Στιγμιότυπο…

Γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος

Μου χαμογέλασε. Με το κοφτερό χαμόγελο των πλασμάτων του αγρού. Υπολόγισε το βάρος των αισθημάτων μου χωρίς μαθηματικούς υπολογισμούς. Ακριβώς με όση δύναμη χρειάζεται η ελαφρότητα για να ποδοπατήσει τη μοναξιά. Έβαλε όση ακριβώς δύναμη χρειάζεται για να καταλάβει αν πιάστηκα στο αγκίστρι της. Οι άνθρωποι της πόλης όμως δεν καταλαβαίνουν απ’ αυτά. Ακουμπούν πάνω σου τα κτητικά τους δάχτυλα σαν ήρεμοι γερο-μπάτσοι που συλλαμβάνουν ένα αγαθό κλεφτρόνι. Σου χαμογελούν παγωμένα ή ψεύτικα, γρήγορα και βιαστικά. Μα αυτή μου χαμογέλασε κι ένιωσα πως θα μπορούσα να κουβαλήσω το χαμόγελό της στο σπίτι μου. Να το ακουμπήσω δίπλα μου το βράδυ στο μαξιλάρι, να το αγκαλιάσω σφιχτά και μια για πάντα. Μου χαμογέλασε. Κι αυτό το χαμόγελο, αυτό το πρόσωπο βρισκόταν στην κορυφή ενός λευκού γεροδεμένου κύκνειου λαιμού, τού λαιμού της κατάρας και της απώλειας.

_____________________________________________________________

Από:https://dromos.wordpress.com/2016/08/20/%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B9%CF%8C%CF%84%CF%85%CF%80%CE%BF/

Η Άμεση Δημοκρατία της Ροζάβα, Ο Ρόλος της στην Περιοχή και οι Ανεπάρκειες των Αναλύσεων περί “Ιμπεριαλισμού” …

Αντώνης Μπρούμας

Έτσι, σύντροφοι, δεν θα πρέπει να αποτίσουμε φόρο τιμής στην Ευρώπη, δημιουργώντας Κράτη, θεσμούς και κοινωνίες που αντλούν έμπνευση από αυτήν. Η ανθρωπότητα περιμένει από εμάς κάτι διαφορετικό από μια απομίμηση, γιατί αυτό θα ήταν μια αισχρή καρικατούρα
(Franz Fanon, Wretched of the Earth)

Με αφορμή την απελευθέρωση από τις ενωμένες κουρδικές και αραβικές πολιτοφυλακές της στρατηγικής πόλης της Manbij, που βρισκόταν στην κατοχή των ισλαμοφασιστικών δυνάμεων του ISIS, είναι καιρός να ανοίξουμε έναν διάλογο για τον ρόλο της Ροζάβα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής από αντιεξουσιαστική σκοπιά, ασκώντας ταυτόχρονα κριτική στις σχετικές αριστερές αναλύσεις, που έχουν ως αφετηρία τις μαρξιστικές θεωρίες περί ιμπεριαλισμού.

Η θέση του γράφοντος για τη Ροζάβα είναι συγκεκριμένη. Πρόκειται για μία κοινωνική επανάσταση σε εξέλιξη, όπου ο εμφύλιος πόλεμος και η επακόλουθη μετατροπή της Συρίας σε “αποτυχημένο κράτος” έδωσε τη δυνατότητα για την ανάδυση μίας δυαδικής εξουσίας στην περιοχή. Από τη μία, η ένοπλη πρωτοπορία του στρατιωτικού σκέλους του PYD κατάφερε να αυτο-αναιρεθεί σε μία πολύπλοκη κοινωνική διαδικασία, συγκροτώντας μαζί με μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας το κίνημα για τη δημοκρατική κοινωνία [TEV-DEM], μία μορφή ομοσπονδιοποιημένης λαϊκής κοινοτικής εξουσίας, που στηρίζεται στην άμεση δημοκρατία και στην κοινοτική διαχείριση της κοινωνικής [ανα]παραγωγής.

Η Καθολική Εκκλησία της Κροατίας κάνει έκκληση για νίκη της Δεξιάς στις εκλογές…

Ο ηγέτης του HDZ Αντρέι Πλένκοβιτς (Φωτό.: Sinisa Kalajdzija/Hina/Beta)

*Του Ντράγκο Χεντλ

Η ηγεσία της Καθολικής Εκκλησίας στην Κροατία φοβάται ότι ο αριστερός συνασπισμός, του οποίου ηγείται το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SDP), θα μπορούσε να επιστρέψει στην εξουσία μετά τις πρόωρες βουλευτικές εκλογές της 11ης Σεπτεμβρίου.

Οι κληρικοί εκμεταλλεύτηκαν τη μέρα της Παναγίας, όταν ένας μεγάλος αριθμός πιστών παραδοσιακά συγκεντρώνεται στις εκκλησίες σε όλη την Κροατία, για να στείλουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα από τον άμβωνα σε σχέση με το ποιον να ψηφίσουν στις εκλογές, που απέχουν λιγότερο από ένα μήνα.

Ο επίσκοπος του Σίσακ Βλάντο Κόσιτς, ένα από τα «γεράκια» της Καθολικής Εκκλησίας, δήλωσε πως ο νέος πρόεδρος του HDZ Αντρέι Πλένκοβιτς «αξίζει να γίνει πρωθυπουργός».

Είπε στο εκκλησίασμα στη διάρκεια του κηρύγματος να μην ψηφίσει ανθρώπους που, προτείνοντας νομοθεσία, η οποία θα είχε παρεμποδίσει την έκδοση στη Γερμανία πρώην αξιωματούχων της Κρατικής Υπηρεσίας Ασφαλείας, ήθελαν να εμποδίσουν δολοφόνους Κροατών εμιγκρέδων της γιουγκοσλαβικής περιόδου να δικαστούν.

Αναφερόταν, βεβαίως, στο SDP, που προσπάθησε να προστατεύσει τους πρώην Γιουγκοσλάβους μυστικούς αξιωματούχους ασφαλείας Γιόσιπ Πέρκοβιτς και Ζντράβκο Μούστατς, όχι για όσα έκαναν στη διάρκεια της γιουγκοσλαβικής περιόδου, αλλά γιατί βρίσκονταν στον πυρήνα της νέας μυστικής υπηρεσίας της Κροατίας, η οποία σχηματίστηκε μετά την ανεξαρτησία στις αρχές της δεκαετίας του ’90.

Jarabulus…

Η πόλη Jarabulus, πάνω στον Ευφράτη και στα συροτουρκικά σύνορα, είναι μια θέση κομβική. Είναι το βοριεοανατολικό όριο της περιοχής που ελέγχει ο isis, σ’ αυτή τη συνοριακή ζώνη. Στην απέναντι όχθη είναι οι ypg. Αλλά πλέον είναι και περίπου 20 χιλ. απόσταση απ’ τα νότια της πόλης…
Οι ypg συνέστησαν ήδη μια «στρατιωτική διοίκηση Jarabulus» – δεν είναι υπερβολικό το να ετοιμάζονται να επιτεθούν εκεί. Απ’ την άλλη «ακούγονται φήμες» ότι αντάρτες τύπου al – Nusra, fsa, κλπ, ετοιμάζονται να επιτεθούν στην πόλη από βορρά, απ’ το τουρκικό έδαφος· με τις πλάτες της Άγκυρας φυσικά. Οι απειλές / «προειδοποιήσεις» αυτής της «στρατιωτικής διοίκησης της Jarabulus» προς την Άγκυρα «να μην τολμήσει να…» μπορεί να μην είναι λόγια του αέρα.
Ωστόσο αν η Άγκυρα, μέσω των φιλικών της ανταρτών (ή, μήπως, αυτοπροσώπως;), «δεν τολμήσει να…» θα βρεθεί μπροστά σε ζόρικα τετελεσμένα.
Η χτεσινή δήλωση του τούρκου υπ.εξ. Cavusoglu ότι τα σύνορα της συρίας με την τουρκία πρέπει να καθαρίσουν απ’ τον isis καθόλου δεν σημαίνει ας γεμίσουν, λοιπόν, με κούρδους.Και μπορεί, επίσης, να μην είναι λόγια του αέρα…
(Την ώρα που η ασταμάτητη μηχανή άφηνε τα λάδια / μελάνια της στον κυβερνοχώρο, το τουρκικό πυροβολικό φέρεται να ξεκινούσε κάτι που μοιάζει σαν «προετοιμασία πεδίου» – για επικείμενη χερσαία επιχείρηση – τόσο γύρω απ’ την Jarabulus όσο και βόρεια απ’ την Manbij, προς την κατεύθυνση της Jarabulus…
Επιπλέον υπάρχει αναφορά ότι ο (κούρδος) επικεφαλής της «στρατιωτικής διοίκησης Jarabulus» Abdulsettar Al-Cadir δολοφονήθηκε λίγο μετά την ανακοίνωση της δημιουργίας της – και των προειδοποιήσεών του προς την Άγκυρα…

(Αν ισχύει αυτή η «εκκαθάριση», δεν παίζουν λόγια του αέρα…)

_________________________________________________________

Από:http://www.sarajevomag.gr/index.html

 

ξέρουμε…

Τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Έχουν αλλάξει και μάλιστα ριζικά. Με μη αναστρέψιμο τρόπο. Μπορεί αυτή η αλλαγή να μην έχει εγγραφεί ακόμα στο συλλογικό μας υποσυνείδητο, αλλά είναι θέμα χρόνου να γίνει κι αυτό.

Η απόσταση δεν υπάρχει πια, να λειτουργεί ως ασφαλής τρύπα για να στρουθοκαμηλίζουμε.

Τώρα, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι δεν ξέρουμε.

Γι’αυτό μας κοιτάει μ’αυτό το βλέμμα, ο πεντάχρονος Ομράν. Περιμένει να του λύσουμε την απορία. Εμείς που ξέρουμε.

_____________________________________________________________

Από:http://kato-kefali.blogspot.gr/2016/08/blog-post_23.html

Θα μπορέσουν; …

του Όθωνα Κουμαρέλλα*

Το γεγονός ότι βρισκόμαστε σήμερα εδώ σε αυτήν την κατάσταση δεν είναι καθόλου τυχαίο.

Η ελληνική κοινωνία διήλθε μια μακριά περίοδο σταδιακού εκμαυλισμού και εκφυλισμού. Εκφυλισμού πολιτισμικού, μορφωτικού, κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού. Έτσι το έδαφος πάνω στο οποίο στήθηκε το σκηνικό της νέας υπό κατοχή χώρας, ήταν ήδη έτοιμο και προετοιμασμένο από χρόνια για να υλοποιηθεί την κατάλληλη στιγμή με τις ελάχιστες δυνατές αντιδράσεις.

Τα πρώτα αποτυχημένα σκιρτήματα

Είναι γεγονός, ότι το σοκ και το δέος που προκάλεσε η εφαρμογή του πρώτου μνημονίου δημιούργησε συνθήκες αφύπνισης σε ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού. Οι μεγάλες κινητοποιήσεις, εν πολλοίς αυθόρμητες, της άνοιξης του 2011 δημιούργησαν επίσης συνθήκες για έναν ουσιαστικό επανακαθορισμό, αντιλήψεων και νοοτροπιών. Ένας όμως επανακαθορισμός που δεν γενικεύτηκε και οπισθοχώρησε γρήγορα, για λόγους που δεν είναι του παρόντος και έχουν να κάνουν, κατά κύριο λόγο, με την ετοιμότητα και την αντιληπτική ικανότητα των πολιτικών υποκειμένων, κυρίως αυτών της αυτοπροσδιοριζόμενης ως «αριστεράς». Έτσι, η ήττα του κινήματος που επακολούθησε, με κορυφαία στιγμή και επισφράγιση αυτής της ήττας με την πραξικοπηματική ανατροπή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος τον Ιούλιο του 2015, οδήγησε σε αναδίπλωση και στη παραίτηση ευρύτατα στρώματα. Τα οποία υπό το καθεστώς βαθιάς απογοήτευσης, αντιλήφθηκαν, ότι η μοναδική «ρεαλιστική» προοπτική είναι η προσαρμογή στις νέες αντίξοες συνθήκες και η ατομική επιβίωση σε ένα ερημικό τοπίο που τίποτα δεν αλλάζει και όλα τα ίδια μένουν, αν δεν χειροτερεύουν ολοένα.

Πλασματικό Κεφάλαιο…

Η συνεχιζόμενη παγκόσμια οικονομική κρίση έχει οδηγήσει πολλούς σχολιαστές να παρατηρήσουν ότι ίσως ο Μαρξ είχε δίκιο1 εφ’ όλης της ύλης. Αλλά δίκιο σε τι ακριβώς; Ο Μαρξ ξεκάθαρα θεωρούσε τον καπιταλισμό ως ένα μεταβατικό ιστορικό σχηματισμό2, αλλά γενικά απέφευγε να κάνει προβλέψεις. Ωστόσο, αφιέρωνε όντως ένα σημαντικό ποσό ενέργειας για να εκθέσει τη ρηχή και αυτό-απατηλή οικονομική επιστήμη του καιρού, και τα πράγματα δεν έχουν βελτιωθεί από τότε.Υπάρχει μια έννοια από το οικονομικό έργο του ιδιαίτερα που αξίζει την προσπάθεια να την κατανοήσουμε και να την επαναφέρουμε στην οικονομική συζήτηση: το πλασματικό κεφάλαιο3.