Ρόμπερτ Ντε Νίρο – Μη μιλάτε στον οδηγό…

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που γεννιούνται. Υπάρχουν κι άλλοι που γίνονται.

Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν εκείνοι που μοιάζει να είναι ευλογημένοι. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν ιδιαίτερα, έχουν το χάρισμα να είναι σπουδαίοι σ’ αυτό που κάνουν.

Ένας απ’ αυτούς ήταν σίγουρα ο Μάρλον Μπράντο. Με έξι μήνες στη σχολή της Στέλλας Άντλερ, βγήκε στο Μπρόντγουεϊ, έπαιξε τον Κοβάλσκι, και κανείς δεν μπόρεσε να τον ξεπεράσει -ποτέ. Άλλωστε η δασκάλα του το ‘χε πει: «Ο Μάρλον ποτέ δεν χρειάστηκε να μάθει να παίζει. Ήξερε. Απ’ την αρχή ήταν ηθοποιός. Τίποτα ανθρώπινο δεν του ήταν ξένο. Είχε την δυνατότητα να παίξει οποιονδήποτε ρόλο.»

Όμως υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, που δεν γεννιούνται τόσο όμορφοι, ούτε τόσο λαμπεροί. Μάλλον ούτε τόσο μεγαλοφυείς. Όμως πιστεύουν σ’ αυτό που κάνουν, τα δίνουν όλα μέχρι τρέλας, και τελικά γίνονται καλύτεροι απ’ όσο θα μπορούσαν να ελπίζουν.

Και συμβαίνει, να ταυτιζόμαστε περισσότερο μ’ αυτούς, που μοιάζουν λιγάκι σαν κι εμάς, παρά με τους άλλους του εκ γενετής σπουδαίους.

Ποιος δεν έχει σταθεί μια φορά στον καθρέφτη, να κοιτάξει άγρια, τρελά και να πει «You talkin’ to me?»

Αυτή η σκηνή (αυτοσχεδιασμού) είναι μία απ’ τις μνημειώδεις του κινηματογράφου. Όμως για να καταφέρει αυτή την ερμηνεία ο Ντε Νίρο χρειάστηκε να κουραστεί λίγο περισσότερο απ’ τον Μπράντο.

~~

Βαδίζοντας μέσα από τοίχους. Πολεοδομία και πόλεμος στην Παλαιστίνη…

του Εγιάλ Βάιτσμαν[1]

O ελιγμός που πραγματοποίησαν μονάδες του ισραηλινού στρατού κατά τη διάρκεια της επίθεσης εναντίον της Ναμπλούς τον Απρίλιο του 2002 περιγράφηκε από τον διοικητή του, τον ταξίαρχο Αβίβ Κοτσάβι, με τον όρο «αντίστροφη γεωμετρία», τον οποίο εξήγησε ως αναδιοργάνωση του αστεακού συντακτικού μέσω μιας σειράς μικρο-τακτικών δράσεων. Κατά τη διάρκεια της επίθεσης, στρατιώτες κινούνταν στο εσωτερικό της πόλης μέσα από «υπέργειες σήραγγες» μήκους εκατό μέτρων σκαμμένες μέσα από έναν πυκνό και συνεχή αστεακό ιστό. Μολονότι αρκετές χιλιάδες στρατιώτες και εκατοντάδες Παλαιστίνιοι αντάρτες ελίσσονταν ταυτόχρονα μέσα στην πόλη, βρίσκονταν κορεσμένοι μέσα στον ιστό της σε βαθμό που οι περισσότεροι θα ήταν ανά πάσα στιγμή αόρατοι για μία οπτική από αέρος. Επιπλέον, συχνά οι στρατιώτες δεν χρησιμοποιούσαν τις λεωφόρους, τις οδούς, τα σοκάκια ή τις αυλές που συνιστούν το συντακτικό της πόλης, καθώς και τις εξωτερικές πόρτες, τα εσωτερικά κλιμακοστάσια και τα παράθυρα που συνιστούν την τάξη των κτιρίων, αλλά κινούνταν οριζόντια μέσα από μεσοτοιχίες και κάθετα μέσα από τρύπες που προκαλούσαν με εκρήξεις σε ταβάνια και πατώματα. Αυτή η μορφή κίνησης είναι τμήμα μιας τακτικής, για την οποία ο στρατός μιλάει μέσω μεταφορών που δανείζεται από το λεξιλόγιο που περιγράφει το σχηματισμό ομάδων στο ζωικό βασίλειο, όπως «επίθεση κατά σμήνη» και «προσβολή». Περνώντας μέσα από εσωτερικάνοικοκυριών, ο ελιγμός αυτός κάνει το μέσα έξω και τους ιδιωτικούς χώρους οδικές αρτηρίες. Έγιναν συγκρούσεις μέσα σε μισογκρεμισμένα λίβινγκ ρουμ, υπνοδωμάτια και διαδρόμους κακοχτισμένων προσφυγικών κατοικιών, όπου μπορεί να έπαιζε ακόμα η τηλεόραση ή να έκαιγε μια κατσαρόλα στο μάτι της κουζίνας. Αντί να υπόκειται στην εξουσία των συμβατικών χωρικών ορίων, η κίνηση έγινε συστατική του χώρου, και ο χώρος συγκροτήθηκε ως ένα συμβάν. Δεν ήταν η τάξη του χώρου που διείπε τα σχήματα της κίνησης, αλλά η κίνηση που παρήγαγε και ασκούσε το χώρο γύρω της. Η τρισδιάστατη κίνηση μέσα από τοίχους, ταβάνια και πατώματα διαμέσου του αστεακού όγκου επανερμήνευε, βραχυκύκλωνε και ανασυνέθετε τόσο το αρχιτεκτονικό όσο και το αστεακό συντακτικό. Η τακτική τού να «βαδίζεις μέσα από τοίχους» αντιλαμβάνεται την πόλη όχι απλώς ως τον τόπο, αλλά ως το ίδιο το μέσο του πολέμου –ένα εύκαμπτο, σχεδόν υγρό υλικό που είναι πάντοτε ενδεχομενικό και σε ροή.

Πολωνία…Με τον επόμενο τυχόντα…

Πολύ χάρηκε το ακροδεξιό πολωνικό καθεστώς με την μαζική άφιξη του αμερικανικού στρατού στα εδάφη του. Είναι μια μεγάλη μέρα σήμερα που υποδεχόμαστε αμερικάνους στρατιώτες, εκπροσώπους του καλύτερου, δυνατότερου, και μεγαλύτερου στρατού στον κόσμο σε πολωνικό έδαφος, εδώ στην Zagan δήλωσε συγκινημένη η πολωνή πρωθυπουργός Beata Szydlo.
Και ο υπ.αμ. Antoni Macierewicz συμπλήρωσε με μελοδραματικους τόνους: Περιμέναμε για δεκαετίες, άλλοτε νοιώθοντας ότι έχουμε εγκαταλειφθεί, άλλοτε χάνοντας κάθε ελπίδα, άλλοτε νοιώθοντας ότι είμαστε οι μόνοι που προστατεύουμε τον πολιτισμό απ’ την καταπίεση που ερχόταν απ’ τα ανατολικά.
Ούτε η πολιτική ελίτ της πολωνίας προικίστηκε με αυτογνωσία, παρότι θα έπρεπε με βαση την ιστορία του (μετακινούμενου ως προς τα σύνορά του) κράτους της, τόσο τον 19ο όσο και τον 20ο αιώνα. Σε τι άραγε είναι χρήσιμες οι πολωνικές πεδιάδες, χιλιάδες χιλιάδων χιλιόμετρα μακρυά απ’ την ανατολικότερη άκρη των ηπα, για τον «καλύτερο, δυνατότερο και μεγαλύτερο στρατό του κόσμου»;
Το να είσαι το συνοριακό έδαφος, άλλοτε για την αγγλία, άλλοτε για την γαλλία, άλλοτε και για τις δύο, και τώρα για τις ηπα δεν είναι κάτι αισιόδοξο. Το έχουν πάθει και άλλοι, αλλά το πολωνικό κράτος θα έπρεπε να έχει μάθει. Δεν συμφιλιώθηκε ποτέ με την πραγματική γεωγραφική του θέση, ούτε με τους γειτονές του. Ήθελε να πιστεύει ότι έχει σύνορα με την κομητεία του Essex ελπίζοντας στην προστασία της αυτού μεγαλειότητας (όταν η αυτού μεγαλειότητα δεν μπορούσε πια να προστατέψει ούτε το Kent). Ήταν, μάλιστα, τέτοια η αυτοπεποίθηση εξ’ αυτής της υποτιθέμενης προστασίας, ώστε λίγες ημέρες πριν τα πάντσερ του γ ράιχ ξεχυθούν σε διάταξη τανάλιας στην πολωνική ισιάδα, η πολωνική κυβέρνηση κοκορευόταν ότι το ιππικό της (και τα συρόμενα από άλογα κανόνια της) είχαν το Βερολίνο στο πιάτο.
Τώρα θέλει να πιστεύει ότι έχει σύνορα με το Delaware… Στην εποχή των διηπειρωτικών πυραύλων και των πολεμικών δορυφόρων είδαν οι πολωνικές βιτρίνες αμερικανικά τανκς και χάρηκαν…

Πάλι καλά που οι τωρινοί προστάτες τους δεν τους έστειλαν τίποτα καλογυαλισμένα, ρωμαλέα μουλάρια απ’ τα υπόλοιπα του β παγκόσμιου.

---

Από:http://www.sarajevomag.gr/index.html

Η προσέγγιση της δημόσιας σφαίρας στην πολιτική θεωρία της Hannah Arendt…

Γράφει ο Γρηγοριάδης Κωνσταντίνος

Σημαντική πτυχή του έργου της Hannah Arendt, που έχει συζητηθεί αρκετά και για την οποία η ίδια έχει υποστεί κριτική, είναι η προσέγγισή της στη θεώρηση του πολιτικού και στη σύνδεσή του με ό,τι αποκαλεί η ίδια «δημόσια σφαίρα» ή «πολιτική σφαίρα». Στο κείμενο που ακολουθεί θα αναδειχθούν οι κύριες συνιστώσες του ζητήματος αυτού. Συγκεκριμένα, θα αναφερθώ σε τρία ζητήματα που συνδέονται με τον πυρήνα της δημόσιας σφαίρας, όπως αυτή αναπτύσσεται στο έργο της φιλοσόφου. Πρωταρχικά, θα εξεταστεί η διάκριση δημόσιου-ιδιωτικού χώρου, που γίνεται με βάση την αναφορά της ίδιας στον αρχαίο κόσμο .Στη συνέχεια, θα διευκρινιστεί η προσέγγιση της φιλοσόφου στην έννοια της ελευθερίας και στη σχέση της με τα δύο πεδία. Τρίτον, θα γίνει αναφορά στους τομείς της ζωής του ανθρώπου που αποκλείονται από τη θεώρηση του πολιτικού.

Αρχικά, για να καταστήσει σαφές το περιεχόμενο της σφαίρας των ανθρώπινων υποθέσεων και για να ξεκαθαρίσει σε τι διαφέρει από τον ιδιωτικό βίο, η Arendt χρησιμοποιεί ως κύρια πηγή αναφοράς τον αρχαίο ελληνικό κόσμο. Για τη φιλόσοφο, η αρχαία ελληνική σκέψη προβάλλει την άποψη, ότι «η ανθρώπινη ικανότητα για πολιτική οργάνωση δεν είναι απλώς κάτι διαφορετικό από την φυσική ένωση που επίκεντρό της είναι η οικία και η οικογένεια, αλλά βρίσκεται σε πλήρη αντίθεσή μ’ αυτήν. Η εμφάνισή της πόλης-κράτους σήμαινε ότι ο άνθρωπος παραδεχόταν εκτός από την ιδιωτική του ζωή και μια δεύτερη ζωή, τον πολιτικόν βίον του»[1]. Εντός του πολιτικού βίου, λαμβάνουν χώρα δύο δραστηριότητες, οι οποίες είναι μονοσήμαντα πολιτικές και καθορίζουν τις ανθρώπινες υποθέσεις:η πράξις και η λέξις(η ομιλία). Στη βιωμένη πραγματικότητα του πολιτικού πεδίου, σύμφωνα με την Arendt, η έμφαση δόθηκε κυρίως στην ομιλία, η οποία μετατράπηκε σε μέσο πειθούς. Η φιλόσοφος λίγες σελίδες παρακάτω ισχυρίζεται ότι «το να είναι κανείς πολιτικό ον, το να ζει στην πόλιν, σήμαινε ότι το κάθε τι αποφασιζόταν δια των λόγων και της πειθούς και όχι με τον καταναγκασμό και την βία»[2]. Συμπεραίνεται λοιπόν, ότι το φαινόμενο της βίας δεν  είναι πολιτικό και προσιδιάζει είτε στην ιδιωτική οικογενειακή ζωή που συνιστά έναν πολιτικό τρόπο βίου, είτε στο πεδίο εκείνο που σήμερα αποκαλείται «εξωτερική πολιτική», τομέας που για τους αρχαίους Έλληνες δεν ανήκε στην πολιτική σφαίρα[3].

Σκάνδαλο Samsung: Τι ωραία που περνάμε στον καπιταλισμό…

Του Δημήτρη Κούλαλη

O κύριος Jay Y. Lee, το νούμερο 3 του Forbes Korea Rich List με περιουσία που αγγίζει τα 6,2 δις $, (το νούμερο 1 είναι ο μπαμπάς, Lee Kun Hee, με 12,6 δις $), ανακρίθηκε από δύο εισαγγελείς και κρίθηκε ύποπτος για τα αδικήματα τηςδωροδοκίας και της ψευδορκίας. Ο επικεφαλής της Samsung  δεν προέβη σε καμία δήλωση στους δημοσιογράφους, καθώς επιβιβάστηκε αμέσως στο όχημα που τον περίμενε, έξω από το γραφείο της εισαγγελίας.

Ο ισχυρός άνδρας της Samsung, ανακρίθηκε από τις αρχές της Νότιας Κορέας σχεδόν ένα εικοσιτετράωρο  (22 ώρες) για το σκάνδαλο διαφθοράς που έσκασε σαν βόμβα στη χώρα, με  πιθανή, μάλιστα, την εμπλοκή ακόμη και της προέδρου της χώρας, Παρκ Γιουν- Χε.

Ο ειδικός εισαγγελέας θα αποφασίσει εντός της εβδομάδας, μέχρι την Κυριακή, εάν θα προχωρήσει στην έκδοση εντάλματος σύλληψης του Jay Y. Lee.

Αξίζει ωστόσο, να υπενθυμίσουμε, (βλ. «Ο Κλεμμένος πλούτος των εθνών και ο Φιντέλ Κάστρο»), ότι  πριν λίγο καιρό οι εργαζόμενοι της εταιρείας – μαζί με εκείνους του άλλου επιχειρηματικού κολοσσού, της Panasonic, ν.245 στη λίστα με τις  πιο επικερδείς  επιχειρήσεις του Forbes–  κατήγγειλαν ότι δουλεύουν 14 ώρες την ημέρα, χωρίς επαρκή ανάπαυση και διάλειμμα για τουαλέτα. Επίσης, ότι εξαπατήθηκαν σχετικά με το μισθό τους και ότι, αφού τους κατασχέθηκαν τα διαβατήρια από τις εταιρείες, αναγκάζονται να πληρώσουν από την τσέπη τους την επιστροφή τους στη χώρα τους, πριν τη λήξη της σύμβασής τους.

Μένει να δούμε  τις επόμενες μέρες ποια θα είναι η εξέλιξη της υπόθεσης. Ωστόσο, ας αναφωνήσουμε όλοι μαζί για άλλη μια φορά, τι ωραία που περνάμε στον καπιταλισμό.

---

Από:http://www.nostimonimar.gr/skandalo-samsung-ti-orea-pou-pername-ston-kapitalismo/

Γκριζοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος των ΑΟΖ. Το Κυπριακό,οι αστικοί ανταγωνισμοί και η Αριστερά …

του Κώστα Μάρκου

Στις τωρινές διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό, οι πολυεθνικές πετρελαίου είναι οι επισπεύδοντες για «λύση». Είναι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι γύπες για τη μοιρασιά των «οικοπέδων» φυσικού αερίου και της ΑΟΖ της Κύπρου.

Πρώτο Μέρος

Σε λίγες ώρες ή μέρες θα μάθουμε την τύχη των συναντήσεων για το Κυπριακό στη Γενεύη. Αν και πρόκειται για διαπραγματεύσεις προαναγγελθείσας αποτυχίας, που κάπως «θα επανέλθουν» αργότερα, όπως δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, κανείς δεν μπορεί να είναι βιαστικός σε συμπεράσματα.

Ποιος κινεί τα νήματα των διαπραγματεύσεων;

Πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτή η πολυπράγμων βιασύνη και οι καλλιεργούμενες προσδοκίες για «λύση του Κυπριακού»;

Τη στιγμή που το μεγάλο αφεντικό των ΗΠΑ δεν έχει ακόμη αναλάβει το τρεμάμενο πηδάλιο του πλανήτη; Όταν αμφισβητείται ανοιχτά –πρωτοφανώς στην ιστορία- ο ίδιος ο καπετάνιος, όχι μόνον από τον αμερικανικό λαό που τον καταψήφισε, αλλά και από τη CIA, από τα κυρίαρχα μίντια και από τη μισή αστική τάξη της χώρας του; Τη στιγμή που η Βρετανία, η ξεδοντιάρα πρώτη κυρία των «εγγυητριών δυνάμεων» και κάτοχος του 10% του νησιού είναι μπλεγμένη στη διαχείριση ενός άγνωστου Brexit, σε σκληρό ανταγωνισμό με τη Γερμανία;

Πώς να βρεθεί «λύση» τώρα, τη στιγμή που η άλλη «εγγυήτρια», η Τουρκία του «σουλτάνου», είναι χωμένη σε δυο πολέμους –έναν εξωτερικό και έναν εσωτερικό- έχοντας καταφέρει να στρέψει εναντίον της και τους Κούρδους και τους «αδελφούς μουσουλμάνους»; Όταν η μισή και βάλε ηγεσία της αεροπορίας και του ναυτικού της είναι πίσω από τα σίδερα;

Trumpες: Σκέψεις λίγο πριν ή/και λίγο μετά την Πολυαναμενόμενη «Στέψη» του Νέου Πλανητάρχη …

R.R.

-Τελικά, δεν ήταν ο Τραμπ λαγός της Κλίντον, μάλλον η κυρία ήταν η λαγουδίνα του….
-Σωστά, μαλακίες λέγαν πάλι οι αναλυτές! Άσε που κι ο Σάντερς ήταν λαγός της Κλίντον για την ανάδειξη υποψηφίου του Δημοκρατικού Κόμματος.
-Αυτό ξαναπές το! (1)

Mεγάλη ανακούφιση είναι να ακούς μια τέτοια συζήτηση μεταξύ ταξιτζή και πελάτη, επιβάτης κι εσύ σε διπλοκούρσα. Φαίνεται πως οι αποκάτω της βαλκανικής πατρίδας μας ξέμειναν ακόμη από κι από κουτόχορτο, η κρίση βλέπετε… Έτσι, στα περίπλοκα, ως είθισται να λέγονται, θέματα της υψηλούς διεθνούς πολιτικής, δεν πολυτσιμπάνε στους «ειδικούς».

Μεγάλη πλάκα έχει να διαβάζεις τις βαθυστόχαστες συζητήσεις των αναλυτών: θα υπάρξει όντως προσέγγιση ΗΠΑ-Ρωσίας, μια σύγκρουση (οικονομική έστω) ΗΠΑ-Κίνας, μια «εγκατάλειψη» της Ευρώπης από τις ΗΠΑ, μια ανάδειξη του εθνοκεντρισμού έναντι του παγκοσμιοποιητικού κοσμοπολιτισμού, της ασφάλειας έναντι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και πάει λέγοντας.

Μεγάλη σοφία δεν χρειάζεται για να καταλάβει κανείς πως η νέα αφήγηση που κατασκευάζουν επιμελώς και επιμόνως τα ΜΜΕ ανά την (δυτική τουλάχιστον…) υφήλιο με αφορμή την αλλαγή φρουράς στον Λευκό Οίκο άλλο στόχο δεν έχει από το να αποδείξει στους αποκάτω πως, ναι, μπορούν να τα αλλάξουν όλα εντός του συστήματος. Και πως οι αποκάτω θα πρέπει να πάρουν θέση, καθ’ ότι έχουν κάτι να χάσουν ή να κερδίσουν από την αλλαγή. Βέβαια, οι μισθωτοί ειδικοί έχουν υποχρέωση, λόγω επαγγέλματος, να λησμονούν πως αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι θα ήταν παράνομες ή όπως το έθεσε και ο, κάπως ωμός, Πατερούλης (του κρατικού καπιταλισμού): «η εξουσία δεν κάνει εκλογές αν δεν έχει σίγουρο το αποτέλεσμα».