Atlantis…

Στο νησί τις γαλάζιες νύχτες
μεσ’ τα BAR αγκαλιά ξωτικά καθάρματα
μου ‘χες πεί πως θα ‘ρθείς και ήρθες
Ατλαντίς στο βυθό
φωτισμένα άρματα

Μπρός στα μάτια μου περνάνε
φωσφορίζουνε και πάνε

Στο νησί τις γαλάζιες νύχτες
μεσ’ τα BAR τα παιδια σε κοιτάν ανύποπτα
με ρωτάν από που να ήρθες
δεν θα πώ ποτέ σε κανέναν ΤΙΠΟΤΑ

Στις βιτρίνες που μου φέρνουν ζάλη
στις οθόνες που χτυπάνε τα κομπιούτερ γράμματα
καθρεφτίζεσαι μπροστά μου πάλι
Ατλαντίς στο βυθό φωτισμένα άρματα

On the island with the blue nights
In the bar the thieves and the elves are embrassed
You told me you would come and you did
Atlantis at the bottom of the sea
And shiny sea horses

On the island with the blue nights
In the bar the children look at you unsuspected
They ask me where did she come from
Don’t worry i wont tell anyone anything

The windows that make me dizzy
The screens that computers type in letters
I see your face in the mirror again
Atlantis at the bottom of the sea
And shiny sea horses

Με αφορμή τον Trump: Ένα επαναστατικό κορίτσι…

της Mary Anne Trasciatti (μετάφραση: Ισμήνη Μαθιουδάκη)

Καθώς χτίζουμε ένα κίνημα για να ανατρέψουμε τον Donald Trump  και να πραγματοποιήσουμε μια πραγματική κοινωνική αλλαγή, η ζωή της ακτιβίστριας Elizabeth Gurley Flynn αποτελεί έμπνευση.

Το 1976, το περιοδικό Life σημάδεψε την αμερικανική διακοσαετία με μία ειδική έκθεση με τίτλο «Αξιοσημείωτες Αμερικανίδες». Ήμουν δεκατριών ετών εκείνη την περίοδο, και θυμάμαι να ξεφυλλίζω με ανυπομονησία τις σελίδες του περιοδικού, που ήταν ένα δώρο απο τη μητέρα μου, με στόχο να γαλουχήσει τον εκκολαπτόμενο φεμινισμό μου.

Ανάμεσα στις 166 γυναίκες, ήταν το Επαναστατικό Κορίτσι, η Elizabeth Gurley Flynn, διοργανώτρια των Βιομηχάνων Εργατών του Κόσμου, μαχήτρια του λόγου, συνιδρύτρια της Aμερικανικής Ένωσης για τα Αστικά Δικαιώματα, και η πρώτη γυναίκα Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος των ΗΠΑ. Το βιογραφικό και η φωτογραφία της εμφανίστηκαν στην ενότητα με τίτλο «ευγενείς σκοποί»,  μαζί με δεκαεφτά ακόμα «Σταυροφόρους για τους άρρωστους, φτωχούς και τους καταπιεσμένους», συμπεριλαμβανομένων των Angela Davis, Dolores Huerta, Mary Harris και της Harriet Tubman.

Καθώς πληκτρολογώ αυτά τα λόγια , ο Donald Trump και οι υποστηρικτές του έχουν ήδη γιορτάσει την ορκωμοσία του τεσσαρακοστού πέμπτου προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών. Αλλά ενώ οι οικογένειες Trump και Pence δειπνούν και χορεύουν, εκατομμύρια ανθρώπων συγκεντρώθηκαν στην Ουάσινγκτον και σε πόλεις σε όλη τη χώρα και τον κόσμο, για να απαντήσουν στον πρωτογονισμό και τον λαϊκισμό τουTrump με την επίδειξη αλληλεγγύης, και προσκαλώντας τον κόσμο να αντισταθεί.

Η χθεσινή πορεία των γυναικών είναι μόνο η αρχή μιας μακράς διαδικασίας οργάνωσης και διαμαρτυρίας σε ένα περιβάλλον που προμηνύει την αύξηση της εχθρότητας στη δημόσια διαφωνία. Ακόμα και πριν αναλάβει καθήκοντα ο νέος πρόεδρος, οι νομοθέτες σε όλη τη χώρα είχαν αρχίσει την προώθηση προτάσεων για τον περιορισμό των δικαιωμάτων των ειρηνικών διαδηλωτών. Και με την δήλωσή του ότι αυτή η κυβέρνηση θα είναι «μία κυβέρνηση του νόμου και της τάξης», ο Trump έκανε ξεκάθαρη την πλευρά που έχει επιλέξει.

Σε αυτή την εποχή, το παράδειγμα της Εlizabeth Gurley Flynn είναι διδακτικό. Καθ’όλη την διάρκεια της ακτιβιστικής της πορείας, το Επαναστατικό Κορίτσι πάλευε εναντίον καταπιεστικών νόμων σε τοπικό, πολιτειακό και ομοσπονδιακό επίπεδο και προσπάθησε να σφυρηλατήσει ένα κίνημα εργατών, που αντιμετωπίζουν εμπόδια λόγω φυλής ή εθνικότητας. Οι προσπάθειές της, ενώ δεν ήταν πάντα επιτυχείς, αποτελούν μία ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης για τους σοσιαλιστές που αναζητούν να οικοδομήσουν ένα κίνημα που θα επιφέρει πραγματική κοινωνική αλλαγή, την ίδια στιγμή που αντιστέκονται στις λεηλασίες της διοίκησης Trump.

Ανοικτή επιστολή στο πουθενά* (παρακαλούνται οι εν ελλάδι «ανθρωπιστές» να μην κάνουν τον κόπο να την παραλάβουν…)

Moazzam Begg

____________________________________________________________

Ο Donald Trump είπε την περασμένη βδομάδα ότι “τα βασανιστήρια δουλεύουν”, σχολιάζοντας την αποτελεσματικότητά τους. Είχα από πρώτο χέρι την εμπειρία των βασανιστηρίων για τα οποία μιλάει. Τον Φεβρουάριο του 2003, στο Camp Echo, στην στρατιωτική φυλακή των ηπα στο Guantanamo, υπέγραψα μια ομολογία παραδεχόμενος ότι είμαι μέλος της al-Qaida. Το έκανα σαν αποτέλεσμα βίας και βασανιστηρίων.
Είχα περάσει την προηγούμενη χρονιά σε φυλακές, στην Kandahar και στο Bagram, στο Αφγανιστάν, όπου μεταφέρθηκα δια της βίας από αμερικάνους στρατιώτες, που με συνέλαβαν, με το όπλο στο κεφάλι, στο σπίτι μου, στην Islamabad, στο Πακιστάν, στη διάρκεια επιχείρησης της cia και των πακιστανικών μυστικών υπηρεσιών.
Όταν με πήγαν στην Kandahar με κτυπούσαν πεσμένο κάτω, και έσκισαν τα ρούχα μου με μαχαίρια. Αμερικάνοι στρατιώτες έκατσαν ύστερα πάνω μου, και άρχισαν να μου στρίβουν τα χέρια και τα πόδια τόσο πολύ που τα σημάδια έμειναν για μήνες. Έπειτα με έσυραν γυμνό, με έστησαν γονατιστό, με φωτογράφησαν, με ξύρισαν δια της βίας, με κλώτσαγαν, με σήκωναν όρθιο και με ξανάριχναν κάτω, και άρχισαν να με ανακρίνουν. Ύστερα με έβαλαν σε ένα σάκο, και με έριξαν σε ένα κλουβί με αυτόματα όπλα να με σημαδεύουν μέρα νύχτα. Το ακόμα χειρότερο αυτής της μεταχείρισης ήταν το να είμαι αναγκασμένος να βλέπω να κάνουν το ίδιο και σε άλλα ανθρώπινα πλάσματα.
Ήταν σ’ εκείνη τη φάση που ήρθαν άγγλοι πράκτορες της ΜΙ5 και με είδαν πρώτη φορά, άλλοτε να κρέμομαι, άλλοτε να είμαι στα γόνατα. Φαίνεται ότι αυτό το θέαμα τους ενόχλησε, αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε να με ανακρίνουν τις επόμενες τρεις ημέρες.
Βδομάδες μετά με έστειλαν στο Bagram, όπου οι συνθήκες ήταν ακόμα χειρότερες. Επειδή μιλούσα αγγλικά με ανέκριναν περισσότερο, διάφορες υπηρεσίες, συμπεριλαμβανόμενων των αγγλικών. Τον Μάη του 2002 με έριξαν στην απομόνωση και η cia με απειλούσε ότι θα με στείλει στην Αίγυπτο ή στην Συρία αν δεν συνεργαστώ, όπως είχαν κάνει ήδη σε έναν ονόματι Ibn al-Sheikh al-Libi. Μου έλεγαν ότι αυτός μίλησε μέσα σε λίγες ημέρες αφότου τον έστειλαν στο Κάιρο.

Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ…

«Αυτός που έχει τα όπλα έχει και το ψωμί» Louis Auguste Blanqui

Άσχημο πράγμα η πείνα.Κι όταν πεινάς δύο πράγματα μπορούν να συμβούν.Ή θα ξυπνήσεις και θα δείς ποιός ευθύνεται για την πείνα σου ή θα παραμείνεις στον λήθαργο που βρισκόσουν πρίν πεινάσεις.

Σωτήριον έτος 2017.Διανύουμε τον έβδομο χρόνο μνημονίων και καπιταλιστικής κρίσης.Όλες οι άμυνες που είχαν οι άνθρωποι απέναντι στην λαίλαπα του καπιταλισμού μετά το 2010,κατέρρευσαν σύντομα και οι επιπτώσεις και τα αποτελέσματα των μνημονίων έγιναν νόμοι του Κράτους και μία παγιωμένη πραγματικότητα,είναι εδώ για να μας υπενθυμίσει πόσο αναλώσιμοι είμαστε απέναντι σε αυτούς που κατέχουν τα μέσα και τον πλούτο αλλά και σε αυτούς που ψηφίζονται για να συντηρούν αυτή την αθλιότητα.

Δυστυχώς,μαζί με τις άμυνες δέν κατέρρευσαν και οι αυταπάτες της «εργατικής τάξης».Προσδοκούμε και αγωνιζόμαστε κάποια στιγμή να καταρρεύσουν κι αυτές.

Γιατί όπως έχουμε ξαναπεί,το να είσαι φτωχός και πεινασμένος δέν αρκεί να κάνεις επανάσταση.Η κρίση και τα μνημόνια δέν έφεραν μόνο την οικονομική καταστροφή των εργαζομένων.Έκαναν κάτι πολύ χειρότερο.Ταύτισαν το θύτη με το θύμα.Ξέπλυναν τις «αμαρτίες» των αφεντικών και έστρεψαν την κοινή γνώμη στους «κακούς» Γερμανούς.

Και έτσι σήμερα παρουσιάζονται οι αγνοί και δίκαιοι επιχειρηματίες εξίσου αδικημένοι από ένα σύστημα το οποίο μέχρι τώρα τους ευνοούσε.Με τις ευλογίες όλων των κυβερνήσεων έσβησαν όλες τις ταξικές διαφορές της ελληνικής κοινωνίας,και κάτω από το ιδεολόγημα του αδικημένου ελληνικού έθνους μας καλούν οι επαγγελματίες πολιτικοί μαζί με τους βιομήχανους και τα μεγάλα αφεντικά να μείνουμε ενωμένοι,για να ξεπεραστεί η κρίση.

Πρώτον.Η κρίση δέν θα ξεπεραστεί ούτε σε 30 χρόνια.Μπορεί να ξεπεραστεί για αυτούς που κέρδιζαν πολλά και τώρα κερδίζουν απλά λιγότερα.Για την πλειοψηφία των εργαζομένων ακόμη και άν η ανεργία φτάσει στο 12% ύστερα από 20 χρόνια,οι μισθοί δέν πρόκειται να είναι πάνω από 300-400 ευρώ το μήνα.

Η Ψυχή του Ανθρώπου στον Σοσιαλισμό [απόσπασμα & σχόλιο]…

Η διαλεκτική που εγκαθιδρύθηκε με την δεύτερη βιομηχανική επανάσταση τείνει στο τέλος της, στην ολοκλήρωσή της. Ή διαφορετικά, ζούμε αρκετές δεκαετίες αυτό το τέλος. Σχηματικά από την αδυναμία επίλυσης της κρίσης που ξέσπασε την δεκαετία του 1970. Αν η λύση του ‘’κοινωνικού ζητήματος’’ περνούσε μέσα από την εγκαθίδρυση του βασιλείου της Εργασίας, αυτή η δυνατότητα, πέραν του ότι μας προσπέρασε, δεν ήταν ουσιαστικά αυτό το οποίο φαντάστηκε για τον εαυτό της. Ωστόσο, με έναν παράδοξο τρόπο βρισκόμαστε ακόμη πιασμένοι στα δεσμά της, αναγκασμένοι να στοχαζόμαστε, είτε την καταστροφή είτε την δημιουργία, απαραίτητα εν μέσω του ζητήματος της Εργασίας.

Το παρακάτω απόσπασμα είναι απο το κείμενο του Oscar Wilde και δημοσιεύθηκε το 1891. Εν μέσω τεράστιων κοινωνικών αλλαγών. Η Ουτοπία που οραματίζεται δεν μας είναι διόλου ξένη και κατά έναν περίεργο τρόπο φαντάζει επίκαιρη αν και μακρινή. Το όραμά του βρίσκεται στην αρχή μιας εποχής που θα μετασχημάτιζε την κοινωνία και σαν φάντασμα θα πλανώταν πάνω από την Ευρώπη και τον Κόσμο για αρκετά χρόνια: το όραμα του Σοσιαλισμού. Η επικαιρότητα του κειμένου σημειώνει εμφατικά την σημερινή δικιά μας αδυναμία να στοχαστούμε μια διαφορετική μορφή ζωής. Ακόμα περισσότερο, το κείμενο καθώς βρισκόταν μπροστά από την εποχή του, φαντάζει σε εμάς, σήμερα, ως αδιανόητο. Όχι επειδή η τεχνολογία δεν προχώρησε ή οι παραγωγικές δυνάμεις δεν τελειοποιήθηκαν, το αντίθετο αλλά επειδή οι υπάρχουσες κοινωνικές σχέσεις το μόνο που παράγουν ως ‘’όραμα’’ είναι η ολοκληρωτική καταστροφή ενός ακόμη παγκοσμίου πολέμου.

Μια συγκεκριμένη πτυχή του κειμένου βρίσκεται ακόμα και σήμερα μπροστά από την εποχή μας, και σαν να την κοιτάζει καλώντας της, από μακριά αλλά ταυτόχρονα από κοντά. Για τον Wilde η ελευθερία του ανθρώπου στον Σοσιαλισμό ορίζεται ως η αυθεντική ανάπτυξη του Ατομικισμού. Θυμίζοντας εν πολλοίς την ρητορική του Μπακούνιν για την ελεύθερη και ολόπλευρη ανάπτυξη των ατόμων, ο Ατομικισμός του Wilde στον Σοσιαλισμό δεν είναι εγωισμός, ακριβώς το αντίθετο: η επικράτηση της διαφοράς, της δημιουργίας και της αμέριστης αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων σε συνδυασμό με την ολόπλευρη ανάπτυξη των δυνατοτήτων τους. Αυτός είναι και ο λόγος που το όραμά του ορίζεται ως ύψωση πάνω από τις ανάγκες, πάνω από την βαρετή, μονότονη ωστόσο αναγκαία εργασία, την οποία στην κοινωνία του μέλλοντος θα την εκτελούν οι μηχανές.