Η άγνοια ως επιλογή…

Αυτό δεν είναι τραγούδι 
Dj της ημέρας, η Μαρίκα Τσεβά

Τις προάλλες βρέθηκα (για λόγους που θα αποσιωπήσω για να μην καρφωθώ) σε ταβέρνα με παρέα αποτελούμενη κατά βάση από ανθρώπους που δεν γνώριζα. Έκατσα τυχαία δίπλα σε μία εντυπωσιακή γυναίκα απροσδιορίστου ηλικίας – κάπου μεταξύ 25 και 40· εξαρτάται, υποθέτω, από το βάψιμο ή/και τον ωροσκόπο της. Όταν συστηθήκαμε πρόσεξα τα νύχια της, διακοσμημένα πιθανότατα από μετεμψυχωμένους μεσαιωνικούς μινιατουρίστες: καρδούλες, μισοφέγγαρα, λουλούδια· δεν θα με εξέπληττε αν μου έλεγε ότι είχαν πάνω τους και αποσπάσματα από τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών σε νανογραφή. Κακό σημάδι για το βράδυ μας αυτό: όταν βλέπω εξπρεσιονιστικά νύχια βγάζω ιμπρεσιονιστικές φλύκταινες. Από την άλλη, ήταν τηλεοπτικά όμορφη, πράγμα που ίσως σήμαινε πως θα είχε το βασικό χαρακτηριστικό της γλάστρας: ελάχιστα λόγια. Δυστυχώς, δεν έβαλε γλώσσα μέσα όλο το βράδυ. Και είχε, φυσικά, γνώμη για τα πάντα: ειδικότης αποκτηθείσα εν τω Facebook. Και είχε, εξίσου φυσικά, άγνοια για περίπου τα πάντα· δεν μένει και πολύς χρόνος να ξεστραβωθείς όταν περνάς ένα οχτάωρο τη βδομάδα στο προσωπικό σου γιαπί.

Κάποια στιγμή ο διπλανός της από την αποκεί μεριά θαύμασε το μαύρισμά της και τη ρώτησε αν είχε ήδη πάει διακοπές. Του απάντησε ότι είχε πάει, «μια πρώτη δόση». Όπως ήταν αναμενόμενο, ακολούθησε μια εκτενής περιγραφή, με λέξεις-κλειδιά όπως «πισίνα», «μοχίτο», «τατουάζ».

Ο Γιάννης Ρίτσος και η αποδόμησή του στην σχολική λογοτεχνία…

Η  απόπειρα ιδεολογικού «αποχρωματισμού» της ποίησης του Γ. Ρίτσου και η σκόπιμη αλλοίωση της πολιτικής του ταυτότητας και της κομματικής του ένταξης δεν αποτελούν μιαν ειδική ατυχή περίπτωση στην πρόσφατη σχολική βιβλιογραφία, αντίθετα συγκροτούν τυπικό και ουσιαστικό δείγμα της γενικότερης αντιδραστικής στροφής στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης μέσα από τα νέα βιβλία και αναλυτικά προγράμματα, στα οποία κατισχύει η ιδεολογική μονομέρεια. Αυτή η μεροληψία δεν εκφράζεται μόνο με την υπερπροβολή των εκπροσώπων του ιδεαλισμού και της κυρίαρχης πολιτικής και την επικράτηση του ανορθολογισμού, αλλά και με την παραχάραξη και κιβδηλοποίηση των εκπροσώπων της μαρξιστικής σκέψης και ιδεολογίας στη λογοτεχνία, έτσι ώστε από τη μια να διατηρείται το άλλοθι της προοδευτικότητας και της δημοκρατικής αντιπροσωπευτικότητας και από την άλλη να υιοθετούνται εκδοχές που εκπορεύονται από την κυρίαρχη και μόνον αντίληψη και ιδεολογία.

«Αμετανόητοι αναρχικοί»: Γιατί χτυπήσαμε τη Μονή Πετράκη…

Με ένα απόσπασμα απο τα «ευαγγέλια των καταφρονεμένων» οι Αμετανόητοι Αναρχοικοί ανάλεβαν την ευθύνη για την επίθεση με βόμβες μολότοφ εναντίον της Ιεράς Συνόδου στο Κολωνάκι. «Οι συνάναρχοι αδελφοί κοίταξαν στον ουρανό. Ένα μαύρο αστέρι σηκώθηκε ψηλά. Με μια ακτίνα φωτιάς έδειξε το νέο ναό του Σολομώντα. Το άνδρο των Φαρισαίων και των εμπόρων, στα Σόδομα του Κολωνακίου.

Οι συνάναρχοι αδελφοί απάντησαν με μια φωνή: ΠΥΡ!», αναφέρεται χαρακτηριστικά στην ανακοίνωση η οποία αναρτήθηκε στο https://athens.indymedia.org/, στην οποία σημειώνεται ότι το χτύπημα ήταν μία απάντηση στο νέο κύμα κρατικής καταστολής.

«Το χτύπημα στη Μονή Πετράκη ήταν επίθεση σε ένα διοικητήριο του εχθρού. Οι πολιτικές δράσεις ενάντια στην Εκκλησία δεν στρέφονται ενάντια στους θρησκευόμενους. Τα κράτη και οι Εκκλησίες προκαλούν τον φανατισμό, τους εθνικούς-θρησκευτικούς πολέμους, την προσφυγιά και τον ρατσισμό. Μετά το χτύπημά μας το παπαδαριό και όλα τα κόμματα δεν έχασαν την ευκαιρία να υποδαυλίσουν το θρησκευτικό μίσος ενάντια στους «ασεβείς». Αλλά δεν μπορούσαν να κρύψουν τον φόβο τους απέναντι στην αδυναμία τους να θωρακίσουν τα διοικητικά κέντρα τους και τους χλιδάτους χώρους διαβίωσής τους. Ο πανικός τους φανερώνει πόσο φτηνή προπαγάνδα είναι τα περί «λατρευτικού δικαιώματος»», τόνίζεται.

Σεξουαλική στέρηση…

στον Νάτση, που το παρήγγειλε

Διαβάζω τον Κόσμο Ανάποδα του Γκαλεάνο, μάλλον κακογραμμένο βιβλίο χωρίς ιδιαίτερη συνεκτικότητα: θα είχε περισσότερο ζουμί διαρθρωμένο σαν μια σειρά ποστ, άρθρα ή κάτι τέτοιο. Είναι όμως πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, αφού διαβάζοντάς το αντιλαμβάνεται κανείς και ποιες είναι οι μνημονιοκρατικές μέθοδοι και ότι βεβαίως έχουν εφαρμοστεί σε μεγάλη έκταση στη Λατινική Αμερική.

Μια συνέπεια της εφαρμογής αυτών των μεθόδων είναι και η δαιμονοποίηση της φτώχειας, μια εντελώς νεοφιλελεύθερη πρακτική: οι φτωχοί είναι μούργα, τεμπέληδες, έρμα. Είναι φτωχοί γιατί είναι αλκοολικοί κι αμόρφωτοι (και όχι “είναι αλκοολικοί και αμόρφωτοι γιατί είναι φτωχοί”). Και πάει λέγοντας. Η μισανθρωπία στην υπηρεσία του πλουτισμού των λίγων, η μισανθρωπία και η συντριβή των φτωχών ως τρόπος να εσωτερικεύσουν οι φτωχοί ότι οι ίδιοι ευθύνονται για τη “μοίρα” τους και για το “ριζικό” τους: η φτώχεια δεν είναι πολιτικό πρόβημα, δεν είναι καν συμφορά και θεομηνία, παρά ευθύνη των φτωχών και οψώνια των αμαρτιών τους.

Αυτό μου θύμισε μια μισανθρωπική πρακτική προσφιλή στη δική μας κοινωνία: η δαιμονοποίηση της σεξουαλικής στέρησης. Βεβαίως, θα πει κανείς ότι ο παραληλισμός είναι επιεικώς άστοχος γιατί αν κάποιος είναι σεξουαλικά στερημένος όντως ευθύνεται τουλάχιστον εν μέρει και οι ίδιος για αυτό. Σύμφωνοι. Το πραγματικό ζήτημα είναι η στέρηση ως μομφή, όχι η ίδια η στέρηση.

73 χρόνια… Κομμένο Άρτας…η σφαγή των Ναζί…

Η σφαγή του Κομμένου ήταν μια από τις μεγαλύτερες σφαγές αμάχων στην ιστορία της Γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα. Διαπράχθηκε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, στις 16 Αυγούστου 1943, στο χωριό Κομμένο που βρίσκεται στον νομό Άρτας και είναι χτισμένο κοντά στις όχθες του ποταμού Άραχθου.

Τα γεγονότα πριν τη σφαγή

Σύμφωνα με τον αυτόπτη μάρτυρα Στέφανο Παππά, μετέπειτα Γυμνασιάρχη και μάρτυρα κατηγορίας στή Δίκη της Νυρεμβέργης, στις 12 Αυγούστου 1943 ένα γερμανικό τζιπ με δύο στρατιώτες του τάγματος Φιλιππιάδας διενεργούσε περιπολία στα χωριά του Αμβρακικού κόλπου. Κάποια στιγμή το τζίπ ανατράπηκε από λακκούβα στο χωματόδρομο και προσέτρεξαν σε βοήθεια κάτοικοι του χωριού Κομμένου. Οι Γερμανοί ισχυρίζονται ότι «μέσα σε χωράφι είδαν ένα ένοπλο αντάρτη και τρόμαξαν, με αποτέλεσμα να χάσουν τον έλεγχο του οχήματος». Το τζιπ με την βοήθεια των χωρικών επαναφέρθηκε στην κανονική θέση και οι στρατιώτες ελαφρά τραυματισμένοι επέστρεψαν στη Φιλιππιάδα όπου έδωσαν αναφορά. Ο επικεφαλής ταγματάρχης Falner της μονάδας Φιλιππιάδας Πρέβεζας επικοινώνησε με το Στρατηγείο στα Ιωάννινα (στρατηγός Hubert Lanz) και έλαβε την εντολή «να εξαφανίσει το χωριό από το χάρτη»σύμφωνα με εντολές του Αδόλφου Χίτλερ. Κατά πληροφορίες, ο Falner αργότερα συνελήφθη από παρτιζάνους του Τίτο στη Σερβία και εκτελέστηκε. Την εντολή της σφαγής εκτέλεσε η μονάδα της Φιλιππιάδας με επικεφαλής τον υπολοχαγό Koviack. (Στέφανος Παππάς:«Η Σφαγή του Κομμένου», Αθήνα 1996 και Γκούβας Χαράλαμπος: «Η Ιστορία του Νομού Πρέβεζας», έκδοση 2009).