Pokemon Go…

Γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος

Ότι δεν προχωράει μπροστά πεθαίνει. Και οι πεθαμένοι γύρω μας είναι πολλοί.

Πτώματα παντού περιφέρουν την πτωματίλα τους.

Φάτσες ξυρισμένες ή με μούσι αντί για πρόσωπα, φωτογραφίες θαρρείς σαν διαφημιστικά μπουρδέλου.

Είστε παντού πρίγκιπά μου, νοστιμούλη σιτεμένε εραστή, τυλιγμένοι εσείς με περγαμηνές βακχείας ψηφιακών φίλων, είστε παντού κυρία μου κι εσύ μυστικιστή ποιητή που εργάζεσαι την εταιρία Ποιητής και ψάχνεις πελάτες κι εσύ θεά γκόμενα που θες άρμεγμα.

Είστε παντού όντα που θέλετε να γαμηθείτε σε ετούτη εδώ την ετοιμόρροπη μπαρουταποθήκη με τη σκοροφαγωμένη σας ηθική και την ασταθή σας υπόληψη.

Είστε παντού όντα με καπέλο ή με βέλο, όχι σε δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας στραγγισμένα αλλά σε αιώνιο ντεζαβού εξυπνάδος και ομορφιάς, ατάκας και καλοπέρασης, είστε παντού άτομα που κρύβετε δύναμη, φόβο, μίσος, πόνο, θάνατο, σεξ.

Είστε ένας φονικός ιός, ένα πετυχημένο σήριαλ της μικροαστικής μοναρχίας, κάνετε ανταρσία με τα φαρμακερά σας σχόλια και τη γαλανόλευκη ματιά σας.

Σας θέλουν όλοι γιατί έχετε ωραία παιδιά, ωραία βυζιά, τρώτε καλό πρωινό και μετά γαμάτε ή μάλλον δεν γαμάτε ή μάλλον υποθέτουμε πως γαμάτε αφού φωτογραφίζεστε μόνοι και μόνες κι ο πάπας ακόμα σας ζηλεύει κι οι δεσποτάδες που ξεζουμίσουν κορόιδα, με οικογένεια ή χωρίς, με σκύλο ή με γάτα, με το μουνί της μαμάς σας ή το μουνί της αδερφής σας ή τού μπαγάσα του μπαμπά σας την ψωλή, είστε ωραίοι και όμορφοι.

Αρεστοί. Αρεστές. Αδερφοί. Αδερφές. Κρυφοί και κρυφές.

Είστε παντού, όντα κάτοχοι πτυχίου δακτυλοσκοπήσεως φίλων και εχθρών, κάτοχοι μάστερ ανασκολοπίσεως ποιημάτων, ερωτημάτων, τραυμάτων, διδάκτορες της απολυμάνσεως και της στειρώσεως.

Είστε παντού Πόκεμον, ωραία γαμημένα Πόκεμον, με τις ανθρωπίσιες φάτσες σας και την υγρή μούχλα στα ρουθούνια σας, που παραφυλάνε για μια τζούρα αποδοχής.

____________________________________________________________

ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ…

Έχουν απόλυτο δίκιο όσοι λένε ότι όταν χιλιάδες πρόσφυγες πολέμου δολοφονούνται και βασανίζονται μαζικά στα σύνορα των κρατών και η συζήτηση επικεντρώνεται στο θέμα με την ονομασία της Μακεδονίας, τότε ηθικά, όπως ίσως θα σημείωναν οι συγγραφείς της Διαλεκτικής του Διαφωτισμού, παρακολουθούμε να επαναλαμβάνεται το Άουσβιτς. Όμως ίσως έχει μία αξία να σταθεί κανείς για λίγο σ’ αυτό το θέμα και ο μόνος λόγος είναι ότι η υπεράσπιση του έθνους, η περιχαράκωση της εθνικής κυριαρχίας, τα αιτήματα για εθνική ανεξαρτησία  και οι χιλιάδες δολοφονημένοι δεν είναι σημεία ασύνδετα μεταξύ τους.

Για να πιάσουμε από την αρχή τη συζήτηση περί υπεράσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας και των εθνικών συμφερόντων: Πρώτον, όταν υπάρχει ένα εθνικό κράτος, το επίδικο της εθνικής περιχαράκωσης είναι ένα αίτημα απολύτως ανεδαφικό. Κι αυτό, γιατί πολύ απλά, το σύστημα των εθνικών κρατών είναι ένα σύστημα που εκφράζει  τις δυναμικές σχέσεις συμφερόντων της αστικής τάξης κάθε χώρας με κάθε άλλη, άρα εξ’ορισμού δεν μπορεί να υπάρξει εθνικό κράτος ανεξάρτητο. Ο μόνος τρόπος να έχει νόημα ένα τέτοιο αίτημα είναι όταν το ζητάει ένας εθνολογικά συγκεκριμένος πληθυσμός με μια συγκροτημένη δομή  διοίκησης που διεκδικεί να αναγνωριστεί ως κράτος.

Ε.Ε., ΔΙΑΙΡΕΣΗ, ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΑΞΗ…

Ο κουρνιαχτός που έχει σηκωθεί, ύστερα από την επίσημη ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος, που διεξήχθη στην Μεγάλη Βρετανία, δεν έχει ακόμη καταλαγιάσει, με αποτέλεσμα να είναι ιδιαίτερο εύκολο μ’ έναν πραγματικό ορυμαγδό δηλώσεων, είτε έχουν πανηγυρικό χαρακτήρα είτε διέπονται από την γνωστή κινδυνολογία, να σκιάζονται ακόμη περισσότερο ή να υποτιμώνται ορισμένες ουσιώδεις διαστάσεις της κατάστασης, που εξελίσσεται.

Τονίζουμε και πάλι την λέξη εξελίσσεται.

Διότι δεν υπάρχει περίπτωση να ισχυριστεί κάποιος ότι οι προσανατολισμοί, οι αντιθέσεις ή και αντιφάσεις που σημαδεύουν την συνολικότερη φάση της παγκοσμιοποίησης, έτσι όπως αυτή τουλάχιστον δρομολογείται με ορόσημο το 1989, είναι καινούργιοι ή εκπλήσσουν.

Θα θυμίσουμε ότι μετά την λήξη της Δεύτερης Μεγάλης Ανθρωποσφαγής οι δυτικοί σύμμαχοι συνένωσαν τις τρεις κατεχόμενες ζώνες για να συγκροτήσουν την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, ενώ την ίδια στιγμή οι Σοβιετικοί μετέτρεπαν την δική τους ζώνη κατοχής στο ανατολικογερμανικό κράτος, το οποίο και προσέδεσαν στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας.

Μποζόνια…

Ό,τι κι αν συμβαίνει στον μάταιο αντιληπτό κόσμο μας, οι σκαπανείς της απεριόριστης μικροκλίμακας προσπαθούν να σκάψουν όλο και βαθύτερα, μπας και βρουν μια καινούργια αλήθεια (εντός ή εκτός εισαγωγικών) για την ύλη, την ενέργεια, τις «δυνάμεις της φύσης». Εκτός απ’ αυτούς και αυτές που δουλεύουν στις υπατομικές έρευνες ελάχιστοι άλλοι (και σίγουρα όχι οι κοινοί θνητοί) ξέρουν πόσος κόσμος, κόπος, χρήμα αναλώνεται στο κυνήγι των μποζονίων· την ώρα που βομβαρδιστικά βρυχώνται εδώ κι εκεί, γυναίκες και παιδιά τρέχουν για να κρυφτούν, τρομεροί φόβοι κι απλές ελπίδες συγκρούονται για να νικήσουν οι πρώτοι.
Υπάρχει, λοιπόν, «5η δύναμη» στη φύση, πέρα απ’ την βαρύτητα, τον ηλεκτρομαγνητισμό, τις ισχυρές και ασθενείς πυρηνικές δυνάμεις; Ο πεζός (και «μεγαλομοριακός») υλισμός σας θα σας αποτρέψει απ’ το να μείνετε άυπνοι μέχρι να απαντηθεί το ερώτημα… (Το αύριο σας / μας έχει φτηνές, καθημερινές έγνοιες).
Όμως εδώ και μήνες, πρώτα ούγγροι και ύστερα αμερικάνοι θεωρητικοί και πειραματικοί φυσικοί έχουν χάσει τον ύπνο τους (λέμε τώρα…) με την πιθανότητα να έχει ανακαλυφθεί απρόοπτα, σε πειράματα, ένα μποζόνιο το οποίο ευθύνεται για μια «5η δύναμη» στον κόσμο. Προς το παρόν το όνομά του (σχετικό με τις εικαζόμενες ιδιότητές του) είναι φωτοφοβικό Χ μποζόνιο.
Παραμερίζοντας την (ακαλλιέργητη;) δυσθυμία μας δύσκολα μπορούμε να ευχηθούμε στους σχετικούς επιστήμονες «καλή τύχη». Γιατί ξέρουμε τι συμβαίνει με το κυνήγι των ιερών δισκοπότηρων: πάντα υπάρχει και κάτι άλλο να ανακαλυφθεί… Και μετά κάτι άλλο, και κάτι άλλο…
Εν τω μεταξύ ζυγώνουν καβαλάρηδες με όπλα και σπαθιά. Αν το φωτοφοβικό Χ μποζόνιο και η «5η δύναμη» δεν γίνουν κάποιο είδος βόμβας, θα μείνουμε με την άγνοια σχετικά με την ύπαρξη ή την ανυπαρξία τους.
Και με το λαχάνιασμα για τη δική μας, την μία ή την άλλη.

---

Aπό:http://www.sarajevomag.gr/index.html

zero hours contracts…

Η δόλια και αποπροσανατολιστική συσχέτιση της κατάστασης μεγάλων τμημάτων της τάξης μας (στην ευρώπη) με την ε.ε. (ή την ευρωζώνη) και η ακόμα πιο δόλια και αποπροσανατολιστική εκτόξευση των ανταγωνιστικών στόχων που θα έπρεπε να έχουμε, απ’ το κέντρο και τα θεμέλια της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης (χρόνος εργασίας, μισθός, σχέσεις εργασίας) στα ρετιρέ του “πολιτικού εποικοδομήματος” (κοινοβούλια, ε.ε., ευρωζώνη) είναι κοινότυπες τακτικές στα μέρη μας, αυτά τα 6 χρόνια της κρίσης. “Δεξιά” κι “αριστερά”, “άκρα δεξιά” και “άκρα αριστερά” συνεργάστηκαν ιδανικά και αλληλοσυμπληρώθηκαν δομικά σ’ αυτήν την τεράστια προβοκάτσια, η οποία όμως (δυστυχώς αυτό είναι αλήθεια) ήταν ό,τι ταίριαζε στις φαντασιώσεις και στις μικροαστικές “απόψεις” περί “πολιτικής”, “κράτους / έθνους”, εξουσίας, κλπ.
Όταν βλέπει κανείς τα ίδια ή ανάλογα αλλού, μπορεί να έχει ακόμα πιο καθαρό πεδίο αντίληψης. Η αγγλία προσφέρεται σαν case study. Και το θέμα που διαλέγουμε αφορά τις εργασιακές σχέσεις. Τα περιβόητα zero hours contracts ή “συμβόλαια μηδενικών ωρών εργασίας”.
Τα σ.μ.ω.ε. είναι η πιο ακραία ως τώρα εφεύρεση των αφεντικών σε ότι αφορά την εκμετάλλευση της εργασίας· εφεύρεση ειδικά των αγγλικών αφεντικών. Πρόκειται για “συμβόλαιο πρόσληψης”, όπου το αφεντικό ΔΕΝ δεσμεύεται για το ποσες ώρες, ποιες ώρες, ποιες ημέρες θα “απασχολήσει” τον εργάτη που προσλαμβάνει… Αντίστοιχα αυτός δεν δεσμεύεται πως θα είναι οπωσδήποτε διαθέσιμος όταν το αφεντικό τον χρειαστεί. Στην πράξη το συμβόλαιο μηδενικών ωρών εργασίας δίνει το δικαίωμα στο αφεντικό “να σε φωνάξει για δουλειά” όποτε θέλει και όσο χρόνο θέλει.  Αυτό σημαίνει διαθεσιμότητα (εργασίας) ανά πάσα στιγμή. Αυτή η “διαθεσιμότητα εργασίας ανά πάσα στιγμή” εξασφαλίζεται μόνο απ’ την ανεργία, υψηλή σε διάφορες κατηγορίες εργατών. Και πάντως όχι απ’ την αμοιβή: τα ωρομίσθια που πληρώνονται στα σ.μ.ω.ε. είναι τα κατώτερα προβλεπόμενα απ’ την αγγλική νομοθεσία.