Το θαύμα της αυλής…

του Θάνου Ανδρίτσου

Το θαύμα της αυλής

Σκέψεις χωρίς θεατρική γνώση.

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντοτε μου άρεσαν τα έργα της μεταπολεμικής εποχής,. Δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτά «η Αυλή των Θαυμάτων» του Καμπανέλλη, Κατανοητά αλλά και με βάθος πράγματα, ότι πρέπει για έναν μέτριο φίλο της τέχνης σαν και του λόγου μου. Και βέβαια φτώχεια, διάλυση, ανημποριά αλλά και περηφάνια, αλληλεγγύη και «θα τα περάσουμε και αυτά». Συγκίνηση και πικρία ή οργή για τις φτωχογειτονιές της Αθήνας, ή με παρόμοιο τρόπο των διπλανών Ιταλών την ίδια περίοδο, σε ασπρόμαυρο φόντο και με κακό ήχο.

Τώρα όλοι λένε ότι είναι πιο επίκαιρα. Και είναι αλήθεια. Μόνο που εμένα δε μου αρέσουν πια. Με καταπλακώνουν, με βαραίνουν. Είναι πάντα ωραίο, αν είσαι και αριστερός, αν είσαι και λιγάκι μελό, να συγκινείσαι με τη φτώχεια και τη μετανάστευση και να κάνεις σύνθετους παραλληλισμούς και να λες ωραία λόγια και να τσουγκρίζεις το ποτήρι σου τραγουδώντας στη σκάλα του Μιλάνου. Τώρα, όμως τι λες, που λέει και ο ποιητής; Τώρα, που οι παραλληλισμοί δε χρειάζονται ρητορική δεξιότητα; Τώρα δε μου αρέσουν.

Με κάνουν να σκέφτομαι καταστάσεις που θα δω τριγύρω μόλις βγω από το θέατρο, τελειώσω το βιβλίο, κλείσω την οθόνη. Δεν ξέρω αν θα τις ζήσω εγώ, όπως δεν ήξερα και παλιά, ξέρω όμως ότι τις ζουν ήδη πολλοί, όχι και τόσο μακριά μου. Μου συννεφιάζουν τη σκέψη, που με πολύ κόπο προσπαθώ να την κρατώ καθαρή και διαυγή γιατί θυμάμαι πως ο Λένιν λέει πως η ψυχραιμία είναι πολύτιμη για τους επαναστάτες, και εγώ πρέπει να προσπαθώ να είμαι τέτοιος. Δε μπορώ εύκολα να αφεθώ στην πλοκή, εικόνες εξαθλίωσης και πίνακες με ποσοστά και εισηγήσεις και αντιθέσεις και καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και καθήκοντα και ήττες και λογικά κενά και τσαλαβουτήματα ιστορίας και θεωρίας, στριφογυρνούν και με ταρακουνούν και κάνουν το κεφάλι μου να πονάει. Και έτσι σε μια στιγμή λιποψυχίας με βλέπω να ταυτίζομαι πιο πολύ με τον Ιορδάνη στην ταράτσα που λέει κάτι σαν «ανέβηκα εδώ πάνω γιατί μπαΐλντισα με τον κάτω κόσμο».

Ας κάνουμε και άλλους αντισημίτες να ντρέπονται για τον αντισημιτισμό τους…

Η δημόσια δήλωση συγνώμης του Αδώνιδος Γεωργιάδη προς την εβραϊκή κοινότητα για την αντισημιτική ρητορεία που χρησιμοποίησε στο παρελθόν, είναι το ισχυρότερο πλήγμα που έχει δεχθεί ο διάχυτος ρατσισμός της νεοελληνικής κοινωνίας μετά την ανάδυση του «πατριωτισμού της αλληλεγγύης» (υιοθετώ εδώ τον όρο του Ευθύμιου Παπαταξιάρχη) σε σχέση με την υποδοχή των Σύρων προσφύγων. Και εξίσου όσο και εκείνη, προσφέρεται για εξαγωγή συμπερασμάτων σχετικά με τον νεολληνικό ρατσισμό, αλλά και αντιρατσισμό.

Για το πρώτο: η δήλωση αυτή αποτελεί πλήγμα διότι, πρώτα απ’ όλα, είναι μία αρκετά σπάνια ενέργεια στο πολιτικό τοπίο της Ελλάδας. Δεν μπορώ να θυμηθώ πολλές περιπτώσεις κατά τις οποίες ένας Έλληνας πολιτικός –ή και μη πολιτικός, εδώ που τα λέμε- βγήκε δημόσια και αναθεώρησε μία στάση που είχε ακολουθήσει με ιδιαίτερη επιμονή επί πολλά χρόνια και η οποία ουσιαστικά είχε διαμορφώσει τη φυσιογνωμία του. Ακόμα και το αρκετά μακρινό πλέον mea culpa του Ανδρέα Παπανδρέου, αφορούσε μία στιγμιαία ήσσονος σημασίας απόφαση. Ένας Ανδρέας χωρίς Νταβός, είναι πάντα ο Ανδρέας. Ένας Άδωνις μη αντισημίτης όμως είναι ένας άλλος Άδωνις.

Αυτή η μεταστροφή αποκτά επιπλέον μεγαλύτερη αξία σε μια χώρα όπου η δήλωση μετανοίας, σε όλο το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, υπήρξε συνώνυμο του εξευτελισμού και της παραίτησης· ένα «τρόπαιο» που αποτέλεσε επί δεκαετίες επίδικο αντικείμενο της πιο λυσσώδους πολιτικής (αλλά και στρατιωτικής) αντιπαράθεσης και έδωσε αφορμή για τη δημιουργία τερατωδών και μαζικότατων μηχανισμών διοικητικής καταστολής. Η δε πραγματοποίηση τέτοιας δήλωσης βιώθηκε συχνά ως κάτι τρομερά επαίσχυντο και ταπεινωτικό, ένας οιονεί πολιτικός θάνατος.

Σε ένα τέτοιο φόντο, η αυτόβουλη και χωρίς καμία πίεση δημόσια δήλωση αναθεώρησης της προηγούμενης κοσμοθεωρίας αποκτά μεγαλύτερη αξία, το δε ρήγμα και η σύγχυση που προκαλεί στο μέχρι τώρα συμπαγές αντισημιτικό στρατόπεδο είναι αξιοσημείωτη.

Οι… γούνινοι ήρωες της Αντιφασιστικής Νίκης! …

Μια ιδιαίτερη και άγνωστη επιχείρηση διάσωσης του Πολιορκημένου Λένινγκραντ

Γράφει ο Γρηγόρης Τραγγανίδας

H χθεσινή  μέρα ηταν φορτισμένη ιστορικά, λόγω της επετείου από την απελευθέρωση των τελευταίων εγκλείστων του ‘Αουσβιτς, από τον Κόκκινο Στρατό. Σήμερα, όμως, είναι ακόμη μία σημαντική επέτειος: Το τέλος της Πολιορκίας του Λένινγκραντ. Αυτήν την δεύτερη επέτειο σκεφτήκαμε να την τιμήσουμε, ρίχνοντας φως σε ένα άγνωστο στην Δύση, κεφάλαιο της ηρωικής αντίστασης στον φασιστικό αποκλεισμό, με μάλλον πρωτότυπους και ιδιαίτερους ήρωες. Ας ξεκινήσουμε όμως με μια αναφορά στον επιθανάτιο ρόγχο του πλέον εφιαλτικού στρατοπέδου συγκέντρωσης.

Η ναζιστική «κρεατομηχανή»

Στις 27 Ιανουαρίου του 1945, Σάββατο, περίπου στις 3 το απόγευμα, οι μαχητές του 454 Συντάγματος Πεζικού, της 100ής Μεραρχίας Πεζικού, του 1ου Ουκρανικού Μετώπου τουΚόκκινου Στρατού, περνούν την πύλη του ναζιστικού στρατοπέδου του Αουσβιτς και απελευθερώνουν τους εναπομείνατες 7,5 χιλιάδες ανθρώπους, πραγματικά αποστεωμένα βαδίζοντα «φαντάσματα» κάθε ηλικίας, που οι ναζί δεν πρόλαβαν να αποτελειώσουν.

Το μέγεθος της φρίκης που ένιωσαν οι μαχητές του Κόκκινου Στρατού από αυτό που αντίκρυσαν, ήταν ανάλογο της έκπληξής τους. Διότι, ναι μεν, μέχρι να φτάσουν έως εκεί είχαν δει τον φασιστικό εφιάλτη στα εξαφανισμένα χωριά της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας, αλλά δεν μπορούσαν να φανταστούν της ύπαρξη αυτής της τεράστιας «κρεατομηχανής» που έσταζε ακόμη ανθρώπινο αίμα. Το Αουσβιτς ήταν ένα καλά κρυμμένο μυστικό από τους ναζί. Τόσο καλά, που οι στρατιωτικοί χάρτες που είχε ο Κόκκινος Στρατός όταν έφτασε στις 26 ιανουαρίου του 1945περίπου 60 χιλιόμετρα από την Κρακοβία, έδειχναν ότι μετά το δάσος που βρισκόταν μπροστά του, υπάρχουν μόνο λιβάδια. Οταν όμως οι πρώτες μονάδες του Κόκκινου Στρατού βγήκαν από το δάσος, «έπεσαν» πάνω σε ψηλούς φράχτες, με συρματοπλέγματα και εγκαταλειμμένες σκοπιές και «φωλιές» πολυβόλων.

Την ίδια μέρα, στις 27 Ιανουαρίου δηλαδή, άλλες μονάδες του Κόκκινου Στρατού απελευθερώνουν περιφερειακές εγκαταστάσεις του Αουσβιτς, στο Γιάβοζνο, ενώ, την επομένη, στις 28 Ιανουαρίου, η 107η Μεραρχία Πεζικού του Κόκκινου Στρατού απελευθερώνει τοΑουσβιτς – Μπίρκενάου.

Για την απελευθέρωση αυτών των «εργοστασίων θανάτου», τα οποία αποτελούν την «επιτομή» της ναζιστικής φρίκης και της φασιστικής κτηνωδίας, ο Κόκκινος Στρατός θυσίασε 350 χιλιάδες στρατιώτες και αξιωματικούς.

ΙΒΜ: Ο επιστάτης του Άουσβιτς…

Το ημερολόγιο έγραφε 27 Ιανουαρίου του 1944, όταν ο Κόκκινος Στρατός έφτανε στο Άουσβιτς και απελευθέρωνε τους τελευταίους 7.500 επιζήσαντες. Το στρατόπεδο εξόντωσης του Γ’ Ράιχ έγινε σύμβολο της φρίκης του Ολοκαυτώματος, στη διάρκεια του οποίου εκτελέστηκαν εκατομμύρια άνθρωποι. Όμως διάφορες πτυχές του όλου “project” της ναζιστική θηριωδίας, έχουν μείνει επιμελώς στο σκοτάδι.

 

Η IBM έδινε όλες τις λύσεις στους Ναζί. Ως και την Τελική.

   «Δες τα πάντα με τις διάτρητες κάρτες της Hollerith-ΙΒΜ»

« Όταν η Γερμανία ήθελε να εντοπίσει τους Εβραίους από το όνομά τους, η IBM τους έδειξε πώς. Όταν η Γερμανία ήθελε να χρησιμοποιήσει αυτές τις πληροφορίες για να ξεκινήσει προγράμματα κοινωνικής απέλασης και απαλλοτρίωσης, η IBM έδωσε τα τεχνολογικά μέσα. Όταν χρειάστηκε τα τρένα να αποκτήσουν χρονική ακρίβεια, τρένα από πόλη σε πόλη ή μεταξύ στρατοπέδων συγκεντρώσεων, η IBM προσέφερε και αυτή τη λύση. Τελικά δεν υπήρχε καμία λύση, όπου η IBM δεν θα επινοήσει για ένα Ράιχ πρόθυμο να πληρώσει για τις παρεχόμενες υπηρεσίες. Η μια λύση οδήγησε στην άλλη. Καμία λύση δεν ήταν έξω από το θέμα.»[1]

 

Το πενταψήφιο τατουάζ που χρησιμοποιήθηκε (και) στο Άουσβιτς ήταν ο κωδικός αριθμός της IBM

Το τατουάζ – αριθμός ήταν μέρος ενός ειδικού συστήματος διάτρητης κάρτας (card – punched system) που επινοήθηκε από την IBM για την παρακολούθηση των κρατουμένων σε όλα τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, συμπεριλαμβανομένης της καταναγκαστικής εργασίας στο Άουσβιτς. Κανένα τέτοιο μηχάνημα δεν πωλήθηκε στους Ναζι∙ ήταν όλα μισθωμένα.  Η IBM ήταν η μόνη πηγή όλων των διάτρητων καρτών. Έδινε τα ανταλλακτικά και έκανε το σέρβις των μηχανών “on-site”, είτε στο Νταχάου ή στην καρδιά του Βερολίνου, απευθείας ή μέσω εξουσιοδοτημένου και εκπαιδευμένου δικτύου αντιπροσώπων. Δεν υπήρχαν καθολικές διάτρητες κάρτες. Κάθε σειρά ήταν ειδικά σχεδιασμένη από τους μηχανικούς της IBM, όχι μόνο για να συλλάβει τις πληροφορίες που πήγαιναν μέσα, αλλά και να μετρήσει τις πληροφορίες που οι Ναζί ήθελαν να αποσπάσουν (θρησκεία, εθνικότητα, γλώσσα κτλ). [2]

 

Η επίσημη απάντηση της IBM είναι ότι «δεν έχει πολλές πληροφορίες για εκείνη την περίοδο».

Το ΔΝΤ στην Ρωσσία – (2) Η μελέτη για την οικονομία της ΕΣΣΔ …

Για να ολοκληρωθεί η μελέτη τής σοβιετικής οικονομίας που ζήτησε ο Τζωρτζ Μπους, χρειάστηκε να συνεργαστούν επί πέντε μήνες το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, ο ΟΟΣΑ και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανοικοδόμησης και Ανάπτυξης. Τελικά, στις 19 Δεκεμβρίου 1990 δόθηκε στην δημοσιότητα το τελικό κείμενο καμμιά εξηνταριά σελίδων, με τον λιτό τίτλο «The economy of the USSR», το οποίο περιείχε και τις προτάσεις τού ΔΝΤ (*).

Το Ταμείο ήταν απολύτως σαφές ως προς το βίαιο πρόγραμμα που είχε στα σκαριά για την Σοβιετική Ένωση και απέρριπτε κατηγορηματικά οποιαδήποτε εναλλακτική επιλογή. Το παρακάτω απόσπασμα είναι χαρακτηριστικό (οι υπογραμμίσεις δικές μου):

Στην ιδανική περίπτωση, θα μπορούσε να ακολουθηθεί ένας δρόμος σταδιακής μεταρρύθμισης, η οποία θα ελαχιστοποιούσε τις οικονομικές διαταράξεις και παράλληλα θα μας επέτρεπε να δρέψουμε σύντομα τους καρπούς τής αυξημένης οικονομικής αποδοτικότητας. Όμως εμείς δεν γνωρίζουμε κανέναν τέτοιο δρόμο, ειδικά με τις δεδομένες δύσκολες συνθήκες υπό τις οποίες αρχίζουμε. Πραγματικά αμφιβάλλουμε για το αν η επιστροφή στον κεντρικό έλεγχο συνιστά βιώσιμη επιλογή και θα παροτρύνει τις αρχές να κινηθούν γρήγορα ώστε να υλοποιήσουν την δέσμευσή τους για μια οικονομία της αγοράς. Αυτό συνεπάγεται ταυτόχρονη αντιμετώπιση των ζητημάτων της σταθεροποίησης και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Κατά την άποψή μας, η αποκατάσταση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας θα απαιτήσει μια πολύ απότομη μείωση του ελλείμματος της γενικής κυβέρνησης, περίπου κατά 8% του ΑΕΠ…

Νέα Υόρκη, 7/12/1988: Υπό το βλέμμα τού αντιπροέδρου του Τζωρτζ Μπους, ο πρόεδρος Ρόναλντ Ρέηγκαν δείχνει τον σωστό δρόμο στον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ

Πείτε μου τώρα, καλοί μου χριστιανοί …

Γράφει ο mitsos175

Ως Μαρξιστής είμαι αντίθετος σε κάθε θρησκεία. Παρόλα αυτά σέβομαι πολύ όσους πιστεύουν στα λόγια του Χριστού, του Μωάμεθ, του Βούδα κι των άλλων ιδρυτών θρησκειών. Εκτιμώ ιδιαίτερα όσους είναι ειλικρινείς, όσους προσπαθούν να κάνουν Πράξη τα πιστεύω τους. Στους πραγματικούς χριστιανούς λοιπόν θα απευθυνθώ σήμερα, για να τους ρωτήσω το εξής απλό: Τι είπε ο Ιησούς για τα παιδιά; Μήπως ο Ναζωραίος έβαλε κάποια διαχωριστική γραμμή, διαίρεσε τα παιδιά σε τέκνα χριστιανών και άλλων; Όχι. Είπε ξεκάθαρα «Κάτω τα χέρια από τα παιδιά. Αλλιώς να πάνε να πνιγούν όσοι πειράξουν αθώους». Αυτό ήταν το νόημα. Μάλιστα είπε ότι πρέπει να γίνουν οι μεγάλοι όπως τα παιδιά.

Πείτε μου τώρα, χριστιανοί, ο όρος «μετανάστες- κατακτητές» που αναφέρεται σε παιδιά, στέκει σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου του Χριστιανισμού; Η ανόητη αυτή φράση ειπώθηκε από το στόμα ενός ανωτάτου κληρικού. Είναι χριστιανός αυτός που το είπε; Ρωτάω εσάς, όσους πιστεύουν.

Να ρωτήσω τώρα κάτι άλλο, γιατί έχω απορίες. Ποιά είναι τα γνωρίσματα ενός κατακτητή; Ας δούμε μερικούς: Μέγας Αλέξανδρος, Ιούλιος Καίσαρας, Αττίλας, Τζένγκις Χαν, Μέγας Ναπολέων, Αδόλφος Χίτλερ… Όλοι αυτοί είχαν στρατούς πολύ καλά εξοπλισμένους. Οι μετανάστες κι οι πρόσφυγες είναι Άοπλοι. Κάθε κατακτητής λεηλατεί τη χώρα που κατέλαβε. Όπως οι σημερινοί κατακτητές της Ελλάδας, οι Τοκογλύφοι. Σίγουρα ο κατακτητής παίρνει ότι θέλει, αφήνοντας τον κόσμο παγωμένο και νηστικό. Δεν παρακαλά για δουλειά. Κάθε στρατός κατοχής κάνει τα πάντα για να παρατείνει το πλιάτσικο, την υποδούλωση. Έρχεται να διατάξει, όχι να ζητήσει βοήθεια. Δεν θέλει όπως οι πρόσφυγες να βγάλει χαρτιά. Που – για όνομα του Θεού, που λέτε πως πιστεύετε – βλέπετε εσείς έστω μια ομοιότητα μεταξύ παιδιών προσφύγων και «κατακτητών»;

Γιατί λοιπόν ειπώθηκε τέτοιο ψέμα που ταυτόχρονα είναι μεγάλη προσβολή αφού οι πρόσφυγες ξεσπιτώθηκαν από κατακτητές; Γιατί το παπαδαριό – που δεν έχει καμιά σχέση με τον Ιησού – κηρύττει το ρατσιστικό μίσος που είναι αντίθετο με τα λόγια του Ιδρυτή του Χριστιανισμού;

Για να απαντήσουμε ας δούμε κάποια πράγματα:

1) Οι θρησκείες την σύγχρονη εποχή υποχωρούν. Λογικό είναι, όσο ανακαλύπτουμε νέα πράγματα, κατανοούμε πως λειτουργεί ο κόσμος μας, όχι μόνο δεν έχουμε ανάγκη μεταφυσικών ερμηνειών, αλλά καταρρίπτονται και θεωρίες που υποστηρίζουν με πάθος διάφορες θρησκείες. Όσο η επιστήμη προχωρά η θρησκεία υποχωρεί.
2) Ο φονταμενταλισμός και ο φανατισμός είναι αντίδραση της θρησκείας στα προβλήματά της. Είναι ακριβώς επειδή οι φανατικοί διαπιστώνουν την υποχώρηση και νομίζουν ότι τους φταίνε οι άλλοι. Ψάχνουν εξιλαστήρια θύματα «κυνήγι μαγισσών» για να αποπροσανατολίσουν και να κρύψουν την αποτυχία τους. Δεν δέχονται ότι απλά… ξεπεράστηκαν.
3) Το ιερατείο πάντα τα έχει καλά με την άρχουσα τάξη. Ακόμα και τους διωγμούς των Χριστιανών κάποιοι ιερείς των άλλων θρησκειών – που ήταν και αυτοκράτορες τους επέβαλαν. Έχαναν «πελάτες» που πήγαιναν αλλού.
4) Οι μετανάστες για τους πλούσιους είναι σκλάβοι. Πως όμως μια σύγχρονη κοινωνία θα δεχθεί μια συνεχιζόμενη και βαρύτερη εκμετάλλευση; Με το διχασμό. «Οι πρόσφυγες είναι έτσι, αλλιώς…» Ρατσιστές, οι πρόσφυγες είναι Άνθρωποι. Είμαι εγώ που γράφω, εσύ που διαβάζεις, οι συγγενείς μας, οι φίλοι μας, οι γνωστοί μας… Αν επικρατήσει αυτή η νοοτροπία, σειρά έχουμε εμείς. Γιατί πάντα θα υπάρχει κάποια διαφορά. Μετά το δέρμα, θα είναι το μαλλί ή τα μάτια. Κάθε ένας από μας είναι διαφορετικός. Σταματήστε τους λοιπόν, γιατί εμείς είμαστε ο στόχος.
5) Αφού οι πρόσφυγες θα πάνε σε Ελληνικά σχολεία, αφού θα δουν τον «καλύτερο» τρόπο ζωής, γιατί ανησυχούν οι παπάδες; Ακριβώς γι αυτό! Γιατί οι πρόσφυγες θα βιώνουν όλα τα άσχημα που ζούμε εμείς καθημερινά συν το ρατσισμό! Θα δουν κι εδώ αδικία, υποτίμηση της γυναίκας, ανελευθερία… μια από τα ίδια. Τότε ίσως κάποιοι δούνε την αλήθεια και γίνουν Κομμουνιστές. Αυτό, ούτε να το ακούσουν οι παπάδες!

---

Aπό:http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2017/01/blog-post_517.html

Η Καινούργια χρεοκοπία, (του Νίκου Μπελογιάννη) …

Στις 22 Δεκεμβρίου του 1915 γεννιέται στην Αμαλιάδα ο Νίκος Μπελογιάννης. Η ζωή του είναι δεμένη με την ιστορία του κομμουνιστικού και λαϊκού κινήματος την οποία τίμησε με την αφοσίωσή του και την πολύπλευρη δράση του. Θα μας εμπνέει για πάντα η στάση του στο δικαστήριο, όπου ο Μπελογιάννης παρακολουθεί όλη τη διαδικασία μ’ ένα κόκκινο γαρύφαλλο στο χέρι, με μια απολογία και με μια στάση απέναντι στο εκτελεστικό απόσπασμα που συγκίνησε όλη την αγωνιζόμενη ανθρωπότητα. Έγραφε ο Ρίτσος την ίδια μέρα από την εξορία στον Άη Στράτη:  Έπεσες, Νίκο, με τα’ αυτί σου κολλημένο στην καρδιά του κόσμου / ν’ ακούς τα βήματα της λευτεριάς να βαδίζουν στο μέλλον/ ν’ ακούς το μέλλον να ξεδιπλώνει εκατομμύρια κόκκινες σημαίες πάνω απ’ το γέλιο των παιδιών και των κήπων / Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε / Μ’ ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώσει.

«Ή τα τοκομερίδια ή το ψωμί του λαού … Όλοι ήταν πρόθυμοι να καταδικάσουν το λαό να ζει μ΄ένα ξεροκόμματο, για να πληρωθούν οι ομολογιούχοι … Οικονομολόγοι, πολιτικάντες, τραπεζίτες, όλοι έγραφαν και υπόδειχναν κάποιον τρόπο πληρωμής και κανένας δεν υποστήριξε να μην πληρώσουμε τίποτα … Όχι όμως μία αλλά εκατό φορές να λέγαμε στους ομολογιούχους ότι δεν έχουμε να τους πληρώσουμε, πάλι δεν θα παθαίναμε την οικονομική, εθνική και ηθική ζημιά πού πάθαμε με τις ατέλειωτες κι εξευτε­λιστικές για την αξιοπρέπεια της χώρας μας συζητήσεις.»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη – Peter de Francia

Γιατί πέρα από τα συνεχή καθοδηγητικά του καθήκοντα και τη συμμετοχή του στα πεδία των μαχών (καπετάνιος μεραρχίας του ΕΛΑΣ και πολιτικός επίτροπος μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού) ήταν και βαθύς μελετητής του μαρξισμού αφήνοντας σημαντικά έργα για την οικονομική και κοινωνική κατάσταση και τα καθήκοντα του κινήματος.

Η Καινούργια χρεοκοπία, του Νίκου Μπελογιάννη

Α’. Δημοσιονομικό πελάγωμα

Η περίοδος 1931-32 είναι αρκετά δραματική για το λαό και την Ελλάδα. Η κρίση από ‘να μέρος κι η πολιτική των φαυλοκρατικών κυβερνήσεων από τ΄ άλλο, ερήμωσαν πάλι τη χώρα. Τα καπνά κι η σταφίδα έμεναν απούλητα, μαζί με τις εξαγωγές πέφτουν κι οι εισαγωγές. Οι αγρότες πεινούν, οι εργάτες μένουν άνεργοι, όλοι οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε απόγνωση. Οι μόνοι που απολαμβάνουν μακάρια τη ζωή τους και αδιαφορούν για την τραγική αυτή κατάσταση είναι – εκτός από τους νεόπλουτους που δημιούργησε η κυβέρνηση Βενιζέλου – οι ξένοι και ντόπιοι ομολογιούχοι, που μέχρι το 1932 έπαιρναν στο ακέραιο το τοκοχρεολύσιο.

Με την αφαίμαξη όμως αυτή, ο προϋπολογισμός του 1931-1932 θα ‘κλεινε με 1 δις έλλειμμα. Σε έσοδα 8.200 εκατομμυρίων έπρεπε να πάρουν οι ομολογιούχοι 4.400, δηλαδή τα 54%, την προηγούμενη χρονιά είχαν πάρει τα 40%. Για να πληρωθούν τώρα σε χρυσό, δεν αρκούσε το κάλυμμα της τράπεζας και δημιουργόταν άμεσος κίνδυνος να μείνει ο λαός χωρίς ψωμί, γιατί το περισσότερο στάρι εκείνο τον καιρό ερχόταν απ΄έξω. Η πληρωμή, λοιπόν, του τοκοχρεολύσιου θα ΄ταν εγκληματική παραφροσύνη. Εντούτοις, το Σεπτέμβρη του ’31 η κυβέρνηση ανακοίνωσε επίσημα ότι τα τοκομερίδια των ομολογιούχων θα πληρωθούν στο ακέραιο και σε χρυσό. Και για να το πετύχει άρχισε να παίρνει μέτρα, που στρέφονταν κατά του λαού. Στις 8 του Οκτώβρη, γιορτή της Αγίας Πελαγίας, έγινε η δραχμοποίηση των καταθέσεων σε συνάλλαγμα, για να «προστατευθεί» το εθνικό νόμισμα και στην ουσία για να πληρωθούν οι ομολογιούχοι. Με το μέτρο της δραχμοποίησης ληστεύτηκαν χιλιάδες κόσμου και κέρδισε η Εθνοτράπεζα εκατοντάδες εκατομμύρια, ενώ ο τορπιλισμός της δραχμής συνεχιζόταν στη μαύρη αγορά του συναλλάγματος με πρωταγωνιστές τον Μαρή κι άλλα πρωτοπαλίκαρα του Κόμματος των Φιλελευθέρων.