες των διάσημων κατανάλωσαν ποτάμια από τυπογραφικό μελάνι και θάλασσες από ψηφιακά στοιχεία, πολύ λιγότεροι αναρωτήθηκαν για την αύξηση των θανάτων απλών ανθρώπων που θα μπορούσαν να έχουν αποτραπεί.

Εγώ έγινα ο θάνατος. Ο καταστροφέας των κόσμων
Ρόμπερτ Οπενχάιμερ

Πόσοι από τους λάτρεις της Ε.Ε. θα δηλώσουν συνυπεύθυνοι για το ρεκόρ των πέντε χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών που πνίγηκαν στη θάλασσα; Οταν μόνον ο Λίβανος υποδέχθηκε πρόσφυγες που αντιστοιχούν στο ένα τέταρτο του πληθυσμού του (στην Ευρώπη αυτό θα σήμαινε 100 εκατομμύρια πρόσφυγες), ποιος μπορεί να δώσει συγχωροχάρτι στους «δολοφόνους» των Βρυξελλών που κρατούσαν κλειστά τα σύνορα;

Οταν ο Ερυθρός Σταυρός άρχισε φέτος να στέλνει στην Υεμένη έτοιμα νεκροτομεία, για να στοιβάζουν τα χιλιάδες θύματα από τους βομβαρδισμούς της Σαουδικής Αραβίας, πόσοι πολίτες των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Βρετανίας και της Γερμανίας θυμήθηκαν ότι τα όπλα που σκότωσαν αυτούς τους ανθρώπους κατασκευάστηκαν στις δικές τους χώρες;

Από όσους τίμησαν τα θύματα της ισλαμικής τρομοκρατίας τοποθετώντας γαλλικές και άλλες σημαίες στο twitter και το facebook, πόσοι έγραψαν δυο αράδες για τα όπλα που έστελναν οι ΗΠΑ και η Γαλλία σε ομάδες ακραίων ισλαμιστών για να ανατρέψουν τον Ασαντ και παλαιότερα τον Καντάφι;

Παράλληλα, το αόρατο χέρι του κυρίαρχου οικονομικού συστήματος έσπειρε τον θάνατο και με τρόπους που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε.

Επιστήμονες υποστηρίζουν ότι ο αυξημένος αριθμός θανάτων από χιονοστιβάδες σε περιοχές όπως το Θιβέτ συνδέεται με το φαινόμενο του θερμοκηπίου – όπως και δεκάδες άλλα περιστατικά ακραίων καιρικών φαινομένων, που στοίχισαν χιλιάδες ανθρώπινες ζωές.

Η αύξηση των αυτοκτονιών κατά 30% στην Ελλάδα συνδέεται άμεσα με τη συνεχιζόμενη πολιτική λιτότητας, όπως και η αύξηση του αριθμού των καρκινικών παθήσεων, που σύμφωνα με την έγκριτη ιατρική επιθεώρηση «Lancet» αυξάνεται σε πολλές ακόμη χώρες που βυθίζονται στην κρίση και την ανεργία.

Το 2016 ήταν πράγματι η χρονιά του θανάτου. Οχι λόγω αυτών που πέθαναν στις δάφνες της καλλιτεχνικής επιτυχίας, αλλά από αυτούς που σκοτώσαμε εμείς με τις πράξεις και τις παραλείψεις μας, με την ψήφο μας, την αποχή ή την ανοχή μας.

► Επισκεφτείτε:

Η λίστα του θανάτου
Μία από τις πιο μακάβριες σελίδες του διαδικτύου επιχειρεί να προβλέψει ποιοι διάσημοι θα πεθάνουν την επόμενη χρονιά.

____________________________________________________________

Aπό:http://info-war.gr/to-2016-itan-kaki-chronia-ke-ftes-esy/

 

Κασσάνδρα…

«Τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα δεν είναι η εστία λογικών συζητήσεων που επηρεάζουν αποτελέσματα. Αλλά αν το αφήγημα «οι κανόνες είναι κανόνες» δεν αντικατασταθεί, θα οδηγήσει στην διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. (…) Το αποτέλεσμα δεν είναι μόνο ότι έχουμε κολλήσει με την πιο ανεξάρτητη από τις κεντρικές τράπεζες (…) αλλά και ένα Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης το οποίο δρα ως μόνιμος ζουρλομανδύας. Εντός της ευρωζώνης τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. (…)»

Αυτά έγραφε στις 27 Δεκεμβρίου ο Ευκλείδης Τσακαλώτος στο opendemocracy.net, σε άρθρο του με τίτλο «Μια Ευρώπη με δυο αφηγήματα«. Βεβαίως, δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε -σε γενικές γραμμές- με τις παραπάνω παρατηρήσεις τού υπουργού οικονομικών, αφού αυτό το ιστολόγιο έχει επισημάνει ήδη από το 2003(!) τα αδιέξοδα του Συμφώνου Σταθερότητας (όπως ίσχυε τότε, φυσικά) αλλά και την αναποτελεσματικότητα της κεντρικής τράπεζας . Στις 15 Δεκεμβρίου εκείνης της χρονιάς, σε άρθρο με τίτλο «Σύμφωνο σαθρότητας«, γράφαμε:

Ακόμα και συμβατικοί οικονομολόγοι με σαφή τοποθέτηση υπέρ του ευρώ (C.Wyplosz, A. Sapir κλπ) τονίζουν ότι το «Σύμφωνο Σταθερότητας» είναι σκέτη κόλαση και πρώτος στόχος πρέπει να είναι η ανάπτυξη και η συνοχή. Τι να το κάνουμε το «κολλαριστό» ευρώ όταν η ανεργία ψηλώνει, τα επίπεδα τιμών ξεπερνούν το ύψος των λαϊκών και μικρομεσαίων εισοδημάτων και το όνειρο των «χρυσών κουταλιών» έχει εκπέσει προ πολλού; Πώς μπορούν ο μεν Σρέντερ να ενισχύσει τις επενδύσεις ο δε Σιράκ να περικόψει τους φόρους όταν το «Σύμφωνο Σταθερότητας» επιβάλλει την άμεση μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος των χωρών τους; Ας απαντήσουν οι καρεκλοκένταυροι λογιστές. Να κοπούν οι επενδύσεις; Να μην τονωθεί η ζήτηση διά της περικοπής των φόρων; Μήπως η Ευρώπη πάσχει είτε από υπερθέρμανση της οικονομίας είτε από υπερεπένδυση και δεν το έχουμε καταλάβει;

Κι από την άλλη μεριά, η κεντρική τράπεζα εξακολουθεί να πουλάει «αξιοπιστία»! Λογικόν, όταν θέλει να πείσει πως είναι ανεξάρτητη κι ανεπηρέαστη κι όχι άθυρμα των εθνικών επιθυμιών. Άλλο, όμως, αυτό κι άλλο η ξεροκεφαλιά κι ο διαγκωνισμός για το βραβείο του πιο «ατσάλινου» διοικητή (το οποίο συνοδεύεται από τα εύσημα του καθυστερημένου κατεστημένου). Δεν λέω «όχι» στις αναγκαίες αναδιαρθρώσεις, στην κατάργηση άχρηστων υπηρεσιών ή στην περικοπή των σπαταλών. Μόνο που όλα τούτα γίνονται σε καιρούς ανάπτυξης, τότε που οι οικονομίες εμφανίζουν πλεονάσματα. Γιατί, σε αντίθετη περίπτωση, το πάπλωμα το πληρώνουν οι «μη έχοντες».

Σφαίρες στο ψαχνό…

Τι το ήθελε αυτός ο Mehmet Kocarslan, ιδιοκτήτης του club Reina στην Istanbul, να το πει αυτό το πράγμα; Τι το ήθελε; Ότι αξιωματούχοι των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών τον είχαν προειδοποιήσει πριν 10 ημέρες ότι «μπορεί το μαγαζί του να γίνει στόχος τρομοκρατικής επίθεσης;» Τι το ήθελε;
Το είπε όμως. Μετά το μακελειό. Οπότε δύο είναι τα ενδεχόμενα, και ο καθένας ας επιλέξει τι θεωρεί σωστό. Είτε ο Kocarslan είναι φανατικός Ερντογανιστής, τόσο φανατικός ώστε έχει ενσωματώσει τον αυτοματισμό «ό,τι και να γίνει κατηγορούμε τους αμερικάνους». Είτε όντως τον προειδοποίησαν πελάτες του (εντός ή εκτός εισαγωγικών δεν έχει σημασία) των αμερικανικών υπηρεσιών (το μαγαζί έχει τέτοιο προφίλ και τέτοιους vip πελάτες…), πράγμα που σημαίνει ότι η αμερικανική πρεσβεία στην τουρκία και οι μηχανισμοί της ήξεραν έγκαιρα.
Η πρώτη εκδοχή μπορεί να βολεύει τους παρανοϊκούς έλληνες εθνικιστές, αλλά είναι πιθανή οριακά. Δηλαδή μάλλον απίθανη. Η δεύτερη; Αν όντως ήξεραν οι αμερικάνοι, εκτός απ’ τον μαγαζάτορα ειδοποίησαν και κανά άλλον; Κι αν όντως ήξεραν τι έκαναν για να εμποδίσουν;
Το πιο εύλογο: αν κάποιοι των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών ήξεραν και προειδοποίησαν, μήπως αυτό οφείλεται στο ότι η υπηρεσία τους το μεθόδευσε; Το ότι η Ουάσιγκτον έκανε επίσημη διάψευση δεν διορθώνει την υποψία…
(Γιατρέ: υπάρχει φάρμακο για την πανούκλα του 21ου αιώνα;)

---

Aπό:http://www.sarajevomag.gr/index.html

Η εξέλιξη…

Αν θα ήταν γελοία η μηχανική μεταφορά της «οικογενειακής υγιεινής» στην κλίμακα και στην πολυπλοκότητα του κοινωνικού εργοστάσιου, η σκέτη αντιγραφή του πολιτιστικού ρατσισμού 1.0 θα ήταν, απλά, καταδικασμένη σε αποτυχία απ’ την κούνια της. Η ιδέα, για παράδειγμα, της πολιτιστικής ανωτερότητας λόγω «αγνότητας» και «μη επιμειξίας» θα ήταν καταγέλαστη στα ‘70s και στα ‘80s. Γιαυτό και οι πιο επιτήδειοι μεταξύ των νεοφασιστών εστίασαν σε πρώτο χρόνο, σαν τακτική, όχι στην πολιτιστική καθαρότητα αλλά στην πολιτιστική ασυμβατότητα. Στο ότι είναι αδύνατη (ή επιζήμια) η συνάφεια, η κοινή ζωή και οι αλληλεπιδράσεις διαφορετικών πολιτιστικών υποκειμένων. Οι λέξεις «αφομοίωση» (αρχικά) και «μη αφομοίωση» έγιναν οι σημαίες, γρήγορα και εύκολα αποδεκτές, ειδικά επειδή η «αφομοίωση» σερβιρίστηκε έξυπνα σαν «αντιρατσιστική».
Ορίζοντας εξ αρχής σαν μόνη επιτρεπτή εκδοχή σχέσεων μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών αυτήν της κυριαρχίας (και άρα της κυριαρχίας του λευκού πρωτοκοσμικού απέναντι σε οποιονδήποτε άλλο), τοποθετώντας δηλαδή στο κέντρο κατευθείαν την διάταξη των συσχετισμών δύναμης, απέφυγαν οι νεοφασίστες τις κακοτοπιές που θα είχε μια «βήμα βήμα» οργάνωση του πολιτιστικού ρατσισμού. Εισήγαγαν επιπλέον πλαγίως μια ορισμένη παράσταση αναβίωσης του «εδάφους», που δεν είναι άλλο απ’ την εθνοκρατική επικράτεια και τα σύνορά της.
Το απόλυτα αδύνατο σημείο αυτών των θεωρημάτων είναι, φυσικά, ότι αυτοί οι πολιτισμοί που θεωρούνται «ασύμβατοι» μεταξύ τους έχουν συνυπάρξει στη συντριπτικά μεγαλύτερη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας (εφόσον υπήρχε στοιχειώδης δυνατότητα γι’ αυτό). Παράγοντας πάμπολα δυναμικά «υβρίδια». Σίγουρα ως την δημιουργία του «έθνους / κράτους» και την προσπάθεια των αστικών τάξεων να διαμορφώσουν (κατ’ αρχήν μέσω του μαζικού εκπαιδευτικού συστήματος) τον ισοπεδωμένο από πολιτιστικές ιδιαιτερότητες, μονοδιάστατο «εθνικό πολίτη / υπήκοο». Και τον ανάλογο «εθνικό πολιτισμό». Εξαφανίζοντας μειονοτικές γλώσσες και διαλέκτους, εξαφανίζοντας (ή, αντίθετα, βάζοντας στα μουσεία της ανθρωπολογίας) ήθη και έθιμα, κλπ κλπ. Οι «εθνικά σωστοί πολιτισμοί» ήταν μια διαδικασίααποικιοποίησης ανάλογη των «μεγάλων κατακτήσεων».