η τελευταία φορά…

Παλιές φωτογραφίες δεν κατεβάζουμε από το πατάρι, δεν βγάζουμε απ ‘τα κουτιά τους, ούτε σκαλίζουμε. Δεν τις αντικρίζουμε κατάματα, αυτό κυρίως.

Τέτοιες αποκοτιές έκανε η Πανδώρα (κι ας το ξέρουμε όλοι πως δεν ψαχούλευε για φωτογραφίες) και τα ‘δαμε τα χαΐρια μας εξ’ αιτίας της.

Αν δεν σε φοβίζει η Πανδώρα, θυμήσου τη γυναίκα του Λωτ.

Έχω και μια μικρή ιστοριούλα πιο πρόσφατη, αν δεν σε συγκινούν οι παλιοκαιρίσιες μεταχειρισμένες.

 

……

 

«Αυτή δεν είμαι γω», του είπε.

Ήταν καθισμένη με το μπουρνούζι στον καναπέ, είχε βαμβάκια ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών, μύριζε βρεμένη πετσέτα, σαπούνι και νωπό -ακόμη- μανό. Δεν του άρεσε καθόλου το χρώμα, του φάνηκε υπερβολικό μα ήταν λάθος στιγμή για να εκφράσει άποψη. Σε γυναίκα περιτριγυρισμένη από φωτογραφίες δεν αντιμιλάς, διαλέγεις προσεκτικά τις λέξεις και προσεύχεσαι βουβά.

Άπλωσε το χέρι της κρατώντας ένα τόσο δα κομμάτι από τυπωμένο χαρτί , « για δες».

Luis Quiles: Η σκοτεινή πλευρά της πραγματικότητας, σε σκίτσα…

Ο Ισπανός καλλιτέχνης Luis Quiles ζωγραφίζει τις ασχήμιες του κόσμου μας, από την υπερβολή των χαπιών και των φαρμάκων μέχρι την παγκοσμιοποίηση, τα θύματα πολέμου, τον σκοταδισμό των θρησκειών, την μετατροπή της γυναίκας σε αντικείμενο, την ληστεία των τραπεζών…

Τα βλέπουμε, όχι για να θυμόμαστε- γιατί δεν ξεχνιούνται- όλα αυτά, αλλά γιατί μερικές φορές η δύναμη ενός σκίτσου ξεκαθαρίζει τα πράγματα ακόμα και για όσους επιλέγουν ή αρνούνται να τα δουν ως έχουν.

Τα όνειρα στην κλίνη της γλώσσας…

Τι συμβαίνει, όταν ένας φιλόσοφος καταγράφει τα όνειρά του; Πού τα εγγράφει; Πώς εγγράφονται αυτά; Τι χάνουν και τι κερδίζουν απ’ αυτή την εγγραφή; Τι μοιράζονται μαζί της; Ποιο αίνιγμα; Ο Adorno από το 1934 έως το 1969 συνήθιζε να καταγράφει τα όνειρά του «μόλις ξυπνούσε». Μια ανεπεξέργαστη, εύθραυστη ύλη, που την υπέβαλε σε ελάχιστες διορθώσεις, «μόνο στις πιο αισθητές, γλωσσικές ατέλειες», μη διακινδυνεύοντας έτσι την αυθεντικότητά της, μια αυθεντικότητα μετέωρη και επιφυλακτική στις διατυπώσεις, σ’ αυτές τις προδοσίες της μέρας. Μια ονειρευόμενη απλοϊκότητα (Benjamin), που είναι αυτή η ίδια η ανάμνηση της νύχτας, η νύχτα όλων των δυνατών αναμνήσεων. Πώς, όμως, κοινοποιείται η νύχτα; Σε ποια γλώσσα; Αν όχι σ’ αυτή τη γλώσσα της νύχτας;

 

Ποιος κτυπάει την πόρτα; …

Στις αρχές του τελευταίου χρόνου της (ελληνικής) ιδεολογίας της ευφορίας, την άνοιξη του (μακρινού και ξεχασμένου) 2009, είχαμε αναλύσει δημόσια, προφορικά και γραπτά, το γιατί το «κεντρικό σημείο» της όξυνσης της κρίσης είναι οι τράπεζες και ο χρηματοπιστωτισμός. Τόσο διεθνώς όσο και στην ελλάδα. Τις αναλύσεις εκείνες τις προπαγανδίσαμε όσο καλύτερα μπορούσαμε (μέσα απ’ την δωρεάν διανομή χιλιάδων τευχών των τετραδίων για εργατική χρήση)… Αλλά, «φυσικά», οι υποδείξεις μας αποδείχθηκαν μάταιες. Το πόπολο σε όλες τις ιδεολογικές του εκφάνσεις προτίμησε τις άλλες υποδείξεις, του βαθέος κράτους / κεφάλαιου. Κι έτσι πέρασαν τα χρόνια μέσα σε μια όλο και βαθύτερη διανοητική (και ανταγωνιστική) παρακμή, με βρισιές, κατάρες, και χαζοχαρούμενες ελπίδες.

ιστορία επιστημονικού μυστικισμού: τάο και φυσική…

Είναι οι σύγχρονες τεχνο-επιστήμες, τα τεχνοεπιστημονικά μέσα του βιο-πληροφορικού (καπιταλιστικού) παραδείγματος, μαγεία; Η ερώτηση, σαν τέτοια, θα μπορούσε να θεωρηθεί προκλητική. Στην εποχή των bytes και των γονιδίων τι θα μπορούσε να θεωρηθεί “μαγικό”; Οι οθόνες αφής; Οι έξυπνες μηχανές; Οι γενετικοί ανασχεδιασμοί; Τα ρομπότ σε μέγεθος εντόμου; Η χαρτογράφηση των αντιδράσεων του εγκεφάλου χωρίς αυτές να εκφράζονται με ομιλία ή/και μορφασμούς;
Ωστόσο, η γενικευμένη χρήση εργαλειομηχανών τσέπης (για παράδειγμα τα τωρινά smart phones) ή η γενικευμένη χρήση βιοτεχνολογικών εφαρμογών (για παράδειγμα η in vitro ανθρώπινη γονιμοποίηση), η εγγύτητα, η συνάφεια, η μέση κοινωνική εξοικείωση με αντικείμενα ή διαδικασίες hi tech, καθόλου δεν αποκλείει την φετιχιστική αντιμετώπισή τους. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει.
Δεν πρόκειται μόνο για τον φετιχισμό του εμπορεύματος – τον οποίο σωστά είχε προβλέψει ο Μαρξ. Πρόκειται για έναν γενικευμένο τεχνολογικό φετιχισμό, κατ’ αρχήν σε ότι αφορά όλες αυτές τις εφαρμογές που διαρκώς πολλαπλασιάζονται στην καθημερινή ζωή των πρωτοκοσμικών. Πρόκειται για μια γενικευμένη τεχνολογική μάγευση, που θα γίνεται διαρκώς και πιο έντονη, όσο μεγαλώνει η απόσταση των γνώσεων του “μέσου χρήστη” των μηχανών ή των διαδικασιών, απ’ την λειτουργία, την κατασκευή, την ιστορική προέλευση, τα υλικά, το γνωσιακό υπόβαθρο όλων αυτών των “θαυμάτων”. Ήδη οι εργαλειομηχανές τσέπης είναι “μαγικές”: κάνουν πράγματα και θαύματα, τόσα και τέτοια που είναι πολύ περισσότερα απ’ οτιδήποτε θα μπορούσαν καν να φανταστούν (ή να ζητήσουν) οι χρήστες τους.
Ο φετιχισμός του εμπορεύματος, στη γενικότητά του, βρίσκεται στη μια άκρη της καταναλωτικής αλυσίδας. Στην άλλη βρίσκεται η διαφήμιση. Η διαφήμιση είναι η μυθο-λογία για τα προσόντα και τις ικανότητες των εμπορευμάτων. Συνεπώς, αν στη μια άκρη βρίσκεται ο καταναλωτής, στην άλλη άκρη βρίσκεται κάποιο team ειδικών της μαζικής κουλτούρας, της μαζικής ψυχολογίας, κλπ.