ΓΝΚ Θάλαμος 521…

Aνοίγω τα μάτια μου και βλέπω στο ταβάνι κάτι μαύρα ζωύφια που μοιάζουν με μοστερίτσες με κοντή ουρά … μάλλον με γυμνοσάλιαγκες .

Τα παρατηρώ αδιάφορα να διασχίζουν το ταβάνι αργά αργά 
 Κλείνω τα μάτια μου και το ταβάνι γίνεται ένα κόκκινος συννεφιασμένος ουρανός .

Αλήθεια αν μέναμε στον Άρη και ο (φυσιολογικός) ουρανός ήταν κόκκινος πως θα μας φαινόταν ένας μπλε ουρανός;

Κουράζομαι και ξανανοίγω τα μάτια . Ξανά τα σκαθάρια στο ταβάνι.

Ο Νοσηλευτής μου ετοιμάζει τους ορούς . Στο ταβάνι πάνω από το κεφάλι του περπατάει ένα μαύρο σκαθάρι.
«Πρόσεχε του λέω θα σου πέσει στο κεφάλι» 
«Ποιος;» μου λέει .
«Το σκαθάρι» του λέω και του δείχνω με τα μάτια το ταβάνι.
Κοιτάει επάνω.
«Κατάλαβα…. πρέπει να σου αλλάξω το παυσίπονο …μερικούς τους πειράζει αυτό το συγκεκριμένο».

Χαλαρώνω , μάλλον με παίρνει ο ύπνος. Ξαφνικά μια τρομερή έκρηξη με συνταράσσει. Ρωτάω τι γίνεται . Κανένας δεν φαίνεται να έχει ανησυχήσει . Περίεργο. Τελικά η «έκρηξη» ήταν μια πόρτα κομοδίνου κάπου στο βάθος.

Δεν θυμάμαι πόσες ώρες κοιμόμουν . Το χειρουργείο μου είπαν κράτησε τριάμισι ώρες.

Κουνάω το πόδι μου και πονάω. Ανασαίνω και πονάω . Φοβάμαι ότι αν βήξω θα διαλυθώ.

Η πρώτη βραδιά πέρασε με παραισθήσεις και χωρίς να καταλαβαίνω που βρίσκομαι. Άκουγα παντού γύρω μου βογγητά και ακατάληπτες συζητήσεις .

Ξημέρωσε η δεύτερη (άγια) μέρα και ήμουν λίγο καλύτερα . Φοβόμουν ότι όταν θα νυχτώσει θα ξαναρχίσουν τα βογγητά.

Βογκούσαν και την ημέρα αλλά το βράδυ γινόταν ανυπόφορο.
Προσανατολίζομαι στον θάλαμο με την άκρη του ματιού μου .

Απέναντί μου ένας γέρος αλευκιμιώτης με ανοιχτό το στόμα κοιτάει στο νταβάνι ακίνητος . 
Δίπλα του συνοδοί διαδοχικά ο γιός , η κόρη , η εγγονή, και η γυναίκα του.
Τυπική αγροτική οικογένεια της Λευκίμμης . 
Ο κάθε ένας στέκεται στη βάρδιά όρθιος σαν φρουρός μπροστά στο κρεβάτι πρόθυμος να εξυπηρετήσει τον ασθενή «αφέντη» .

Η πρώτη εντύπωση είναι ότι τον αγαπούν πολύ. Δεν είναι λάθος . Δεν είναι όμως και όλη η αλήθεια. Τα συναισθήματα τέτοιες ώρες εναλλάσσονται και αυτό φαίνεται πιο πολύ στον μεγάλο γιό και στην μάνα.

Η Αλευκιμιώτισσα είναι μια τυπική αγρότισσα της Λευκίμμης , αδύνατη , ξερακιανή με χέρια σκασμένα από τα χωράφια και τα πλυσίματα που τα περιπλέκει αμήχανα καθώς μου μιλάει.
Φοράει μια μαύρη πλεχτή ζακέτα και μια φούστα σκουρόχρωμη. 
Μου μιλάει για την εποχή που δούλευε με τη δίκοπη μέχρι τη νύχτα για να πάρει ένα κομμάτι γης που μαζί με το δικό της θα γινόταν μια επαρκής προίκα για την παντρευτεί ο «Αφέντης».

Μου μίλαγε για τις δουλείες που έκανε για να κρατήσει την οικογένεια αξιοπρεπώς και να μεγαλώσει τα παιδιά και για τα «δικά του τα καμώματα».

Το “Κράτος Δικαίου” και οι χαφιέδες του…

Η επίκληση του Κράτους Δικαίου,του καπιταλιστικού κράτους δικαίου είναι μια κενή επίκληση. Ειδικά όταν ψάχνει να βρει το δίκιο του ο εργάτης, ο απολυμένος, ο φτωχός, ο απεργός τότε πρόκειται για μια υπόθεση χωρίς τύχη. Ακριβώς γιατί το κράτος και το δίκαιο που παράγει είναι ένα ωμά ταξικό δίκαιο που λειτουργεί προς όφελος της πολιτικής και οικονομικής τάξης που κατέχει την εξουσία. Των καπιταλιστών και του πολιτικού προσωπικού -στην προκείμενη περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ- που λειτουργεί ως ορντινάντσα του.

Σε αυτό κράτος λοιπόν, οι χαφιέδες είναι αναπόσπαστο κομμάτι του. Χαφιέδες που βρίσκονται στο payroll του κράτους και παρέχουν με το αζημίωτο πληροφορίες, είτε χαφιέδες με καθεστώς εργολαβίας που εμφανίζονται σε έκτακτες περιπτώσεις. Το γεγονός είναι πως το κατοχικό,το μετεμφυλιακό και το χουντικό κράτος των χαφιέδων μπορεί να άλλαξε μορφές αλλά ποτέ δεν αποδήμησε από τούτο τον τόπο. Ήταν και παραμένει η χρυσή εφεδρεία των καπιταλιστικών ελίτ ειδικά στην παρούσα συγκυρία όπου η οικονομική κρίση οξύνει περαιτέρω και δραματικά τις κοινωνικές και πολιτικές αντιθέσεις.

Ακόμη περισσότερο σε μια περίοδο που τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα τίθενται με συνοπτικές διαδικασίες εκτός νόμου και το σύνταγμα γίνεται “κουρελόχαρτο” από αυτούς που τους επικαλούνται σε κάθε ευκαιρία. Άλλωστε νόμος του Ελληνικού κράτους είναι τα καπιταλιστικά μνημόνια στην βάση των οποίων εδράζονται όλες οι αποφάσεις της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Από αυτό το κράτος η εργατική τάξη δεν μπορεί να αναζητά ούτε δικαιοσύνη , ούτε επιείκεια. Η καπιταλιστική δικαιοσύνη άλλωστε δεν ήταν ποτέ τυφλή. Αντίθετα ήταν και παραμένει στοχοπροσηλωμένη στα συμφέροντα του καπιταλιστικού καθεστώτος.

Η επεισοδιακή συνάντηση του Βάρναλη με τον Παπαδιαμάντη…

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης  (Ξυλογραφία του Ευθύμη Παπαδημητρίου)

Ο Κώστας Βάρναλης χαρακτήρισε τον Παπαδιαμάντη «μεγαλύτερο νεοέλληνα συγγραφέα»  και ως τον μόνο «που μπορεί κανείς να τον διαβάζει και πάντα να τόνε βρίσκει νέον κι αναπάντεχο», και τον υπερασπίστηκε απέναντι σε  επικρίσεις για τη γλώσσα του: «Οι ήρωές του, άνθρωποι του λαού μιλούνε σ’ όλα του τα διηγήματα τη γλώσσα του λαού». Η πρώτη τους συνάντηση (όπως θα δείτε παρακάτω) ήταν επεισοδιακή και στον Παπαδιαμάντη κάθε άλλο παρά καλή εντύπωση άφησε ο νεαρός τότε Βάρναλης… Δεν στάθηκε όμως καθοριστική για τη μετέπειτα γνωριμία τους.

«Ο κυρ Αλέξανδρος, ο πράος άνθρωπος με τη μεγάλη χριστιανική καρδιά, την κοσμοφοβία του, την αγάπη του για τα ταπεινά πλάσματα του θεού και τους λαϊκούς ανθρώπους, με το κανελί πανωφόρι του, το μπαστούνι του, το σκληρό καπέλο του, τη διχαλωτή κοντή γενειάδα του και τα ήμερα (δυσανάγνωστη λέξη) μάτια, περνά ανάμεσα στα πλάσματα της φαντασίας μας και τραβά ίσια για το εικονοστάσι της καρδιάς μας να καθίσει με σταυρωμένα χέρια και με κλειστά μάτια, σαν άγιος στο τέμπλο της εκκλησιάς, ψιθυρίζοντας τα αγαπημένα του «τραγούδια του θεού». Κάπως έτσι σώζεται στη φαντασία των νεώτερων γενιών η ειδή του Παπαδιαμάντη. Ασκητικός, πτωχαλαζών, αμίλητος με την ακινησία βυζαντινής τοιχογραφίας.» Αυτές οι γραμμές του Τάσου Βουρνά στην Επιθεώρηση Τέχνης προλόγιζαν την αναφορά του περιοδικού στην πεντηκοστή επέτειο από το θάνατο του σπουδαίου λογοτέχνη και θεμελιωτή του νεοελληνικού διηγήματος Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, που έφυγε απ’ τη ζωή στις 3 Γενάρη του 1911.

Ο Τ. Βουρνάς με αφορμή την επέτειο θανάτου του Παπαδιαμάντη συνάντησε για λογαριασμό της «Επιθεώρησης Τέχνης» τον Μάρκο Αυγέρη (γιατρός, ποιητής, θεωρητικός και κριτικός της λογοτεχνίας ― περισσότερα για τον ίδιο μπορείτε να δείτε εδώ), ο οποίος του μίλησε για τη γνωριμία του με τον σπουδαίο λογοτέχνη και για τη φιλική σχέση που δημιουργήθηκε ανάμεσά τους. Μεταξύ άλλων ο Αυγέρης διηγείται με τρόπο γλαφυρό και πώς ο Βάρναλης με την «ασεβή» συμπεριφορά του εξόργισε τον Παπαδιαμάντη.

Κατά τη μεταγραφή κάποιες δυσανάγνωστες λέξεις (ευτυχώς λίγες) παραλήφτηκαν.

Νίκος Τεμπονέρας Ο καθηγητής που διδάσκει ακόμα το μάθημα της αξιοπρέπειας…

Πριν από 26 χρόνια, σε εποχή δημοκρατίας, επιστρατεύτηκαν «αγανακτισμένοι πολίτες» για να δώσουν ένα μάθημα στην εκπαιδευτική κοινότητα που πάλευε ώστε η λέξη «δημοκρατία» να έρθει πιο κοντά στην έννοια που περιγράφει. Επιστρατεύτηκαν για να δώσουν ένα μάθημα βίας και σιχαμάρας απέναντι σε όσους αγωνίζονταν για αξιοπρέπεια. Ένα μάθημα, μέσα σε ένα σχολείο, όπου στο μαυροπίνακα έγραφαν με γράμματα ντροπής τη λέξη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ.

Στις 8 Ιανουαρίου 1991, κι ενώ όλα τα σχολεία στην Ελλάδα βρίσκονταν σε αναβρασμό, ο Νίκος Τεμπονέρας έπεφτε νεκρός από χτυπήματα «τυχαίων», «αγανακτισμένων» «πολιτών»: του τότε προέδρου της ΟΝΝΕΔ Πάτρας και Δημοτικού Συμβούλου της ΝΔ Γιάννη Καλαμπόκα, και γνωστών στελεχών της ΝΔ και ΟΝΝΕΔ Πάτρας (Μαραγκός, Σπίνος, Γραμματίκας).

Ακολούθησαν και άλλες δολοφονίες εκείνες τις μέρες, στην Αθήνα, κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων, τεσσάρων ανθρώπων που κάηκαν ζωντανοί, αυτή τη φορά από «αγανακτισμένους» αστυνομικούς.

Ο Καλαμπόκας καταδικάστηκε ισόβια για δολοφονία εκ προμελέτης, όμως πολύ λίγα χρόνια αργότερα αφέθηκε ελεύθερος. Αυτή τη στιγμή βιοπορίζεται ως «έντιμος» πολίτης.

Όλοι Γενεύη – σχεδόν…

Με τα πολυπρόσωπα τσούρμα των παρατρεχάμενών τους οι εκπρόσωποι των δύο κυπριακών κοινοτήτων ταξιδεύουν σήμερα προς Γενεύη μεριά. Θα τακτοποιηθούν στα ξενοδοχεία, θα κάνουν καμιά βόλτα, θα πιούν τα on the rocks τους, και από αύριο θα πέσουν με τα μούτρα στη «διαπραγμάτευση».
«Εκπρόσωποι των δυο κοινοτήτων» γράψαμε; Λάθος! Προδοσία! Ο «εκπρόσωποι» είναι ένας (λέει ο Αναστασιάδης). Ο Ακιντζί. Ο Αναστασιάδης είναι πρόεδρος (ο αριθμός των υπηκόων του είναι μικρότερος απ’ τον πληθυσμό της Θεσσαλονίκης, αλλά τι σημασία έχει αυτό;). Θα έχει μεγαλύτερη και φαρδύτερη καρέκλα (απ’ την Δευτέρα κιόλας) και στις 12 του μήνα ίσως του δοθεί ανάκλιντρο.
Φαίνεται, όμως, ότι στις 12 θα λείπουν κάποιοι. Ο Ερντογάν είναι βασικός ύποπτος να μην πάει στη «διάσκεψη». Γιατί άλλωστε να πάει; Δεν έχει σοβαρότερες δουλειές; Έχει. Αν είναι να πάει κάποιος, ας είναι ο πρωθυπουργός του. Ο Γιλντιρίμ.
Η φαιορόζ κυβέρνηση διαδίδει ότι αν δεν πάει ο (πρόεδρος) Ερντογάν τότε δεν θα πάει και ο (πρωθυπουργός) Τσίπρας. Γινάτι. Δεν καταδέχεται «κατώτερους» πρωθυπουργούς ο εξοχότατος έλληνας. Aferim!
Κανείς δεν κουβεντιάζει ποιον θα στείλει το Λονδίνο. Η αυτού μεγαλειότης δεν μπορεί να πάει· έχει συνάχι. Θα πάει η Μέι; Σιγά. Αν δεν πάει ο Τσίπρας δεν καταδέχεται ούτε αυτή. Έχουν κανά ιπποκόμο εκεί, στο Μπάκιγχαμ, να τον στείλουν;
Τελικά θα είναι σουρεαλιστικό. Στην περιβόητη «διάσκεψη» είναι πολύ πιθανό να συμμετέχει ένας μόνος «πρόεδρος» (ο Αναστασιάδης), κι αυτός «από μέσα του». Διπλόφαρδη, υπερυψωμένη καρέκλα δεν προβλέπεται· άρα αυτός, κοτζαμάν «πρόεδρος», θα αναγκαστεί να μιλήσει σαν ίσος προς ίσο με κατώτερους αξιωματούχους· ακόμα και με «εκπρόσωπο κοινότητας».
Τσσσςςςς…

---

Aπό:http://www.sarajevomag.gr/index.html

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΟΥ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥ (ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΓΝΙΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ)…

Θα παραθεσω ενα αποσπασμα απο το βιβλιο ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΦΥΣΗ του Λαιαλ Γουοτσον, και υστερα θα γραψω τις σκεψες που μου προκαλεσε.

«Φανταστειτε την περιπτωση δυο εφηβων μελων μιας συμμοριας που συλλαμβανονται με την κατηγορια της διαρρηξης, ενα εγκλημα που τιμωρειται, ας πουμε, με ποινη φυλακισης ενος χρονου η προστιμου 100 δολαριων.
Δεν υπαρχουν μαρτυρες, κι ετσι τα αγορια κρατουνται και ανακρινονται χωριστα,
με τις συνηθισμενες προσπαθειες των αστυνομικων να βαλουν τον ενα να ενοχοποιησει τον αλλον,
με την ελπιδα να βελτιωθει το ιστορικο των επιτυχιων της αστυνομιας. Αν κανεις απο τους δυο δεν ενοχοποιησει τον αλλον, αν τηρησουν τον κωδικα σιωπης, και οι δυο θα πρεπει να αφεθουν ελευθεροι και να ανταμειφθουν με το συνηθισμενο μπονους αφοσιωσης στη συμμορια το οποιο ειναι 300 δολλαρια.
Η αστυνομια το γνωριζει αυτο και προσπαθει να σπασει τον κωδικα δελεαζοντας καθε αγορι να αποστατησει, με ανταλλαγμα την απονομη χαριτος και ανταμοιβη 500 δολλαριων.
Αν και ο ενας και ο αλλος ενδωσουν στον πειρασμο, καταδικαζονται και οι δυο, κανεις τους δε παιρνει την αμοιβη η το μπονους, και τιμωρουνται με προστιμο 100 δολλαριων ο καθενας.
Αν ομως μονο το ενα απο τα αγορια πεσει στη παγιδα, τοτε το αλλο τιμωρειται με την μεγαλυτερη ποινη, πηγαινει φυλακη για εναν χρονο χωρις τη δυνατοτητα επιλογης να πληρωσει μονο το προστιμο.