ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΘΟΜΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΤΟΝ MARK ZUCKERBERG ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΟ INTERNET…

Μετάφραση: Αντώνης Φάρας

 

“With great power comes great responsibility” — Uncle Ben

O Mark Zuckerberg — CEO του Facebook — είναι πιθανότατα ο πιο ισχυρός άνθρωπος στο σήμερα.  Μπορεί να είναι ακόμη και ο πιο ισχυρός άνθρωπος που έζησε ποτέ.

Παραδοσιακά, ο πρόεδρος των ΗΠΑ θεωρείται ο πιο ισχυρός άνθρωπος στη Γη. Στη τελική, ο πρόεδρος Obama ελέγχει το πιο δυνατό στρατό στο πλανήτη, και έχει σημαντική επιρροή στη πάνω από 18 τρις δολαρίων αμερικανική οικονομία.

Αλλά ο πρόεδρος Obama υπόκειται σε συστήματα ελέγχου για τη διατήρηση της εξουσίας του: το Κογκρέσο και το Ανώτατο Δικαστήριο, οι περιορισμοί στη θητεία του (θα πρέπει να αποσυρθεί τον Ιανουάριο), και η θέλεση του αμερικανικού εκλογικού σώματος.

Ο Mark Zuckerberg  δεν έχει κανέναν από αυτούς τους περιορισμούς. Η δύναμη του προέρχεται από το Facebook, την έβδομη μεγαλύτερη επιχείρηση στον πλανήτη από άποψη αγοραίας κεφαλαιοποίησης, της οποίας κατέχει το 18 % των μετοχών και ελέγχει το 60% των δικαιωμάτων ψήφου.

Στην ηλικία των 32, θα μπορούσε να παραμείνει CEO του Facebook για τα επόμενα 50 χρόνια.

Αλλά οι οικονομικοί παράγοντες είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι αυτών που κάνουν το Facebook τόσο ισχυρό. Παρακάτω είναι κάποιοι τρόποι με τους οποίους κυριαρχεί την προσοχή του κοινού:

Πάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι χρησιμοποιούν το Facebook καθημερινά. Το ένα τέταρτο του συνολικού χρόνου που δαπανάται στο Διαδίκτυο είναι στο Facebook.

Για πολλούς ανθρώπους, το Facebook είναι το Διαδίκτυο. Είναι το πρώτο μέρος όπου πηγαίνουν οι περισσότερο για να ανακοινώσουν γάμος, γεννήσεις, θανάτους και άλλα σημαντικά γεγονότα της ζωής τους.

Meantown blues…

Dj της ημέρας, ο Γιώργος Ζαχαριάδης

Λέγεται ότι ο Johnny Winter πολύ προτού γίνει γνωστός πήγε μια μέρα με περισσό θράσος (ή άγνοια κινδύνου) σε ένα στέκι μαύρων μπλούζμεν, σε κάποιο τρισάθλιο καταγώγιο για τους μυημένους, για τους brothers, όπου τολμούσαν να παίξουν μουσική μόνο οι πατριάρχες του καθαρόαιμου μπλουζ του Νότου, και ζήτησε να τον αφήσουν να ανέβει στη σκηνή· ένας λευκός πιτσιρικάς —όχι απλώς λευκός, ένας κατάλευκος αλμπίνο, ψηλός, άτσαλος, άχαρος, με κατάξανθη μαλλούρα και αφύσικα μακρουλές δαχτυλάρες— μπήκε στο ναό του μπλουζ και διατύπωσε ένα αίτημα τόσο εξωφρενικό (λιγότερο επικίνδυνο θα ήταν να πάει στο Πασαλιμάνι να τραγουδήσει τον ύμνο του Παναθηναϊκού), τόσο αδιανόητο, που τον άφησαν. Ο θρύλος έχει happy end: μόλις ο Johnny άρχισε να παίζει, μαγεύτηκαν οι πάντες.

Δεν ξέρω αν η ιστορία έχει βάση ή πρόκειται για αστικό μύθο. Ξέρω όμως ότι θα μπορούσε κάλλιστα να είναι αλήθεια. Τον ακούμε εδώ στο αριστουργηματικό Meantown blues, ζωντανά στο Woodstock (η εμφάνισή του δεν υπάρχει στην κλασική κόπια της ταινίας), σε ηλικία 25 ετών.

* * *

---

Aπό:https://dimartblog.com/2017/01/11/meantown-blues/

Κώστας Βάρναλης: Πάνθεον Ἐθνικοφροσύνης (Ὅλοι με πιστοποιητικόν)…

Πάνθεον Ἐθνικοφροσύνης
(Ὅλοι με πιστοποιητικόν)

Φανέ, ὅταν τὸ ἔλαιον σὲ λείψῃ, τί θὰ γίνῃς;
Τί; θὰ σβεσθῆς…
Δ. ΠΑΠΑΡΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ

 

 

Μεγάλη πόρτα νὰ χωρᾷ ὁ Μεγάλος
ποὺ διπλὰ μεγαλώνει ἅμα ξαπλώσει.
Ὡς τὸ κατώφλι Θάνατος καὶ Λήθη
καὶ μέσα Αἰώνια Μνήμη καὶ Χαρά!

Ἀθάνατοι σὲ μάρμαρο καὶ μπροῦντζο
λαμποκοποῦν οἱ ἀχόρταγοι λαοφάγοι.
Τοὺς προσκυνᾷ ἡ Πατρίδα «εὐγνωμονοῦσα»
καὶ τοὺς φοβᾶται ὁ «Σκώληξ ὁ Ἀκοίμητος».

Τοῦ ἀκάνθινου στεφάνου ὁ κορονάτος
στὴν πίσσα ρίχνει τοὺς πιστούς σου, Φτώχεια.
Δὲν μπορεῖ νὰ χαρεῖ τοῦ Παραδείσου
τὰ πλούτη, ὅσο θυμᾶται τὰ δικά του.

Καλαμαρὰς ποὺ τύφλωνε τ᾿ ἀηδόνια
καὶ δάσκαλος ποὺ βίαζε τὴν Ἀλήθεια,
γιὰ ν᾿ ἀνεβοῦν σερνότανε στὴ λάσπη
καὶ τοὺς ἔφαε κι αὐτοὺς καὶ τὰ χαρτιά τους.

Καὶ μία μεγαλουσιάνα, ἄφραγη λάμια,
νά ῾τανε, λέει, κάθε φορὰ παρθένα!
καὶ μία παρθένα πρώιμη, ποὺ δὲν πρόλαβε
νὰ ξεπεράσει τὴ μαμὰ στ᾿ ἀνάσκελα.

Τ᾿ ἁγνά μας ἐθνικόπουλα, ὁρκισμένα
τὸν ἅγιον ὅρκο τῶν ἀρχαίων ἐφήβων,
γράφουν στὴν πλάκα τῶν τουφεκισμένων
ἀπὸ τοὺς Γερμανούς: « Καλὰ σᾶς κάναν!»

Καὶ στὴν κορφὴν ἀπάνου ὁ Μαῦρος Ἥλιος!
Τὸν κοιτᾷς καὶ σαπίζουνε τὰ λούκια σου.
Διχτάτορας! Ὂλ᾿ ἡ κοπριὰ τοῦ αἰῶνα
κοιλοπονοῦσε γιὰ νὰ τὸν ξεράσει!

Αὐτοὶ Πατρίδα, Ἅγια Γραφὴ καὶ Σπόρος!
Κι ἀπ᾿ τὰ ἱερά μας κόκαλα βγαλμένη
ἡ Προδοσία στὸ μασκοφόρο δίνει
σπαθὶ μ᾿ ἕνα χρυσὸ πουγκὶ γιὰ φούντα!

Τῶν αἱμάτων σου οἱ ποταμοί, Λαέ,
δὲν κάνουν ἕνα ρόχαλο δικό τους.
Κι ἂν τὴ στερνή σου ἁρπάξανε μπουκιά,
σοῦ ἀφήσανε τὴ δόξα τοῦ Θανάτου.

Στὴ χώρα κάτω νύχτωσεν ἡ μέρα,
μαύρη καπνούρα κι οὐρλιαχτὰ καὶ θρῆνος.
Δικὰ καὶ ξέν᾿ ἀγριόσκυλα, ζευγάρι,
σὲ μαγαρίζουν, κοσμογόνε Βράχε!

Πασκαλιὰ στὸ βασίλειο τῶν Σκιῶν!
Ἀναστημένα μάρμαρα καὶ μπροῦντζοι
κατηφορᾶνε χορευτὰ μὲ πήδους
νὰ μοιραστοῦν τὴ σάρκα σου, λαουτζίκο!

---

Aπό:

http://praxisreview.gr/%CE%BA%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%B2%CE%AC%CF%81%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CE%BD-%E1%BC%90%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%86%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%8D/

Τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο: Για το «Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ» και τα συνέδρια του…

Στις 14-15/1/17 θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα άλλο ένα συνέδριο για τον Μαρξισμό με τίτλο «150 χρόνια Καρλ Μαρξ «Το Κεφάλαιο» Στοχασμοί για τον 21ο αιώνα». Ο φορέας που διοργανώνει το συνέδριο είναι το «Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ» σε συνεργασία με το περιοδικό Θέσεις. Το πρόγραμμα του συνεδρίου βρίσκεται εδώ.

Η Μαρξιστική θεωρία, σε τελευταία ανάλυση, δεν είναι τίποτα άλλο από την γνώση και συνείδηση της προσπάθειας των εργαζομένων και των συμμάχων τους να ανατρέψουν τον καπιταλισμό και να οδηγήσουν σε μια άλλη μορφή κοινωνικής οργάνωσης χωρίς εκμετάλλευση, μέσα από την δική τους εξουσία, την εργατική εξουσία. Και για αυτό είναι αναγκαία η γνώση και κριτική της καπιταλιστικής κοινωνίας γιατί μόνο με αυτήν η απελευθέρωση της εργατικής τάξης θα είναι έργο της ίδιας. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι αυτή η θεωρία είναι ένα κλειστό, αμετακίνητο δόγμα,  ούτε ότι ήταν πάντα απαλλαγμένη απο  αντιφάσεις και στρεβλώσεις, στην διάρκεια της πολυτάραχης πορείας της και της σύνδεσης της με το εργατικό κίνημα και τις κοινωνικές επαναστάσεις. Όμως είναι, συγκριτικά και με τα διάφορα αστικά ρεύματα και τις μεταμορφώσεις τους, η μόνη ουσιαστική βάση και αφετηρία για την κριτική της καπιταλιστικής κοινωνίας, αναντικατάστατο εργαλείο για την υπεράσπιση του κόσμου της εργασίας, την πάλη και προοπτική για ένα μέλλον πέρα από τον κανιβαλικό καπιταλισμό της εποχής μας.

Όμως σε όλα αυτά η ταμπέλα του «Μαρξισμού» από μόνη της δεν αρκεί. Γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι αυτή η ταμπέλα, χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται από θεωρίες και μηχανισμούς που υποστήριξαν και υποστηρίζουν την ενσωμάτωση στο καπιταλιστικό σύστημα και τελικά την διαιώνιση της εκμετάλλευσης των εργατών. Είναι αμέτρητα τα στελέχη των αστικών κομμάτων, δεξιών και αριστερών, που δεν χάνουν την ευκαιρία να υποστηρίξουν πλευρές του «Μαρξισμού» τους η να δηλώσουν «Μαρξιστές». Ιδιαίτερα μετά την κρίση του 2008, εμφανίστηκε μια νέα εκδοχή «Μαρξιστών» που στην πράξη χρησιμοποιούσαν τον «Μαρξισμό» τους σαν άλλοθι για ανέφικτες σοσιαλδημοκρατικές λύσεις,  αλλά και πολιτικοθεωρητικά σχήματα τύπου «αντιλιτότητας» και «αντιμνημονίου», που κατέληγαν σε παραλλαγές αριστερών κυβερνήσεων σαν αυτές που ζήσαμε στην Ελλάδα.

Δηλώσεις του EZLN κατά το κλείσιμο της δεύτερης περιόδου του Πέμπτου Συνεδρίου του CNI…

Subcomandante Insurgente Moisés (μετάφραση: Barikat)

  Εθνικοαπελευθερωτικός Στρατός των Ζαπατίστας

                                                                               Μεξικό

1η Ιανουαρίου 2017.

Αδελφοί και αδελφές του Εθνικού Συνεδρίου Αυτοχθόνων:

Συντρόφισσες και σύντροφοι της εθνικής και διεθνούς σέχτας:

Λαοί του Μεξικό και του κόσμου:

Πάνε 23 χρόνια από τότε που ξεκινήσαμε τον ένοπλο αγώνα μας ενάντια λήθη.

H αγανάκτηση και η απελπισία μας ανάγκασαν να είμαστε διατεθειμένοι να πεθάνουμε, προκειμένου να μπορέσουμε να ζήσουμε.

Για να μπορέσουμε να ζήσουμε με το μόνο τρόπο που αξίζει να ζει κανείς: με ελευθερία, δικαιοσύνη και δημοκρατία.

Ο λαός του Μεξικό μας κοίταξε και μας μίλησε, μας είπε πως ο αγώνας μας και τα αιτήματά μας είναι δίκαια, αλλά πως δε συμφωνεί με τις πρακτικές βίας.

Καθώς έγιναν γνωστές οι απάνθρωπες συνθήκες υπό τις οποίες ζούμε και πεθαίνουμε, σε κάθε μέρος της χώρας μας έγινε κατανοητό πως οι αιτίες της εξέγερσής μας δε μπορούσαν να αμφισβητηθούν, ωστόσο δεν ίσχυσε το ίδιο και για τις μεθόδους με τις οποίες εκφράστηκε η αντικαθεστωτική μας δράση.

Τώρα οι συνθήκες ζωής του λαού του Μεξικό τόσο στην επαρχία όσο και στις πόλεις είναι πια χειρότερες από ότι ήταν 23 χρόνια πριν.

Τώρα πια η φτώχεια, η απελπισία, ο θάνατος, η καταστροφή δεν αφορούν μόνο τους γηγενείς πληθυσμούς, που πρώτοι κατοίκησαν τούτη τη γη.

Τώρα πια η δυστυχία τους αγγίζει όλους και όλες.

Η κρίση πια επηρεάζει κι εκείνους που πίστευαν ότι είναι ασφαλείς, και θεωρούσαν ότι ο εφιάλτης αφορούσε μόνο εκείνους που ζουν και πεθαίνουν στα κατώτερα λαϊκά στρώματα.

Κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται, με διαφορετικό χρώμα και σημαίες, και το μόνο που κάνουν είναι να επιδεινώνουν την κατάσταση στη χώρα.

Το μόνο που κατορθώνουν με τις πολιτικές τους είναι να προκαλούν τη δυστυχία, την καταστροφή και το θάνατο σε ολοένα και περισσότερους ανθρώπους.

Τώρα οι αδελφές και οι αδελφοί μας από όλους τους οργανισμούς, τις γειτονιές, τα έθνη, τις φυλές, και τους αυτόχθονους λαούς, συσπειρώθηκαν στο Εθνικό Συνέδριο Αυτοχθόνων. Αποφάσισαν πια να φωνάξουν ΑΡΚΕΤΑ.

Έχουν αποφασίσει ότι δεν θα επιτρέψουν την περαιτέρω καταστροφή της χώρας μας.

Έχουν αποφασίσει να μην επιτρέψουν ο λαός και η ιστορία του να σβήσουν από την ασθένεια που ονομάζεται καπιταλιστικό σύστημα.

Ένα σύστημα που, σε παγκόσμιο επίπεδο, εκμεταλλεύεται, στερεί, καταστέλλει και περιφρονεί τον άνθρωπο και τη φύση.

To Εθνικό Συμβούλιο Αυτοχθόνων έχει αποφασίσει να αγωνιστεί για να θεραπεύσει τη γη και τον ουρανό μας.

Και έχει αποφασίσει να το πράξει αυτό χρησιμοποιώντας μέσα πολιτισμένα και ειρηνικά.

Οι λόγοι είναι δίκαιοι, αδιαμφισβήτητοι.

Ποιος θα μπορούσε τώρα να αμφισβητήσει το δρόμο που έχουν επιλέξει, και για ποιο λόγο θα μπορούσαν να μας εγκαλέσουν όλες και όλους.

Εάν δε γίνει σεβαστό, εάν δε χαιρετιστεί, εάν δεν υποστηριχθεί ο αγώνας και η πορεία έκφρασής του την οποία επέλεξαν, τότε τι είδους μήνυμα θα δίναμε ως κοινωνία; Τι επιλογές αφήνουν μετέπειτα στους εξεγερμένους;

Πάνε 23 χρόνια που ξεκινήσαμε την εξέγερσή μας, αλλά ο δρόμος που είχαμε επιλέξει απέκλειε πολύ κόσμο, δεν  μπορούσαν να συμμετάσχουν όλες και όλοι.

Τώρα το Εθνικό Συμβούλιο των Αυτοχθόνων μας καλεί σε μια μάχη στην οποία μπορούμε να συμμετέχουμε όλες και όλοι ανεξάρτητα από την ηλικία, το χρώμα, το ανάστημα, τη φυλή, τη θρησκεία, τη γλώσσα, τις οικονομικές απολαβές, το επίπεδο μόρφωσης, τη σωματική δύναμη, την κουλτούρα, τη σεξουαλική προτίμηση.

Τζακ Λόντον: Συγγραφέας στρατευμένος στο πλάι του αμερικανικού προλεταριάτου…

Στις 12 Ιανουαρίου του 1876 γεννιέται ο σοσιαλιστής Αμερικανός συγγραφέας Τζακ Λόντον. Στα 20 χρόνια του γίνεται μέλος του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος και στρατεύεται και με το συγγραφικό έργο του να συμβάλει στην πάλη του αμερικάνικου προλεταριάτου.

Τα έργα του έχουν τεράστια απήχηση και εμπορική επιτυχία ενώ το βιβλίο του  «Σιδερένια Φτέρνα», το οποίο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1907 μόνο στην Αγγλία πούλησε 7 εκατομμύρια αντίτυπα.

Αξίζει να διαβαστεί το παρακάτω σχετικό κείμενο που υπογράφει η Μαρία Παναγιώτου και έχει δημοσιευτεί στο περιοδικό «ΜΕΤΡΟ» -κρίμα που αυτό το αξιόλογο έντυπο έχει διακόψει την έκδοση του- τον Απρίλη του 2015:

Μέσα από τις σελίδες του υπέροχου βιβλίου του, αναδύονται το εργατικό κίνημα των ΗΠΑ, οι αγώνες των εργατών και των συνδικάτων, ο ρόλος του Τύπου της εποχής, οι μηχανισμοί καταστολής του συστήματος και κυρίως η άθλια ζωή των ανθρώπων της εργατικής τάξης στα αστικά κέντρα, ώσπου στο τέλος, με τη βοήθεια της «Σιδερένιας Φτέρνας», καταλύεται η δημοκρατία και επιβάλλεται μια δικτατορία των επιχειρήσεων.

Επιλέγω ένα απόσπασμα από το βιβλίο και σας παρακαλώ να το διαβάσετε μαζί μου. Πρόκειται για τη στιγμή στο μυθιστόρημα όπου η εργατική τάξη έχει συντρίβει.

«Ωστόσο, η ήττα της δεν έδωσε τέλος στους δύσκολους καιρούς. Οι τράπεζες, που αποτελούσαν τη σπουδαιότερη δύναμη της Ολιγαρχίας συνέχιζαν να μην δίνουν πιστώσεις. Η Wall Street μετέτρεψε τη χρηματιστηριακή αγορά σε ανεμοστρόβιλο όπου οι αξίες όλης της χώρας σχεδόν μηδενίστηκαν. Και από την κατάσταση αυτή, που πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, ξεπήδησε η μορφή της ανερχόμενης Ολιγαρχίας, ατάραχη, αδιάφορη και σίγουρη. Η ηρεμία και η σιγουριά της ήταν τρομοκρατική. Δεν χρησιμοποιούσε μόνο τη δική της τεράστια δύναμη, αλλά και όλη τη δύναμη του Θησαυροφυλακίου των Εν. Πολιτειών για να πραγματοποιήσει τα σχέδια της. Οι παράγοντες της βιομηχανίας είχαν στραφεί εναντίον της μεσαίας τάξης. Οι σύλλογοι των εργοδοτών, που είχαν βοηθήσει τους παράγοντες της βιομηχανίας να κάνουν κομμάτια την εργατική τάξη, τώρα κομμάτιαζαν τους παλιούς συμμάχους τους.

Ανάμεσα στους τσακισμένους της μεσαίας τάξης, οι μικρο-επιχειρηματίες και μικρο-βιομήχανοι, καθώς και τα τραστς, παρέμεναν άθικτα. Όχι, τα τραστς δεν παρέμειναν απλώς άθικτα. Δραστηριοποιήθηκαν. Κούνησαν γη και ουρανό. Γιατί μόνο αυτά ήξεραν πώς να εκμεταλλευτούν αυτόν τον ανεμοστρόβιλο και να κερδοσκοπήσουν. Και τι κέρδη! Τεράστια! Αρκετά ισχυροί οι ίδιοι για ν’ αντιμετωπίσουν τη θύελλα που ως ένα σημείο ήταν δικό τους κατασκεύασμα, χαλάρωσαν και πλιατσικολογούσαν τα ναυάγια που έπλεαν γύρω τους. Οι αξίες είχαν θλιβερά και απίστευτα συρρικνωθεί και τα τραστς  πρόσθεσαν υπέρογκα κέρδη στα περιουσιακά τους στοιχεία προεκτείνοντας τις επιχειρήσεις τους και σε άλλες περιοχές και πάντα με ζημία της μεσαίας τάξης».

Βρισκόμαστε στο έτος 1912, σύμφωνα με την πλοκή του μυθιστορήματος και ο ήρωας Ερνέστο Έβερχαν γίνεται μάρτυρας του ουσιαστικού θανάτου της μεσαίας τάξης.

Στην πραγματική ζωή βρισκόμαστε στο 2017 και ο νεοφιλελευθερισμός απειλεί πλέον με ουσιαστικό θάνατο την μεσαία τάξη.

Φυσικά και στην πραγματική ζωή έχει πιο πριν κατατροπώσει και πετύχει τον θάνατο της εργατικής τάξης, οδηγώντας την σε ολοκληρωτική εξαθλίωση.

_________________________________________________________ 

Από:http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2017/01/blog-post_88.html

Karoshi: πεθαίνοντας στην δουλειά …

Τριγυρνώντας στο διαδίκτυο, ανακάλυψα μια καινούργια λέξη που έβαλαν στο λεξιλόγιό τους οι ιάπωνες: karoshi. Υποψιάζομαι ότι δεν πρέπει να υπάρχει άλλος λαός ο οποίος να έχει νιώσει την ανάγκη να εκφράσει μονολεκτικά κάτι που όλοι εμείς οι υπόλοιποι εκφράζουμε περιφραστικά: θάνατος από υπερεργασία.

Το θέμα μού κίνησε το ενδιαφέρον και άρχισα να ξεφυλλίζω την ηλεκτρονική The Japan Times. Σε άρθρο με τίτλο «Μία στις τέσσερις επιχειρήσεις στην Ιαπωνία λέει ότι εργαζόμενοι πραγματοποιούν πάνω από 80 ώρες υπερωριακή εργασία κάθε μήνα«, διαβάζω μερικά ανατριχιαστικά πράγματα. Π.χ., στο 10,8% των επιχειρήσεων υπάρχουν εργαζόμενοι που δουλεύουν υπερωριακά από 80 έως 100 ώρες μηναίως ενώ στο 11,9% των επιχειρήσεων υπάρχουν εργαζόμενοι που ξεπερνούν τις 100 ώρες μηνιαίας υπερωριακής δουλειάς. Η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη στους εργαζόμενους στον τομέα της πληροφορικής (IT workers), αφού στο 44,4% των επιχειρήσεων υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν κάθε μήνα τουλάχιστον 80 ώρες παραπάνω από το κανονικό τους ωράριο. Να θυμίσω εδώ ότι η εβδομάδα έχει 40 εργάσιμες ώρες, οπότε 80 ώρες υπερωρία σημαίνει παραπανίσια δουλειά δύο εβδομάδων.

Εκτός από την πολύωρη καθημερινή δουλειά, το karoshi τρέφεται και από την συνήθεια των ιαπώνων να μη κάνουν χρήση τού δικαιώματός τους για ετήσια άδεια. Ο νόμος προβλέπει τέτοια άδεια 20 ημερών αλλά είναι ελάχιστοι οι εργαζόμενοι που παίρνουν έστω τις μισές. Ο υπουργός υγείας και επί κεφαλής τής υπηρεσίας που μάχεται κατά του karoshi Γιασουκάζου Κούριο προσπαθεί να πείσει τους συμπατριώτες του να κάνουν χρήση τής άδειάς τους, δίνοντας το καλό παράδειγμα: πέρυσι πήρε τις 17 από τις 20 ημέρες αδείας που δικαιούται. Στόχος τού Κούριο είναι να καταφέρει τους εργαζόμενους να παίρνουν τουλάχιστον το 70% της άδειας που τους αναλογεί.