πρεζόνι
ο
έρωτας,
~
στο
πίσω κάθισμα με τις ρόγες της,
τον
ξαναβρίσκω
ταπεινωμένο
~
βασισμένος στη ζωή μας είναι ο θάνατος
είπε
η σιωπή,
και ξεκούμπωσα
τη ψυχή
μου
~
(alexmil)
____________________________________________________________
Daily Archives: 23/08/2016
Γράμμα του Nicola Sacco στο γιο του…
«Στον αγώνα της ζωής, θα βρεις, θα βρεις περισσότερη αγάπη. Και επίσης στον αγώνα είναι που θα σ’ αγαπήσουν.»
Επιμέλεια: Θάνος Ανδρίτσος
Σαν σήμερα, στις 23 Αυγούστου 1927, εκτελέστηκαν δύο από τις πιο γνωστές και ηρωικές φυσιογνωμίες του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ, οι Ιταλοί μετανάστες, Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti. Οι δύο τους, γνωστές μορφές του αναρχικού ρεύματος των ΗΠΑ και αποφασισμένοι συνδικαλιστές εργάτες μέχρι τέλους, έπεσαν θύματα μιας πολιτικής στοχευμένης εκστρατείας, και εν τέλει καταδικάστηκαν για ένα έγκλημα που δεν διέπραξαν ποτέ.
Οι δύο Ιταλοί μετανάστες αναρχικοί συλλαμβάνονται στις 5 Μαΐου 1920 και, παρά το παγκόσμιο κύμα αλληλεγγύης, εφτά χρόνια αργότερα,καταδικάζονται σε θάνατο, στη Βοστώνη των ΗΠΑ, χωρίς ενοχοποιητικά στοιχεία. O «Νικ» και ο «Μπαρτ» έμειναν αλύγιστοι μέχρι το τέλος, κραυγάζοντας για την αθωότητά τους:
Αναζήτησα την απελευθέρωσή μου στην απελευθέρωση όλων, την ευτυχία μου στην ευτυχία όλων. Κατάλαβα πως η ισότητα στις πράξεις, στα δικαιώματα και στις υποχρεώσεις είναι η μοναδική ηθική βάση στην οποία μπορεί να οικοδομηθεί μια δίκαιη ανθρώπινη κοινωνία.
και τα τελευταία του λόγια στο δικαστήριο:
Η απαγόρευση του μπουρκίνι, πέρα απ’ τη θρησκεία και το ντύσιμο…
της Αμάντα Τάουμπ
Υπάρχει κάτι εγγενώς παράλογο με τις λεγόμενες απαγορεύσεις τού μπουρκίνι που ξεφυτρώνουν στις ακτές της Γαλλίας. Η προφανής αντίφαση –θεσπίζουμε κανόνες για το τι μπορούν να φοράνε οι γυναίκες με την αιτιολογία ότι δεν πρέπει να επιβάλλουμε στις γυναίκες τι θα φοράνε- δείχνει ότι κάτι βαθύτερο πρέπει να συμβαίνει.
Όταν ο Βαλς δηλώνει ότι η σπάνια αυτή περιβολή αποτελεί μέρος της «υποδούλωσης των γυναικών», το πραγματικό ζήτημα δεν είναι βέβαια τα μαγιό. Για τους κοινωνικούς επιστήμονες, δεν είναι πρωτίστως ούτε η προστασία των μουσουλμάνων γυναικών από την πατριαρχία. Είναι η προστασία της μη μουσουλμανικής πλειοψηφίας των κατοίκων της Γαλλίας από έναν κόσμο που αλλάζει: μια κατάσταση που απαιτεί απ’ αυτούς να διευρύνουν την αίσθηση της ταυτότητάς τους, τη στιγμή που πολλοί θα προτιμούσαν να την διατηρήσουν όπως ήταν.
«Δηλώσεις αυτού του είδους είναι ένας τρόπος να αστυνομεύσουμε τι είναι γαλλικό και τι όχι», λέει ο Terrence G. Peterson, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Φλόριντα, που μελετά τη σχέση της Γαλλίας με τον μουσουλμανικό κόσμο.
Αυτή η μάχη περί ταυτότητας έχει ενταθεί τώρα στον απόηχο των τρομοκρατικών επιθέσεων, αλλά μαίνεται υπό άλλη μορφή στη γαλλική κοινωνία εδώ και δεκαετίες, λέει ο Πήτερσον. Αυτό που φαίνεται να είναι ένας αγώνας πάνω από το στενό θέμα της ισλαμικής ένδυσης, στην πραγματικότητα αφορά το τι σημαίνει να είσαι Γάλλος.
«Κατά την αποικιακή περίοδο της Γαλλίας, τότε που ήλεγχε τεράστιες μουσουλμανικές περιοχές, το πέπλο έγινε ένα έντονα φορτισμένο σύμβολο», συνεχίζει. Η κάλυψη του σώματος θεωρήθηκε ως σύμβολο της καθυστέρησης των μουσουλμάνων, ενώ τα πιο ευέλικτα πρότυπα ένδυσης των Γαλλίδων θεωρήθηκαν ως ένδειξη πολιτιστικής ανωτερότητας –απόψεις που βοήθησαν για να δικαιολογηθεί η αποικιοκρατία.
Το Χόλυγουντ, ο Μακάρθι και ο φιλελευθερισμός…
γράφει ο 2310net
Αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο ήταν η ταινία Trumbo που παρακολούθησα πρόσφατα. Το Χόλυγουντ διηγείται τη ζωή ενός κομμουνιστή σεναριογράφου που έπεσε θύμα της επιτροπής αντι-αμερικανικών δραστηριοτήτων. Πολλές ταινίες εδώ και χρόνια έχουν αφηγηθεί αληθινές ιστορίες δημιουργών, σκηνοθετών, ηθοποιών, σεναριογράφων οι οποίοι την εποχή του Μακαρθισμού θεωρήθηκαν εχθροί των ΗΠΑ, κατάσκοποι των Σοβιετικών, εκδιώχθηκαν, φυλακίστηκαν.
Ο Ντάλτον Τράμπο ήταν ένας από τους πιο ταλαντούχους Αμερικανούς σεναριογράφους, ο οποίος ως κομμουνιστής θεωρήθηκε προδότης και πράκτορας, Φυλακίστηκε, απολύθηκε, απομονώθηκε, χρεωκόπησε. Αναγκάστηκε να δουλεύει με ψευδώνυμα, να γράφει σενάρια του ποδαριού για να επιβιώσει,
Στο ίδιο μήκος κύματος και το Guilty by Suspicion, ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο και υποδύεται έναν δημοκρατικό σκηνοθέτη ο οποίος βρίσκεται στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών στην περίοδο του Μακαρθισμού.
Οι ταινίες αυτές, μαζί με άλλες που αναφέρονται έστω και επιφανειακά στον Μακαρθισμό, είναι ό,τι πιο κοντινό μπορεί να δει κανείς σε επίπεδο κριτικής της αμερικάνικης πολιτικής της εποχής, από μια «κομμουνιστική» σκοπιά. Η λέξη μπαίνει σε εισαγωγικά, διότι στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου κομμουνιστικό το περιεχόμενο των ταινιών μολονότι εμφανίζεται περίπου ως τέτοιο. Η πραγματικότητα είναι πως αυτές οι ταινίες στις οποίες περιγράφεται ο μακαρθισμός από μια δήθεν αριστερή ή προοδευτική σκοπιά, τελικά υπηρετούν την αντικομμουνιστική προπαγάνδα. Παρακάτω θα δούμε με ποιον τρόπο γίνεται κάτι τέτοιο.
«Το ακόλαστον και έκφυλον παρελθόν των κομμουνιστών»…
Του Γ. Γ.
Το παρακάτω είναι ένα απόσπασμα ενός βιβλίου που έχει γράψει ένα πρωτοκλασάτο στέλεχος του ένοπλου δοσιλογισμού των Ταγμάτων ασφαλείας, που αργότερα σταδιοδρόμησε σαν αξιωματικός, -με «μεγάλες επιδόσεις» κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου- φτάνοντας στις ανώτατες βαθμίδες, του λεγόμενου «Εθνικού Στρατού» (Αποστρατεύτηκε με τον βαθμό του ταξιάρχου).
Το βιβλίο εκδόθηκε το 1952, έχει τίτλο «Ιστορία των Ταγμάτων Ασφαλείας» και ο συγγραφέας του ονομαζόταν Διονύσιος Παπαδοπουλος.
Σημείωση: Κρατήσαμε την ορθογραφία και το συντακτικό του προτύπου. Αποσπάσματα του βιβλίου αναπαράχθηκαν από πολλές φυλλάδες του μετεμφυλιακού καθεστώτος, ενώ συμπεριλαμβανόταν στα Ιστορικά αρχεία που διατηρούσε το Γενικό Επιτελείο Στρατού.
Terminal119: Ο βιασμός ως μέσο πολέμου…
Η λογική του πολέμου
Μιλώντας για πόλεμο, προσπαθεί κανείς να δώσει έμφαση είτε στα κίνητρα του πολέμου είτε στα στρατιωτικά/στρατηγικά μέσα με τα οποία προσπαθούν τα εμπλεκόμενα μέρη να κερδίσουν τον πόλεμο.Μια ανάλυση οικονομικίστικου, ωφελιμιστικού ή υπολογιστικού τύπου (ή ορθολογική, εν γένει), ωστόσο, αδυνατεί να εισχωρήσει στην λογική του πολέμου.Τα αίτια του πολέμου ή οι στρατιωτικοί υπολογισμοί δεν είναι ο ίδιος ο πόλεμος·αφορούν σε κάτι εξωτερικό ως προς τον πόλεμο (σε χάρτες στρατιωτικών επιτελείων και σε οικονομικές συναλλαγές).Ο ίδιος ο πόλεμος, καθ’ όλη τη διάρκειά του, χαρακτηρίζεται από λογικές και μηχανισμούς ελάχιστα ορθολογικούς, αν δεχτούμε πως ο πόλεμος είναι κάτι που, πάνω απ’ όλα, βιώνεται.Αυτό γίνεται άμεσα αντιληπτό, μόνο και μόνο αν σκεφτούμε την αιτία για την οποίο ο πολεμιστής ρίχνεται στη μάχη: η λέξη πατρίδα. Η πατρίδα δεν είναι απλά μια λέξη, η αντανάκλαση ενός αντικειμένου στο συμβολικό πεδίο, αλλά μια ολόκληρη αφήγηση εν είδει φαντασίωσης. Κουβαλάει πάνω τις σύμβολα, αξίες, ιστορίες και την ίδια στιγμή προσαρτά τα υποκείμενα-φορείς της, μέσω δεσμών αγάπης και αφοσίωσης.Αυτά βιώνονται από το υποκείμενο του έθνους και μέσω αυτών συνδέεται με τα επιμέρους στοιχεία του έθνους (αλληλεγγύη προς τους συμπατριώτες μου, αγάπη για τη γλώσσα μου, δεσμοί αίματος με το έδαφος κλπ.).Μιλάμε, δηλαδή, για την απόλαυση του έθνους και την οργάνωσή της σε σχέση με τις εθνικές αφηγήσεις. [1]
Βασικός στόχος σε κάθε πόλεμο και κεντρικός μηχανισμός του είναι η καταστροφή της ταυτότητας του αντιπάλου.Τα βασανιστήρια εναντίον μουσουλμάνων κρατουμένων που ήρθαν στη δημοσιότητα τα τελευταία χρόνια, επιβεβαιώνουν την άποψη αυτή.Οι κρατούμενοι αφήνονται χωρίς τροφή
για αρκετό χρονικό διάστημα και, αφού το αίσθημα της πείνας γίνει βασανιστικό, τους προσφέρεται
σαν τροφή χοιρινό κρέας.Ο μουσουλμάνος έρχεται, λοιπόν αντιμέτωπος με ένα τρομακτικό, για
αυτόν, δίλημμα: ή να ταλαιπωρηθεί ακόμη περισσότερο από την ανυπόφορη πείνα ή να τραφεί με
κάτι που είναι απαγορευμένο και θα τον φέρει αντιμέτωπο με το αίσθημα της ενοχής.Αυτό δεν είναι
απλά ένα βασανιστήριο, όπως θα ήταν η πρόκληση σωματικού πόνου.Το βασανιστήριο αυτό αποκτά
το σαδισμό του και την ισχύ του ως μέσο εξευτελισμού μόνο εντός του συμβολικού δικτύου στο
οποίο λαμβάνει χώρα. Επιτίθεται στην ίδια την αυτοαναπαράσταση του θύματος ως υποκειμένου
απέραντο γαλάζιο 