Τζο Στράμερ. Ο πολιτικοποιημένος τραγουδιστής των Clash, που έμενε σε κοινόβιο και «έκαιγε» το Λονδίνο…

Γεννήθηκε στις 21 Αυγούστου 1952, στην Άγκυρα της Τουρκίας, καθώς ο πατέρας του ήταν διπλωμάτης καριέρας. Γόνος ευκατάστατης οικογένειας, δε ζήλεψε καθόλου τα πλούτη, έφυγε από το σπίτι, έκανε διάφορα επαγγέλματα και έγινε ανατρεπτικός στην πράξη και όχι στη φλυαρία.

Ακόμη χειρότερα για τη βρετανική μπουρζουαζία, παρέσυρε και άλλους. Λάτρεψε τη μουσική μέσα από τους δίσκους του Little Richard, των Beach Boys και του Woody Guthrie. Σε μια συνέντευξή του, ο Τζο Στράμερ θα δηλώσει: «Ο λόγος που έπαιζα μουσική, ήταν οι Beach Boys»….

Το 1976, ο Τζο Στράμερ έγινε μέλος του πανκ-ροκ συγκροτήματος The Clash, από όπου και αποχώρησε το 1986. Μαζί τους κυκλοφόρησε έξι άλμπουμ, μεταξύ των οποίων και οι μεγάλες επιτυχίες “Rock The Kasbah”, “Should I Stay Or Should I Go”, “London Calling”, “White Riot”, “I Fought The Law”, κ.ά….

Στις 10 Ιουνίου 1977, ο Στράμερ και ο ντράμερ του συγκροτήματος, Νίκι «Τόπερ» Χίντον, συνελήφθησαν, ενώ έκαναν γκράφιτι το όνομα του γκρουπ στον τοίχο ενός ξενοδοχείου. Στις 20 Μαΐου του 1980, ο Στράμερ συνελήφθη και πάλι, αυτή τη φορά επειδή ξυλοκόπησε με την κιθάρα του έναν βίαιο θαυμαστή του γκρουπ, κατά τη διάρκεια συναυλίας τους στο Αμβούργο της Γερμανίας. Το περιστατικό αυτό σόκαρε τον Τζο Στράμερ σε τέτοιο βαθμό, ώστε δήλωσε: «Κόντεψα να δολοφονήσω έναν άνθρωπο, κι αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις τη βία με βία. Απλά δεν οδηγεί πουθενά». Λεφτά είχε πάρα πολλά, αλλά επέλεξε να μένει σε κοινόβια και να τα μοιράζεται με τους λούμπεν συγκατοίκους του. Δούλεψε με οικονομικούς μετανάστες, έκανε παρέα τους άνεργους και τους περιθωριακούς. Δεν έγινε sir, όπως ο Τζάγκερ και δεν γούσταρε τις λιμουζίνες. Ήταν η εποχή των έντονων κοινωνικών συγκρούσεων και χρησιμοποίησε τη μουσική για να τις περιγράψει….

ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΤΗ ΣΟΥΠΑ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΤΡΩΕΙ…

Ένα διαχρονικό κείμενο του Ωγκύστ Μπλανκί από το 1834.

 

Ο πλούτος είναι γεννημένος από εξυπνάδα και μόχθο. Αλλά αυτές οι δύο δυνάμεις μπορούν να ενεργήσουν μονάχα με τη βοήθεια ενός παθητικού στοιχείου – τη γη, που τις βάζει να ενεργούν με τις συνδυασμένες τους προσπάθειες. Φαίνεται έτσι πως αυτό το απαραίτητο εργαλείο θα έπρεπε να ανήκε σ’ όλους τους ανθρώπους. Δεν είναι όμως έτσι.

Τα άτομα έχουν εξαγοράσει τη δημόσια γη με κομπίνα ή βία, δηλώνοντας τους εαυτούς τους ιδιοκτήτες της· έχουν επικυρώσει με νόμο πως θα είναι για πάντα δικιά τους, και ότι το δικαίωμα της ιδιοκτησίας θα γίνει το θεμέλιο της κοινωνικής συγκρότησης· πράγμα που σημαίνει πως θα προηγείται και, εάν χρειαστεί, θα απορροφήσει όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα, ακόμη κι αυτό στη ζωή, εάν έχει την κακή τύχη να βρεθεί σε σύγκρουση με τα προνόμια ενός μικρού αριθμού.

Από την Εξάρτηση στην Αυτονομία…

e-cynical.blogspot

__________________________________________________________

Aπό:http://gregordergrieche.blogspot.gr/2016/08/blog-post_97.html

Ο μικρός Ομράν από το Χαλέπι: Όταν ο «πόνος» πουλά και «ξεπλένει»…

Κάποιοι προσπαθούν να το «καταπιούμε» ως δυσάρεστη πτυχή μιας πραγματικότητας «που δεν αλλάζει»

Γράφει η Ελένη Μαυρούλη

Ο μικρός Ομράν κοιτά κατασκονισμένος, τραυματισμένος και σοκαρισμένος το φακό. Από το κάθισμα ενός ασθενοφόρου στο Χαλέπι. Αύγουστος 2016. Το στομάχι σφίγγεται. Τα μάτια υγραίνονται. Η μιλιά σωπαίνει. Όπως και τότε που το άψυχο κορμάκι του Αϊλάν βρέθηκε να κείτεται στις τουρκικές ακτές. Όπως τότε που βρέθηκε το νεκρό κορμάκι της Αϊσέ, του Χουσεϊν, του αγνώστου μικρού παιδιού που έπεσε τραυματισμένο, κατακρεουργημένο, φοβισμένο, μόνο του, που έμεινε ανάπηρο ή και ορφανό στη Συρία, στη Λιβύη, στην ανατολική Ουκρανία, νωρίτερα στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στην Παλαιστίνη δεκαετίες τώρα, στη Σιέρα Λεόνε, στο Μάλι, στον Νίγηρα, στο Σουδάν σε κάποια άλλη χώρα της Αφρικής. Αλλά και τα νεανικά, και όχι μόνο, κορμιά στο Παρίσι, στη Νίκαια, στις Βρυξέλλες.

Μας γυρίζουν πίσω στις σκοτεινές εποχές δεισιδαιμονίας, φρίκης και αθλιότητας…

Γράφει ο  mitsos175.

Εκείνο που πρέπει να γίνει με το φασισμό δεν γίνεται. Γιατί απλά ο φασισμός – ναζισμός, εξυπηρετεί το σύστημα. Το προστατεύει αποπροσανατολίζοντας, διαιρώντας, τρομοκρατώντας.
Είχαμε πει παλαιοτέρα για την αθλήτρια – «εκπρόσωπο» της Χρυσής Αυγής ότι δεν επιθυμούσαμε τιμωρία, αλλά καταδίκη του ρατσισμού. Το ίδιο λέμε και για τον Μητροπολίτη Χίου.
«Μα αυτά που είπε είναι προκλητικά, δεν στέκουν λογικά, είναι ρατσιστικά, απαράδεκτα», θα πείτε, και θα έχετε Απόλυτο Δίκιο. Αν όμως η ποινή του αποκλεισμού είχε παιδαγωγικό σκοπό, τότε απέτυχε. Οι ρατσιστές δεν φαίνεται να πτοήθηκαν από αυτό, αφού επανήλθαν, άσχετα, αν στο τέλος γελοιοποιήθηκαν.

Λέω λοιπόν ότι ο φασισμός θέλει ουσιαστική καταδίκη κι όχι απλά «δίωξη» επειδή ένας φασίστας είπε κάτι. Όταν η αστική δικαιοσύνη ξεπλένει φασιστικά εγκλήματα, όταν καταδιώκει αγωνιστές ή πρόσφυγες, όταν τα ΜΜΕ, κυρίως τα ιδιωτικά, προπαγανδίζουν τις θέσεις ακροδεξιών κομμάτων, όταν οι ίδιοι οι νόμοι είναι άδικοι επιβάλλοντας εγκλεισμό ΑΘΩΩΝ σε στρατόπεδα συγκέντρωσης χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο, τότε δεν έχει νόημα να μιλάμε για μια υποκριτική κίνηση αποπροσανατολισμού. Υποκρισία και συνάμα σκοπιμότητα. Γιατί θα επιχειρηθεί τσουβάλιασμα. «Να τώρα εμείς, οι δήθεν καλοί, θα τιμωρήσουμε τον αυτόν που είπε κακά λογάκια. Μετά έρχεται η σειρά όλων όσων λένε διαφορετικά από ότι πιστεύουμε εμείς».Η κουτοπονηριά των πολιτικών είναι προφανής.

Ο Αριστοτέλης για τη γυμναστική…

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

Ο Αριστοτέλης όχι μόνο δεν αμφισβητεί την ανάγκη της σωματικής εκγύμνασης, αλλά τη θέτει σε απόλυτη προτεραιότητα: «… επιβάλλεται να προηγείται η φροντίδα για το σώμα από τη φροντίδα για την ψυχή…». (1334b25 – 26), άποψη που επαναλαμβάνει: «… η παιδεία πρέπει να παρέχεται πρώτα με τη συνήθεια παρά με το λόγο, και να ασχολείται πρώτα με το σώμα παρά με το πνεύμα…». (1338b 4 – 6). Το τελικό συμπέρασμα επικυρώνει τα παραπάνω: «… συνάγεται καθαρά από αυτά ότι προηγείται η αγωγή των παιδιών η προερχόμενη από τους γυμναστές και τους παιδοτρίβες». (1338b 6 – 7).

Ωστόσο, αυτό που πρώτα διευκρινίζεται είναι ότι άλλο γυμναστική κι άλλο σωματική καταπόνηση: «Σήμερα μερικές από τις φημισμένες πόλεις για τη φροντίδα των παιδιών επιμένουν στην αθλητική διάπλαση του σώματος σε βάρος της σωματικής μορφής και ανάπτυξης». (1338b 9 – 11). (Η μεταφράστρια Πηνελόπη Τζιώκα – Ευαγγέλου εξηγεί ότι οι πόλεις που αναφέρεται ο Αριστοτέλης είναι κυρίως το Άργος και η Θήβα). Η επισήμανση ότι η επιμονή στην αθλητική διάπλαση είναι σε βάρος της σωματικής ανάπτυξης καταδεικνύει το ζημιογόνο της υπερβολής, που όχι μόνο δεν ασκεί το σώμα, αλλά το στρεβλώνει.

πάλη σε αρχαίο ανάγλυφο