O Bob Dylan του Γιώργου – Ίκαρου Μπαμπασάκη…

Ενα καλειδοσκοπικό πορτρέτο

Γράφει ο Αντώνης Ν. Φράγκος

«Το φαινόμενο Bob Dylan» (Εκδ. Μεταίχμιο), γράφτηκε με αφορμή την βράβευση του βάρδου με το Νόμπελ Λογοτεχνίας και αποτελεί ακόμη μια δημιουργική ψηφίδα στο έργο του ποιητή, μεταφραστή και συγγραφέα Γιώργου – Ίκαρου Μπαμπασάκη.

Με την ίδια αισθητική, που ο λογοτέχνης γράφει τα μυθιστορήματά και τα δοκίμιά του – για τον Debord, τους Καταστασιακούς ή τον Burroughs – με τον ίδιο τρόπο φιλοτεχνεί το πορτρέτο του Αμερικανού τροβαδούρου: μιλάει για την παρέα των ανθρώπων που ανακάλυψαν – μαζί και αυτός – τον Dylan στην Ελλάδα, για εκείνους που μετέφρασαν τους στίχους – ποιήματά του, για τον Πουλικάκο και τον Σαββόπουλο που πρωτόπαιξαν το «All Alone In The Watchtower». Μιλάει, ακόμη, για την χαρά να είσαι νέος και ορεξάτος και να μοιράζεσαι μαζί με άλλους μουσικές και συναισθηματικές εικόνες του μεγάλου Dylan – παράλληλα, βυθίζεται στο κόσμο του ποιητή με αποσπάσματα στίχων και γραπτών του, παρμένα, κυρίως, από την βιογραφία του Dylan, «Η ζωή μου» (Εκδ. Μεταίχμιο) και το «Μια Γενιά σε Κίνηση» του David Pichaske (Εκδ. Κουκκίδα) ενώ κοσμεί τα κεφάλαια του βιβλίου με στίχους του καλλιτέχνη.

Είναι καλειδοσκοπικό το στήσιμο του πορτρέτου, ενίοτε, αυθαίρετο αλλά πάντοτε στην ουσία του θέματος που δεν είναι άλλο από την ανάδειξη της σπουδαιότητας του τραγουδοποιού. Καθώς περιγράφει με έξαψη τα σημαντικότερα γεγονότα της ζωής του Dylan – σαν να συμμετέχει και αυτός μέσα στα πράγματα και όχι από καθέδρας, σαν να τα ζει εδώ και τώρα – παραλληλίζει την στάση του με αυτήν του Debord, συγκρίνει κείμενά τους όπου μιλάνε για την συνεχόμενη αντίθεσή τους απέναντι στα δημοφιλή ρεύματα της εποχής, ο πρώτος σχετικά με την μανία των οπαδών του φολκ τραγουδιού διαμαρτυρίας να τον εντάξουν ως γκουρού εκεί και ο δεύτερος στην ολοένα και περισσότερο αυξανόμενη ανάγκη των αντισυστημικών να τον περιορίσουν ιδεολογικά. Νιώθουν και οι δυο ως παρείσακτοι και για τούτο πάντοτε σε δημιουργική εγρήγορση.

ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ ΑNGELA DAVIS ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ, ΣΤΗΝ ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ…

Σε αυτή την γεμάτη προκλήσεις στιγμή της ιστορίας μας, ας θυμίσουμε στους εαυτούς μας ότι εμείς, οι εκατοντάδες χιλιάδες, τα εκατομμύρια των γυναικών, των τρανς, των αντρών και των νέων που είμαστε σήμερα εδώ στην Πορεία των Γυναικών, εμείς αντιπροσωπεύουμε τις δυνάμεις της αλλαγής και είμαστε αποφασισμένοι/ες να εμποδίσουμε τις πεθαμένες κουλτούρες του ρατσισμού και της έτερο-πατριαρχίας (hetero-patriarchy) να αναγεννηθούν.

Είμαστε ο συλλογικός φορέας της ιστορίας και η ιστορία δεν διαγράφεται όπως οι ιστοσελίδες. Ξέρουμε ότι μαζευόμαστε αυτό το απόγευμα σε γη αυτοχθόνων και ακολουθούμε την κατεύθυνση των πρώτων ανθρώπων που παρόλη την γενοκτονική βια ποτέ δεν εγκατέλειψαν τον αγώνα για γη, νερό και πολιτισμό. Ιδιαίτερα χαιρετούμε σήμερα τους Σίου του Standing Rock.

Οι αγώνες των μαύρων που έχουν διαμορφώσει την ίδια τη φύση της ιστορίας αυτής της χώρας, δεν μπορεί να εξαφανιστούν με μια απλή κίνηση του χεριού. Δεν θα μας κάνουν να ξεχάσουμε ότι οι ζωές των μαύρων πράγματι μετράνε. Αυτή είναι μια χώρα που στηρίχθηκε στην αποικιοκρατία και τη δουλεία και αυτό συνεπάγεται, καλώς ή κακώς, ότι η ίδια η ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών είναι μια ιστορία μετανάστευσης και υποδούλωσης. Το να σπέρνεις την ξενοφοβία, να κραυγάζεις για δολοφονίες και βιασμούς και να χτίζεις τοίχους δεν θα διαγράψει την ιστορία.

Κανένας άνθρωπος δεν είναι παράνομος

Ο αγώνας για να σώσουμε τον πλανήτη, να σταματήσουμε την κλιματική αλλαγή, να εξασφαλίσουμε την πρόσβαση σε νερό για την γη των Σίου του Standing Rock, του Φλιντ στο Μισιγκαν, για τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, ο αγώνας για να σώσουμε την χλωρίδα και την πανίδα, να σώσουμε τον αέρα – αυτό είναι το σημείο μηδέν του αγώνα για την κοινωνική δικαιοσύνη.

Αυτή είναι μια πορεία γυναικών και αυτή η πορεία γυναικών αντιπροσωπεύει την ελπίδα του φεμινισμού ενάντια στην ολέθρια εξουσία της κρατικής βίας. Και ο συμπεριληπτικός και διαθεματικός φεμινισμός είναι αυτός που καλεί όλες και όλους εμάς να γίνουμε μέρος της αντίστασης απέναντι στο ρατσισμό, την ισλαμοφοβία, τον αντι-σημιτισμό, το μισογυνισμό και την καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Ναι, χαιρετούμε των αγώνα για τα 15 δολάρια ωρομίσθιο (fight for 15). Αφιερώνουμε τους εαυτούς μας στη συλλογική αντίσταση. Αντίσταση στους δισεκατομμυριούχος κερδοσκόπους και εξευγενιστές (gentrifiers). Αντίσταση στους πειρατές του συστήματος υγείας. Αντίσταση στις επιθέσεις ενάντια σε Μουσουλμάνους και σε μετανάστες. Αντίσταση στις επιθέσεις ενάντια στους ανθρώπους με αναπηρία. Αντίσταση στην κρατική βία που ενορχηστρώνεται από την αστυνομία και μέσα από την  βιομηχανοποίηση του σωφρονιστικού συστήματος. Αντίσταση στην θεσμική και διαπροσωπική έμφυλη βία, ιδιαίτερα ενάντια στις έγχρωμες τράνς γυναίκες.

Τα δικαιώματα των γυναικών είναι ανθρώπινα δικαιώματα σε όλο τον κόσμο και για αυτό λέμε ελευθερία και δικαιοσύνη για την Παλαιστίνη. Χαιρετίζουμε την απελευθέρωση της Τσέλσι Μάνινγκ και του Όσκαρ Λόπεζ Ριβέρα. Αλλά λέμε ακόμη ελευθερία στον Λέοναρντ Πετιέ. Ελευθερία στον Μουμία Αμπού-Τζαμάλ. Ελευθερία στην Ασάτα Σακούρ.

Τους επόμενους μήνες και χρόνια θα κληθούμε να εντείνουμε τα αιτήματά μας για κοινωνική δικαιοσύνη, να γίνουμε πιο αγωνιστικοί/ες στην υπεράσπιση των πιο ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού. Αυτοί που ακόμη υπερασπίζονται την ανωτερότητα της λευκής ανδρικής έτερο-πατριαρχίας καλύτερα να προσέχουν.

Οι επόμενες 1459 μέρες της διακυβέρνησης του Τραμπ, θα είναι είναι 1459 μέρες αντίστασης: Αντίσταση στους δρόμους, αντίσταση στις σχολικές τάξεις, αντίσταση στη δουλειά, αντίσταση στην τέχνη και την μουσική μας.

Αυτή είναι η αρχή και μέσα από τα λόγια της Ελα Μπέικερ “Εμείς που πιστεύουμε στην ελευθερία δεν μπορούμε να ξαποστάσουμε μέχρι να έρθει”.

Ευχαριστώ

Το κείμενο της ομιλίας στα αγγλικά, εδώ

Μετάφραση: Δημήτρης Πούλιος

 _________________________________________________________

Από:http://k-lab.zone/omilia-tis-angela-davis-stin-poria-gynekon-stin-ouasigkton/

Η «συνωμοσία»…

Το ψόφιο κουνάβι έκανε κιόλας το πρώτο ρεκόρ του, πριν καλά καλά κλείσει 24 επίσημες ώρες στην καρέκλα του: έχει προκαλέσει ένα πολύ μεγάλο, εντός και εκτός ηπα, κύμα διαδηλώσεων. Εναντίον του. Ποιος απ’ τους 44 προηγούμενους προέδρους θα μπορούσε να παινευτεί για κάτι τέτοιο;
Φυσικά μπορεί να αποδοθεί και αυτό στις εναντίον του συνωμοσίες. Υποθέτουμε ότι το διεθνές πρωτοκοσμικό (και όχι μόνο το αμερικάνικο) φασισταριό θα δοκιμάσει κάποια στιγμή να «απαντήσει», «προστατεύοντας τον προστάτη».
Το μόνο που θα ευχόμασταν θα ήταν, ειδικά στις ηπα, όπου υπάρχει ένα μαχητικό και μαζικό εργατικό κίνημα, να καθορίσει τις δικές του γραμμές μάχης απέναντι στους νεοφασίστες / βιτρίνες των αφεντικών· και να βαθύνει την πόλωση.
Έχει μεγάλη σημασία αυτό. Καθώς τα αξιώματα στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο είναι θεατρικοί ρόλοι, κάποιοι σύμβουλοί του ψόφιου κουναβιού θα μπορούσαν να του υποδείξουν να «ζητήσει συγγνώμη» για τον σεξισμό του, και να κάνει μερικές (θεατρικές) χειρονομίες «φεμινισμού»… Δεν θα πείσει, αλλά θάχει να λέει. Κι αυτός και οι οπαδοί του.
Στα ζητήματα, όμως, της εκμετάλλευσης και της υποτίμησης της εργασίας δεν υπάρχει κανένα περιθώριο. Ούτε για θεατρινισμούς ούτε για ψόφιες φιλοφρονήσεις. Κι αν τα liberal μεσοστρώματα που έχουν θυμώσει κατά του ψόφιου κουναβιού έχουν δέκα λόγους για τα νεύρα τους, υπάρχουν πολύ περισσότεροι για την σύγχρονη εργατική τάξη. Και στις ηπα, και στην αγγλία, και παντού· εκεί που οι νεοφασίστες παίρνουν το γκουβέρνο, και εκεί που δεν το έχουν.

Η εξουσία του ναρκισσισμού…

«Υπάρχει μόνο ένα πράγμα στον κόσμο χειρότερο από το να μιλά κανείς για σένα· να μην μιλά για σένα κανείς»
Oscar Wilde – The Picture of Dorian Gray (σ.4)

Σχεδόν τρεις δεκαετίες πριν, ο Αμερικανός κοινωνιολόγος Christopher Lasch εκδίδει την Κουλτούρα του Ναρκισσισμού. Το πολυσυζητημένο αυτό βιβλίο θα γίνει αποδεκτό από ανθρώπους διάφορων πολιτικών χώρων, ενώ την ίδια στιγμή θα δεχθεί ποικίλες αντιδράσεις και σχόλια. Για τον Lasch, λοιπόν, στη μεταπολεμική Αμερική αναδύεται ένας τύπος ανθρώπου που σύμφωνα με τις κλινικές μελέτες εμπίπτει στην κατηγορία του «παθολογικού ναρκισσισμού». Αυτή η παθολογία δεν αφορά μονάχα την καθημερινή ναρκισσιστική συμπεριφορά, δηλαδή τον ηδονιστικό εγωισμό. Έχει να κάνει, εξίσου, και με την ατέρμονη ανάγκη μας για υπερβολικό αυτο-θαυμασμό, καθώς και με την έλλειψη κατανόησης των συναισθημάτων των άλλων. Επιπλέον, στο ίδιο βιβλίο, ο Lasch εντοπίζει εκδηλώσεις αυτής της διαταραχής σε διάφορες πτυχές της κοινωνικής ζωής, και κυρίως στον χαρακτήρα διαφόρων διάσημων προσώπων (τα γνωστά celebrities), λόγω της τάσης τους να προσπαθούν με κάθε μέσο να τραβήξουν τα φώτα της δημοσιότητας. Από τη στιγμή, βέβαια, που ο κόσμος των celebrity διεκδίκησε να παρουσιαστεί στο «δημόσιο βίο» ως κοινωνικό πρότυπο και δείγμα προσωπικής επιτυχίας, το αναμενόμενο επόμενο βήμα ήταν να εισβάλει στην πολιτική ζωή. Έτσι, από την εποχή του Ronald Reagan και του Silvio Berlusconi μέχρι και σήμερα, τον πολιτικό κόσμο κατακυριεύουν μηδαμινές περσόνες, άνθρωποι δίχως ίχνος ευπρέπειας και ευσυνειδησίας, που καταφεύγουν στον λαϊκισμό με στόχο – αποκλειστικά και μόνο – να εξυπηρετήσουν τη δίψα τους για λίγη δημοσιότητα. Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, Donald Trump, όχι μόνο δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση, αλλά απεναντίας πρόκειται για μια από τις πιο θλιβερές αντανακλάσεις αυτής της διαβρωτικής κουλτούρας.

Υπάρχουν φασίστες στην Ελλάδα; Το πρόβλημα της λαϊκής υποστήριξης στο φασισμό στις συνθήκες της κρίσης …

Βαγγέλης Λαγός

Το τελευταίο διάστημα και με αφορμή το προσφυγικό ζήτημα, γίναμε μάρτυρες της οργανωμένης επανάκαμψης του χρυσαυγίτικου λόγου και δράσης στη δημόσια σφαίρα. Ταυτόχρονα,  επανεμφανίστηκε στη δημόσια συζήτηση μια προβληματική που είχε υποχωρήσει (έως και εξαφανιστεί) μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τη σύλληψη και παραπομπή σε δίκη της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής. Πρόκειται για την άποψη που εκφράστηκε πάλι πρόσφατα από συμπολιτευόμενο βουλευτή, ο οποίος υποστήριξε σε συνέντευξή του, ότι οι ψηφοφόροι της ΧΑ «δεν έχουν σχέση με το ρατσισμό και τον φασισμό», αλλά είναι «απλοί άνθρωποι» που έχουν «παρασυρθεί» στην υποστήριξη του φασισμού», καθώς «αγωνιούν για να βρουν μία λύση επιβίωσης».[1] Η άποψη αυτή εκφράστηκε εν πολλοίς και από άλλους συμπολιτευόμενους πολιτικούς που προσπάθησαν να εξηγήσουν την κυβερνητική απόπειρα προσέγγισης των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής μέσω της συμπερίληψής της στην «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» που αποκαλείται «εθνικά θέματα», κατά την πρόσφατη κοινή επίσκεψη μελών της κυβέρνησης και βουλευτών της Χρυσής Αυγής στο Καστελόριζο.

Οι υποστηρικτές αυτής της άποψης επανενεργοποίησαν ένα, εδώ και καιρό, απαξιωμένο στη δημόσια συζήτηση, εξηγητικό-ερμηνευτικό σχήμα για την ενίσχυση του φασισμού στο πλαίσιο της κρίσης. Το σχήμα αυτό είχε εμφανιστεί κατά τη φάση του σοκ που προκάλεσε η είσοδος της ΧΑ στη Βουλή και, για ένα διάστημα, είχε επικρατήσει στον δημόσιο λόγο γύρω από τα αίτια και το νόημα της εκλογικής ενίσχυσης του φασισμού στην Ελλάδα της κρίσης. Είχε όμως σταδιακά εγκαταλειφθεί, μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Πρόκειται για την απόπειρα εξήγησης και ερμηνείας της λαϊκής ψήφου στο ναζιστικό κόμμα μέσα από την επίκληση της οργής και της απελπισίας των πολιτών μπροστά στις καταστροφικές, για την κοινωνία, πολιτικές λιτότητας.

Όλοι οι «ικανοί» απατεώνες μας κυβέρνησαν κι εξακολουθούν να κυβερνάν…

Γράφει ο mitsos175

Έχω πει ότι αν κάποιος αντίπαλος πει κάτι σωστό, δεν θα διαφωνήσω, επειδή το είπε αυτός. Έλα όμως που, αν μιλάει ο Μητσοτάκης, ακόμα και η πιο λογική φράση γίνεται τρολιά. «Με κάθε νέα παράνομη μονιμοποίηση στο δημόσιο τομέα χάνει τη θέση του κάποιος που την αξίζει» δήλωσε ο νεοφιλελές ανθρωποφάγος.
Πως να διαφωνήσεις με κάτι τέτοιο; Αλλά δεν είναι μόνο στο Δημόσιο.

Όταν κάποιος ανάξιος, λαμόγιο, «καπελώνει» τους υπόλοιπους κάνει ανυπολόγιστη ζημιά. Ας δούμε πρώτα το Δημόσιο Τομέα. Ποιός άραγε έκανε, κάνει και θα κάνει τις παρανομίες, τα ρουσφέτια, όλα τα σχετικά, για να μπούνε οι άχρηστοι σε καίριες θέσεις, ώστε να αισθάνονται υποχρεωμένοι, με αποτέλεσμα να κάνουν μετά τα χατίρια σ’ κείνον που τους διόρισε;
Οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ κυρίως ενώ ακολουθεί τον κατήφορο ο ΣΥΡΙΖΑ και οι λοιποί κηφήνες. Της ΝΔ, που όταν ήταν ο μπαμπάς πρωθυπουργός, διόριζε τα βαφτιστήρια όχι μόνο από το παράθυρο, αλλά γκρέμιζε και τοίχους, για να αλώσουν το δημόσιο.
Που η αδερφή του ακαταλληλότερου τσέλιγκα είχε σαν υπουργός το μεγαλύτερο προσωπικό κομματικό στρατό, οι οποίοι τρέφονταν από το Κράτος. Επειδή ξέρω που το πάει ο βρικόλακας, ψάχνει άλλοθι για σφαγή των προηγούμενων, ώστε να βάλει τους δικούς του κόλακες για να κάνει το κράτος τσιφλίκι του πριν το ξεπουλήσει, του προτείνω το εξής: Να δει τις λίστες με εκείνους που διόριζε το κόμμα του, εκείνες ντε που έστελναν οι τοπικές, νομαρχιακές, γραφεία των βουλευτών και που κατά καιρούς γίνονταν σούσουρο όταν τις έβγαζαν στη φόρα οι χθεσινοί του αντίπαλοι και σημερινοί του συνεργάτες και να ζητήσει να φύγουν οι παράνομα διορισμένοι της ΝΔ. Να πει στη ΔΑΚΕ να παραιτηθούν, ώστε να δώσουν το καλό παράδειγμα.

Βέβαια το πόσο αλλεργικός στην αξιοκρατία είναι ο Μητσοτάκης φαίνεται κι από τη Βράση. Τη Δράση δηλαδή που ξαναγύρισε στο μαντρί. Η Δράση, οι φανατικοί μητσοτακικοί, που όσο είχαν το κόμμα άλλοι πλην του Επίτιμου, ούτε να φτύσουν τη ΝΔ. Τώρα όμως που οι Γερμανοί διέταξαν να διαδεχτεί τον Τσίπρα το νέος δήμιος, επέστρεψαν κρατώντας μαχαιροπήρουνα. Μέχρι να φάνε το κυρίως πιάτο από το Κράτος, τρώνε τους οπαδούς του Καραμανλή ως ορεκτικό. Τι κι αν είναι όλοι αηδιαστικοί, τι κι αν κάνουν ζημιά, του Κούλη δεν του καίγεται καρφί. Είναι οι δικοί του. Ο Κούλης οικειοποιείται πρώτα τη ΝΔ και μετά όλο το Δημόσιο. Στο τέλος θα πουλήσει τα πάντα για να εισπράξει ο ίδιος τα κέρδη.

Και στην πολιτική λοιπόν ισχύει αυτό που είπε. Αλλά με τι κριτήριο λέμε ότι κάποιος είναι άξιος; Η πλειοψηφία πάντως σε αυτή την περίπτωση έχει κάνει αρκετά λάθη. Να θυμίσω πως πρωθυπουργός έγινε ο Γιωργάκης, τον οποίο μάλιστα είχαν ψηφίσει ως αρχηγό πολλοί περισσότεροι από όσους ψήφισαν τον Μητσοτάκη. Μάλιστα πριν μας ρίξει στον Καιάδα είχε πάρει 44%. Σαμαράς, Τσίπρας κα αποδεικνύουν ότι ο κόσμος επιλέγει κάθε φορά αυτόν που κάνει τη χειρότερη δυνατή ζημιά.

Μην είμαστε όμως άδικοι. Δεν είναι μόνο εδώ. Μην ξεχνάμε παλιότερα ότι οι ναζί ήταν πρώτο κόμμα στη Γερμανία. Βέβαια μετά το μετάνιωσαν αλλά ήταν πολύ αργά. Η αυτοκτονία είναι μη αναστρέψιμη. Για να μην πούμε για τις ΗΠΑ. Όχι για το νέο πλανητάρχη, γι αυτόν έχουμε καιρό να σιχτιρίζουμε τους ανόητους που τον επέλεξαν. Όσοι από τους Αμερικάνους επιβιώσουν, θα θυμούνται για πολλά χρόνια, ότι το να δίνεις σε αδίστακτους κρετίνους την εξουσία, έχει πολύ σοβαρές επιπτώσεις.

Αλλά έκανα χάζι την παρέλαση ηλιθίων πρώην προέδρων. Ο Μπους ο Β’ ο «μαλάκας» (σύμφωνα με τη CIA) πχ αποφάσιζε επεμβάσεις όταν δεν μπορούσε να φορέσει αδιάβροχο, ή ο αδιόρθωτος Bill που μόνο δεν την έπαιζε δημόσια βλέποντας την κόρη του Προέδρου. Υeah! Όλοι οι «ικανοί» απατεώνες μας κυβέρνησαν κι εξακολουθούν να κυβερνάν. Γι αυτό πάμε κατά διαόλου….

---

Από:

http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2017/01/blog-post_420.html

ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (ΛΥΚΟΣ ΞΑΝΑ)…

Mου αρεσει που πανηγυριζω….Γιατι αραγε πανηγυριζω; Πετυχα κατι που να δικαιολογει ολον αυτον τον πανζουρλισμο; Οι ωρες παραμενουν αδειες, τα ρολογια παραμενουν διχως δεικτες, οι ανθρωποι παραμενουν διχως προσωπο, κ εγω, Μπεργκμανικος ηρωας που βιαζεται να κανει προωρα απολογισμο..Τιποτα δε θα μπορουσε να με διαψευσει γρηγοροτερα απο την ιδια τη ζωη, η ζωη εχει τον τροπο της να διαψευδει χαρες, πανηγυρισμους, νικες, κατορθωματα..Τουλαχιστον, διαψευδει  και τα αντιθετα τους; Διαψευδει και τις ηττες, τις αποτυχιες; Τη κατηφεια;
Κ αν σα σφουγγαρι σαρωνει τα παντα, νικες κ ηττες, κατορθωματα κ αποτυχιες,
μηπως αυτο ειναι κατι που μπορει να με παρηγορησει;
Η ειναι κατι που θα πρεπει να με θλιβει ακομα περισσοτερο;

Κοιταζω το σκυλι στο διπλανο μπαλκονι, ενα σκυλι το οποιο εχει παψει να γαβγιζει τους ανθρωπους κ τις γατες, γαβγιζει μονο τους ομοιους του, με καθε σκυλι που περναει κατω απτο μπαλκονι, μεσημερι, βραδυ, τινασσεται η γειτονια στο ποδι απο τα γαβγισματα.

Κανω σκεψεις χαζες οτι το σκυλι αυτο ειναι προδοτης της Φυλης του, οτι ειναι ενας σκλαβος εκφυλισμενος, διοτι, τι αλλο ειναι ο εκφυλισμος, απο το να ηττασαι,κ αντι να ντρεπεσαι τουλαχιστον γι αυτο, να πανηγυριζεις, κουνωντας την ωρα σου στον αφεντη σου;

Κανω σκεψεις χαζες κ λυπαμαι αυτον τον πελωριο σκυλο, αυτον τον πρωην περηφανιο κ νυν εκφυλισμενο σκυλο, ο οποιος ανα πασα στιγμη θα μπορουσε να κατασπαραξει τους αφεντες του και να βγει εξω στο δρομο, παρεα με αυτους που τωρα λυσσαει να γαβγιζει.

Κ καπως ετσι τελειωνει η υπερηφανεια και μαθαινουμε να γινομαστε οι καλυτεροι φιλοι των αφεντικων μας, μαθαινουμε εγκλωβισμενοι στα μπαλκονια να κρυωνουμε και να κουναμε τις ουρες μας,
κ συχνα πανηγυριζουμε,
γιατι πανηγυριζουμε; Τι πετυχαμε για το οποιο αξιζει να πανηγυριζουμε; Αν καποιος αλλος που σου μοιαζει, εχυσε το αιμα του περιμενοντας  εσενα με τη σειρα σου, οταν κληθεις, να χυσεις το δικο σου, οταν χρειαστει,
τι πιστευεις οτι πρεπει να νιωσεις εσυ που εσπασες αυτη την αλυσιδα του αιματος,
αναβιωνοντας αλλες αλυσιδες, απ’τα παλια;