Ιστορία του ελληνικού αντεργκράουντ…

ΦΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ-Ο UNDERGROUND ΤΥΠΟΣ ΚΑΙ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ

Aπό την ταινία του Γιάννη Χαριτίδη «Φωνές από το υπόγειο»

*****

Ιστορία του ελληνικού αντεργκράουντ

του Τέου Ρόμβου

Eίναι νύχτα και κουφόβραση, κραυγές γυναίκας που ηδονίζεται ταξιδεύουν απ’ το ανοιχτό παράθυρο, φιγούρες ανθρώπων αγκαλιασμένες στο ημίφως, έξω από το δωμάτιο η μεγαλούπολη γίνεται παρανάλωμα φθοριούχων φώτων και πολύχρωμων διαφημίσεων, καιόμενο πέλαγος, μετουσιωμένος τους αναζητώ και προσπαθώ να τους φανταστώ, ένα αόρατο χέρι πιλατεύει κι ανακατώνει τις σκέψεις, τις μνήμες μου. Στο ραδιόφωνο μια πλαδαρή αντρική φωνή μιλάει για τις υψηλότερες θερμοκρασίες των τελευταίων χρόνων στην Αθήνα.
Αναζητώ εκείνα τα χρόνια που τους πρωτογνώρισα και τους καλούσα να περάσουνε τις νύχτες μαζί μου, εγώ μόνος, ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, ερεθισμένος από τις διηγήσεις τους ρούφαγα τις ιστορίες τους πέρα στις μακρινές υπερατλαντικές πολιτείες, συγγραφείς φλογισμένοι που σκάβανε με νύχια και με δόντια αναζητώντας το ανέφικτο κάτω από τους κυβόλιθους και την άσφαλτο των δρόμων, το αόρατο, τη λύτρωση. Ανάγκη βαθιά να φτάσουνε μέχρι τα Άδυτα των Αδύτων, ν’ ακούσουν τη βοή και τον παφλασμό, να διακρίνουν στο σκοτάδι τα άσπρα κύματα που τσακίζονται στους τοίχους κι αφρίζουν στους έρημους δρόμους των μεγαλουπόλεων. Με τσουρούφλιζε το πάθος των βιβλίων τους, που κυκλοφορούσαν σε λίγες εκατοντάδες αντίτυπα και παρέμεναν αμετάφραστα γιατί δεν ήταν «καθώς πρέπει» μολονότι το ταλέντο τους ήταν περίσσιο…

Βγαίνοντας από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ακρωτηριασμένες από τους πολέμους κοινωνίες εκφράζουν ανοιχτά πλέον την απαξία των κυβερνώντων. Το μοντέλο του πολιτικού ηγέτη με την αφ’ υψηλού αντιμετώπιση και την πατερναλιστική συμπεριφορά απέναντι στο λαό έχει τραυματιστεί ανεπανόρθωτα και είναι πλέον παρωχημένο.

Η καταλήστευση της Αφρικής από τις offshore…

Το ιταλικό περιοδικό «L’Espresso» δημοσιεύει μια νέα διεθνή δημοσιογραφική έρευνα για την Αφρική, βασισμένη στα Panama Papers και αποκαλύπτει την ύπαρξη 1.400 ανωνύμων εταιριών που έχουν ως μοναδικό τους στόχο την καταλήστευση των φυσικών πόρων της μαύρης ηπείρου. Ενώ οι πληθυσμοί της Αφρικής ζουν μέσα στην ακραία φτώχεια, η διαφθορά, τα πραξικοπήματα, οι πόλεμοι και το ξέπλυμα μαύρου χρήματος καλά κρατούν.

Στην έρευνα PanamAfrica συμμετείχαν πάνω από σαράντα δημοσιογράφοι ευρωπαϊκών και αφρικανικών εφημερίδων, που ανήκουν σε είκοσι διαφορετικές χώρες.

Τρεις μήνες μετά από τις αποκαλύψεις των Panama Papers, η διεθνής κοινοπραξία δημοσιογράφωνIcij (International Consortium of Investigative Journalists) μέσα από την ανάλυση των εγγράφων του αρχείου του δικηγορικού γραφείου Mossack Fonseca, που έχει τη βάση του στον Παναμά και ειδικεύεται στη δημιουργία ανώνυμων εταιριών για χιλιάδες πελάτες σε όλο τον κόσμο, φέρνει στο φως τις μυστικές επιχειρήσεις πολιτικών, στρατιωτικών, κρατικών μάνατζερ και επιχειρηματιών που μοιράζονται τους τεράστιους φυσικούς πόρους της Αφρικής.

Το γραφείο Mossack Fonseca έχει δουλέψει για τρεις νιγηριανούς πρώην υπουργούς πετρελαίου, που χρησιμοποίησαν τις offshore για να αγοράσουν σκάφη και επαύλεις στο Λονδίνο. Σύμφωνα με τηνOxfam, το 12% του ΑΕΠ της Νιγηρίας χάνεται σε παράνομες χρηματοοικονομικές συναλλαγές.

Αντιναζί στη Βέρμαχτ…

O Ιάσονας Χανδρινός, αναδεικνύει μια άγνωστη πτυχή της αντιφασιστικής Αντίστασης, τη δράση των Γερμανών φαντάρων.

Στη σημερινή εποχή, η Βέρμαχτ και ακόμα περισσότερο τα Βάφφεν Ες-Ες αναγνωρίζονται δικαίως ως οι πλέον ιδεολογικά φανατισμένοι στρατιωτικοί σχηματισμοί της σύγχρονης ιστορίας. Αν ωστόσο παρατηρήσει κανείς πιο προσεκτικά την διαδρομή της Βέρμαχτ μέσα στον Πόλεμο, θα διαπιστώσει πως αυτή η συμπαγής, αιματηρή γραμμή από εκστρατείες, μάχες και κτηνώδη αντίποινα στις κατεχόμενες χώρες, διακόπτεται εδώ και εκεί από μικρές ρηγματώσεις.

Παρά την αφομοιωτική δυναμική μιας μαζικής εθνικιστικής και ιμπεριαλιστικής παράνοιας, υπήρξαν φωνές αντίδρασης στην καταστροφή και το χάος ακόμα και μέσα στις τάξεις της Βέρμαχτ. Βλέποντας πως ο ναζισμός δεν κατέστρεφε μόνο τις υπόδουλες χώρες αλλά και την ίδια την Γερμανία, κάποιες χιλιάδες Γερμανοί στρατιώτες και αξιωματικοί έσπασαν τα δεσμά της πειθαρχίας και αντιστάθηκαν για διάφορους λόγους και με διάφορους τρόπους στην εγκληματική ναζιστική πολιτική.

Δύο τόνοι, μεγάλη δουλειά…

Το πρωτόδικο (δικαστικό) τέλος της υπόθεσης «noor 1» είναι πειστικά «βαθυκρατικό», όπως άλλωστε περιμέναμε. Το δικαστήριο δέχτηκε κάτι μυστήριες ενοχές περί «μεταφοράς ηρωΐνης» (!), και σε ότι αφορά τις ποινές άφησε έξω απ’ την στενή όσους περισσότερους (και «καλύτερους» υποθέτουμε) ήταν δυνατό, έστω και μέσω της αναστολής της ποινής τους· ενώ μπουζούριασε όσους λιγότερους γινόταν. Στην πεντάδα των ισοβίων έδωσε τρεις θέσεις σε τούρκους κατηγορούμενους, προφανώς από ένα αίσθημα αυθεντικού δικαστικού διεθνισμού.
Αλλά αυτός είναι μόνο ο πρώτος γύρος. Υπάρχει και ο δεύτερος. Το εφετείο. Όπου στη βάση των κατηγοριών οι ποινές μπορούν να μειωθούν αισθητά. Ίσως εκεί να οφείλεται και ο τσαμπουκάς κατά της εισαγγελέως: να μην κάνει έφεση «υπέρ του νόμου» απαιτώντας κατηγορίες της προκοπής.
Τέλος καλό όλα καλά…. λοιπόν. Η συγκεκριμένη διακίνηση δύο τόνων άσπρης σκόνης δεν προϋπέθετε «εγκληματική οργάνωση», ούτε υπήρχε κάποιος χρηματοδότης.

Να υποθέσουμε, τώρα, ότι μερικά τσουβαλάκια απ’ το staff θα καταλήξουν όμορφα κι ωραία στην πιάτσα τα επόμενα χρόνια;
Ας μην είμαστε κακοπροαίρετοι… Οι αρχές δεν κάνουν τέτοια πράγματα…

_____________________________________________________________

Aπό:http://www.sarajevomag.gr/index.html

Christine Delphy- Ο κύριος εχθρός, μια υλιστική ανάλυση της καταπίεσης των γυναικών…

Από τη γέννηση του κινήματος για την απελευθέρωση των γυναικών στη Γαλλία, στις ΗΠΑ και αλλού, η μαρξιστική άποψη εκφράστηκε από μια γραμμή που συγκροτήθηκε έξω από το κίνημα. Αυτή προωθήθηκε τόσο από τα παραδοσιακά Κομμουνιστικά Κόμματα όσο και από τι νεότερες αριστερές ομάδες και μεταφέρθηκε στο κίνημα από μαχητικές γυναίκες μέλη των ομάδων αυτών.

Οι περισσότερες γυναίκες στο κίνημα δεν βρίσκουν αυτή τη γραμμή ικανοποιητική ούτε στη θεωρία ούτε στη στρατηγική, για δύο βασικούς λόγους:

1. Δεν εξηγεί την καταπίεση που είναι κοινή σε όλες τις γυναίκες και
2. Δεν έχει ως επίκεντρο τη γυναικεία καταπίεση, αλλά τις επιπτώσεις της στο προλεταριάτο (βλέπε την ανάλυση στο άρθρο των McAffee και Wood 1969).

Κάτι τέτοιο είναι δυνατό μόνο γιατί υπάρχει μια μεγάλη αντίθεση ανάμεσα στις αρχές που διατείνονται ότι υποστηρίζουν οι μαρξιστές και στον τρόπο που τις εφαρμόζουν στην περίπτωση της κατάστασης των γυναικών. Ο ιστορικός υλισμός βασίζεται στην ανάλυση των κοινωνικών ανταγωνισμών με ταξικούς όρους. Οι τάξεις ορίζονται από τη θέση τους στο σύστημα παραγωγής. Ενώ αυτές οι αρχές υποτίθεται ότι χρησιμοποιούνται στην ανάλυση της κατάστασης των γυναικών ως γυναικών, η ιδιαίτερη σχέση των γυναικών με την παραγωγή έχει στην πραγματικότητα απλά αγνοηθεί, δηλ. δεν υπάρχει ταξική ανάλυση των γυναικών. Αυτό το θεωρητικό ολίσθημα έχει άμεσες συνέπειες:

1. η καταπίεση των γυναικών αντιμετωπίζεται ως δευτερεύουσα συνέπεια που προκύπτει από την ταξική πάλη, όπως αυτή ορίζεται αποκλειστικά από την καταπίεση του προλεταριάτου από το κεφάλαιο.
2. Η συνεχιζόμενη καταπίεση των γυναικών σε χώρες όπου ο καπιταλισμός έχει καταργηθεί αποδίδεται σε καθαρά ιδεολογικούς παράγοντες. Αυτό όμως προϋποθέτει έναν ιδεαλιστικό και όχι μαρξιστικό ορισμό της ιδεολογίας. Την αντιμετωπίζει ως παράγοντα που μπορεί να επιβιώσει ακόμα κι όταν εξαλειφθεί κάθε υλική καταπίεση, της οποίας τη νομιμοποίηση εξυπηρετούσε.

Η νεκρανάσταση ενός χρήσιμου πτώματος…

( περί καταστολής με αφορμή την εκκένωση των καταλήψεων στην Θεσσαλονίκη )* 

Αν Κράτος σηματοδοτεί το αντίπαλο δέος για τους αναρχικούς το σίγουρο είναι πως η καταστολή εγγυάται την ύπαρξη και των δύο. Χωρίς το μονοπώλιο της βίας δεν μπορεί να νοηθεί κράτος και ακριβώς αυτή είναι και η προϋπόθεση που μοιράζονται μαζί του οι αναρχικοί. Η βία του Κράτους και κατά επέκταση αυτό που ονομάζουμε σχηματικά καταστολή αποτελεί επομένως το οξυγόνο που διατηρεί σε ζωή το απέθαντο σώμα του σύγχρονου αναρχισμού. Είναι χωρίς αμφιβολία σίγουρο πως εάν δεν υπήρχε η καταστολή οι αναρχικοί θα ήταν αναγκασμένοι να την εφεύρουν. Και για αυτή μας την υπόθεση μπορούμε να λάβουμε μια ισχυρή διαβεβαίωση αφού δεν είναι δυνατόν να συναντήσουμε πουθενά στην ιστορία, παρά μόνο από το 1789 και μετά, περίπτωση κράτους χωρίς αναρχικούς και αντίστοιχα ( εκτός εξαιρετικά αιρετικών περιπτώσεων ) καμία περίπτωση αναρχικών χωρίς αντικείμενο τους την βία του κράτους.