Ενα καλειδοσκοπικό πορτρέτο
Γράφει ο Αντώνης Ν. Φράγκος
«Το φαινόμενο Bob Dylan» (Εκδ. Μεταίχμιο), γράφτηκε με αφορμή την βράβευση του βάρδου με το Νόμπελ Λογοτεχνίας και αποτελεί ακόμη μια δημιουργική ψηφίδα στο έργο του ποιητή, μεταφραστή και συγγραφέα Γιώργου – Ίκαρου Μπαμπασάκη.
Με την ίδια αισθητική, που ο λογοτέχνης γράφει τα μυθιστορήματά και τα δοκίμιά του – για τον Debord, τους Καταστασιακούς ή τον Burroughs – με τον ίδιο τρόπο φιλοτεχνεί το πορτρέτο του Αμερικανού τροβαδούρου: μιλάει για την παρέα των ανθρώπων που ανακάλυψαν – μαζί και αυτός – τον Dylan στην Ελλάδα, για εκείνους που μετέφρασαν τους στίχους – ποιήματά του, για τον Πουλικάκο και τον Σαββόπουλο που πρωτόπαιξαν το «All Alone In The Watchtower». Μιλάει, ακόμη, για την χαρά να είσαι νέος και ορεξάτος και να μοιράζεσαι μαζί με άλλους μουσικές και συναισθηματικές εικόνες του μεγάλου Dylan – παράλληλα, βυθίζεται στο κόσμο του ποιητή με αποσπάσματα στίχων και γραπτών του, παρμένα, κυρίως, από την βιογραφία του Dylan, «Η ζωή μου» (Εκδ. Μεταίχμιο) και το «Μια Γενιά σε Κίνηση» του David Pichaske (Εκδ. Κουκκίδα) ενώ κοσμεί τα κεφάλαια του βιβλίου με στίχους του καλλιτέχνη.
Είναι καλειδοσκοπικό το στήσιμο του πορτρέτου, ενίοτε, αυθαίρετο αλλά πάντοτε στην ουσία του θέματος που δεν είναι άλλο από την ανάδειξη της σπουδαιότητας του τραγουδοποιού. Καθώς περιγράφει με έξαψη τα σημαντικότερα γεγονότα της ζωής του Dylan – σαν να συμμετέχει και αυτός μέσα στα πράγματα και όχι από καθέδρας, σαν να τα ζει εδώ και τώρα – παραλληλίζει την στάση του με αυτήν του Debord, συγκρίνει κείμενά τους όπου μιλάνε για την συνεχόμενη αντίθεσή τους απέναντι στα δημοφιλή ρεύματα της εποχής, ο πρώτος σχετικά με την μανία των οπαδών του φολκ τραγουδιού διαμαρτυρίας να τον εντάξουν ως γκουρού εκεί και ο δεύτερος στην ολοένα και περισσότερο αυξανόμενη ανάγκη των αντισυστημικών να τον περιορίσουν ιδεολογικά. Νιώθουν και οι δυο ως παρείσακτοι και για τούτο πάντοτε σε δημιουργική εγρήγορση.
